Φέτος ελληνική κυκλοφορία δεν έχω στην 20αδα μου (spoiler alert) και πολλή στενοχώρια με πιάνει για τα καμάρια μας από τα πάτρια εδάφη που τα αγνόησα. Για αυτό το λόγο προσπαθώ να ξορκίσω τις τύψεις ψηφίζοντας τους Passion Pit του Michael Angelakos. Πέρα όμως από την εθνική ανάταση (sic) που δημιουργεί στην εναλλακτική καρδιά η μεγάλη επιτυχία των αγοριών, πρέπει να πούμε πως εκεί που οι Two Door Cinema Club απέτυχαν παταγωδώς με το χλιαρό, επίπεδο και ανάλατο «Beacon», ήρθαν οι Passion Pit με το «Gossamer» να θριαμβεύσουν. Ηλεκτρονική indie pop με μαξιμαλιστική διάθεση ως προς τις μελωδίες της με, εύπεπτη και γλυκιά δε για όλες τις περιστάσεις που δεν χρειάζεται να είναι περίπλοκη για να είναι σπουδαία και βαριά και ασήκωτη στιχουργική που καταπιάνεται με κατάθλιψη, ναρκωτικά, μετανάστευση, ενδοοικογενειακή βία και γύρευε τι άλλο έχουν περάσει οι αρτίστες και μοιράζονται μαζί μας, δεδομένης της αυτοαναφορικότητας του Gossamer. Και όχι ότι χαίρομαι με τη δυστυχία του άλλου, αλλά όταν δεν ακούω τους στίχους του album (το κάνω αυτό συχνά) και αφήνομαι μόνο στην ελαφρότητα της χαρωπής μουσικής των Passion Pit αποκτώ ένα διάπλατο χαμόγελο. Ακριβώς όπως συμβαίνει όταν βλέπω τη Θάλεια (@lifeinathens) που είχε την καλοσύνη να κρατήσει το μαυροπίνακα στη φωτογραφία από πάνω.
Passion Pit
Gossamer
Ως τώρα:
19. The XX - Coexist
20. Hunx - Hairdresser Blues
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου