Πόσα αστεράκια να βάλω στη Monika;

Το β' μέρος του "ντοκιμαντέρ" για το πώς ηχογραφήθηκε το "Exit".
(To α' μέρος το είχα ανεβάσει εδώ.)

Όποιος αντέχει να διαβάζει ετούτο το blog (και δεν μπαίνει απλά μια στο τόσο να χαζεύει αυτές τις ημιτσίτσιδες που ανεβάζουμε στο κουτάκι επάνω δεξιά, that is...) θα γνωρίζει την αγάπη που στολίζει τις καρδιές και των δύο συντελεστών του "Πο Πο Culture!" για το Μονικάκι. Και θα έχει ήδη καταλάβει ότι ξεκινάω τόσο γλυκουλίνος το παρόν post γιατί δεν θέλω να της χαλάσω την καρδιά με όσα θα γράψω παρακάτω (όχι ότι έχω και τόσο μεγάλη επιρροή επάνω της, αλλά είναι γνωστό ότι μου αρέσει να μεγαλοπιάνομαι). Όποιος είναι τόσο μαζοχιστής -ή φετιχιστής, όπως το δει κανείς- που, εκτός από το blog, μάς παρακολουθεί και στο Twitter, θα θυμάται το προ δύο εβδομάδων παραλήρημά μου, άμα τη κυκλοφορία του "Exit" του δεύτερου άλμπουμ της Monika. Και θα έχει, πιθανότατα, δικαιολογήσει τις παλινωδίες μου και την αδυναμία μου να καταλήξω σε ένα σαφές "μ' αρέσει / δεν μ' αρέσει". Γιατί, όταν το ντεμπούτο της, το "Avatar", είχε γίνει κάτι σαν σημαία του "ΠΠC" για μισό και βάλε χρόνο (θυμίσου αυτό εδώ το post κι αυτό κι αυτό κι αυτό κι αυτό κι αυτό και, βέβαια, αυτό), τότε δεν μπορείς να ξεράσεις τόσο εύκολα ένα "δεν μ' αρέσει" και να εξαφανιστείς χωρίς εξηγήσεις.

Εντάξει, φαντάζομαι ότι η αμηχανία μου μπροστά στο "Exit" δεν ήταν τέτοια όσο του κ. Αλεξανδράτου όταν πάτησε για πρώτη φορά το play στο DVD player του για να δει το magnum opus της Τζούλιας. Αλλά... κάπως σαν γονιός που ένιωσε πως το παιδί του δεν έκανε αυτό ακριβώς που ο ίδιος θα ήθελε ένιωσα κι εγώ όταν πρωτάκουσα το "Exit". Η πρώτη αίσθηση ήταν σαφής: Δεν μου άρεσε. Δεν ήξερα ακόμη γιατί, αλλά δεν μου άρεσε. Έτρεξα να το αγοράσω την πρώτη κιόλας μέρα της κυκλοφορίας του, σαν τρελλαμένος γκρούπι, έφυγα πιο νωρίς από τη συναυλία των Κόρε Ύδρο για να το ακούσω στο αυτοκίνητο, αλλά δεν μου άρεσε. Και πάλι όμως... Πώς το γράφεις αυτό, σε τούτο εδώ το blog, που λίγο ακόμη και θα είχε γίνει για τη Monika ό,τι ήταν η Pravda για τον Μπρέζνιεφ;

Εκείνες τις πρώτες ώρες έπαιρνα απλά βαθειές ανάσες και προσπαθούσα να πείσω τον εαυτό μου ότι δεν θα υπάρξει πρόβλημα, ότι το κοινό μας είναι πιστό και διαβασμένο και ότι δεν θα έμπαιναν ξαφνικά εδώ μέσα διάφοροι φανατικοί, να κουνάνε πλακάτ, να πετάνε αυγά και να με βρίζουν επειδή θα στόλιζα το "Exit" με δυόμισι αστεράκια όλα κι όλα. Αλλά ο τρόμος παρέμενε. Και την επόμενη φορά που θα πετύχαινα την ίδια κάπου έξω; Δεν είναι ότι είμαστε τίποτε κολλητοί ή ότι ανταλλάζουμε χαρτάκια της Panini, αλλά ένα "γειά" το λέμε μια στο τόσο κι εγώ σχεδόν πάντα ρωτάω (ρωτούσα) για το επερχόμενο άλμπουμ. Δες το ακόμη πιο κυνικά: Το 2008 την συμπεριέλαβα στις "Γυναίκες της Χρονιάς" στο αφιέρωμα του GK, τη φωτογραφίσαμε με τουαλέτες και μεγαλίστικο μέικ-απ, τής έγραφα διθυράμβους με συγκίνηση, τώρα τι; Θα χαμογελούσα και θα έλεγα "δεν μ' αρέσει";

Όχι. Θα καθόμουν να το ακούσω πιο προσεκτικά. Το όφειλα όχι στη Monika αλλά στις δικές μου εμμονές και στις δικές μου πεποιθήσεις ("ό,τι καλλίτερο έχει βγάλει η ελληνική μουσική από τότε που πέθανε ο Μάνος"). Τις επόμενες πέντε ημέρες το "Exit" μού έγινε ο απόλυτος ψυχαναγκασμός. Το άκουγα σχεδόν παντού, στο αυτοκίνητο, στο γραφείο, στο μετρό -όχι στο σπίτι γιατί μου είχε χαλάσει ο ενισχυτής-, ο τελικός μέσος όρος ακροάσεων ανά ημέρα ήταν πέντε, κι αυτό είναι ένα νούμερο που δεν σπαταλάς σε κάτι που δεν σου αρέσει, ειδικά αν είσαι σαν κι εμένα που θέλει να ακούει ό,τι καινούργιο κυκλοφορεί και που βαριέται να ακούει τα ίδια και τα ίδια (κοινώς, είχα και όλα τα άλμπουμ για τα οποία θα διαβάσεις παρακάτω να περιμένουν ένα πέρασμα από τα ηχεία μου). Το άκουσα τόσο πολλές φορές που από ένα σημείο και μετά ξυπνούσα το πρωί τραγουδώντας τα τραγούδια -αυτά που δεν μου άρεσαν!- απ' έξω και δήλωνα στο Twitter ότι θα του βάλω τέσσερα αστεράκια. Από τα δυόμισι στα τέσσερα είναι δρόμος πολύς! Στο τέλος εκείνης της εβδομάδας το έβαλα πίσω στην δισκοθήκη μου κι αποφάσισα να ασχοληθώ ξανά μαζί του μία εβδομάδα μετά, χωρίς να το ξανακούσω ούτε μια φορά. Η μία εβδομάδα μετά έφτασε κι είναι σήμερα.


Πάμε λοιπόν με τελική ετυμηγορία: Το "Exit" μου αρέσει.

Είναι ένα ευχάριστο, πολύ καλά στημμένο ποπάκι. Και για τα ελληνικά δεδομένα, -δεν το συζητάμε καν,- είναι ένα σύνολο από τραγούδια που πολύ θα εύχονταν να μπορούσαν και μόνο να ονειρευτούν οι περισσότεροι από τους τραγουδοποιούς που διαφημίζονται ως σπουδαίοι σ' αυτό το μπουρδελάκι που ζούμε.

Αλλά: Το "Exit" είναι η εύκολη λύση μετά το αριστουργηματικό "Avatar". Δεν περιέχει ούτε έναν πειραματισμό. Κινείται στην ίδια συνταγή και χορεύει στον αφρό της. Σαν να προτείνει το ίδιο φανταστικό κοκτέιλ, αλλά να επιστρέφει στα πιο απλά, παραδοσιακά υλικά. Να ξαναγυρίζει στο τζιν και το βερμούτ και την ελιά, αφήνοντας στην άκρη τις βότκες, τα τουίστ λεμονιού, τις αγκοστούρες και όλα τα άλλα κολπάκια με τους περίτεχνους χυμούς και τα ευφάνταστα ονόματα. Πράγμα που δεν είναι κακό, αν το καλοσκεφθείς, αλλά αν το καλοσκεφθείς ακόμη περισσότερο, δεν μπορείς να παίζεις Beatles και να ακούγεσαι καλλίτερη από τους Beatles.

Βασικά, στο "Exit" με χαλάει το ότι μου φαίνεται βιαστικό. Αρπαχτή. Φταίει που είμαι ψυχαναγκαστικός και κάθισα να ξεψαχνίσω το booklet με τους συντελεστές. Και βρήκα και τυπογραφικά λάθη, αλλά -κυρίως- διαπίστωσα ότι λείπει πια το ευφάνταστο concept στα γραφιστικά (που κέρδισε και βραβείο ΕΒΓΕ προ διετίας) κι έχει αντικατασταθεί από μια κακοκροπαρισμένη φωτογραφία της Monika (οι φωτογραφίες του καλλιτέχνη στο εξωφύλλο, από Χαρούλα Αλεξίου και Γιώργο Νταλάρα ως Γιάννη Φλωρινιώτη και Ιωάννα Σεβοπούλου είναι μια ελληνική πρωτοπορία που μισώ). Επίσης, περιέχει μια βαρετή κοιλιά 5 τραγουδιών, έντεχνα τοποθετημένη ακριβώς στη μέση του άλμπουμ (12 κομμάτια σύνολο). Το "Not Enough" είναι σαν να ακούς James στις μέτριες στιγμές τους, οι δύο πιανιστικές μπαλάντες που ακολουθούν και το "Studio House" λιγο πιο κάτω είναι σαν ένα (το ίδιο) τραγούδι που απλά θέλει να σε στείλει για ύπνο, το "Show Me, Come On" είναι μόνο για συναυλίες -κλασσικό, συναυλιακό James κι αυτό. Άλλο του αρνητικό, ότι κάποιος έπεισε τη Monika να πιάσει ψηλές νοτές σε 2-3 κομμάτια, αλλά αυτό το τραγούδισμα η μικρή δεν το έχει ακόμη και το φαλτσάρισμα είναι ανυπόφορο. Το άλμπουμ, στο σύνολό του, είναι πολύ "οικείο", προφανώς επίτηδες, γιατί είναι φτιαγμένο για να πουλήσει. Όχι για να πρωτοπορήσει. Και μάλιστα να πουλήσει τώρα, όσο η Monika είναι ακόμη hype.

To άλμπουμ βέβαια περιέχει 2 αριστουργήματα (κι ένα ακόμη πολύ σπουδαίο κομμάτι). Κι αυτό, αντί τελικά να με κάνει να ενθουσιάζομαι, με κάνει να νιώθω ότι κάποιος με κοροϊδεύει. Σ' αυτά τα τρία κομμάτια, η Monika αποθεώνει τις επιρροές της με τρόπο μαγικό, αποδεικνύοντας πόσο τεράστιο ταλέντο είναι. Και με κάνει να λυπάμαι που τα υπόλοιπα 9 κομμάτια του δίσκου δεν είναι αντάξια, ώστε να μιλάμε για κάτι ακόμη ανώτερο του "Avatar". Το "Yes I Do" θα έκανε το Μάνο Χατζιδάκι όχι απλά περήφανο, αλλά μάλλον θα του κάρφωνε μια εμμονή στο μυαλό, να προχωρήσει σε μία ακόμη υιοθεσία. Το "Away From My Land" στέκεται για πλάκα δίπλα στις καλλίτερες στιγμές του Ένιο Μορικόνε. Και το "Run To Ruin" είναι αυτό που θα έγραφαν οι Beatles αν συνέδεαν σήμερα μια DSL από τη Γη στον Παράδεισο κι αντάλλαζαν ιδέες.

Γι' αυτούς τους λόγους, κι εκατόν τριανταδύομισι ακροάσεις αργότερα, αποφάσισα να μείνω στα τρία αστεράκια. Αλλά κάθε φορά που θα ακούω το "Yes I Do" ή το "Away From My Land" υπόσχομαι να δακρύζω...

Monika
Exit
(Μάιος 2010)

ΤΙ ΑΛΛΟ ΑΚΟΥΣΑ ΤΟ ΜΑΪΟ:

UNKLE
Where Did The Night Fall
(Μάιος 2010)

Κάπως ξεφουσκωμένοι από την ασύλληπτη ντόπα που βελόνιαζαν στα μπράτσα και τους κοιλιακούς τους με τα αριστουργηματικά "Never, Neverland" και "War Stories", αλλά ακμαιότατοι ακόμη στην τέχνη του συνταιριάσματος της ροκ με την ηλεκτρονική μουσική, οι UNKLE χορεύονται φανατικά με συνέπεια επικίνδυνη απώλεια σωματικών υγρών στο τέλος της βραδιάς. Θα χρειαστείς ηλεκτρολύτες. Κι ας ξέρεις ότι η συνταγή είναι πάλι η ίδια. Ίσως γιατί δίπλα στους συνήθεις guests του Λαβέλ στα φωνητικά βρίσκεται φέτος και ο Μαρκ Λάνεγκαν... Σε μπαλάντα, φυσικά. Όχι, μην περιμένεις κάποιον επικό ύμνο. Αυτή τη φορά όλο το άλμπουμ κυλάει ήρεμα, χωρίς κορυφώσεις. Κάποιοι κακοπροαίρετοι θα έλεγαν: "βαρετά".

UNKLE - Where Did The Night Fall Teaser

The Radio Dept.
Clinging To A Scheme
(Απρίλιος 2010)

Η μαριαντουανετίστικη (α λα Σοφία Κόπολα) διάθεση που τους έκανε διάσημους (χάρη στο soundtrack της ταινίας) παραμένει κυρίαρχη. Απλά αγνόησε το κουλό εξώφυλλο. Ή προσπάθησε να νιώσεις σαν να έχεις ρουφήξει εσύ την πίπα της φωτογραφίας. Οι Σουηδοί απεμπολούν όλο και περισσότερο το shoegaze και τις αναφορές τους στους My Bloody Valentine και γίνονται πιο poppy, πιο χαρωποί και πιο καλοκαιρινοί. Σαν να λέμε, οι Pet Shop Boys συνάντησαν τους The Jesus and Mary Chain, φόρεσαν βρακάκια Bjorn Borg μέσα από τα μαγιό τους και κατέβηκαν στην Κω για διακοπές και μπίρες με 2 ευρώ. Υπέροχο όλο αυτό, αλλά από το πολύ αλκοόλ φαίνεται ότι βαρέθηκαν να δουλέψουν. Το άλμπουμ διαρκεί όλα κι όλα 34 λεπτά, τα εξής... 17, αφού τα μισά τραγούδια μοιάζουν ίδια με τα άλλα μισά!

New Young Pony Club
The Optimist
(Μάιος 2010)

Λατρεύω την ατίθαση φωνή της Ταχίτα Μπούλμερ. Λατρεύω το πανκάδικο τραγούδισμα και τα ξερά ντραμς. Λατρεύω που όλα αυτά περνάνε πάνω από ποπ μελωδίες που θυμίζουν Erasure, New Order και Human League. Λατρεύω που οι κιθάρες και τα μπάσα είναι πεντακάθαρα και ξεχωρίζουν -σε πείσμα όλου αυτού του noise οχετού που μας έχει κατακλύσει τον τελευταίο καιρό. Λατρεύω που αυτή η μπάντα έχει ως σημείο αναφοράς τους LCD Soundsystem αλλά φέτος τους κατατροπώνει.


New Young Pony Club - Chaos

Angus & Julia Stone
Down The Way
(Μάρτιος 2010)

Η τρίτη φολκ εμμονή μου για το 2010 (η πρώτη είναι οι Mumford & Sons, η δεύτερη είναι η Basia Bulat) έρχεται από την Αυστραλία και είναι ντουέτο. Άντρας - γυναίκα. Αδελφός και αδελφή. Αλλά τραγουδάει μόνο η Τζούλια συνήθως, οπότε δεν μπορώ να μιλήσω για μύχιους ερωτισμούς κλπ. Είναι βέβαια φουλ ερωτικό το "Down The Way" και -σε πλήρη αντίθεση με τους οργασμικούς Mumford & Sons και την ξεσηκωτική Basia Bulat- είναι αργόσυρτο και μουρμουριστό. Νιλ Γιανγκ και Μπομπ Ντίλαν διαβάζουν Τζέιν Ώστεν και ονειρεύονται να γράψουν σενάριο για ταινία που θα πρωταγωνιστεί η Άν Χάθαγουεϊ. Κάτι τέτοιο. Θα το λατρέψεις, αν είσαι στα μέλια σου!

Angus & Julia Stone - Big Jet Plane

Future Islands
In Evening Air
(Μάιος 2010)

Μπάουι και New Order από πίσω, χιπστεράδικο attitude μπροστά, αλλά όχι, δεν είναι εντελώς MGMT όλο αυτό, γιατί στα φωνητικά πάμε σε κάτι σαν Editors, σαν Gaslight Anthem, σαν Interpol. Τόσο πολύ σύνθι έχεις να ακούσεις από τότε που σου άρεσε να φοράς δερμάτινα μπουφάν με βάτες και πλαστικά γυαλιά με παράλληλα σκίαστρα αντί για φακούς σε διάφορα φλούο χρώματα και να περιμένεις με αγωνία να ξεκινήσει η εκπομπή του Γκούτη στν ΕΡΤ1. Αλλά μια στο τόσο περνάει και μια κιθαριά για να μην ξεχνιέσαι. Βρίσκεσαι στο 2010 και, φίλε μου, αυτή είναι η μουσική που γράφεται τώρα.


Band Of Horses
Infinite Arms
(Μάιος 2010)

Εντάξει, ξέρεις τι είναι. Παραδοσιακό ροκ με μπόλικη κιθάρα, ατόφιες φολκ ψιμυθιώσεις εκεί που πρέπει και διάθεση για βόλτες στην καρότσα ενός truck στους χωματόδρομους της Americana. Είναι η μπάντα που θά 'θελε ο Gram Parsons να του ανοίγει τις συναυλίες, είναι το επίσημο soundtrack μιας επίσκεψης στο Γκραν Κάνιον, είναι το χαρτάκι που θα στρίψεις μέσα του το τσιγάρο σου όταν έχεις πια βάλει στο μαντρί όλους τους βούβαλους. Αλλά αυτά τα πάναργα τραγούδια που φέρνουν σε Beach Boys τις ημέρες της νύστας τους τι τα ήθελαν;


Band Of Horses - Compliments

Bei Bei & Shawn Lee
Into The Wind
(Ιανουάριος 2010)

Το γκουζένγκ είναι ένα κινέζικο όργανο που μοιάζει με άρπα. Και που ο ήχος του σου ζαλίζει τα αυτιά σε κάθε κινέζικη, γιαπωνέζικη ή κορεάτικη ταινία (ναι, οι Γιαπωνέζοι έχουν το κότο και οι Κορεάτες το γκαγιαγκέουμ που είναι πάνω κάτω το ίδιο πράγμα). Κατάλαβες πιστεύω ποιο είναι. Αυτό το κελλαριστό που παίζει πίσω από τον Τίγρη και τον Δράκο όταν ξιφομαχούν πάνω στις κορυφές των δέντρων. Η Μπέι Μπέι είναι βιρτουόζα του εν λόγω οργάνου, Κινέζα που ζει πια την Καλιφόρνια, και ο Σων Λι είναι από τη Γουιτσιτά, συνθέτης και οργανοπαίκτης κάθε πιθανού οργάνου που μπορείς να ακούσεις στην acid jazz και στα υπόλοιπα κουλά είδη της μουσικής που στο blog αυτό υπηρετεί πιστά ο Mr. Arkadin. Για το τι ακριβώς μουσική θα ακούσεις στο "Into The Wind" καλό είναι λοιπόν να απευθυνθείς στο έτερόν μου ήμισι σ' αυτό το blog. Εγώ μπορώ μόνο να σημειώσω ότι το όλο project είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον και πρωτότυπο -αν και, μάλλον, όχι για όλα τα αυτιά.


Crystal Castles
Crystal Castles
(Μάιος 2010)

Άντε πάλι άλμπουμ χωρίς τίτλο. Μα τι στον πούτσο έχουν στο κεφάλι τους; Πώς θα τους παρακολουθούμε εμείς οι ψυχαναγκαστικοί; Ασταδιάλα...
Λοιπόν, όπως οι Yeasayer καταστάλαξαν στο πώς πρέπει να κάνουν πιο εύληπτο το χιψτεράδικο αφρικανόμπιτο μόρφωμά τους κι έφτιαξαν αυτο το αριστούργημα, το "Odd Blood" φέτος, έτσι και οι Crystal Castles μάζεψαν όλες αυτές τις ασκήσεις επί χάρτου που είχαν κάνει στο (επίσης ομώνυμο) ντεμπούτο τους και αποφάσισαν να βρουν έναν τρόπο να τις κάνουν κανονικά τραγούδια. Έκοψαν τα πολλά πολλά μπλιμπλίκια που έκαναν τη μουσική τους ιδανικό soundtrack για να παίζεις Frogger στην Amiga, έβαλαν αρχή, μέση και τέλος στα ακατάπαυστα ουρλιαχτά των λουπομηχανών τους και, κυρίως, φόρεσαν επιτέλους σε κάποια τραγούδια κανονικό τραγούδισμα, κανονικά φωνητικά, κανονικά λόγια κ.λπ. Εμπορικό; Ναι. Τυχαίο; Δεν νομίζω. Και δεν με χαλάει. Έχει να ανοίξει τρύπα φέτος το καλοκαίρι στα dancefloors...


Crystal Castles - Celestica (Live)

Broken Social Scene
Forgiveness Rock Record
(Μάιος 2010)

Ναι, τα συστατικά είναι υπέροχα. Ναι, και οι συστατικές επιστολές είναι υπέροχες. Ναι, το post rock μπορεί να είναι και ευχάριστο όταν στήνεται έξυπνα και ναι, τα enfants gates του καναδέζικου indie rock δεν θα μπορούσαν να είναι τίποτε άλλο παρά έξυπνα. Ναι, το άλμπουμ περιέχει πανέμορφα κομμάτια, πάρα πολλές ποπ αναφορές, και μιλάμε για '70s ποπ αναφορές τώρα, σκέτη μούρλια, ναι είναι νευρώδες, γρήγορο, σπιρτόζικο. Αλλά είναι αριστούργημα; Κάτι τέτοιες κυκλοφορίες περιμένει το Πίτσφορκ για να πετάξει την σκούφια του (και βέβαια την πέταξε), αλλά εσύ δεν είσαι Πίτσφορκ. Και στο τέλος της ημέρας το "Forgiveness Rock Record" σε αφήνει με μια αίσθηση ότι κάτι λείπει. Ίσως να λείπει πολύ απλά ότι όλοι αυτοί έχουν κι άλλες δουλειές και εκεί πάνε για να ξεκαυλώνουν και μπορεί εμείς να φαντασιωνόμαστε αυτήν την indie παρτούζα ως το πιο ποιοτικό όργιο που υπάρχει εκεί έξω, αλλά -ως γνωστόν- οι παρτούζες είναι 80% χαβαλές, 15% καύλα και 5% ποιότητα. Ακριβώς όπως το "FRR". (Άσε που πάνω στην παρτούζα, χάνεις και πολλά από όσα έχει να σου δώσει η Λέσλι Φέιστ. Η μοναδική της φωνή ίσα που διακρίνεται εδώ μέσα). Τέλειο αλμπουμάκι, δηλαδή, για να το ακούς όλο το καλοκαίρι προς και από το surfing spot, αλλά όχι και για να το κορνιζάρεις δίπλα το εικόνισμα του Αγίου Φανούριου πάνω από το πικάπ σου.