50 αναμνήσεις από τα 50 χρόνια των Rolling Stones

Μία για κάθε χρόνο


1962: H μπάντα του Mick Jagger (φωνή), του Keith Richards (κιθάρα), του Brian Jones (κιθάρα), του Dick Taylor (μπάσο), του Ian Stewart (πλήκτρ) και του Tony Chapman (ντραμς) παίζει Rhythm & Blues σ’ ένα προβάδικο που έχει βρει ο Stewart. O Jones τηλεφωνεί στο περιοδικό Jazz News για να μιλήσει για την μπάντα του, τον ρωτάνε ποιο είναι το όνομά της, βλέπει ένα δίσκο του Muddy Waters στο πάτωμα, που περιέχει το κομμάτι Rollin’ Stone και βαπτίζει το γκρουπ στο επόμενο δευτερόλεπτο.

1963: Ο Charlie Watts και ο Bill Wyman αντικαθιστούν τους Champan και Taylor αντίστοιχα και συνοδεύουν τους Stones στα διάφορα R&B gigs της.

1964: Το τρίτο τους single είναι μια διασκευή του “Not Fade Away” του Buddy Holly. Σκαρφαλώνει στο #3 των αγγλικών τσαρτς.  Λίγο αργότερα διασκευάζουν και το "It's All Over Now" των Bobby και Shirley Womack και κάνουν το πρώτο τους #1. Παίζουν μεν μουσική κάποιων μεσήλικων νέγρων, αλλά οι ίδιοι, με τα περίεργα μαλλιά τους και το δυναμικό stage show τους, συμβολίζουν τα swining ‘60s όσο κανείς άλλος.

1965: Κυκλοφορεί το δεύτερο άλμπουμ τους “The Rolling Stones No2” (το πρώτο τους, την προηγούμενη χρονιά είχε μόνο διασκευές) και φτάνει εύκολα στο #1 των album charts. Αλλά ακόμη είναι το έξαλλο λουκ τους και όχι η μουσική τους που συγκινεί το κοινό.

1966: Κυκλοφορεί το “Aftermath”, το πρώτο άλμπουμ που περιέχει αποκλειστικά συνθέσεις των Richards και Jagger. Ανεβαίνει, φυσικά, στο #1 στη Μεγάλη Βρετανία, ενώ φτάνει και ως το #2 στις ΗΠΑ.

1967: Η News of the World δημοσιεύει ένα άρθρο για τη χρήση drugs από τη νέα γενιά των μουσικών. Και η αστυνομία κυνηγάει τους Stones παντού. Μια άλλη αστυνομία, η ελληνική, σταματάει την πρώτη τους συναυλία στην Αθήνα, στο 6ο τραγούδι της…

1968: Κυκλοφορεί το “Beggars Banquet” που δεν πάει μεν στο #1, αλλά είναι το πρώτο άλμπουμ τους που εκθειάζεται από τους κριτικούς.

1969: Ο Brian Jones βρίσκεται πνιγμένος στην πισίνα της φάρμας του στο Σάσεξ. Οι άλλοι συνέχισαν να κάνουν ναρκωτικά απτόητοι και τον αντικαθιστούν με τον Mick Taylor (καμμία σχέση με το αρχικό τους μέλος Dick Taylor).

1970: Οι Rolling Stones δημιουργούν την Rolling Stones Records. Δηλαδή την δική τους δισκογραφική.

1971: Κυκλοφορεί το “Sticky Fingers”, το άλμπουμ που περιέχει το “Brown Sugar” και το “Wild Horses”. H μπάντα μοιάζει να επηρεάζεται όλο και περισσότερο από τα αμερικάνικα μπλουζ.

1972: Έρχεται η ώρα του διπλού “Exile on Main St.” ενός από τα καλύτερά τους άλμπουμ σύμφωνα με τους κριτικούς.

1973: Το “Angie” γίνεται τεράστιο χιτ, αλλά το άλμπουμ που το περιέχει (“Goats Head Soup”) κάνει μεν εμπορική επιτυχία, αλλά τελικά είναι λίγο σούπα –όπως υπονοεί και ο τίτλος του.

1974: Κυκλοφορεί το “It’s Only Rock n’ Roll”, το τελευταίο άλμπουμ με τον Mick Taylor στην σύνθεση της μπάντας.

1975: Oι Stones ψάχνουν για κιθαρίστα! (Και απορρίπτουν βιρτουόζους όπως ο Jeff Beck, o Rory Gallagher και ο Peter Frampton - Ronnie Wood is the man).

1976: H τεράστια τουρνέ τους όπου ένας τεράστιος φαλλός εμφανίζεται στην σκηνή και όπου ο Jagger κρεμιέται μ’ ένα σκοινί πάνω από το κοινό ολοκληρώνεται χωρίς ιδιαίτερα ευτράπελα…

1977: Ο Keith Richards συλλαμβάνεται στον Καναδά «για εισαγωγή ηρωίνης». Η ποινή του είναι να δώσουν οι Stones δύο δωρεάν συναυλίες. Όσο κρατάνε τα δικαστήρια, ο Jagger χωρίζει την Bianca Jagger, τα φτιάχνει με την Jerry Hall και παρτάρουν στο Studio 54.

1978: Με το “Some Girls” ξαναπαίρνουν -μετά από μισή δεκαετία- καλές κριτικές.

1979: Τα ναρκωτικά και οι γάμοι επιβάλουν για πρώτη χρονιά στην ιστορία της μπάντας να κάνει διακοπές και να μην γυρίσει την Ευρώπη για συναυλίες. Στο μεταξύ οι δύο κολλητοί έχουν αρχίσει να μην αντέχουν ο ένας την φάτσα του άλλου.

1980: Η σχέση του Keith Richards και του Mick Jagger βρίσκεται σε άθλια φάση. Ο πρώτος δεν γουστάρει το lifestyle του δεύτερου και ο Jagger θέλει να σταματήσει ο Richards να κάνει χρήση ηρωίνης.

1981: Η αμερικανική τουρνέ του φθινοπώρου, η μεγαλύτερη και πιο εντυπωσιακή της καριέρας τους ως τότε, ξαναφέρνει τα μέλη της μπάντας πιο κοντά. (Το rock n’ roll ενώνει -και τέτοιες ιστορίες).

1982: Το σόου της περασμένης χρονιάς μεταφέρεται ακόμη πιο εντυπωσιακό στην Ευρώπη (για να γιορτάσουν και τα 20 χρόνια τους) και η μπάντα έρχεται ακόμη πιο κοντά. Αμέ! (Ή μήπως τα πράγματα δεν είναι όπως ακριβώς δείχνουν;)

1983: Το “Undercover” θα πάρει καλές κριτικές, αλλά δεν θα πουλήσει. Ξαφνικά οι Stones δεν είναι το νούμερο ένα όνομα στην αγορά. Αφορμή για να ξαναρχίσουν οι καβγάδες.

1984: Ο Mick Jagger γράφει σόλο άλμπουμ και ο Keith Richards έχει αρχίσει να τα παίρνει πολύ άσχημα με την συμπεριφορά του κολλητού του.

1985: Στο πλαίσιο του Live Aid, ο Jagger συνεργάζεται με τον David Bowie στο “Dancing in the Street” (όχι και η καλύτερη στιγμή στην καριέρα τόσο του μεν όσο και του δε).

1986: Η κρίση στις σχέσεις Mick Jagger και Keith Richards φτάνει στο χειρότερο σημείο της όταν ο πρώτος αρνείται να κάνει τουρνέ με την μπάντα, για να προμοτάρουν το “Dirty Work”, αλλά φεύγει μόνος του σε περιοδεία (και δεν διστάζει να πει και τραγούδια των Stones πέρα από τα δικά του).

1987: Η μπάντα βρίσκεται ένα χιλιοστό από την διάλυση. Ο Keith Richards αποφασίζει να βγάλει κι αυτός δικό του σόλο άλμπουμ.

1988: Το “Talk is Cheap”, το σόλο άλμπουμ του Keith Richards γίνεται χρυσό στις ΗΠΑ και οι κριτικοί του επιφυλάσσουν πολύ καλύτερη υποδοχή απ’ ότι έκαναν στα δύο άλμπουμ του Mick Jagger.

1989: To “Steel Wheels” διαφημίζεται παντού σαν «η επιστροφή των Rolling Stones». Για πρώτη φορά, μετά από χρόνια, ο Mick Jagger και ο Keith Richards θα κάτσουν και θα συνεργαστούν στα σοβαρά. Το δισκάκι, όντως, ακούγεται μια χαρά.

1990: Το Urban Jungle Tour κατακτά την Ευρώπη. Είναι η πρώτη τους περιοδεία μετά από 8 χρόνια (από τότε που γιόρταζαν τα εικοστά τους γενέθλια). Κάνει συγκλονιστικά νούμερα και ξαναγεμίζει τις τσέπες των μελών της μπάντας, που με τους καβγάδες της δεκαετίας του ’80 είχαν αρχίσει να φλερτάρουν με την φτώχεια (λύσσα το ‘κανα). Support groups: Living Colour και Guns n’ Roses!

1991:  Ήταν τόσο καλή η περιοδεία που αποφάσισαν να κυκλοφορήσουν κι ένα live album βασισμένο πάνω της. Το όνομα αυτού: “Flashpoint”.

1992: Όλοι οι Stones κυκλοφορούν κι από ένα σόλο άλμπουμ. Όλοι; Όχι όλοι. Ο Bill Wyman δεν κυκλοφορεί τίποτε. Αλλά, από την άλλη, δεν είναι πια μέλος των Rolling Stones. Κουρασμένος και γερασμένος, ανακοινώνει στους υπόλοιπους ότι αποχωρεί –αν και η είδηση θα ανακοινωθεί επίσημα ένα χρόνο αργότερα.

1993: Το “Voodoo Lounge”, με τον Darryl Jones στο μπάσο, κάνει σαρωτική εμπορική επιτυχία και παίρνει εκπληκτικές κριτικές. 31 χρόνια μετά το ξεκίνημά τους και 10 μετά την χειρότερη περίοδό τους, οι Rolling Stones βρίσκονται και πάλι στην κορυφή.

1994: Στην προϊστορική περίοδο που μπαίναμε στο Internet με τα modem των 14.4 kbps από τηλεφωνικές γραμμές που έπεφταν μια στο τόσο, οι Rolling Stones γίνονται η πρώτη μπάντα που στριμάρει συναυλία της (όχι ολόκληρη, αλλά ένα 20λεπτο ήταν τεράστιος χρόνος για εκείνη την εποχή) online! Α, μιλάω για εικόνα και ήχο, έτσι; Όχι σκέτη μουσική.

1995: Το “Stripped” είναι ο δικός τους τρόπος να πουν “Unplugged” σε μια εποχή που το MTV έχει κάνει τον όρο πιπίλα. Το άλμπουμ κάνει, βεβαίως, την σχετική επιτυχία που όλοι περιμέναμε.

1996: Το “The Rolling Stones Rock and Roll Circus” είναι οι ηχογραφήσεις του σόου που έκαναν το ’68 στην τηλεόραση για να προμοτάρουν το “Beggars Banquet”. Στο «τσίρκο» των Stones μετείχαν και ο John Lennon, η Yoko Ono, οι Who, o Eric Clapton και η Marianne Faithfull. O Allen Klein είχε αγοράσει τα δικαιώματα για το υλικό από την Decca, την τότε δισκογραφική των Stones, και περίμενε την κατάλληλη στιγμή. Και τώρα που η μπάντα, με τα χρόνια να βαραίνουν πια τις κινήσεις της, εμφανιζόταν όλο και πιο σπάνια, ήταν μια καλή ευκαιρία για την κυκλοφορία του.

1997: Η κουρεμένη με την ψιλή Angelina Jolie πρωταγωνιστεί στο βιντεοκλίπ του “Anybody Seen my Baby?”, αφήνοντας τουλάχιστον μια καλή ανάμνηση από το μέτριο “Bridges to Babylon”.

1998: Η Αθήνα ζει την κορυφαία συναυλιακή στιγμή της μέχρι τότε ιστορίας της (σε επίπεδα πωλήσεων εισιτηρίων, τουλάχιστον –και μετά, φυσικά, από εκείνη του Νταλάρα το ‘83) με το ΟΑΚΑ να γεμίζει από σχεδόν 100.000 κόσμο (80.000 επίσημα εισιτήρια και πάρα πολλά ακόμη αθεώρητα!) που παραληρεί σε κάθε νότα των Rolling Stones και απορεί για την ζωντάνια των εξηντάρηδων που βλέπει να κοπανιούνται σαν τρελοί στην σκηνή.

1999: Η τουρνέ συνεχίζεται…

2000: Και επιτέλους ξεκούραση! Όλη η μπάντα κάνει διακοπές, εκτός από τον αεικίνητο 57χρονο Mick Jagger που μπαίνει αμέσως στο στούντιο για να ηχογραφήσει ένα ακόμη σόλο άλμπουμ.

2001: Ένα μήνα μετά την 11η Σεπτεμβρίου, ο Jagger και ο Richards, χωρίς τους υπόλοιπους Stones, παίζουν δυο κομμάτια στο “ Concert for the New York City”. H μπάντα περνάει περίοδο παρατεταμένων διακοπών και τα μέλη της έχουν μπει πια οριστικά στην λογική ότι συναντιούνται μόνο όταν και όπου πρέπει…

2002: Το “Forty Licks” είναι το greatest hits album τους που γιορτάζει τις 4 δεκαετίες ζωής των Stones.

2003: Δίνουν αποκλειστικά δικαιώματα του DVD τους “Four Flicks” (επίσης για τα 40ά τους γενέθλια) για την αγορά των ΗΠΑ στα καταστήματα Best Buy και σχεδόν όλα τα μεγάλα δισκάδικα της χώρας αποφασίσουν να μποϊκοτάρουν όλα τους τα άλμπουμ, κατεβάζοντάς τα από τις προθήκες τους!

2004: Συστήνεται βρετανικό Music Hall of Fame και, φυσικά, οι Rolling Stones μπαίνουν πρώτοι – πρώτοι (μαζί με τους Beatles, Elvis Presley, Bob Marley, Madonna, U2, Cliff Richard, Queen, Michael Jackson και Robbie Williams).

2005: Επιτέλους νέο υλικό! Το “Α Bigger Bang” είναι τα πρώτο τους άλμπουμ μετά από οκτώ χρόνια. Ποτέ στο παρελθόν δεν είχαν καθυστερήσει τόσο καιρό στο δισκογραφικό τους ραντεβού.

2006: Παίζουν στο SuperBowl. Και μετά ο Keith Richards πέφτει από έναν κοκοφοίνικα και σπάει το κεφάλι του. Και δεν έρχονται στην Αθήνα που τους περίμενε…

2007: Οι Rolling Stones μπαίνουν στο βιβλίο Guiness χάρη στα 560 εκατ. δολάρια που έκανε τζίρο το A Bigger Bang Tour (κι ας μην πέρασε από την Αθήνα).

2008: Μετακινούνται από την ΕΜΙ στη Universal.

2009: Mπαίνουν ξανά στο στούντιο, όχι όμως με νέο υλικό, αλλά δουλεύοντας κομμάτια από την εποχή του “Exile on Main St.” που δεν είχαν χωρέσει σ’ εκείνο το άλμπουμ.

2010: 38 χρόνια μετά, το “Exile on Main St.” ξαναπιάνει το #1 στα τσαρτς.

2011: Επανακυκλοφορούν και το “Some Girls”, μαζί με 12 ανέκδοτα κομμάτια τους από την δεκαετία του ’70.

2012: Ο κόσμος γιορτάζει τον μισό αιώνα ζωής των Rolling Stones και η ελληνική έκδοση της αυτοβιογραφίας του Keith Richards τους κάνει –με ποικίλους τρόπους (κάνε οπωσδήποτε κλικ)- πρώτο θέμα στην χώρα μας.

(Γράφτηκε για το Jumping Fish)