Αυτόν τον μήνα τα ηχεία παίζουν: Bjork, Beirut, Dum Dum Girls κ.α

Για ποιον στήνει κώλο η Λάνα ντελ Ρέι;

Ο Σεπτέμβριος ήταν πάντα μήνας μεγάλων αλλαγών για μένα. Από τότε που γεννήθηκα. Ίσως επειδή γεννήθηκα Σεπτέμβριο. Και η μετάβαση από το "μηδέν" στο "είναι" αν μη τι άλλο είναι τεράστια αλλαγή. Αλλά ας αφήσουμε κατά μέρους αυτά τα σαρτρικά γιατί ο σκοπός μου δεν ήταν να προσδώσω βάρος στις γραμμές που ακολουθούν. Ήθελα απλά να γκρινιάξω για το πόσα πολλά πράγματα μαζεύτηκαν γύρω μου (και πάνω μου) τον μήνα που έφυγε. Και να παινευτώ για την απεριόριστη προσαρμοστικότητά μου -σε τούτους τους χαλεπούς καιρούς που διανύουμε με έσωσε για μία ακόμη φορά απ' την κατάθλιψη και τη μιζέρια. Ναι, με απλά ελληνικά: Πήζω. Αλλά πήζω ακούγοντας νέες και υπέροχες μουσικές (για τις οποίες, βέβαια, δεν βρίσκω χρόνο να γράψω). Δεν θα τις ξεπετάξω συνοπτικά όπως έκανα με την συγκομιδή του καλοκαιριού. Θα ζητήσω από την ανερχόμενη ιέρεια του χιψτερισμού Λάνα ντελ Ρέι μια αποκλειστική πόζα σαν την παραπάνω, θα οπλισθώ με υπομονή και θα ξεκινήσω το παραμύθι μου. Αν βαρεθώ, θα το συνεχίσω σε άλλο post. Αλλά αυτά που πρέπει να γραφούν, θα γραφούν...

John Maus

We Must Become the Pitiless Censors of Ourselves

(Απρίλιος 2011)

Η μουσική του είναι σαν εκείνες που έπαιζα πιτσιρικάς με τα φοβερά και τρομερά γκρίζα σύνθι της Yamaha που είχαν κάτι φίλοι μου. Ρύθμιζα το drum machine και μετά οργίαζα με τα reverb και τα λοιπά φιλτράκια, πληκτρολογώντας όχι μόνο νότες, αλλά ολόκληρα μυθιστορήματα παραμορφωμένων ήχων. Τα φωνητικά του είναι βγαλμένα από κάποιον μεθυσμένο διαγωνισμό καραόκε. Και οι στίχοι του περιέχουν την ξιπασιά που περιμένεις να βρεις σε κάποιον που συνεργάζεται με τον Ariel Pink, τον Panda Bear και τους Animal Collective. Γενικώς, το άλμπουμ κουβαλάει πάνω του μια ανυπόφορη "πιτσφορκιά", τέτοια που με καθυστέρησε μισό χρόνο από το να το πάρω στα σοβαρά. 

Λάθος μου. Γιατί μπορεί μεν να μού είναι εξαιρετικά δύσκολο να το ακούω στο repeat ή να το χωρέσω σ' αυτά που θα συμβολίζουν για πάντα του 2011 μου, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν είναι ένας δίσκος με σπάνιες αρετές. Χωρώντας το αποστασιοποιημένο μεγαλείο του Ντέιβιντ Μπάουι και την χαοτική απλοϊκότητα των Joy Division στο ίδιο καζάνι με ηλεκτρονικούς ήχους βγαλμένους από κονσόλα της Konami στην δεκαετία του '80, ο Τζον Μάους καταφέρνει να ξεχωρίζει -αν μη τι άλλο για το θάρρος του. Και το "Cop Killer" (oυδεμία σχέση με το ομώνυμο των Body Count) είναι ο ηλεκτρονικός ύμνος της χρονιάς.

John Maus - Cop Killer

Dum Dum Girls

Only In Dreams

(Σεπτέμβριος 2011)

Δεν είχα διστάσει να καταδικάσω το ντεμπούτο τους στα τάρταρα του "Πο Πο Culture!" με δυόμισι μόνο αστεράκια, λόγω χαοτικότητας και ακατέργαστης μανίας. Αλλά ήδη από το ΕΡ τους φέτος την άνοιξη, είχα αλλάξει ρότα, βλέποντας πως τα κορίτσια έμαθαν να φτιάχνουν και κανονικά τραγουδάκια -από αυτά που ακούγονται. Το άλμπουμ τους είναι πιο δυναμικό σε σχέση με το ΕΡ, αλλά το ίδιο '60s. Είναι το ιδανικό soundtrack για τα πρωινά μου στον δρομο προς τη Λούτσα με το Freewave και τα πανιά φορτωμένα πάνω στ' αμάξι. Δεν είναι τίποτε το απίστευτο, κάτι που δεν έχουμε ξανακούσει ποτέ, κάποιο αναπάντεχο αριστούργημα. Αλλά είναι καλοδουλεμένο και περιέχει 4-5 κομματάκια που είναι γραμμένα για να κάνουν σαρωτικό χιτ (στις πίστες; -το λέμε ακόμη αυτό;). Είναι lo-fi 60's pop που έγινε surf rock και που θέλει να γίνει μερικά πράγματα ακόμη, αλλά μέχρι τότε μας ξεγελάει με κομμάτια σαν το "Bedroom Eyes" που αναγκάζουν τα δακτυλάκια μας να ξαναπατάνε το play μόλις φθάνει στα τελευταία του δευτερόλεπτα. Και ξανά. Και ξανά...

Dum Dum Girls - Bedroom Eyes

Girls
Father, Son, Holy Ghost
(Σεπτέμβριος 2011)

Ήθελα κάποια στιγμή να προσπαθήσω να βγάλω ένα Top 10 της χρονιάς αποτελούμενο μόνο από κορίτσια. Νομίζω ότι θα τα κατάφερνα. Το 2011 είναι "θηλυκή" χρονιά. Θα χωρούσαν και οι Girls, βέβαια, λόγω ονόματος. Βγαλμένο από την πιο άγρια φαντασία των Belle & Sebastian, το δεύτερό τους άλμπουμ περιέχει αυτά το πανέμορφα, απλά, soft-rock τραγουδάκια που ώρες ώρες ξεγλιστρούν σε ένα πηγαίο τζαμάρισμα και που κάποιες άλλες φορές τείνουν προς ένα πομπώδες stoner - prog rock. Μια αυθεντική ροκ μπάντα (με όλα τα "κακά" που κουβαλάει το "αυθεντικός" δίπλα στο "ροκ" -τα ναρκωτικά δηλαδή) από αυτές που σπανίζουν στις μέρες μας.






Girls - Vomit

M83 
Harry Up, We’ Re Dreaming 
(Οκτώβριος 2011) 

Λιγότερο Brian Eno και περισσότερο Cocteau Twins απ’ ότι μέχρι τώρα, λιγότερο shoegaze και περισσότερο danceable, λιγότερο εσωστρεφές και περισσότερο πιασάρικο, το νέο άλμπουμ των (του) Μ83 (Άντονι Γκονζάλεζ), απευθύνεται σ’ ένα ευρύτερο κοινό από τις προηγούμενες δημιουργίες τους, χωρίς όμως να γυρίζει την πλάτη στους πιστούς τους φαν. Συνεπές στις indie electro / ambient pop φόρμες του και με τα φωνητικά να παίζουν όλο και πιο κυρίαρχο ρόλο (με guest εμφανίσεις από καλλιτέχνες όπως η Zola Jesus), είναι ένα περίτεχνο κέντημα mainstream αποδοχής με απόκεντρες κλωστές. Εκεί που σε ζαλίζει γοητευτικά με catchy τραγουδάκια από αυτά που θα κάνουν ραδιοφωνική καριέρα, σου πετάει μετά μια α λα Animal Collective λούπα για τηλεμεταφορά σ’ ένα πειραματικό σύμπαν και μετά μια μπαλάντα με λίγη κιθάρα για το ξεκάρφωμα. Η συνταγή μοιάζει μαγική, αλλά δυστυχώς το πιάτο σερβίρεται λάθος. Σε ένα διπλό άλμπουμ με 22 κομμάτια, αναγκαστικά χωρούν και «σαπάκια». Αν έμενε στα μισά, ίσως μιλούσαμε για τον δίσκο της χρονιάς.

Bjork
Biophilia
(Οκτώβριος 2011)

Μια τεράστια παραφιλολογία είχε ήδη διαφημίσει αυτόν τον δίσκο σαν το μέλλον της μουσικής μήνες πριν ακουστεί έστω και μισή νότα από τα τραγούδια του. Η αιτία ήταν οι νέοι πειραματισμοί της νεράιδας από την Ισλανδία, αυτήν την φορά με το iPad και το iPhone. Το κρίσιμο ερώτημα όμως τώρα που το άλμπουμ υπάρχει εκεί έξω και δεν είναι πια μια απορία για το τι στο διάολο μηχανεύθηκε πάλι η ιδιοφυία της Bjork είναι αν η μουσική ακούγεται. Αν υπάρχουν τραγούδια που θα αγαπήσεις, όπως ήταν κάποτε το "Army of Me" ή το "Bachelorette" και τόσα άλλα. 

Η απάντηση δεν μπορεί να έλθει άμεσα, με ένα "ναι" ή ένα "όχι". Η Bjork έχει αλλάξει στυλ εδώ και μια δεκαετία, ψάχνοντας για ήχους στα πιο παράξενα σημεία, σε μέρη που δύσκολα περιμένεις να σου δώσουν τραγούδια στο τέλος της ημέρας. Η μουσική της δεν είναι πρώτου επιπέδου, αλλά έχει το προτέρημα να μην είναι τόσο παράξενη όσο των υπολοίπων "πειραματιζόμενων". Ως εκ τούτου δεν είναι ποτέ δήθεν. Έχει πάντα κάτι να πει και το λέει -σε κάποιους αρέσει, σε άλλους όχι. Αλλά πάμε πίσω στην απάντηση. Ναι, υπάρχουν μερικά απίθανα τραγούδια στο "Biophilia" (π.χ. το ανατριχιαστικό "Mutal Core" που μπαίνει εύκολα μέσα στην πεντάδα με τα καλλίτερα κομμάτια που έχει γράψει στην 20χρονη καριέρα της. Και όχι, δεν είναι όλος ο δίσκος γεμάτος από τέτοια τραγούδια. Στη μισή του διάρκεια η Bjork κτίζει σιγά σιγά την ατμόσφαιρα της διαστημικής έκρηξης που σε συγκλονίζει στα άλλα μισά. Και το κάνει με την μαεστρία ενός συνθέτη του επιπέδου του Βάγκνερ, του Μπετόβεν ή του Ντεμπισί. Το έχω ξαναγράψει: Σε εκατό χρόνια από τώρα, όταν τα παιδάκια θα διδάσκονται μουσική του 20ου και του 21ου αιώνα, η Bjork θα είναι το πιο πολυσέλιδο μάθημα.

Bjork - Moon



ΤΙ ΑΛΛΟ ΑΚΟΥΣΑ ΤΟΝ ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟ: 

Red Hot Chili Peppers – I’m With You: Ακόμη και να είχαν τον Φρουσιάντε στην σύνθεσή τους, και πάλι αμφιβάλλω αν θα κατάφερναν να ακουστούν περισσότερο δημιουργικοί απ’ ότι ακούγονται. Εμμένοντας στη μουσική που εισήγαγαν πριν πολλά χρόνια στον κόσμο, αλλά εκλαϊκεύοντάς την στο έπακρο και στερώντας την από νεανικά τεχνάσματα, μας παρουσιάζουν το χειρότερο άλμπουμ της καριέρας τους κι εμείς λέμε: κρίμα. Και: Δυόμισι αστεράκια / Jesse Sykes & The Sweet Hereafter – Marble Son: Ήμουν τόσο αδαής που δεν είχα καμμία απολύτως ιδέα για το παρελθόν της μπάντας. Και ομολογώ ότι στην αρχή δεν κατάλαβα καν ότι επρόκειτο για την και όχι τον Τζέσι Σάικς… Ίσως γιατί μαγεύθηκα από την γαλήνεια ψυχεδέλεια που βγάζει αυτή η εναλλαγή κιθάρας και keyboards στις country post rock μελωδίες τους. Τέσσερα αστεράκια / Brett Anderson – Black Rainbows: Μας συγκλόνισε με την απίστευτη ζωντανή εμφάνισή του παρέα με τους επανενοποιημένους Suede τον Σεπτέμβριο, αλλά στην σόλο καριέρα του επιμένει να μην εντάσσει καθόλου τους τόνους του ρομαντικού πρίγκηπα που έβαψαν τα δύο πρώτα άλμπουμ της μπάντας. Και στο “Black Rainbows” παραμένει γλυκερός κι ευχάριστος, αλλά κομματάκι αδιάφορος. Το καλλίτερο σόλο άλμπουμ του παραμένει το προ τριετίας “Wilderness”. Τρία αστεράκια / Fool’s Gold – Leave No Trace: Στα αγγλικά και όχι στα εβραϊκά πια, άρα πολύ πιο κατανοητά, τραγουδούν τα αφρο-μεσανατολικο-indie rock κομμάτια του, μ’ αυτό τα γήινο, χαρωπό στυλ που τόσο μας ενθουσίασε στον πρώτο τους δίσκο. Μόνο που δεν εμφανίζουν τίποτε καινούργιο και πρωτότυπο. Τρία αστεράκια / Mia Doi Todd – Cosmic Ocean Ship: Μια Σούζαν Βέγκα στο πιο απογειωμένο, μια St. Vincent στο πιο worldbeat, μια πιο χαρωπή και –βεβαίως- θηλυκή εκδοχή του Λέοναρντ Κοέν, η Μία Ντόι Τοντ μπλέκει μουσικές από όλον τον κόσμο σε ένα ντελικάτο στυλ που έχει ροκ και τζαζ στοιχεία και περιγράφει με όμορφους στίχους ιστορίες από τα ταξίδια της σε όλον τον κόσμο. Τριάμισι αστεράκια / Lana Del Rey – First Album: Με κάθε επιφύλαξη, γιατί δεν είμαι σίγουρος ότι τα κομμάτια που κυκλοφορούν στο Internet θα είναι όντως αυτά που θα παίξουν στο πρώτο της άλμπουμ, δηλώνω ότι καλή η εμφάνιση, αλλά χρειάζεται και κάτι παραπάνω για να γίνεις η νέα ιέρεια της indie κοινότητας. Ωστόσο, η ύπαρξη και μόνο του έπους που λέγεται “Video Games” (και που δεν περιέχεται στο πακέτο που έχω ως “First Album”, πολλαπλασιάζοντας τις υποψίες μου) υπόσχεται ένα υπέροχο μέλλον στο ξανθό κορίτσι με το παπίσιο μουτράκι (κακή πλαστική;). Δυόμισι αστεράκια / Beirut - The Rip Tide: Tώρα που μετρίασε κάπως τις τσιγγάνικες φιλοδοξίες του, ο Ζακ Κόντον κατάφερε να γράψει ένα προστιό, στρογγυλεμένο άλμπουμ με τόσες πολλές όμορφες στιγμές, που σε κάνει να αναρωτιέσαι προς τι ο λόγος για τόση υπερβολή στη μανιέρα στις προηγούμενές του δουλειές... Τριάμισι αστεράκια

Beirut - Santa Fe

(Σύντομα έπεται επική συνέχεια με Feist, St. Vincent, Zola Jesus, Wild Flag, Eleanor Friedberger κι άλλα αγαπημένα κορίτσια. Απλά δεν κρατιόμουν να βάλω την Bjork εδώ -αν και ταίριαζε περισσότερο στο επόμενο. Εσύ, τέλος πάντων, μείνε συντονισμένος.)