Εν τούτω νίκα

Το ντοκιμαντέρ του τρελο-Κάμερον ήταν απλώς ο αποτυχημένος τρόπος ενός ανθρώπου που εδώ και μια δεκαετία αποτίει φόρο τιμής στον Κουστώ (και μαζί στα γκάτζετς του Αστυνόμου Σαΐνη) να δηλώσει "παρών" στο ρεύμα της εποχής -και δεν εννοώ το gulf stream. Τα ευαγγέλια των γνωστικιστών είναι της μόδας και ο χριστιανισμός είναι τόσο passe, αγάπη μου. Και ο Τζιμ, που ο κόσμος τον ξέχασε μετά τον "Τιτανικό" -κυρίως γιατί ο ίδιος ο Τζιμ ήθελε να αποτελέσει ανάμνηση για λίγο- ετοιμάζεται τώρα για τον Άρη (τον πλανήτη) και ξέρει ότι στον πέρα κόσμο δεν έχεις δουλειά αν δεν έχεις πρώτα ξεκαθαρίσει τους λογαριασμούς σου με τούτον εδώ. Τελικά, βέβαια, τα έκανε σκατά και ελάχιστα βοήθησε με τον "Χαμένο Τάφο του Ιησού" που ετοίμασε για το Discovery στο να λήξει επιτέλους το παραμύθι της θρησκείας. Αλλά ακόμη κι έτσι, το γεγονός πως ο πιο επιτυχημένος σκηνοθέτης στην ιστορία (1,8 δισ. δολάρια μάζεψε ο "Τιτανικός" το '97) καταπιάστηκε με τον έρωτα του Ιησού για τη Μαγδαληνή είναι άλλη μια ένδειξη για το ότι ο κόσμος μεγάλωσε πια και βαρέθηκε ν' ακούει για τους καλούς μάρτυρες, τους κακούς Εβραίους και τους άσχημους αιρετικούς.

Η αρχή έγινε με τον "Κώδικα Ντα Βίντσι" και την καθ' όλα επιτυχημένη εμπορικά ανάγνωση που έκανε ο Νταν Μπράουν στα γνωστικά κείμενα των πρώτων μετά Χριστόν αιώνων. Μετά, το National Geographic ξεπούλησε με το Ευαγγέλιο του Ιούδα. Και ξαφνικά ο κόσμος συνειδητοποίησε ότι πέρα από τα τέσσερα ευαγγέλια και κάτι άλλες διδακτικές αρλούμπες που αποτελούν αυτό που διαδαχθήκαμε στα Θρησκευτικά ως "Καινή Διαθήκη", υπήρχαν κι άλλοι που έγραφαν για τον Ιησού πριν δύο χιλιάδες χρόνια, που μίλαγαν για άλλους "θεούς" με παρόμοια ταλέντα (παρθενογενέσεις, μυστικούς δείπνους, θαύματα, σταυρώσεις, αναστάσεις) και που σημειολογούσαν στο πρώιμο look Τσε Γκεβάρα ένα μάγκα επαναστάτη που τα έβαζε με τους Φαρισαίους, τους Ρωμαίους και τα λιοντάρια τους.

Εννοείται ότι το στιλ "μαλλί-μούσι-σανδάλι" και την διάθεση "σε-συνετίζω-με-μια-παραβολή-ή-σε-ξεσηκώνω-με-ένα-άναθεμα" τη φορούσαν τρεις τέσσερις ακόμη Κάστρο της εποχής (ο Ιωάννης ο Βαπτιστής, για παράδειγμα, ο Μίθρας ή ο Απολλώνιος).

Ακόμη και στη Χριστοδούλεια και Ψωμιαδική μας πραγματικότητα, μοιάζει μια μεγάλη μειονότητα (που σύντομα θα γίνει πλειονότητα) να προτιμά τον αγνωστικισμό από το κατηχητικό και πρόλαβε ήδη να ξεχάσει περισσότερη θεολογία -"θεολογία" γράφω, όχι "θρησκευτικά"- απ' όση έμαθαν ποτέ οι μανάδες μας. Καθόλου τυχαίο που από τα τηγανητά κεράσια και το ιλ φλοτάντ, από τις αποτυχημένες ταινίες που έχουν για πρωταγωνιστές τους executive producers τους (δεν έβλαψε κανέναν ένα δεύτερο μεροκάματο, ε Μόργκαν Φρίμαν;) κι από την επανέκδοση του Ιουλίου Βερν, η απείρως πιο ενδιαφέρουσα προσφορά κυριακάτικης εφημερίδας αυτό το μήνα είναι τα "Βιβλικά Απόκρυφα" του Βήματος. Δες τα με διάθεση γνώσης και θα καταλάβεις γιατί αυτός που μας ορίσανε στο σχολείο σαν τον ιδρυτή του Ελληνοχριστιανισμού ήταν ένας από τους μεγαλύτερους παπατζήδες της Ιστορίας. Ο όρος "παπατζής" με το Μέγα Κωνσταντίνο, βέβαια, και την Οικουμενική του Σύνοδο αποκτά μιαν άλλη διάσταση, αφού σημαίνει "αυτός που έδωσε σ' αυτά τα αρχίδια, τους παπάδες, τη δύναμη που έχουν σήμερα". Καλά, ο τύπος μια αυτοκρατορία ήθελε να ιδρύσει και πέταξε το "εν τούτω νίκα". Πού να περίμενε ότι 1700 χρόνια μετά ο προκαθήμενος της ελληνικής εκκλησίας θα μπορούσε μόνο εν τούτω τω "Four Seasons" να απολαύσει το χαβιάρι του (που αντικατέστησε με τον καιρό το παριζάκι "Νίκα");