Σήμερα ξεσκαρτάρω τα MP3 μου (E-J)

Elephant Stone
The Seven Seas
(Ιούνιος 2009)

Αυτοί εδώ δεν παίζουν indie rock. Παίζουν... hindu rock! Τουλάχιστον σε κάποια κομμάτια του άλμπουμ, που σε μεταφέρουν κατευθείαν στο Ρατζαστάν. Κατά τ' άλλα, σαν ξεπατικωτούρα των Stone Roses μοιάζει το "Seven Seas" (το όνομά τους άλλωστε το έχουν πάρει από ένα κομμάτι των Stone Roses...). Είναι εξαιρετικά καλογραμμένο και ευχάριστο, τίποτε το πρωτότυπο, αλλά ό,τι πρέπει για ευχάριστο soundtrack όταν εργάζεσαι / αράζεις / κάνεις σεξ. Για κάθε περίσταση κοινώς.

---

Engineers
Three Fact Fader
(Ιούνιος 2009)

Ακούγονται σαν τους My Bloody Valentine. Και σαν τους Stone Roses. Δεν φέρουν κανένα κενό δαιμόνιο. Αλλά ακούγονται τόσο ταιριαστοί, όταν είσαι σε shoegazing φάση, που δεν σε νοιάζει καθόλου αν αντιγράφουν ή αν είναι πρωτότυποι.

---

Felice Brothers
Yonder Is The Clock
(Απρίλιος 2009)

Οι Felice Brothers είναι οι Κοντιπουλαίοι της Αμερικής. Βγάλε τον μπάλο και βάλε μπόλικο μπέρμπον που το απολαμβάνεις σε κουνιστή καρέκλα -και μια γερή πρέζα Μπομπ Ντίλαν. Εντελώς ρουστίκ. Αν δεν σου αρέσει η country και η americana, μην ασχοληθείς καν. Αν λατρεύεις, όμως, την Ντόλι Πάρτον για κάτι περισσότερο από τα πλούσια ελέη της, τότε το "Yonder Is The Clock" θα το λατρέψεις.







Film
Persona
(Μάιος 2009)

Έχω ένα θέμα με τις κυκλοφορίες της Inner Ear και είναι ευκαιρία να το καταθέσω από ετούτο εδώ το βήμα. Γιατί τέτοια πακέτα; Με τόσο πολύ χαρτί; Δεν είναι οικολογική η ευαισθησία μου. Έχει να κάνει με τη δυσκολία να καταφέρω να βγάλω το δισκάκι και να το βάλω στο Cd Player από το κουτάκι, το υποκουτάκι, το εσωτερικό sleeve και πάει λέγοντας. Ειδικά όταν οδηγάω είναι και επικίνδυνο. Κατά τα άλλα, οι Film κάνουν αυτό που περιμένεις από το όνομά τους, φτιάχνουν μουσική που θα μπορούσε να είναι soundtrack για ταινίες, urban νωχελικές ταινίες κατά προτίμηση, με αρκετό κόκκο στο φιλμ. Μοιάζουν με τα γκατζετομένα εγγόνια του Vangelis, και η πολύ καλή δουλειά στην παραγωγή προσδίδει αρκετό βάθος στις συνθέσεις τους. Και σ' ανώτερα!

---

Frankmusik
Complete Me
(Αύγουστος 2009)

Χορευτική ποπ του αφρού, βαρετή ώρες ώρες, που θα ήθελε να είναι Mika, αλλά είναι ακόμη πιο ανέμπνευστη. Τι να πω; Ότι μέχρι και ιταλική ντίσκο μου θύμισε σε ένα κομμάτι; Θα γινόταν, πάντως, μεγάλο χιτ πριν 26μισι χρόνια...

---

Future Of The Left
Travels With Myself And Another
(Ιούνιος 2009)

Πωρωτικό noise rock από τους διαδόχους των Faith No More και των Beastie Boys, με διάφορα μηνύματα προς διάφορους αποδέκτες, πολιτικό στο φουλ, μου θυμίζει κάτι εποχές που άκουγα Anthrax και Suicidal Tendencies και πήγαινα στις συναυλίες κι έκανα stage diving. Και, ΟΚ, γι' αυτό που είναι, είναι πολύ καλό. Αλλά ποιος αντέχει ν' ακούει τέτοια πράγματα στα 35 του; (Γι' αυτό και μάλλον θα πάω κατ' ευθείαν στους MGMT στις 8/9, πηδώντας τους Cyanna και τους Future of the Left που προηγούνται...)

---

Graham Coxon
The Spinning Top
(Ιούνιος 2009)

Με το ξεκίνημα, νομίζεις ότι έσκασαν από κάπου ο Πολ και ο Αρτ και σε ρούφηξαν στην πρώτη ατμόσφαιρα του πλανήτη Simon & Garfunkel. Σε όλο το υπόλοιπο άλμπουμ, ο λοχαγός της indie πτέρυγας των Blur επιμένει σε ένα lo-fi -εί δυνατόν μόνο μια κιθάρα και η φωνή του- νανουρισματάκι, μακριά από τις γνωστές από το παρελθόν ποπίζουσες εξάρσεις του. Το αποτέλεσμα είναι καταπραϋντικό.

IAMX
Kingdom Of Welcome Addiction
(Μάιος 2009)

Στο γνωστό α λα Depeche Mode μοτίβο τους, με λιγότερες βαμπιρικές εμμονές απ' ότι στα προηγούμενα άλμπουμ, αλλά όχι και εντελώς φωτεινό, το καινούργιο των ΙΑΜΧ δεν θα κερδίσει και πολλούς νέους ακροατές για το πρότζεκτ του Κρις Κόρνερ. Βαρετούλι. Η όλη γοητεία λήγει εκεί που τελειώνει το θέατρο. Όταν βγάζει το μέικ απ, η μουσική δεν είναι αρκετή πια.

JJ
No2
(Ιούλιος 2009)

Εμφανίστηκαν ξαφνικά το καλοκαίρι, λίγο πριν πάμε διακοπές και τα Pitcfork αυτού του κόσμου κατέβασαν επιτόπου τα βρακιά τους με ενθουσιασμό. Ένα γκρουπ - μυστήριο από τη Σουηδία με ένα μίνι άλμπουμ 29 ετών που συγκινεί τους ψαγμένους μουσικοκριτικούς. Ίσως γιατί απλά είναι ένα μυστήριο. Ίσως πάλι για το blending τους από ambient μελωδίες, αγαθά φωνητικά, lo-fi στιγμές και πιο γεμάτες -α λα Cocteau Twins- εξάρσεις είναι πρωτότυπο και ταιριαστό. Από την άλλη, στο τέλος δεν σου μένει και κάτι. Αν έχεις πιει αυτό που σου θυμίζει το εξώφυλλο, σίγουρα τους ακούς με μεγαλύτερη ευχαρίστηση.

[A-D] [E-J]