Summertime Sunday: Mama Africa

(Κάθε Κυριακή του καλοκαιριού, ανεβάζω μια διαφορετική εκτέλεση του Summertime, του George Gershwin - και μετά ο Αθήναιος προτείνει τη συνταγή που ταιριάζει)
Το Summertime είναι ένα τραγούδι που δημιουργήθηκε για να γίνει jazz standard προτού καν δημιουργηθεί ο όρος jazz standard. Την εποχή του Γκέρσουιν, η τζαζ χρησιμοποιούσε κατά μεγάλο ποσοστό το ρεπερτόριο των δημιουργών της Tin Pan Alley, δηλαδή τα τραγούδια που αποτελούσαν την ποπ της εποχής - αυτά που στη συνέχεια απέκτησαν την ιδιότητα των standards. Αυτό είναι κάτι που προφανώς ο Γκέρσουιν δεν είχε τη δυνατότητα να προβλέψει - άλλωστε τότε η τζαζ ήταν απλώς μια μόδα, δεν είχε αποκτήσει ακόμα το στάτους της "αμερικανικής κλασικής μουσικής". Οπότε αντιλαμβάνεται κανείς πόσο τολμηρή ήταν η φιλοδοξία του να δημιουργήσει μια "Negro Opera", όπως το Porgy & Bess - ένα έργο που αποτύπωνε τον ενθουσιασμό του για τις μουσικές που δημιούργησε εκείνη η κοινότητα που αναπτυσσόταν, μέσα από τις πιο αντίξοες συνθήκες στην καρδιά της Αμερικής. Έναν πανηγυρικό της μαύρης κουλτούρας, που θα συνοψιζόταν σε ένα καλοκαιρινό νανούρισμα. Η εκτέλεση του Summertime από την Αντζελίκ Κιτζό είναι κατά κάποιον τρόπο ένα κλείσιμο αυτού του κύκλου - η ώρα της επιστροφής αυτής της μαύρης κουλτούρας στον τόπο από τον οποίο προήλθε. Ο τρόπος που το τραγουδά, που το μουρμουρίζει, αυτή η υπέροχη φωνή από το Μπενίν, δεν είναι τίποτε άλλο από το νανούρισμα της Μαμάς Αφρικής που καθησυχάζει τα παιδιά της - μετά από όλες αυτές τις περιπέτειες, μετά από όλα αυτά τα χρόνια, hush little baby, όλα θα πάνε καλά.