Somewhere there's music (Λες Πολ)

Δεν ξέρω τι γίνεται τώρα, πάντως στην εποχή μου, αν ήσουν έφηβος και αγαπούσες το ροκ, αναπόφευκτα λάτρευες τους "θεούς της κιθάρας". Κι αν η μοίρα σε έριχνε σε μια παρέα με ανθρώπους που ήξεραν μουσική και αποτολμούσαν να παίξουν στη δική τους κιθάρα τα πρώτα μέτρα του "Smoke on the water", μάθαινες λέξεις όπως "Fender", "Ibanez", "Gibson". Και όταν ονειρευόσουν την ηλεκτρική σου κιθάρα, έπρεπε να της δώσεις μια μορφή, να αποφασίσεις στο μυαλό σου αν παίζεις το "ταυράκι" της Ibanez, μια κλασική "Stratocaster" (τι διάολο, άνθρωποι όπως ο Μαρκ Νόπφλερ ή ο Έρικ Κλάπτον δεν μπορεί να κάνουν λάθος) ή μια "Les Paul". Για μένα, ήταν η τελευταία - αφ' ενός μεν γιατί μου άρεσε το κλασικό της design, οι θηλυκότατες καμπύλες της, το ότι άκουγες το συμπαγές της ξύλο να σου φωνάζει, κι από την άλλη, ήμουν φαν των Led Zeppelin (ακόμη τους θεωρώ την απόλυτη ροκ μπάντα όλων των εποχών) και αυτήν κράδαινε ο Τζίμι Πέιτζ. Οι φίλοι μου πάλι, άκουγαν Guns 'n' Roses, οπότε τους άρεσε η Les Paul, λόγω του Slash.Βέβαια, εγώ ήμουν γαλλομαθής - το βλαμμένο - και επέμεινα να την αποκαλώ "Λε Πολ", κάτι που με επιμονή μετέδωσα στους φίλους μου. Δεν μου περνούσε από το μυαλό ότι το Les δεν είναι άρθρο, αλλά όνομα, χαϊδευτικό του Λέστερ. Ούτε φυσικά είχα ιδέα ποιος ήταν ο Λες Πολ. Το έμαθα βέβαια, κάποια στιγμή, όταν αγόρασα ένα πάμφθηνο δίσκο με τίτλο "The jazz guitar anthology" - που από τη μια πλευρά είχε μόνο κομμάτια του Django Reinhardt (η πρώτη φορά που άκουσα τη μουσική του) και από την άλλη διάφορους κιθαρίστες που δεν τους θυμάμαι όλους, είχε όμως σίγουρα Laurindo Almeida και, ναι, Λες Πολ, σε μια εξαιρετική εκτέλεση του Nuages, του Τζάνγκο. Δεν το βρήκα τώρα που το έψαχνα, βρήκα όμως μια σειρά από άλλα κομμάτια (το Guitar Boogie, το Little Rock Getaway και το αγαπημένο μου Blue Skies) στα οποία φαίνεται η δεξιοτεχνία αυτού του απίστευτου κιθαρίστα, o οποίος ουσιαστικά δημιούργησε το concept της ηλεκτρικής κιθάρας όπως την ξέρουμε σήμερα. Αν, δηλαδή, ο Τσάρλι Κρίστιαν ήταν εκείνος που τοποθέτησε μικρόφωνο στην ακουστική κιθάρα, μετατρέποντάς την από ρυθμικό όργανο σε όργανο για σόλο, όταν δούλευε στην ορχήστρα του Μπένι Γκούντμαν, ο Λες Πολ σκέφτηκε πως μια κιθάρα από συμπαγές ξύλο (αντί για το κούφιο σκάφος της ακουστικής) θα λειτουργούσε ως καλύτερο ηχείο για τους μαγνήτες της ηλεκτρικής ενίσχυσης - ή κάτι τέτοιο, δεν είμαι ειδικός. Αυτό που ξέρω είναι ότι, χρησιμοποιώντας τις εξελίξεις της μουσικής τεχνολογίας, είχε καταφέρει να δημιουργήσει έναν εντελώς προσωπικό ήχο, με αυτήν την κρυστάλλινη κιθάρα στο προσκήνιο και την φωνή της γυναίκας του, της Μέρι Φορντ κλωνοποιημένη σε μια μικρή χωρωδία (άκου το Tiger Rag, το Alabamy Bound, το Sugar Sweet και θα καταλάβεις). Εχουν περάσει έξι δεκαετίες από τότε που ο Λες Πολ βρισκόταν στο προσκήνιο, αλλά μέχρι το τέλος δεν το έβαζε κάτω. Έπαιζε κάθε δευτέρα στο Iridium της Νέας Υόρκης (εκεί όπου δούλευε ως σεφ η Μόνικα, στον πρώτο κύκλο του Friends). Από τότε που πέθανε ο Μπόμπι Σορτ (και από τότε που ήρθε στην Ελλάδα ο Γούντι Άλεν και ξεκάβλωσα), αυτός ήταν ο μουσικός θεσμός της Νέας Υόρκης που περισσότερο ήθελα να δω, στο ταξίδι που προσπαθώ να σχεδιάσω εδώ και λίγα χρόνια. Τώρα θα πρέπει να βρω κάτι άλλο. Στο μεταξύ, ακούω την κιθάρα του Λες Πολ (και τις φωνές της Μέρι Φορντ) στο How High the Moon, το πρώτο No1 hit του ντουέτου - κι ένα κομμάτι που φυσικά έχει ηχογραφήσει και ο Τζάνγκο Ράινχαρντ, για να μην ξεχνάμε και τις προτεραιότητές μας σ' αυτό το blog.