Μουσικές με τις οποίες (καλώς ή κακώς) δεν κόλλησα τον τελευταίο χρόνο. Μουσικές που θα φιλοξενούνται στον εξωτερικό δίσκο που έχω για τα backups, γιατί ο σκληρός του υπολογιστή γέμισε, και που -μοιραία- θα φλερτάρουν σύντομα με τη λήθη. Κάποιες θα ανασυρθούν τυχαία μια μέρα και θα βρίζω την κεφάλα μου που τις καταχώνιασε εκεί πέρα:
Abe VigodaSkeleton
(Ιούλιος 2008)
Εμετικό, κλαπατσιμπαλικό noise punk που πολύ θα ήθελε να μοιάζει με Animal Collective, αλλά το μόνο που καταφέρνει είναι να γίνει η καλλίτερη μέθοδος βασανισμού του χειρότερου εχθρού σου. Ήμαρτον.
Arctic Monkeys
Humbug
(Αύγουστος 2009)
Για πρώτη φορά προκρίνουν την ατμόσφαιρα εις βάρος της ενέργειας, δημιουργώντας ένα σκοτεινό ημι-έπος, αυτό δηλαδή που είναι το καλλίτερο άλμπουμ της εξαιρετικά υπερτιμημένης καριέρας τους. Κοφτές κιθαριές, κοφτά φωνητικά, κοφτά τύμπανα, παντελής έλλειψη μουσικής έμπνευσης: Ροκ για να κοπανιέσαι πιωμένος σε σκοτεινά gigs στο Σέφιλντ και το Χάντερσφιλντ στην τρυφερή ηλικία των 16.
Ένα τραγουδάκι που μου αρέσει: The Jeweller's Hands
Black Eyed Peas
The E.N.D.
(Ιούνιος 2009)
Ένα γκρουπ άντεχα να ακούω από όλο τον Rn'B συρφετό και ζήλεψε κι αυτό την τύχη της Μπρίτνεϊ Σπίαρς και των λοιπών χορευτικοπόπ χαζοβιόλων. Ε, λοιπόν, εκεί ούτε η Fergie δεν έχει τύχη. Γιατί όσο φωτογραφίζεται όπως φωτογραφίζεται η Κέιτι Πέρι κι όσο κρατάει η τρέλλα της Lady GaGa, οι καρδιές μας θα είναι αφιερωμένες στις δύο προαναφερθείσες δεσποινίδες. (Τουλάχιστον οι B.E.P. τιμούν ακόμη τη χαμένη τέχνη του μπρέικ ντανς. Το "Boom Boom Pow" είναι καγκουριά του κερατά, αλλά θέλω ΤΩΡΑ να κάνω ένα six step κι ένα ελικοπτεράκι στο ρυθμό του. Σημ.: Τα υπόλοιπα κομμάτια του άλμπουμ δεν έχουν καμμία σχέση. Αχταρμάς.)
Black Eyed Peas - Boom Boom Pow
Brendan Benson
Arctic MonkeysHumbug
(Αύγουστος 2009)
Για πρώτη φορά προκρίνουν την ατμόσφαιρα εις βάρος της ενέργειας, δημιουργώντας ένα σκοτεινό ημι-έπος, αυτό δηλαδή που είναι το καλλίτερο άλμπουμ της εξαιρετικά υπερτιμημένης καριέρας τους. Κοφτές κιθαριές, κοφτά φωνητικά, κοφτά τύμπανα, παντελής έλλειψη μουσικής έμπνευσης: Ροκ για να κοπανιέσαι πιωμένος σε σκοτεινά gigs στο Σέφιλντ και το Χάντερσφιλντ στην τρυφερή ηλικία των 16.
Ένα τραγουδάκι που μου αρέσει: The Jeweller's Hands
Black Eyed PeasThe E.N.D.
(Ιούνιος 2009)
Ένα γκρουπ άντεχα να ακούω από όλο τον Rn'B συρφετό και ζήλεψε κι αυτό την τύχη της Μπρίτνεϊ Σπίαρς και των λοιπών χορευτικοπόπ χαζοβιόλων. Ε, λοιπόν, εκεί ούτε η Fergie δεν έχει τύχη. Γιατί όσο φωτογραφίζεται όπως φωτογραφίζεται η Κέιτι Πέρι κι όσο κρατάει η τρέλλα της Lady GaGa, οι καρδιές μας θα είναι αφιερωμένες στις δύο προαναφερθείσες δεσποινίδες. (Τουλάχιστον οι B.E.P. τιμούν ακόμη τη χαμένη τέχνη του μπρέικ ντανς. Το "Boom Boom Pow" είναι καγκουριά του κερατά, αλλά θέλω ΤΩΡΑ να κάνω ένα six step κι ένα ελικοπτεράκι στο ρυθμό του. Σημ.: Τα υπόλοιπα κομμάτια του άλμπουμ δεν έχουν καμμία σχέση. Αχταρμάς.)
Black Eyed Peas - Boom Boom Pow
Brendan BensonMy Old, Familiar Friend
(Αύγουστος 2009)
Θα ήταν άραγε τέτοια γκρουπάρα οι Raconteurs, αν ο Τζακ Γουάιτ δεν είχε για υπαρχηγό του τον Μπρένταν Μπένσον; Πολύ αμφιβάλλω. Γιατί αν δεν υπήρχε η χορταστική ποπ διάθεση (ποτισμένη, βέβαια, με πολύ κιθάρα, ροκενρολίστικη, ωραία, μελωδική κιθάρα) του Μπένσον, η μουσική των Raconteurs θα έμενε ένα στάδιο πιο δύσκολη για τον ακροατή. Στο τέταρτό του άλμπουμ ο μουσικός από το Μισισιπή ακολουθεί την πεπατημένη και χιλιοστρωμένη με καλή άσφαλτο οδό και οδηγεί μια νταλίκα γεμάτη με τραγούδια για να τραγουδάς παρέα του. Κι ας μην είναι ρηξικέλευθος, είναι απολαυστικότατος!
Θα ήταν άραγε τέτοια γκρουπάρα οι Raconteurs, αν ο Τζακ Γουάιτ δεν είχε για υπαρχηγό του τον Μπρένταν Μπένσον; Πολύ αμφιβάλλω. Γιατί αν δεν υπήρχε η χορταστική ποπ διάθεση (ποτισμένη, βέβαια, με πολύ κιθάρα, ροκενρολίστικη, ωραία, μελωδική κιθάρα) του Μπένσον, η μουσική των Raconteurs θα έμενε ένα στάδιο πιο δύσκολη για τον ακροατή. Στο τέταρτό του άλμπουμ ο μουσικός από το Μισισιπή ακολουθεί την πεπατημένη και χιλιοστρωμένη με καλή άσφαλτο οδό και οδηγεί μια νταλίκα γεμάτη με τραγούδια για να τραγουδάς παρέα του. Κι ας μην είναι ρηξικέλευθος, είναι απολαυστικότατος!
Broken Records
Until The Earth Begins To Part
(Ιούλιος 2009)
Υπέροχες ενορχηστρώσεις με άπειρα και παράξενα ώρες ώρες όργανα, γεμάτα α λα Σπρίνγκστιν φωνητικά, δραματική α λα Arcade Fire διάθεση ("Σκωτσέζους Arcade Fire" τους είπαν τα μουσικά έντυπα της Βρετανίας) και σωστός εγκλιματισμός με το πιο ροκάδικο κομμάτι της indie rock σήμερα (National, Editors κ.λπ) σε ένα άλμπουμ που δεν περιέχει ούτε ένα αδιάφορο κομμάτι. Και, φυσικά, διαθέτει πολλά ατού. Σαν το "A Promise".
Death Cab For Cutie
The Open Door (EP)
(Απρίλιος 2009)
Ένα χρόνο μετά την κυκλοφορία του πολύ καλού "Narrow Stairs", αυτό το ΕΡ μοιάζει με το αποπαίδι του -κι αυτό είναι: Κομμάτια που δεν χώρεσαν στο άλμπουμ, μπήκαν σε ένα ΕΡ για να στηρίξουν την τουρνέ του γκρουπ. Μια κυκλοφορία μόνο για τους φίλους, δηλαδή. Αλλά είναι τέτοια η ποιότητα αυτής της μπάντας, αυτό το χαρούμενο new rock τους, η ηρεμία και η ευτυχία που σου προσφέρουν όταν τους ακούς, που δεν το κάνεις εύκολα στην άκρη.
Δήμητρα Γαλάνη
Πίξελ
(Ιούλιος 2009)
Η Δήμητρα Γαλάνη συνεργάζεται με διάφορους άσημους, διάσημους, τρέντυ ή μπαζοτρέντυ και ξανασερβίρει μερικά από τα καλλίτερά της τραγούδια. Όχι αναγκαστικά δικές της συνθέσεις, αλλά και άλλων, που εκείνη έκανε επιτυχία. Μερικά κομμάτια ("Δεν είμαι από δω", "Ζω", "Και σ' αγαπώ") είναι τόσο δυνατά που όσο και αδιάφορα να είναι τα remixes τους, τα ακούς με τεράστια χαρά. Κατά τα άλλα, ένα άλμπουμ χωρίς κανένα απολύτως νόημα -αφού δεν περιέχει καμμιά φοβερή έμπνευση στα μιξαρίσματα ή καμμιά συγκλονιστική διασκευή.
Dirty Projectors
Bitte Orca
(Ιούνιος 2009)
Ξεκινάει σαν χαλασμένο demo tape των Vampire Weekend, μετατρέπεται σε soundtrack από χίπικο πανηγύρι, γίνεται νεραϊδένιο παραμύθι, είναι σαν ο Ντεβεντρά Μπανχάρτ να απέκτησε καστράτο φωνή και να παράτησε τη Νάταλι Πόρτμαν για μια ηρωίδα του Τόλκιν, αλλά και πάλι όλο αυτό δεν φτάνει. Γιατί είναι ανέμπευστα μπερδεμένο για να το πεις αριστούργημα, όπως έσπευσαν να το χρίσουν διάφοροι κριτικοί.
Until The Earth Begins To Part
(Ιούλιος 2009)
Υπέροχες ενορχηστρώσεις με άπειρα και παράξενα ώρες ώρες όργανα, γεμάτα α λα Σπρίνγκστιν φωνητικά, δραματική α λα Arcade Fire διάθεση ("Σκωτσέζους Arcade Fire" τους είπαν τα μουσικά έντυπα της Βρετανίας) και σωστός εγκλιματισμός με το πιο ροκάδικο κομμάτι της indie rock σήμερα (National, Editors κ.λπ) σε ένα άλμπουμ που δεν περιέχει ούτε ένα αδιάφορο κομμάτι. Και, φυσικά, διαθέτει πολλά ατού. Σαν το "A Promise".
Death Cab For CutieThe Open Door (EP)
(Απρίλιος 2009)
Ένα χρόνο μετά την κυκλοφορία του πολύ καλού "Narrow Stairs", αυτό το ΕΡ μοιάζει με το αποπαίδι του -κι αυτό είναι: Κομμάτια που δεν χώρεσαν στο άλμπουμ, μπήκαν σε ένα ΕΡ για να στηρίξουν την τουρνέ του γκρουπ. Μια κυκλοφορία μόνο για τους φίλους, δηλαδή. Αλλά είναι τέτοια η ποιότητα αυτής της μπάντας, αυτό το χαρούμενο new rock τους, η ηρεμία και η ευτυχία που σου προσφέρουν όταν τους ακούς, που δεν το κάνεις εύκολα στην άκρη.
Δήμητρα ΓαλάνηΠίξελ
(Ιούλιος 2009)
Η Δήμητρα Γαλάνη συνεργάζεται με διάφορους άσημους, διάσημους, τρέντυ ή μπαζοτρέντυ και ξανασερβίρει μερικά από τα καλλίτερά της τραγούδια. Όχι αναγκαστικά δικές της συνθέσεις, αλλά και άλλων, που εκείνη έκανε επιτυχία. Μερικά κομμάτια ("Δεν είμαι από δω", "Ζω", "Και σ' αγαπώ") είναι τόσο δυνατά που όσο και αδιάφορα να είναι τα remixes τους, τα ακούς με τεράστια χαρά. Κατά τα άλλα, ένα άλμπουμ χωρίς κανένα απολύτως νόημα -αφού δεν περιέχει καμμιά φοβερή έμπνευση στα μιξαρίσματα ή καμμιά συγκλονιστική διασκευή.
Dirty ProjectorsBitte Orca
(Ιούνιος 2009)
Ξεκινάει σαν χαλασμένο demo tape των Vampire Weekend, μετατρέπεται σε soundtrack από χίπικο πανηγύρι, γίνεται νεραϊδένιο παραμύθι, είναι σαν ο Ντεβεντρά Μπανχάρτ να απέκτησε καστράτο φωνή και να παράτησε τη Νάταλι Πόρτμαν για μια ηρωίδα του Τόλκιν, αλλά και πάλι όλο αυτό δεν φτάνει. Γιατί είναι ανέμπευστα μπερδεμένο για να το πεις αριστούργημα, όπως έσπευσαν να το χρίσουν διάφοροι κριτικοί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου