Rock the Vote 2011: Η εικοσάδα που δεν χώρεσε στην εικοσάδα

Blogovision ain't over until the fat lady sings...

Η φετεινή σοδιά ήταν πολύ πλούσια. Αλλά είχε λίγα από εκείνα τα τσαμπιά που θα δώσουν μεγάλα κρασιά, grands crus που σε δέκα, δεκαπέντε χρόνια από τώρα θα τα απολαμβάνουμε ακόμη . Ήταν όμως όλοι οι καρποί ζουμεροί και γεμίσαμε πολλά κοφίνια. Ως εκ τούτου στην τελική μου εικοσάδα έπρεπε να χωρέσουν κάπου σαράντα άλμπουμ (αλλά μόνο τέσσερα - πέντε διεκδικούν την κορυφή). Κι επειδή αυτό είναι αδύνατον, αναγκάστηκα να αφήσω 20 πίσω. Επειδή η τελική επιλογή έγινε υπό την ψυχολογία μου αυτών την ημερών, ίσως τελικά να αδικώ κάποια. Γι' αυτό και θα τούς αφιερώσω το σημερινό post. Είναι η εναλλακτική μου εικοσάδα, σε αλφαβητική σειρά, μουσικές που μού κράτησαν συντροφιά σε μια παράξενη χρονιά, μουσικές που με κράτησαν δυνατό όταν άρχιζαν τα ζόρια, που με έκαναν να ελπίζω όταν όλα σπίνταραν προς το γκρεμό, ή που γέμιζαν με νόημα τη μελαγχολία μου και την ημικατάθλιψη όταν με ρουφούσε η δίνη.

Adele - 21
To ποπ φαινόμενο του 2011, με την πληθωρική, ασυνήθιστη φιγούρα, την εκφραστική φωνή και την dream team της εμπορικής παραγωγής να την στηρίζει και να την πουσάρει στην κορυφή.

Alison Kraus & The Union Station - Paper Airplane
Πλούσια κάντρι από την ηγερία του είδους σ' ένα άλμπουμ χωρίς ούτε μια άτυχη ή αδιάφορη στιγμή.

Τhe Antlers - Burst Apart
Άξιος διάδοχος του Lo-Fi ντεμπούτου τους, όχι όμως τόσο μεθυστικός όσο εκείνο ώστε να φιγουράρει ψηλά στη λίστα.

DeVotchKa - 100 Lovers
Τσιγγάνικο indie rock που, παραδόξως, δεν ακούγεται γραφικό και λιγδιάρικο, αλλά σοφιστικέ και εμπνευστικό.

Eddie Vedder - Ukulele Songs
Τραγούδια που έγραψε για το γιουκαλίλι του ο σπουδαίος Έντι Βέντερ (συν μερικές διασκευές) και που μού κράτησαν υπέροχη παρέα στις βόλτες μου, στις αρχές του καλοκαιριού στην Βαυαρία (άσχετο).

Gillian Welch - The Harrow And The Harvest
Ίσως το καλλίτερο άλμπουμ της χρονιάς για τους λάτρεις της κάντρι.

Girls - Father, Son, Holy Ghost
Lo-Fi με εκφραστικά ξεσπάσματα, θα έμπαινε στην εικοσάδα αν τελικά κατέληγα στο να είναι από γυναίκες τα υπόλοιπα 19 (εύκολο ήταν και φλέρταρα με την ιδέα για καιρό), για να ενταθεί το λογοπαίγνιο με το όνομά τους. Τελικά χώρεσαν κι άλλοι άντρες και πέταξαν τα... κορίτσια έξω. Όχι ότι δεν ήταν σπουδαίο άλμπουμ πάντως.

Handsome Furs - Sound Kapital
To "Husband & Wife" ντουέτο της χρονιάς παίζει ακριβώς το pop rock που λατρεύουμε να χορεύουμε στα πάρτυ. Σε μια πιο χαρούμενη χρονιά, θα φιγούραρε στο Top 10.

Iron & Wine - Keep Each Other Clean
Η πιο γεμάτη του, εξωστρεφής δουλειά ως τώρα, παίρνει το indie folk του και τού δίνει δυνάμεις σούπερμαν.

Joan As Police Woman - The Deep Field
Το αγαπημένο μου άλμπουμ στην αρχή της χρονιάς, ένα μετρημένο indie pop / rock έπος, θα έφθανε πολύ ψηλότερα αν δεν βασιζόταν μόνο σε τέσσερις - πέντε κομματάρες, αλλά ήταν ισοβαρές στο σύνολό του.

Keren Ann - 101
Σε μια παρόμοια, λίγο πιο ποπ, τροχιά με εκείνο της Joan As Police Woman, το έλιωσα στην αρχή του έτους, μέχρι να αρχίσουν να κυκλοφορούν τα πιο ολοκληρωμένα άλμπουμ που γέμισαν τελικά την 20άδα μου.

My Morning Jacket - Circuital
Mουσάτοι ροκάδες με ηλεκτρικές διαθέσεις και γεμάτες ενορχηστρώσεις, στην καλλίτερή τους δουλειά ever.

Panda Bear - Tomboy
Όχι και τόσο πειραματικός όσο με τους Animal Collective, μάς χάρισε τον ηλεκτρονικό (αν και είναι άδικο να τον χαρακτηρίζω μόνο ως τέτοιον) δίσκο της χρονιάς.

Sarah Jarosz - Follow Me Down
Το νέο, τεράστιο ταλέντο της κάντρι και του bluegrass έβγαλε δεύτερο δίσκο, αποδεικνύοντας ότι οι προσδοκίες που μάς γέννησε με το εφηβικό της ντεμπούτο δεν ήταν φρούδες.

Smith Westerns - Dye It Blonde
Lo-Fi no more, ανεβάζουν ρυθμούς και μας στέλνουν στην πίστα να ιδρώνουμε με ενθουσιασμό.

St. Vincent - Strange Mercy
Επιμένει να μην κάνει τίποτε εύπεπτο, σ' ένα προσωπικό indie σύμπαν, που αυτήν την φορά όμως είναι επιτέλους ένα ολοκληρωμένο, πλήρες άλμπουμ. Έμεινε έξω από την εικοσάδα μου μόλις σήμερα.

The Dodos - No Color
Τίμια μπάντα που παίζει ωραίο εναλλακτικό ροκ σ' ένα ψαγμένο από χίλιες πλευρές άλμπουμ που ομολογώ ότι ίσως δεν τού έδωσα τη σημασία που τού άξιζε.

The Felice Brothers - Celebration, Florida
Οι νέοι θεοί της Americana στην καλλίτερή τους δουλειά μέχρι σήμερα.

John Vanderslice - White Wilderness
Με ενορχηστρώσεις που χώρεσαν μέσα ολόκληρη συμφωνική ορχήστρα ο αρχετυπικός indie rocker παρουσίασε την πιο πολύπλοκη και δύσπεπτη δουλειά της καριέρας του.

Wild Beasts - Smother
Σε μια πιο εύθραυστη εκδοχή του new wave τους, τόσο που να θυμίζουν Antony & The Johnsons, μας χάρισαν ένα από τα πιο συναισθηματικά άλμπουμ της χρονιάς.


Από αύριο και κάθε μέρα μέχρι τις 20 Δεκεμβρίου, θα παρουσιάζουμε τα 20 αγαπημένα μας άλμπουμ για το 2011. Φέτος, ο συνήθης guest blogger Φώτης Βαλλάτος θα συμμετάσχει από το προσωπικό του blog στη Lifo, αλλά το κενό του θα αναπληρώσει επάξια ο Cartoon Dandy. Παρέα με τον οποίον (και τον Θοδωρή Κανελλόπουλο) θα ανοίξουμε απόψε την αυλαία της Blogovision με ένα πάρτυ προθέρμανσης για όσα θα ακολουθήσουν (λεπτομέρειες εδώ).

Αυτόν τον μήνα τα ηχεία παίζουν: Kate Bush, Jens Lekman, Laura Marling κ.α.

Babooshka ναι, με μπάσο όχι.

Όπως ακριβώς το υποσχέθηκα: Τελευταίες "Δισκοκριτικές" της χρονιάς και από αύριο ξεκινάει ο χαμός με τη φετεινή Blogovision (και με γιορτή / προθέρμανση στο Concept - Κολοκοτρώνη 9, Κηφισιά, μετά τις 22:00, με μουσικές από Cartoon Dandy, Thodoriskan και μένα). Τελευταίες, αλλά όχι παρακατιανές, κι αυτό λόγω Κέιτ Μπους που -εννοείται- έβγαλε ένα από τα άλμπουμ της χρονιάς και, φαντάζομαι, θα φιγουράρει στο top5 ουκ ολίγων λιστών της Blogovision για φέτος. Κατά τ' άλλα, μια απογοήτευση...

Kate Bush
50 Words For Snow
(Νοέμβριος 2011)

Τόσο, μα τόσο όμορφο! Όσο και το χιόνι, όταν μας έχει λείψει και εμφανίζεται απ' το πουθενά ένα νυσταγμένο απόγευμα την ώρα που βγαίνουμε κατάκοποι απ' το γραφείο. Κι ένα concept album για το χιόνι θα μπορούσε μόνο μια Κέιτ Μπους να κάτσει να φτιάξει, Άντε κι η PJ Harvey, της οποίας το αντίστοιχο project για την μάχη της Καλλίπολης στιγμάτισε το πρώτο μισό του 2011. Κι αν οι προθέσεις των δύο υπέροχων κυριών είναι κοντινές, η αισθητική τους και το ηχητικό αποτέλεσμα είναι εντελώς διαφορετικά. Η Μπους, παρέα μ' ένα πιάνο κυρίως (πολύ λίγα όργανα ακόμη θ' ακούσεις στο "50 Words For Snow") και μερικές guest αντρικές φωνές, στήνει ένα αφηρημένο, ονειρεμένο σκηνικό, μέσα από ογκώδη κομμάτια. Μόλις επτά χώρεσαν στο άλμπουμ, αλλά η διάρκειά του φθάνει τη μία ώρα. Και οι σύντροφοί της σ' αυτές τις ωδές στο χιόνι είναι όλοι τους τόσο υπέροχα διαλεγμένοι. Από τον γιό της, Μπέρτι (νέα μόδα αυτή, είδαμε και τον Τόρι Έιμος να τραγουδάει παρέα με την κόρη της), στον απίστευτο Στίβεν Φράι που απαγγέλει 50 λέξεις για το χιόνι, τον Άντι Φεργουέδερ Λόου και, βέβαια, έναν σπαρακτικό Έλτον Τζον που έχουμε πολλά χρόνια να ακούσουμε τόσο ειλικρινή και καθόλου επιδειξία. Κι αν όλα τα παραπάνω μοιάζουν λίγο σοφιστικέ και θολά, μην σε τρομάξουν. Μπορεί να μην είναι ό,τι πιο uptempo σού έχουν σερβίρει φέτος, τρώγεται όμως με τεράστια λαχτάρα και χωνεύεται πολύ εύκολα. Γιατί η Κέιτ Μπους θα είναι πάντα η Κέιτ Μπους.



Jens Lekman
An Argument With Myself EP
(Σεπτέμβριος 2011)



Τέσσερα χρόνια μετά το υπέροχο "Night Falls Over Kortedala", θά 'λεγες ότι έχει περάσει πολύς καιρός που δεν έχεις ακούσει κάτι από τον Σουηδό και την chamber pop του. Κι έρχεται ένα απογοητευτικό ΕΡ να σε κάνει να καταλάβεις πως όχι, αυτός εδώ δεν είναι ο Νιλ Χάνον της Σκανδιναυίας και κρίμα, μα τόσο κρίμα. Σκαρώνει κι εδώ τους χαρακτήρες του με στιχουργική μαεστρία, διηγείται ωραίες ιστοριούλες παρατραβώντας τα όρια των φωνητικών ώρες ώρες, αλλά η μουσική δείχνει να τον βαριέται και να μη θέλει να τον συνοδεύσει. Στο τέλος μένουν μόνο κάτι ακόρντα και κάτι μακρόσυρτα παραμυθάκια. Κι αν και ΕΡ, μικρής διάρκειας, καταντάει να σε κουράζει.

Laura Marling
A Creature I Don't Know
(Σεπτέμβριος 2011)

Διχασμένο ανάμεσα στην βρετανική folk και σε μια καλιφορνέζικη, στο στυλ της Σουζάν Βέγκα, folk-pop, είναι στο μισό του επιδεικτικό και κάπως κουραστικό, στο άλλο μισό σοφιστικέ και ελκυστικό. Αλλά, τελικά, σε αφήνει αδιάφορο με όλον αυτόν τον αχταρμά. Η Μώρλινγκ μεγαλώνει και ακόμη δεν μπορεί να αποφασίσει τι μουσική ακριβώς θέλει να παίξει και πόσο πρέπει ή δεν πρέπει να την σφραγίζει με τα ιδιαίτερα στοιχεία της φωνής της. Η αλήθεια είναι πως σε κάποια κομμάτια μεγαλουργεί, ειδικά εκεί που στήνει μελαγχολικούς σκοπούς και χρησιμοποιεί τη φωνή της για να τους στοιχειώσει (βλ. "Night After Night". Αλλά αλήθεια, επίσης, είναι πως έφτασε πια το τρίτο της άλμπουμ και ακόμη μας αφήνει με προσδοκίες και όχι με ένα αληθινο αριστούργημα όπως όλοι μας υποσχέθηκαν ότι θα κάνει όταν την πρωτάκουσαν. Ίσως γιατί η ίδια δεν υποσχέθηκε ποτέ κάτι τέτοιο ούτε νοιάστηκε να κυνηγήσει αυτόν τον θρύλο.

Lou Reed & Metallica
Lulu
(Νοέμβριος 2011)

Κατ' αρχάς το όνομα των Metallica μπαίνει στη μαρκίζα μάλλον για λόγους διαφήμισης. Το άλμπουμ είναι ξεκάθαρα Λου Ριντ και μόνο από την πρώτη μέχρι την τελευταία του στιγμή. Οι Metallica -κυρίως οι κιθάρες του Χέτφιλντ και του Χάμετ- τονίζουν κάποια στοιχεία του όταν χρειάζεται ένταση και καταστρέφουν πολλά άλλα (κυρίως με τη μεγαλομανία του Ούλριχ στα ντραμς), που κανονικά θα έπρεπε να σιωπούν και να αφήνουν τον Ριντ να διηγείται τις ιστορίες του. Ο οποίος Ριντ είναι πια πολύ γερασμένος και μοιάζει μ' ένα προφήτη που τα έχει λίγο χαμένα. Το άλμπουμ είναι σχεδόν spoken word και όχι τραγούδισμα, έχει σαφώς κάποιες αρετές (θα ήταν αδύνατον τέτοια μεγαθήρια να έγραφαν μόνο μαλακίες), αλλά στο σύνολό του είναι ένα συνεχές παραλήρημα του Λου Ριντ, που μοιάζει το ίδιο καθ' όλη την διάρκεια -άρα βαρετό- και που σίγουρα είναι πολύ κατώτερο των προσδοκιών που καλλιέργησε μέχρι την κυκλοφορία του.


ΤΙ ΑΛΛΟ ΑΚΟΥΣΑ ΤΟΝ ΝΟΕΜΒΡΙΟ:
True Widow - As High As The Highest Heavens And From The Center To The Circumfernce Of The Earth:  Τόσο μεγαλεπήβολος τίτλος, τόσο γλυκό περιεχόμενο. Ναι, θέλουν να είναι σαν τους Mogwai, αλλά το post rock τους έχει μια μελωδία πιο μειλήχια, πιο θερμή. Τριάμισι αστεράκια / Cymbals Eat Guitars - Lenses Alien: Θυμίζουν Modest Mouse, Flaming Lips (ή Pavement στο πιο επεξεργασμένο) και σκαρώνουν έναν δίσκο με τρία εκατομμύρια επίπεδα, τόσα που κάπου το χάνεις. Και παρ' ότι νιώθεις ότι εδώ παίζεται κάπου σπουδαίο, τα logistics δεν σ' αφήνουν να το πολυχαρείς τελικά. Τριάμισι αστεράκια / Butch Walker - The Spade: Αυτό το στυλάκι του χαρωπού μάγκα ρόκερ απ' το Νιου Τζέρσι ή όπου αλλού (απ' τη Ρώμη της Τζόρτζια είν' ετούτος εδώ) μοιάζει πολύ με Bon Jovi, άρα είναι ό,τι πρέπει να σού παίξει στο πάρτυ γάμου της κόρης σου, αλλά αλμπουμιακά δεν πολυκαταπίνεται. Δύο αστεράκια  / 2L8 - New Battles, without honor and humanity: Από τις πιο ενδιαφέρουσες ελληνικές κυκλοφορίες της χρονιάς, είναι πιο ωμό κι επιθετικό απ' το ντεμπούτο τους, ένα μπλέντερ από δεκάδες μουσικά είδη που οι κάποιες ατεχνίες του το κάνουν όμορφα ακατέργαστο. Τρία αστεράκια / Iceage - New Brigade: Δανέζικο punk rock που θα σού θυμίσει Abe Vigoda και No Age, όλα αυτά δηλαδή που δεν αντέχω ν' ακούω ούτε δευτερόλεπτο, αλλά που κουβαλάει και κάτι παράξενα dark metal στοιχεία μέσα (ένεκα η Σκανδιναυία) που με κάνουν να αναπολώ κάτι ωραία παιδικά χρόνια, οπότε μένω τελικά μετέωρος ανάμεσα στο delete και στο play again. Τρία αστεράκια / Kralice - Diotima: Παίζουν ένα black / progressive metal που απλά με κάνει να ξενερώνω για το πού έχει καταλήξει το είδος σήμερα. Και θεωρούνται και κορυφή σε αυτό που κάνουν. Είναι οι Burzum της Νέας Υόρκης, ας πούμε και οι λέξεις Burzum και Νέα Υόρκη στην ίδια πρόταση εμένα τουλάχιστον μου ακούγονται σαν αστείο. Δυόμισι αστεράκια / Memory Tapes - Player Piano: Μια κοψιά με τον Washed Out (βλέπε παρακάτω), ο Memory Tapes (κατά κόσμον Ντάβι Χωκ) φτιάχνει εύπεπτη, χαρωπή ηλεκτρονική ποπ, αλλά το δεύτερό του άλμπουμ είναι κομμάτι πιο λιγδιάρικο και "με το ζόρι" απ' το υπέροχο ντεμπούτο του. Τρία αστεράκια / Washed Out - Within and Without: Όπως ακριβώς ο Memory Tapes (βλέπε παραπάνω), μόνο που ετούτος εδώ τό 'χει πιο πολύ φέτος, ίσως γιατί τον βοηθάει σαν οδηγός για τυφλούς το μπλιμπλίκι που παίζει μπροστά του. Τριάμισι αστεράκια / The Wonder Years - Suburbia I've Given You All And Now I'm Nothing: Τυπικό emo rock από αυτό που ήταν τόσο μα τόσο υποσχόμενο πριν οκτώ χρόνια και τώρα... δεν είναι τίποτε. Τρία αστεράκια / Toro Y Moi - Underneath The Pine: Ανάλαφρη dream pop από ένα μετρ του είδους, που εύκολα αναμετριέται με το περσινό hit των Beach House. Τριάμισι αστεράκια / Wild Flag - Wild Flag: Αυθάδικο γυναικείο punk rock από αυτά που ξεσηκώνουν τους μουσικοκριτικούς, αλλά το πολύ το χάος του δεν είναι για τα δικά μου αυτιά. Τρία αστεράκια / Josh T. Pearson - Last Of The Country Gentleman: Γι' αυτόν τον υπέροχο μουσάτο τύπο που θα δούμε το άλλο Σάββατο στο Bios είχα ξεχάσει να γράψω όταν άκουσα το ευλαβικό, σχεδόν θρησκευτικό country rock ντεμπούτο του νωρίς φέτος, αλλά κάλλιο αργά παρά ποτέ. Σπαρακτικός όπως ήταν κι ο Bon Iver στο πρώτο του δίσκο, αλλά με ένα σημαντικό πλεονέκτημα: ότι στα 7, τεράστιας διάρκειας κομμάτια του ακούγεται πολύ παρόμοιος περνώντας από το ένα στο άλλο. Λέγεται, πάντως, ότι live όλο αυτό το μεθυστικό μοιρολόγι είναι μια φοβερή εμπειρία, οπότε ας μην προτρέχουμε πριν τον δούμε στο Bios. Τρία αστεράκια

Google Wave Sunsetting in 2012

Γιατί, πότε ανέτειλε;

"Dear Wavers, More than a year ago, we announced that Google Wave would no longer be developed as a separate product. At the time, we committed to maintaining the site at least through to the end of 2010. Today, we are sharing the specific dates for ending this maintenance period and shutting down Wave. As of January 31, 2012, all waves will be read-only, and the Wave service will be turned off on April 30, 2012. You will be able to continue exporting individual waves using the existing PDF export feature until the Google Wave service is turned off. We encourage you to export any important data before April 30, 2012. If you would like to continue using Wave, there are a number of open source projects, including Apache Wave. There is also an open source project called Walkaround that includes an experimental feature that lets you import all your Waves from Google. This feature will also work until the Wave service is turned off on April 30, 2012. For more details, please see our help center. Yours sincerely, The Wave Team"

ΕΜΑ, με δάκρυα, χωρίς ιδρώτα

Αφού τέθηκε το πρώτο κρίσιμο ερώτημα της βραδιάς ("είναι οι Monovine οι Έλληνες Nirvana;" -χωρίς απάντηση, μόνο με μια υπόθεση ότι οι αφίσες του Κομπέιν και της παρέας του πρέπει να κοσμούν ακόμη τους τοίχους των παιδιών από την Πάτρα), ανέβηκε στην σκηνή του Bios η ΕΜΑ και η μπάντα της και αμέσως τέθηκε το δεύτερο και πιο σημαντικό: "Αυτό που παίζει ντραμς είναι κορίτσι ή αγόρι; Κι αν είναι αγόρι, είναι πάνω από 17 ετών;" (Στο blog της αποκαλύπτει ότι είναι η μικρή της αδελφή).

EMA - Breakfast (Live in Athens)

Η ΕΜΑ χθες το βράδυ ήταν συγκινητική και παθιασμένη και τα κομμάτια της -αυτό το ξέρεις ήδη- υπέροχα. Αλλά περίμενα πώς θα έκοβε κάτι από τις ατμοσφαιρικές εισαγωγές και από τα μακρόσυρτα φινάλε τους, για να προσφέρει ένα πιο ωμό, ιδρωμένο σόου, παίζοντάς τα μισή ταχύτητα πιο γρήγορα. Ήταν και λίγος ο κόσμος, χώρεσαν και κάποια μικρο(τεχνικά)προβλήματα, κάποια στιγμή η συναυλία τέλειωσε και δεν ήσουν σίγουρος αν σού άρεσε πολύ ή καθόλου. 

Η ΕΜΑ είναι μια καλλιτέχνις με τεράστιο, πραγματικά τεράστιο, ταλέντο, αλλά πολύ μικρές -ακόμη- φιλοδοξίες. Αυτό που είδαμε χθες ήταν ανεπιτήδευτο κι αυθεντικό -και σ' άλλους το ανεπιτήδευτο και το αυθεντικό βγάζει ακραία, συναρπαστικά σόου, σ' άλλους, όπως στο ψηλό κορίτσι από τη Νότια Ντακότα, βγάζει εσωστρέφεια, συναισθηματισμό, αυτή την αίσθηση προς τα έξω πώς στο σχολείο ήταν κάπως αλλόκοτη και τα άλλα παιδιά δεν την έκαναν παρέα και τώρα με τα τραγούδια της παίρνει κάποιου είδους εκδίκηση, αλλά όχι και πολύ ματωμένη. Είμαι σίγουρος ότι η ίδια έφυγε από το Bios ευτυχισμένη. Και για κάποιον περίεργο λόγο, αυτό κάνει κι εμένα πιο χαρούμενο άνθρωπο σήμερα.

(Ή φωτογραφία είναι του Γιάννη Πορφυρόπουλου από εδώ)

(We Are) The 6 Million Dollar Story

Το blog απ' το οποίο ξεκίνησαν όλα τό 'χω ακόμη στο blogroll του ΠΠC -κι ας έχει ν' ανανεώσει ενάμιση χρόνο τώρα. Την Ντόγια θα την έχω για πάντα στην καρδιά μου. Και το να μην σού το πρότεινα πρώτος -ενώ έχει ήδη βγει στον αέρα κοντά μια βδομάδα τώρα- θα τό 'χα για πάντα καημό. Ιδού το The 6 Million Dollar Story, λοιπόν. Το νέο καλλίτερο site της πόλης.

Αυτόν τον μήνα τα ηχεία παίζουν: Feist, Tori Amos, Coldplay κ.α.

Ρε το Εϊμοσάκι...

Οι προτελευταίες "Δισκοκριτικές" πριν την Blogovision είναι, βέβαια, οι πιο μεγάλες της χρονιάς. Είναι τα μαζεμένα άλμπουμ που δεν βρήκα χρόνο να ακούσω όταν έπρεπε, είναι όλα αυτά που ακούω μετά μανίας αλλά δεν βρήκα χρόνο να πω μια ατάκα για χάρη τους -και τώρα ο ψυχαναγκαστικός μου εαυτός απαιτεί μια θέση γι' αυτά στο μπλογκ- είναι, γενικώς, τα παραμελημένα, τα "δεν βρήκα χρόνο", που τώρα μού γυρίζουν μπούμερανγκ. Θ' ακολουθήσει μια σύντομη αναφορά σε όσα ακούω αυτές τις μέρες κι όσα ακόμη πιο καινούργια προλάβω ν' ακούσω μέχρι τις 30 Νοεμβρίου που λήγει η προθεσμία για τις μεγάλες μπλογκοβιζιονικές αποφάσεις της χρονιάς. Ξέρω στ' αρχίδια σου. Σύμφωνοι. Απλά το blog, τουλάχιστον όσον αφορά στις "Δισκοκριτκές", παίζει και το ρόλο του προσωπικού σημειωματάριου. Σκέψεις, εικόνες, ακούσματα που μού άφησαν κάτι και δεν θέλω να ξεχάσω τι σκατά ήταν αυτό το κάτι, γιατί κάποια στιγμή θα το χρειαστώ. Άσε που στις σημερινές ίσως να έχει χωρέσει και το άλμπουμ της χρονιάς (ναι, η χρονιά είναι μέτρια, αλλά με πάρα πολυ υλικό οπότε ακόμη δεν έχω καταλήξει!)


Coldplay
Myloto Xyloto
(Οκτώβριος 2011)

Και μόνο για τη συμμετοχή της τραγουδίστριας-που-μισώ-περισσότερο-από-κάθε-άλλο-σκουπίδι-της-ποπ-και-θέλω-να-χέσω-διάρροια-πάνω-στα-σύνεργα-μακιγιάζ-της (γι' αυτήν εδώ λέω) και για το θράσος τους να κυκλοφορήσουν ένα τέτοιο χαζοχαρούμενο πράγμα με στόχο το κοινό των 14κάτι αμέσως μετά το πανέμορφο "Viva la Vida" τους, ντύνοντάς το με το μεγαλεπήβολο τίτλο "concept album" για να καλύψουν το γεγονός ότι δεν κάνει ούτε για τις τουαλέτες ενός multiplex cinema (τόσο ανάλαφρο και γλυκανάλατο είναι), από εμένα θα πάρουν ενάμισι μόνο αστεράκι.

Feist
Metals
(Οκτώβριος 2011)


Αυτήν την φορά δεν βιάστηκα να γράψω την άποψή μου για την παλιά μου ερωμένη. Την είχα πατήσει την προηγούμενη, τότε που έβγαζε το "Reminder" κι εγώ, σαν ζηλιάρης κομπλεξικός, κολλημένος στο έπος του "Let It Die" και του έρωτά μου, έβγαινα κι έκραζα. Το "Metals" μού 'ρθε ακόμη πιο άγριο στο περβάζι, σαν χαλάζι. Ή μάλλον όχι τόσο θορυβωδώς. Εντελώς λάθος παρομοίωση. Ήλθε σαν τρομακτικός ψίθυρος. Σαν αναθεματισμένη φθινοπωρινή κωλοψύχρα, από εκείνες που σε αναγκάζουν να ψάξεις για φούτερ εκεί που γυρνούσες γυμνός στο σπίτι και να σιχτιρίζεις το φαινόμενο του θερμοκηπίου που φέρνει το χειμώνα δυο μήνες νωρίτερα. Αλλά την είχα ήδη πατήσει με το "Reminder" και είπα να κάνω υπομονή. Γιατί θυμήθηκα πώς σερνόμουν μετά χωρίς καμμιά αξιοπρέπεια πίσω απ' τη φούστα της, μπας και με συγχωρέσει για τις μαλακίες που είχα πει για πάρτη της. Και, βέβαια, το καριολάκι με έριξε πάλι.

Το "Metals" είναι ό,τι πιο δύσκολο έχει γράψει ποτέ η Λέσλι Φάιστ (ναι, πλέον ορκίζομαι να προφέρω σωστά και το όνομά της -δεν την ξαναλέω "Φέιστ"), αλλά νομίζω πως μας παιδεύει με σκοπό. Μετά την ευρύτερη απήχηση του "Reminder" ήθελε να δει ποιους μπορεί να έχει στο πλευρό της τις δύσκολες στιγμές. Ποιοι πάνε με το πιάνο της, για να καταλάβεις. Ε, δεν πάνε όλοι. Δεν γουστάρουν όλοι τις σκοτεινές της στιγμές και τις κλειστοφοβίες της, τις υστερίες και τα καπρίτσια. Μόνο όσοι την αγαπούν πραγματικά.

Florence + The Machine
Ceremonials
(Οκτώβριος 2011)

Ενώ το "Lungs" ήταν το περίβλημα για τα δύο επιβλητικά hits της Φλόρενς Γουέλς όταν έκανε το ντεμπούτο της ως η κοκκινομάλλα που θα αποθεώνει το indie και το mainstream κοινό από τούδε και στο εξής, ετούτο εδώ το αλμπουμάκι είναι πλήρες και δεν νοιάζεται για hits και παπαριές. Όχι ότι δεν περιέχει μπόλικα από δαύτα. Η Φλόρενς έχει αναπτύξει την επική, ανεβαστική της ποπ σε σημείο που να την παίρνεις πια εντελώς και απολύτως στα σοβαρά (όχι ότι δεν κάνει και τις μαλακίες της -ειδικά με το "Lover to Lover" που ξεπατικώνει το "I Heard It Through The Grapevine" και δυο-τρία τραγούδια ακόμη) και σε σημείο που να σού μένει το ρεφρέν από κάθε κομμάτι της από την πρώτη φορά που το ακούς. Και, ξέρεις, κάτι τέτοια βγάζουνε Μαντόνες.

St. Vincent
Strange Mercy
(Σεπτέμβριος 2011)


Με είχε κάπως απογοητεύσει το "Actor" της St. Vincent (κατά κόσμον Άνι Κλαρκ). Γιατί περίμενα ότι μετά το πολλά υποσχόμενο ντεμπούτο της με το "Marry Me", θα έβαζε σ' ένα αυλάκι την ορμή της και θα σκάρωνε τραγούδια με αρχή, μέση και τέλος, από αυτά που σού μένουν και που τα τραγουδάς χωρίς να το καταλαβαίνεις στο δρόμο. Τελικά κατάλαβα πως σκοπός της St. Vincent δεν ήταν να γίνει άλλη μια Feist. Και η πλάκα είναι ότι φέτος ήταν η Feist που ήλθε πιο κοντά στο μανιφέστο της St. Vincent. Τέλος πάντων, το θέμα είναι ότι στο τρίτο της άλμπουμ η Άνι Κλαρκ τα κάνει όλα. Και επεξεργάζεται τις πολύτιμες πέτρες που ξεθάβει από την ψυχή της, αλλά και διατηρεί αυτήν την ανέγγιχτη ιδιαιτερότητα που την κάνει τόσο "αλλού" και τόσο προσιτά απρόσιτη.

Tori Amos
Night Of Hunters
(Σεπτέμβριος 2011)

Μα πόσο σπουδαία μουσικός είναι η Τόρι; Αναλαμβάνοντας μια αποστολή για χάρη της Deutsche Grammophon να φτιάξει ένα "σύγχρονο" άλμπουμ που να βασίζεται μουσικά σε παραλλαγές έργων κλασσικών συνθετών των τελευταίων τεσσάρων αιώνων, η μικρή αυτή θεά το κάνει με τέτοιον τρόπο που κάποιος ανυποψίαστος για το στόρι δεν καταλαβαίνει ότι η καρδιά του "Night Of Hunters" δεν είναι πρωτότυπο υλικό. Και σαν να μην έφθανε αυτό, στήνει και μια concept ιστοριούλα, έτσι για να πλέκει το ένα κομμάτι πάνω στο άλλο, αποδεικνύοντας ότι μπορεί να βρει μια γραμμή που ενώνει τον Ντεμπισί με τον Σατί, τον Σούμαν τον Μέντελσον και όλους τους υπόλοιπους πιο εύκολα απ' ότι μπορεί ο Μουρίνιου να κάνει υπερομάδα την Πόρτο, την Τσέλσι την Ίντερ ή την Ρεάλ. Και το κερασάκι στην τούρτα είναι η μικρή της κόρη, η 11χρονη Νατάσα που χαρίζει τη φωνή της εδώ κι εκεί με τη μαμά Τόρι στο ρόλο της Μούσας να την καθοδηγεί. Απίστευτα γλυκό, μουσικά επικό, αναμφισβήτητα ένα από τα πιο ιδιαίτερα άλμπουμ του 2011.

Wilco
The Whole Love
(Σεπτέμβριος 2011)

Όσο σπουδαία μπάντα κι αν είναι οι Wilco, πάντα μού άφηναν μια αίσθηση ότι δεν πολυνοιάζονται να με κάνουν δικό τους, ότι δεν έγραφαν τα κομμάτια τους για να διασκεδάσουμε παρέα, αλλά για να τα παίζουν μεταξύ τους, στη μέση κάποιας παράξενης, φιλοσοφικής συζήτησης που δεν με είχαν ικανό να παρακολουθήσω. Πράγμα παράξενο γιατί η μουσική που έγραφαν δεν ήταν τίποτε πειραματικές αηδίες, αλλά μια γήινη, επαρχιώτικη, ρουστίκ αν θες, ήπια ροκ, από αυτές που θεωρητικά αρέσουν σε όλους. Ξαφνικά όλα άλλαξαν. Με το "The Whole Love", το πρώτο άλμπουμ από την δική τους δισκογραφική εταιρεία, οι Wilco γίνονται τόσο εξωστρεφείς και οικείοι

ΤΙ ΑΛΛΟ ΑΚΟΥΣΑ ΤΟΝ ΟΚΤΩΒΡΙΟ:

Diamond Rings - Special Affections: Ξέρω, είμαι ένα χρόνο καθυστερημένος, αλλά τώρα έτυχε να ακούσω την ενδιαφέρουσα δουλειά του Τζον Ο' Ρίγκαν, που εγώ θα την πω "μπλαζέ ροκ ραπάρισμα". Αν και συνήθως κάτι τέτοια πειράματα με αφήνουν αδιάφορο, αυτός εδώ ο τύπος με το boombox το έχει. Και μαζί πολύ μέλλον. Τριάμισι αστεράκια / drog_A_tek - Too Late To Care: Τούς είχα κάπως υποτιμήσει μετά από εκείνο το βασανιστικό "Homeland". Αλλά μην ξεχνάμε ότι επρόκειτο για ένα soundtrack και σ΄αυτές τις παραγγελιές ψάχνεις να βγάλεις και κάποιου άλλου την διάθεση. Το νέο τους άλμπουμ είναι ένα πολύ πιο οικείο και ελκυστικό ambient electro, νομίζω η καλλίτερη ελληνική δουλειά που άκουσα φέτος. Τριάμισι αστεράκια / Eleanor Friedberger - Last Summer: Πιο κεφάτη απ' ότι είναι με τους Fiery Furnaces και με παράξενα βίτσια που γίνονται στοιχειωτικά τραγούδια σαν το "Inn of the Seventh Ray", ήταν μια πολύ καλή σύντροφος για τις περίεργες μέρες που περάσαμε από το καλοκαίρι και μετά. Τέσσερα αστεράκια / Fucked Up - David Comes To Life: Ξέφρενο punk rock στο ύφος των Green Day και σε ένα concept album παρόμοιο με τις ιδέες που είχαν οι τελευταίοι προσφάτως. Μόνο που θα μπορούσε να πει ό,τι έχει να πει στη μισή ώρα και να μην επανλαμβάνονται τόσο πολύ οι ίδιες και οι ίδιες μελωδίες. Τρία αστεράκια / Gillian Welch - The Harrow & The Harvest: Πόσα Απαλάχια θα αντέξω φέτος; Ή είναι που, επειδή η Σάρα Γιάροσζ το γύρισε στο πιο mainstream country folk, έπρεπε να πάρω τη βλάχικη δόση μου στο μέγιστο; Η Τζίλιαν Γουέλτς είναι απλά μια θεά σε αυτό που κάνει. Απλά δεν ξέρω αν αντέχεις να το ακούσεις. Τέσσερα αστεράκια / Gotye - Making Mirrors: Λίγο παραπάνω κολλημένος με τον Πίτερ Γκάμπριελ και με τον Sting απ΄όσο θά 'πρεπε για κάποιον που θέλει να θεωρείται "σύγχρονος" το 2011. Ας ρίξει μια ματιά στους Vampire Weekend για να δει πώς γίνεται πια αυτό που θέλει να κάνει κι αυτός. Τρία αστεράκια / Hooray For Earth - True Loves: Γιορταστική synth-pop που θυμίζει τις παλιές καλές ημέρες των '80s και των μεγάλων στιγμών των Pet Shop Boys. Τριάμισι αστεράκια / Zola Jesus - Conatus: Καλή, χρυσή και άξια, διάδοχος των Cocteau Twins, της Σιούζι και όλου του goth σύμπαντος, αλλά ας της πει κάτι πως το να βγάζει άλμπουμ κάθε πέντε μήνες μόνο κακό της κάνει. Δεν γίνεται με τόση παραγωγή να μη μοιάζουν τα μισά σου κομμάτια με τα υπόλοιπα μισά. Χρειάζεσαι κοσκινάκι, αλλιώς καταντάς The Boy. Τρία αστεράκια.

1080p, τέρμα τα ηχεία...

Duran Duran - Girl Panic
Αστείρευτοι Duran Duran και ανανεωμένες Ναόμι, Σίντι, Έβα, Έλενα και Γιασμίν. Μετά από αυτό, αναγκαστικά μπαίνει Top 20 στην Blogovision.

Blogovision Rules*

Από το περσινό πάρτυ της Blogovision

(*UPDATE - 01.11.2012: To παρόν Post γράφτηκε εν όψει της Blogovision του 2011. Επειδή ο Μάρκος λίνκαρε εδώ για τους κανόνες και του 2012, αντικαθιστάς το 11 με 12, το 10 με 11 και το πέρσι με πρόπερσι και όλα τα υπόλοιπα ισχύουν κατά γράμμα!)


ΟΙ ΚΑΝΟΝΕΣ

ΜΕΡΟΣ 1ον - Ποια άλμπουμ μπορείτε να ψηφίσετε:
- Άλμπουμ του 2011 ή του Δεκεμβρίου 2010. (Εμπρόθεσμα όσα ευρωπαϊκά έχουν ημερομηνία κυκλοφορίας σύμφωνα με το Amazon.co.uk την 01.12.10 και μετά και όσα αμερικανικά σύμφωνα με το Amazon.com ή το Allmusic.com την 01.12.10 και μετά). Παράδειγμα: Οι (Σκωτσέζοι) Broken Records με ευρωπαϊκή κυκλοφορία 25.10.10 και αμερικανική 10.01.11 ΔΕΝ μετράνε.
- Άλμπουμ με πρωτη φορά ηχογραφημένο υλικό από ΤΟΝ ΙΔΙΟ καλλιτέχνη. Μετρούν μεν οι διασκευές και τα tribute albums αρκεί να ανήκουν σε έναν. Παραδείγματα: Δεν μετράει το tribute album "Newermind" που έβγαλε το Spin με διασκευές πολλών σε κομμάτια των Nirvana. Μετράει το άλμπουμ με τις διασκευές που έβγαλε ο Chris Isaak. Εννοείται, όχι live, compilations, re-releases, εκδόσεις ανέκδοτου παλιού υλικού κλπ.
- Άλμπουμ (LPs, mini LPs, EPs) με συνολική διάρκεια τουλάχιστον 25 λεπτών και σύνολο τουλάχιστον 6 κομματιών. Αν το άλμπουμ ξεπερνάει τα 40 λεπτά σε διάρκεια, ο κανόνας των 6 κομματιών αναιρείται. Ένα άλμπουμ π.χ. με 4 τραγούδια των 11 λεπτών μετράει κανονικά. Άρα το "Submarine" του Άλεξ Τέρνερ δεν μετράει.
- Εννοείται ότι όποιος θέλει να ψηφίσει κάτι εκτός των προαναφερθέντων κανονισμών είναι ελεύθερος να το κάνει. Ωστόσο το συγκεκριμένο entry του δεν θα καταμετρηθεί στην γενική βαθμολογία και οι βαθμοί που θα έπαιρνε πάνε χαμένοι.

ΜΕΡΟΣ 2ον - Ποια διαδικασία θα ακολουθήσουμε:
- Ψηφίζουμε από την 1η Δεκεμβρίου το Νο.20 αγαπημένο άλμπουμ μας για το 2011. Στις 2 Δεκεμβρίου το Νο.19. Ούτω καθ’ εξής μέχρι τις 20 Δεκεμβρίου όταν και ψηφίζουμε τα Νο.1 μας. Το countdown είναι αξιολογικό και όχι τυχαίο. Και δεν αργούμε να τα αναρτήσουμε.
- Όποιος δεν θέλει να αναρτά καθημερινά στο μπλογκ του, στέλνει μια λίστα με το Top 20 στον Μάρκο Φράγκο (gone4sure@gmail.com) πριν την 1η Δεκεμβρίου και κάνει μία και μοναδική ανάρτηση στις 20 Δεκεμβρίου. Αναρτήσεις που θα γίνουν χωρίς να έχει κατατεθεί η λίστα εκ των προτέρων, δεν θα μετρήσουν.
- Οι 20 δίσκοι είναι το minimum. Δηλαδή δεν επιτρέπεται να ψηφιστούν λιγότεροι. Μόνο οι πρώτοι 20 θα πάρουν πόντους (από 1η Δεκεμβρίου). Όσοι ψηφίσουν λιγότερους από 20 δίσκους, δεν θα συμψηφιστούν στην τελική ψηφοφορία… (αλλοιώνεται το συνολικό αποτέλεσμα του top 20 που βγαίνει με όρους top 20). Όσοι ψηφίσουν περισσότερους από 20, καλό είναι να το έχουν κάνει ως τις 30 Νοεμβρίου.
- Όσοι συμμετάσχουν στην ψηφοφορία καλό είναι να το δηλώσουν μέχρι τις 30 Νοεμβρίου, με ένα απλό comment στο πρώτο post τουhttp://gone4sure.wordpress.com/ για να ξέρουμε ποιους μετράμε. Προλάβετε! Επειδή καθιερώθηκε και ο θεσμός των guests, αν δεν έχετε blog δικό σας, μπορείτε να ψηφίζετε μέσω κάποιου άλλου ψηφοφόρου, ως φιλοξενούμενος.

ΜΕΡΟΣ 3ον - Οι νικητές:
- Οι πόντοι που θα πάρει το κάθε album από το No.20 ως το Νο.1 για να βγει η τελική κατάταξη κατόπιν αμφισβητήσεων περί της αντιπροσωπευτικότητας των ψηφισάντων, διαμορφώνεται ως εξής:
Νο.01=35
Νο.02=29
Νο.03=24
Νο.04=20
Νο.05=17
Νο.06=15
Νο.07=14
Νο.08=13
Νο.09=12
Νο.10=11
Νο.11=10
Νο.12=09
Νο.13=08
Νο.14=07
Νο.15=06
Νο.16=05
Νο.17=04
Νο.18=03
Νο.19=02
Νο.20=01
- Συνεπώς είναι πολύ σημαντικό να ψηφίσετε αξιολογικά και όχι τυχαία. Ειδικά η πρώτη πεντάδα σας παίρνει μια "ενισχυμένη αναλογική" και παίζει σημαντικό ρόλο στην γενική βαθμολογία.
Στις 21 Δεκεμβρίου θα γίνει καταμέτρηση και τα αποτελέσματα θα ανακοινωθούν σε πάρτυ που θα διοργανωθεί σε κεντρικό μπαρ της Αθήνας εκείνη ή μια από τις επόμενες ημέρες. Στο πάρτυ θα μοιρασθούν δώρα στους συμμετέχοντες και θα παίξουν μουσική (άλμπουμ του 2011 εννοείται!) αρκετοί από τους bloggers που λαμβάνουν μέρος στην ψηφοφορία. Κατά την διάρκεια του πάρτυ, η τελική βαθμολογία θα ανακοινωθεί και μέσω http://gone4sure.wordpress.com/ για όσους δεν μπορέσουν να παρευρεθούν.

Μα ξαφνικά δεν έχω τι να γράψω στο blog...

Πάμε σαν άλλοτε

Εντάξει, το ανακοίνωσε! Φύγαμε...

(Facebook fan page, εδώ)