My Chemical Romance - The Black Parade

Το έκαναν μια φορά οι Nirvana, οι μακαρίτες (έτσι είναι αυτά, ένας τα τινάζει, όλους τους παίρνει η μπάλα). Αλλά το 1993 ήταν ένας μόνος στίχος σε ένα μόνο τραγούδι: “I wish I could eat your cancer when you turn black” στο “Heart-shaped Box” (από το “In Utero”). Εδώ, αυτό το παρανοϊκό τσουνάμι μεταπανκιών απ’ το Νιου Τζέρσι νομίζει ότι μπορεί να γράψει ολόκληρη ροκ όπερα ψέλνοντας ένα υποψήφιο μακαρίτη πάνω απ’ το κρεββάτι του καρκίνου του. Και η πλάκα είναι ότι το κάνει. Και το κάνει πάρα πολύ καλά.

Βασικά, αυτή είναι η δύναμη του emo rock. Για μένα, η καλύτερη απόδειξη ότι το ροκ όχι μόνο δεν πέθανε, αλλά χλευάζει και τους επίδοξους νεκροθάφτες του, αποδεικνύοντας ότι ακόμη και το θάνατο μπορεί να τον κάνει παραμυθάκι για να τον ακούνε τα αγοράκια με το eyeliner και τα κοριτσάκια με τις χελιδονοφωλιές στην Κασαβέτη, έξω από το Βάρσο.


Το “Black Parade” είναι ένα κατάμαυρο κόνσεπτ άλμπουμ που κάνει τραγούδια το «όλη μου η (χάλια) ζωή περνά μπροστά από τα μάτια μου» ενός καρκινοπαθή –κι όμως σε ξεσηκώνει με περισσότερο κέφι κι απ’ τα καλύτερα των Supremes. Πλάκα πλάκα, έχεις προσέξει ποτέ τους στίχους των Supremes; Μες στη θλίψη είναι και την κατάντια, αλλά ποιος έχει πάθει ποτέ κατάθλιψη ακούγοντας το “Baby Love” ή το “Keep Me Hanging On”; Έτσι κι εδώ, σε μουσικές χιλιάδες μίλια μακρινές, με πατέντες από τους Queen, τους Smashing Pumpkins και τους Pink Floyd, περασμένες απευθείας μέσα στα χεβιμεταλλικά riffs της κιθάρας των Ιέρο και Τόρο και τα σπαρακτικά φωνητικά του Τζέραντ Γουέι.

Με δυο λόγια: ΟΚ οι Queen και οι Pumpkins, αλλά αφού κατάφεραν να μου κάνουν υποδόρια ένεση με τους μισητούς Floyd και να μη βγάλω εξανθήματα παντού, οι μάγκες είναι σπουδαίοι. Αν ακούγατε “emo” και νομίζατε ότι ήταν κανας Ισλανδός ελεκτροποπάς, ο καλύτερος τρόπος για μάθετε τι σκατά είναι τελικά κρύβεται στα 52 λεπτά του τρίτου άλμπουμ των My Chemical Romance.