Dragonslayer, pt.2*

Εντάξει, ο Καναδάς έχει τρεις φορές τον πληθυσμό μας. Αλλά, ρε γαμώτο, ούτε για πλάκα δεν έχουμε εμείς το ένα τρίτο των σούπερ συγκροτημάτων του. Ούτε το ένα δέκατο. Ορίστε μια ντουζίνα που μου έρχεται πρόχειρα στο νου: Arcade Fire, Feist, The Besnard Lakes, Black Mountain, Ladyhawk, Pink Mountaintops, The New Pornographers, Peaches, The Dears, Elephant Stone, The Hidden Cameras, Sunset Rubdown. Κάθε τους άλμπουμ είναι κι ένα προσκυνητάρι για την indie κοινότητα, ένα σημείο αναφοράς για τη μουσική των '00s. Τι στο διάολο; Κάτι θα παίζει μάλλον με την υπερβολική κατανάλωση σολωμού.

Πάρε τους τελευταίους. Και πάρε το τελευταίο των τελευταίων. Το "Dragonslayer" σε ρουφάει από τα αποδυτήρια. Κατ' αρχάς ο τίτλος του. Πείσε με ότι οι Sunset Rubdown δεν θέλουν να σου ξυπνήσουν μνήμες από τα nintendo-νειάτα σου και να σε βάλει από την πρώτη στιγμή στο παραμυθένιο σύμπαν του. Μετά είναι οι στίχοι. "So let me hammer this point home: I see us all as lonely fires that have burned alive as long as we remember. But like all sacrificial virgins, we all burn in different ways: You are a fast explosion, and I am the embers. And though your flames are quick and mean, they will not last the year, but expire like a sudden shooting star, that only nightingales had seen, before transforming into bluebirds. And in this way you will come find me in December." (από το Nightingale / December Song) Στα οκτώ τραγούδια του άλμπουμ ξετυλίγεται ένας υπέροχος μύθος, με τον πρωταγωνιστή να μιλάει σε πρώτο πρόσωπο. Είναι ένας από εμάς, αλλά την ίδια ώρα, στο παράλληλο σύμπαν του, είναι ένας υπερήρωας. Και με όπλο τη μαγική δυνατότητα που του δίνει η αγγλική γλώσσα να κάνει τραγούδια και τις πιο σύνθετες έννοιες, διηγείται ένα ατμοσφαιρικό πέρασμα σε έναν νέο κόσμο -σ' αυτό που τείνει να γίνει ένα οικολογικό-κοινωνιολογικο μανιφέστο για το σύμπαν που καταστρέφουμε. Με στυλ όμως, με επική κάθαρση, με καμμία μιζέρια.

Το "Dragonslayer" βουτάει μέσα στην ουτοπία που έκτισαν πέρσι οι Fleet Foxes με το υπέροχο ντεμπούτο τους. Και σε κάνει να πιστεύεις ότι ακούς άλλο ένα θαύμα. Κι εδώ μπαίνει η μουσική του Σπένσερ Κρουγκ. Ο ιθύνων νους αυτής της εξαίρετης μπάντας βρήκε επιτέλους τη χρυσή τομή ανάμεσα στο σοφιστικέ και το εύληπτο και έστησε επικές μελωδίες, ψυχανεβαστικές, από αυτές που θες να τραγουδάς με στόμφο μαζί του στις συναυλίες. Δεν σου στερεί την ευτυχία να ακούς όλα τα στρώματα μουσικών που ντύνουν κάθε τραγούδι του. Παραμένει πιο γεμάτος ο ήχος του και από τους Arcade Fire, με όργανα να έρχονται το ένα πάνω από το άλλο, νέες μελωδίες να ανατρέπουν τα δεδομένα σε ανύποπτο χρόνο, να συναλλάσσονται με αυτές που νόμιζες ότι θα κυριαρχήσουν στο τραγούδι μέχρι εκείνη τη στιγμή και να τις κατατροπώνουν, με αντρικά φωνητικά (τα δικά του, τιθασευμένα κι αυτά επιτέλους, πομπώδη, αλλά όχι ανεξέλεγκτα όπως παλιά) και γυναικεία (της Καμίλα Γουίν Ινγκρ, γλυκά και ζεστά) να φτιάχνουν διαλόγους από το τίποτε. Μόνο που έχει κατορθώσει ο δαιμόνιος αυτός μουσικός να κρατήσει άριστα το μέτρο. Κι εκεί που στο προηγούμενό τους άλμπουμ, το "Random Spirit Lover" χρειαζόσουν μέχρι και είκοσι ακροάσεις για να απολαύσεις το μεγαλείο του, ή που στο ομώνυμο ΕΡ τους έβρισκες εντελώς ακατέργαστο το διαμάντι του ήχου τους (δυστυχώς δεν έχω και το πρώτο τους άλμπουμ, το "Shut Up, I Am Dreaming"), το "Dragonslayer" ξετυλίγεται πιο ξεκάθαρα κι απ' την Route 66 το καταμεσήμερο. Είναι σχεδόν ποπ μπροστά στις προηγούμενες δουλειές τους. Ποπ επική, ψυχοβγαλτική, θεατρική.

(*pt. 2 γιατί το "Dragonslayer" είχε ξαναεμφανιστεί εδώ κι εδώ, αλλά το τελευταίο δεν ήταν τόσο σπουδαίο ώστε να ονομάσει το σημερινό "pt.3")

UPDATE:

Thanx to Dust Road, τώρα ακούω και το "Shut Up, I Am Dreaming". Mα δεν είναι τέλειες αυτές οι εικονικές κοινότητες; Τέλειες λέμε!