Στιγμές από τα Μουντιάλ που θυμάμαι: 1982, Ισπανία #2 (Το μουστάκι του Γιόζεφ Μλίναρτζικ)

Όπως έγραφα και στο προηγούμενο κεφάλαιο, μέχρι να με βάλει ένας ξάδελφός μου να δούμε Βραζιλία - Ιταλία το '82, δεν είχα δει ποτέ Μουντιάλ. Είχα δει όμως που μάζευαν τα ξαδέλφια μου κάτι χαρτάκια που τα έβαζαν μετά στον τοίχο κι έπεφταν πεταλουδίζοντας. Κι άμα το ένα έπεφτε πάνω στο άλλο, αυτός που είχε το από πάνω τα κέρδιζε και τα δύο. Και μετά τα κολλούσε σε ένα άλμπουμ. Και είχα πει στον μπαμπά μου να μου το πάρει κι εμένα.

Ο μπαμπάς μου μού πήρε ένα άλμπουμ και πρέπει να μου πήρε και δύο φακελάκια το πολύ, γιατί θεωρούσε ότι αυτά ήταν χαμένα λεφτά σε βλακείες. Τότε τα φακελάκια πρέπει να είχαν 6 παίκτες μέσα, δεν θυμάμαι, τέλος πάντων το πολύ να κόλλησα 12-13 χαρτάκια, 15 αν μου χάρισε και κανας ξάδελφος από τα δικά του διπλά Panini. Γενικά δεν πολυθυμάμαι, μόνο τη μασκότ του Espana '82, το τεράστιο πορτοκάλι στο εξώφυλλο και μια κίτρινη μπλούζα με ένα τεράστιο μουστάκι από πάνω στις σελίδες μέσα. Ήταν το μουστάκι του Γιόζεφ Μλίναρτζικ, του τερματοφύλακα της Εθνικής Πολωνίας. Ήταν ένα μουστάκι που με στοίχειωσε για τα καλά. Για αρκετά χρόνια μετά από εκείνη την πρώτη μου επαφή με τον κόσμο της Panini, πίστευα ότι καλός τερματοφύλακας δεν γίνεσαι αν δεν μοιάζεις με τον Γιαγκούλα. Για αρκετά χρόνια μετά το Μουντιάλ του '82 θεωρούσα καλόν τερματοφύλακα τον Γιώργο Μουκέα...



Όλες αυτές οι εμμονές δεν θα είχαν κανένα νόημα, αν στις 8 Ιουλίου το 1982 δεν καθόμουν να δω τον ημιτελικό ανάμεσα στην Πολωνία του ελέω Panini ειδώλου μου με το μουστάκι και στην Ιταλία που είχα θαυμάσει να διακορεύει την Βραζιλία στην πρώτη μου επαφή με το σπορ. Ποια ομάδα θα υποστήριζα; Το δίλημμα ήταν τεράστιο. Από τη μία αυτός ο φοβερός, τρομακτικός τύπος, που κάθε φορά που άνοιγα τη σελίδα του άλμπουμ μου με γέμιζε με δέος, αυτός ο Διγενής Ακρίτας ή ο οποιοσδήποτε σκοτεινός θρύλος της ελληνικής μυθολογίας με συνάρπαζε τότε. Από την άλλη, αυτή η παρέα με τα γαλάζια μπλουζάκια Diadora και τα τόσο εύηχα ονόματα: Καμπρίνι, Κολοβάτι, Αντονιόνι, Ταρντέλι, Οριόλι...

Ο προβληματισμός μου έληξε νωρίς. Ένα τακουνάκι του Πάολο Ρόσι (πάλι αυτού!) έβαλε μπροστά την Ιταλία σε μια στημένη φάση. Και σε μια ένδειξη αλληλεγγύης προς τον αδύναμο, μια συμπεριφορά που στα ποδοσφαιρικά πράγματα (αλλά μόνο εκεί) θα με συνόδευε για όλη μου τη ζωή, αποφάσισα να ταχθώ υπέρ της Πολωνίας. Με είχαν εξάλλου κερδίσει ήδη και τα υπόλοιπα παιδιά της παρέας του Μλίναρτζικ. Ένας καράφλας ονόματι Λάτο, δαιμόνιος ντριμπλαδόρος που ζουζούνιζε όλη την ώρα ανάμεσα στον Μπέργκομι και τον Καμπρίνι και διάφοροι άλλοι με πολύ δύσκολα ονόματα που χρειάστηκε να τα ψάξω λίγο στο site της FIFA για να τα θυμηθώ: Ο Ζμούντα, ο Σμολάρεκ, ο Μάτυσικ. Η Πολωνία είχε ξαναπαίξει με την Ιταλία στην πρώτη φάση του Μουντιάλ, στους Ομίλους, και είχε φέρει 0-0. Με το ίδιο σκορ έληξε και το ματς της με το Καμερούν, αλλά είχε διασύρει μετά με 5-1 εκείνους τους μαυριδερούς με την κόκκινη, διαγώνια ρίγα στη λευκή φανέλα, τους Περουβιανούς, και είχε προκριθεί πρώτη στον όμιλο. Στην β' φάση έφερε άλλο ένα 0-0 με την Σοβιετική Ένωση σε μια ένδειξη σοσιαλιστικής αλληλεγγύης, αλλά προκρίθηκε για τα ημιτελικά γιατί είχε κερδίσει 3-0 τους Βέλγους, όταν οι Σοβιετικοί τους είχαν βάλει μόνο ένα. Είχαν φτάσει ως εδώ αήττητοι και έχοντας φάει μόνο ένα γκολ. Στο 73' ο Πάολο Ρόσι τους κόλλησε άλλο ένα, δεύτερο για το ματς και τρίτο συνολικά στο παθητικό του Μλίναρτζικ για το Μουντιάλ) και έληξε την πορεία της σπουδαίας αυτής ομάδας (που είχε στις τάξεις της και τον μεγάλο Ζμπίγκνιεφ Μπόνιεκ, ο οποίος δεν είχε παίξει στον ημιτελικό λόγω καρτών).

Η παρουσία του Μλίναρτζικ ανάμεσα σ' εκείνα τα πρώτα Panini που κόλλησα στη ζωή μου σήμανε εκτός από την προσωρινή μου εκτίμηση στα μουστάκια των τερματοφυλάκων και κάτι άλλο: Από τότε και στο εξής θα πρόσεχα πάντοτε τους Πολωνούς τερματοφύλακες. Και η μοίρα τα έφερε έτσι που δύο από τις πιο ξεκαρδιστικές μορφές που κάθισαν ποτέ κάτω από τα γκολποστ να είναι Πολωνοί. Ο Γιάτσεκ Καζιμιέρσκι ήταν μια χαρά γκολκίπερ μέχρι που το ΄87 ήλθε να παίξει για τον Ολυμπιακό και αναδείχθηκε επιπέδου Μουκέα. Για τον Λούκας Φαμπιάνσκι, το μεγαλύτερο βλάκα του παγκοσμίου ποδοσφαίρου δεν θέλω να γράψω πολλά. Γιατί αναμένω ιστορικές στιγμές γέλιου πολύ σύντομα. Προς το παρόν, τον κράζω λίγο εδώ.

(Στο επόμενο: Η φονική κλωτσιά του Χάραλντ Σουμάχερ)