Κάποιες προτιμούν τους μεγαλύτερους*

Καλή μου Εβαν Ρέιτσελ,

είμαι ενθουσιασμένος. Φυσούσε το σύνηθες μελτέμι, άρα η ιεροτελεστία του τελευταίου μου ξεμυτίσματος για το καλοκαίρι δεν κινδύνεψε να καταστραφεί λόγω του λάθος καιρού. Οχι, δεν ήμουν πάνω στη Shark, πλανάροντας προς τη Νάξο και πίσω στην ακτή, παρακαλώντας να μη νυκτώσει, για να κρατήσει το σερφ για πάντα. Αντιθέτως, δεν έκανα τίποτε. Ημουν ξαπλωμένος σ’ ένα πλαστικό στρώμα, εκατό μέτρα μέσα στη θάλασσα, ανάσκελα, ακίνητος και σκεπτόμουν το σερφ -και χίλια ακόμη πράγματα που ήταν το καλοκαίρι μου- μέχρι που ο ήλιος έδυσε. Και λίγο μετά. Οταν φυσάει βοριάς, στο κολπάκι κάτω απ’ το σπίτι του Γιάννη το νερό δεν ρυτιδιάζει ποτέ. Αν δεν αλλάξει ο αέρας, μπορείς να μείνεις στο ίδιο σημείο για πάντα. Κανένα ρεύμα, κανένα κύμα δεν τολμά να διαταράξει την ηρεμία σου. Κάθε χρόνο, το τελευταίο «μπάνιο» μου είναι εδώ. Γεμάτο απολογισμούς διακοπών και σχέδια για τη σεζόν που ξεκινάει σε λίγο. Με εικόνες άμεσες, απ’ το ακόμη πράσινο, πευκόφυτο βουνό πέρα απ’ τις πατούσες μου -αυτό που κόβει τον βοριά- και με εικόνες της μνήμης, της πρόσφατης μνήμης: χορευτικά στη La Luna, ένα άδειο πιάτο που φιλοξένησε για λίγα λεπτά τους κολοκυθοκεφτέδες της «Χαρούλας», μια μπότζα δίπλα στον ύφαλο. Κάπου εκεί βλέπω κι εσένα.

Πώς μπλέχτηκες ξαφνικά με τις εικόνες των διακοπών μου; Θα σου εξηγήσω. Στο μυαλό μου είσαι ακόμη ένα ερεθιστικό πιτσιρίκι. Είσαι η λολίτα σ’ εκείνο το βιντεοκλίπ του Marilyn Manson, με τα γυαλιά σου σε σχήμα καρδιάς. Τότε ήσουν 19 στα 20, αν δεν κάνω λάθος, έμοιαζες ακόμη μικρότερη -κι είχες συναρπάσσει τον ανδρόγυνο ροκ σταρ ακριβώς παίζοντας το ρόλο της λολίτας και στην πραγματική ζωή, στην πρώτη σας συνάντηση. Για σένα έγραψε το «Heart Shaped Glasses», για εκείνο το πάρτι που του παρουσιάστηκες σαν την ηρωίδα του Ναμπόκοφ, προκλητική και σίγουρη για όσα γύρευες. Τώρα πια ο Marilyn Manson είναι παρελθόν, είσαι 22, αλλά δεν άλλαξες και πολύ. Δεν σε διάλεξε τυχαία ο Γούντι Αλεν ως την επόμενη μούσα του. Κάποιες προτιμούν τους μεγαλύτερους, ευτυχώς.

Δεν είναι ότι γέρασα, αλλά μερικά πράγματα μπορούν να γίνουν πραγματικά αποθαρρυντικά. Κάνοντας λοιπόν τον απολογισμό του καλοκαιριού, συνειδητοποίησα πως, όταν ξαναπατούσα το πόδι μου στην ακτή, στην κατεχόμενη από πρωτοετείς Πάρο, γινόμουν αυτόματα αόρατος για τον γυναικείο πληθυσμό. Ευτυχώς είχα τη γλυκιά νύστα που μου έκανε ένεση ο άνεμος, το αλάτι και ο ήλιος πάνω στη σανίδα όλη μέρα, γιατί θα ήταν πραγματικά ταπεινωτική και εξευτελιστική η διαδικασία αν προσπαθούσα να γεμίσω και τις νύχτες μου με περιπέτειες - ξεκινώντας βέβαια από το να ξαναγίνω ορατός στις χαριτωμένες πιτσιρίκες. Το δράμα γινόταν ακόμη μεγαλύτερο -και απελπιστικά ανεξήγητο- μόλις οκτώ λεπτά με την «παντόφλα» μακριά. Στην Αντίπαρο, ένα άλλο σύμπαν (συνομηλίκων), πρώην και μέλλουσες, χαριτωμένα φλερτ και θερινό σεξ επιβεβαίωνε ότι δεν χρειαζόμουν επιβεβαίωση.

Δεν ξέρω πόσο ακόμη θα προσπαθούσα να γίνω ο κύριος Χάμπερτ για την Αζια που άπλωνε αυθάδικα το μόλις γινωμένο της ένα κι ογδόντα στην διπλανή ξαπλώστρα, στα διαλείμματά μου απ’ το σερφ, αν δεν ήταν η ασφάλεια της Αντιπάρου. Ξέρω όμως ότι υπάρχουν εξερευνήσεις που δεν αξίζει να τις εγκαταλείπεις για το τίποτε. Και, Εβαν Ρέιτσελ, δεν μπορώ παρά να δηλώσω ευτυχής που κάποιες προτιμάτε τους μεγαλύτερους...

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΧΡΙΣΤΟΠΟΥΛΟΣ

(Exitorial, GK Σεπτεμβρίου 2009 -κυκλοφορεί στις 06/09)

* Σήμερα έκλεισα τα 34 και το ΠΑΣΟΚ τα 35. Και οι δύο αισθανόμαστε ακόμη νέοι και με όρεξη για σπουδαία πράγματα. Γι' αυτό κι εγώ μάλλον θα ψηφίσω Αλέκα.