Χμ... Αυτό ήταν οι MGMT, ε;

MGMT - Kids (Live in Athens)

Κάποια χρονομηχανή με ιδιαίτερη αίσθηση του χιούμορ έχει ρουφήξει τους MGMT από τα early '70s και τους έχει ξεράσει στα late '00s. Κάτι που από τη μία προκαλεί δημιουργικές αντιθέσεις, όπως π.χ. ένα από τα καλλίτερα άλμπουμ της περσινής χρονιάς (όντως, στην περσινή μπλογκοψηφοφορία βγήκε 2ο). Και από την άλλη προκαλεί αμηχανία σε ένα κοινό που ντύνεται λες και είναι οι κολλητοί τους και τους ακολουθεί με χαρά πληρώνοντας κάτι απίστευτα ποσά -στην Τεχνόπολι, εν προκειμένω, 45 ευρώ!- για να τους ακούσει live.

Γιατί μια μπάντα που κανονικά θα έπρεπε να βρίσκεται πάνω στα βράχια μιας ερήμου στη Νεβάδα και να μετράει περαστικούς κροταλίες και χαμελαίοντες, δεν ταιριάζει καθόλου σε ένα καθ' όλα urban '00s περιβάλλον, όπως ένα πρώην εργοστάσιο γκαζιού στο κέντρο μιας ελεεινής βρωμοπόλης. Και μπορεί οι εκστασιασμένες κορασίδες με τις φλούο στέκες στα μαλλιά και τα σχεδόν αρσενικά αγόρια τους με τα μουστακάκια και την πλήρη συλλογή από τα Originals της Αdidas να χοροπηδούσαν σαν σε μια έκρηξη οργασμού όση ώρα διήρκεσαν τα ηλεκτρονικά χιτ σαν το "Kids" (επάνω) ή το "Time To Pretend" (από κάτω), αλλά η μοναδική σπουδαία στιγμή της χθεσινής συναυλίας των MGMT ήταν το encore τους.

MGMT - Time To Pretend (Live in Athens)

Αυτό, στο οποίο άδειασε η μισή Τεχνόπολι και άναψαν -πιο πολύ για να μην πάνε χαμένοι, παρά για απόλαυση- και οι εναπομείναντες μπάφοι: Ένα 15λεπτο (!) ψυχεδελικό έπος που μύριζε έντονα Doors, Led Zeppelin, Grateful Dead, Jefferson Airplane και Pink Floyd, με τις κατάλληλες πρέζες από Bee Gees και Μάιλς Ντέιβις, βεβαίως, μέσα. Ένα τραγούδι που θα είναι το highlight του επόμενου άλμπουμ τους (κυκλοφορεί το Μάιο του '10, αν δεν κάνω λάθος), αλλά δεν θα είναι το highlight για το ίδιο κοινό που κοπανιέται με τα remixes των singles τους σε πάρτυ σαν κι αυτό που κάναμε με τον Λευτέρη την περασμένη Παρασκευή. (Προτίμησα να το απολαύσω, παρά τον κόσμο που με σκουντούσε για να φύγει, παρά να το τραβήξω βίντεο...)

MGMT - Electric Feel (Live in Athens)
Αν υπολογίσουμε ότι ο πιο βασικός λόγος για το μεγαλείο του "Oracular Spectacular" είναι η μοναδική παραγωγή του Ντέιβ Φρίντμαν, τότε αυτό που είδαμε χθες στο Γκάζι ήταν οι αυθεντικοί MGMT. Όχι κάτι σπιντάτο και φρέσκο, αλλά κάτι ζαλισμένο, αγαθό, μονόχρωμο. Δεν ήταν κακό. Απλά δεν ήταν αυτό που περιμέναμε, γιατί εμείς έχουμε μεγαλώσει με Χρηματιστήρια, ενδεκάτες Σεπτεμβρίου, Porsche Cayenne και Xbox 360, ενώ εκείνοι μεγάλωσαν με LSD και Beach Boys...

(Α, ξέχασα το πριν... Με τους Cyanna δεν ασχολούμαι καν. Εννοείται ότι δεν πήγα, όχι γιατί είχα δουλειά και δεν προλάβαινα, αλλά γιατί η μουσική τους είναι αφάνταστα βαρετή. Αλλά και γιατί έχω ακούσει από παντού άπειρες φήμες ότι εκτός από άμουσα, τα παιδάκια έχουν πάρει και ψηλά τον αμανέ. Για τους Future of the Left τα έχω γράψει όλα σε ένα παλιότερο post. Live είναι πιο συμπαθείς από αυτό που βγάζουν στο άλμπουμ, αλλά μάλλον κάτι τέτοιο ισχύει μόνο σε αυτιά που τους έχουν ήδη συνηθίσει, όπως ήταν τα δικά μου. Γιατί στο twitter διάβασα το εξής μεγαλειώδες σχόλιο -από τον gsus, φυσικά: "ο ήχος του μίξερ με πέτρες μέσα είναι πιο ευχάριστος από τους Future of the left")