Καβαλώντας το καλάμι

Για έναν άνθρωπο που η ζωή του ήταν ο στίβος για πολλά πολλά χρόνια (ειδικά αν σκεφτείς ότι αγωνιζόμουν από το 1987 ως το 2000, ότι ξεκίνησα το athletix.org το '97 -και τότε ήταν το δεύτερο μεγαλύτερο site για τον στίβο μετά από εκείνο της IAAF, μην κυττάζεις πώς είναι τώρα-, ότι ήμουν ο πρώτος μάνατζερ της Πηγής Δεβετζή, ότι το 2004 περνούσα περίπου 12 ώρες τη μέρα στο ΟΑΚΑ παίρνοντας συνεντεύξεις από τον Μπούμπκα, τον Έντουαρντς, τον Μπέιλι και κάτι άλλους τέτοιους απίθανους...) το πώς αντιμετωπίζω το φετινό παγκόσμιο πρωτάθλημα είναι εντελώς αστείο. Το χθεσινό κατοστάρι το άκουσα κατά τύχη στο ραδιόφωνο (!), σήμερα είχα ήδη ξεχάσει ότι συνεχίζονταν τα αγωνίσματα στο Βερολίνο και όταν τελικά άνοιξα το site της IAAF, ανακάλυψα ότι δεν έχω καν ακουστά το 90% των αθλητών... Ναι, είναι αλήθεια ότι έχω ψιλοσιχαθεί όλη αυτή την απάτη του παραφουσκωμένου από μαγικά χαπάκια και γενετικές τροποποιήσεις πρωταθλητισμού κι αυτή την εμποροπανύγηρη που ένα φεγγάρι υπηρετούσα κι εγώ με χαρά. Αλλά και πάλι... Να μην ξέρω κανέναν αγωνιζόμενο; Τι ξεφτίλα.

Μετά είδα ότι γινόταν και ο τελικός του κονταριού των γυναικών. Και πάτησα με χαρά το link για να θαυμάσω το πού έφτασε το παγκόσμιο ρεκόρ η Ισινμπάγιεβα. Επιτέλους, σε αυτό το αγώνισμα θα ήξερα κάποιαν. Φευ! Δίπλα στο όνομα της έγραφε ΝΜ. Not Measured. Η Ρωσσίδα αποφάσισε να ξεκινήσει τα άλματά της στα 4,75 μ., εκεί δηλαδή που τέλειωσαν τα δικά τους οι υπόλοιπες. Απέτυχε. Και αυτό, το να μην κάνεις ούτε ένα έγκυρο άλμα σε κάθετο αγώνισμα άλματος (ύψος, επί κοντώ) όταν είσαι το μεγάλο φαβορί, ειλικρινά έχω να το δω πάαααααρα πολλά χρόνια. Αλλά ποιος χέστηκε; Ούτε κι η ίδια η Ισινμπάγιεβα νομίζω ότι νοιάστηκε πολύ. Έτσι κι αλλιώς στα μήτινγκ της τα σκάνε πολύ καλλίτερα, όχι μόνο για να κάνει ρεκόρ, αλλά απλά για να εμφανιστεί. Who cares για εθνικούς αγώνες και "τον βασιλιά των ολυμπιακών αθλημάτων", όπως επιμένουν να το λένε οι Έλληνες σπορτκάστερ;