31 Ιουλ 2008

Ψυχική προετοιμασία για τη συναυλία του Πάολο Κόντε

Ήμουν σίγουρος ότι ο Homo Ludens θα διέκοπτε τις διακοπές του (χε) προκειμένου να είναι σήμερα στην Αθήνα, για τη συναυλία που θα συγκεντρώσει σύσσωμο τον hip πληθυσμό της πόλης. Και ήμουν σίγουρος ότι θα έγραφε το σχετικό ρεπορτάζ αύριο, οπότε κι εγώ θα απαντούσα με το ρεπορτάζ από την συναυλία που θα συγκεντρώσει τον (ποιο είναι το αντίθετο του "hip";) πληθυσμό της Αθήνας. Τέλος πάντων, μου χάλασε τα σχέδια, οπότε τώρα έχω μείνει μόνος με την εκκεντρική επιλογή μου: τη μέρα που έρχεται στην Αθήνα μια από τις σημαντικότερες καλλιτέχνιδες της εποχής μας (άλλο αν προσωπικά έφριξα με τους τρεις τελευταίους της δίσκους και ιδιαίτερα με το εκτρωματικό Volta), εγώ θα βρίσκομαι στο Ηρώδειο, παρέα με τη γερουσία της χώρας, να απολαμβάνω τις ιστορίες αυτού του μυστήριου Ιταλού τραγουδοποιού με τη φάτσα που μοιάζει να βγήκε από το "ΠΟΠΑΫ" (έτσι το γράφανε αυτό στην εποχή μου), περιμένοντας τη στιγμή που θα "κάψει" την ορχήστρα κακοπληρωμένων δημοσίων υπαλλήλων που θα τον συνοδεύει, φυσώντας στο Kazoo του (είναι αυτή η τσίγκινη σφυρίχτρα με τη μεμβράνη, που μιμείται τον ήχο της τρομπέτας), ενώ από κάτω οι κυρίες θα κροταλίζουν τα φο μπιζού τους.

UPDATE: ΤΗΕ MORNING AFTER - Επειδή ακριβώς δεν είχα πολλές προσδοκίες, πέρασα θαυμάσια. Το Ηρώδειο ήταν μισογεμάτο, που σημαίνει ότι μπορούσες να απλωθείς στο άνω διάζωμα (πάντα το επιλέγω τις ζεστές μέρες, για τη θέα στα πέριξ και τη σχετική δροσιά). Ο Κόντε ήταν βραχνός και εσωστρεφής όσο πρέπει (θα μπορούσε να πει καμιά καλησπέρα), κανείς δεν φοράει μαύρο λινό κοστούμι όπως αυτός, το πρώτο μέρος με τη "μικρή ορχήστρα" (μικρό είναι το μάτι σου - πιάνο, μπάσο, ντραμς, κιθάρα, ακορντεόν, βιολί, ξυλόφωνο, συνθεσάιζερ, κλαρινέτο, σαξόφωνο, τρέχα γύρευε), όσο πρέπει ξεκούρδιστο και jazzy, το δεύτερο μέρος με την ορχήστρα της ΕΡΤ ρομαντικό και αέρινο όπως ταιριάζει σε τέτοιες βραδιές στο Ηρώδειο, λίγο προς το τέλος βαρέθηκα, αλλά δεν πειράζει. Εμείς, στην τελευταία σειρά, ήμασταν αγκαλιασμένοι, ο Αλέξανδρος Λυκουρέζος πάλι, στην πρώτη, ολομόναχος (καλά να πάθει, με σκούντηξε βάναυσα στην είσοδο, ο παλιογάιδαρος), ο κόσμος περνούσε θαύμα, το Via Con Me ακούστηκε τρίτο, αλλά και στο encore (το πρώτο, γιατί έκανε και δεύτερο μπιζ, για να βγει απλώς και να υποκλιθεί), θα ήθελα να παίξει το Blu Tangos, η αδελφή μου το Sparring Partner, μια άλλη κυρία το Gelato al limon - δεν μας έκανε τη χάρη, αλλά δεν πειράζει, έπαιξε το Molto Lontano, που είναι ένα από τα ομορφότερα τραγούδια που έχει γράψει τελευταία. Κατά τ' άλλα, καλά, μετά πήγαμε για φαγητό στην Kuzina που είναι ok, πολύ πάνω από το μέσο όρο, αλλά δεν πέθανα (δεν αντέχω άλλο αυτή τη "δημιουργική μεσογειακή κουζίνα", με τους λουκουμάδες φέτας και τα σέσκουλα με τζίντερ, σόρι κιόλας). Όσο για τη Μπγιορκ βγήκε σε ένα μισοάδειο ΟΑΚΑ, ξενέρωσε και ήταν μετριότατη, λένε οι πηγές μου.

7 σχόλια:

Αθήναιος είπε...

Ελπίζω η αναφορά στη γερουσία που θα έχει μαζευτεί απόψε στο Ηρώδειο, να μην έχει γράφεί για να με φωτογραφίσει...

Ας τη μάζα να τρέχει στα χωράφια με τις γόβες. Οι σικ αστοί και κάτι ξέμπαρκοι που άκουσαν πως θα είναι καλά, θα είμαστε μαζεμένοι στο σωστό μέρος.

margarita είπε...

γιεά
φυσικά και εγώ θα εκπροσωπώ τους trendsetters του hip, αφου θα είμαι στον paolo conte δίνοντας το επόμενο στίγμα για την τάση του μέλλοντος.
( στην παραπάνω πρόταση δεν βγάζεις απολύτως κανένα νόημα, απλά ήθελα να πω, πως θα πάω στο Ηρώδειο και είμαι και hip)

εντάξει, έχω μια χάλια μέρα στο γραφείο.

Πυθαγόρας Σάμιος είπε...

To post σου με βοήθησε στην προσπάθειά μου να βρω την ταυτότητά μου, να καταλάβω κάτι που δεν είμαι.
Sί, δεν είμαι hip.
Πιστεύω ότι είμαι από τους φανατικότερους Έλληνες φίλους του ιταλικού τραγουδιού, ότι έχω μια από τις μεγαλύτερες ιταλικές δισκοθήκες (μιλάω για 4ψήφια νούμερα), αλλά δεν έχω (ούτε σκοπεύω να αποκτήσω) ούτε ένα δίσκο του Paolo Conte.
Γιατί τα γράφω αυτά.
Μήπως κάποιος ή κάποια μου εξηγήσει τι είναι αυτό που μπορεί να κεντρίσει έναν Έλληνα - έστω και ιταλομαθή - να ακούει τραγούδια του.
Εντάξει, πολλοί στίχοι του αξίζουν, ας τους διαβάσουμε σε κάποια έκδοση, αλλά αυτή η άχρωμη και άνοστη μουσική που τους "ντύνει"?
Και μιλάμε για Ιταλία
... με αμέτρητους αξιόλογους συνθέτες, ακόμα και στη δεκαετία που διανύουμε.

Scusatemi αν σας ζάλισα.

Θ.Μ. είπε...

Pantws to live tis Bjork paizei na itan k to pio xalia live pou exei ginei tin teleftaia 4etia. Soooooooo boring (ampalaz tis plakas, ousia mideniki, oso gia tin "pgiotita" - pou tha elege k o Simitis - tou kosmou, tin afinw asxoliasti...)

Αθήναιος είπε...

Θα μπορούσα να επιχειρήσω να σας εξηγήσω γιατί μου αρέσει ο Πάολο Κόντε αλλά θα σας ζητούσα να μου εξηγήσετε με τη σειρά σας έστω κι έναν λόγο που να δικαιολογεί την κατοχή τετραψήφιου αριθμού δίσκων ιταλικής μουσικής. :-)

Nikos Fotakis είπε...

@αθήναιο:
κάτι το δικό μου σχόλιο, κάτι του domingo, πολύ εύθικτος έχεις γίνει τελευταία...
@margarita:
καλά για σένα δεν συζητώ...
@domingo:
σε καμία περίπτωση δεν θεωρώ ότι είμαι γνώστης του ιταλικού τραγουδιού (και πολύ θα ήθελα να μάθω μερικούς από τους συνθέτες στους οποίους αναφέρεστε), ωστόσο αγαπώ τον Κόντε (και) για τη στιχουργική του, αλλά ακριβώς για την απλή δομή των τραγουδιών του (αυτή που σε σας φαίνεται άχρωμη και ξενέρωτη), τις λιτές φόρμες, τις αναφορές στη τζαζ και τα μπλουζ, τη συγγένειά του με (καλύτερούς του, σίγουρα) δημιουργούς όπως ο Κοέν, ο Γουέιτς, ο Σαββόπουλος
Σταματώ εδώ - δεν υπάρχει περίπτωση να έρθω σε αντιπαράθεση με άνθρωπο που επιλέγει για avatar τον "Παράξενο Αδάμ"
@theodosis:΅
Το 'ξερα - πρέπει κάποια στιγμή να τελειώνουμε με αυτήν την απάτη

Πυθαγόρας Σάμιος είπε...

Φυσικά το θέμα δεν προσφέρεται για αντιπαράθεση. Αλλοίμονο να μαλώναμε για τα μουσικά μας γούστα.
Ήλπιζα απλά να μου λυθεί η απορία.
Πιο συγκεκριμένα, για να πω και μερικά ονόματα, στην Τζαζ-μπλουζ πολύ πιο ενδιαφέροντα βρίσκω τον Pino Daniele, στα Rock-Blues τον (έστω και λίγο ποπίζοντα) Zucchero, στη Rock ένας είναι ο Vasco Rossi και διάδοχοι οι Ligabue και Grignani.
Ακόμα είναι ο Venditti, o Renato Zero, o Ruggeri...
Aς μη συνεχίσω, γιατί θα σας ζαλίσω με έναν τεράστιο κατάλογο.

Και αυτό εξηγεί τον 4ψήφιο αριθμό δίσκων. Επειδή οι ιταλοί μπορούν και συνθέτουν ακόμα, χωρίς να αντιγράφουν παλιότερα ακούσματα (εντάξει, υπάρχουν κι εξαιρέσεις).
Και λόγω σχετικής ενασχόλησης παλαιότερα στο ραδιόφωνο, αλλά αυτό ήταν επακόλουθο, ίσως, του προηγούμενου.

Κατά τα άλλα, χάρηκα που ήξερες το avatar.

Καληνύχτα και μακάρι να βρίσκει ο καθένας μας τα ακούσματα που τον ικανοποιούν.