Αυτήν την εβδομάδα τα ηχεία παίζουν: Battles, The Dodos, TV On The Radio κ.α. (#17 του '11)

Ο μήνας έδειχνε μέτριος από την αρχή του. Το παρατήρησα νωρίς νωρίς. Το κακό ήλθε κι έδεσε με τα δυσάρεστα νέα που μας έφθασαν πριν μια εβδομάδα από το Μπρούκλιν. Ο Τζέραρντ Σμιθ, ένας από τα πέντε βασικά στελέχη των TV On The Radio (δεύτερος από αριστερά, στην φωτογραφία έπανω) έχασε τη μάχη με τον καρκίνο του πνεύμονα και έφυγε από τον μάταιο τούτο κόσμο. Η τραγική ειρωνία είναι ότι θεωρητικά ο δίσκος του μήνα είναι και το τελευταίο έργο του εκλιπόντος επί Γης. Το “Nine Types Of Light” είναι το πέμπτο άλμπουμ της περίφημης post-punk-funk μπάντας και έχει ήδη φτάσει στο Νο 12 των αμερικανικών charts. Κατά την ταπεινή μου γνώμη, όμως, απλά συμβολίζει μια μέτρια –μουσικά- χρονιά, που πια έχει κλείσει το πρώτο τρίτο της και σε καμμία περίπτωση δεν μας έχει εντυπωσιάσει. Και, όχι, δεν τού χάρισα ούτε μισό αστεράκι αντί συλλυπητηρίων.

TV On The Radio
Nine Types Of Light
(Απρίλιος 2011)

Με τους TV On The Radio μού συμβαίνει αυτό που φαντάζομαι έχει σε όλους από εμάς προκύψει τουλάχιστον μία φορά σε κάποια έκθεση μοντέρνας τέχνης. Καθόμαστε μπροστά σ’ ένα φωσφοριζέ, εντυπωσιακό, τρισδιάστατο έργο και το επεξεργαζόμαστε μ’ ένα ύφος που υπονοεί χιλιάδες σκέψεις να μπουρδουκλώνονται δημιουργικά στο εσωτερικό της κεφαλής μας. Κι όμως, η έξωθεν εικόνα είναι λάθος. Γιατί στο μυαλό μας βασικά κυριαρχεί ένα και μόνο δίλημμα: Να γελάσω τώρα ή όχι;

Δεν θέλω να πω ότι οι TV On The Radio είναι συγκρότημα για γέλια, τώρα, προς Θεού. Θέλω απλά να σου πω τον πόνο μου (που φαντάζομαι ότι είναι και ο δικός σου) ότι δεν τους πολυκαταλαβαίνω. Και πως μπορεί αυτό που κάνουν να είναι υψηλή, πρωτοποριακή τέχνη (που φαντάζομαι πως είναι, κρίνοντας από τις υπόλοιπες καλλιτεχνικές επιδόσεις τους), αλλά εγώ συνεχίζω να επιλέγω τη μουσική που μού αρέσει με βάση κάποια ψυχαγωγικά κριτήρια (προσοχή: ψυχαγωγικά –όχι διασκεδαστικά) και με τους TVOTR δυσκολεύομαι αφάνταστα.

Είναι περίπου η ίδια ιστορία που σού έλεγα τότε με τους Animal Collective. Μπορούσα μεν να εκτιμήσω το “Merriweather Post Pavilion” σε σχέση με τα υπόλοιπα άλμπουμ της μπάντας, αλλά με τίποτε δεν καταλάβαινα τον ντόρο που είχε ξεσηκώσει σε ολόκληρο το μουσικό κόσμο. Έτσι και με το προηγούμενο των TVOTR, το “Dear Science”. Μού άρεσε, αλλά: «ξέρεις μωρέ τώρα. ΟΚ. Ντάξ’».

Το τωρινό τους, το “Nine Types Of Light” κλίνει περισσότερο προς το funk, σ’ αυτό το ιδιότυπο τρίπτυχο του post punk – funk jazz – pop rock που χαρακτηρίζει τον ήχο τους. Και σίγουρα κάνει πιο σαφείς τις επιρροές που η μπάντα έχει σκορπίσει στους ακολούθους της στο Μπρούκλιν. Είναι πιο χαρωπό και πιο εύπεπτο, γι’ αυτό και μού αρέσει περισσότερο απ’ οποιανδήποτε δουλειά τους ως τώρα. Γιατί το καταλαβαίνω ένα κλικ παραπάνω. Αλλά είναι ένα άλμπουμ που θα χαρακτηρίσει τη χρονιά μου; Σε καμμία περίπτωση.

Σε τελική ανάλυση, θεωρώ ότι είναι κάπως λάθος να τους αντιμετωπίζεις ως μουσικούς και να τους κρίνεις ξεχωριστά από τα υπόλοιπα projects τους. Αλλά, δυστυχώς, δεν έχω και πολύ χρόνο για σύγχρονη τέχνη αυτές τις μέρες. Και –για να πω την αμαρτία μου- ούτε και το βίντεο που ανεβάζω εδώ (που είναι η οπτική έκφραση του άλμπουμ, μια ταινία με ένα videoclip για κάθε κομμάτι, που έχει επεξεργαστεί και διαφορετικός σκηνοθέτης), κάθισα να δω ολόκληρο. Καλή η τέχνη για την τέχνη, αλλά θέλω ν’ ακούσω και κανα κανονικό τραγούδι!

TV On The Radio - Nine Types Of Light (The Movie)

Battles
Glossdrop
(Ιούνιος 2011)

Και πριν βιαστείς να εξαπολύσεις τα πυρά σου εναντίον μου για τον συντηρητισμό μου και τα παραπετάσματα που μού κρύβουν την αλήθεια των TV On The Radio, να σε προλάβω με τα τέσσερα αστεράκια στο δεύτερο άλμπουμ των Battles. Που ούτε κι αυτοί είναι κάποια «εύκολη» μπάντα που ακολουθεί συνταγές του τύπου «κουπλέ-ρεφρέν-κουπλέ-ρεφρέν», στίχους για την αγάπη και συνεργασίες με την Κέιτι Πέρι (γιατί για τέτοιον μ’ έχεις – το ξέρω), αλλά που αυτό το πειραματικό pop rock που παίζουν οδηγεί και σε κάποια αποτελέσματα.

Στο δεύτερό τους άλμπουμ έχουν μειώσει αισθητά το ρόλο των καταιγιστικών ντραμς του μεγάλου βιρτουόζου Τζον Στάνιερ (που τραβούσαν και το βλέμμα και στο εξώφυλλο του “Mirrored” λόγω της κατακίτρινης Tama κάσας τους), αλλά η σπουδαία τέχνη των υπόλοιπων μελών έχει γεμίσει το κενό ιδανικά. Λείπει, βέβαια, ο Τιοντάι Μπράξτον που αποχώρησε από το γκρουπ, αλλά αυτό απλά λύνει κάποιους γόρδιους δεσμούς στον ήχο των Battles και τους απελευθερώνει σε βαθμό που δίπλα στο τεράστιο, επικό κι ανεπανάληπτο “Futura”, ένα instrumental soundtrack του αύριο, να μπορούν να παραθέτουν και μοντέρνα pop του στυλ του “Ice Cream”. Γιατί όχι;

Battles - Ice Cream (Live)

The Dodos
No Color
(Μάρτιος 2011)

Οι Dodos είναι αυτή η απίστευτη μπάντα που παίζει κάτι μεταξύ Vampire Weekend, Belle & Sebastian και Animal Collective. Και που το κάνει τόσο καλά ώστε να μπορεί με το κάθε της άλμπουμ να σε ξεσηκώνει τόσο πολύ, όσο κι οι τρεις προαναφερθέντες μαζί. Μετά το υπέροχο “The Visiter” που είχαν κυκλοφορήσει προ τριετίας, το “No Color” θα ήταν κάπως παράτολμο να κινηθεί σε μακρινά μοτίβα. Μην σε παραπλανεί ο τίτλος. Το “No Color” είναι τόσο χρωματιστό που θαρρείς ότι έχει τυπωθεί στη Φινλανδία, στο εργοστάσιο της Marimekko (google it!). Είναι τόσο απελευθερωτικό που δύσκολα θα βρεις ένα κομμάτι που δεν σε προσκαλεί να σηκωθείς και να χορέψεις. Κι είναι τόσο παραδοσιακό, μέσα στην πρωτοπορία του, που η υπέροχη ακουστική κιθάρα του Μέρικ Λονγκ σού αφήνει τη ζεστασιά της οικειότητας σε κάθε γρατζούνισμα. Η μεγαλύτερη αρετή των Dodos είναι πως καταφέρνουν να κάνουν εντελώς άλλα πράγματα από αυτά για τα οποία θα θυμάσαι το άλμπουμ όταν πια απομακρυνθείς από τα ηχεία σου. Ενώ είναι θορυβώδεις, ανήσυχοι, εξερευνητές νέων ήχων και τρόπων ανάμειξής τους, σού χαρίζουν τελικά μια ηρεμία και μια σιγουριά που μόνο τα νανουρίσματα μπορούν να κάνουν. Προφανώς κάνουν αυτό που κάνουν τόσο καλά, ώστε ούτε ένα χιλιοστό από το ταλέντο τους δεν χάνεται στην πορεία. Ίσως να το αδικώ με τα τέσσερα αστεράκια, για να καταλάβεις...

The Dodos - Black Night

ΤΙ ΑΛΛΟ;

The Waifs – Temptation: Αυστραλοί λάτρεις του Ντίλαν, με μυθικές επιδόσεις στην πατρίδα τους και μια προσήλωση, τον τελευταίο καιρό, σε πιο americana φόρμες, κυκλοφορούν το έκτο τους άλμπουμ. Ευχάριστο, αλλά απίστευτα πρωτοεπίπεδο. Δυόμισι αστεράκια / Abigail Washburn – City Of Refuge: Πολύ καλλίτερες οι folk επιδόσεις της Άμπιγκέιλ, που είναι και βιρτουόζα του μπάντζο. Γενικά η μουσική της είναι πολύ παραδοσιακή και η φωνή της ώρες ώρες θυμίζει τις όμορφες προσπάθειες της Νόρα Τζόουνς να το γυρίσει στην country. Τριάμισι αστεράκια / Βill Callahan – Apocalypse: Ο Λέοναρντ Κοέν συναντά τον Νικ Κέιβ και του διηγείται παραμύθια σαν αυτά της Λόρι Άντερσον. Και μετά οι τρεις τους τα κάνουν τραγούδια, με αναφορές στον Κρις Κριστόφερσον και τον Τζόνι Κας. Όχι παράξενο που ξεσηκώνει τους δισκοκριτικούς –και όντως, κάποιες στιγμές, όπως το “America!” για παράδειγμα, είναι εξαιρετικές-, αλλά είναι τόσο υποτονικό στο σύνολό του που τελικά υπονομεύει την έξυπνη μείξη country και blues που έχει ως πυρήνα. Τρία αστεράκια / Whitesnake – Forevermore: Κρατάει κοντά μιάμιση ώρα και μέσα θα βρεις όλα τα κλισέ που έκαναν το hard rock να λατρευθεί τόσο στα ‘80s. Χρονομηχανή για τότε, σήμερα ακούγεται μόνο ως φάρσα. Δύο αστεράκια / Baby Guru – Baby Guru: Η πιο ηχηρή ως τώρα ελληνική κυκλοφορία της χρονιάς, ένα ψυχεδελικό μείγμα από Doors, Kraftwerk, πανκ επιρροές και αφρικάνικες μουσικές, από μια μπάντα που δεν χρησιμοποιεί καν κιθάρα! Οι προθέσεις είναι υπέροχες, τα παιδιά είναι συμπαθέστατα, αλλά η επιλογή της πολύ «ωμής» παραγωγής και η επιμονή τους να κυκλοφορούν στην ουσία ο,τιδήποτε γράφουν (πιο πολύ jamming κάνουν παρά σύνθεση), προσωπικά δεν με συγκινεί τόσο πολύ. Τρία αστεράκια / Μανώλης Αγγελάκης – Τι Κάνουν Οι Σκιές τη Νύχτα: Trip Hop του τεκέ, παράξενα Blues από έναν Έλληνα Τομ Γουέιτς, με υπέροχα παιχνίδια στους στίχους του Χρήστου Κανελλόπουλου, αλλά ένα τεράστιο μειονέκτημα είναι η ηθελημένη παραμόρφωση στη φωνή του Αγγελάκη που τον κάνει ν’ ακούγεται σαν κλειδωμένος σ’ ένα σκυλόσπιτο. Τρία αστεράκια / Gold Panda – Companion: Στην πρώτη ακρόαση ενθουσιάστηκα, με κάτι ινδικά, ιαπωνικά και λοιπά κουλά όργανα και samples που παίζουν μέσα, μετά κάπως το βαρέθηκα. Ξέρεις τώρα, δεν είμαι κι ο καλλίτερος κριτής για όλα αυτά τα ηλεκτρονικά. Είναι όμως πιο σοφιστικέ απ’ το περσινό χαρωπο του ντεμπούτο και προσωπικά μού αρέσει πιο πολύ. Τριάμισι αστεράκια / Bayside – Killing Time: Θά ‘θελαν νά ‘ναι οι Nirvana, θά ‘θελαν νά ‘ναι οι Green Day, αλλά το μεγάλου τους ατού είναι τελικά οι χεβιμεταλλικές τους επιδόσεις, με τα κοφτερά κιθαριστικά riffs και τα καταιγιστικά ντραμς. Όμως το emo rock που θέλουν να παίξουν χρειάζεται πιο άμεσα μηνύματα για να ξεχωρίσει. Όλοι θεωρούν αυτό το άλμπουμ ως το καλλίτερό τους, εμένα μού φαίνεται υπερβολικά φορτωμένο. Τρία αστεράκια

Bayside - Killing Time Album Promo