Έφυγα, γύρισα, πέρασα δύο γεμάτες εβδομάδες χωρίς ίντερνετ - ένα γελοίο τζάνκι που μπαίνει στο twitter από το κινητό του, να πάρει τη δόση του - και το "ΠΠC" βρίσκεται ακόμη στην θλιβερή κατάσταση που το άφησα. Τουλάχιστον, επέστρεψα και με υποδέχτηκε η Σκάρλετ, σε ένα από τα τραγούδια που ετοίμασε με τον Πιτ Γιορν - κι αυτήν την φορά δεν ντρέπομαι για λογαριασμό της (για την ακρίβεια, το βρίσκω γαμάτο το τραγουδάκι):
Αναζητώντας το έπεσα σε μια από τις περιπτώσεις που με έκαναν να ντρέπομαι για λογαριασμό της, όταν σκότωνε με την γαϊδουροφωνάρα της ένα από τα αγαπημένα μου τραγούδια του Τομ Γουέιτς.
Ευτυχώς που είναι τόσο ακαταμάχητα όμορφη, δηλαδή.
3 σχόλια:
Έλα, φέτος εσύ το εγκατέλειψες το μπλογκ. Πού είναι τα περσυνά μεγαλεία με τα Summertime. :-)
Υ.Γ, Έλεος με τη Σταρλετίστα.
φέτος είχα σκοπό να κάνω μια άλλη σειρά post - είτε με τα (κατά τη γνώμη μου) πιο "καλοκαιρινά" τραγούδια, είτε με απλώς βραζιλιάνικα (δηλ. κατά τεκμήριο καλοκαιρινά τραγούδια), ξεκινώντας, και στις δύο περιπτώσεις με το girl from ipanema. το καλοκαίρι κυλούσε και έχασα όλες τις αφορμές. από τη μια βαρέθηκα. κι από την άλλη, έχω αποφασίσει να μην αφήσω τους ψυχαναγκασμούς μου να πάρουν το πάνω χέρι. χα!
αυτό γιατί, πέρσι ανέβασα ποστ από την Κωνσταντινούπολη, το Μόλυβο και τη Λευκάδα, ώστε να είμαι το δυνατόν συνεπής στον ψυχαναγκασμό - και μάλιστα για ένα τραγούδι, το Summertime, που δεν είναι δα και από τα αγαπημένα μου.
Δεν μπορείς να φανταστείς τι σούπερ βόλτα έκανα από τη Χρυσή Ακτή στο νησάκι απέναντι, την ώρα που ανέβαζες αυτό το post :)
Δημοσίευση σχολίου