Suede - Bloodsports: Το άλμπουμ που περιμένω με περισσότερη αγωνία το 2013

Απόλαυσα τόσο πολύ το δίτομο έργο του Μάρκου Φράγκου για τα πιο πολυαναμενόμενα άλμπουμ του 2013 (μέρος Α’ και μέρος Β’) που σχεδόν δεν αντιλήφθηκα ότι κάτι πολύ μεγάλο έλειπε. Το δικό μου «πολυαναμενόμενο». Το άλμπουμ που εγώ περιμένω με περισσότερη αγωνία να έλθει μέσα στο χρόνο που μόλις ξεκίνησε.

Το ξαναθυμήθηκα όμως ξαφνικά όταν διάβασα στο forum των Suede ένα post, γραμμένο με τον τρόπο του Brett, τον τρόπο που είχε ο Brett στα 90s.

"Aniseed kisses and lipstick traces, lemonade sipped in Belgian rooms couldn't replace the graceful notions that clung to me when I clung to you, And they touch you like no one touched you, and when you broke they were there with glue, and their kindness was not a weakness and when they were there they were there for you, But will they love you, the way, the way I loved you ? We jumped over the barriers."

Δεν θα το καταστρέψω, προσπαθώντας να μεταφράσω την ποίηση. Γιατί είναι ατόφια ποίηση, είναι σαν εκείνες τις λέξεις που έγραφε τότε, στο “Dog Man Star”. Θυμάσαι το “Asphalt World”; Νομίζω ότι είναι το αγαπημένο μου κομμάτι των Suede –κι ας μην είναι κάποιο χιτ, κι ας μην το παίζουν στις συναυλίες τους.

Είναι άραγε στίχοι από κάποιο επερχόμενο τραγούδι αυτά που έγραψε στο forum; Έτσι θα είναι οι Suede του 2013; Σε μια συνέντευξή του τον Σεπτέμβριο, ο Brett Anderson είχε πει ότι ο ήχος τους θα είναι ένα μείγμα “Dog Man Star” (1994) και “Coming Up” (1996). Τον πιστεύω. Γιατί ένα χρόνο πριν τον Σεπτέμβρη της συνέντευξης είχα ζήσει τον Σεπτέμβρη της συναυλίας.

Κάπου στο Γκάζι, σ’ ένα πρώην μπουζουξίδικο, το 2011 βρέθηκα αντιμέτωπος με το πιο αναπάντεχο live που έχω δει τα τελευταία χρόνια. Αναπάντεχο γιατί δεν περίμενα ότι δύο δεκαετίες από τότε που ήταν οι θεοί μου, οι Suede θα μπορούσαν να με συγκινήσουν έστω και λίγο. Αλλά ο Brett ήταν πιο δανδής από ποτέ –και ήταν και Ντόριαν Γκρέι, πιο νέος από ποτέ επίσης– και η υπόλοιπη μπάντα, κομματάκι πιο παχουλή αλλά το ίδιο μαγευτική με τον ‘90s εαυτό τους. Η συναυλία ήταν ένα δώρο - έκπληξη. Η είδηση ότι ξαναμπαίνουν στο στούντιο, όμως, έμοιαζε απίστευτη.


Στην πορεία διέρρευσαν νέα κομμάτια (και, όντως, το “For The Strangers” και το “Barriers” είναι '90s Suede), διέρρευσαν ειδήσεις, ήλθε και το post του Brett Anderson στο forum τους. Και, βέβαια, από το τελευταίο τους άλμπουμ, το “A New Morning” του 2002, μεσολάβησαν κι όλες οι υπέροχες προσωπικές δουλειές του Brett, κολλημένες στον ίδιο ρομαντισμό του απώγειού του, ερεβώδεις, ξεφτισμένες, προκλητικές.

Δεν ξέρω αν ο ήχος που είχαν οι Suede στα μέσα της δεκαετίας του ’90 ταιριάζει στο 2013. Ή μάλλον, δεν ξέρω αν ταιριάζει στα αυτιά των υπολοίπων. Γιατί για μένα, ο ήχος εκείνος ταιριάζει με τα πάντα στη ζωή μου, με όσα έκανα τότε, με όσα έκανα στο μεσοδιάστημα, με όσα θα κάνω 20 χρόνια από τώρα. Γιατί γύρισα το μισό κόσμο, μόνο και μόνο επειδή κάποτε μ’ έπιασε ένα ψιλόβροχο έξω από τη Σορβόννη την ώρα που άκουγα το “Europe Is Our Playground”. Και γιατί γύρισα για πρώτη φορά τη ζωή μου ανάποδα όταν βαρέθηκα να με πετυχαίνει το “Every Monday Morning” κάθε Δευτέρα πρωί στο ίδιο φανάρι, στον ίδιο δρόμο, προς τον ίδιο προορισμό. Και σκέψου ότι αυτά τα δύο ήταν απλώς b-sides…

(Γράφτηκε για το Jumping Fish)