Zeros Top 20: #21-40, by Homo Ludens

Alicia Keys

Mε αλφαβητική σειρά, τα κατά Homo Ludens 20 άλμπουμ της δεκαετίας 2000-2009, που οριακά δεν μπήκαν στην λίστα με την καλύτερη εικοσάδα (το απόλυτο '00s Top 20 θα αρχίσει να δημοσιεύεται εδώ, με αντίστροφη σειρά, από μεθαύριο):

AFI - Sing the Sorrow (2003)

Γοτθικό emo rock με μπόλικη ηλεκτρονική υποβοήθηση και μερικές πρέζες από το hardcore punk παρελθόν μιας μπάντας που, αλλάζοντας πλεύση στις αρχές των '00s, συνέβαλε στο "rock's not dead yet motherfuckers" όσο λίγες.

Lily Allen - Alright, Still (2006)

Απολαυστική ποπ με άπειρα στοιχεία αυθάδειας και αυτοσαρκασμού (που είχαν χαθεί εντελώς για κάποια χρόνια μέσα στην ξιπασιά και την επιδειξιομανία που επικρατούσε) και το πρώτο χιτ άλμπουμ από τη γενιά του MySpace.

Antony & The Johnsons - I Am a Bird Now (2005)

Εσωστρεφής chamber pop που τη μία σε αναστατώνει και σε κάνει να φοβάσαι ότι δεν θα κοιμηθείς το βράδυ και την επόμενη σε κατευνάζει, χάρη στο ψυχολυτρωτικό κελάιδισμα του σπουδαίου Άντονι Χέγκαρτι και τις μαγικές συμπράξεις του με καλλιτέχνες όπως ο Ντεβέντρα Μπάνχαρτ, ο Ρούφους Γουέινραϊτ και ο Μπόι Τζορτζ.

Bat For Lashes - Fur and Gold (2006)

Μυστικιστική, νεραϊδένια indie pop που θα περίμενες να έχει επηρρεάσει πολύ περισσότερο το δεύτερο μισό των '00s, αλλά τελικά -μέσα στη μοναδικότητά της- αναγάγει τη Νατάσα Χαν στην Bjork της επόμενης γενιάς.

Bjork - Volta (2007)

Αντιφατικό, αλλά εξωστρεφές, και με ενδιαφέρουσες συνεργασίες (βλ. Timbaland και Άντονι Χέγκαρτι), το τελευταίο δημιούργημα της πιο σημαντικής μορφής της μουσικής της τελευταίας δεκαπενταετίας είναι το άνετο περπάτημα στο τεντωμένο σκοινί ανάμεσα στην εύπεπτη ποπ του ντεμπούτου της και στους αναστωτικούς πειραματισμούς που στοίχειωσαν τα zeros της.

Kate Bush - Aerial (2005)

Συγκλονιστική επιστροφή, μετά από 12 ολόκληρα χρόνια, της αρχιέρειας της σκοτεινής, πιανιστικής ποπ, με όλα τα στοιχεία που την τοποθέτησαν επικεφαλής του ναού της μαζεμένα ξανά.

Nick Cave & The Bad Seeds - Abbatoir Blues / The Lyre Of Orpheus (2004)

To magnum opus -και ίσως το καλλίτερο άλμπουμ στην μεγάλη ιστορία του καλλιτέχνη- είναι στην ουσία δύο άλμπουμ που αναμειγνύουν με τον ιδανικότερο τρόπο όλα του ταλέντα. Χορταστικό ροκ ν' ρολ, αλλά και "γεμάτες" μπαλάντες, σαρκαστικά και ειρωνικά στιχάκια, παρέα με επικές ιστορίες, όργανα από κάθε μεριά του κόσμου ενορχηστρωμένα σ' ένα υπέροχο μουσικό καρναβάλι.

The Divine Comedy - Absent Friends (2004)

Μία ακόμη από τις αρκετές αποδείξεις ότι ο Ιρλανδός συνθέτης και ερμηνευτής είναι ένας από τους μεγαλύτερους καλλιτέχνες των καιρών μας -και η σαφέστερη ένδειξη ότι και στα zeros, όπως έκανε και στα '90s, o Νιλ Χάνον δεν θα έχανε ούτε για ένα δευτερόλεπτο την coolness του.

The Divine Comedy - Victory For The Comic Muse (2006)

Παιχνιδιάρικη indie pop, σε μια από τις πιο εξωστρεφείς και απλές στην έκφρασή τους στιγμές του Νιλ Χάνον.

Neil Hannon (The Divine Comedy)

Beth Gibbons & Rustin’ Man - Out Of Season (2002)

Μια ένεση φωνητικών της Μπεθ Γκίμπονς πριν την επιστροφή ολόκληρων των Portishead στην ενεργό δράση, ήταν εξαιρετικά πολύτιμη για την ψυχική μας υγεία (ή την ψυχική μας δηλητηρίαση, όπως το πάρει κανείς)...

Green Day - American Idiot (2004)

Πολιτικοποιημένο punk/college rock από μια μπάντα που ξεπετάχτηκε από τη ναφθαλίνη για να δημιουργήσει ένα από τα πιο ξεσηκωτικά άλμπουμ -και με νόημα- της δεκαετίας.

Alicia Keys - Songs in A minor (2001)

Μείξη ποιοτικού Rn'B με λιγωτική neo-soul από μια 19χρονη σούπερ ταλαντούχα φοιτήτρια του Columbia που τα πήγε μια χαρά και με τις επόμενες κυκλοφορίες της.

Killers - Sam’s Town (2006)

Το δεύτερο -και πιο πομπώδες- ποπ/ροκ δημιούργημα των Killers από τα τρία (+ ένα) που τους έκαναν ένα από τα πιο επιδραστικά γκρουπ της δεκαετίας.

The National - Alligator (2005)

Σφιχτό, βρώμικο, δυναμικό indie rock από μια μπάντα που επίσης επηρρέασε την δεκαετία που φεύγει όσο ελάχιστες.

Scissor Sisters - Scissor Sisters (2004)

Ξέφρενο και ξεσαλωτικό, αυτή η γκέι ντισκομπάλα ήταν ίσως η πιο χαρούμενη και αξιοχόρευτη συνεισφορά της dance pop στην δεκαετία που φεύγει.

Sufjan Stevens - Illinoise (2005)

Μπλέντερ indie rock, ποπ και φολκ επιρροών που ξερνάει ένα χορταστικό κοκτέιλ στη μέση ακριβώς της δεκαετίας, εκεί που όλοι οι υπόλοιποι singers / songwriters το χρειάζονταν, για να συνεχίσουν τα κατορθώματά τους.

Tenacious D - Tenacious D (2001)

Συγκλονιστικές αναφορές σε επιδραστικούς καλλιτέχνες της ροκ, ξεκαρδιστικοί στίχοι και διάθεση γενικότερα και, κυρίως, εμπνευσμένες συνθέσεις που έχουν για σκοπό όντως ένα πλήρες άλμπουμ - ανθολόγιο της ροκ και όχι ένα εντυπωσιακό πυροτέχνημα, από ένα δίδυμο που θα γινόταν ίσως σημείο αναφοράς στα zeros, αν είχε χρόνο (ο Τζακ Μπλακ) να το σκάει από τα κινηματογραφικά πλατό και να χώνεται στα στούντιο ηχογράφησης.

The Twilight Singers - Blackberry Belle (2003)

Υγρό και ατμοσφαιρικό, είναι ροκ και είναι σόουλ, είναι Γκρεγκ Ντούλι με τα όλα του, ακόμη κι αν έθεσε πια τελείως την ταφόπλακα στο κουφάρι των λατρεμένων Afghan Whigs.

UNKLE - War Stories (2007)

Εκεί που η electronica συναντάει τη σκληρή ροκ, καραδοκεί ο Τζέιμς Λαβέλ. Και οι guest singers αυτού του άλμπουμ απογειώνουν το σπάνιο blend του.

White Stripes - White Blood Shells (2001)

H καλλίτερη στιγμή μιας από τις πιο χαρακτηριστικές μπάντες του alternative rock των zeros και κυρίως του πιο ταλαντούχου κιθαρίστα των καιρών μας.