Ισορροπιστής πιάτων, καφετζής, ο απόλυτος ήρωας του κινηματογραφικού μου σύμπαντος...

Δεν είμαι σίγουρος ότι ο όρος "ισορροπιστής πιατών" στέκει. Δεν έρχεται όμως στο μυαλό μου κάποια ανάμνηση άλλων λέξεων που να ζωγραφίζουν αυτόν τον τύπο στο τσίρκο που στριφογυρίζει πιάτα πάνω σε δάκτυλα, καλάμια και ό,τι άλλο μακρόστενο μπορείς να φανταστείς (ΟΚ, σε σχεδόν ό,τι άλλο μακρόστενο μπορείς να φανταστείς). Ούτε μπόρεσα να σκεφθώ κάποια καλλίτερη περιγραφή. Επίσης, διατηρώ τις όποιες αμφιβολίες μού επιτρέπεται να διατηρώ (λόγω του ότι απλά το διάβασα στην Wikipedia) για το ότι ο Κουμάρ Παλλάνα υπήρξε "ισορροπιστής πιατών". Αναμφισβήτητα υπήρξε ζογκλέρ, αλλά το τι ακριβώς έκανε με τα πιάτα, δεν μπορώ να το πω βάζοντας το χέρι μου στη φωτιά. Ωστόσο, οι πηγές μου διασταυρώνονται στο ότι διατηρούσε ένα μικρό diner κάπου στο Τέξας κι εκεί τον γνώρισαν ο Γουές Άντερσον με τον Όουεν Γουίλσον. Τέλος πάντων, αν η μόνη πηγή ενημέρωσης που έχεις είναι η Wikipedia, ο Κουμάρ Παλλάνα είναι "Ισορροπιστής πιάτων, καφετζής, ηθοποιός".

Αν όμως το ψάξεις λίγο παραπάνω -και λογικά θα το ψάξεις, αν είσαι fan των ταινιών του Γουές Άντερσον-, τότε ο Κουμάρ Παλλάνα γίνεται "ισορροπιστής πιάτων, καφετζής, ο απόλυτος ήρωας του κινηματογραφικού σου σύμπαντος". Ως βαθειά ψυχαναγκαστικό άτομο, αποφάσισα πρόσφατα να σταματήσω να βλέπω ταινίες με βάση τη λογική συγχρονία τους (ξέρεις: φέτος στα σινεμά έχει το "Ινσέψιο", αυτό με τα τρισδιάστα Πιράνχας και το άλλο με το Facebook... ), αλλά να τις πηγαίνω ανά σκηνοθέτη. Λόγω του προαναφερθέντος "Ινσέψιο" είπα να το ξεκινήσω από τον Κρίστοφερ Νόλαν, αλλά μετά, κάποια απρόβλεπτη έκρηξη που συνέβη μέσα στο κεφάλι μου, με έστειλε στην αγκαλιά του Γουές Άντερσον. Και, ευτυχώς, αυτό το ταλαίπωρο και υπομονετικό πλάσμα που εδώ στο blog αναφέρω απλώς ως Β. δεν έφερε καμμία αντίρρηση. Αγόγγυστα ξάπλωσε δίπλα μου στον καναπέ και υπέμεινε το πάθος μου για τα "Bottle Rocket", "Rushmore", "The Royal Tenenbaums", "The Life Aquatic", "The Darjeeling Limited" και "Fantastic Mr. Fox". Ο Άντερσον είναι ένας από τους αγαπημένους μου σκηνοθέτες όλων των εποχών. Αν έβαζα αστεράκια και στις ταινίες, όπως ψυχαναγκαστικά κάνω για κάθε άλμπουμ που ακούω, θα είχαν όλες από τέσσερα τουλάχιστον (ο "Φανταστικός κ. Φοξ" θα είχε, βεβαίως, πέντε -και στο post που είχα γράψει γι' αυτό το φιλμ, θα βρεις όσα σκέπτομαι για τον Άντερσον, γιατί το θέμα μας εδώ δεν είναι ο σκηνοθέτης, αλλά ο Ινδός γέροντας ήρωας των ταινιών του και πρέπει να πάμε παρακάτω).

Ο Κουμάρ, λοιπόν, του "Bottle Rocket", αυτός ο γκαφατζής διαρρήκτης χρηματοκιβωτίων, εύκολα γίνεται Mr. Littlejeans, ένας χαμηλού προφίλ επιστάτης του σχολείου "Rushmore" και, βέβαια, ο πιστός στον κ. Τένενμπάουμ μπάτλερ Παγκόντα στην τρίτη ταινία του Άντερσον, για να εξαφανιστεί στην επόμενη (πόσο θα ήθελα να τον έβλεπα σε ρόλο μούτσου ή μάγειρα πάνω στο "Μπελαφόντε" του Στίβεν Ζισού) για να επιστρέψει ως απλός επιβάτης του Darjeeling Limited. Λογικό, από τα 78 του χρόνια στο ντεμπούτο του Άντερσον, έφτασε τα 89 στην ταινία που μιλάει για ένα ταξίδι με το τρένο στην Ινδία, την πατρίδα του Κουμάρ Παλλάνα. Σε όλες του τις εμφανίσεις στην φιλμογραφία του Άντερσον, ακόμη και στο "Darjeeling Limited" που δεν είναι κάτι παραπάνω από ένας κομπάρσος πολυτελείας, ο Παλλάνα υπάρχει για να εξυπηρετήσει την ανάγκη εκπροσώπησης ενός αρχετυπικού ρόλου ανθρώπου -που θα ήταν αδύνατον να λείπει από το σύμπαν του Γουές Άντερσον. Ο Κουμάρ Παλλάνα είναι ο φίλος που "σέρνεις" σε κάθε σου ξεροκεφαλιά, σε κάθε σου τυχοδιωκτισμό, και που ποτέ δεν θα σου παραπονεθεί, ούτε θα τολμήσει (ούτε θα σκεφθεί καν) να αμφισβητήσει την πιθανότητα επιτυχίας της ιδέας σου. Ο Κουμάρ, ιδίως ως Παγκόντα στο "The Royal Tenenbaums" είναι ακριβώς αυτό που εύχεσαι να είναι οι κολλητοί σου και που αγχώνεσαι μήπως αποδειχθεί ότι δεν είναι, στην πρώτη πραγματικά δύσκολη στιγμή. Nα, δες και τη σημαντικότερη σκηνή ανδρικής φιλίας στο σινεμά των '00s:

Δεν μπορώ να είμαι σίγουρος ούτε γιατί ο Άντερσον αποφάσισε να συνδυάζει την στωική φάτσα του Παλλάνα με τέτοιους ρόλους. Μπορώ μόνο να υποθέσω ότι έχει να κάνει με το απίθανο παρελθόν αυτού του 92χρονου σήμερα Ινδού. Με το ότι, πριν καν ενηλικιωθεί, χρειάστηκε να πληρώσει για τις αμαρτίες του αδελφού του. Πίσω στο υπόδουλο ακόμη ινδικό κράτος, όταν ο λόγος του Γκάντι απέπνεε μια ευωδία αλλαγής, αλλά δεν ήταν και λίγοι εκείνοι που επέμεναν ότι ο μόνος τρόπος να φύγει το βρετανικό σνομπίστικο βάρος από την Ινδία ήταν η βία, ο αδελφός του επέλεξε -κρυφά από την οικογένειά του- να ακολουθήσει την εξτρεμιστική οδό. Ο εύπορος πατέρας των Παλλάνα, επιχειρηματίας σ' εκείνη την ταραγμένη δεκαετία του '30, θα χάσει σχεδόν όλα του τα λεφτά, προσπαθώντας να βρει μια άκρη στα δικαστήρια όπου σύρθηκε ο μεγάλος του γιός, μετά την σύλληψή του, η οικογένειά του θα εκδιωχθεί από το σπίτι της και θα έχει και τον μικρό του γιό, τον Κουμάρ, να του λέει ότι θέλει κι αυτός να κάνει κάτι για την πατρίδα του. Να γίνει τραγουδιστής, να τραγουδάει σε όλο τον κόσμο το τραγούδι της ελευθερίας της Ινδίας. Τα ίδια που έκανε ο μεγάλος αδελφός, χωρίς τις καραμπίνες...

Το '36 ο μεγάλος βρίσκεται πια εξόριστος στην Αφρική, ο μικρός δεν έχει γίνει τραγουδιστής, γιατί ο πατέρας του κοντεύει να πάθει εγκεφαλικό, αλλά την κοπανάει για την Βομβάη, όπου καταπίνει σπαθιά, ανάβει φωτιές με το στόμα, ισορροπεί πάνω σε μπουκάλια, ψάχνει να βρει το επόμενο μεγάλο τρικ για να ξεχωρίσει. Όταν ο μεγάλος τον προσκαλεί στην Μαύρη Ήπειρο, φέυγει χωρίς δεύτερη σκέψη, αλλά εκεί συναντάει -κυριολεκτικά- μια ζούγκλα. Ακόμη και η Ινδία -η αποικιοκρατική Ινδία- είναι παράδεισος μπροστά στην Αφρική. Το '39, ο 21χρονος Κουμάρ ταλαιπωρείται ήδη από ελονοσία. Και το μόνο που μπορεί να ονειρευτεί είναι οι ΗΠΑ.

Στις ΗΠΑ υπάρχουν πολλοί ηθοποιοί, πολλοί όμορφοι άνθρωποι, που γίνονται ομορφότεροι μέσα σε ένα σμόκιν και μ' ένα παπιγιόν τυλιγμένο στο λαιμό, αλλά ελάχιστοι ξέρουν να καταπίνουν σπαθιά, να βγάζουν φωτιές από το στόμα, να κάνουν ό,τι τέλος πάντων κάνουν με τα πιάτα. Ο Κουμάρ Παλλάνα γίνεται αμέσως ένας επιτυχημένος vaudevillain. Πώς το λένε τώρα αυτό; Περφόρμερ σε βαριετέ; Κάτι τέτοιο. Ζογκλέρ, τέλος πάντων, αυτός που κάνει τα πάντα, και κάθε φορά και κάτι διαφορετικό, κάτι για να ξεχωρίζει από τους άλλους που κάνουν την ίδια δουλειά. Το 1955, στην τηλεόραση, θα ισορροπήσει πάνω σε δύο καρέκλες που κάθονται πάνω σε λαιμούς μπουκαλιών κι εκεί πάνω θα κάνει κάτι ακόμη, που ούτε κι ο ίδιος δεν μπορεί να περιγράψει καλά καλά σήμερα, 92 ετών άνθρωπος. Το ένα act φέρνει το άλλο, μαζεύονται κάποια χρήματα, κάνει οικογένεια, ανοίγει κι εκείνο το diner στο Ντάλας του Τέξας, που λέγαμε, και μια σχολή γιόγκας από πάνω. Στο diner επιμένει σε χορτοφαγικά μενού, τα συνδυάζει με όσα διδάσκει στη σχολή γιόγκας, οργανώνει και κάτι "βραδιές σκακιού", κάπου εκεί εμφανίζεται ο Γουές Άντερσον με τον Όουεν Γουίλσον, έχουν μόλις τελειώσει το Πανεπιστήμιο και άκουσαν από κάπου για εκείνο "το παράξενο diner που τη μία έχει βραδιές σκακιού, την άλλη jazz μπάντες που αυτοσχεδιάζουν και όπου όλοι πίνουν καροτόζουμο".

Ο Γουές και Όουεν γράφουν τότε το "Βottle Rocket", δίνουν στον Κουμάρ τον ρόλο του... Κουμάρ και τα υπόλοιπα είναι ιστορία. Ο Κουμάρ Παλλάνα, βέβαια, ελάχιστα ασχολείται με τη φήμη του. Επιμένει ότι θα μπορούσε να έχει δυο-τρεις ατάκες παραπάνω στο "The Royal Tenenbaums", χαίρεται που ο Άντερσον συνεχίζει να χρησιμοποιεί τον γιό του, τον "φιλόσοφο" Ντίπακ, στις ταινίες του (αυτόν τον ψηλό τύπο που μοιάζει με τον Τζεφ Γκόλντμπλαμ και που θυμάσαι από την πρώτη σκηνή του "Rushmore") και κυρίως που τόσο αυτός όσο και ο Όουεν Γουίλσον παραμένουν τόσο σεμνά και προσιτά παιδιά, παρά την επιτυχία τους. Και ο Λιουκ επίσης. Πιθανότατα ο Κουμάρ Παλλάνα είναι απλώς ένας γέρος με σχετική ανία, ένας λίγο κουρασμένος άνθρωπος που αντιμετωπίζει τα πάντα με την στωικότητα της τέταρτης ηλικίας. Αλλά είναι σίγουρα ένας άνθρωπος που για πάνω από επτά δεκαετίες έζησε το παιχνίδι της επιβίωσης πραγματικά ως παιχνίδι -και σπάνια βγήκε χαμένος. Επίσης, είναι για μένα το κινηματογραφικό σύμβολο του φίλου που δεν θα προδώσεις ποτέ για κανέναν λόγο, όσο σκατά κι αν τα κάνει. Κι αυτό, μαζί με τις 1.300 λέξεις που προηγήθηκαν (και που έκατσα κι έγραψα νυκτιάτικα) είναι μια χαρά λόγος, για να τον κάνει τον "απόλυτο κινηματογραφικό μου ήρωα".

|Το κείμενο γράφτηκε με Sufjan Stevens και "The Age of Adz" στα ηχεία|