Είμαστε όλοι σουφιανιστές

Αν υπήρχε έστω και μία αμφιβολία ότι ο Σούφιαν Στίβενς είναι παιδί ενός ανωτέρου θεού ή πρώτος ξάδελφος του Σούπερμαν, ήλθε το τρίμηνο Αύγουστος - Οκτώβριος 2010 να την ξεθεμελιώσει για τα καλά, φυσώντας με μανία εννιάμισι μποφόρ μέσα στον χνουδωτό της κλέφτη που τρύπωνε απρόσκλητος και έσπερνε ανόητες σκέψεις στα μυαλά (και τα αυτιά) μας. Πρώτα το -ο Θεός να το κάνει- ΕΡ των 59 λεπτών και 15 δευτερολέπτων στο τέλος του καλοκαιριού κι έπειτα το -από πού μας έκασε τώρα κι αυτό;- άλμπουμ του στην καρδιά του φθινοπώρου ήλθαν και του φόρεσαν δύο πολύχρωμα φτερά, με τα οποία πέταξε με την χαρακτηριστική άνεση του ανθρώπου που δεν πολυνοιάζεται κιόλας ως τον Όλυμπο της μουσικής παραγωγής για το 2010. Κι αν οι Arcade Fire έχουν βγάλει χωρίς αμφιβολία το άλμπουμ της χρονιάς για φέτος, ο Σούφιαν Στίβενς -που μόλις πέρσι μας πρόσφερε και το BQE, εκείνον τον δίσκο κλασικής μουσικής- έχει συνεισφέρει στην πρώτη πεντάδα όχι με ένα, αλλά με δύο all time classics!

Sufjan Stevens
All Delighted ΕΡ
(Αύγουστος 2010)

Με διάρκεια ελάχιστα κάτω της μίας ώρας, δυσκολεύεσαι να το πεις ΕΡ. Έχει μόνο 8 τραγούδια μεν, αλλά οι δύο εκδόσεις του ομώνυμου, μαζί με το επικό "Djohariah" που κλείνει το δίσκο φτάνουν τα 37 λεπτά μουσικής από μόνα τους... Όλο το ΕΡ διακατέχεται από ένα "αποκαλυπτικο" και σχεδόν "υμνείτε τον Κύριον" mood, από αυτά μέσα στα οποία ο Σούφιαν μεγάλωσε, λόγω των πνευματικών κοινοτήτων που τον έτρεχαν οι γονείς του (όχι χριστιανικών, όπως πολλοί πιστεύουν εσφαλμένα, λόγω εκείνου του πενταπλού χριστουγεννιάτικου CD που είχε εκδώσει στα μέσα της περασμένης δεκαετίας, αλλά διαθρησκευτικών...). Τα gospel στοιχεία είναι αρκετά, αλλά όχι τόσο επιβλητικά που να σβήνουν την προσωπικότητα του Σούφιαν που κυριαρχεί με τις εμμονές της και την λατρεία της στο πάντρεμα των ειδών και το μαεστρικό φινίρισμα του κάθε μπολιάσματος που επιχειρεί. Με αρκετά στοιχεία από μοντέρνα φολκ και μια αρκετά σαφή στροφή προς έναν σύνθετο ηλεκτρονικό ήχο, μπορεί να ξενίζει όποιους φίλους του ήλπιζαν μια επιστροφή στην πιο απλή ποπ που έπαιζε παλιότερα, αλλά είπαμε, το "All Delighted People" ήταν ένα ΕΡ με το οποίο ο μάγος Στίβενς ήθελε απλά να μας προϊδεάσει για το ερχόταν σε δύο μήνες...

Sufjan Stevens - All Delighted People (Live)

Sufjan Stevens
The Age Of Adz
(Οκτώβριος 2010)

Άπειρα στρώματα έμπνευσης, πλεγμένα με αριστοτεχνική μαεστρία στον εξελιγμένο αργαλειό του Σούφιαν Στίβενς. Πιο χαρακτηριστικά της (νέας, ακόμη μίας) στροφής του σε καινούργιους πλανήτες: Τα ηλεκτρονικά μπιπ, φίου, τσαφ και λοιπά εφέ. Η μανία με τα drum machines. Το χορωδιακό τραγούδισμα και γενικά τα πομπώδη φωνητικά. Oι προσεγμένες μέχρι αηδιαστικής λεπτομέρειας ενορχηστρώσεις. Ο ύμνος εις τον Κύριον, τον όποιον Κύριον, που είχε ποτίσει το προ διμήνου ΕΡ (δες ακριβώς από πάνω) δίνει τώρα την σκυτάλη σε πιο μπερδεμένα υπαρξιστικά ζητήματα, που η μουσική του Στίβενς τα εκφράζει ιδανικά. Τραβάς το ένα στρώμα, όταν ξεμπερδέψεις μαζί του, και έρχεται το επόμενο να σε ξαναρουφήξει βαθιά σε μια ανακατεμένη θάλασσα, που όμως ξέρεις ότι δεν είναι επικίνδυνη, γιατί αυτός που υμνούσες στο ΕΡ είναι κάπου εκεί και θα έλθει να σου τραβήξει το χέρι την κρίσιμη στιγμή. Αυτός ή ο Σούπερμαν, γιατί ο Στίβενς, είπαμε, έχει συγγένεια κι από εκείνη την πλευρά. Τι μουσική είναι τελικά αυτή που ακούγεται στο "The Age Οf Adz"; Χμ. Να την πούμε ηλεκτρονικο-ορχηστρική ψυχεδελική σπουδή πάνω στην dream pop; Κάπως έτσι...

Sufjan Stevens - Too Much (Live)


Antony & The Johnsons
Swanlights
(Οκτώβριος 2010)

Γιατί ρε Άντονι; Και τα τρία προηγούμενα άλμπουμ σου τα είχα στο εικονοστάσι μου, τα θεωρούσα τεράστιες εμπειρίες από τα naughties, μουσική για να με κάνει καλλίτερο άνθρωπο, να μου διδάσκει πως τα στραβά και τα τραγικά θα είναι πάντα εκεί και δεν μπορεί κανείς να τα αποφύγει, γι' αυτό πρέπει να είναι πάντα προετοιμασμένος. Και τώρα, που αποφάσισες ότι ό,τι είχες πια να πεις πάνω σε αυτό το θέμα -ή που, χάρη και στην επιτυχία και την δημοσιότητά σου, κατάφερες να σκοτώσεις του δαίμονές σου κι εσύ-, αρχίζεις ξαφνικά ν' αφήνεις τις κουρτίνες μισάνοικτες, να μπαίνει μέσα λίγο φως, αρχίζεις να χαμογελάς, αρχίζεις να γλυκαίνεις το τρέμουλο της καστράτο φωνής σου, γιατί το κάνεις τόσο ανέμπνευστα;

Στο "Swanlights" με ενοχλεί περισσότερο από όλα το ότι ώρες ώρες κολλάει σε μία νότα, σε μία λούπα, σε μία λέξη ή φράση, που την επαναλαμβάνει αφηρημένα, σαν παλαβός σε ψυχιατρείο που κυττάζει τα αίματα στον τοίχο από το κεφάλι ενός άλλου ψυχάκια που πήγε και το κοπάνησε με μανία -ή βρήκε ένα όπλο και του χάρισε μια τρύπα. Έχει ένα θετικότερο τελικό μήνυμα από τα τρία προηγούμενα (αριστουργήματά του), αλλά φαίνεται πως το "ευχάριστο" δεν είναι μια λέξη που ο Άντονι Χέγκαρτι μπορεί να επεξεργασθεί με επιτυχία. Εξ ου και τα δύο - τρία καλά κομμάτια του άλμπουμ (ξεχωρίζω τα "I'm In Love" και "Christina's Farm") είναι τα πιο σκοτεινά και στενόχωρά του. Με ενοχλεί, βέβαια, και το γεγονός ότι πια δεν θα μπορώ να τον υπερασπισθώ απέναντι σε όσους κατηγορούν τη λυγμολαλιά του και τη μανιέρα του. Γιατί εδώ δεν είχαν κανένα λόγο ύπαρξης. Και δεν έχει καμμία ύπαρξη η μουσική του ιδιοφυία που ήταν τόσο, μα τόσο αναγκαία για το μεγαλεπήβολό του σχέδιο να βγει από την τρύπα του και να ανεβεί επιτέλους στην επιφάνεια. Γιατί ρε Άντονι; (encore)

Antony & The Johnsons - Thank You For Your Love

Belle & Sebastian
Write About Love
(Οκτώβριος 2010)

Κάθε φορά που οι Belle & Sebastian κυκλοφόρησαν κάτι καινούργιο μέσα στην δεκαετία που μας πέρασε έσπευσα με ενθουσιασμό μικρού παιδιού να το αποκτήσω, ονειρευόμενος τις άπειρες ώρες που θα βυθιζόμουν στο εθιστικό παιχνίδι τους, όπως με εκείνες, τις πρώτες του εκδοχές από τα μέσα των '90s. Πάντα έμενα με τη γλύκα. Όχι ότι τα άλμπουμ ήταν άσχημα, αλλά πού ήταν εκείνη η ξέφρενη ειλικρίνεια του "Tigermilk", του "If You're Feeling Sinister" ή του "The Boy With The Arab Strap" που ευθύνονται στο μέγιστο βαθμό για το ότι κατάφερα επιτέλους να απεξαρτηθώ από το metal και να εκτιμήσω και άλλα είδη μουσικής. Ναι, οι B&S είναι η αγαπημένη μου ποπ μπάντα όλων των εποχών (μαζί, βεβαίως, με τον Νιλ Χάνον και τους Divine Comedy) και ναι, κάθε φορά που έβγαζαν ένα νέο άλμπουμ στα '00s, το μόνο που κατάφερναν τελικά ήταν να μου δώσουν μια καλή αφορμή να ξαναλιώσω τα τρία πρώτα τους...

Αυτές τις μέρες συλλαμβάνω τον εαυτό μου στο αυτοκίνητο να τραγουδάει όλο κάτι "Fox In The Snow" και "It Could Have Been A Brilliant Career". Τι σκατά έχει συμβεί; Μα φυσικά, οι Belle & Sebastian κυκλοφόρησαν καινούργιο άλμπουμ. Και οι δισκοκριτικοί το υποδέχτηκαν με φρενήρη ενθουσιασμό. Και έσπευσα να το αποκτήσω με τις γνωστές προσδοκίες. Αλλά δεν... Ξέρεις, δεν είναι κακό. Ίσα ίσα, είναι καλό, χαρούμενο και ανεβαστικό. Αλλά είναι εφήμερο. Είναι για να σου φτιάχνει τη διάθεση όταν ο καιρός μουρτζουφλιάζει πάρα πολύ και ο ήλιος δεν λέει να βγει, αλλά μόλις ο ήλιος όντως βγαίνει, δεν το χρειάζεσαι πια. Παίρνεις το αμάξι και φεύγεις για την ύπαιθρο. Και στο δρόμο ακούς κι ένα "We Rule The School" για ξεκαύλωμα.

Belle & Sebastian - Write About Love (Live)

Zola Jesus
Stridulum ΙΙ
(Οκτώβριος 2010)

Η Ζόλα Τζίζους είναι η νέα Ελίζαμπεθ Φρέιζερ; Η νέα Σιούξζι; H νέα Αδαμαντία Γκαλάς; Να ξεχάσουμε την Bat For Lashes και όλες όσες "νέες τέτοιες" ήταν κι εκείνη πριν δυο-τρία χρόνια; Είναι τόσο επιβλητική η φωνή της Ζόλα, έχει τέτοιο σθένος, τέτοιο φρενήρη στροβιλισμό, που κανείς δεν θα σε κατηγορήσει αν την συγκρίνεις άμεσα με τα ως άνωθι ιερά τέρατα. Ναι, ξέρω, παντού ακούς για ένα από τα άλμπουμ της χρονιάς, γιατί εγώ τώρα σου γράφω μόνο για τη φωνή της; Πάμε πάλι από την αρχή, λοιπόν: η Ζόλα Τζίζους είναι η νέοι Cocteau Twins, οι νέοι Dead Can Dance, οι νέοι Siouxsie & The Banshees; Όχι, δεν είναι, ειδικά οι νέοι Cocteau Twins με το ηχόχρωμα των οποίων βάφει και τα δικά της τοπία με ειδωλολατρικό φανατισμό, δεν είναι. Αλλά δεν είναι ακόμη. Γιατί η κατά κόσμον Νίκα Ρόζα Ντανίλοβα από το Φοίνιξ της Αριζόνας έχει αυτή την απίθανη, αναθεματισμένα παρανοϊκή ηλικία για άνθρωπο που γράφει τέτοια τραγούδια: 21! Κι αν το περσινό "The Spoils" έκανε μεν μια αίσθηση με το θράσος του, αλλά δεν είχε ολοκληρωμένες ιδέες, το φετινό της EP "Valusia" ήταν αυτό που χάραξε τη γραμμή και όρισε πως το ζητούμενο είναι η αναβίωση των Cocteau Twins.

Και μετά ήλθε το άλμπουμ, το "Stridulum II" και η γραμμή έγινε ολόκληρο τείχος, πίσω από το οποίο η Ζόλα δεν ήθελε πια να ρίχνει ούτε μια ματιά. Αν αυτό το κορίτσι χαράσσει τόσο θεληματικά την πορεία της, παίζοντας εντός των κανονισμών και αποδεικνύοντας ότι είναι άψογα διαβασμένη, σερβίροντας τραγούδια καθ' όλη την διάρκεια του έτους, σε έναν παραγωγικό οργασμό που η ηλικία της επιτρέπει και οι μεγαλύτεροί της εκλιπαρούν να έχουν, πόσο λαμπρό προδιαγράφεται το μέλλον της; Υπέρλαμπρο, έχω να πω, ακόμη πιο λαμπρό απ' όσο προμηνύουν τα αριστουργήματα "Night" και "Lightsick", αρκεί να μην καεί η ίδια μέσα στην πολυπραγμοσύνη της. Α, και να κόψει τα φαλτσαρίσματα όταν τραγουδάει ζωντανά και δεν έχει την παραγωγή να της τα κόβει sur mesure.

Zola Jesus - Night (Live)


Blonde Redhead
Penny Sparkle
(Σεπτέμβριος 2010)

Δύο είναι τα ερωτήματα που θέτει το τελευταίο άλμπουμ των γιαπωνεζοϊταλών. Και τα θέτει αμφότερα στους φίλους της μπάντας. Διότι -φαντάζομαι ότι- με ένα δισκάκι χωρίς διακριτό hit, χωρίς ένα κομμάτι γραμμένο για να ξεχωρίζει κάπως, δεν μπορείς να πολυψάχνεσαι για νέο κοινό, ειδικά στη λιμνούλα της ποπ όπου έχεις αρχίσει πια να πλατσουρίζεις για τα καλά.

Ερώτημα 1ον: Προτιμάς τους Blonde Redhead του α λα Sonic Youth παρελθόντος τους ή τούτους εδώ, τους ηλεκτρονικούς, τους ας πούμε dream trip hop; Όποιος απαντάει "Sonic Youth και άγιος ο Θεός" δεν χρειάζεται να προχωρήσει καν στον 2ο ερώτημα. Έχει ήδη αφορίσει την μπάντα και ψάχνει για άλλες αναφορές στο θορυβώδες ροκ των τελών της δεκαετίας του '80, ονειρευόμενος όπως πάντα τη νύκτα που θα περάσει αγκαλιά με το δεξί μπούτι της Κιμ Γκόρντον. Όποιος ξεροχύνει με την ιδέα της dream pop, με ακολουθεί στο επόμενο βήμα.

Ερώτημα 2ον: Είναι, λοιπόν, το "Penny Sparkle" ένα άλμπουμ που ν' αξίζει την εκσπερμάτισή σου; Τσου, εξ ου και τα δυόμισι αστεράκια. Οι Blonde Redhead παρά το ένδοξο παρελθόν τους, και προς τιμήν τους, συνεχίζουν να πειραματίζονται με νέα πράγματα, απλά εδώ το κάνουν ικανοποιητικά και μόνον. Δεν μπορούν να χειριστούν με δημιουργικότητα το νέο τους ήχο, και ακούγονται κάπως μονότονοι και προβλέψιμοι.

Robert Plant
Band Of Joy
(Σεπτέμβριος 2010)

Ας ξεκολλήσουμε πια από το λεντζεπελινικό του παρελθόν, που επικρέμαται απειλητικό πάνω από κάθε ξεπόρτισμα του 62χρονου Βρετανού προς ο,τιδήποτε πιο αμερικάνικο, πιο παραδοσιακό, λιγότερο πομπώδες από το σκληρό ροκ με το οποίο έγραψε ιστορία στα late '60s / early '70s. Γιατί ο Ρόμπερτ Πλαντ είναι ένας σπουδαίος καλλιτέχνης, και επιμένω στη λέξη "καλλιτέχνης", που τού αξίζει μια θέση στο hall of fame και αυτόνομα, χωρίς το υπόλοιπο φάντασμα των Led Zeppelin να στοιχειώνει το δικό του παραμύθι.

Robert Plant - Angel Dance

Το "Band of Joy" είναι ένα υπέροχο κοκτέιλ από φολκ και μπλουζ του αμερικάνικου νότου, μπερδεμένα με γνήσιο ροκ εν ρολ, με τον τρόπο που το έκαναν παλιά, ξέρεις, τον καλό, που παρ' ότι δεν φέρνει απολύτως τίποτε καινούργιο μουσικά (μόνο ένα κομμάτι είναι δικό του, τα υπόλοιπα ανήκουν στους Los Lobos, τον Townes Van Zandt, τους Kelly Brothers και άλλους, εξ ου και τα τέσσερα -και όχι παραπάνω- αστεράκια), είναι τόσο άψογα εκτελεσμένο, από τον κορυφαίο bartender του είδους του. Έναν άνθρωπο που δεν κομπλεξαρίστηκε ποτέ τόσο ώστε να βάλει διακριτικές γραμμές απέναντι στο αμερικανικό και το βρετανικό φολκ, για παράδειγμα, κι έναν performer που ξέρει πολύ καλά, μετά από 45 και βάλε χρόνια καριέρας, να βγάζει από κάθε κομμάτι το πιο γλυκό του νέκταρ. Κάπως έτσι ηχογραφήθηκε και το "Band Of Joy" (που, παρεμπιπτόντως ήταν το όνομα του πρώτου γκρουπ του Πλαντ, που έπαιζε psycho-folk κάπου το '64, όταν ήταν 16 ετών), με πολύ μεράκι και πολύ κέφι. Για τους μεγαλύτερους σε ηλικία ή τους κολλημένους με τον αμερικανικό νότο, πέντε αστεράκια για πλάκα...

Robert Plant - Monkey (Live)

Beach Fossils
Beach Fossils
(Ιούλιος 2010)

Σε μια χρονιά όπου η σερφάδικη lo-fi indie pop είχε την τιμητική της (με Drums, Surfer Blood για τους οποίους σας τα έγραφα εδώ, Love Is All και Dum Dum Girls εδώ, αλλά και Best Coast που ακολουθούν ακριβώς από κάτω), οι Beach Fossils είναι ο αδύναμος κρίκος και βασικά πρέπει να εκδιωχθούν πάραυτα από το σπίτι του Big Brother. Κάνουν αυτό το νέο "παλιακό" άκουσμα να μοιάζει με αγγαρεία, με ανάγκη απλά να ακολουθήσουν το hype, γιατί ναι μεν ήθελαν να δείξουν ότι ξέρουν να γρατζουνίσουν τις κιθάρες τους, αλλά δεν ήξεραν με τι σκατά μουσική να το κάνουν. Ναι, είναι σαν απολιθώματα θαμμένα κάτω από την άμμο μιας παραλίας. Και καλό είναι να μείνουν εκεί θαμμένοι.


Best Coast
Crazy For You
(Ιούλιος 2010)

Τι έγραφα παραπάνω για κάτι απολιθώματα στης σερφάδικης ροκ των '60s σε μια παραλία; Απολιθώματα που δεν αξίζει να ασχοληθείς μαζί τους και να χάσεις το ωραίο το κύμα και το ταξιδάκι με το σανίδι σου πάνω του; Ε, λοιπόν, άκουσέ με και πήγαινε στην καλλίτερη παραλία. Oι Best Coast, χάρη και στα φωνητικά της Μπέθανι Κοζεντίνο που τη φαντάζομαι σαν την Τουίγκι ή σαν την Χλόη Λιάσκου με μαγιό μυτερό να χοροπηδάει χαρούμενη στην άμμο (και γι' αυτό δεν την γκουγκλάρω, μη μου χαλάσει η φαντασίωση) είναι οι πιο αποδοτικοί σε επίπεδο rip curl αναβιωτές του είδους που τόσο hype τραβάει πάνω του φέτος. Παίζουν πάναπλη μουσική, τραγουδούν εντελώς πρωτοεπίπεδα ρεφρέν ("Σ' αγαπώ", "Μου λείπεις" και τέτοια), αλλά ρε φίλε από αυτό το είδος της μουσικής δεν περιμένεις καμμιά βαθιά φιλοσοφία. Να το ακούς τέρμα στο αυτοκίνητο ξέγνοιαστος θες, όσο γκαζώνεις για να προλάβεις το κύμα -ή τον αέρα, εμείς οι γουιντσερφάδες.


Circa Survive
Blue Sky Noise
(Απρίλιος 2010)

Αν τσιμπήσεις από την σχεδόν δακρύβρεχτη ιστορία του frontman των Circa Survive, του ταλαίπωρου Άντονι Γκριν που στον δρόμο για το τρίτο άλμπουμ αυτής της emo μπάντας, έφτασε μέχρι και σε ψυχιατρική κλινική, τότε το "Blue Sky Noise" μπορεί και να σου φανεί συγκινητικό. Με τόσο πόνο όμως, βιωμένο από το ίδιο το γκρουπ στο μέγιστο βαθμό, δεν θα έπρεπε να σε κάνει κι εσένα να συμπάσχεις; Τουλάχιστον στο ίδιο επίπεδο που το κατάφερνε το "Black Parade" των My Chemical Romance, το κατ' εμέ σημείο αναφοράς για το emo rock; Άσε λοιπόν τις παπαριές περί ψυχικών παθών στην άκρη (εξ άλλου, οι μισοί από τους μουσικούς που λατρεύουμε, τα έχουν τα θεματάκια τους έτσι κι αλλιώς, οπότε μην ψαρώνεις) και κρίνε αυτό το δισκάκι με βάση τη μουσική του αξία και μόνο. Ναι, ώρες ώρες μοιάζει να πλανάρει στα οργισμένα κύματα του πελάγους των Mars Volta, αλλά -κακά τα ψέμματα- υπάρχουν και στιγμές που βαλτώνει στον οχετό της emo pop και των Tokio Hotel. Ευτυχώς, οι τελευταίες είναι ελάχιστες, και τελικά το πιο μεγάλο "μείον" του "Blue Sky Noise" είναι η κάπως μεγάλη διάρκειά του (μια ώρα παρά ενάμισι λεπτό) που για ένα είδος μουσικής, που κανονικά πρέπει να σε αρπάζει από τα μούτρα, να σε κουνάει πάνω κάτω κι αριστερά δεξιά με βία και να σου σερβίρει και κανα δυο χαστουκάκια στο φινάλε, μου φαίνεται κάπως τραβηγμένη. Γιατί το πολύ το κύριε ελέησον το βαριέται και ο ιερεύς, όπως έχει πει ο προπάππος μου ο Θυμόσοφος Λαός.


Grinderman
Grinderman 2
(Σεπτέμβριος 2010)

Έχω την αίσθηση ότι στη Ελλάδα δεν πρέπει να έχει γραφτεί ποτέ ούτε μια αράδα λέξεων που να περιέχει κάτι το έστω μέτριο για τον Νικ Κέιβ. Ας είναι, λοιπόν, η επόμενη πρόταση αυτού του post η πρώτη που θα το κάνει: Δεν τρελλάθηκα με τo "Grinderman 2". Ναι, είναι κτηνώδες, κιθαριστικά επιβλητικό, βίαιο, παρεΐστικα κακιασμένο, σκοτεινό και τρομακτικό (όχι βέβαια όσο οι δουλειές του Κέιβ με τους Bad Seeds), αλλά γιατί όλοι αυτοί οι χαρακτηρισμοί να πρέπει να σημαίνουν ένα σπουδαίο άλμπουμ κι όχι απλά ένα κτηνώδες, βίαιο, σκοτεινό κλπ κλπ κλπ ροκάκι από αυτά που ο Κέιβ ξέρει μεν να κάνει καλά, αλλά που δεν είναι δα και τίποτε το καινούργιο, ούτε τίποτε το ξεσηκωτικό; Το "Grinderman 2" για μένα είναι αυτό που είναι: ένα side project, ένα τζαμάρισμα, ένα ξεφλόκιασμα. #peste_na_me_fate.


TI ΑΛΛΟ ΑΚΟΥΣΑ ΤΟΝ ΟΚΤΩΒΡΙΟ:
Eels - Tomorrow Morning: Είχα δει ζωντανά τους Eels στη Μαδρίτη, στις 22 Νοεμβρίου του 2001. Κόντεψε να με πάρει ο ύπνος. Αργόσυρτο είναι και τούτο εδώ. Δεν κάνει για live, αλλά για να κάτσεις να ενδοσκοπήσεις με ένα μείγμα indie rock, folk pop και electro gospel, είναι μια χαρά. Τρία αστεράκια. Emeralds - Does It Look Like I'm Here?: Οι Animal Collective συναντούν τον Μπράιαν Ίνο. Κάτι τέτοια είναι μόνο για τους φανατικούς του είδους. Εγώ πάω για ύπνο. Δυόμισι αστεράκια. / Julian Lynch - Mare: Κάτι μεταξύ Σκάουτ Νίμπλετ και Άριελ Πινκ. Αργό, εντελώς lo-fi, συγκεχυμένο ώρες ώρες, δηλαδή ό,τι πρέπει για πολλά ποντάκια στην κλίμακα Πίτσφορκ (και τ' αρχίδια μου). Δεν τσιμπάμε και του αφήνουμε μόλις... Δυόμισι αστεράκια. / Tracy Bonham - Masts Of Manhatta: Έξυπνο, σπιρτόζικο μοντέρνο φολκ, που ώρες ώρες μπλέκει με κάτι τζαζ ενορχηστρώσεις (κάτι σαν αυτό που έκανε και η Νόρα Τζόουνς στο τελευταίο της άλμπουμ), χωρίς βέβαια να κομίζει κάτι συναρπαστικά καινούργιο. Τριάμισι αστεράκια.