Arctic Monkeys - Whatever People Say I Am, That's What I'm Not
Το πρώτο εξώφυλλο των Arctic Monkeys, όταν η μπάντα ξεκίνησε να απολαμβάνει την ξέφρενη και ολίγον αναπάντεχη επιτυχία της, κατακρίθηκε έντονα από το NHS, το εθνικό σύστημα υγείας του Ηνωμένου Βασιλείου. Ήταν ένας τύπος, προφανώς λιώμα, που κάπνιζε κοιτώντας –αλλά όχι βλέποντας- τον φωτογραφικό φακό. Και σύμφωνα με το NHS «έδινε της εντύπωση ότι το να καπνίζεις είναι κάτι ΟΚ». Η επίσημη απάντηση των Arctic Monkeys, δια στόματος του project manager εκείνου του άλμπουμ, ήταν ότι «δεν προμοτάρουμε το κάπνισμα, είναι προφανές από την φωτογραφία ότι το κάπνισμα δεν του κάνει καλό»...
Ποιανού όμως; Ποιος ήταν ο λιωμίδης της φωτογραφίας; Η ιστορία της φωτογραφίας που στόλισε το ντεμπούτο των Arctic Monkeys έχει ως εξής: Ο εικονιζόμενος Chris McClure, 19 ετών το 2005, όταν τραβήχτηκε η φωτογραφία, και ο ξάδελφός του Jon McClure, αμφότεροι μουσικοί και φίλοι της μπάντας (ο πρώτος έπαιζε στους The Violet May και ο δεύτερος στους Reverend and the Makers) πήραν ένα βράδυ 70 λίρες και μια φωτογραφική μηχανή από τους Arctic Monkeys με τη μοναδική υποχρέωση να γίνουν λιώμα και να τραβάνε ο ένας τον άλλον φωτογραφίες. Το τελικό αποτέλεσμα, εμένα προσωπικά δεν με ενθουσιάζει, αλλά χάρη στην τεράστια επιτυχία του δίσκου θα μείνει για πάντα χαραγμένο στη μνήμη των φαν των Arctic Monkeys –και αυτό αρκεί!
Για την ιστορία: Ο Chris McClure παίζει ακόμη στους The Violet May (που έγιναν κάπως γνωστοί έκτοτε) και για ένα διάστημα προσπάθησε να κόψει το τσιγάρο, όχι πάντως για λόγους υγείας, αλλά γιατί δεν κέρδιζε αρκετά χρήματα για να του βγαίνουν και για κάπνισμα...
Μια φορά κι ένα καιρό, τότε που όλα ήταν πιο λουλουδένια, μύριζαν πιο έντονα και είχαν πολύ λιγότερο βάρος (το 1969, δηλαδή) είχε συσταθεί ένα supergroup από αυτά που ξέρεις ότι δεν έχουν πολύ μεγάλο μέλλον γιατί τα «εγώ» όλων των συντελεστών τους δεν θα μπορούσαν με τίποτε να συνυπάρξουν για πολύ καιρό μαζί. Οι Blind Faith ήταν ο Eric Clapton, o Ginger Baker (επίσης από τους Cream), ο Steve Winwood και ο Ric Grech (από τους Family). Έβγαλαν ένα και μόνο άλμπουμ, άτιτλο, που δεν δυσκολεύτηκε να πάει στο Νο. 1 και στις ΗΠΑ και στη Μεγάλη Βρετανία. Αλλά που μεγαλύτερο ντόρο έκανε για το εξώφυλλό του παρά για το περιεχόμενό του.
Ένα γυμνόστηθο, έφηβο κορίτσι που κρατάει στα χέρια του το διαστημόπλοιο – στολίδι του καπώ μιας παλιάς Chevrolet, θα ήταν σκάνδαλο ακόμη και για τα σημερινά δεδομένα. Στην Αμερική, βεβαίως, δεν πέρασε ποτέ και η Atco που το κυκλοφόρησε εκεί (στην Ευρώπη ήταν η Polydor) έβαλε την φωτογραφία της μπάντας από πάνω, για να μπορέσει να το διαθέσει στα δισκοπωλεία.
Ποιο ήταν, όμως, το κορίτσι; Ο φωτογράφος Bob Seidemann έψαχνε για μια αθώα πιτσιρίκα που, με το διαστημόπλοιο στα χέρια, θα συμβόλιζε τα επιτεύγματα της ανθρώπινης τεχνολογίας. Στο μετρό του Λονδίνου βρήκε ένα 14χρονο κορίτσι και το έπεισε να τον πάει στους γονείς του για να πάρει συγκατάθεση να το φωτογραφίσει γυμνόστηθο. Στο σπίτι τους, όμως, συνειδητοποίησε πως η 11χρονη αδελφή της, η Mariora Goschen, ήταν ακριβώς αυτό που έψαχνε. Ακόμη περισσότερο, ανακάλυψε μια οικογένεια απίστευτα μορφωμένη, που είχε και σχέσεις με τον Alan Ginsberg και που, όχι μόνο είχε οικονομική ευκολία, αλλά και μια μακρινή σχέση με την βασιλική οικογένεια της Αγγλίας και κάποιου γερμανικού βασίλειου. Η μικρή ήθελε να τής πάρουν ένα άλογο για να φωτογραφηθεί (τόσο αθώα, τόσο γαλαζοαίματη!), αλλά τελικά τής έδωσαν 40 λίρες. Η Mariora σήμερα κάνει θεραπευτικό μασάζ και σιάτσου.
Στο εξώφυλλο του τρίτου άλμπουμ των Blink 182 που οι pop punkers κυκλοφόρησαν το 1999, μια ξανθιά, πληθωρική νοσοκόμα με ανοικτό το πουκάμισο φοράει το γάντι της και ετοιμάζεται... να σου κάνει κλύσμα. Ναι, παραπέμπει σε σκηνή από ευφάνταστη τσόντα και όχι, αυτό δεν είναι τυχαίο. Η ξανθιά της φωτογραφίας είναι η Janine Lindemulder, αγαπημένη των Blink 182, τόσο ώστε να έχει εμφανιστεί και σε δυο – τρία βίντεοκλίπ τους. Και η οποία έγινε διάσημη στον κόσμο του πορνό, όχι για τις μεταμφιέσεις της σε νοσοκόμα, αλλά γιατί στο συμβόλαιό της με την εταιρεία για την οποία δούλευε είχε τον όρο να παίζει μόνο σε σκηνές με γυναίκες –δεν έπαιξε ποτέ με άντρα παρτενέρ την δεκαετία του ’90, όταν και ήταν μια από τις πιο διάσημες πορνοστάρ στον κόσμο, αλλά μόνο σε λίγες ταινίες απο το 2004 και μετά όταν έκανε ένα σύντομο comeback.
Αυτός ο συμπαθής τύπος στο καλύτερο (μετά το «Laid», εννοείται!) άλμπουμ των James, το «Pleased to Meet You» του 2001 λέγεται... James και δεν υπάρχει στην πραγματικότητα. Η αρχή της νέας χιλιετίας ήταν μια από τις πιο λαμπρές περιόδους του εργαλείου που λέγεται Photoshop και οι James (the band, όπως συχνά θα τους συναντήσεις, όταν τους γκουγκλάρεις, για να μην συγχέονται με διάφορους ανθρώπους ονόματι James) ήθελαν το όνομά τους να αποκτήσει ένα πρόσωπο. Η φωτογραφία του άλμπουμ είναι μια σύνθεση των προσώπων των Tim Booth, Jim Glennie, Larry Gott, David Baynton-Power, Saul Davies, Mark Hunter και Andy Diagram, φωτογραφημένων από τον Phil Poynter και ενωμένων σε ένα από τους γραφίστες της Blue Source.
To 2008 δεν ερωτευθήκαμε μονάχα τον υπέροχο, ρετρό ήχο που κατάφεραν να στήσουν ο Alex Turner των Arctic Monkeys παρέα με τον Miles Kane των Rascals στο side project τους, τους Last Shadow Puppets, αλλά πέσαμε τέζα και με το κορίτσι του εξωφύλλο τους. Για καιρό ψάχναμε να βρούμε ποιο ήταν το μοντέλο που είχε καταφέρει να υποδυθεί τόσο άψογο το 60s girl που επιτηδευμένα αθώα ίσιωνε τις μαύρες κάλτσες στα ατέλειωτα, υπέροχα πόδια του. Ματαίως...
Μέχρι που πέσαμε πάνω στο blog του Sam Haskins, ενός φωτογράφου που είχε κάνει χρυσές δουλειές πριν μισό αιώνα. Και που το 1962 είχε κυκλοφορήσει ένα coffee table book με τις εικόνες πέντε κοριτσιών «της διπλανής πόρτας» που έπαιζαν περίπου τον ρόλο του pin-up και που προοριζόταν για τους φαντάρους που έφευγαν για το Βιετνάμ. H Gill, το ένα από τα κορίτσιαμ, ήταν τότε φοιτήτρια στην Σχολή Καλών Τεχνών του Γιοχάνεσμπουργκ, αλλά πόζαρε για τον φακό του Haskins τόσο φυσικά, σαν να ήταν μοντέλο από πάντα. Δεν ξαναφωτογραφήθηκε ποτέ από επαγγελματία φωτογράφο και, όταν το άλμπουμ των Last Shadow Puppets έκανε παγκόσμια επιτυχία, δεν εμφανίστηκε καμμία ιστορία για το «έτσι είναι η 80χρονη Gill σήμερα», αφήνοντας λίγο ακόμη μυστήριο προς εξιχνίαση.
Το πιο διάσημο μωρό της μουσικής (και όχι μόνο) ιστορίας είναι ο Spencer Elden που μεγάλωσε μαζί με το «Nevermind» των Nirvana, όντας μεγαλύτερος μόλις κατά λίγους μήνες από το άλμπουμ. Μεγάλωσε, μάλιστα, για να γίνει μέγας φαν του γκρουπ. Κάτι που είναι κάπως περίεργο, για τους εξής δύο λόγους: α. Συνήθως όλοι οι άσημοι που γίνονται διάσημοι, κατηγορούν για τα βάσανά τους αυτούς που τους έκαναν διάσημους (αλλά στην περίπτωση του Elden, όσο μεγάλωνε, τόσο λιγότερο έμοιαζε με τη φωτογραφία του εξωφύλλου, άρα έχανε και τις πιθανότητές του να γίνει όντως διάσημος). β. Για την φωτογραφία αυτή δεν πήρε ποτέ λεφτά.
Μα τι είχε συμβεί; Ο μπαμπάς του, ο Rick, ένας καλλιτέχνης που δουλεύει σε τμήματα παραγωγής ειδικών εφέ για κινηματογραφικά στούντιο εργαζόταν εκείνο την περιόδο σ’ ένα ατελιέ που μοιραζόταν μαζί με μερικούς ακόμη καλλιτέχνες (δεν έβγαινε αλλιώς το νοίκι). Ένας από αυτούς ήταν ο φωτογράφος Kirk Weddie στον οποίον μια δισκογραφική είχε ζητήσει να φωτογραφίσει ένα μωρό κάτω από το νερό. Ο Rick είχε ένα νεογέννητο, ο Kirk είχε μια αδιάβροχη φωτογραφική, η Πασαντίνα της Καλιφόρνιας όπου βρισκόταν το ατελιέ τους έχει άπειρες πισίνες, πήγαν σε μία, πέταξαν τον Spencer στο νερό, τον φωτογράφισαν κι έφυγαν. Ο Kirk φωτογράφιζε στα 18 frames το δευτερόλεπτο και ο Spencer έμενε στο λεπτό για 2 δευτερόλεπτα. Τον βούτηξαν δύο φορές, οπότε μιλάμε για 20 φωτογραφίες όλες κι όλες! Κι όμως, μια από αυτές ήταν ακριβώς αυτό που ήθελε ο πελάτης. Και ο πελάτης δεν ήταν άλλος από τους άσημους ακόμη Nirvana που λίγους μήνες μετά ήταν το πιο πολυσυζητημένο ροκ συγκρότημα του πλανήτη.
Η είδηση είναι ολόφρεσκια: Ο David Fox, 28 ετών σήμερα, 12 τότε, μηνύει τους Placebo για την φωτογραφία του που στόλιζε το πρώτο τους άλμπουμ. Είναι ακριβώς το αντίθετο από τον Spencer Elden που γράφαμε παραπάνω –το μωράκι του “Nevermind”. Ο Fox θεωρεί ότι οι Placebo του κατέστρεψαν την ζωή. Εμείς μεταφράζουμε: Δεν πήρε ποτέ λεφτά για την φωτογραφία, μετά μεγάλωσε χωρίς να δει άσπρη μέρα και τώρα ψάχνει να βρει τρόπο να εξαργυρώσει εκείνη την αηδία που έκανε με τα μάτια του.
Την φωτογραφία τράβηξε ένας φωτογράφος, ξάδελφός του, μετά τον θάνατο του αδελφού του David. Όταν την έβαλαν στο εξώφυλλο του ομώνυμου ντεμπούτου τους οι Placebo, οι συμμαθητές του άρχισαν να παρενοχλούν τον Fox κι αυτός αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το σχολείο. Ή, τουλάχιστον, έτσι ισχυρίζεται. Η συνέχεια στα δικαστήρια…
Ήταν το άλμπουμ που όρισε την έννοια indie rock και τα ακούσματα μιας ολόκληρης γενιάς. Και ήταν το εξώφυλλο που επανακαθόρισε την αισθητική των «ανεξάρτητων» και των «εναλλακτικών» και την έφερε ένα βήμα πιο κοντά στο mainstream –δημιουργώντας περίπου κάτι σαν το hipster. Για επτά χρόνια, από το 2001 που κυκλοφόρησε ο δίσκος, μέχρι το 2008, αναρωτιόμασταν «σε ποιαν ανήκουν τα οπίσθια».
Και τότε, στο artistic blog goldenfiddle.com κυκλοφόρησε ένα βιντεάκι, από κάμερα που τραβάει νύχτα με υπέρυθρες σε ένα μπαρ και όπου μια ξανθιά κοπέλα που δεν φαίνεται καθόλου καλά διηγείται για 5 δευτερόλεπτα την εξής ιστορία: «Βγήκα από το ντους και ήμουν εντελώς γυμνή. Και μου λέει: “φόρα αυτά τα γάντια”. Περπάτησα, έσκυψα, μπουμ, να ‘την η φωτογραφία». Το μοντέλο δεν αποκαλύπτει την ταυτότητά του, αλλά ο φωτογράφος ήταν ο Colin Lane που θυμάται πως κάποιος στυλίστας είχε ξεχάσει τα δερμάτινα γάντια στο διαμέρισμά του μετά από μια φωτογράφιση, σχεδόν επιβεβαιώνοντας την ιστορία του κοριτσιού στο βίντεο.
Το πρώτο και το τρίτο άλμπουμ των U2, το “Boy” του 1980 και το “War” του 1983 είχαν για εξώφυλλο την ασπρόμαυρη φωτογραφία ενός αγοριού (το ενδιάμεσο, το “October”, είχε έγχρωμους τους ίδιους τους U2 και ήταν τόσο, μα τόσο χάλια). Το αγόρι επανήλθε αργότερα και σε άλλες πόζες στο artwork των U2, αλλά είχε πια μεγαλώσει. Η αθωότητα στη ματιά του, στις αρχές της δεκαετίας του ’80 –ειδικά σε αντίθεση με την λέξη “War” είχε εντυπωσιάσει πού κόσμο τότε.
Το 1980 ο Peter Rowen ήταν 6 ετών. Σήμερα ο 38χρονος Peter είναι και ο ίδιος φωτογράφος και κάνει ακόμη παρέα (μετάφραση: στέλνει κανα e-mail πού και πού) με τον Bono και τον Edge. Ήταν γείτονας του Bono και ο αδελφός του ήταν φίλος με τα παιδιά του συγκροτήματος. Όχι απλά φίλος. Ήταν αυτός που φώναζε τον Paul David Hewson με το πιο σύντομο “Bono”, που σιγά σιγά του έμεινε.
Από την φωτογράφιση του “Boy”, ο Peter δεν θυμάται πολλά. Από εκείνη του “War” μόνο ότι ήταν όλο το γκρουπ εκεί και ότι η σύζυγος του φωτογράφου τους είχε φτιάξει μια σούπα με χάλια γεύση. Ο μικρός δεν είχε πει τίποτε, γιατί ντρεπόταν. Την έφαγε όλη. Πολλά χρόνια μετά βρέθηκε με τη νέα του ιδιότητα ξανά κοντά στην μπάντα και φωτογράφισε μια συναυλία τους στο Δουβλίνο. Στα παρασκήνια δεν σέρβιραν σούπα…
Το 1983 κάποιος τράβηξε μια Polaroid. Ένα ξανθό κορίτσι μ’ ένα κενό βλέμμα, που φοράει ένα λευκό μπλουζάκι Polo, μπροστά από ένα τοίχο που έχει γίνει μωβ από το ξεθώριασμα των χημικών της φωτογραφίας με τον καιρό. «Μα ποια είναι;» Αυτή η φράση κυκλοφορούσε στα χείλη όλων μας όταν βγήκε το άλμπουμ, πριν δύο χρόνια. Όλοι ψάχναμε για συμβολισμούς και η μπάντα απλά απολάμβανε την υπέροχη επιλογή της.
Μέχρι που εμφανίστηκε η Ann Kirsten Dennis, τότε μοντέλο, και ζήτησε δύο εκατομμύρια δολάρια ως αποζημίωση, υποστηρίζοντας ότι επρόκειτο για μια οικογενειακή φωτογραφία και όχι επαγγελματική που ανήκε στον φωτογράφο. Ο τελευταίος, ο Tod Brody, επιμένει ότι η εικόνα ήταν δική του, από ένα shooting που είχαν κάνει τότε, στις αρχές της δεκαετίας του ’80. Για την ιστορία, η κόρη της Ann Kirsten είχε αγοράσει τον δίσκο, τον άκουγε στο σπίτι, η μαμά της την ρώτησε «τι ακούς;», ως απάντηση της έδειξε το εξώφυλλο και ένα λαμπάκι άναψε στο κεφάλι της με την επιγραφή «ιδέα για να κάνω μια γερή μπάζα!».
(Γράφτηκε για το Jumping Fish)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου