Να κάνουμε έναν έρανο για την Άνι Λέιμποβιτζ λες;

Από ένα περιοδικό σαν το "New York" δεν θα περίμενες κάτι υποδεέστερο. Ένα ρεπορτάζ 6.500 λέξεων που διαβάζεται πιο εύκολα κι από διήγημα. Aκόμη και απ' όσους δεν είχαν ποτέ καμμία σχέση με τα περιοδικά ή με τα επιβλητικά πορτρέτα των διασήμων που φωτογραφίζει η Άνι Λέιμποβιτζ. Aν και δεν πρέπει να υπάρχει άνθρωπος εκεί έξω που να μην έχει δει ποτέ στη ζωή του τη Ντέμι Μουρ να ποζάρει γυμνή και έγκυος, τον Τομ Φορντ να φλερτάρει με τις δύο τσίτσιδες καλλονές (Κίρα Νάιτλι και Σκάρλετ Γιόχανσον) ή τον Τζον Λένον σε εμβρυακή στάση πάνω στη Γιόκο Όνο.

Τώρα, η κορυφαία φωτογράφος της εποχής μας (η διάδοχος του Χέλμουτ Νιούτον και του Ρίτσαρντ Άβεντον) πρέπει, στα 60 της χρόνια, να παλέψει για να προλάβει το πιο σημαντικό deadline της ζωής της -τι ειρωνία, δεν έχει να κάνει με το χρόνο παράδοσης φωτογραφιών. Πρέπει μέσα στον επόμενο μήνα να βρει 24 εκατομμύρια και να αποπληρώσει χρέη και δάνεια, αλλιώς θα χάσει όχι μόνο ένα τεράστιο μέρος της ακίνητης περιουσίας της, αλλά -κυρίως- τα δικαιώματα των φωτογραφιών από μια καριέρα (και τι καριέρα!) 40 ετών. Ας μη γελιόμαστε: 24 εκατομμύρια είναι πολλά λεφτά για να βρεθούν μέσα σε ένα μήνα. Η Λέιμποβιτζ θα τα χάσει όλα. Το "New York" δεν μπαίνει καν στην διαδικασία να ασχοληθεί με το πώς θα μπορούσε να σωθεί η παρτίδα. Περιορίζεται στο να εξηγήσει αυτό που με την πρώτη ματιά μοιάζει ανεξήγητο. Το πώς συσσωρεύτηκε ένα τόσο υπέρογκο χρέος.

Και μαζί στήνει την ιστορία της ζωής της. Τα ναρκωτικά. Τον έρωτά της για την Σούζαν Σόνταγκ και το δραματικό τέλος της σχέσης τους. Τη μητρότητα και τον ψυχαναγκασμό της στο πώς μεγαλώνει τα τρία παιδιά της. Την τελειομανία της στη δουλειά. Το πόσο λατρεύει και το πόσα πολλά κάνει για τους ανθρώπους που αγαπάει. Δεν έχει νόημα να τα αναπαράγω εδώ. Ξέρετε αγγλικά, κι αν έχετε ένα εικοσάλεπτο ελεύθερο πραγματικά αξίζει να ακολουθήσετε το link που έδωσα πιο πάνω.

Ούτε έρανο θα στήσουμε . Το έβαλα στον τίτλο για χαβαλέ.

Βασικά δεν ξέρω καν πώς πρέπει να διαχειριστούμε το θέμα. Η Λέιμποβιτζ, για όσους δουλεύουν στα media, είναι τόσο οικείο πρόσωπο. Θέλω να πω, έχει τύχει να πρέπει να αποφασίσω αν θα γαμήσω εντελώς το budget του περιοδικού για να αγοράσω δυο πορτρέτα της, έχει τύχει να απελπιστώ επειδή κάποιο άλλο ήταν σε εμπάργκο, μου έχει συμβεί και το μαγικό (όταν ακόμη ήμουν στο "Big Fish"): να βγούμε με Λέιμποβιτζ στο εξώφυλλο δύο συνεχόμενες εβδομάδες (Τζούλια Ρόμπερτς, Αλ Γκορ Τζορτζ Κλούνεϊ και Ρόμπερτ Κένεντι στη μία, Ντέιβιντ Μπέκαμ στην άλλη). Σε όλες τις περιπτώσεις ήταν άλλο το τεύχος με, άλλο το τεύχος χωρίς τις εικόνες της. Δεν ξέρω αν με θλίβει η χρεωκοπία της ή αν γελάω λίγο. Γιατί αν βγάζει ένα συμπέρασμα το "New York" είναι ότι είναι άλλο πράγμα να είσαι σταρ κι άλλο να ζεις κοντά στους σταρ και να συμπεριφέρεσαι σαν κι αυτούς. Και ναι μεν η Λέιμποβιτζ κατάφερε να είναι μια προσγειωμένη, απλή στη συμπεριφορά της φωτογράφος, προσιτός και εύκολος άνθρωπος, αλλά από την άλλην της φαινόταν απολύτως φυσιολογικό το να αγοράζει οτιδήποτε -και μιλάμε για επαύλεις τώρα- την ενθουσίαζε, να στήνει φωτογραφικές υπερπαραγωγές που θα έγραφαν ιστορία αλλά που ήταν τόσο overbudget ώστε πλήρωνε για τις υπερβολές από μόνη της, και κυρίως να μην έχει κανέναν απολύτως έλεγχο στα λογιστικά της, γιατί πολύ απλά έβλεπε τη δουλειά της σαν τέχνη κι όχι σαν επιχείρηση.

Δεν ξέρω αν με θλίβει, λοιπόν, η χρεωκοπία της, ή αν γελάω χαιρέκακα λίγο. Αυτή η οικονομική κρίση ξεκίνησε από το Real Estate και τα σαθρά στεγαστικά δάνεια. Από αυτά με τα οποία ασχολήθηκε η Λέιμποβιτζ χωρίς να έχει την παραμικρή ιδέα -επειδή απλά της άρεσαν κάποια ωραία σπίτια ή επειδή ήταν κοντά σ' εκείνα των σταρ που φωτογράφιζε. Και μετά η κρίση επεκτάθηκε στα πάντα. Κι αν κάνει κάτι καλό, είναι ότι θα ξεφουσκώσει λίγο τις απαιτήσεις μας. Το lifestyle της υπερβολής δεν είναι για όλους.