Lita Ford & Ozzy Osbourne - If I Close My Eyes Forever
Και μετά το προηγούμενο (και το προπροηγούμενο) post, κηρύσσω και επισήμως την έναρξη του Παρασκευοσαββατοκύριακου εορταστικών εκδηλώσεων για την έλευση της Λίτας στην Ελλάδα.
10 Απρ 2009
Μαλάκα μου, τι έχει να γίνει με το που ακουστεί αυτό!
Lita Ford & Ozzy Osbourne - If I Close My Eyes Forever
Lita is a milf rocker (και θα έρθει στο Rockwave)
Σε ένα line-up που ανακατεύει με ευρηματική νοσηρότητα λίγες "it" μπάντες με (πολλούς) τελειωμένους ρόκερ και τα παλιά καλά σιγουράκια/ κολλήματα του ελληνικού κοινού, προστέθηκε και η Lita Ford, για να μας δείξει τι σημαίνει milf rock (και να προκαλέσει κι άλλες ακόμη ονειρώξεις στον homo ludens)
9 Απρ 2009
Την καινούργια «Παρασκευή και 13» θα την δούμε;
Έχει και τη Γουίλα Φορντ σε μια σκηνή να κάνει wakeboard. BTW, καμμιά σχέση με τη Λίτα Φορντ;
8 Απρ 2009
Τα 100 καλλίτερα τραγούδια όλων των εποχών;
Χάζευα τη λίστα του περιοδικού της "El Pais"* με τα 100 καλλίτερα τραγούδια όλων των εποχών. Αναμενόμενη βαρεμάρα. Ευτυχώς που στην πρώτη εικοσάδα χώρεσαν ανάμεσα στους Beatles και τους Beach Boys και τα ακόλουθα δύο:
* Από την ατελείωτη λίστα ελληνικών εβδομαδιαίων περιοδικών που λατρεύουν να αντιγράφουν το "EPS", αυτή τη φορά πρώτος έκοψε το νήμα ο "Ταχυδρόμος". Δύο εβδομάδες μετά βγήκε με εξώφυλλο "50 Έλληνες κινηματογραφιστές διαλέγουν τις 100 ταινίες που σημάδεψαν της ζωή τους". Τουλάχιστον τα 100 τραγούδια του "Semanal" τα διάλεξαν 100 ισπανόφωνοι μουσικοί. Αλλά είπαμε, έγινε κούρσα για το ποιος θα κοπιάρει πρώτος την ιδέα -άσε που ΔΕΝ υπάρχουν 100 Έλληνες κινηματογραφιστές. Και οι 50 μου φαίνονται πάρα πολλοί...
* Από την ατελείωτη λίστα ελληνικών εβδομαδιαίων περιοδικών που λατρεύουν να αντιγράφουν το "EPS", αυτή τη φορά πρώτος έκοψε το νήμα ο "Ταχυδρόμος". Δύο εβδομάδες μετά βγήκε με εξώφυλλο "50 Έλληνες κινηματογραφιστές διαλέγουν τις 100 ταινίες που σημάδεψαν της ζωή τους". Τουλάχιστον τα 100 τραγούδια του "Semanal" τα διάλεξαν 100 ισπανόφωνοι μουσικοί. Αλλά είπαμε, έγινε κούρσα για το ποιος θα κοπιάρει πρώτος την ιδέα -άσε που ΔΕΝ υπάρχουν 100 Έλληνες κινηματογραφιστές. Και οι 50 μου φαίνονται πάρα πολλοί...
6 Απρ 2009
I kissed a girl...
Δεν θυμάμαι αν το έχω ξαναδηλώσει εδώ, αλλά το "I kissed a girl" είναι κομματάρα. Επίσης η Κέιτι Πέρι είναι η δίδυμη αδελφή της Ζούι Ντεσανέλ (η μόνη διαφορά που κουβάλαγε μέσα του το σπερματοζωάριο ήταν το διαφορετικό χρώμα ματιών)!
(H ασπρόμαυρη φωτογραφία της Κέιτι Πέρι είναι από το αμερικανικό Esquire Απριλίου)
4 Απρ 2009
1 Απρ 2009
Ένα μεγάλο τηλεοπτικό αστέρι γεννιέται!
To πρώτο τηλεοπτικό Ούπς! είναι γεγονός.Ιδού και το link: http://www.njoytv.gr/Shows.php?CatId=1545#
Και μην ξεχνάμε τι καλοκαίρι μας περιμένει...
Killers - Spaceman
Klaxons - Gravity's Rainbow
Και φυσικά αυτό το μαγικό γκρουπ:
W.A.S.P - I Wanna Be Somebody
31 Μαρ 2009
Μήπως να γίνουν εκλογές (και) για τον "Πρωινό Καφέ";
Εχω αρχίσει να φοβάμαι πλέον. Δεν τολμώ πια να ανοίξω την τηλεόραση τα πρωινά. Δεν ξέρω τι θα αντικρύσω μπροστά μου; Θα είναι μια ξανθιά τσουπωτή με βαθύ ντεκολτέ και μίνι που αφήνει τα μπούτια έξω; Θα είναι ένα κωμικό ντουέτο; Θα είναι κάποιο από τα δεκάδες «καλά παιδιά» των reality show; Θα είναι κάποιο πρώην μοντέλο; Ενας απόστρατος αξιωματικός; Καμιά καλόγρια; Ο Γεράσιμος Γιακουμάτος;
Δεν αντέχεται άλλο αυτή η αβεβαιότητα. Κάποτε, όχι πολύ παλιά, η πρωινή ζώνη της τηλεόρασης ήταν ένας χώρος που μπορούσες να βυθιστείς και να νιώθεις ασφάλεια. Ηξερες ότι θα δεις χαρούμενες φάτσες να λικνίζονται μπροστά στα μάτια σου, να αστειεύονται, να μαγειρέψουν, να επιδείξουν εσώρουχα, να χορεύουν τσιφτετέλια ενώ κάποιος ξενυχτισμένος σταρ της πίστας κατέφθανε κατευθείαν από το μαγαζί για να τραγουδήσει playback. Aθώες εποχές. Τα πράγματα ήταν πιο απλά. Αρκούσε μια μισοντυμένη ξανθιά και ένας θίασος ποικιλιών για να στηθεί ένα πρωινό ψυχαγωγικό πρόγραμμα. Μετά, άρχισαν τα κανάλια να πληθαίνουν. Η ζήτηση για ξανθές μεγάλωσε, αλλά η προσφορά δεν ήταν ανάλογη. Η τηλεόραση γέμισε αξύριστους άντρες, σοβαρές δημοσιογράφους, ζευγάρια – είχες ένα σωρό νέα ονόματα να μάθεις, ένα σωρό νέα πρόσωπα να συνηθίσεις, ένα σωρό νέους σωματότυπους να θαυμάσεις (ή να απορρίψεις).
Φέτος ειδικά, το πράγμα ξέφυγε από τον έλεγχο. Δεν προλάβαμε να συνηθίσουμε το ένα ντουέτο παρουσιαστών (αυτό με την «εναλλακτική σωματική διάπλαση») και ήρθε το άλλο ντουέτο παρουσιαστών (αυτό με την «mainstream σωματική διάπλαση»). Και τώρα θα πρέπει να ετοιμαστούμε για τη Βίκυ Καγιά (με την «ιδανική σωματική διάπλαση»). Θα είναι αυτή η τελευταία λέξη του «Πρωινού Καφέ»; Θα μπορέσει να κυλήσει το υπόλοιπο της τηλεοπτικής σεζόν χωρίς αβεβαιότητα, χωρίς το φάντασμα της ακυβερνησίας, χωρίς τον μπαμπούλα του επόμενου «καταλληλότερου παρουσιαστή» να σκιάζει τις μέρες μας;
Ναι, ξέρω. Ο παραλληλισμός με την πολιτική αρλουμπολογία για τις επικείμενες εκλογές είναι κάπως φτηνός. Αλλά η αλήθεια είναι ότι, περισσότερο από την «Κρίση», πιο έντονα από τις εκλογές, τόσο έντονα όσο η τρομοκρατολογία, το ζήτημα που περισσότερο απασχόλησε τον δημόσιο διάλογο, όπως αυτός αρθρώνεται στην τηλεοπτική δημόσια σφαίρα ήταν οι παρουσιαστές του «Πρωινού Καφέ».
Σε έναν κόσμο που αλλάζει ραγδαία, που όλες οι βεβαιότητες καταρρίπτονται η μία μετά την άλλη, που δονείται από μια υπόγεια κοινωνική αναταραχή νέου τύπου, εμείς ασχολούμαστε με τον «Πρωινό Καφέ». Με το ποιος θα παρουσιάσει τα αστέρια μιας αναιμικής show-business. Σε βαθμό που ίσως θα ήταν όντως καλή ιδέα να ψηφίσουμε. Να στήσουμε κάλπες για να διαλέξουμε τον παρουσιαστή που θέλουμε να μας κατευνάζει τα ήθη – και να κρατά σε εγρήγορση τις νοικοκυρές και τους συνταξιούχους – για την επόμενη σεζόν. Γιατί η αλήθεια είναι ότι, αν δεν κάνουμε διπλές εκλογές φέτος, θα σκάσουμε – σκέτες Ευρωεκλογές δεν αντέχει κανείς σ’ αυτήν την χώρα.
(Δημοσιεύτηκε την Κυριακή 29/3 στο Περιοδικό Big Fish, στη στήλη "Irony Man", που εξεμέτρησε έτσι το ζην)
30 Μαρ 2009
Μπλε peep toes, Oscar de la Renta
Εϊ, Αγκνες, εδώ!
Εικόνα δανεική απ’ το χειμώνα: Κηφισιά. Στις ρίζες της Κασσαβέτη. Βρωμόκρυο, μπλε Ferrari, πιτσιρικάδες. Χωρίς σανίδες ακόμη. Οι skaters θ’ «ανθίσουν» εδώ σε δυο - τρεις μήνες. Προς το παρόν, κυκλοφορούν όλοι με τα πόδια. Κουκουλωμένοι. Τα GRiots του Δεκεμβρίου αναθεώρησαν όλα τα trends. Το Twitter είναι το νέο Facebook. Τα hoodies είναι το νέο emo.
Αγόρι αγαπάει κορίτσι. Είναι-δεν είναι 20. Μολυβί μοντγκόμερι χαμογελάει σε ριγωτό κολάν. Λευκοί σκελετοί Wayfarer συγκρούονται με ατμούς που στέλνουν οι ανάσες σαν σήματα ερωτευμένου καπνού στον παγωμένο αέρα, η Ferrari -παράταιρο σύμβολο υψηλής κεφαλαιοποίησης σε μια περίοδο μίζερων limit downs- αποσύρεται γουργουρίζοντας νωχελικά, ακολουθούμενη από SUV με ιπποποτάμιες διαθέσεις, το τοπίο καθαρίζει και η μόνη παραφωνία στο φιλί τους πάνω στις λευκές γραμμές της διάβασης πεζών είμαι εγώ. Που κάθομαι και τους χαζεύω. To κορίτσι είχε το μαλλί σου, τι να κάνω; Ηταν ασχημούλα, μικροσκοπική και δυσανάλογη, αντικειμενικά ένα χάλι, αλλά είχε το μαλλί σου. Το κορίτσι είχε στυλ - και το αγόρι είχε ερωτευτεί το κορίτσι. Αυτός είχε πλούσιο και μπουκλέ. Μαλλί. Σαν το αγόρι σου! Χάρηκα και έκανα fast forward στην άνοιξη. Τώρα βρίσκομαι κανονικά στο τώρα...
Και συνειδητοποιώ ότι από τότε έχω να δω άλλο κορίτσι με στυλ. Βαριέμαι τα κορίτσια χωρίς στυλ. Δεν ξεκινάς προς τα ’δω; Ερχεται όπου να ’ναι και η δική μου κιθάρα, παρήγγειλα μια αστραφτερή κόκκινη Ibanez, οπότε μπορείς να τον ξεχάσεις τον Αλμπερτ και να έρθεις να φτιάξουμε ίντι μπάντα και να ποζάρουμε ζευγαράκι. Εχει στο κέντρο κάτι κουλ μπαράκια, το πιο ωραίο τους είναι τα πεζοδρόμια απ’ έξω άνοιξη - καλοκαίρι, Πλατεία Καρύτση, Πραξιτέλους, στην Κολοκοτρώνη και στα κάθετα, θα σου αρέσει η Αθήνα - άσε που θα γράφουμε ηλεκτρικές μουσικές και θα μας φωτογραφίζουν πολύχρωμους τα φιλαράκια μου στα περιοδικά. Θα κάνουμε καριέρα!
Περιοδικά; Τι σου έγραψα τώρα, ε; «Οχι άλλα περιοδικά», θα χαμογελάς δαγκώνοντας την αγγλική γλωσσίτσα σου με τον αριστερό κυνόδοντα. Κρέμεσαι πια παντού. Ή μάλλον, κρεμόμαστε, όλη η πλατεία Κολωνακίου, ιταλική, γαλλική, αμερικανική, βρετανική, κορεάτικη Vogue, γιαπωνέζικο Numéro, κάτω απ’ τα πόδια σου, ατέλειωτα πόδια -χαζεύω τώρα τη διαφήμιση του Beat της Burberry-, άδειο σουτιέν στα εσώρουχα του Emporio Armani, πανκ φιλί στον κρόταφο του Jean-Paul Gaultier... Κάτι μου λέει όμως ότι προτιμάς μια μπίρα στα όρθια πλάι σε μια παντελώς άγνωστη μπάντα, σ’ ένα πρόχειρο gig κάπου στην Brick Lane, ντυμένη με ένα χρωματιστό, ριγέ t-shirt, σακάκι και ένα fedora στο κεφάλι, σαν εκείνο τον βλάκα τον Πιτ Ντόχερτι, που παραλίγο να καταστρέψει την Κέιτ Μος, την προκάτοχό σου. Χίλιες φορές μια ξεχαρβαλωμένη Stratocaster από ένα χορταστικό -220 ιλουστρασιόν γραμμάρια!- εξώφυλλο μιας Βίβλου της μόδας, ένα κοντόγεισο fedora που ξέθαψες κάπου στο Πορτομπέλο από μια περίτεχνη περικεφαλαία της Anna Sui. Σαν τη Μος είσαι κι εσύ, όντως. Χα! Τώρα θυμήθηκα, πριν από 3 - 4 χρόνια που δεν ήταν και στα πολύ πάνω της, πέρασε κι απ’ το κρεβάτι του Αλμπερτ. Ladykiller ο καλός σου; Και σκαρώνει κολλητικά riffs στα τραγουδάκια των Strokes - είναι, βέβαια, πολύ «garage» το ροκ τους για τα γούστα μου.
ΟΚ, ξεκίνησα τις κατινιές. Σταματώ. Και παραδέχομαι ότι δεν έχω άλλα επιχειρήματα. Αλλά σ’ έχω ανάγκη. Εχω κουραστεί να ελίσσομαι στις κοινωνικές υποχρεώσεις ανάμεσα σε άτολμα κορίτσια, ενδεδυμένα τη «στολή εξόδου» - μαύρο μπούστο, ξεπλυμένο αξεσουάρ, μαύρο τακούνι. Με συνθλίβει ο ενθουσιασμός της ομήγυρης κάθε που ξεμυτίζω με skinny tie. Ωραίο το ν’ αρέσεις, βαρετό το να μη σε καταλαβαίνουν. Να μην καταλαβαίνουν γιατί τους αρέσεις. Ο Λεωνίδας φοράει ροζ παπιγιόν στους γάμους, ο Φοίβος στενό, μαύρο τζιν με μιλιτέρ τζάκετ στα dj sessions του, ο Θύμιος μαύρα Wayfarer με μυωπικούς φακούς πάντοτε. «Μα δεν είναι γκέι;» ρωτούν τα ίδια κοριτσόπουλα που με προσκαλούν το βράδυ στους Onirama ή για καφέ το επόμενο μεσημέρι στα πιο απρόσωπα απ’ τα κολωνακιώτικα στέκια. Ελεος πια με τη σεξουαλική καρατόμηση oποιουδήποτε ευφάνταστου στυλιστικά σκιρτήματος. Οχι, δεν είναι γκέι. Και να ήταν γκέι, θα πείραζε;
Το πρόβλημα δεν είναι στη διαχείριση της κυκλοφορίας σάρκας στα οπίσθια του καθενός. Το πρόβλημα είναι στους βαρετούς. Στις βαρετές. Στα κορίτσια που δεν τολμούν να πειραματιστούν μ’ ένα φλούο κοντό φόρεμα, να πειράξουν τα μαλλιά πέρα από το στάδιο «βαφή με το Wella που ξανθαίνει φέτος τη Ζησιμοπούλου», να στηρίξουν ποθητά βήματα πάνω σ’ έναν δωδεκάποντο γκρεμό. Εντάξει, υπάρχει κι ένας εσωτερικός πυρήνας, τις συναντώ στα ίδια μπαράκια που χορηγώ με τους τρεις σωματοφύλακες που σου έγραφα παραπάνω, αλλά είναι όλες του χώρου: στυλίστριες, συντάκτριες, φωτογράφοι. Οπως και οι Αθως, Πόρθος και Αραμις. Οταν ο DJ βάζει Fleet Foxes, δεν ρωτούν «τι είναι τώρα αυτό;». Μπαινοβγαίνουν κάθε τόσο στο myspace της Bat For Lashes και της Russian Red, κατέβασαν αμέσως Polly Scattergood με το που τους ψέλλισα με δέος το όνομα. Και δεν θα μου στείλουν ποτέ SMS μετά τα μεσάνυκτα του Σαββάτου «έλα στον Ρέμο, χαμός!» φορώντας μαύρο κολλητό μίνι φόρεμα -κωδικός βυζί-μπούτι. Αλλά αναζητώ μια Αγκνες Ντέιν που να μην ξέρει τι εστί περιοδικό. Θα βρω!
Φιλιά στον Άλμπερτ.
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΧΡΙΣΤΟΠΟΥΛΟΣ
(Exitorial, GK Απριλίου)
Εικόνα δανεική απ’ το χειμώνα: Κηφισιά. Στις ρίζες της Κασσαβέτη. Βρωμόκρυο, μπλε Ferrari, πιτσιρικάδες. Χωρίς σανίδες ακόμη. Οι skaters θ’ «ανθίσουν» εδώ σε δυο - τρεις μήνες. Προς το παρόν, κυκλοφορούν όλοι με τα πόδια. Κουκουλωμένοι. Τα GRiots του Δεκεμβρίου αναθεώρησαν όλα τα trends. Το Twitter είναι το νέο Facebook. Τα hoodies είναι το νέο emo.
Αγόρι αγαπάει κορίτσι. Είναι-δεν είναι 20. Μολυβί μοντγκόμερι χαμογελάει σε ριγωτό κολάν. Λευκοί σκελετοί Wayfarer συγκρούονται με ατμούς που στέλνουν οι ανάσες σαν σήματα ερωτευμένου καπνού στον παγωμένο αέρα, η Ferrari -παράταιρο σύμβολο υψηλής κεφαλαιοποίησης σε μια περίοδο μίζερων limit downs- αποσύρεται γουργουρίζοντας νωχελικά, ακολουθούμενη από SUV με ιπποποτάμιες διαθέσεις, το τοπίο καθαρίζει και η μόνη παραφωνία στο φιλί τους πάνω στις λευκές γραμμές της διάβασης πεζών είμαι εγώ. Που κάθομαι και τους χαζεύω. To κορίτσι είχε το μαλλί σου, τι να κάνω; Ηταν ασχημούλα, μικροσκοπική και δυσανάλογη, αντικειμενικά ένα χάλι, αλλά είχε το μαλλί σου. Το κορίτσι είχε στυλ - και το αγόρι είχε ερωτευτεί το κορίτσι. Αυτός είχε πλούσιο και μπουκλέ. Μαλλί. Σαν το αγόρι σου! Χάρηκα και έκανα fast forward στην άνοιξη. Τώρα βρίσκομαι κανονικά στο τώρα...
Και συνειδητοποιώ ότι από τότε έχω να δω άλλο κορίτσι με στυλ. Βαριέμαι τα κορίτσια χωρίς στυλ. Δεν ξεκινάς προς τα ’δω; Ερχεται όπου να ’ναι και η δική μου κιθάρα, παρήγγειλα μια αστραφτερή κόκκινη Ibanez, οπότε μπορείς να τον ξεχάσεις τον Αλμπερτ και να έρθεις να φτιάξουμε ίντι μπάντα και να ποζάρουμε ζευγαράκι. Εχει στο κέντρο κάτι κουλ μπαράκια, το πιο ωραίο τους είναι τα πεζοδρόμια απ’ έξω άνοιξη - καλοκαίρι, Πλατεία Καρύτση, Πραξιτέλους, στην Κολοκοτρώνη και στα κάθετα, θα σου αρέσει η Αθήνα - άσε που θα γράφουμε ηλεκτρικές μουσικές και θα μας φωτογραφίζουν πολύχρωμους τα φιλαράκια μου στα περιοδικά. Θα κάνουμε καριέρα!
Περιοδικά; Τι σου έγραψα τώρα, ε; «Οχι άλλα περιοδικά», θα χαμογελάς δαγκώνοντας την αγγλική γλωσσίτσα σου με τον αριστερό κυνόδοντα. Κρέμεσαι πια παντού. Ή μάλλον, κρεμόμαστε, όλη η πλατεία Κολωνακίου, ιταλική, γαλλική, αμερικανική, βρετανική, κορεάτικη Vogue, γιαπωνέζικο Numéro, κάτω απ’ τα πόδια σου, ατέλειωτα πόδια -χαζεύω τώρα τη διαφήμιση του Beat της Burberry-, άδειο σουτιέν στα εσώρουχα του Emporio Armani, πανκ φιλί στον κρόταφο του Jean-Paul Gaultier... Κάτι μου λέει όμως ότι προτιμάς μια μπίρα στα όρθια πλάι σε μια παντελώς άγνωστη μπάντα, σ’ ένα πρόχειρο gig κάπου στην Brick Lane, ντυμένη με ένα χρωματιστό, ριγέ t-shirt, σακάκι και ένα fedora στο κεφάλι, σαν εκείνο τον βλάκα τον Πιτ Ντόχερτι, που παραλίγο να καταστρέψει την Κέιτ Μος, την προκάτοχό σου. Χίλιες φορές μια ξεχαρβαλωμένη Stratocaster από ένα χορταστικό -220 ιλουστρασιόν γραμμάρια!- εξώφυλλο μιας Βίβλου της μόδας, ένα κοντόγεισο fedora που ξέθαψες κάπου στο Πορτομπέλο από μια περίτεχνη περικεφαλαία της Anna Sui. Σαν τη Μος είσαι κι εσύ, όντως. Χα! Τώρα θυμήθηκα, πριν από 3 - 4 χρόνια που δεν ήταν και στα πολύ πάνω της, πέρασε κι απ’ το κρεβάτι του Αλμπερτ. Ladykiller ο καλός σου; Και σκαρώνει κολλητικά riffs στα τραγουδάκια των Strokes - είναι, βέβαια, πολύ «garage» το ροκ τους για τα γούστα μου.
ΟΚ, ξεκίνησα τις κατινιές. Σταματώ. Και παραδέχομαι ότι δεν έχω άλλα επιχειρήματα. Αλλά σ’ έχω ανάγκη. Εχω κουραστεί να ελίσσομαι στις κοινωνικές υποχρεώσεις ανάμεσα σε άτολμα κορίτσια, ενδεδυμένα τη «στολή εξόδου» - μαύρο μπούστο, ξεπλυμένο αξεσουάρ, μαύρο τακούνι. Με συνθλίβει ο ενθουσιασμός της ομήγυρης κάθε που ξεμυτίζω με skinny tie. Ωραίο το ν’ αρέσεις, βαρετό το να μη σε καταλαβαίνουν. Να μην καταλαβαίνουν γιατί τους αρέσεις. Ο Λεωνίδας φοράει ροζ παπιγιόν στους γάμους, ο Φοίβος στενό, μαύρο τζιν με μιλιτέρ τζάκετ στα dj sessions του, ο Θύμιος μαύρα Wayfarer με μυωπικούς φακούς πάντοτε. «Μα δεν είναι γκέι;» ρωτούν τα ίδια κοριτσόπουλα που με προσκαλούν το βράδυ στους Onirama ή για καφέ το επόμενο μεσημέρι στα πιο απρόσωπα απ’ τα κολωνακιώτικα στέκια. Ελεος πια με τη σεξουαλική καρατόμηση oποιουδήποτε ευφάνταστου στυλιστικά σκιρτήματος. Οχι, δεν είναι γκέι. Και να ήταν γκέι, θα πείραζε;
Το πρόβλημα δεν είναι στη διαχείριση της κυκλοφορίας σάρκας στα οπίσθια του καθενός. Το πρόβλημα είναι στους βαρετούς. Στις βαρετές. Στα κορίτσια που δεν τολμούν να πειραματιστούν μ’ ένα φλούο κοντό φόρεμα, να πειράξουν τα μαλλιά πέρα από το στάδιο «βαφή με το Wella που ξανθαίνει φέτος τη Ζησιμοπούλου», να στηρίξουν ποθητά βήματα πάνω σ’ έναν δωδεκάποντο γκρεμό. Εντάξει, υπάρχει κι ένας εσωτερικός πυρήνας, τις συναντώ στα ίδια μπαράκια που χορηγώ με τους τρεις σωματοφύλακες που σου έγραφα παραπάνω, αλλά είναι όλες του χώρου: στυλίστριες, συντάκτριες, φωτογράφοι. Οπως και οι Αθως, Πόρθος και Αραμις. Οταν ο DJ βάζει Fleet Foxes, δεν ρωτούν «τι είναι τώρα αυτό;». Μπαινοβγαίνουν κάθε τόσο στο myspace της Bat For Lashes και της Russian Red, κατέβασαν αμέσως Polly Scattergood με το που τους ψέλλισα με δέος το όνομα. Και δεν θα μου στείλουν ποτέ SMS μετά τα μεσάνυκτα του Σαββάτου «έλα στον Ρέμο, χαμός!» φορώντας μαύρο κολλητό μίνι φόρεμα -κωδικός βυζί-μπούτι. Αλλά αναζητώ μια Αγκνες Ντέιν που να μην ξέρει τι εστί περιοδικό. Θα βρω!
Φιλιά στον Άλμπερτ.
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΧΡΙΣΤΟΠΟΥΛΟΣ
(Exitorial, GK Απριλίου)
29 Μαρ 2009
Αδελφέ Νίκο, θα σε θυμόμαστε για πάντα
Έφυγε ο Γενικός Αρχηγός της ομάδας ποδοσφαίρου της "Καθημερινής", Νίκος Κανελλόπουλος. Θα τον θυμόμαστε για πάντα στα καλλίτερά του.
28 Μαρ 2009
Η ώρα της Γης (ή πώς σκουντούφλησα πάνω στην ηλεκτρική μου κιθάρα...)
Αυτή την ηλίθια, αλλά ατμοσφαιρική συσκότιση, ο καθένας την απολαμβάνει όπως γουστάρει: Αρκετοί από τους βαρετούς μου γείτονες θα πιάσουν επιτέλους παιδιά, μπας και αποκτήσει κάποιο νόημα η ζωή τους. Άλλοι νομίζουν ότι ήδη απέκτησε νόημα, με το να κατεβάσουν τους διακόπτες και να σερφάρουν στο Internet μέσω Blackle* (όχι, δεν έκλεισαν ΚΑΙ τον υπολογιστή). Μια μικρότερη κατηγορία, αλλά σαφώς πιο έξυπνη, έχει ήδη ξεκινήσει τις διαρρήξεις. Ο κύριος ΙΚΕΑ έχει καταχαρεί με τις τρελλές πωλήσεις κεριών που σημείωσαν τα καταστήματά του το τελευταίο 24ωρο, οι κάτοικοι του Διεθνούς Διαστημικού Σταθμού αναρωτιούνται απελπισμένοι πού πήγε ξαφνικά η Γη (του Ζαχαριάδη αστείο ήταν αυτό...) κι εγώ κάνω απλά αυτό που κάνω κάθε σαββατόβραδο. Πίνω ένα ποτήρι Μελιαστό Σπυρόπουλου, παρέα με το ταϊλανδέζικο που μόλις μαγείρεψα και γράφω και καμμιά μαλακία στο μπλογκ, περιμένοντας να περάσει η ώρα για να φτάσω στην επόμενη πίστα ;) Ε, δεν χρειάζεται να έχεις αναμένα όλα τα φώτα για να κάνεις τα παραπάνω...
* Χρειάζεται κανείς από τους αναγνώστες του "ΠΠC" εξηγήσεις γιατί το Blackle είναι απλώς ένα επιτυχημένο spam, ή είστε όντως τόσο τεχνολογικά γατόνια όσο νομίζω;
Θερινές εμμονές, μέρος Α'
Όταν σβήνουν τα κόκκινα φωτάκια πάνω από την πίστα της Μελβούρνης, ξέρεις ότι η κατηφόρα σου δεν έχει σταματημό. Ακολουθούν διάφορες ακαταλαβίστικες συμπεριφορές που σε ακολουθούν μέχρι το φθινόπωρο. Εμμονικές αφυπνήσεις στις 6 το πρωί για να βλέπεις live τα δοκιμαστικά, καταπιεστικά τηλεφωνήματα σ' όσους γνωστούς σου κάνουν PR σε εταιρείες που σπονσοράρουν F1, μπας και σε στείλουν στα paddocks κάποιου αγώνα (ας είναι και πάλι η Κωνσταντινούπολη, δεν γαμιέται;), τσεκάρισμα στο Moleskine του ποιο γάμο φίλου θα χάσεις επειδή θα θες να αφιερωθείς στο Μονακό εκείνο το Σαββατοκύριακο...
Για την ιστορία, το 1-2 που έκαναν οι Μπάτον και Μπαριτσέλο στα σημερινά δοκιμαστικά της Αυστραλίας είναι το πρώτο που έχει κάνει ποτέ ολοκαίνουργια ομάδα (ΟΚ, η Brawn Mercedes είναι η διάδοχος της περσινής Honda, δεν ήλθε από το πουθενά, αλλά και ως Honda ποτέ δεν θα περίμενε να κάνει το 1-2...) και οι άθλιες θέσεις του Κίμι, του Χάμιλτον, του Μάσα και του Χέικι, μας προετοιμάζουν όχι μόνο για έναν σούπερ αγώνα αύριο, αλλά για (μια ακόμη) θεϊκή χρονιά γενικότερα. Δεν ξέρω γιατί μου βγήκε τόσο δελτίο τύπου αυτό το κείμενο, αλλά έχω καταχαρεί και ήθελα να το μοιραστώ μαζί σας :)
25 Μαρ 2009
O σεξιστής κάφρος μέσα μου* λέει:
Εντάξει, αντιλαμβάνομαι ότι είναι 2009 και οι αντιλήψεις για το τι είναι σέξι και τι σημαίνει τσουλάκι έχουν αλλάξει - κάπως. Και ναι, η ιδέα ενός catsuit με ζαρτιέρες είναι ασφαλώς ενδιαφέρουσα ενδυματολογική πρόταση. Eιδικά από τη στιγμή που κρατά τη βασική αρχή της συναισθηματικά ταραγμένης ηρωίδας - να δείχνει πάντα λίγο μπούτι σε εχθρούς και φίλους. 
Αλλά αυτό που έκανε την Silk Spectre την πιο ανάφτρα από τις σούπερ-ηρωίδες/καβλίτσες είναι το ότι έβγαινε να πολεμήσει το έγκλημα ντυμένη όπως κάτι χαζοβιόλες στα μπουζούκια. Με αραχνοΰφαντο μίνι και μπαρέτες.
Κορόιδο ήταν η άλλη η κακομοίρα που ράφτηκε για να πάει στο Comic Convention;
*(γιατί ο θεωρητικός των κόμικ μέσα μου επιφυλάσσεται να μιλήσει αργότερα**)
**(και για όποιον δεν κατάλαβε, είδα το Watchmen, με δύο -μόλις- εβδομάδες καθυστέρηση)
Αλλά αυτό που έκανε την Silk Spectre την πιο ανάφτρα από τις σούπερ-ηρωίδες/καβλίτσες είναι το ότι έβγαινε να πολεμήσει το έγκλημα ντυμένη όπως κάτι χαζοβιόλες στα μπουζούκια. Με αραχνοΰφαντο μίνι και μπαρέτες.
Κορόιδο ήταν η άλλη η κακομοίρα που ράφτηκε για να πάει στο Comic Convention;
*(γιατί ο θεωρητικός των κόμικ μέσα μου επιφυλάσσεται να μιλήσει αργότερα**)**(και για όποιον δεν κατάλαβε, είδα το Watchmen, με δύο -μόλις- εβδομάδες καθυστέρηση)
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)