Γεια σου μικρή μου!
Τον τελευταίο καιρό –από τότε που καλοκαίριασε ξαφνικά, τέλη Μαΐου- κοιμάμαι λίγο πριν ξημερώσει. Ή λίγο μετά. Κάθε φορά ξενυχτάω με άλλη παρέα. Προχθές με τους κολλητούς. Αλλο ένα bachelor party – αποχαιρετισμός στα καλά μας χρόνια. Χθες με μια γεμάτη καμπύλες – pin up με τα όλα της! – ένεση ευεργετικού placebo που κατευνάζει τα απόνερα της εργένικης ζωής. Οσο πιο βαθιά χυνόταν, τόσο πιο δραστικό γινόταν το ψευδοφάρμακο. Απόψε με τον Μπέργκμαν. Και τον Χάρι. Και τη Μόνικα. Ναι, και μ’ εσένα. Εσύ είσαι εκεί κάθε νύχτα. Και κάθε μέρα. Είσαι η μόνιμη παρέα μου, κι ας μην το ξέρεις. Αλλά απόψε είμαι και με τη Μόνικα της ταινίας. Χαϊδεύω με το βλέμμα την φαινομενικά απάτητη αθωότητα της Χάριετ Αντερσον που το ’53, όταν την ανακάλυψε ο Μπέργκμαν, ήταν 21 ετών. Ακριβώς όσο εσύ τώρα. Χαϊδεύω ανυπεράσπιστος την ουτοπία της τελειότητάς της. Ακριβώς όπως την χάιδεψε ο Χάρι. Ακριβώς όσο ανυπεράσπιστος αφήνω κι εσένα να εισβάλεις στα ακουστικά μου ή στον παγωμένο απ’ τον κλιματισμό αέρα του αυτοκινήτου στο μεσημβρινό εικοσιπεντάλεπτο απ’ το σπίτι στο Φάληρο και στο βραδινό εικοσάλεπτο πίσω στο Μαρούσι. Να εισβάλεις κυρίως στο οικιακό ηχοσύστημα, που τέτοιες μέρες βγαίνει για ελεύθερο κάμπινγκ στη βεράντα, αναστατώνοντας το στενό δρομάκι που βράζει από κάτω και το απέναντι μπαλκόνι με τις γεροντοκόρες που για ένα δίμηνο νιώθουν σχεδόν θεές, έτσι που ποτίζουν το γιούκα με το ημιδιάφανο νυχτικό τους.
«Καλοκαίρι με τη Μόνικα». Αυτό είναι το καλοκαίρι μου. Η Χάριετ στην ταινία μοιάζει περισσότερο με το χθεσινό pin up που κόρεσε την ανάγκη να παραμείνω «κυνηγός». Μοιάζει στην προκλητική κοψιά. Και μοιάζει και στο ρόλο. Αδιάφορη, ανασφαλής χαζογκόμενα, παγίδα επικίνδυνη, αν την πάρεις στα σοβαρά - αν την δεις όχι σαν «μια καλοκαιρινή παρένθεση». Καμιά σχέση μ’ αυτό που νομίζω για σένα. Ή που αισθάνομαι όταν σ’ ακούω να τραγουδάς. Σε διαβάζω παντού. Σ’ όλα τα περιοδικά. Και με πικραίνει απ’ τη μια που αυτό που θέλω για το δικό μου περιοδικό -εσένα- δεν μπορώ να το έχω, γιατί οι κανόνες είναι κανόνες κι αν αρχίσω να τους παραβαίνω, θα βρεθώ εκτός παιχνιδιού. Είμαστε μηνιαίο, σε «έκαψαν» τα εβδομαδιαία, θα επανέλθουμε εν ευθέτω χρόνω. Κι απ’ την άλλη, με πειράζει που όλοι οι άλλοι σε διαχειρίζονται περισσότερο σαν «φαινόμενο» λόγω ηλικίας, παρά σαν αυτό που είσαι: ό,τι σημαντικότερο έβγαλε η μουσική αυτής της χώρας από τότε που πέθανε ο Μάνος.
«Καλοκαίρι με τη Μόνικα». Πέρσι τέτοιο καιρό ήμουν στη Σουηδία. Στα ίδια νερά που δρόσιζε το ’53 το κορμί της η Χάριετ. Μόνος για πέντε μέρες, χωρίς να φαντάζομαι ότι ένα χρόνο μετά θα ήμουν μόνος για τα καλά. Οταν η γυναίκα της ζωής σου δεν είναι πια στη ζωή σου, το κενό δεν συμπληρώνεται ούτε κι απ’ όλες τις παρενθέσεις μαζί. Σου μοιάζουν πιο λίγες κι απ’ τη Μόνικα του Μπέργκμαν. Ετσι, αποφασίζεις να ασχοληθείς με άλλα: Πόσα λίτρα σανίδα θα πάρω μαζί μου στις διακοπές; Πώς θα εικονογραφηθεί το θέμα της σελίδας 142; Ροζέ ή λευκό; Και, αν το κενό γεμίσει αυτόματα και κατά τύχη, αισθάνεσαι σαν μέτοχος σε θείο θαύμα. Εσύ το πέτυχες μια χαρά. Δεν είσαι η «Ελληνίδα Λίλι Αλεν». Προτιμώ το «θηλυκός Χατζιδάκις» - κι ας κινδυνεύω με άρον άρον σταύρωμα. Χαζεύω τις κλώνους σου στα μπαράκια της Αβραμιώτου, με τα λουλουδένια φορεματάκια, τις έξυπνες φράντζες και το καλαμάκι από το raspberry mojito στα χείλη. Ετοιμάζονται για τη Σίφνο και τη Φολέγανδρο, για χαζοξενύχτια στο «Ραμπαγά» και ματσάτα στην κυρα-Ειρήνη. Είναι υπερφίαλες, λένε για αγόρια -ή τ’ ανταλλάσσουν-, μιλάνε για σπουδές και τέχνη. Και γελούν δυνατά. Τους μοιάζεις τόσο, μα η μουσική σου προδίδει άλλα. Είναι τόσο ολοκληρωμένη - και καθόλου χαρούμενη. Σε σκέφτομαι συνέχεια. Γέμισες το κενό με τα τραγούδια σου, είσαι τόσο φρέσκια, 21 ετών, σαν τη Μόνικα, αλλά εσύ είσαι άλλη Μόνικα, όχι σαν της ταινίας, χθες με έκανες «accept» στο MySpace, αύριο θα σου στείλω μήνυμα, έχουμε τόσα να πούμε. Ή μάλλον, καλύτερα να περάσει το καλοκαίρι. Καλύτερα προς το παρόν να μείνω χωρίς τη Μόνικα. Μόνο με το αποτύπωμα του ήχου σου. Καλύτερα να κοιμηθώ απόψε με την άλλη Μόνικα. Και να ονειρευτώ ξανά ότι αγκαλιάζω τη γυναίκα της ζωής μου. Μια ζωή δεν θ’ αλλάξει μέσα σε μια καλοκαιρινή νύχτα. Κι εσένα δεν σου αξίζει η παρένθεση. Kάτι μου λέει πως όλα αυτά μπορείς να τα κάνεις ένα ωραίο τραγούδι.
Θα σου ξαναγράψω,
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΧΡΙΣΤΟΠΟΥΛΟΣ
(Exitorial, GK Ιουλίου)
Τον τελευταίο καιρό –από τότε που καλοκαίριασε ξαφνικά, τέλη Μαΐου- κοιμάμαι λίγο πριν ξημερώσει. Ή λίγο μετά. Κάθε φορά ξενυχτάω με άλλη παρέα. Προχθές με τους κολλητούς. Αλλο ένα bachelor party – αποχαιρετισμός στα καλά μας χρόνια. Χθες με μια γεμάτη καμπύλες – pin up με τα όλα της! – ένεση ευεργετικού placebo που κατευνάζει τα απόνερα της εργένικης ζωής. Οσο πιο βαθιά χυνόταν, τόσο πιο δραστικό γινόταν το ψευδοφάρμακο. Απόψε με τον Μπέργκμαν. Και τον Χάρι. Και τη Μόνικα. Ναι, και μ’ εσένα. Εσύ είσαι εκεί κάθε νύχτα. Και κάθε μέρα. Είσαι η μόνιμη παρέα μου, κι ας μην το ξέρεις. Αλλά απόψε είμαι και με τη Μόνικα της ταινίας. Χαϊδεύω με το βλέμμα την φαινομενικά απάτητη αθωότητα της Χάριετ Αντερσον που το ’53, όταν την ανακάλυψε ο Μπέργκμαν, ήταν 21 ετών. Ακριβώς όσο εσύ τώρα. Χαϊδεύω ανυπεράσπιστος την ουτοπία της τελειότητάς της. Ακριβώς όπως την χάιδεψε ο Χάρι. Ακριβώς όσο ανυπεράσπιστος αφήνω κι εσένα να εισβάλεις στα ακουστικά μου ή στον παγωμένο απ’ τον κλιματισμό αέρα του αυτοκινήτου στο μεσημβρινό εικοσιπεντάλεπτο απ’ το σπίτι στο Φάληρο και στο βραδινό εικοσάλεπτο πίσω στο Μαρούσι. Να εισβάλεις κυρίως στο οικιακό ηχοσύστημα, που τέτοιες μέρες βγαίνει για ελεύθερο κάμπινγκ στη βεράντα, αναστατώνοντας το στενό δρομάκι που βράζει από κάτω και το απέναντι μπαλκόνι με τις γεροντοκόρες που για ένα δίμηνο νιώθουν σχεδόν θεές, έτσι που ποτίζουν το γιούκα με το ημιδιάφανο νυχτικό τους.
«Καλοκαίρι με τη Μόνικα». Αυτό είναι το καλοκαίρι μου. Η Χάριετ στην ταινία μοιάζει περισσότερο με το χθεσινό pin up που κόρεσε την ανάγκη να παραμείνω «κυνηγός». Μοιάζει στην προκλητική κοψιά. Και μοιάζει και στο ρόλο. Αδιάφορη, ανασφαλής χαζογκόμενα, παγίδα επικίνδυνη, αν την πάρεις στα σοβαρά - αν την δεις όχι σαν «μια καλοκαιρινή παρένθεση». Καμιά σχέση μ’ αυτό που νομίζω για σένα. Ή που αισθάνομαι όταν σ’ ακούω να τραγουδάς. Σε διαβάζω παντού. Σ’ όλα τα περιοδικά. Και με πικραίνει απ’ τη μια που αυτό που θέλω για το δικό μου περιοδικό -εσένα- δεν μπορώ να το έχω, γιατί οι κανόνες είναι κανόνες κι αν αρχίσω να τους παραβαίνω, θα βρεθώ εκτός παιχνιδιού. Είμαστε μηνιαίο, σε «έκαψαν» τα εβδομαδιαία, θα επανέλθουμε εν ευθέτω χρόνω. Κι απ’ την άλλη, με πειράζει που όλοι οι άλλοι σε διαχειρίζονται περισσότερο σαν «φαινόμενο» λόγω ηλικίας, παρά σαν αυτό που είσαι: ό,τι σημαντικότερο έβγαλε η μουσική αυτής της χώρας από τότε που πέθανε ο Μάνος.
«Καλοκαίρι με τη Μόνικα». Πέρσι τέτοιο καιρό ήμουν στη Σουηδία. Στα ίδια νερά που δρόσιζε το ’53 το κορμί της η Χάριετ. Μόνος για πέντε μέρες, χωρίς να φαντάζομαι ότι ένα χρόνο μετά θα ήμουν μόνος για τα καλά. Οταν η γυναίκα της ζωής σου δεν είναι πια στη ζωή σου, το κενό δεν συμπληρώνεται ούτε κι απ’ όλες τις παρενθέσεις μαζί. Σου μοιάζουν πιο λίγες κι απ’ τη Μόνικα του Μπέργκμαν. Ετσι, αποφασίζεις να ασχοληθείς με άλλα: Πόσα λίτρα σανίδα θα πάρω μαζί μου στις διακοπές; Πώς θα εικονογραφηθεί το θέμα της σελίδας 142; Ροζέ ή λευκό; Και, αν το κενό γεμίσει αυτόματα και κατά τύχη, αισθάνεσαι σαν μέτοχος σε θείο θαύμα. Εσύ το πέτυχες μια χαρά. Δεν είσαι η «Ελληνίδα Λίλι Αλεν». Προτιμώ το «θηλυκός Χατζιδάκις» - κι ας κινδυνεύω με άρον άρον σταύρωμα. Χαζεύω τις κλώνους σου στα μπαράκια της Αβραμιώτου, με τα λουλουδένια φορεματάκια, τις έξυπνες φράντζες και το καλαμάκι από το raspberry mojito στα χείλη. Ετοιμάζονται για τη Σίφνο και τη Φολέγανδρο, για χαζοξενύχτια στο «Ραμπαγά» και ματσάτα στην κυρα-Ειρήνη. Είναι υπερφίαλες, λένε για αγόρια -ή τ’ ανταλλάσσουν-, μιλάνε για σπουδές και τέχνη. Και γελούν δυνατά. Τους μοιάζεις τόσο, μα η μουσική σου προδίδει άλλα. Είναι τόσο ολοκληρωμένη - και καθόλου χαρούμενη. Σε σκέφτομαι συνέχεια. Γέμισες το κενό με τα τραγούδια σου, είσαι τόσο φρέσκια, 21 ετών, σαν τη Μόνικα, αλλά εσύ είσαι άλλη Μόνικα, όχι σαν της ταινίας, χθες με έκανες «accept» στο MySpace, αύριο θα σου στείλω μήνυμα, έχουμε τόσα να πούμε. Ή μάλλον, καλύτερα να περάσει το καλοκαίρι. Καλύτερα προς το παρόν να μείνω χωρίς τη Μόνικα. Μόνο με το αποτύπωμα του ήχου σου. Καλύτερα να κοιμηθώ απόψε με την άλλη Μόνικα. Και να ονειρευτώ ξανά ότι αγκαλιάζω τη γυναίκα της ζωής μου. Μια ζωή δεν θ’ αλλάξει μέσα σε μια καλοκαιρινή νύχτα. Κι εσένα δεν σου αξίζει η παρένθεση. Kάτι μου λέει πως όλα αυτά μπορείς να τα κάνεις ένα ωραίο τραγούδι.
Θα σου ξαναγράψω,
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΧΡΙΣΤΟΠΟΥΛΟΣ
(Exitorial, GK Ιουλίου)
1 σχόλιο:
το έχασα χθες γιατί μόλις γύρισα...έτσι..να μαθαίνουν για την μόνικα..
Δημοσίευση σχολίου