Ματ Ντίλον, Ραλφ Μάτσιο, Ρομπ Λόου, Εμίλιο Εστέβεζ, Πάτρικ Σουέιζι, Τομ Κρουζ: Το 1983 δεν υπήρχε κορίτσι που να μην είχε έναν από τους άνωθι εικονιζόμενους αφίσα στο δωμάτιό του (οι περισσότερες τους είχαν όλους, συν τον Τόμας Χάουελ, που για κάποιον αδιευκρίνιστο λόγο απουσιάζει από την καλλίτερη φωτογραφία που βρήκα, όταν γκούγκλαρα "Outsiders"). Και δεν υπήρχε αγόρι που να μην ήθελε να μοιάσει στον Ντάρελ, το μεγάλο αδελφό του πρωταγωνιστή Πόνιμποϊ Κέρτις. Τον Ντάρελ που ήταν και μπαμπάς και αδελφός και αρχηγός της συμμορίας, αν υπήρχε ανάγκη. Που είχε τις λύσεις, τις ιδέες, το φιλότιμο, το μυαλό, τα μπράτσα -είχε και την αφέλεια, την τραγικότητα, την αδυναμία. Ο Φράνσις Φορντ Κόπολα πήρε ένα επιτυχημένο βιβλίο για τη άγρια εφηβεία, του Σ.Ε. Χίντον, και το έκανε μια ταινία - σπουδή στη δυσκολία της ενηλικίωσης και, κυρίως, τον προάγγελο του μαγικού "Αταίριαστου" που γύρισε την ίδια χρονιά, με το Μίκι Ρουρκ και, πάλι, τον Ματ Ντίλον.
Ξαναείδα τους Outsiders πριν κανα χρόνο και μολονότι διαπίστωσα πως η εφηβική μου οργή δεν με είχε αφήσει να καταλάβω την πρώτη φορά ότι οι ερμηνείες των τότε ειδώλων μου Κρουζ, Μάτσιο και Λόου ήταν για τα πανηγύρια, συγκινήθηκα αφάνταστα από το δημιούργημα του Κόπολα. Και επανεκτίμησα ως ηθοποιό τον Πάτρικ Σουέιζι, που ποτέ δεν είχα σε μεγάλη υπόληψη. Η ερμηνεία του ως Ντάρελ ήταν υποδειγματική. Όχι τυχαία. Όταν ο Κόπολα διάλεξε το καστ, ο Σουέιζι ήταν ήδη 31 ετών, σε αντίθεση με τους οριακά εικοσάρηδες υπόλοιπους του "Brat Pack". Ήταν όντως ο μεγάλος τους αδελφός, που τους προστάτευε από τις κακοτοπιές. Βάλε και το ότι ήταν γεννημένος στο Τέξας, ένα γνήσιο τέκνο του αμερικανικού Νότου, με την αγαθή φιλοξενία, την καλόβουλη υπεραπλούστευση και το ανεπιτήδευτο χαμόγελο (όποιος έχει βρεθεί στις νότιες πολιτείες ξέρει για τι μιλάω), που κουβαλάει μέσα του όλη την ανέχεια και τις δυσκολίες της αμερικανικής επαρχίας που αναπτυσσόταν πάναργα στη σκιά των μεγάλων αστικών κέντρων που επίρρωναν την ίδια ώρα την έννοια "αμερικανικό όνειρο": Ο Ντάρελ ήταν ο Σουέιζι. Ο αγαθός γίγαντας που κάνει ένα λάθος στην αρχή και όλοι πληρώνουν αυτό το λάθος στη συνέχεια. Κι εκείνος τρέχει παντού για να το διορθώσει. Αλλά πια η κατάσταση είναι υπεράνω δυνάμεών του.
Τα θυμήθηκα όλα αυτά τώρα καθώς διάβαζα νεκρολογίες στα blogs για τον προ 10 ημερών θάνατο του Σουέιζι από καρκίνο. Όλοι τον θυμόντουσαν για το "Dirty Dancing", τo "Ghost" ή το "Point Break" και τους "Βορείους και Νοτείους", αλλά ελάχιστοι θυμήθηκαν τον Ντάρελ. Κρίμα. Γιατί -ξαναλέω- ο Σουέιζι ήταν ο Ντάρελ. Ένας outsider.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου