10 άλμπουμ που δεν θα πάρω μαζί μου στις διακοπές

Για μια τόσο συντριπτική κ**οχρονιά, έχω πολύ καλή διάθεση εδώ και καιρό. Ίσως να οφείλεται στο καλοκαίρι αυτό. Ίσως να είναι μια εσωτερική αντίδραση. Προσπαθώ να στέκομαι αισιόδοξος μπροστά στο τσουνάμι –«έλα μωρέ, σε 2-3 μέρες θα έχει στεγνώσει»-, ατάραχος μπροστά στα σκηνικά αποκάλυψης, στωικός όταν το νέο χαστούκι ακολουθεί αυτό που είχα πείσει τον εαυτό μου ότι ήταν το τελευταίο.

Σ’ αυτήν τη ζεν φούσκα, όπως είναι λογικό, δεν χωράνε οι «κακοί». Γι’ αυτό και μανουριάζω πια πιο εύκολα μαζί τους. Έχω κάνει το παν για να τους αποφύγω και να φτιάξω το ροζ σύμπαν μου και να ξυπνάω κάθε μέρα με χαμόγελο, που κάθε φορά που εισβάλουν με το ζόρι, με κάνουν έξω φρενών. Η συναυλία του Morrissey ήταν ένα παράδειγμα. Το δεύτερο ήρθε τώρα, που ετοιμάζω τις μουσικές των διακοπών μου. Ορίστε 10 άλμπουμ που τα περίμενα πώς και πώς αλλά με ξενέρωσαν τόσο, που τώρα δεν θέλω να ακούω όχι τα τραγούδια τους, αλλά ούτε και το όνομα του καλλιτέχνη.

Edward Sharpe and the Magnetic Zeros – Here

Τι θα έπρεπε να είναι: Η παραμυθία ότι ακόμη κι αν όλα τα άλλα πάνε εντελώς στραβά, πάντα θα μπορείς να βρεις μια καλή παρέα, να στήσεις ένα κοινόβιο και να τρέφεσαι με ρίζες και μπάφους, ζώντας κάτι σαν ένα ατέλειωτο καλοκαίρι. Τουλάχιστον αυτό προμήνυε το χίπικο ντεμπούτο τους “Up From Below”.
Τι είναι: Η απόδειξη ότι όλα αυτά τα «πίσω στη φύση», τα «εσωτερικοπνευματικά», τα «πιο indie, γίνεσαι Ινδιάνος» τελικά ενέχουν τόσο πολύ ερασιτεχνισμό που πνίγονται στην ίδια τους την χαλαρότητα. Το “Here” είναι σαν σκόρπιες ηχογραφήσεις από ένα smartphone μιας παρέας που έπαιζε αυθόρμητα κλαμπατσίμπαλα γύρω από μια φωτιά εκείνα τα παλιά χρόνια στην Ελαφόνησο. Αυθεντικό, αλλά τόσο ρηχό όσο το στρώμα της στάχτης που βρήκαμε το άλλο πρωί να κοιμάται στην άμμο.

Fiona Apple – The Idler Wheel Is Wiser Than the Driver of the Screw and Whipping Cords Will Serve You More Than Ropes Will Ever Do

Tι θα έπρεπε να είναι: Κάτι τόσο αποκαλυπτικό που να δικαιολογεί απόλυτα γιατί η θεωρητική διάδοχος της Tori Amos και της Suzanne Vega κάνει 7 κι 8 χρόνια κάθε φορά να βγάλει νέο άλμπουμ. Και γιατί, όταν το κάνει, τού δίνει τίτλο 23 λέξεων.
Τι είναι: Ένα μπερδεμένο κουβάρι από εμπνεύσεις και μουσικά τεχνάσματα που πιθανότατα κρύβει όντως ένα μουσικό μεγαλείο στον πυρήνα του, αλλά που επιστρατεύει μια σειρά από παγίδες για να σε αποτρέψει να το ψάξεις. Αν είσαι ορκισμένος φαν, θα κάνεις το παν για να συνεχίσεις. Αν θέλεις απλά να περάσεις ένα ήρεμο καλοκαίρι, θα προσπεράσεις.

Garbage – Not Your Kind of People

Tι θα έπρεπε να είναι: Πραγματικά δεν ξέρω τι ακριβώς περίμενα από μια μπάντα που και πριν 15 χρόνια την θεωρούσα κάπως γλίτσικη. Ίσως να περιέχει κάποιο super hit σαν εκείνα τα “Only Happy When It Rains”, “Stupid Girl”, “Androgyny” που χόρευα σαν τρελός τότε.
Τι είναι: Η απόδειξη ότι τα 90s ήταν μια ωραία εποχή που καλό όμως είναι να ξεχάσουμε πια και να δούμε τι θα κάνουμε με τη ζωή μας.

Hot Chip – Ιn Our Heads

Τι θα έπρεπε να είναι: Είχα βάλει πολύ ψηλά τον πήχη μετά τα ξεσηκωτικά “Made in the Dark” και “One Life Stand”. Νόμιζα ότι είχα βρει ένα άλλοθι για να απελευθερώσω τον electro pop εαυτό μου.
Τι είναι: Η ατάκα «τώρα κατάλαβες αγόρι μου γιατί εκείνα τα χρόνια, αντί να ακούς New Order, εσύ άκουγες Iron Maiden;»

Japandroids – Celebration Rock

Τι θα έπρεπε να είναι: Κάτι που να δικαιολογεί το hype του (και τα νουμεράκια του Pitchfork).
Τι είναι: Για δεύτερη φορά, μια προσπάθεια να φτιαχτεί κάτι με το αίσθημα των Sonic Youth και το μπρίο των Gaslight Anthem, που καταλήγει όμως σε μια ντραμς και μια κιθάρα που βαράνε απλά στον γάμο του καραγκιόζη.

Marissa Nadler – The Sister

Τι θα έπρεπε να είναι: Ένα βήμα ακόμη προς τον επαναπροσδιορισμό του σύγχρονου folk και της εξήγησης του πόσο καλό του κάνει μια πρέζα dream pop, όπως απέδειξε το περσινό της, συγκλονιστικό, ομώνυμο άλμπουμ.
Τι είναι: Μάλλον τα βαρετά τραγούδια που δεν χώρεσαν στο περσινζζζζζζζζζζ..........

Twilight Sad – No One Can Ever Know

Τι θα έπρεπε να είναι: Το magnum opus τους, τρία χρόνια μετά την καλύτερη δουλειά τους ως τώρα, το επιβλητικό “Forget the Night Ahead”, κάτι ανάμεσα σε National και Arcade Fire με βαριά σκωτσέζικη προφορά.
Τι είναι: Έλα ντε; Ας πούμε: «Έτσι θα ακούγονταν και οι Mogwai αν έμεναν στα Xάιλαντς κι έπιναν όλη μέρα malt ουίσκι». (Δηλαδή: μεθυσμένοι).

Of Montreal – Paralytic Stalks

Tι θα έπρεπε να είναι: Παρακολουθώ με τεράστια προσοχή κάθε νέα κυκλοφορία των Of Montreal, της μπάντας που έχει μπει στην ίδια πρόταση δίπλα στην λέξη “Beatles” περισσότερες φορές ακόμη κι από τους Rolling Stones. Kαι περιμένω την στιγμή που θα χαμογελάσω συναινετικά.
Τι είναι: Ας πούμε ότι αυτή η στιγμή δεν ήλθε ούτε και τώρα.

Django Django – Django Django

Τι θα έπρεπε να είναι: Η πειραματική εκδοχή των Hot Chip.
Τι είναι: H πειραματική εκδοχή των Hot Chip. Που επίσης δεν ακούγονται. Δες πιο πάνω.

Lana Del Rey – Born To Die

Τι θα έπρεπε να είναι: Η εξαίρεση στον κανόνα. Το παραμύθι που γίνεται πραγματικότητα. Μια μουσική ιστορία που θα μετέτρεπε την πριγκίπισσα Σίσσυ σε αμελητέο σκουπιδάκι που προκάλεσε ένα πρόσκαιρο βούρκωμα στο μάτι σου. Θα έπρεπε να είναι το άλμπουμ που θα είχαμε για σημείο αναφοράς σε όλα τα 10s, η επιστροφή από τον βούρκο, η απόδειξη ότι μπορείς να τα βάλεις με τη μουσική βιομηχανία, παίζοντας για λίγο με τους κανόνες της, μόνο και μόνο για να εγκαταστήσεις μια ωρολογιακή βόμβα στα κεντρικά της.
Τι είναι: Ε, ξέρεις τι είναι. Το «κρίμα» για τις εκατονεξηνταεφτά φορές που άκουσες στο repeat το “Video Games” κάποια στιγμή πέρσι το χειμώνα.

(Γράφτηκε για το Jumping Fish)