Ψυχική προετοιμασία για τη συναυλία του Πάολο Κόντε

Ήμουν σίγουρος ότι ο Homo Ludens θα διέκοπτε τις διακοπές του (χε) προκειμένου να είναι σήμερα στην Αθήνα, για τη συναυλία που θα συγκεντρώσει σύσσωμο τον hip πληθυσμό της πόλης. Και ήμουν σίγουρος ότι θα έγραφε το σχετικό ρεπορτάζ αύριο, οπότε κι εγώ θα απαντούσα με το ρεπορτάζ από την συναυλία που θα συγκεντρώσει τον (ποιο είναι το αντίθετο του "hip";) πληθυσμό της Αθήνας. Τέλος πάντων, μου χάλασε τα σχέδια, οπότε τώρα έχω μείνει μόνος με την εκκεντρική επιλογή μου: τη μέρα που έρχεται στην Αθήνα μια από τις σημαντικότερες καλλιτέχνιδες της εποχής μας (άλλο αν προσωπικά έφριξα με τους τρεις τελευταίους της δίσκους και ιδιαίτερα με το εκτρωματικό Volta), εγώ θα βρίσκομαι στο Ηρώδειο, παρέα με τη γερουσία της χώρας, να απολαμβάνω τις ιστορίες αυτού του μυστήριου Ιταλού τραγουδοποιού με τη φάτσα που μοιάζει να βγήκε από το "ΠΟΠΑΫ" (έτσι το γράφανε αυτό στην εποχή μου), περιμένοντας τη στιγμή που θα "κάψει" την ορχήστρα κακοπληρωμένων δημοσίων υπαλλήλων που θα τον συνοδεύει, φυσώντας στο Kazoo του (είναι αυτή η τσίγκινη σφυρίχτρα με τη μεμβράνη, που μιμείται τον ήχο της τρομπέτας), ενώ από κάτω οι κυρίες θα κροταλίζουν τα φο μπιζού τους.

UPDATE: ΤΗΕ MORNING AFTER - Επειδή ακριβώς δεν είχα πολλές προσδοκίες, πέρασα θαυμάσια. Το Ηρώδειο ήταν μισογεμάτο, που σημαίνει ότι μπορούσες να απλωθείς στο άνω διάζωμα (πάντα το επιλέγω τις ζεστές μέρες, για τη θέα στα πέριξ και τη σχετική δροσιά). Ο Κόντε ήταν βραχνός και εσωστρεφής όσο πρέπει (θα μπορούσε να πει καμιά καλησπέρα), κανείς δεν φοράει μαύρο λινό κοστούμι όπως αυτός, το πρώτο μέρος με τη "μικρή ορχήστρα" (μικρό είναι το μάτι σου - πιάνο, μπάσο, ντραμς, κιθάρα, ακορντεόν, βιολί, ξυλόφωνο, συνθεσάιζερ, κλαρινέτο, σαξόφωνο, τρέχα γύρευε), όσο πρέπει ξεκούρδιστο και jazzy, το δεύτερο μέρος με την ορχήστρα της ΕΡΤ ρομαντικό και αέρινο όπως ταιριάζει σε τέτοιες βραδιές στο Ηρώδειο, λίγο προς το τέλος βαρέθηκα, αλλά δεν πειράζει. Εμείς, στην τελευταία σειρά, ήμασταν αγκαλιασμένοι, ο Αλέξανδρος Λυκουρέζος πάλι, στην πρώτη, ολομόναχος (καλά να πάθει, με σκούντηξε βάναυσα στην είσοδο, ο παλιογάιδαρος), ο κόσμος περνούσε θαύμα, το Via Con Me ακούστηκε τρίτο, αλλά και στο encore (το πρώτο, γιατί έκανε και δεύτερο μπιζ, για να βγει απλώς και να υποκλιθεί), θα ήθελα να παίξει το Blu Tangos, η αδελφή μου το Sparring Partner, μια άλλη κυρία το Gelato al limon - δεν μας έκανε τη χάρη, αλλά δεν πειράζει, έπαιξε το Molto Lontano, που είναι ένα από τα ομορφότερα τραγούδια που έχει γράψει τελευταία. Κατά τ' άλλα, καλά, μετά πήγαμε για φαγητό στην Kuzina που είναι ok, πολύ πάνω από το μέσο όρο, αλλά δεν πέθανα (δεν αντέχω άλλο αυτή τη "δημιουργική μεσογειακή κουζίνα", με τους λουκουμάδες φέτας και τα σέσκουλα με τζίντερ, σόρι κιόλας). Όσο για τη Μπγιορκ βγήκε σε ένα μισοάδειο ΟΑΚΑ, ξενέρωσε και ήταν μετριότατη, λένε οι πηγές μου.