Αυτήν την εβδομάδα (#14 του '11) τα ηχεία παίζουν: Fleet Foxes, Glasvegas, O' Death κ.α.

Από αλλού το περιμέναμε κι από αλλού μας βρήκε. Οι Fleet Foxes μοιάζουν κομματάκι χαμένοι στα "θέλω" και τα "πιστεύω" τους στο δεύτερο άλμπουμ τους που κυκλοφορεί σε κανα μήνα. Αλλά μια απίθανη μπάντα από το Μπρούκλιν που παίζει ένα παράξενο, σκοτεινό, γήινο -αλλά καμμία σχέση μ' αυτό των Fleet Foxes- folk, οι O' Death, ίσως και να έχουν γράψει τον δίσκο της χρονιάς.

Fleet Foxes
Helplessness Blues
(Μάιος 2011)

Οι Fleet Foxes έχουν μεγαλώσει τρία χρόνια από τότε που μας έπιασαν όλους απροετοίμαστους με το συγκλονιστικό ντεμπούτο τους. Παραμένουν όμως παιδιά –ο frontman τους Ρόμπιν Πέκνολντ έκλεισε μόλις τα 25 του... Και διατηρούν αυτή την νεανική, ημιαφελή θεώρηση για τον κόσμο, την χίπικη ευφορία της παπαρούνας και της ψυχεδέλειας, που αναδυόταν από το πρώτο τους άλμπουμ σαν το Άγιο Μύρο την Μεγάλη Πέμπτη. Ίσως μάλιστα να έχουν πια εθιστεί σ’ αυτήν. Στο “Helplessness Blues” απαρνούνται και τις όποιες πιο πιασάρικες πάσες μάς έκαναν πριν τρία χρόνια και επιδίδονται σ’ ένα παραληρηματικό σαμανικό πάρτυ (τους φαντάζομαι όρθιους με τις κιθάρες τους και με στεφάνια από μαργαρίτες στα μαλλιά –και τις γενειάδες τους- να τραγουδούν, κυττάζοντας τα ουράνια, γύρω από μια τεράστια φωτιά). Αν βρίσκεσαι σε μια παρόμοια κατάσταση έκστασης και ένθεης μανίας, το “Helplessness Blues” σίγουρα θα σε ενθουσιάσει. Αν όχι, τότε μάλλον θα σε δυσκολέψει. Γιατί σε καμμία περίπτωση δεν είναι αυτό που περίμενες με τόση αγωνία, όταν πριν τρία χρόνια ψήφιζες το “Fleet Foxes” ως το καλλίτερο άλμπουμ της χρονιάς (είχε βγει πλάκα-πλάκα τέταρτο στην τότε Blogovision).

Εντοπίζω το πρόβλημά του στο ότι η μπάντα, και ο Πέκνολντ περισσότερο, έχουν αρχίσει να παίρνουν πάρα πολύ στα σοβαρά τον εαυτό τους. Αυτό που ξεκίνησε σαν ένα ενδιαφέρον πείραμα εκμοντερνοποίησης της ψυχεδελικής folk των ‘60s και της ανάμειξής της με την baroque pop, έχει γίνει ξαφνικά μανιφέστο. Ο Πέκνολντ βγάζει λόγους περί «προσγείωσης» του ήχου τους (ηχογράφησαν το άλμπουμ επίτηδες «στα βιαστικά» για να ακούγονται τα λάθη τους και για να μην πολυσκέπτονται όσα τούς βγήκαν αυθόρμητα στο στούντιο) και περί αποποίησης της ποπ. Μέχρι εδώ καλώς, αλλά το θέμα είναι ότι όλα αυτά γίνονται περισσότερο για την εντύπωση παρά για την ουσία. Και η αλήθεια είναι ότι πρέπει να περιμένεις μέχρι το όγδοο κομμάτι του δίσκου, το “Lorelai”, για να ακούσεις κάτι πραγματικά σπουδαίο –από ‘και και πέρα, για τρία συνεχόμενα κομμάτια, η αλήθεια είναι ότι το “Helplessness Blues” απογειώνεται. Συνολικά είναι ένα καλό άλμπουμ, αλλά σε καμμία περίπτωση δεν πρόκειται να σώσει τη ροκ, όπως ευαγγελίζονται οι ορκισμένοι φαν τους και όπως ίσως μπορεί και να πιστεύουν οι ίδιοι οι Fleet Foxes.

Fleet Foxes - Lorelai (Live)

O’ Death
Outside
(Απρίλιος 2011)

Δώσε μου μπάντζο και πάρε μου την ψυχή. Πέρσι αποθέωνα τους Mumford & Sons σε κάθε πιθανή ευκαιρία. Φέτος θα το κάνω με τους O’ Death. Κοινό τους χαρακτηριστικό η τσιριχτή πενιά στο υπέροχο αυτό έγχορδο, αλλά από ‘κει και πέρα οι διαφορές είναι τεράστιες. Σε αντίθεση με το εκστατικό, ξεσηκωτικό folk-rock των Mumford & Sons, οι Μπρουκλινέζοι O’ Death παίζουν ένα πολύ πιο low-tempo, πολύ πιο σκοτεινό και θολό είδος folk, με άπειρα ιρλανδέζικα bluegrass στοιχεία μέσα, κάντρι ενέσεις και εμπνεύσεις που ρίχνουν ματιές σε δεκάδες ακόμη είδη μουσικής, από το punk ως το black metal. Κάποιοι έχουν πει ότι οι O’ Death παίζουν «γοτθική Americana». Ίσως αυτός είναι όντως ο τελειότερος χαρακτηρισμός για τον ήχο τους.

Το τέταρτο άλμπουμ τους περιέχει απίστευτα κομμάτια, όπως το τρομακτικό “Black Dress”, το αισιόδοξο μέσα στη μαυρίλα του “Bugs”, το εσωστρεφές “Ourselves”, το βασανιστικό “Look At The Sun” ή το ανυπόφορα σαδιστικό “The Lake Departed”. Βασικά, δεν υπάρχει τραγούδι που να υστερεί. Τα πανέμορφα έγχορδα που, με έναν περισσότερο κλασσικό, ορχηστρικό τρόπο, παρά με το στυλ που παίζουν τα βιολιά στην κάντρι, γεμίζουν τα κενά που αφήνουν οι κιθάρες, το μπάντζο και το τύμπανο είναι το κλειδί για τον επιβλητικό ήχο του άλμπουμ. Και βέβαια, η σπαρακτική φωνή του Γκρεγκ Τζέιμι, για τα οποία αξίζει να συζητήσουμε φέτος πολύ περισσότερο απ’ ότι για του Ρόμπιν Πέκνολντ. Σε τελική ανάλυση, ό,τι ήταν για το 2008 το “Fleet Foxes” ίσως να είναι για φέτος το “Outside”.

O' Death - Bugs

The Kills
Blood Pressures
(Απρίλιος 2011)

Δεν ξέρω αν η Άλισον Μόσαρτ θα είναι η κουμπάρα στο γάμο της Κέιτ Μος με τον Τζέιμι Χινς (το θρίλερ έχει προς το παρόν περιορισθεί στο θέμα του νυφικού που ήταν να το φτιάξει ο Γκαλιάνο, αλλά μάλλον τελικά θα το ράψει η ίδια η νύφη). Μπορώ να το υιοθετήσω σαν μια εύκολη δικαιλογία για το γιατί το “Blood Pressures” δεν είναι τόσο σπουδαίο όσο το “Midnight Boom”. Ν’ αφήσουν το γάμο και να πάνε για πουρνάρια; Η αλήθεια είναι πως η χημεία μεταξύ της Μόσαρτ και του Χινς παραμένει σε εκρηκτικά επίπεδα (να ανησυχεί το Κεϊτάκι;). Αλλά η στροφή τους σε πιο αργούς, σκοτεινούς ήχους και η εγκατάλειψη της ποπίζουσας πανκ που έπαιξαν στο σπουδαίο, προηγούμενο άλμπουμ τους για το bluesy στυλ με το οποίο ξεκίνησαν, για την ώρα αποδίδει μέτρια αποτελέσματα. Προς το παρόν, καλά στέφανα Τζέιμι!

The Kills - Satellite

Glasvegas
Euphoric: Heartbreak
(Απρίλιος 2011)

Οι Σκωτσέζοι Jesus & The Mary Chain (μα είναι τόοοοοσο όμοιοι!) ξανακτυπούν, αυτή τη φορά με έναν ανθεμικό τρόπο, σαφώς απευθυνόμενοι στις μάζες, στήνοντας πιασάρικα ρεφρέν και φορτώνοντας το νέο τους άλμπουμ με μια γεμάτη, επική παραγωγή. Από τη μία κάτι κινείται, αφού επιτέλους δεν είναι όλα τα τραγούδια ένα, όπως συνέβαινε με το ντεμπούτο τους. Από την άλλη, τι το συναρπαστικό θα ακούσεις στο “Euphoric: Heartbreak”; Εξαρτάται πού θα το πετύχεις. Φαντάζομαι ότι με συμπιεσμένο το κορμί σου ανάμεσα σε άλλα, εκστατικά σώματα, σε ένα μεγάλο φεστιβάλ, θα χύσεις ίσαμε τρία λίτρα ιδρώτα για πάρτη του. Το άλμπουμ είναι γραμμένο για τις αρένες, δεν χωράει καμμία αμφιβολία σε αυτό (και είναι πια και Doves, όχι μόνο Jesus & The Mary Chain…). Αλλά στο σπίτι σου μόνος, ή στο iPod στο δρόμο, δύσκολα θα σου μείνει τίποτε περισσότερο από το σύνηθες, την σκωτσέζικη προφορά του Τζέιμς Άλαν, δηλαδή.

Glasvegas - Euphoria, Take My Hand


ΤΙ ΑΛΛΟ;

Explosions In The Sky – Take Care, Take Care, Take Care: Όπως συμβαίνει και με τους Mogwai, τους Godspeed You! Black Emperor, ή τους Sigur Ros, τις τρεις πιο συγγενείς μπάντες με τους Explosions In The Sky δηλαδή, κάθε τους δουλειά ακούγεται πιο αδύναμη από την προηγούμενη γιατί σού μοιάζει σαν να την έχεις ξανακούσει. Δεν είναι ότι δεν μού αρέσει, είναι ότι κάπως βαρέθηκα τα ίδια και τα ίδια –ίσως γιατί δεν είμαι ορκισμένος φαν τους. Τρία αστεράκια / Pet Shop Boys – The Most Incredible Thing: Μουσική για μπαλέτο από την κορυφαία synth pop μπάντα όλων των εποχών; Γιατί όχι; Δυστυχώς όμως, οι PSB δεν φέρνουν το μπαλέτο στα μέτρα τους, αλλά αποφασίζουν να παίξουν οι ίδιοι κλασσική μουσική. Στο άλμπουμ ακούγονται ελάχιστα σύνθι. Την περισσότερη ώρα παίζει η ορχήστρα. Ενδιαφέρον πείραμα, αλλά μόνο για τους φαν των PSB –ή του μπαλέτου. Τρία αστεράκια / The Unthanks – Last: Νεραϊδένια folk για να ντύνει ηχητικά τα παραμύθια της γιαγιάς ή ταινίες με κινούμενα σχέδια. Η Λορίνα ΜακΚένιτ συναντά τις Cocorosie και κάνουν μια σπουδή πάνω στο μεσαιωνικό βρετανικό τραγούδι. Όχι άσχημα, αλλά τα πάντα λειτουργούσαν καλλίτερα στο –λιγότερο «επιστημονικό»- ντεμπούτο τους προ διετίας. Τρία αστεράκια / Black Joe Lewis – Scandalous: Αποθεώνεται από τους απανταχού κριτικούς, αλλά μην ψαρώνεις. Πρόκειται για ένα «ειδικό» άκουσμα, για τους φίλους της παλιάς, αρχετυπικής σόουλ... Μην περιμένεις κάτι που θα μοιάζει σε Σάρον Τζόουνς ή Έιμι Γουάινχάουζ. Βασικά μην μπεις καν στην διαδικασία να το ακούσεις αν δεν είσαι φαν της funk soul και του progressive gospel –που δεν είσαι. Ενάμισι αστεράκι / Delicate Steve – Wondervisions: Άλλο ένα αγαπημένο παιδί των δισκοκριτικών, ίσως επειδή κάνει αυτό που κάνουν οι Vampire Weekend, αλλά στο πιο «σοφιστικέ». Όπως καταλαβαίνεις, η τελευταία λέξη είναι παγίδα και στην περίπτωση του Delicate Steve οι αφρικανικοί ρυθμοί οδηγούν σε μια ευχάριστη αναρχία. Εγώ που είμαι τύπος της τάξης, δεν τρελλαίνομαι... Τρία αστεράκια / Panic! At The Disco – Vices & Virtues: Από την συνομοταξία των emo-ροκάδων, οι Panic! At The Disco είναι οι πιο συμπαθείς –ίσως γιατί είναι οι καλλίτεροι μουσικοί απ’ όλους. Στο τελευταίο τους άλμπουμ δείχνουν πόσο μεγάλη παιδεία έχουν (από κλασσική μουσική ως και bel canto θα βρεις εκεί μέσα), αλλά αυτή η επιδειξιομανία τους στερεί πολλή ενέργεια από την συνθετική τους έμπνευση. Τρία αστεράκια / Dropkick Murphys: Πανκ με γκάιντες, κέλτικο δηλαδή, για πολύ ξεσάλωμα, χορό και ξύλο. Το “Broken Hymns” είναι ένα από τα τραγούδια της χρονιάς! Το όλο άλμπουμ δεν είναι του στυλ μου, αλλά δεν μπορώ να αντισταθώ στην πώρωση που βγάζει. Τριάμισι αστεράκια

Dropkick Murphys - Broken Hymns (Unofficial Video)