Back to the Basics

Στο κείμενο που συνοδεύει την κατάταξη της Adele ανάμεσα στα σημαντικά πρόσωπα του 2011 σύμφωνα με το Time, υπάρχουν δύο φράσεις από αυτές που κάνουν τους συλλέκτες άχρηστων πληροφοριών να παθαίνουν ονείρωξη: η πρώτη είναι ότι το "21" της Adele έχει πουλήσει 13 εκατομμύρια αντίτυπα παγκοσμίως, ενώ το " Born this Way" της Lady Gaga 'μόλις' οκτώ εκατομμύρια και η δεύτερη ότι το "Someone Like You" είναι το πρώτο Νο1 single στην ιστορία των Νο1 singles των αμερικανικών charts όπου ακούγεται μόνο μια φωνή κι ένα πιάνο, χωρίς άλλα όργανα. Όλο αυτό μεταφράζεται ως "το 2011 ήταν μια χρονιά όπου επικράτησε περισσότερο από ποτέ η ανάγκη για επιστροφή στα θεμελιώδη, σε κάτι πιο ουσιαστικό, σε μουσική που είναι σε θέση να αγγίξει τον ακροατή χωρίς να χρειάζεται γι' αυτό η επιστράτευση μιας μεταμοντέρνας χλαπαταγής".

Η διαπίστωση επιβεβαιώνεται από μια άλλη "άχρηστη πληροφορία": αυτή που θέλει την επικείμενη συναυλία των Black Keys στο περίφημο Madison Square Garden της Νέας Υόρκης να γίνεται sold out σε 15 λεπτά. Κάπως έτσι, μέσα στο 2011, μια αφρατούλα τραγουδίστρια με ψυχωμένη φωνή και κάτι να πει έγινε το μεγαλύτερο αστέρι της χρονιάς και μια μπάντα που παίζει πειραγμένα ηλεκτρικά μπλουζ κατάφερε να γεμίσει θηριώδεις συναυλιακούς χώρους. Back to basics.

Και δεν υπάρχει πιο "basic" από αυτό που κάνουν οι Alabama Shakes, που φέρουν ήδη το παράσημο "καλύτερη νέα μπάντα", αν πιστέψει κανείς τον θόρυβο στα μουσικά sites. Χρειάστηκαν μόλις τέσσερα τραγούδια, ερμηνευμένα από το πιο λιτό σχήμα - κιθάρα, μπάσο, ντραμς και την συγκλονιστική φωνή της Brittany Howard (που θα μπορούσε να είναι η μετενσάρκωση της Janis Joplin) - για να γίνει αυτό το ιδιόμορφο κράμα από σόουλ και γκαράζ ο πιο φρέσκος ήχος που έχει βγει τελευταία. Ή έστω, ο ήχος που φαίνεται ότι καταφέρνει να μαλακώσει τις ψυχές ενός αγριεμένου από όσα συμβαίνουν γύρω μας ακροατηρίου. Σε μια εποχή που ολόκληρος ο δυτικός κόσμος βρίσκεται σε μια τεράστια κρίση - αυτή η μουσική που "κάτι θυμίζει, αλλά όχι ακριβώς", που φέρνει παλιούς ήχους σε σύγχρονο πλαίσιο, καταφέρνει να λειτουργήσει καταπραϋντικά. Ποιος θα περίμενε ότι θα το κατάφερναν αυτό μια παρέα από εικοσάρηδες σε μια πόλη ονόματι Athens, στην Αλαμπάμα; Ή μήπως συμβαίνει το αντίθετο; Μήπως ακριβώς, μόνο μια παρέα εικοσάρηδων από μια μικρή πόλη μπορεί ποτέ να δώσει τις απαντήσεις που άλλοι ψάχνουν αγωνιωδώς;

Αναρτήθηκε προ εβδομάδων στο Jumping Fish