Τουλάχιστον ο κύριος Φοξ ήταν όντως απίθανος

Ο λόγος που δεν έχω κάτσει να γράψω άλλο διθυραμβικό post για κινηματογραφική ταινία μετά από εκείνο για τον "Κυνόδοντα" είναι απλός: Καμμία άλλη ταινία της φετινής σεζόν δεν ήταν άξια επαίνου. Ούτε καν άξια λόγου. Ούτε η αφάνταστα υπερτιμημένη "Λευκή Κορδέλλα" που μετά το πρώτο ημίωρο συνέχιζε βαρετά μέχρι το τέλος να κάνει αυτό που σε εντυπωσίασε εξ αρχής γιατί δεν το είχες ξαναδεί έτσι (να βάφει την οθόνη με μια επιβλητική ατμόσφαιρα). Ούτε το "Ποκαχόντας με στρουμφάκια" Avatar (παρά τις τεχνολογικές αρετές του). Ούτε το "A Single Man" με το ελέω Τομ Φορντ hype του και το εντελώς άνευρο στυλιζάρισμά του. Ούτε το απολύτως αποτυχημένο στην υλοποίησή του, παρά την εξαιρετική του ιδέα, "Ραντεβού στον Αέρα". Ούτε το χειρότερο κινούμενο σχέδιο που έκανε ποτέ η Pixar, το "Ψηλά στον Αέρα". Ούτε η χολιγουντοποίηση του Γκάι Ρίτσι με τον "Σέρλοκ Χολμς". Ούτε βέβαια ο απόλυτος εμετός που ήθελε να πάει τον Φελίνι μισό νούμερο μετά. Υπήρχαν κάποιες συμπαθητικές ταινίες (ο Γούντι Άλεν, για παράδειγμα, ή η Ζούι Ντεσανέλ δεν γίνεται να περάσουν απαρατήρητοι) και, δυστυχώς, δεν είδα ποτέ τη "Στρέλλα", το "Νησί των Καταραμένων", το "Ghost Writer" (θα πάω μέσα στο ΣΚ), την "Αλίκη" του Τιμ Μπέρτον και το "Hurt Locker". Αλλά είμαι πεπεισμένος από όσα διάβασα και όσα άκουσα ότι μόνο η πρώτη θα ήταν αυτό που λέμε "εξαιρετική". Ευτυχώς, από τον κινηματογραφικό βάλτο ήλθε να μας βγάλει ο Γουές Άντερσον με τον "Απίθανο κ. Φοξ".

Είμαι μεγάλος φαν του Άντερσον. Φαν με ιδιαιτερότητες. Δηλαδή, ενώ τον κατατάσσω μέσα στην πεντάδα με τους καλλίτερους σκηνοθέτες των καιρών μας (Φον Τρίερ, Ντέιβιντ Λιντς, Φαν Σαντ και Τέρενς Μάλικ), ψήφισα μόνο 2 ταινίες του στο top 50 μου για την δεκαετία που έφυγε -κι αυτές χαμηλά. Επίσης, δεν θεωρώ ότι η "Οικογένεια Τενενμπάουμ" είναι η σημαντικότερη δουλειά του. Αντιθέτως, θεωρώ ότι ο Γουές Άντερσον γίνεται καλλίτερος κάθε φορά, άρα ότι πριν τον "Απίθανο κ. Φοξ", η καλλίτερη ταινία του είναι το "Darjeeling Limited", μετά ο "Υδάτινος Κόσμος" και μετά η "Οικογένεια Τένενμπάουμ" και το "Rushmore". Για να καταλάβεις τα παραπάνω, να εξηγηθώ: Αντιμετωπίζω τις δημιουργίες του ως ένα έργο εν εξελίξει. Μια σειρά συνεδριών που πάνε από το καλό στο καλλίτερο και που κάποια στιγμή θα απελευθερώσουν το δαιμόνιο που κρύβει μέσα του και θα του επιτρέψει να μεγαλουργήσει ακόμη περισσότερο. Δηλαδή λατρεύω που ο Άντερσον έχει εμμονές, όπως ο Γούντι Άλεν, και που περιστρέφει το έργο του γύρω από αυτές: την κρίση μέσης ηλικίας, τις σχέσεις παιδιών και γονέων, το δικαίωμα στην διαφορετικότητα. Και ακόμη περισσότερο λατρεύω που ό,τι περιγράφει, το περιγράφει χωρίς ένταση και ιδιαίτερη δραματικότητα, ακριβώς όπως φαντάζομαι τον 70άρη μπαμπά μου να αντιμετωπίζει, σχεδόν παρατημένος, κάποιο παρόμοιο ζήτημα. Ή κάποιον ubercool χιψτερά. Και οι δύο είναι το σύμπαν του Άντερσον. Μαζί με τις αλεπούδες.

Οι ήρωες του "Απίθανου κ. Φοξ", του βιβλίου του Ρόαλντ Νταλ είναι ιδανικοί για τον Άντερσον. Γι' αυτό και η μεταφορά του βιβλίου στη μεγάλη οθόνη, με κούκλες και κινούμενα σχέδια ήταν τόσο τέλεια. Αν το καλοσκεφθείς, το βιβλίο του Νταλ είναι ο λόγος που ο Άντερσον είναι ο σκηνοθέτης που είναι. Ήταν το πρώτο βιβλίο που αγόρασε, το πρώτο στοιχείο κουλτούρας που τον επηρρέασε τόσο, αυτό που τον στοίχειωσε και που έκανε το παν για να βγάλει από μέσα του. Η αλεπού κ. Φοξ είναι ο κ. Ζιζού, είναι ο κ. Τένεμπάουμ, είναι τα τρία αδέλφια που γυρνάνε την Ινδία με τρένο. Όπως κι εγώ έγινα φαντεζί τυχοδιώκτης (χε χε) επειδή το πρώτο άλμπουμ που αγόρασα ήταν Duran Duran και η πρώτη ταινία που νοίκιασα από το βίντεο κλαμπ ήταν ο "Ιντιάνα Τζόουνς", έτσι κι ο Γουές Άντερσον σε όλη του την καριέρα ψάχνει για ιδιαίτερους ανθρώπους, με ιδιαίτερα ταλέντα και ιδιαίτερη ικανότητα στο να αυτοϋποβιβάζονται και να βουτούν σε κατάθλιψη, ψάχνοντας κάτι άλλο που δεν ξέρουν ακριβώς τι είναι, γιατί αυτό ήταν το πρώτο του ερέθισμα. Αλλά για πρώτη φορά, στο φινάλε, ο κ. Φοξ, ο οποιοσδήποτε κ. Φοξ του Γουές Άντερσον, μοιάζει πραγματικά ευτυχισμένος. Όχι για 'κείνη τη στιγμή. Για πάντα. Γιατί ολοκλήρωσε αυτό για το οποίο προοριζόταν.

Τώρα που το σκέπτομαι, ίσως με τον "Απίθανο κ. Φοξ" να τέλειωσαν οι συνεδρίες του Γουές Άντερσον και να ολοκληρώθηκε η πενταλογία που ξεκίνησε με το "Rushmore". Η επόμενη ταινία του μπορεί να είναι καράτε, 3D με ρομπότ ή γερμανικό κοινωνικό δράμα από αυτά τα βαρετά που σας εντυπωσιάζουν (με τις Ζωές ή τις Κορδέλες των Άλλων).

Επίσης, η σημαντικότερη ερμηνεία στην καριέρα του Τζορτζ Κλούνεϊ ήταν ο κ. Φοξ. Ίσως επειδή κρυβόταν πίσω από μάσκα...