Για την Πάολα

Ζητώ συγγνώμη για το καθυστερημένον της ανάρτησης. Αλλά: α. Την τηλεόραση την ανοίγω μόνο για Champions League, Euro και Μουντιάλ (Tour de France βλέπω σε webstream, FYI). β. Η σχέση μου με την ελληνική μουσική σκηνή «της νεολαίας», ήτοι τις Μέλισσες, την Ελένη Φουρέιρα, την Ήβη Αδάμου κ.λπ περιορίζεται σε μεγαλειώδεις στιγμές του τύπου «Κατερίνα Στικούδη, άσε το τραγούδι και γύρισε πορνό» - τέλος πάντων, όταν ακούγεται από κάπου αυτό το σαν μουσική τους, απλά βάζω τα ακουστικά μου και ανεβάζω την ένταση του MP3 player μου στο μέγιστο. Αλλά προχθές το βράδυ (Δευτέρα, 2 Ιουλίου), έτυχε να περάσω μπροστά από μια τηλεόραση που έδειχνε σε επανάληψη τα MAD Video Music Awards και δη την Πάολα ως άλλη Αφροδίτη του Μποτιτσέλι να αναδύεται από ένα κοχύλι για να τραγουδήσει ένα σκυλάδικο.

Και αυτό, νομίζω, ότι χρήζει σχολιασμού. Γιατί σε μια και μόνο εικόνα χώρεσαν τόσα πολλά. Θα τα εκφράσω με σκόρπιες ερωτήσεις, σαν αυτές που βομβάρδισαν νυχτιάτικα το ταλαιπωρημένο μου κεφάλι σε ρυθμούς χειρότερους από την ισοπέδωση της Δρέσδης από τους Συμμάχους –και μετά θα αναλύσω:

- Πάολα δεν είναι όνομα ιδανικό για τραβεστί;
- Η ίδια η Πάολα δεν μοιάζει πλάκα-πλάκα με τραβεστί;
- Ποιος κατασκευάζει αυτό το βυζί που το σουτιέν το κρατάει όχι για να μην πέσει, αλλά για να μην απογειωθεί ως αερόστατο;
- Πόσων ετών είναι η Πάολα; (Κάποιος μού είπε ότι είναι 20something, αλλά εμένα μου θυμίζει έντονα την Donatella Versace).
- Γιατί τον Μποτιτσέλι, μα τους χίλιους Αναγεννησιακούς, Φλαμανδούς και εκφραστές του κινήματος De Stijl;
- Γιατί τον Μποτιτσέλι; (δις)
- Μποτιτσέλι; Ότι τι; Μήπως ο παραγωγός είπε «να βγει η Πάολα μ’ έναν σαν τον Μπαλοτέλι» και μπέρδεψαν τους δύο μεγάλους Ιταλούς καλλιτέχνες;
- Ποιος σχεδιαστής κάθισε και δαπάνησε χρόνο και έμπνευση για να φτιάξει haute couture δημιουργία για την Πάολα;
- Αυτό που τραγουδάει η Πάολα δεν είναι τραγούδι από σκυλάδικο;
- Από πότε τα 12χρονα κοριτσάκια που είναι η πλειονότητα του κοινού του MAD (και, αν κρίνω από τις τσιρίδες στο τέλος κάθε εμφάνισης στα Music Awards, είναι και το 99% του κοινού που βρίσκεται εκεί τώρα…) γουστάρουν τα σκυλάδικα;
- Μα δείχνεις drag show στα 12χρονα;
- Δηλαδή υπάρχει όντως κάποιος εκεί έξω που παίρνει αποφάσεις και δημιουργεί πολιτισμό (sic), στο μυαλό του οποίου οι αφελείς Μέλισσες είναι κάτι παρόμοιο με την επικίνδυνη Πάολα; Με το πρότυπο πλαστικής ξετσιπωσιάς και το απόλυτο δοχείο συλλογής μαύρου χρήματος, αυτού δηλαδή που αλλάζει χέρια κάθε νύχτα στα μπουζούκια –ακόμη και την εποχή που στις δικές μας τσέπες δεν έχει μείνει ούτε ένα δεκάλεπτο του ευρώ;

Επιμένω: Αν οι Μέλισσες είναι απλώς αφελείς, άχρωμοι, ανούσιοι, η Πάολα είναι επικίνδυνη. Το κενό μεταξύ τους είναι τεράστιο. Είναι το κενό μεταξύ του «Κατερίνα Στικούδη άσε το τραγούδι» και του «και πιάσε το πορνό». Η Πάολα είναι η διασκέδαση που έγινε εκπόρνευση στο σκυλάδικο, είναι η μουσική που έγινε ξεπέτα –γιατί «ποιος ακούει όταν του δίνεις θέαμα ρε;»– είναι η καλοπέραση που μαθαίνει ο Έλληνας από παιδάκι ότι του οφείλουν όλοι μια φουσκωμένη, λουστραρισμένη ξανθιά με καμπύλες. Τι κι αν είναι όλα ψεύτικα;

Αν οι Μέλισσες είναι το απαραίτητο στάδιο προς την ενηλικίωση, αν είναι το σημείο αναφοράς με το οποίο θα γελάς μερικά χρόνια αργότερα (ξέρεις: «α, καλά, εγώ στα 15 μου άκουγα ακόμη Μέλισσες, πάλι καλά που ήλθαν οι Arcade Collective –ή όπως θα λέγεται η απόλυτη indie μπάντα του μέλλοντος– και είδα το φως το αληθινόν»), τότε η Πάολα είναι η πύλη που οδηγεί κατ’ ευθείαν στην κόλαση. Ο δαίμων που κάθεται πάνω από δεξιό ώμο με μια τρίαινα και σε διδάσκει να ψάχνεις πάντα για το εύκολο, το φτηνιάρικο (κι ας το πληρώνεις μια περιουσία), το επιδεικτικό. Η πύλη για την κόλαση είναι ένα κοχύλι. Η αχιβάδα του Μποτιτσέλι. Γιατί τον Μποτιτσέλι, ρε παιδιά;

(Γράφτηκε για το Jumping Fish)