Τα πάντα για το στυλ

Πολύ σπάνια θα πάω στο σινεμά χωρίς να είμαι προετοιμασμένος για το τι θα δω. Πες το συναδελφική αλληλεγγύη, πες το άγχος να μην πάει χαμένο σε καμμιά μούφα το εικοσάρικο (πίνω πολύ), πες το ανάγκη για ξερολιά (μιλάω στην παρέα μου κατά τη διάρκεια της ταινίας), πριν βγω στον πηγαιμό για το "Cinemax" ή το "Αελλώ "(για κάποιον απροσδιόριστο λόγο, πάντα σε ένα από τα δύο καταλήγω, άντε και στα "Τρία Αστέρια" στο Ηράκλειο -ό,τι νά 'ναι) θα διαβάσω Κρασσακόπουλο, Κουτσογιαννόπουλο και Μήτση, θα ξεζουμίσω το Movies For The Masses και θα επισκεφθώ το site της ταινίας, την καταχώρηση στο imdb και -αν πρόκειται για αληθινή ιστορία- θα ψάξω να μάθω τα πάντα για τους ήρωες στη Μεγάλη Σοβιετική Εγκυκλοπαίδεια.

Όχι χθες. Αναρρώνοντας από ένα σιχαμένο κρυολόγημα και ένα κολασμένο δεκαήμερο με το "ανανεωμένο" GK, έπρεπε οπωσδήποτε να βγω από το σπίτι μου το βράδυ -παρ' ότι ήταν Σάββατο, και ως γνωστόν τα Σαββατόβραδα είναι επικίνδυνα, κυκλοφορούν ζόμπι, γίνονται κου' ντ' ετά, μέχρι και η Μαρινέλα τα κάνει τραγούδι. Ήταν αργά πια για να πάω στο "Up" (οι αιθουσάρχες -τέλεια λέξη;- το αντιμετωπίζουν ως "παιδική ταινία" και δεν το παίζουν στη νυκτερινή προβολή) και από τη λίστα των πιθανών επιλογών το "Κοκό & Ίγκορ" ήταν τόσο προκλητικό, που πιθανότατα η πρώτη μου επιλογή θα ήταν ούτως ή άλλως, αν είχα πάρει είδηση νωρίτερα ότι παιζόταν κι αυτό. Η παρέα μου, επίσης, πέταξε τη σκούφια της στο άκουσμα της λέξης "Chanel". Ο κύβος ερρίφθη. Φτάσαμε στην Κηφισιά με μοναδικό εφόδιο τις συνήθεις γνώσεις που έχουμε εμείς οι άνθρωποι του χώρου (sic) για την πρωθιέρεια της μόδας, προμηθευθήκαμε το πρώτο σκέτο ουίσκι της βραδιάς (για τον πονόλαιμο) και κάναμε ησυχία για να ακούσουμε τις καθηλωτικές εισαγωγικές νότες της "Ιεροτελεστίας της Άνοιξης" που άνοιγαν την ταινία.

Τις επόμενες δύο ώρες τις περάσαμε με ένα τεράστιο χαμόγελο ικανοποίησης. Η ταινία είναι η επιτομή του στυλ. Αφηγείται με χορταστικές εικόνες και ήχους ένα επεισόδιο από τη ζωή δύο πρωτοπόρων και αφήνει ακριβώς αυτά, την άψογη αισθητική της Κοκό Σανέλ και τις αναπάντεχες νότες του Ίγκορ Στραβίνσκι, να κάνουν όλη τη δουλειά. Δεν εμβαθύνει στους χαρακτήρες τους, δεν βάζει πολλά και μεγάλα λόγια στα στόματα της Άννα Μουγκλαλίς και του Μαντς Μίκελσεν, δεν έχει εύκολες συγκινησιακές κορυφώσεις και μεγάλα δράματα. Εδώ πρωταγωνιστές είναι τα κοστούμια, τα πιάνα και τα περίχωρα του Παρισιού. Parfait!

Διαβάζοντας σήμερα τις κριτικές, βλέπω ότι αυτά που χάλασαν τους φίλους μου στις σινεσελίδες ήταν όσα περιέγραψα παραπάνω: Η επιφανειακή ομορφιά εις βάρος του ψυχικού βάθους των ηρώων και λοιπά και λοιπά και λοιπά -συν την "κουλή" ερμηνεία της Μουγκλαλίς. Προφανώς και θα ήταν πιο ολοκληρωμένη η ταινία, αν μαθαίναμε και δέκα παραπάνω πράγματα για τον Ίγκορ και την Κοκό και ίσως και να μας έκαναν καλλίτερους άνθρωπους αν μας δονούσαν (χε) την ψυχή με κάποιαν έντονη στιγμή (ας πούμε εκεί που ο Σόγιερ χάνει την Τζουλιέτ στο τελευταίο επεισόδιο του 5ου κύκλου του "Lost" -κόντεψα να δακρύσω μιλάμε!), αλλά αυτό το "πιο ολοκληρωμένη" θα στερούσε τα μάτια μας και τα αυτιά μας από το πιο απολαυστικό ζαχαρωτό εποχής που έχει προσφερθεί στη μεγάλη οθόνη τα τελευταία χρόνια. Κι αν το καλοσκεφθείς, η Κοκό και ο Ίγκορ έλεγαν όσα είχαν να πουν μετις δημιουργίες τους. Πίστεψέ με, μέσα από την ταινία, συνεχίζουν να το κάνουν μια χαρά... Όσο για τη Μουγκαλίς, περίμενα ότι είχε καλλίτερο κώλο. Αλλά εντάξει, τα ταγιεράκια της Chanel γράφουν τόσο τέλεια επάνω της!