Χιψτερομεταλλάδες στο Sonisphere (Updated και ξαναμανάupdated!)

Κανονικά, μετά την ανάρτηση της παραπάνω φωτογραφίας (σε συνδυασμό με την ανάρτηση αυτής εδώ), ο υπογράφων, Homo Ludens (πρώτος από αριστέρα), θα έπρεπε να αποχωρήσει από το blog. Γιατί αυτές οι δύο εικόνες ήταν το opus magnum μου. Δεν έχω τι άλλο να πω...

(Αλλά επειδή ξέρω ότι πολύς κόσμος δεν θα το αντέξει, φεύγω για ένα Σαββατοκύριακο παρά θιν' αλός στην εξοχική κατοικία του αγαπημένου μας hater Αυλακιώτη, ώστε να σκεφθώ με πιο καθαρό κεφάλι τι θα πράξω -και βέβαια, αν τελικά παραμείνω, να ανεβάσω πλήρες ρεπορτάζ με φωτογραφίες και βίντεο από την επική Πέμπτη που ζήσαμε στο Sonisphere, στη Μαλακάσα.)

UPDATE:

Εντάξει, σιγά μην έφευγα έτσι από το blog. Γιατί, πες ότι αύριο - μεθαύριο γίνεται το αντίστοιχο του Sonisphere, αλλά με progressive metal των '80s, Queensryche, Fates Warning, Crimson Glory, ο Σάββας ο Κωφίδης τι θα έχει να διαβάζει;

Το ρεπορτάζ για το Sonisphere θα ανεβεί με νέο Update, γιατί μου ζήτησαν ένα μικρό κομματάκι για ένα περιοδικό και κουράζομαι να κάνω διπλές δουλειές. Θα εμπλουτίσω εκείνο αύριο. Αλλά μην ανησυχείς. Δεν θα είναι μπαγιάτικο. Αυτό που θα διαβάσεις, θα είναι τόσο διαχρονικό, που θα postάρεται άνετα κι ένα μήνα, ένα χρόνο, ένα σύμπαν μετά. Μέχρι τότε, πάρε λίγους Megadeth...

Megadeth - Skin O' My Teeth (Live in Athens)

Πάρε λίγη μπόρα με το που ξεκίνησαν οι Metallica...

Metallica - For Whom The Bell Tolls (Live in Athens)

Πάρε και το φινάλε, πριν τα encore, των headliners. Για να δεις πόσο και τι κόσμο είχε...

Metallica - Enter Sandman (Live in Athens)

UPDATE #2:

(Θα υπάρξει και τρίτο update, αλλά θα είναι απλά φωτογραφικό. Αργότερα θα εμφανιστούν και μερικές εικόνες ανάμεσα στο κείμενο... Το οποίο κείμενο που ακολουθεί θα δημοσιευθεί -σε μια συντετμημένη μορφή του- αυτή την Κυριακή στο περιοδικό "Κ" της "Καθημερινής"):

Pestilence, Death, Flotsam & Jetsam. Λέξεις των οποίων την «χεβιμεταλλική» σημασία είχα ξεχάσει από καιρό, συγκροτήματα που είχα χρόνια, δεκαετίες ολόκληρες, να ακούσω. Νά ‘τα τώρα τα λογότυπά τους, εικόνες απ’ το εφηβικό μου παρελθόν, τυπωμένα σε μαύρα μπλουζάκια. Ραπτά με σχήμα τραπεζίου με ζωγραφισμένα επάνω τους εξώφυλλα δίσκων, κολλημένα σε πλάτες τζιν μπουφάν, ξεβαμμένα μαύρα παντελόνια - σωλήνες, μπασκετικά μποτάκια Pony και Strike. Ενδυματολογικός κώδικας των μέσων της δεκαετίας του ‘80, με αναφορές στο Νίκο Γκάλη, τον Μπλάκι Λόουλες και τους Twisted Sister. Δεν είναι πολλοί οι φέροντες, κάθε που βλέπω έναν αναρωτιέμαι: «Τα έχει κρατήσει από τότε στην γκαρνταρόμπα του και τα ξαναβγάζει στο φως όποτε είναι να γιορτάσει κάποιο σπουδαίο χεβιμεταλλικό γεγονός; Ή μήπως υπάρχουν ακόμη όλα αυτά τα προϊόντα στα μαγαζιά, μπορείς από κάπου -απ’ το eBay έστω- να τ’ αγοράσεις; Ακόμη χειρότερα: Μήπως υπάρχει κόσμος που ντύνεται ακόμη έτσι; Κι αν ναι, πού κυκλοφορεί;». Αλλά όχι, οι περισσότεροι είναι σαν κι εμένα. 35άρηδες με κοντό μαλλί -με αρχή καραφλίτσας ουκ ολίγοι- κι ένα μαύρο t-shirt πάνω απ’ τη βερμούδα, ένα μαύρο t-shirt με ένα αναμενώμενο λογότυπο: Metallica οι πιο πολλοί, Slayer, Megadeth και Anthrax οι υπόλοιποι.

Εξ άλλου, γι’ αυτούς έχουμε έλθει εδώ, γιατί για πρώτη φορά, το Big Four της αμερικανικής thrash κάνει μαζεμένο τουρνέ στον κόσμο, 25 και βάλε χρόνια από την περίοδο της μεγάλης δόξας τους. Και η συναυλιακή συνέπεια του ελληνικού χεβιμεταλλικού κοινού, τους έφερε, βέβαια, και στην Ελλάδα. Έχασα τους Anthrax, δυστυχώς, λόγω της κίνησης και του πάντα άλυτου προβλήματος της Μαλακάσας με το πάρκινγκ, αλλά από τις πρώτα riffs των Slayer οι αναμνήσεις επιστρέφουν δυνατές. Αναμνήσεις από τα εφηβικά χρόνια. Μου φαίνεται ότι οι περισσότεροι γύρω μου σκέπτονται και θυμούνται πάνω - κάτω τα ίδια με μένα. Δεν έχουμε έλθει ακριβώς για να κοπανηθούμε εδώ. Έχουμε έλθει για να αγγίξουμε και πάλι εκείνο το κομμάτι της αθωότητάς μου που αφήσαμε πίσω τις τελευταίες δύο δεκαετίες. Τους Metallica τους είχα ξαναδεί πριν τρία χρόνια -ήξερα ότι στο Sonisphere με περιορισμένο χρόνο δεν θα μπορούσαν να δώσουν τόσο σπουδαίο σόου. Και τους είχα ξαναδεί, βέβαια, και παλιότερα, στις εποχές της μεγάλης δόξας τους. Τους έχω αφιερώσει αρκετό headbaning, δεν θα μείνουν παραπονεμένοι αν τώρα τους χαζέψω χαλαρός από το VIP. Και οι Slayer με τους Megadeth, όσο σπουδαίες μπάντες κι αν είναι, υπό το φως του ηλίου αναγκαστικά παίζουν το ρόλο του προθερμαντή.

Κάποιοι βέβαια το ζουν. Στην ουρά για μπίρες, ο ιδρώτας εκείνων που πρόλαβαν να κάνουν ένα slamdance στην πρώτη σειρά κολλάει επάνω μου. Βρωμάω. Ξανά. Όπως τότε. Δεν με πειράζει. Χαμογελάω. Δεν έχεις ζήσει heavy metal συναυλία αν δεν φύγεις βρωμερός και τρισάθλιος, αν δεν έχεις τσαλαπατηθεί στο moshάρισμα, αν δεν έχει πατήσει κάποιος στο κεφάλι σου για να κάνει από εκεί stagediving επειδή δεν τον αφήνουν να ανεβεί στη σκηνή. Κι όταν στις τελευταίες νότες του “Creeping Death”, με το οποίο ανοίγουν το σετ τους οι Metallica, ανοίγουν μαζί και οι ουρανοί, ανατριχιάζω. Δεν είχα ξαναπάει ποτέ σε συναυλία με μπόρα. Και από μια τέτοια συνάντηση με το παρελθόν μου, δεν θα μπορούσα να φύγω ξαφνικά επειδή βρέχομαι και δεν έχω αδιάβροχο και παγώνω. Όπως και κανείς άλλος. Τριάντα χιλιάδες κόσμος τραγουδάει το ρεφρέν του “For Whom The Bell Tolls” που ακολουθεί, με κρυστάλλινη δύναμη στη φωνή - δώρο από τις σταγόνες της βροχής.

Προθέρμανση για απόψε!

Anthrax - Got The Time


Slayer - South Of Heaven (Live)


Megadeth - Hangar 18


Metallica - Master Of Puppets (Live)

Καταζητείται; Γιατί καλέ;

Adieu Les Bleus

Σύμφωνοι, ο Steve Tyler είναι μια γραφική κωλόγρια...

...αλλά αν κάτσεις και σκεφτείς πόσες γκόμενες έχεις ρίξει χάρη σε κάτι τραγουδάκια σαν τα παρακάτω, ε τότε του χρωστάς μια χάρη. Ένα postάκι με 2 βιντεάκια από τη χθεσινή σας συνάντηση, τουλάχιστον...

Aerosmith - Crazy (Live in Athens)

Aerosmith - Dream On (Live in Athens)

Όλο το "Πο Πο Culture!" σε μία μόνο φωτογραφία!

(Thanx στον LoukasM που την ανέβασε στο Twitter)

E, Κάθριν! Τσα!

Ναι, ξέρω, αυτή η ζέστη μου έχει πειράξει τον εγκέφαλο. (Η φωτογραφία, παρεμπιπτόντως, είναι από την ταινία Rebound, που θα βγει στις αίθουσες την 1η Ιουλίου και στην οποία η Κάθριν Ζίτα-Τζόουνς παίζει μια τεκνατζού ή μια κούγκαρ ή όπως αλλιώς τις λέτε τώρα εσείς τα τρελόπαιδα)

Εν μέσω Μουντιάλ, κάπου σε ένα εγκαταλελειμένο εργοστάσιο στο Νότιο Λονδίνο...

Electric Litany - Minute

Ξέρω, είναι λίγο... απλό το βίντεοκλιπ. Αλλά οι Elecrtic Litany είναι η ελληνική μπάντα της χρονιάς ως τώρα κι έχουν όλη μας την υποστήριξη. Με το που έμαθα ότι το κυκλοφόρησαν, έσπευσα να το ανεβάσω εδώ.

Η Κοκό Σανέλ και ο Παντελής Θαλασσινός

Το μόνο που κράτησα από το «Coco Avant Chanel», αυτή την εντελώς ανούσια ντεμί βιογραφία της Κοκό Σανέλ (και μάλιστα την ίδια σεζόν που βγήκε και το πολύ όμορφο "Κοκό και Ίγκορ", για το οποίο τα έχω γράψει εδώ) είναι το ότι η Εμανουέλ Ντεβός που παίζει στην ταινία (όχι την Κοκό, αυτήν την υποδύεται η τόσο άχρωμη και τόσο υπερτιμημένη Οντρέ Τοτού) είναι ίδια ο Παντελής Θαλασσινός.

Allez les Bleus

Ομορφή μου Μαριάν,

ο ψυχαναγκαστικός μου εαυτός προσπαθεί ήδη να αποδράσει από ένα εφιαλτικό σενάριο εθνικής προδοσίας. Αυτό που καραδοκεί στη φάση των «16» του φετινού Μουντιάλ, στις 26 Ιουνίου. Μνήμες από το Euro 2004 βασανίζουν το φιλογαλλικό μου είναι και απειλούν να μου στερήσουν το δικαίωμα να υποστηρίξω με όλη μου την καρδιά την ομάδα που αγαπώ. Αν τα καταφέρει ο Ρεχάγκελ, κόντρα σε κάθε Μέσι, σε κάθε παραπάνω χιλιόμετρο που θα έχει τρέξει και ο πιο τεμπέλης Κορεάτης, σε κάθε επιθετική τρίαινα των Νιγηριανών; Αν η Ελλάδα περάσει και πέσει πάλι πάνω στη Γαλλία; Γιατί να υποστώ αυτό το άγχος; Οταν διάλεγα ομάδα για να παθιάζομαι μαζί της στις διεθνείς διοργανώσεις, η δική μας Εθνική ούτε καν φαντασιωνόταν μουντιαλικά ή euroμεγαλεία. Εμείς ήμασταν Αλκέτας και Αρδίζογλου, εσείς Πλατινί και Παρκ ντε Πρενς, σύμπαντα εκ διαμέτρου αντίθετα, η υποστήριξη σ’ εσάς επιλογή, σ’ εμάς γραφικότητα. Στη Γαλλία ορκίστηκα αιώνια πίστη. Τώρα όλα είναι μπερδεμένα, η λογική μπλέκει με το συναίσθημα - κι αν για τους πανηγυρισμούς του 2004 απεδείχθην τελικώς μετά Χριστόν προφήτης, σήμερα δεν είμαι σίγουρος πως αντέχω κι άλλη ασέλγεια επί του σπορ... Μα τι σου γράφω;

Ο λόγος που επικοινωνώ μαζί σου είναι απλός. Να με απαλλάξεις από τις τύψεις τού να υποστηρίξω Γαλλία, αν τελικά το απευκταίο σενάριο επιβιώσει της λογικής. Στο φανταστικό σύμπαν ετούτης της σελίδας, όπου εκπάγλου καλλονής διασημότητες συγχρωτίζονται συχνότερα και στενότερα απ’ ό,τι θα επέτρεπε ακόμη και μια κάποια επαγγελματική τυχαιότητα με ταπεινούς συντάκτες ανδρικών περιοδικών, μια κοινή μας έξοδος στο Chacha ή απλώς ένα brunch στο αίθριο του Hotel Costes εκείνο το Σάββατο, στις 26 του μηνός, θα δικαιολογούσε τα πάντα. Τα χαμόγελά μου σε ένα ενδεχόμενο γκολ του Ριμπερί θα προκαλούσαν αισθητά λιγότερο, θα περνούσαν σχεδόν απαρατήρητα, αν δίπλα τους έλαμπε η δική σου ευχαρίστηση, αν το σμαράγδι των ματιών σου φεγγοβολούσε με τον γνωστό ακατανίκητο τρόπο του. Στο φανταστικό βιντεοκλίπ ετούτης της στήλης, το πιο αναγνωρίσιμο γαλλικό πρόσωπο από τότε που ο Ζινεντίν Ζιντάν εγκατέλειψε την καθημερινότητά μας με τόσο επεισοδιακό τρόπο θα μου έπιανε με αγωνία το χέρι λίγο πριν από το πέναλτι, φορτώνοντας μούδιασμα στο νευρικό μου σύστημα. Και θα έτριβε με αυτάρεσκη αυθάδεια τις πιο όμορφες γάμπες του Λίγηρα στα ταλαιπωρημένα απ’ τα αγριωπά 5x5 καλάμια μου, σε κάθε χαμένη ευκαιρία του Γκέκα και του Σαλπιγγίδη. Ποιος Λεωνίδας, ποιος ορκισμένος Μεγαλέξανδρος δεν θα με δικαιολογούσε αν σου τραβούσα τα μαλλιά, γύριζα τ’ ασθενικά χείλη σου σε μια ευθεία απέναντι απ’ τα δικά μου κι έσπρωχνα ένα παθιασμένο δάγκωμα στον -καμβά για ευφάνταστες μελανιές- λευκό λαιμό σου, την ώρα που θα πανηγύριζε ένα γκολ ο Μαλουντά;

Θα μπορούσες, βέβαια, να μένεις ατάραχη μπροστά σε όλα αυτά. Τυπική Γαλλίδα της προ ’98 εποχής. Ησουν κι εσύ εννιά ετών, ακριβώς όσο κι εγώ -27 μέρες παραπάνω από σένα μετράω-, όταν κερδίζατε τον πρώτο σας τίτλο, εκείνον του Euro του ’84, με την ομάδα που ερωτεύτηκα, Πλατινί, Ζιρές, Αμορός, Τιγκανά, Φερναντές, Μπατς, Ροστό, Στοπιρά, Μπελόν... Και τον πανηγυρίζατε εντελώς τυπικά, κλασικοί Γάλλοι, μ’ ένα μπορντολέζικο Grand Cru ή ένα ταπεινό Μποζολέ, ό,τι περίσσευε στην κάβα, και μπόλικη κουβέντα για σινεμά, μόδα και ακορντεόν. Αλλά δεν θα το κάνεις. Γιατί σήμερα πρωταγωνιστείς στις φανταστικές λήψεις του φανταστικού παπαράτσι αυτού του τεύχους. Που, αν το ξεφυλλίσεις, θα διαπιστώσεις ότι δεν φιλοξενεί καμία άλλη.

Λοιπόν; Θα μου προσφέρεις -ως ανταπόδοση για την αποκλειστικότητα- α λα True Blood το λαιμό σου;

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΧΡΙΣΤΟΠΟΥΛΟΣ

(Exitorial, GK - Ιούνιος 2010)

Μουντιάλ χωρίς Panini δεν γίνεται

Μη λέμε και ξαναλέμε τα ίδια. Μουντιάλ χωρίς Panini δεν γίνεται. Ιδού και η μίνι συνέντευξη του Homo Ludens στον Σταύρο Διοσκουρίδη, για τη Lifo της 10ης Ιουνίου:

Καλά, τα δεκάχρονα δεν μαζεύουν χαρτάκια;
Ως επτάχρονος ξεκίνησα. Μερικές φορές παραμένεις στην ίδια ηλικία για τριάντα χρόνια.

Πόσα λεφτά χρειάζεται για να το γεμίσεις;
Με €120 ξεκίνησα φέτος και ακόμη δεν το έχω γεμίσει.

Ποιο είναι το κόλπο;
Να πάρεις δύο άλμπουμ και να αγοράσεις τρεις κούτες. Έτσι θα σου μείνουν τρία τέσσερα κενά.

Υπάρχει κάποιος μυστικός μηχανισμός ώστε να δημιουργούνται σπάνια χαρτάκια;
Κάποτε σπάνιοι ήταν οι καλοί παίκτες. Δεν έβρισκες ποτέ τον Μαραντόνα. Τώρα το έχουν κάνει ανάποδα. Βρίσκεις πεντακόσιες φορές τον Μέσι.

Είναι σκόπιμο αυτό;
Το disclaimer σε κάθε άλμπουμ διαβεβαιώνει πως δεν υπάρχουν σπάνια χαρτάκια. Στο «Mexico '86» έχει γίνει ένα τρομερό τυπογραφικό λάθος, αφού γράφει πως «οι συλλογές δεν συμπληρώνονται πάντα».

Μερικές φορές οι συνθέσεις δεν είναι άλλα αντ' άλλων;
Ναι! Για παράδειγμα στο άλμπουμ «Ιταλία '90» δεν υπήρχε ο Τότο Σκιλάτσι (πρώτος σκόρερ της διοργάνωσης). Αντ' αυτού, στο νούμερο 55 υπήρχε ο Αντρέα Καρνεβάλε της Νάπολι.

Τι έχει αλλάξει από το 1982 σε φυσιογνωμικό επίπεδο;
Τότε είχαμε πολλά μουστάκια. Μια μικρή αναβίωση έγινε το 1994 με την ιστορική μορφή του Νίκου Τσιαντάκη. Μετά «καρφάκια», βαψομαλλιάδες και σκουλαρίκια. Παλιά οι Αφρικανοί ήταν κάτι μικρές μαύρες μουτσούνες, δύο δύο σ' ένα χαρτάκι, και δεν μπορούσες να τους ξεχωρίσεις. Τώρα που είναι πολλές οι αφρικάνικες ομάδες, δίνουν ένα ιδιαίτερο χρώμα.

Κανένα ευτράπελο;
Στο άλμπουμ «Γαλλία '98» άργησαν να φωτογραφίσουν την ομάδα του Ιράν, με αποτέλεσμα να κάνεις αιτήσεις στο site τους για να τα πάρεις δύο μήνες μετά το Μουντιάλ. Το άλμπουμ μου είναι συμπληρωμένο, αλλά στη σελίδα 49 δεν υπάρχει ούτε ένας παίκτης.

Πού έχεις φτάσει για ένα χαρτάκι;
Έχω ανταλλάξει 300 διπλά για έναν παίκτη.

Το καλό σημείο ποιο είναι;
Η διαδικασία του μαζέματος και μετά η ανταλλαγή. Μετά δεν υπάρχει κανένας άλλος λόγος να κοιτάξεις το άλμπουμ.

Ξαναγύρισε η "Σφιξ"!

Για μια ακόμη φορά, έχει δίκιο ο Στάθης Τσαγκαρουσιάνος στο editorial της Lifo. O (τρισμέγιστος) Μποστ ήταν προφήτης.
update: Μόλις το είδα! Στην σελίδα 16, η από κει πλευρά αυτού του blog μιλά για το καλτ των ποδοσφαιρικών άλμπουμ της Πανίνι.

Η Σάλμα Χάγιεκ φοβάται πολύ τα φίδια

Andreas Voutsinas, R.I.P.

10 λόγοι για να λατρέψεις το Heavy Metal*

Οι δέκα πιο επιδραστικές “σκληρές” μπάντες του πλανήτη: 5 παλιές, 4 νέες και 1 ελληνική! Τις μισές θα τις δούμε στις 24 Ιουνίου στη Μαλακάσα.

Iron Maiden - Οι παραδοσιακοί

Εξώφυλλα με πρωταγωνιστή το ζόμπι Eddie, εμπνευσμένα από την λογοτεχνία τρόμου του παμμέγιστου H.P.Lovecraft, στίχοι με αναφορές σε μύθους και παραδόσεις, στα απόκρυφα της θρησκείας, στο Μεγαλέξανδρο και τον Ίκαρο, στη ρομαντική ποίηση του 18ου αιώνα, αλλά και στον Β’ ΠΠ, στις αντροπαρέες και τα πορνεία, μουσική γεμάτη κιθαριστικές δισολίες, καταιγιστικά μπάσα και “μελωδικά” ντραμς και η πιο πωρωτική φωνή που θ’ ακούσεις ποτέ σε ρεφρέν -όλα αυτά επί τρεις ολόκληρες δεκαετίες. Αν αυτό δεν είναι ο ορισμός του heavy metal, τότε τι είναι;

Metallica - Οι επικεφαλής

Αναρρώνοντας από μια “ανάπηρη” δωδεκαετία όπου πλακώθηκαν μεταξύ τους και με το Napster, μπήκαν σε κλινικές αποτοξίνωσης κι έγραψαν άκυρα άλμπουμ με αναφορές στο μπούγκι-ροκ των γιάνκηδων, επέστρεψαν πρόπερσι (με ένα χεράκι από τον παραγωγό - μάγο, Ρικ Ρούμπιν) σ’ αυτό που κάνουν καλύτερα απ’ όλους: Στο καταιγιστικό thrash metal της απόλυτης τεχνικής αρτιότητας και των στίχων κοινωνικού προβληματισμού. Έτσι κι αλλιώς, ήταν τόσο επιδραστικά τα αριστουργήματα που έβγαλαν την δεκαετία του ‘80, που ακόμη κι οι σημερινοί 18άρηδες με “Master oF Puppets” και “Kill ‘em All” ανδρώθηκαν, παρά με “Load” και “St. Anger”.

Slayer - Οι ακούραστοι

Στα μέσα των ‘80s, όταν δύσκολα θα έβρισκες έστω και μία “σκληρή” μπάντα να βγάζει μέτριο άλμπουμ, οι Slayer έπαιρναν θέση στην κορυφή της thrash παραγωγής με το “Reign in Blood”. Οταν, την επόμενη δεκαετία, το metal έτρωγε γροθιές από παντού (grunge, prog-rock, funk rock, rap metal) και οι υπόλοιπες μεγάλες μπάντες (Metallica, Queensryche, Paradise Lost κ.α.) άρχιζαν άγονους πειραματισμούς, οι Slayer επέμεναν σ’ αυτό που ήξεραν. Επιμένουν ακόμη και σήμερα, 24 χρόνια και 11 άλμπουμ μετά το ντεμπούτο τους. Και δικαιώνονται από ένα κοινό που επιστρέφει στις ρίζες του.

Megadeth - Οι καλλιτέχνες

Οι Megadeth είναι ο Dave Mustaine. Στα 26 τους χρόνια μόνο αυτός έμεινε σταθερός. 20 άλλοι μουσικοί ήλθαν κι έφυγαν. Ο Mustaine ήταν ο κιθαρίστας των Metallica πριν αυτοί γίνουν διάσημοι. Και βάλθηκε να αποδείξει ότι δεν έκανε λάθος που τους παράτησε. Εμεινε μεν δεύτερος στις πωλήσεις πίσω τους (με περίπου 25 εκατ. δίσκους), αλλά σίγουρα απέδειξε ότι είναι ένας τεράστιος συνθέτης. Επί δυόμισι δεκαετίες δεν κυκλοφόρησε ούτε ένα έστω μέτριο άλμπουμ (έβγαλε 12), πρωτάθηκε για 8 Γκράμι και αποτελεί το πρώτο όνομα που απαντούν οι νέες μπάντες στην ερώτηση “Ποιος μουσικός σε επηρέασε πιο πολύ;”.

Anthrax - Οι ανανεωτές

Η εμβληματική φιγούρα Σκοτ Ίαν (καμμία σχέση με τον Ίαν Σκοτ, τον “ακέφαλο καβαλάρη” στην τσόντα της Τζούλιας), ξύριζε το κεφάλι του και φόραγε βερμούδες και hoodies όταν ήταν σχεδόν αδιανόητο για χεβιμεταλλά να κυκλοφορεί με ο,τιδήποτε άλλο από χαίτη, μαύρο t-shirt και τζιν σωλήνα. Έτσι και η μπάντα του: ήταν η πιο πρωτοποριακή στη heavy metal σκηνή της δεκαετίας του ‘80, εισάγοντας πανκ και ραπ στοιχεία. Απ’ το ‘90 όμως και μετά βούτηξαν κι αυτοί στην ευρύτερη δίνη που ρούφηξε το metal. Επιστρέφουν φέτος δριμύτεροι χάρη στο Sonisphere που για πρώτη φορά ενώνει τους “Big Four” (Metallica, Megadeth, Slayer, Anthrax) σε κοινό φεστιβάλ!

Mastodon - Οι πολυεπίπεδοι

Κι εκεί που όλα έδειχναν ότι το heavy metal είχε πια πεθάνει για τα καλά, το 1999 στην Ατλάντα ιδρύθηκαν οι Mastodon. Άρπαξαν το κουρασμένο είδος από τα μαλλιά και το τράβηξαν στην επιφάνεια, όχι ανανεώνοντάς το με περισσότερες ενέσεις από νέα μουσικά είδη και από όσα ήταν της μόδας εκείνη την εποχή, αλλά αποδομώντας και επανασυνθέτοντας τις δομές του progressive metal και του γεμάτου hard rock των ‘70s: Στίχοι που φέρνουν σε επική ποίηση, πολυεπίπεδη μουσική με συνεχείς εναλλαγές και ένα image που θυμίζει τις παλιές καλές εποχές των Maiden.

Slipknot - Οι μεταμοντέρνοι

Σύμφωνοι, οι Slipknot κατάφεραν αυτό που τόσες άλλες “ανανεωτικές” metal μπάντες δεν μπόρεσαν: να αναμείξουν αταίριαστα είδη, ραπ, πανκ, grindcore και τόσα άλλα σε μια γευστική συνταγή. Αλλά δεν θα ήταν τόσο επιτυχημένοι, ούτε τόσο επιδραστικοί αν δεν προέκριναν πάνω απ’ όλα τη θεατρικότητά τους. Φορώντας κάθε λίγο νέες στολές και μάσκες βγαλμένες από ταινίες τρόμου, με μια διαρκή μυστικότητα για την ταυτότητά τους και με “σκοτεινούς” στίχους, έστησαν έναν ενδιαφέροντα μύθο. Κι αυτό ήταν μια ιδέα που ήλθε από παλιά: Crimson Glory, Samson, King Diamond... (STP: O θάνατος του μπασίστα τους, Πωλ Γκρέι, στα τέλη Μαΐου, μάλλον από υπερβολική δόση ναρκωτικών, προσθέτει κι άλλη μυστικότητα στο μύθο τους.)

Linkin Park - Οι πρεσβευτές

“Τι δουλειά έχουν τώρα αυτοί εδώ;” θα αναφωνήσει εξοργισμένος ο παραδοσιακός χεβιμεταλλάς. Μη βιαστείς να μου ρίξεις το λίθο. Ξέρω πολύ καλά ότι μπροστά στους υπόλοιπους 9 οι Linkin Park είναι “φλώροι”, “εμπορικοί”, “πουλημένοι”. Ξεκίνησαν σαν alternative metal μπάντα και μετά έγιναν ένα γιεγιέδικο μπλέντερ grunge, rap και emo. Αλλά... (Πάντα υπάρχει ένα “αλλά”!) αναλογίσου πόσοι “σύντροφοί” σου (ίσως κι εσύ ο ίδιος) θα είχαν ανακαλύψει το πραγματικό metal, αν πρώτα δεν τους εισήγαγαν στην πιο light μορφή του τούτοι εδώ. Το ότι είναι το γκρουπ με τις περισσότερες πωλήσεις δίσκων την δεκαετία που έφυγε δεν είναι κατ’ ανάγκη κακό!

Isis - Οι ερεβώδεις

Το progressive metal ήταν ανέκαθεν ενδιαφέρον, ανεξαρτήτως του αν πουλούσε ή όχι. Ήταν η δεξαμενή απ’ όπου οι άλλες μπάντες αντλούσαν εμπνεύσεις και το πεδίο όπου μεγαλούργησαν οι Queensryche, οι Dream Theater, οι Fates Warning. Ο ίδιος του ο ορισμός ως “προοδευτικό” σημαίνει ότι συνεχώς μεταβάλλεται. Από τα τέλη της δεκαετίας του ‘90 και μετά είναι συνώνυμο με τους Isis, το πιο avant-garde μεταλλάδικο σχήμα στον πλανήτη. Επικό, συμφωνικό, τρομακτικό, shoe-gazing, αργό, ηδονικό, αυταναφορικό, το ιδίωμά τους είναι όλα αυτά και τίποτε απ’ αυτά. Είναι -όπως κάποτε το όρισαν και οι ίδιοι- “το metal του σκεπτόμενου”. (STP: Οι Isis διαλύθηκαν στα μέσα Μαΐου του 2010)

Rotting Christ - Οι Έλληνες

Ντροπή για το έθνος, ντροπή για την πολιτεία, ντροπή για σένα ταπεινέ πολίτη αυτής της χώρας που ο μόνος λόγος που ίσως ξέρεις αυτή τη μπάντα είναι το προκλητικότατο όνομά της. Γιατί οι Rotting Christ είναι το καλύτερο black metal γκρουπ στο σύμπαν και το black metal δεν είναι κάτι “σατανιστικό” όπως ίσως πιστεύεις. Είναι μια πρωτόγονη κραυγή, ντυμένη με ατμοσφαιρική μελωδία και χεβιμεταλλικό πάθος. Όταν ακούσεις πώς συνδυάζουν τα κοφτερά riffs τους με το δημοτικό τραγούδι στο τελευταίο τους άλμπουμ, το “Aealo”, θα καταλάβεις.

* Το κείμενο δημοσιεύεται στο περιοδικό Free που κυκλοφορεί σήμερα στα περίπτερα. Το υπογράφω ως Πέτρος Συκουτρής. To Free θα κυκλοφορήσει ένα ακόμη τεύχος και μετά θα αναστείλει την έκδοσή του, κατόπιν αποφάσεως των ιδιοκτητών του, κ.κ. Λαυρεντιάδη και Κυριακίδη. Είναι άλλο ένα θύμα της δύσκολης εποχής που περνάει ο Τύπος. Λογικά, το κλείσιμό του θα συμπαρασύρει κι άλλους τίτλους (ήδη έχουν αποδημήσει εις Κύριον τα Jolie και Ευ Ζειν -εγώ θα το έγραφα Ευ Ζην πάντως- και αναμένονται κι άλλα).

Θα με πειράξει πολύ το κλείσιμο του Free, όχι γιατί ο Συκουτρής μου έγραφε ενίοτε εκεί (όχι τόσο συχνά, τέλος πάντων, για να το θεωρώ σοβαρή πηγή εισοδήματος), ούτε γιατί μερικοί πολύ καλοί μου φίλοι έχουν αναγκαστεί ξαφνικά να ψάχνουν για δουλειά με πολύ χειρότερους όρους από αυτούς που αξίζουν στο ταλέντο και την εργατικότητά τους. Θα με πειράξει γιατί τα τελευταία τρία χρόνια το team του Λευτέρη Κεφαλά είχε κατορθώσει να πάρει το ανεγκέφαλο και προσβλητικό έντυπο που έβγαζε κάποτε (και, σε μια άλλη, παράξενη εποχή, ξεπουλούσε σαν ζεστό ψωμάκι) ο Θανάσης Λάλας και να το μετατρέψει στο πιο φρέσκο, μοδάτο κι έξυπνο περιοδικό της Αθήνας -λίγο "παιδικό" για τα δικά μου γούστα, ωστόσο με σαφές concept και target group και μια σταθερή, αξιοπρεπή κυκλοφορία (λίγο κάτω από τα 20.000 τεύχη). Υπάρχουν δεκάδες άλλοι τίτλοι εκεί έξω που δεν αξίζουν ούτε όσο μια σελίδα του Free.

Αν πάντως έπρεπε με το ζόρι να κλείσουν όλα τα ελληνικά περιοδικά και να διαλέξω ποια δέκα θα διατηρούνταν στη ζωή, θα έσωζα τα: Free, Status, Vogue, Lifo, Athens Voice, Big Fish, Εικόνες, Γαστρονόμο, GK. Και το Metal Hammer φυσικά.

Εν τω μεταξύ, σε ένα στούντιο...

MSN στο γραφείο: Περί της κλίσης των ονομάτων

Mr. Arkadin

7:03

ερώτηση: η Μόνικα κλινεται;

7:03

λέμε "της Μόνικας";

7:03

ή "της Μόνικα":

Homo Ludens

7:04

εχω απαντησει σε αυτο με το να μην το κλινω ποτε και αν το γραφω στα αγγλικα

7:04

αν το γραψω στα ελληνικα, το κλινω παντως :)

Mr. Arkadin

7:04

οκ

Homo Ludens

7:04

αλλα οπως π.χ. με τη bjork

7:04

το γραφω αγγλικα, σαν brand

7:04

ή με την feist

7:05

απο τη στιγμη που δεν υπογραφει ως Μόνικα Χριστοδούλου, όπως θα εκανε π.χ. η Δέσποινα Βανδη, κραταω το αγγλικο ως μπραντ

Mr. Arkadin

7:05

ναι, αλλά λέμε "της Πωλίνας"

7:05

ή "της Μαντούς"

Homo Ludens

7:06

ναι, αλλα υπογραφουν ελληνικα αυτες

Mr. Arkadin

7:06

χμμ

Homo Ludens

7:06

αν υπεγραφε Manto, θα το σεβόμον

7:06

υν

7:06

σεβόμουν

Mr. Arkadin

7:06

του "Notis"

Homo Ludens

7:06

e nai

Mr. Arkadin

7:06

"Nino"

Homo Ludens

7:06

ε ναι

7:06

ποτέ δεν λεω του Νότη

7:06

πάντα του Notis

7:06

αυτο ειναι το απόλυτο παραδειγμα

7:06

και αυτο που μολις καναμε ειναι η αναβιωση του ΜΣΝ στο γραφειο

Πόσα αστεράκια να βάλω στη Monika;

Το β' μέρος του "ντοκιμαντέρ" για το πώς ηχογραφήθηκε το "Exit".
(To α' μέρος το είχα ανεβάσει εδώ.)

Όποιος αντέχει να διαβάζει ετούτο το blog (και δεν μπαίνει απλά μια στο τόσο να χαζεύει αυτές τις ημιτσίτσιδες που ανεβάζουμε στο κουτάκι επάνω δεξιά, that is...) θα γνωρίζει την αγάπη που στολίζει τις καρδιές και των δύο συντελεστών του "Πο Πο Culture!" για το Μονικάκι. Και θα έχει ήδη καταλάβει ότι ξεκινάω τόσο γλυκουλίνος το παρόν post γιατί δεν θέλω να της χαλάσω την καρδιά με όσα θα γράψω παρακάτω (όχι ότι έχω και τόσο μεγάλη επιρροή επάνω της, αλλά είναι γνωστό ότι μου αρέσει να μεγαλοπιάνομαι). Όποιος είναι τόσο μαζοχιστής -ή φετιχιστής, όπως το δει κανείς- που, εκτός από το blog, μάς παρακολουθεί και στο Twitter, θα θυμάται το προ δύο εβδομάδων παραλήρημά μου, άμα τη κυκλοφορία του "Exit" του δεύτερου άλμπουμ της Monika. Και θα έχει, πιθανότατα, δικαιολογήσει τις παλινωδίες μου και την αδυναμία μου να καταλήξω σε ένα σαφές "μ' αρέσει / δεν μ' αρέσει". Γιατί, όταν το ντεμπούτο της, το "Avatar", είχε γίνει κάτι σαν σημαία του "ΠΠC" για μισό και βάλε χρόνο (θυμίσου αυτό εδώ το post κι αυτό κι αυτό κι αυτό κι αυτό κι αυτό και, βέβαια, αυτό), τότε δεν μπορείς να ξεράσεις τόσο εύκολα ένα "δεν μ' αρέσει" και να εξαφανιστείς χωρίς εξηγήσεις.

Εντάξει, φαντάζομαι ότι η αμηχανία μου μπροστά στο "Exit" δεν ήταν τέτοια όσο του κ. Αλεξανδράτου όταν πάτησε για πρώτη φορά το play στο DVD player του για να δει το magnum opus της Τζούλιας. Αλλά... κάπως σαν γονιός που ένιωσε πως το παιδί του δεν έκανε αυτό ακριβώς που ο ίδιος θα ήθελε ένιωσα κι εγώ όταν πρωτάκουσα το "Exit". Η πρώτη αίσθηση ήταν σαφής: Δεν μου άρεσε. Δεν ήξερα ακόμη γιατί, αλλά δεν μου άρεσε. Έτρεξα να το αγοράσω την πρώτη κιόλας μέρα της κυκλοφορίας του, σαν τρελλαμένος γκρούπι, έφυγα πιο νωρίς από τη συναυλία των Κόρε Ύδρο για να το ακούσω στο αυτοκίνητο, αλλά δεν μου άρεσε. Και πάλι όμως... Πώς το γράφεις αυτό, σε τούτο εδώ το blog, που λίγο ακόμη και θα είχε γίνει για τη Monika ό,τι ήταν η Pravda για τον Μπρέζνιεφ;

Εκείνες τις πρώτες ώρες έπαιρνα απλά βαθειές ανάσες και προσπαθούσα να πείσω τον εαυτό μου ότι δεν θα υπάρξει πρόβλημα, ότι το κοινό μας είναι πιστό και διαβασμένο και ότι δεν θα έμπαιναν ξαφνικά εδώ μέσα διάφοροι φανατικοί, να κουνάνε πλακάτ, να πετάνε αυγά και να με βρίζουν επειδή θα στόλιζα το "Exit" με δυόμισι αστεράκια όλα κι όλα. Αλλά ο τρόμος παρέμενε. Και την επόμενη φορά που θα πετύχαινα την ίδια κάπου έξω; Δεν είναι ότι είμαστε τίποτε κολλητοί ή ότι ανταλλάζουμε χαρτάκια της Panini, αλλά ένα "γειά" το λέμε μια στο τόσο κι εγώ σχεδόν πάντα ρωτάω (ρωτούσα) για το επερχόμενο άλμπουμ. Δες το ακόμη πιο κυνικά: Το 2008 την συμπεριέλαβα στις "Γυναίκες της Χρονιάς" στο αφιέρωμα του GK, τη φωτογραφίσαμε με τουαλέτες και μεγαλίστικο μέικ-απ, τής έγραφα διθυράμβους με συγκίνηση, τώρα τι; Θα χαμογελούσα και θα έλεγα "δεν μ' αρέσει";

Όχι. Θα καθόμουν να το ακούσω πιο προσεκτικά. Το όφειλα όχι στη Monika αλλά στις δικές μου εμμονές και στις δικές μου πεποιθήσεις ("ό,τι καλλίτερο έχει βγάλει η ελληνική μουσική από τότε που πέθανε ο Μάνος"). Τις επόμενες πέντε ημέρες το "Exit" μού έγινε ο απόλυτος ψυχαναγκασμός. Το άκουγα σχεδόν παντού, στο αυτοκίνητο, στο γραφείο, στο μετρό -όχι στο σπίτι γιατί μου είχε χαλάσει ο ενισχυτής-, ο τελικός μέσος όρος ακροάσεων ανά ημέρα ήταν πέντε, κι αυτό είναι ένα νούμερο που δεν σπαταλάς σε κάτι που δεν σου αρέσει, ειδικά αν είσαι σαν κι εμένα που θέλει να ακούει ό,τι καινούργιο κυκλοφορεί και που βαριέται να ακούει τα ίδια και τα ίδια (κοινώς, είχα και όλα τα άλμπουμ για τα οποία θα διαβάσεις παρακάτω να περιμένουν ένα πέρασμα από τα ηχεία μου). Το άκουσα τόσο πολλές φορές που από ένα σημείο και μετά ξυπνούσα το πρωί τραγουδώντας τα τραγούδια -αυτά που δεν μου άρεσαν!- απ' έξω και δήλωνα στο Twitter ότι θα του βάλω τέσσερα αστεράκια. Από τα δυόμισι στα τέσσερα είναι δρόμος πολύς! Στο τέλος εκείνης της εβδομάδας το έβαλα πίσω στην δισκοθήκη μου κι αποφάσισα να ασχοληθώ ξανά μαζί του μία εβδομάδα μετά, χωρίς να το ξανακούσω ούτε μια φορά. Η μία εβδομάδα μετά έφτασε κι είναι σήμερα.


Πάμε λοιπόν με τελική ετυμηγορία: Το "Exit" μου αρέσει.

Είναι ένα ευχάριστο, πολύ καλά στημμένο ποπάκι. Και για τα ελληνικά δεδομένα, -δεν το συζητάμε καν,- είναι ένα σύνολο από τραγούδια που πολύ θα εύχονταν να μπορούσαν και μόνο να ονειρευτούν οι περισσότεροι από τους τραγουδοποιούς που διαφημίζονται ως σπουδαίοι σ' αυτό το μπουρδελάκι που ζούμε.

Αλλά: Το "Exit" είναι η εύκολη λύση μετά το αριστουργηματικό "Avatar". Δεν περιέχει ούτε έναν πειραματισμό. Κινείται στην ίδια συνταγή και χορεύει στον αφρό της. Σαν να προτείνει το ίδιο φανταστικό κοκτέιλ, αλλά να επιστρέφει στα πιο απλά, παραδοσιακά υλικά. Να ξαναγυρίζει στο τζιν και το βερμούτ και την ελιά, αφήνοντας στην άκρη τις βότκες, τα τουίστ λεμονιού, τις αγκοστούρες και όλα τα άλλα κολπάκια με τους περίτεχνους χυμούς και τα ευφάνταστα ονόματα. Πράγμα που δεν είναι κακό, αν το καλοσκεφθείς, αλλά αν το καλοσκεφθείς ακόμη περισσότερο, δεν μπορείς να παίζεις Beatles και να ακούγεσαι καλλίτερη από τους Beatles.

Βασικά, στο "Exit" με χαλάει το ότι μου φαίνεται βιαστικό. Αρπαχτή. Φταίει που είμαι ψυχαναγκαστικός και κάθισα να ξεψαχνίσω το booklet με τους συντελεστές. Και βρήκα και τυπογραφικά λάθη, αλλά -κυρίως- διαπίστωσα ότι λείπει πια το ευφάνταστο concept στα γραφιστικά (που κέρδισε και βραβείο ΕΒΓΕ προ διετίας) κι έχει αντικατασταθεί από μια κακοκροπαρισμένη φωτογραφία της Monika (οι φωτογραφίες του καλλιτέχνη στο εξωφύλλο, από Χαρούλα Αλεξίου και Γιώργο Νταλάρα ως Γιάννη Φλωρινιώτη και Ιωάννα Σεβοπούλου είναι μια ελληνική πρωτοπορία που μισώ). Επίσης, περιέχει μια βαρετή κοιλιά 5 τραγουδιών, έντεχνα τοποθετημένη ακριβώς στη μέση του άλμπουμ (12 κομμάτια σύνολο). Το "Not Enough" είναι σαν να ακούς James στις μέτριες στιγμές τους, οι δύο πιανιστικές μπαλάντες που ακολουθούν και το "Studio House" λιγο πιο κάτω είναι σαν ένα (το ίδιο) τραγούδι που απλά θέλει να σε στείλει για ύπνο, το "Show Me, Come On" είναι μόνο για συναυλίες -κλασσικό, συναυλιακό James κι αυτό. Άλλο του αρνητικό, ότι κάποιος έπεισε τη Monika να πιάσει ψηλές νοτές σε 2-3 κομμάτια, αλλά αυτό το τραγούδισμα η μικρή δεν το έχει ακόμη και το φαλτσάρισμα είναι ανυπόφορο. Το άλμπουμ, στο σύνολό του, είναι πολύ "οικείο", προφανώς επίτηδες, γιατί είναι φτιαγμένο για να πουλήσει. Όχι για να πρωτοπορήσει. Και μάλιστα να πουλήσει τώρα, όσο η Monika είναι ακόμη hype.

To άλμπουμ βέβαια περιέχει 2 αριστουργήματα (κι ένα ακόμη πολύ σπουδαίο κομμάτι). Κι αυτό, αντί τελικά να με κάνει να ενθουσιάζομαι, με κάνει να νιώθω ότι κάποιος με κοροϊδεύει. Σ' αυτά τα τρία κομμάτια, η Monika αποθεώνει τις επιρροές της με τρόπο μαγικό, αποδεικνύοντας πόσο τεράστιο ταλέντο είναι. Και με κάνει να λυπάμαι που τα υπόλοιπα 9 κομμάτια του δίσκου δεν είναι αντάξια, ώστε να μιλάμε για κάτι ακόμη ανώτερο του "Avatar". Το "Yes I Do" θα έκανε το Μάνο Χατζιδάκι όχι απλά περήφανο, αλλά μάλλον θα του κάρφωνε μια εμμονή στο μυαλό, να προχωρήσει σε μία ακόμη υιοθεσία. Το "Away From My Land" στέκεται για πλάκα δίπλα στις καλλίτερες στιγμές του Ένιο Μορικόνε. Και το "Run To Ruin" είναι αυτό που θα έγραφαν οι Beatles αν συνέδεαν σήμερα μια DSL από τη Γη στον Παράδεισο κι αντάλλαζαν ιδέες.

Γι' αυτούς τους λόγους, κι εκατόν τριανταδύομισι ακροάσεις αργότερα, αποφάσισα να μείνω στα τρία αστεράκια. Αλλά κάθε φορά που θα ακούω το "Yes I Do" ή το "Away From My Land" υπόσχομαι να δακρύζω...

Monika
Exit
(Μάιος 2010)

ΤΙ ΑΛΛΟ ΑΚΟΥΣΑ ΤΟ ΜΑΪΟ:

UNKLE
Where Did The Night Fall
(Μάιος 2010)

Κάπως ξεφουσκωμένοι από την ασύλληπτη ντόπα που βελόνιαζαν στα μπράτσα και τους κοιλιακούς τους με τα αριστουργηματικά "Never, Neverland" και "War Stories", αλλά ακμαιότατοι ακόμη στην τέχνη του συνταιριάσματος της ροκ με την ηλεκτρονική μουσική, οι UNKLE χορεύονται φανατικά με συνέπεια επικίνδυνη απώλεια σωματικών υγρών στο τέλος της βραδιάς. Θα χρειαστείς ηλεκτρολύτες. Κι ας ξέρεις ότι η συνταγή είναι πάλι η ίδια. Ίσως γιατί δίπλα στους συνήθεις guests του Λαβέλ στα φωνητικά βρίσκεται φέτος και ο Μαρκ Λάνεγκαν... Σε μπαλάντα, φυσικά. Όχι, μην περιμένεις κάποιον επικό ύμνο. Αυτή τη φορά όλο το άλμπουμ κυλάει ήρεμα, χωρίς κορυφώσεις. Κάποιοι κακοπροαίρετοι θα έλεγαν: "βαρετά".

UNKLE - Where Did The Night Fall Teaser

The Radio Dept.
Clinging To A Scheme
(Απρίλιος 2010)

Η μαριαντουανετίστικη (α λα Σοφία Κόπολα) διάθεση που τους έκανε διάσημους (χάρη στο soundtrack της ταινίας) παραμένει κυρίαρχη. Απλά αγνόησε το κουλό εξώφυλλο. Ή προσπάθησε να νιώσεις σαν να έχεις ρουφήξει εσύ την πίπα της φωτογραφίας. Οι Σουηδοί απεμπολούν όλο και περισσότερο το shoegaze και τις αναφορές τους στους My Bloody Valentine και γίνονται πιο poppy, πιο χαρωποί και πιο καλοκαιρινοί. Σαν να λέμε, οι Pet Shop Boys συνάντησαν τους The Jesus and Mary Chain, φόρεσαν βρακάκια Bjorn Borg μέσα από τα μαγιό τους και κατέβηκαν στην Κω για διακοπές και μπίρες με 2 ευρώ. Υπέροχο όλο αυτό, αλλά από το πολύ αλκοόλ φαίνεται ότι βαρέθηκαν να δουλέψουν. Το άλμπουμ διαρκεί όλα κι όλα 34 λεπτά, τα εξής... 17, αφού τα μισά τραγούδια μοιάζουν ίδια με τα άλλα μισά!

New Young Pony Club
The Optimist
(Μάιος 2010)

Λατρεύω την ατίθαση φωνή της Ταχίτα Μπούλμερ. Λατρεύω το πανκάδικο τραγούδισμα και τα ξερά ντραμς. Λατρεύω που όλα αυτά περνάνε πάνω από ποπ μελωδίες που θυμίζουν Erasure, New Order και Human League. Λατρεύω που οι κιθάρες και τα μπάσα είναι πεντακάθαρα και ξεχωρίζουν -σε πείσμα όλου αυτού του noise οχετού που μας έχει κατακλύσει τον τελευταίο καιρό. Λατρεύω που αυτή η μπάντα έχει ως σημείο αναφοράς τους LCD Soundsystem αλλά φέτος τους κατατροπώνει.


New Young Pony Club - Chaos

Angus & Julia Stone
Down The Way
(Μάρτιος 2010)

Η τρίτη φολκ εμμονή μου για το 2010 (η πρώτη είναι οι Mumford & Sons, η δεύτερη είναι η Basia Bulat) έρχεται από την Αυστραλία και είναι ντουέτο. Άντρας - γυναίκα. Αδελφός και αδελφή. Αλλά τραγουδάει μόνο η Τζούλια συνήθως, οπότε δεν μπορώ να μιλήσω για μύχιους ερωτισμούς κλπ. Είναι βέβαια φουλ ερωτικό το "Down The Way" και -σε πλήρη αντίθεση με τους οργασμικούς Mumford & Sons και την ξεσηκωτική Basia Bulat- είναι αργόσυρτο και μουρμουριστό. Νιλ Γιανγκ και Μπομπ Ντίλαν διαβάζουν Τζέιν Ώστεν και ονειρεύονται να γράψουν σενάριο για ταινία που θα πρωταγωνιστεί η Άν Χάθαγουεϊ. Κάτι τέτοιο. Θα το λατρέψεις, αν είσαι στα μέλια σου!

Angus & Julia Stone - Big Jet Plane

Future Islands
In Evening Air
(Μάιος 2010)

Μπάουι και New Order από πίσω, χιπστεράδικο attitude μπροστά, αλλά όχι, δεν είναι εντελώς MGMT όλο αυτό, γιατί στα φωνητικά πάμε σε κάτι σαν Editors, σαν Gaslight Anthem, σαν Interpol. Τόσο πολύ σύνθι έχεις να ακούσεις από τότε που σου άρεσε να φοράς δερμάτινα μπουφάν με βάτες και πλαστικά γυαλιά με παράλληλα σκίαστρα αντί για φακούς σε διάφορα φλούο χρώματα και να περιμένεις με αγωνία να ξεκινήσει η εκπομπή του Γκούτη στν ΕΡΤ1. Αλλά μια στο τόσο περνάει και μια κιθαριά για να μην ξεχνιέσαι. Βρίσκεσαι στο 2010 και, φίλε μου, αυτή είναι η μουσική που γράφεται τώρα.


Band Of Horses
Infinite Arms
(Μάιος 2010)

Εντάξει, ξέρεις τι είναι. Παραδοσιακό ροκ με μπόλικη κιθάρα, ατόφιες φολκ ψιμυθιώσεις εκεί που πρέπει και διάθεση για βόλτες στην καρότσα ενός truck στους χωματόδρομους της Americana. Είναι η μπάντα που θά 'θελε ο Gram Parsons να του ανοίγει τις συναυλίες, είναι το επίσημο soundtrack μιας επίσκεψης στο Γκραν Κάνιον, είναι το χαρτάκι που θα στρίψεις μέσα του το τσιγάρο σου όταν έχεις πια βάλει στο μαντρί όλους τους βούβαλους. Αλλά αυτά τα πάναργα τραγούδια που φέρνουν σε Beach Boys τις ημέρες της νύστας τους τι τα ήθελαν;


Band Of Horses - Compliments

Bei Bei & Shawn Lee
Into The Wind
(Ιανουάριος 2010)

Το γκουζένγκ είναι ένα κινέζικο όργανο που μοιάζει με άρπα. Και που ο ήχος του σου ζαλίζει τα αυτιά σε κάθε κινέζικη, γιαπωνέζικη ή κορεάτικη ταινία (ναι, οι Γιαπωνέζοι έχουν το κότο και οι Κορεάτες το γκαγιαγκέουμ που είναι πάνω κάτω το ίδιο πράγμα). Κατάλαβες πιστεύω ποιο είναι. Αυτό το κελλαριστό που παίζει πίσω από τον Τίγρη και τον Δράκο όταν ξιφομαχούν πάνω στις κορυφές των δέντρων. Η Μπέι Μπέι είναι βιρτουόζα του εν λόγω οργάνου, Κινέζα που ζει πια την Καλιφόρνια, και ο Σων Λι είναι από τη Γουιτσιτά, συνθέτης και οργανοπαίκτης κάθε πιθανού οργάνου που μπορείς να ακούσεις στην acid jazz και στα υπόλοιπα κουλά είδη της μουσικής που στο blog αυτό υπηρετεί πιστά ο Mr. Arkadin. Για το τι ακριβώς μουσική θα ακούσεις στο "Into The Wind" καλό είναι λοιπόν να απευθυνθείς στο έτερόν μου ήμισι σ' αυτό το blog. Εγώ μπορώ μόνο να σημειώσω ότι το όλο project είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον και πρωτότυπο -αν και, μάλλον, όχι για όλα τα αυτιά.


Crystal Castles
Crystal Castles
(Μάιος 2010)

Άντε πάλι άλμπουμ χωρίς τίτλο. Μα τι στον πούτσο έχουν στο κεφάλι τους; Πώς θα τους παρακολουθούμε εμείς οι ψυχαναγκαστικοί; Ασταδιάλα...
Λοιπόν, όπως οι Yeasayer καταστάλαξαν στο πώς πρέπει να κάνουν πιο εύληπτο το χιψτεράδικο αφρικανόμπιτο μόρφωμά τους κι έφτιαξαν αυτο το αριστούργημα, το "Odd Blood" φέτος, έτσι και οι Crystal Castles μάζεψαν όλες αυτές τις ασκήσεις επί χάρτου που είχαν κάνει στο (επίσης ομώνυμο) ντεμπούτο τους και αποφάσισαν να βρουν έναν τρόπο να τις κάνουν κανονικά τραγούδια. Έκοψαν τα πολλά πολλά μπλιμπλίκια που έκαναν τη μουσική τους ιδανικό soundtrack για να παίζεις Frogger στην Amiga, έβαλαν αρχή, μέση και τέλος στα ακατάπαυστα ουρλιαχτά των λουπομηχανών τους και, κυρίως, φόρεσαν επιτέλους σε κάποια τραγούδια κανονικό τραγούδισμα, κανονικά φωνητικά, κανονικά λόγια κ.λπ. Εμπορικό; Ναι. Τυχαίο; Δεν νομίζω. Και δεν με χαλάει. Έχει να ανοίξει τρύπα φέτος το καλοκαίρι στα dancefloors...


Crystal Castles - Celestica (Live)

Broken Social Scene
Forgiveness Rock Record
(Μάιος 2010)

Ναι, τα συστατικά είναι υπέροχα. Ναι, και οι συστατικές επιστολές είναι υπέροχες. Ναι, το post rock μπορεί να είναι και ευχάριστο όταν στήνεται έξυπνα και ναι, τα enfants gates του καναδέζικου indie rock δεν θα μπορούσαν να είναι τίποτε άλλο παρά έξυπνα. Ναι, το άλμπουμ περιέχει πανέμορφα κομμάτια, πάρα πολλές ποπ αναφορές, και μιλάμε για '70s ποπ αναφορές τώρα, σκέτη μούρλια, ναι είναι νευρώδες, γρήγορο, σπιρτόζικο. Αλλά είναι αριστούργημα; Κάτι τέτοιες κυκλοφορίες περιμένει το Πίτσφορκ για να πετάξει την σκούφια του (και βέβαια την πέταξε), αλλά εσύ δεν είσαι Πίτσφορκ. Και στο τέλος της ημέρας το "Forgiveness Rock Record" σε αφήνει με μια αίσθηση ότι κάτι λείπει. Ίσως να λείπει πολύ απλά ότι όλοι αυτοί έχουν κι άλλες δουλειές και εκεί πάνε για να ξεκαυλώνουν και μπορεί εμείς να φαντασιωνόμαστε αυτήν την indie παρτούζα ως το πιο ποιοτικό όργιο που υπάρχει εκεί έξω, αλλά -ως γνωστόν- οι παρτούζες είναι 80% χαβαλές, 15% καύλα και 5% ποιότητα. Ακριβώς όπως το "FRR". (Άσε που πάνω στην παρτούζα, χάνεις και πολλά από όσα έχει να σου δώσει η Λέσλι Φέιστ. Η μοναδική της φωνή ίσα που διακρίνεται εδώ μέσα). Τέλειο αλμπουμάκι, δηλαδή, για να το ακούς όλο το καλοκαίρι προς και από το surfing spot, αλλά όχι και για να το κορνιζάρεις δίπλα το εικόνισμα του Αγίου Φανούριου πάνω από το πικάπ σου.

Τα περιοδικά, στον καιρό του ΔΝΤ

Περιοδικό Status. Αριστερά ο Ότο Ρεχάγκελ στο τεύχος Ιουνίου 2008, ένα μήνα πριν το Euro. Δεξιά ο Ότο Ρεχάγκελ στο τεύχος Ιουνίου 2010, ένα μήνα πριν το Mundial. Βρείτε τις διαφορές. Ή μάλλον, μην βρείτε τις διαφορές ανάμεσα στα δύο εξώφυλλα (είναι πολλές). Βρείτε τις μεταξύ του εξωφύλλου του 2010 και της παρακάτω φωτογραφίας από το θέμα του 2008...

Ακριβώς. Η μόνη διαφορά είναι η θεϊκή δουλειά του φωτοσοπά. Η μπάλα έγινε Jabulani, το μπλέιζερ άνοιξε έναν τόνο και το φόντο γύρισε σε λευκό. Όταν δεν έχεις λεφτά για φωτογράφιση, φρόντισε να έχεις καλό αρχείο και καλό φωτοσοπά.

(Εννοείται ότι τα γράφω όλα αυτά από ζήλεια γιατί στο GK που κυκλοφορεί την Κυριακή, με αφιέρωμα στο Μουντιάλ, έχουμε ένα -πιο όμορφο μεν- πιο φτηνιάρικο εξώφυλλο...)

Y.Γ.: Όλα τα λεφτά ο τίτλος - υπονοούμενο του τωρινού Status: "Πάμε σαν άλλοτε!"

Υ.Γ.2: Όπως και νά 'χει, η ανακύκλωση της φωτογραφίας του 2008 είναι προτιμότερη ως concept από αυτό που βουτούσαν όλους τους Έλληνες του εξωτερικού σε μια πισίνα με το κοστούμι κι ένα πούρο στο στόμα.