#2 by Homo Ludens: Mumford & Sons

Όταν ήμουν πιτσιρικάς άκουγα μουσική σαν τρελλός. Αγόραζα περιοδικά, όταν είχε πρωτοβγεί το Ιντερνέ έμπαινα σε fora και μάλωνα για άλμπουμ και τραγούδια, στην τσάντα μου είχα γραμμένα ονόματα συγκροτημάτων. Αλλά όταν ήμουν πιτσιρικάς δεν είχα πολλά λεφτά και δίσκους αγόραζα μαζικά μόνο τα Χριστούγεννα (παραδοσιακά μού έπαιρνε 5-6 δώρο ο πατέρας μου κι αγόραζα άλλους τόσους εγώ με χαρτζιλίκια), έπαιρνα το πολύ άλλους 10 κατά την διάρκεια της χρονιάς και φρόντιζα να συνεννοούμαι από πριν με τους υπόλοιπους μουσικόφιλους φίλους μου, ώστε να μην ψωνίζουμε τα ίδια -και να γράφει ο ένας στον άλλον κασσέττες με τα δικά του. Επίσης, το πολύ να πήγαινα σε 3 συναυλίες μέσα στο χρόνο, αλλά αυτό δεν είναι και τόσο παράξενο -τότε, στις αρχές της δεκαετίας του '90, το συναυλιακό τοπίο στην Ελλάδα ήταν άνυδρο.

Όταν ήλθαν τα Napster και όλα αυτά, δούλευα στην ΙΜΑΚΟ, που τότε παίζει να ήταν από τις ελάχιστες εταιρείες στον χώρο του Τύπου με γρήγορο και προπάντων "ανοικτό" Internet. Κατέβασα τα πάντα. Εκείνα τα πρώτα χρόνια του MP3 είναι η αλήθεια ότι σταμάτησα να ξοδεύω λεφτά για μουσική. Κι αυτό, - το γεγονός ότι η "δισκοθήκη" μου τερατώθηκε με τη μία σε (ψηφιακό, έστω) μέγεθος- με έδιωξε κάπως μακριά από το χόμπι μου. Για 3-4 χρόνια αποξενώθηκα από τα μουσικά δρώμενα, ίσως γιατί ξαφνικά ο όγκος ήταν τόσο μεγάλος που δεν ήξερα πώς να τον διαχειριστώ, ίσως γιατί το "τσάμπα" μού στερούσε πια την ανάγκη να παθιάζομαι με κάτι. Αν έχεις ξοδέψει από το υστέρημά σου για ένα CD, δεν είναι παράλογο να υπερασπίζεσαι στην αξία του, ακόμη κι αν -αντικειμενικά- δεν ακούγεται.

Ξανάρχισα να ασχολούμαι με τη μουσική, έχοντας πια λάβει το μάθημά μου, από το 2003 και μετά. Είχα χάσει την επανάσταση του indie, είχα στρεβλή εικόνα για το τι ακριβώς είχε συμβεί με την britpop και -το χειρότερο- δεν είχα πια καμμία επαφή με την σκληρή ροκ που άκουγα μικρότερος. Στην πορεία κατάλαβα ότι απλά είχε πεθάνει... Τα πρώτα 2-3 χρόνια ήταν "μεταβατικά", ήταν και μια περίοδος που δούλευα σαν το σκυλί, κτίζοντας θεμέλια σε μια καριέρα που ήλπιζα ότι θα μου απέδιδε πολυκατοικίες στη συνέχεια. Ξανάρχισα, βέβαια, να αγοράζω άλμπουμ -CDs πια και όχι βινύλια ή κασσέττες, όπως έκανα στα '80s και τα early '90s. Και σιγά σιγά άρχισα να ξανααποκτώ πάθη. Από το 2006 και μετά ξαναμπήκα στο τριπάκι του να ακούω τα πάντα. Αυτή τη φορά όμως ήξερα: Τα MP3 που κατέβαζα δωρεάν -και παράνομα- από το δίκτυο δεν θα αντικαθιστούσαν την δισκοθήκη μου. Κάθε χρόνο κάνω δύο μαζικές παραγγελίες από το Amazon. Τη μία όταν μπαίνει το καλοκαίρι και την άλλη στο τέλος του χρόνου, τέτοιες μέρες. Συμπληρώνω την CDθήκη πίσω από το γραφείο μου με ό,τι καινούργιο έχω αγαπήσει μέσα σε κάθε χρονιά. Ακούω πια κάπου 300 με 350 νέα άλμπουμ κάθε χρόνο κι αγοράζω το 10% από αυτά. Ίσως αυτή η καταναλωτική ανάγκη να γεννήθηκε και από τον θεσμό της Blogovision που με πάθιασε ακόμη περισσότερο για κάποιους καλλιτέχνες και η δουλειά τους. Πιο πιθανό όμως είναι ότι η ανάγκη δεν είναι καταναλωτική. Είναι η ρομαντική έκφραση ένος γεροντάκου (έκλεισα τα 35 πια) για τη μουσική. Όπως και νά 'χει, αυτό κάνει καλό και στη μουσική βιομηχανία. Ψωνίζω πια πολύ περισσότερο από παλιά (κι ας μπορώ να βρω δωρεάν τα πάντα) και πηγαίνω σε πάνω από δέκα συναυλίες το χρόνο.

Φέτος, ψώνισα την πρώτη φουρνιά CDs ακόμη πιο νωρίς από το σύνηθες, γιατί η χρονιά είχε πάρει φωτιά από πολύ νωρίς. Το "Swim" του Caribou (φωτογραφία δεξιά) ήταν ένα από τα πρώτα άλμπουμ που λάτρεψα. Τελικά έμεινε εκτός 20άδας μου. Το κριτήριο δεν ήταν αντικειμενικό. Η τελική θέση που θα πάρει στη φετινή Blogovision (και, ναι, αυτό είναι ελεεινό teaser) αποδεικνύει ότι το άλμπουμ αυτό είναι απλά άλμπουμ κορυφής. Το δικό μου κριτήριο όμως ήταν υποκειμενικό. Καθ' όλη την διάρκεια της χρονιάς είχα μια λίστα στην οποία ανεβοκατέβαζα άλμπουμ -το "Swim" δεν είχε πέσει ποτέ εκτός δεκάδας. Κάποια στιγμή, όμως, τον Νοέμβριο, τα ξανάκουσα όλα προσεκτικά. Και συνειδητοποίησα πως, ενώ παθιαζόμουν με το μεγαλειώδες "Odessa" και ακόμη περισσότερο με το αριστουργηματικό "Jamelia", το υπόλοιπο άλμπουμ δεν μου άφηνε κάποιο ίχνος. Πράγμα λογικό, αφού δεν είμαι τόσο μεγάλος φαν της ηλεκτρονικής μουσικής και μερικά πράγματα απλά αδυνατώ να τα καταλάβω (μου συνέβη και με τους Crystal Castles, των οποίων το "Doe Deer" έχω για ringtone στο κινητό μου, αλλά άφησα το άλμπουμ εκτός 20άδας επίσης). Στο "Swim" έβλεπα την τεράστια αξία του, με άγγιζε κι εμένα με δύο τουλάχιστον κομμάτια, αλλά δεν μπορούσα να βρω τρόπο να την αξιοποιήσω για πάρτη μου.

Με το "Sigh No More" των Mumford & Sons τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Το αγόρασα κι αυτό σ' εκείνη την πρώτη φουρνιά. Το είχα ακούσει 4-5 φορές μέχρι τότε και με είχε ενθουσιάσει. Είχα, μάλιστα, αντιδράσει από το πρώτο κιόλας άκουσμα στο blog, γράφοντας ότι αν το είχα ανακαλύψει νωρίτερα, θα ήταν μέσα στην εικοσάδα μου για το 2009. (Το άλμπουμ κυκλοφόρησε πέρσι στη Μεγάλη Βρετανία, αλλά με ένα μικρό πραξικοπηματάκι, βασισμένος στην διεθνή του κυκλοφορία που ήταν το Μάρτιο του '10, όταν πια η Universal συνειδητοποιήσε τι μαργαριτάρι κρυβόταν τόσο καιρό μέσα του και αποφάσισε να το προμοτάρει σωστά..., έπεισα τον Μάρκο να το υπολογίσει στην φετινή Blogovision). Από την ώρα που μπήκε στο σπίτι μου, και μετά στο αυτοκίνητο (εκεί όπου μέχρι πρόσφατα είχα ένα παλιό ηχοσύστημα που έπαιζε μόνο CD, άρα άκουγα μόνο "επίλεκτα" άλμπουμ), κολλούσα όλο και περισσότερο.

Όποιος διαβάζει αυτό το blog ή τις παπαρολογίες που πετάω στο Twitter το ξέρει καλά. (Να και μερικές ενδείξεις αγάπης: 1, 2, 3, 4). Σε κάποια φάση βρέθηκα να είμαι ο απολογητής των Mumford & Sons στην Ελλάδα -ειδικά όταν το Πίτσφορκ και τ' αρχίδια μου τού έβαλαν για βαθμό τη βάση και οι διάφοροι ακόλουθοί του εδώ άρχισαν να λοιδορούν το δισκάκι για το οποίο τούς ζάλιζα τόσο καιρό τα συκώτια. Τώρα που όλα δείχνουν ότι το "Sigh No More" έχει βρει τη θέση του στην πρώτη εικοσάδα των Ελλήνων bloggers για το 2010 (και την ώρα που γράφω όλα αυτά, παλεύει και για την δεκάδα), έχω μια ικανοποίηση σαν του πατέρα που βλέπει τον γιό του -ή τον Μάμφορντ και τους γιούς του- να περνάει στο Πανεπιστήμιο...

#2
Mumford & Sons
Sigh No More

Ειλικρινές, έξω καρδιά, καθαρτικό folk rock με τον τρόπο που μόνο μια βρετανική μπάντα μπορεί να το αποδώσει.

Έγραφα στις Δισκοκριτικές της 28.01.10: "Ο Μάρκους Μάμφορντ και οι "γιοί" του, τα άλλα τρία μέλη του γκρουπ, παίζουν ένα ξέφρενα μοντέρνο folk, είναι μια χαρούμενη εκδοχή των Fleet Foxes, πιο γυμνή και ανάλαφρη, μια speed εκδοχή του Ντέμιεν Ράις, μια ξέσαλλη εξέλιξη στην Βίβλο που μας άφησε ο Μπομπ Ντίλαν. Μιλάμε για έναν ήχο που, αν δεν έχω κάνει κάποιο απίστευτα τραγικό λάθος τώρα, θα είναι ό,τι πιο ξεσηκωτικό μπορεί να ακούσει κανείς σε συναυλία το έτος που διανύουμε -με την εξαίρεση ίσως των Slayer".


Mumford & Sons - Little Lion Man

02. Mumford & Sons - Sigh No More
03. Gonjasufi - A Sufi And A Killer
04. Yeasayer - Odd Blood

05. Sufjan Stevens - All Delighted People EP
06. Josh Ritter - So Runs The World Away
07. Angus & Julia Stone - Down The Way
08. The Divine Comedy - Bang Goes The Knighthood

09. Sufjan Stevens - The Age Of Adz

10. Owen Pallett - Heartland

11. The Whiskers - War Of Currents

12. Wolf Parade - Expo 86
13. The Gaslight Anthem - American Slang
14. Robyn - Body Talk
15. Vampire Weekend - Contra
16. Shearwater -The Golden Archipelago
17. Menomena - Mines
18. Basia Bulat - Heart Of My Own
19. Cocorosie - Grey Oceans
20. The Black Keys - Brothers

21. Broken Bells - Broken Bells
- Foals - Total Life Forever
- Tame Impala - Innerspeaker
- These New Puritans - Hidden
- Jonsi - Go
- Ray LaMontagne & The Pariah Dogs - God Willin' & The Creek Don't Rise
- Caribou - Swim
- Deerhunter - Halcyon Digest
- Lightspeed Champion - Life is Sweet! Nice To Meet You
- Crystal Castles - Crystal Castles (II)

(94 Έλληνες bloggers ψηφίζουν για το καλλίτερο άλμπουμ της χρονιάς στην #blogovision)

(Και σε περιμένουν στο πάρτυ όπου θα ανακοινωθούν τα αποτελέσματα, την Τρίτη 21/12, στο Blink της πλατείας Καρύτση)