Τη λένε Jean Laconia και από σήμερα είναι η αγαπημένη μου πορνοστάρ. Όχι ότι μέχρι σήμερα είχα αγαπημένη πορνοστάρ, το είδος δεν μ' ενδιαφέρει - δεν κατάλαβα ποτέ, λόγου χάρη, τη Τζένα Τζέιμσον, την έβρισκα πάντοτε καθαρόαιμα άσχημη. Ενώ αυτή, με αυτές τις καμπύλες, αυτή την kinky μυτούλα-για-δάγκωμα και το γάργαρο (φαντάζομαι) γέλιο, είναι ό,τι πιο σέξυ βρήκα μπροστά μου στο ίντερνετ τελευταία.
16 Μαΐ 2008
"Το πρώτο πράγμα που προσέχω σε έναν άντρα είναι το χιούμορ του"
Τη λένε Jean Laconia και από σήμερα είναι η αγαπημένη μου πορνοστάρ. Όχι ότι μέχρι σήμερα είχα αγαπημένη πορνοστάρ, το είδος δεν μ' ενδιαφέρει - δεν κατάλαβα ποτέ, λόγου χάρη, τη Τζένα Τζέιμσον, την έβρισκα πάντοτε καθαρόαιμα άσχημη. Ενώ αυτή, με αυτές τις καμπύλες, αυτή την kinky μυτούλα-για-δάγκωμα και το γάργαρο (φαντάζομαι) γέλιο, είναι ό,τι πιο σέξυ βρήκα μπροστά μου στο ίντερνετ τελευταία.
14 Μαΐ 2008
Goaaaaaaaal!
Επιτέλους! Ένας άγιος άνθρωπος, ονόματι Ντενίσοφ, σκόραρε εις βάρος αυτού του εμετικού δημιουργήματος της πιο αρρωστημένης ποδοσφαιρικής φαντασίας που λέγεται Ρέιντζερς Γλασκώβης. Τι κρίμα που έπρεπε να φτάσει αυτό το σιχαμένο σύνολο ατάλαντων ξυλοκόπων ως τον τελικό του UEFA. Τι κρίμα! Άντε, ας πάρει σειρά κι η Τσέλσι σιγά σιγά, να σκουπίσει τον άλλο ελεεινό εμετό και να σηκώσει το Champions League...Μια ζωή ονειρευόμουν κάτι τέτοιο...
OK, δεν ήταν όπως (φαντάζομαι ότι είναι) το Μονακό, αλλά και η Κωνσταντινούπολη μια χαρά μου βγήκε για πρώτη φορά. Κρίμα που ο ήχος σκοτώνεται από το μικρόφωνο της κάμερας και δεν θα περάσει ποτέ στ' αυτιά του αναγνώστη του "Πο Πο Culture!" όπως τον έζησα στην πίστα. Μια πίστα που δεν την ξέρω καθόλου, αφού όταν έπαιζα GP3 δεν ήταν ακόμη στο καλεντάρι (δεν είχε κατασκευαστεί καν, πόσω μάλλον να γίνει το αγαπημένο παιχνιδάκι του Μπέρνι). Και δεν τη γνώρισα καθόλου ούτε κι από κοντά, αφού προτίμησα ν' ασχοληθώ με τον χαβαλέ στην εξέδρα, το καλό φαγητό στο paddock και τις εξυπνάδες του παμμέγιστου Αλόνσο που όταν τον ρώτησαν: "ο Πικέ μας έλεγε χθες ότι στην τάδε στροφή ξεκουράζει το κεφάλι του ακουμπώντας στο κόκπιτ, κάνεις κι εσύ το ίδιο;", απάντησε με το θεϊκό: "Μπα, εγώ πάω στο γυμναστήριο..."
Ιδού φωτογραφίες και βίντεο από την κυριακάτικη βόλτα μου στην ασιατική Πόλη :-)
11 Μαΐ 2008
Django Weekend: Smoke Rings
Δεν είναι καθόλου εύκολο το να αποκτήσεις τη δισκογραφία του Django Reinhardt. Η ίδια η σκέψη προϋποθέτει έναν διαφορετικό ορισμό της "δισκογραφίας" από αυτόν που έχει στο μυαλό του ο συλλέκτης της εποχής των άλμπουμ. Κι αυτό γιατί η δουλειά του Τζάνγκο κυκλοφορούσε σε δίσκους 78 στροφών - μόλις που πρόλαβε το lp, προτού πεθάνει.Αυτές οι ηχογραφήσεις έχουν τροφοδοτήσει μέχρι τώρα δεκάδες συλλογές - δεδομένου δε ότι είναι πια public domain, κάθε απίθανη δισκογραφική του κόσμου θεωρεί χρέος της να βγάλει και τη δική της. Όποια και να τσιμπήσεις από το δισκάδικο, μέσα θα πέσεις, δεν υπάρχει περίπτωση.
Φυσικά, για τον αληθινά σκληροπυρηνικό fan, υπάρχει η ασύλληπτη δουλειά της Fremeaux & Associés, που έχει συγκεντρώσει όλες τις ηχογραφήσεις του Τζάνγκο με χρονολογική σειρά σε είκοσι διπλά cd. Κάποια στιγμή θα τα αγοράσω, απλώς δεν το έχω ακόμα αποφασίσει - θέλω να πιστεύω ότι δεν είμαι τόσο nerd.
To αμέσως καλύτερο έφτασε στο γραφείο μου την περασμένη Τετάρτη - δώρο από το Μάρκο (αυτό θα πει να έχεις friends in high places). Είναι ένα κουτί με επτά cd, που καλύπτουν τη χρυσή περίοδο 1934-1939, όταν το Κουιντέτο έβρισκε τη φωνή του, και πριν τον πόλεμο που ανάγκασε τον Στεφάν Γκραπελί να μετοικήσει στο Λονδίνο.
Με το που το έπιασα στα χέρια μου άρχισα να ψάχνω για κομμάτια που τυχόν δεν είχα. Το πρώτο που έπιασε το μάτι μου ήταν το υπέροχο Smoke Rings. Ένα καταπληκτικό, μελαγχολικό κομμάτι που υπήρξε το signature theme του Γκλεν Γκρέι και της Casa Loma orchestra (με τον τρόπο που το One o' clock jump υπήρξε το signature theme του Count Basie, το Moonlight Serenade το signature theme του Glenn Miller, το Take the A Train το signature theme του Duke Ellington) - γι' αυτό και στα '60s ο Έλινγκτον και η ορχήστρα του το διασκεύασαν, όταν έκαναν ένα νοσταλγικό αφιέρωμα στη χρυσή εποχή του swing, που κυκλοφόρησε με τον τίτλο "Recollections of an era", το μοναδικό lp όπου ο Έλινγκτον δεν έπαιζε καμία από τις δικές του συνθέσεις, προτιμώντας να τιμήσει τις άλλες μεγάλες μορφές του swing - οι ηχογραφήσεις που δεν χώρεσαν στο άλμπουμ κυκλοφόρησαν αργότερα με τον τίτλο - μανιφέστο "Will the Big Bands ever come back?"
To Smoke Rings είναι στο μυαλό μου συνδεδεμένο με δυο ταινίες. Την εκτέλεση της Casa Loma Orchestra την άκουσα πρώτη φορά στο soundtrack του Wild at Heart του Ντέιβιντ Λιντς, είναι όμως σε μία άλλη ταινία, το Thank You For Smoking, που ακούγεται η καθοριστική εκτέλεση, από τους Mills Brothers. Σχεδόν σε κάνει να θέλεις ν' αρχίσεις το κάπνισμα.
9 Μαΐ 2008
Σιχαμένη συνήθεια
Αγαπητοί συνάδελφοι, θα ήθελα να σας παρακαλέσω να μην ξαναχρησιμοποιήσετε τη φράση "Αν πληκτρολογήσεις το όνομα του Τάδε Ταδόπουλου στο Google, θα σου βγάλει 1.167.456.982 αποτελέσματα".
Πρώτον, έχει χρησιμοποιηθεί τόσες φορές πια που το μόνο που προσδίδει στο κείμενό σας είναι η σιγουριά ότι υπογράφεται από κάποιον ανέμπνευστο συντάκτη και ότι είναι εξαιρετικά βαρετό.
Δεύτερον, όσα εκατομμύρια αποτελέσματα κι αν σου δίνει ένα γκουγκλάρισμα, έχει εδώ και καιρό πάψει να είναι εντυπωσιακό, γιατί πολύ απλά κανείς δεν ξέρει ποιο είναι ένα λογικό μέτρο σύγκρισης. Ειδικά όταν για κάποιον παράξενο λόγο ο Τζορτζ Μπους δίνει παραπάνω από δύο φορές περισσότερα αποτελέσματα από την Τζένα Τζέιμσον. Ε, σε ένα τέτοιο σύμπαν, δεν είναι και πολύ έξυπνο να χρησιμοποιείς ως μέτρο εκτίμησης του πόσο σπουδαίος είναι κάποιος τη μηχανή αναζήτησης που υποβιβάζει τόσο την σπουδαιότερη πορνοστάρ όλων των εποχών...
Πρώτον, έχει χρησιμοποιηθεί τόσες φορές πια που το μόνο που προσδίδει στο κείμενό σας είναι η σιγουριά ότι υπογράφεται από κάποιον ανέμπνευστο συντάκτη και ότι είναι εξαιρετικά βαρετό.
Δεύτερον, όσα εκατομμύρια αποτελέσματα κι αν σου δίνει ένα γκουγκλάρισμα, έχει εδώ και καιρό πάψει να είναι εντυπωσιακό, γιατί πολύ απλά κανείς δεν ξέρει ποιο είναι ένα λογικό μέτρο σύγκρισης. Ειδικά όταν για κάποιον παράξενο λόγο ο Τζορτζ Μπους δίνει παραπάνω από δύο φορές περισσότερα αποτελέσματα από την Τζένα Τζέιμσον. Ε, σε ένα τέτοιο σύμπαν, δεν είναι και πολύ έξυπνο να χρησιμοποιείς ως μέτρο εκτίμησης του πόσο σπουδαίος είναι κάποιος τη μηχανή αναζήτησης που υποβιβάζει τόσο την σπουδαιότερη πορνοστάρ όλων των εποχών...
She's the one!
Χρειάζομαι βοήθεια. Πρώτον, δεν είμαι σίγουρος ποιος ακριβώς είναι ο Φέντον Μπέιλι. Είναι ο σκηνοθέτης του "Μέσα στο Βαθύ Λαρύγγι" ή απλώς ένας φωτογράφος με το ίδιο όνομα; Δεύτερον, δεν μπορώ να αναγνωρίσω την πόλη όπου έγινε αυτή η φωτογράφιση. Είναι η Βαρκελώνη; Τρίτον, θέλω να γνωρίσω αυτήν την κοπέλα. Άμεσα...8 Μαΐ 2008
Το πιο εκκεντρικό coffee table του κόσμου - και άλλες φωτογραφίες
Αν έμαθα ένα πράγμα δουλεύοντας δέκα χρόνια σε γυναικεία περιοδικά, αυτό είναι το εξής: δεν υπάρχει πιο εστέτ περιοδικό στον κόσμο από την Ιταλική Vogue. Ακόμα και η πολιτιστική της ατζέντα απευθύνεται σε μεταπτυχιακούς φοιτητές ιστορίας τέχνης - για να μη μιλήσουμε για τις φωτογραφίσεις που θα έκαναν κάθε curator φωτογραφικής έκθεσης να κατουρηθεί πάνω του (γενικά, είναι πολύ δύσκολο να εκπαιδεύσεις έναν curator να χρησιμοποιεί τουαλέτα). 
Το τελευταίο τεύχος του περιοδικού έχει στο εξώφυλλο την Eva Mendes - κυρίως όμως την έχει μέσα, σε μια αδιανόητη, εξόχως φετιχιστική φωτογράφιση - και να φανταστείς ότι σε γενικές γραμμές δεν μου αρέσει αυτή η τύπισσα... 
Η λατρεμένη μου Basia Bulat
...στο πρώτο της και μοναδικό βίντεο κλιπ. "In the Night" από το συναρπαστικό "Oh, my Darling", το άλμπουμ που κατά λάθος δεν συμπεριέλαβα στο Top 20 για το 2007 (γιατί νόμιζα ότι είχε κυκλοφορήσει το 2006! χαχαχαχα).
7 Μαΐ 2008
Μόνο για τους fans...
Τη στιγμή που έπιασα τον εαυτό μου να τραγουδάει στα όρια του βραχνιάσματος το ρεφρέν του «Been Away Too Long», σήμερα το μεσημέρι, στο αυτοκίνητο, οδηγώντας προς το γραφείο, κατάλαβα ότι όλες αυτές οι παπαριές που κάθομαι και γράφω και τις κατατάσσω στην κατηγορία που μεγαλεπήβολα ονόμασα "Δισκοκριτικές", ελάχιστο νόημα έχουν. Γιατί αν ετοίμαζα μια δισκοκριτική το 2002, μόλις είχε βγει το "Capricornia" των Midnight Oil, πιθανότατα θα του κότσαρα δυόμισι, τρία το πολύ, αστεράκια και θα το κατέτασσα στις μάλλον άτυχες στιγμές ενός από τα πιο αγαπημένα μου συγκροτήματα όλων των εποχών. Κι όμως, σήμερα, έξι χρόνια μετά, με το γκρουπ να μην υπάρχει πια, τον Πίτερ Γκάρετ να είναι ο αμφιλεγόμενος υπουργός περιβάλλοντος της Αυστραλίας και το "Capricornia" να έχει περάσει στην ιστορία σαν το κύκνειο άσμα των Oils, αυτό που ξέρω είναι ότι κοντεύω να λιώσω το CD...
Αφορμή για να το ξανακούσω ήταν το "Saturnalia" των Gutter Twins. Νόμιζα ότι και το Capricornia αναφερόταν σε κάποια ρωμαϊκή γιορτή, όπως το Saturnalia, αλλά τελικά ανακάλυψα πως ουδεμία σχέση έχουν τα δύο λατινικά αυτά ονόματα. Και λογικό... Τι σχέση έχουν με τα ρωμαϊκά όργια οι «πολιτικοί ρόκερ» της Ωκεανίας; Capricornia είναι μια περιοχή της Αυστραλίας, το βόρειο κομμάτι του Queensland που περιλαμβάνει το Cape York. Δεν είναι η εκλογική περιφέρεια που εξέλεξε τον Πίτερ Γκάρετ, άρα λογικά το άλμπουμ δεν ήταν προεκλογικό μανιφέστο. Μάλλον κάποιο οικολογικού ενδιαφέροντος θέμα της περιοχής οδήγησε τους Oils να το χρησιμοποιήσουν για τίτλο -αλλά όλα αυτά είναι τόσο μα τόσο... down under.
Γιατί κόλλησα εγώ τόσο άσχημα; Γιατί το άλμπουμ είναι ένα καθαρό κιθαριστικό ροκ δισκάκι, από αυτά που δεν βγαίνουν πια, γεμάτο με τα πωρωτικά ρεφρέν που έκαναν διάσημους τους Midnight Oil (όποιος γνωρίζει μόνο το "Beds Are Burning" δεν ξέρει τι χάνει...). Και πιθανόν γιατί τότε το είχα βάλει στην άκρη και δεν του αφιέρωσα το απαραίτητο "λιώσιμο" που είχα φροντίσει να απολαύσουν οι υπόλοιπες δημιουργίες των Oils (ειδικά το αριστουργηματικό "Earth and Sun and Moon" πρέπει να το έχω ακούσει χιλιάδες φορές), οπότε τώρα ακούστηκε στ' αυτιά μου σαν μια ολοκαίνουργια κυκλοφορία, σαν η ανάσταση του κορυφαίου ροκ γκρουπ που είχε την ατυχία να μεγαλώσει στην Αυστραλία και άρα να μη γίνει ποτέ όσο διάσημο του άξιζε να γίνει (οι U2 ή οι REM δεν είναι ούτε καλλίτεροι μουσικοί, ούτε πιο φιλοσοφημένοι από τους Midnight Oil -και δεν σηκώνω μύγα στο σπαθί μου γι' αυτό).
Υπάρχουν, μάλιστα, μέσα στο "Capricornia" δύο τραγούδια που οφείλεις να τα ακούς με τέρμα τον ήχο και με όλους σου τους πόρους ανοικτούς, για να απολαύσεις το λυτρωτικό εφέ που μπορεί να έχει στον οργανισμό σου λίγη καλή ροκ. Τα "Been Away Too Long" και "Mosquito March" είναι απλά πανέμορφα. Παίξε το παρακάτω βίντεο, αγνόησε το γελοίο πουκάμισο που φορά ο Γκάρετ, περίμενε υπομονετικά να περάσουν το πρώτα δύο λεπτά και τριάντα δευτερόλεπτα, και μετά ετοιμάσου για τρανς...
Αφορμή για να το ξανακούσω ήταν το "Saturnalia" των Gutter Twins. Νόμιζα ότι και το Capricornia αναφερόταν σε κάποια ρωμαϊκή γιορτή, όπως το Saturnalia, αλλά τελικά ανακάλυψα πως ουδεμία σχέση έχουν τα δύο λατινικά αυτά ονόματα. Και λογικό... Τι σχέση έχουν με τα ρωμαϊκά όργια οι «πολιτικοί ρόκερ» της Ωκεανίας; Capricornia είναι μια περιοχή της Αυστραλίας, το βόρειο κομμάτι του Queensland που περιλαμβάνει το Cape York. Δεν είναι η εκλογική περιφέρεια που εξέλεξε τον Πίτερ Γκάρετ, άρα λογικά το άλμπουμ δεν ήταν προεκλογικό μανιφέστο. Μάλλον κάποιο οικολογικού ενδιαφέροντος θέμα της περιοχής οδήγησε τους Oils να το χρησιμοποιήσουν για τίτλο -αλλά όλα αυτά είναι τόσο μα τόσο... down under.Γιατί κόλλησα εγώ τόσο άσχημα; Γιατί το άλμπουμ είναι ένα καθαρό κιθαριστικό ροκ δισκάκι, από αυτά που δεν βγαίνουν πια, γεμάτο με τα πωρωτικά ρεφρέν που έκαναν διάσημους τους Midnight Oil (όποιος γνωρίζει μόνο το "Beds Are Burning" δεν ξέρει τι χάνει...). Και πιθανόν γιατί τότε το είχα βάλει στην άκρη και δεν του αφιέρωσα το απαραίτητο "λιώσιμο" που είχα φροντίσει να απολαύσουν οι υπόλοιπες δημιουργίες των Oils (ειδικά το αριστουργηματικό "Earth and Sun and Moon" πρέπει να το έχω ακούσει χιλιάδες φορές), οπότε τώρα ακούστηκε στ' αυτιά μου σαν μια ολοκαίνουργια κυκλοφορία, σαν η ανάσταση του κορυφαίου ροκ γκρουπ που είχε την ατυχία να μεγαλώσει στην Αυστραλία και άρα να μη γίνει ποτέ όσο διάσημο του άξιζε να γίνει (οι U2 ή οι REM δεν είναι ούτε καλλίτεροι μουσικοί, ούτε πιο φιλοσοφημένοι από τους Midnight Oil -και δεν σηκώνω μύγα στο σπαθί μου γι' αυτό).
Υπάρχουν, μάλιστα, μέσα στο "Capricornia" δύο τραγούδια που οφείλεις να τα ακούς με τέρμα τον ήχο και με όλους σου τους πόρους ανοικτούς, για να απολαύσεις το λυτρωτικό εφέ που μπορεί να έχει στον οργανισμό σου λίγη καλή ροκ. Τα "Been Away Too Long" και "Mosquito March" είναι απλά πανέμορφα. Παίξε το παρακάτω βίντεο, αγνόησε το γελοίο πουκάμισο που φορά ο Γκάρετ, περίμενε υπομονετικά να περάσουν το πρώτα δύο λεπτά και τριάντα δευτερόλεπτα, και μετά ετοιμάσου για τρανς...
6 Μαΐ 2008
Το μεταλλουργείο της Δευτέρας: Iron Man (τραγούδι του μήνα)
(όχι, δεν έχω δει ακόμα την ταινία - είχα άλλες δουλειές)
4 Μαΐ 2008
Django Weekend: Appel direct
O Hugues Panassie, ο επικεφαλής του Hot Club de France και του ιστορικού περιοδικού Jazz Hot, έγραφε για τον Django Reinhardt στα απομνημονεύματά του:"Ο Τζάνγκο ηχογραφούσε με μεγάλο ενθουσιασμό. Ξεκινούσε τους πιο τολμηρούς αυτοσχεδιασμούς και άλλαζε ολοκληρωτικά τα σόλο του από το ένα δοκιμαστικό στο άλλο. Έπρεπε να τον δεις να ακούει τις δοκιμαστικές ηχογραφήσεις: όταν άκουγε μια από τις δικές του εντυπωσιακές, κεραυνοβόλες φράσεις, αναπηδούσε ξαφνιασμένος, φωνάζοντας από χαρά - ένα παιδί μαγεμένο από τις δικές του ιδιοφυείς πράξεις. Ο Γκραπελί και οι άλλοι κιθαρίστες εξέφραζαν κι αυτοί την ικανοποίησή τους με τον ίδιο τρόπο. Οι τεχνικοί ήταν έκπληκτοι με όλη αυτή τη χαρα: 'Είναι χαρουμενοι μ' αυτό που κάνουν!', μου είπε ο ένας. Προφανώς, αυτή η στάση ερχόταν σε αντίθεση με εκείνη των περισσότερων καλλιτεχνών που ηχογραφούσαν: άκουγαν τα δοκιμαστικά με ανησυχία, επιδιώκοντας να σφίξουν την ερμηνεία τους ακόμα πιο πολύ, μέχρι του σημείου που να τη θεωρούν ιδανική, διορθωμένη μια και καλή. Εδώ δεν συνέβαινε τίποτα τέτοιο. Κάθε δοκιμαστικό αντιπροσώπευε μια νέα δημιουργική προσπάθεια, γεμάτη χαρά και ενθουσιασμό. Οι μουσικοί ζούσαν κάθε φράση, κάθε νότα - τους ξεσήκωνε και τους αναστάτωνε όλους. Εξάλλου, οι εκρήξεις χαράς του Τζάνγκο στο άκουσμα των φράσεών του, δεν είχαν να πήγαζαν από περηφάνεια και αλαζονεία. Ο Τζάνγκο άκουγε σαν να επρόκειτο για κάποιον άλλον μουσικό - δεν ήξερε ότι ήταν ικανός για κάτι τέτοιο, ήταν ειλικρινά έκπληκτος όταν άκουγε τις φράσεις που είχε παίξει. Τις έπαιζε χωρίς να τις έχει σχεδιάσει. Είχαν βγει από κάποια άγνωστη περιοχή του υποσυνειδήτου του. Ακούγοντας, γελούσε και επαναλάμβανε τις αγαπημένες του εκφράσεις: 'Oh, ma mere!' και 'Ce n' est pas possible!'"
Μπορώ απλώς να φανταστώ πώς αντέδρασε, μετά την ηχογράφηση του Appel indirect (Appel direct), όταν διαπίστωσε ότι δημιούργησε μια σύνθεση που ξεπερνούσε τα όρια της τζαζ του μεσοπολέμου και προοικονομούσε τη δομή συνθέσεων όπως αυτές που θα υπέγραφαν είκοσι χρόνια αργότερα μεγαλοφυΐες όπως ο Μάιλς Ντέιβις και ο Τζον Κολτρέιν...
2 Μαΐ 2008
Χρυσός κλόουν (Μέρος 2ον)
H συνεισφορά του Οβελίκιου στην αποδόμηση του πριγκηπικού θεσμού σε μια γωνιά της Δυτικής Ευρώπης (με αφορμή αυτό το post μου).
Πόσο γκέι είναι ο Σεβάχ ο θαλασσινός;
Στο φιλντισένιο μου μαρκούτσι γαλέρες έρχονται και πάνερεσάλτα κάνουνε οι μούτσοι
κι οι πειρατές μεθοκοπανε
στο καπηλειό το λιμανίσιο
Θάλασσα πικροθάλασσα
γιατί να σ' αγαπήσω
Σαρακηνοί και Βενετσάνοι
πιάνουν και δένουν στο κατάρτι
ελόγου μου τον καπετάν Γιάννη
το παλικάρι τον αντάρτη
τον άντρακλα τον πελαγίσιο
(όπερ έδει δείξαι)
Νεκρική σιγή στην Curva Fiesole...
Ήταν ένα τριήμερο εφιαλτικό. Και το γκραν φινάλε ήταν το χειρότερο πλήγμα από όλα. ΟΚ, η ΑΕΚ δεν άξιζε και ο Παναθηναϊκός κάτι είχε να αποδείξει στους αντιπάλους του και τους φιλάθλους του. Πάρε ένα 4-1 και δες την αγαπημένη σου ελληνική ομάδα να αγχώνεται και να λουφάζει. ΟΚ, η Μάντσεστερ είναι ένα ολοκληρωμένο σύνολο και η Μπαρτσελόνα φλύαρη. Πάρε ένα σάπιο 1-0 και δες την δεύτερη πιο αγαπημένη σου ευρωπαϊκή ομάδα να διαλύεται μέσα στην γκρίνια της. ΟΚ, η Ζενίτ είναι η νέα μεγάλη δύναμη του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου και η Μπάγερν είχε πάρει πολύ ψηλά τον αμανέ. Πάρε και την τρίτη σου αγαπημένη ευρωπαϊκή ομάδα να διασύρεται για πλάκα με 4-0 από τα πουλέν της Πετρούπολης που σκοράρουν σε κάθε δεύτερο σουτ. ΟΚ όλα τα παραπάνω, πες ότι τα περίμενες...
Αλλά η Ρέιντζερς; Ποια είναι η Ρέιντζερς; Η ομάδα που παρ' ολίγον να αποκλεισθεί από τους γραφικούς του Πεσέιρο; Αυτή η Ρέιντζερς; Έβλεπα το ματς με έναν απίστευτο στομαχόπονο που με έχει διαλύσει όλη μέρα. Και που μεγάλωνε κάθε φορά που η λατρεμένη μου Φιορεντίνα, η πιο αγαπημένη μου ομάδα από όλες, έχανε μια ευκαιρία. Η Ρέιντζερς έκανε το πρώτο της σουτ στο 80'! Μέχρι τότε έπαιζε ένα εμετικό ταμπούρι, με 5 αμυντικούς μονίμως τσιμεντωμένους μέσα στην περιοχή τους, ένα αηδιαστικό καταστροφικό ποδόσφαιρο που προκαλούσε μαζική τάση αυτοκτονίας στο πέταλο κάτω από τον λόφο του Φιέζολε. Αμέσως μετά από αυτό το ένα σουτ, ξαναγύρισε στο ταμπούρι της για να πάει το ματς στα πέναλτυ.
Δεν έτρεφα καμμία ελπίδα ότι θα μου πήγαινε κάτι καλά αυτό το τριήμερο. Οι 3 αγαπημένες μου ευρωπαϊκές ομάδες διεκδικούσαν μια θέση στον τελικό και πήγαν και οι τρεις για βρούβες... Όταν ο Κρίστιαν Βιέρι, αυτό το ζωντανό κουφάρι του κάποτε σπουδαιότερου επιθετικού στον κόσμο, έστηνε την μπάλα στα 11 μέτρα, έκλεισα την τηλεόραση και γύρισα στις μουσικές μου που τουλάχιστον με κάνουν ευτυχισμένο (πέρασα πρώτα για πεντηκοστή όγδοη φορά από την τουαλέτα...)
Αλλά η Ρέιντζερς; Ποια είναι η Ρέιντζερς; Η ομάδα που παρ' ολίγον να αποκλεισθεί από τους γραφικούς του Πεσέιρο; Αυτή η Ρέιντζερς; Έβλεπα το ματς με έναν απίστευτο στομαχόπονο που με έχει διαλύσει όλη μέρα. Και που μεγάλωνε κάθε φορά που η λατρεμένη μου Φιορεντίνα, η πιο αγαπημένη μου ομάδα από όλες, έχανε μια ευκαιρία. Η Ρέιντζερς έκανε το πρώτο της σουτ στο 80'! Μέχρι τότε έπαιζε ένα εμετικό ταμπούρι, με 5 αμυντικούς μονίμως τσιμεντωμένους μέσα στην περιοχή τους, ένα αηδιαστικό καταστροφικό ποδόσφαιρο που προκαλούσε μαζική τάση αυτοκτονίας στο πέταλο κάτω από τον λόφο του Φιέζολε. Αμέσως μετά από αυτό το ένα σουτ, ξαναγύρισε στο ταμπούρι της για να πάει το ματς στα πέναλτυ.
Δεν έτρεφα καμμία ελπίδα ότι θα μου πήγαινε κάτι καλά αυτό το τριήμερο. Οι 3 αγαπημένες μου ευρωπαϊκές ομάδες διεκδικούσαν μια θέση στον τελικό και πήγαν και οι τρεις για βρούβες... Όταν ο Κρίστιαν Βιέρι, αυτό το ζωντανό κουφάρι του κάποτε σπουδαιότερου επιθετικού στον κόσμο, έστηνε την μπάλα στα 11 μέτρα, έκλεισα την τηλεόραση και γύρισα στις μουσικές μου που τουλάχιστον με κάνουν ευτυχισμένο (πέρασα πρώτα για πεντηκοστή όγδοη φορά από την τουαλέτα...)
1 Μαΐ 2008
Πεφταστέρια (Η συνέχεια)
Συνεχίζω να γεμίζω το μουσικό γαλαξία με αστεράκια, αν και με καθυστέρηση δύο ημερών σε σχέση με αυτό που υποσχέθηκα :-)
Madonna
Hard Candy
Το "Confessions on a Dance Floor" μου είχε αρέσει πάρα πολύ -περίμενα το νέο άλμπουμ της Μαντόνα με υψηλές προσδοκίες και απαιτήσεις. Και είναι μια μαλακία. Και μισή. Ένα βαρετό και βασανιστικά επαναλαμβανόμενο ρυθμικό λουπάρισμα, όπου ακόμη και οι καλές του εμπνεύσεις μοιάζουν να βουλιάζουν σ' ένα βάλτο γηρατειών και να μην γίνονται ποτέ τραγούδια. Δεν λέω, υπάρχουν 2-3 στιγμές μέσα στο "Hard Candy" που θα κάνουν μεγάλο χιτ το καλοκαίρι, αλλά για Μαντόνα είναι μάλλον μέτρια κομμάτια. Ασε που τα φωνητικά της πια είναι εντελώς ξεπεσμένα. Σαν να βαριέται. Σαν να έπρεπε απλά να δώσει το άλμπουμ που χρωστούσε στην Warner για να λήξει το συμβόλαιό της. Λες;
The Teenagers
Reality Check
Το γαλλικό MySpace τα σπάει! Μετά τη Soko και την (παλιότερη) Camille, το νέο φαινόμενο λέγεται Teenagers, ξεκίνησε για πλάκα ("έλα να κάνουμε ότι έχουμε μια μπάντα στο MySpace μπας και γαμήσουμε καμμιά γκόμενα") και έχει γίνει το πιο εθιστικό soundtrack στα ψαγμένα μπαράκια και κλαμπάκια που ξέρουν πώς να κοροϊδεύουν όσους παίρνουν πολύ σοβαρά τον εαυτό τους. Το τρίο των Γάλλων έρχεται με εφηβική ορμή να βρίσει, να κράξει, να χλευάσει, να γελάσει, να αηδιάσει με όλες τις χαρές της ζωής, είναι σαν ο Μπίβις και ο Μπάτχεντ να έφτιαξαν μπάντα και να προσέλαβαν Γάλλο τραγουδιστή που δεν μπορεί να προφέρει καλά τα αγγλικά, είναι σαν η Σόκο να έγινε άντρας και να πολλαπλασιάστηκε επί τρία, είναι το καλλίτερο δώρο που μπορούν να σου κάνουν αν μια μέρα ξυπνήσεις με φοβερή διάθεση να τα κάνεις όλα κώλο στη ζωή σου και να την ξαναρχίσεις απ' το μηδέν με σκοπό να κατακτήσεις τον κόσμο. Έχουν βέβαια ένα βασικό πρόβλημα: όλα τους τα τραγούδια είναι ίδια (όπως του Χατζηγιάννη ένα πράμα)! Ενα indie new wave μοτίβο ξεκινά από το "Homecoming", κορυφώνεται στον ύμνο τους "Starlett Joahnsson" και εκπνέει στο "Εnd of the Road". Αλλά είπαμε: για πλάκα ξεκίνησε το γκρουπ. Για να ρίξουν τα παιδιά κανα πούτσο. Ε, γράψανε κι ένα τραγουδάκι. Κι όταν κάνανε συμβόλαιο με την XL, έστησαν και δώδεκα παραλλαγές του...
Nada Surf
Lucky
Για κάποιο περίεργο λόγο, όσο μεγαλώνω τόσο περισσότερο εκτιμώ την χαρούμενη μουσική. Και μπορεί να αποθέωσα στα προηγούμενα "Πεφταστέρια" τους Portishead, αλλά οι Portishead είναι one of a kind και το ότι τους λατρεύω δεν σημαίνει ότι είμαι και καταθλιπτικός. Οι Nada Surf, μια φορά κι ένα καιρό, είχαν γίνει πάρα πολύ popular χάρη στο "Popular", ένα σαρκαστικό ποπ-ροκ κομματάκι που άμα το ξανακούσεις τώρα και πάλι θα σου κολλήσει στο μυαλό και θα θες να το τραγουδάς όλη μέρα. Ο πολύς κόσμος δεν τους ξανάκουσε από τότε, αλλά η ψαγμένη indie κοινότητα είχε πάντα να λέει πώς από ένα one hit wonder συγκροτηματάκι, εξελίχθηκαν σταδιακά σε αξιόλογους εκπρόσωπους της αμερικανικής new rock.
Και να που φέτος, το "Lucky" είναι η ευχάριστη έκπληξη της χρονιάς. Γεμάτο αισιοδοξία, τόσο που θες να το βάζεις στη διαπασών τις Κυριακές το πρωί, να τις περνάς φίνα και να σε φτιάχνει για όλη την εβδομάδα που ακολουθεί. Γεμάτο πιασάρικα ρεφρέν, γραμμένο για να κάνει ραδιοφωνική καριέρα. Γεμάτο δύναμη και όρεξη για ζωή, χωρίς να παραληρεί στην απόλυτη χαζομάρα των Teenagers για παράδειγμα. Ένα άλμπουμ για τις απλές χαρές της ζωής, ένα γκρουπ που θες να τους κάνεις παρέα, μαζί με τους Fountains of Wayne και κανα-δυο άλλους, για να σου φτιάχνουν το κέφι κάθε μέρα. Ακούγεται δυνατά, ιδανικά σε κάμπριο αυτοκίνητο το ηλιοβασίλεμα μετά από πολύωρο σερφ...
UPDATE (ή μάλλον: Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΤΗΣ ΣΥΝΕΧΕΙΑΣ):
Scout Niblett
This Fool Can Die Now
H "PJ Harvey του φτωχού" που σε κάποια φάση της καριέρας της πήγε να μοιάσει και στην Cat Power πολύ, βγάζει ένα ξωτικό δισκάκι που ξεφτιλίζει την παπαριά που κατέβασε στην αρένα την ίδια περίοδο η τελευταία. Αν, μάλιστα, δεν είχε βγάλει και η πρώτη της επιρροή (η PJ) ένα τόσο παράξενο άλμπουμ σαν τον "White Chalk" την ίδια χρονιά, θά 'λεγες πως τούτο εδώ είναι απόκοσμα πρωτότυπο και πανέμορφο.
Ultra Orange & Emanuelle
Ultra Orange & Emanuelle
Όπου η Εμανουέλ της ιστορίας είναι η Εμανουέλ Σενιέ, η σύζυγος του Πολάνσκι, η "Μίμι" στα "Μαύρα Φεγγάρια του Έρωτα", που -στα 42 της πια- ψάχνει νέες οδούς να διοχετεύσει τον ερωτισμό που ξεχειλίζει από μέσα της. (Εμένα, να πω την αμαρτία μου, δεν με καύλωνε ποτέ. Μου φαινόταν λίγο αστείο όλο αυτό το προσποιητό ντεμί-πουτανέ, ντεμί-νυμφομανέ). Δεν τραγουδά καλά, αλλά η μουσική των Ultra Orange είναι συμπαθέστατη και στο πλαίσιο της νέας μανίας με την γαλλική indie (μην τα ξαναγράφω: Soko, Teenagers, Camille...) ακούγεται μια χαρά. Μελαγχολικό και ερωτικό, ό,τι πρέπει για να ψαρώσεις καμμιά γκόμενα με κρασί δίπλα στο τζάκι -του χρόνου πάλι...
Camille
Music Hole
Εμένα πάλι, Μάρκο, η Καμίλ δεν με τρελαίνει. Χίλιες φορές με τους Nouvelle Vague, παρά αυτό το παραλήρημα. Μια μουσική ζούγκλα χωρίς νόημα βρίσκω το "Music Hole" και με μια εμμονή στην επανάληψη, λες και δεν θα το πάρω το μάθημά μου με το καλημέρα. Συμφωνώ, το "Gospel With No Lord" είναι ψαρωτικότατο, αλλά το υπόλοιπο άλμπουμ τι το ήθελε; (Ναι, αυτή ήταν η τελευταία -και η μόνη απογοητευτική- συνεισφορά της γαλλικής indie rock στα σημερινά "Πεφταστέρια"...)
Morcheeba
Dive Deep
Δεν έχω καταλάβει πώς αυτή η μπούρδα άρεσε σε κάποιους κριτικούς. Εγώ θα συμφωνήσω μόνο με το Mojo (και πιο χαμηλά ακόμη θα το βαθμολογήσω): δεν έχει καμμία ευχαρίστηση αυτό το άλμπουμ. Κατ' αρχάς οι Morcheeba χωρίς την Σκάι στα φωνητικά, θα έπρεπε να σεβαστούν το μύθο τους και να πάνε να διαλυθούν. Όχι να βγάζουν αυτή την άνευρη μουσική για διαφημιστικά ή για τις συλλογές του Παντίλα και του Αλέξανδρου Χριστόπουλου. Μπλιάχ και πάλι μπλιάχ!
Hercules and Love Affair
Hercules and Love Affair
Να πώς και η disco μπορεί να γίνει βαρετή. Πίσω από το εφήμερο χιτ του "Blind" κρύβεται ένα ανέμπνευστο άλμπουμ, μια εξαιρετική αρπαχτή που βάζει μπροστάρη τον σπουδαίο καστράτο Άντονι Χέγκαρτι (ο οποίος τείνει προς το μαϊντανίζειν) και πλασάρει μπόλικη gay pride για να προσελκύσει ονειροπαρμένους κριτικούς και χαπακωμένο κοινό... Θλίψη.
Vampire Weekend
Vampire Weekend
Τι ωραίο συνοθύλευμα ανεξάρτητης ροκ και αφρικάνικων ρυθμών! Τι γοητευτικό σερφάδικο αγκάλιασμα της έθνικ μουσικής κουλτούρας! Πόσο εμπνευσμένα έχουν περάσει το δυτικό τους λούστρο αυτοί οι Νεοϋορκέζοι με το παραπλανητικό όνομα πάνω στο θερμό άκουσμα της worldbeat, πάνω στο φτερούγισμα των πνευστών και στο χαστούκισμα των τυμπάνων! Τα άξια τέκνα του Πίτερ Γκάμπριελ αφήνουν πολλές υποσχέσεις για το μέλλον και παίρνουν μια θέση δίπλα στους Yeasayer και τους MGMT στα new entries με τις καλλίτερες εμπνεύσεις.
Cat Power
Jukebox
Στο τζιουκμποξ της Τσαν Μάρσαλ μπαίνουν μία μία οι επιρροές της, από τη Τζόνι Μίτσελ και τον Ντίλαν, στον Σινάτρα και τη Μπίλι Χολιντέι, αλλά ρε γαμώτο είναι κομμάτι βαρετό το άκουσμα. Ίσως επειδή είναι εσωτερική η διεργασία, δικό της το παιχνίδι και δύσκολο στον απ' έξω να το πάρει είδηση. Οφείλω πάντως να παραδεχτώ ότι ό,τι διασκευάζει το κάνει αγνώριστο. Το μετατρέπει σε ολόδικό της τραγούδι...
Nick Cave & The Bad Seeds
Dig!!! Lazarus Dig!!!
Και τώρα που το Πάσχα πέρασε και δεν έχουμε πια τον φόβο έκρυθμων χριστιανικών αντιδράσεων μπροστά σ' αυτό το βλάσφημο αφήγημα που αποφάσισε να μας ξεράσει η "γεμάτη" περσόνα του Νικ Κέιβ, ας περάσουμε και στο παρασύνθημα: Αξίζει όντως τόσο όσο μας έχει κάνει να καταλάβουμε η πρόωρη εκσπερμάτιση των μουσικοκτρικών; Μαζική, μάλιστα, εκσπερμάτιση. Τι να πω; Δεν είμαι και τόσο εξοικειωμένος με τον μύθο του. Μου αρέσει, αλλά δεν "τον παίζω" κάθε φορά που βγάζει δίσκο. Έχω λιώσει το "Abbatoir Blues / The Lyre of Orpheus", αλλά το αγαπημένο μου παραμένει το "Boatman's Call", εκείνο το σκοταδιστικό εσωστρεφές νανούρισμα που έψελνε πριν μια δεκαετία και κάτι. Θέλω να πω ότι ναι, μουσικά μπορεί να είναι πολύ ψαγμένο αυτό το νέο άλμπουμ με τα πολλά θαυμαστικά -κι ακόμη πιο ψαγμένο στιχουργικά και μυθιστορηματικά, ο Κέιβ άλλωστε είναι μέγας παραμυθάς- αλλά την ψυχή μου δεν την σάρωσε έτσι όπως κατάφερε να κάνει με το soundtrack της "Δολοφονίας του Τζέσι Τζέημς" για παράδειγμα. Άσε που τα πιο καλά τραγούδια του δίσκου (το "Hold On To Yourself" είναι το αγαπημένο μου) ακούγονται σαν διασκευές παλιών δικών του κομματιών. Μήπως είναι καλλίτερο να ασχολείται με τα side projects του; Τους Grinderman και τις ταινίες;
The Gutter Twins
Saturnalia
Δόξα τω Θεώ (ή οποιονδήποτε ευθύνεται) για τη μέρα που ο Λάνεγκαν έπεσε πάνω στο Ντούλι. Τι κι αν άργησαν μια ολόκληρη δεκαετία να αποφασίσουν να συνεργαστούν; Τι κι αν πέρασε μια δεκαετία ακόμη μέχρι να κυκλοφορήσουν παρέα ένα άλμπουμ; Τι κι αν πάντα θα τους συνοδεύει ένα "ο frontman των Screaming Trees" για τον έναν και "ο frontman των Afghan Whigs" για τον άλλον -ενώ θα έπρεπε να έχουν ήδη μπει αυτόνομα και οι δύο στο πάνθεον των ροκ ηρώων; Το "Saturnalia" έρχεται σαν απόσταγμα της μουσικής σοφίας τους να σβήσει (σχεδόν, γιατί ένα αριστούργημα σαν τον "Gentlemen" των Afghan Whigs απλά θα μείνει για πάντα χαραγμένο στην ιστορία) με μιας το παρελθόν τους, να στρογγυλοκαθήσει στην κορυφή του συνθετικού τους μεγαλείου και να επισκιάσει ό,τι υπάρχει από κάτω.
Όλα τα τεχνάσματα που γνωρίζουν οι δυο γερόλυκοι της ροκ (πόσο έχει παχύνει πια ο Ντούλι και πόσο έχει σκευρώσει ο Λάνεγκαν...) υπάρχουν εδώ. Σύμφωνοι. Το "Saturnalia" δεν φέρνει κενά δαιμόνια. Ίσα ίσα που κάποιες φορές νοιώθεις ότι κλέβει και λίγη έμπνευση κι από άλλα ζώδια (από καλούς Radiohead, ας πούμε). Αλλά αυτά τα παλιά κόλπα τώρα πια εκτελούνται χωρίς το παραμικρό ψεγάδι, χωρίς ιδέα απάτης. Το πώς βουτάει η ανατριχιαστική φωνή του Μαρκ Λάνεγκαν στο ξεκίνημα του "All Misery/Flowers", για παράδειγμα, σε ρίχνει στο καναβάτσο με ένα απαράμιλλο ντιρέκτ, κι ας το περίμενες. Τόσα χρόνια τον ξέρεις, κι όμως μπορεί ακόμη να σε τραντάζει έτσι αυτός ο απίθανος τυπάς με τις μυτερές μπότες και τα μαύρα παντελόνια. Το πώς γρατζουνάει την κιθάρα του ο Ντούλι στο "Idle Hands", αποδεικνύοντας ότι επιρροές δεν είχε μόνο στα μπλουζ και την τζαζ, αλλά ακόμη και στη χέβι μέταλ, και υπενθυμίζοντας το γκραντζ παρελθόν και των δύο, σε ρουφάει σε ένα ταξίδι πίσω στο χρόνο που συγκεντρώνει σε τεσσεράμισι λεπτά όλη την ιστορία αυτού του ντουέτου που είναι το πεπρωμένο του να μεγαλουργήσει ως τέτοιο. Δεν θέλω να ξαναδω τον Ντούλι ξεχωριστά από τον Λάνεγκαν. Δεν θέλω άλλο "Powder Burns" (το ξενέρωτο φινάλε των Twilight Singers), ούτε άλλο "Black Love" (τον βαρετό διάδοχο του "Gentlemen"). Θέλω μόνο ξεσηκωτικά μυστηριώδη τραγούδια σαν το "Bete Noir", ηδονιστικές ελεγείες σαν το "Seven Stories Underground", θρησκευτικούς ύμνους σαν το "God's Children". Οι Gutter Twins είναι το επόμενο supergroup κι ας είναι βγαλμένοι από τον σκοτεινό και βρωμερό υπόνομο...
MadonnaHard Candy
Το "Confessions on a Dance Floor" μου είχε αρέσει πάρα πολύ -περίμενα το νέο άλμπουμ της Μαντόνα με υψηλές προσδοκίες και απαιτήσεις. Και είναι μια μαλακία. Και μισή. Ένα βαρετό και βασανιστικά επαναλαμβανόμενο ρυθμικό λουπάρισμα, όπου ακόμη και οι καλές του εμπνεύσεις μοιάζουν να βουλιάζουν σ' ένα βάλτο γηρατειών και να μην γίνονται ποτέ τραγούδια. Δεν λέω, υπάρχουν 2-3 στιγμές μέσα στο "Hard Candy" που θα κάνουν μεγάλο χιτ το καλοκαίρι, αλλά για Μαντόνα είναι μάλλον μέτρια κομμάτια. Ασε που τα φωνητικά της πια είναι εντελώς ξεπεσμένα. Σαν να βαριέται. Σαν να έπρεπε απλά να δώσει το άλμπουμ που χρωστούσε στην Warner για να λήξει το συμβόλαιό της. Λες;
The TeenagersReality Check
Το γαλλικό MySpace τα σπάει! Μετά τη Soko και την (παλιότερη) Camille, το νέο φαινόμενο λέγεται Teenagers, ξεκίνησε για πλάκα ("έλα να κάνουμε ότι έχουμε μια μπάντα στο MySpace μπας και γαμήσουμε καμμιά γκόμενα") και έχει γίνει το πιο εθιστικό soundtrack στα ψαγμένα μπαράκια και κλαμπάκια που ξέρουν πώς να κοροϊδεύουν όσους παίρνουν πολύ σοβαρά τον εαυτό τους. Το τρίο των Γάλλων έρχεται με εφηβική ορμή να βρίσει, να κράξει, να χλευάσει, να γελάσει, να αηδιάσει με όλες τις χαρές της ζωής, είναι σαν ο Μπίβις και ο Μπάτχεντ να έφτιαξαν μπάντα και να προσέλαβαν Γάλλο τραγουδιστή που δεν μπορεί να προφέρει καλά τα αγγλικά, είναι σαν η Σόκο να έγινε άντρας και να πολλαπλασιάστηκε επί τρία, είναι το καλλίτερο δώρο που μπορούν να σου κάνουν αν μια μέρα ξυπνήσεις με φοβερή διάθεση να τα κάνεις όλα κώλο στη ζωή σου και να την ξαναρχίσεις απ' το μηδέν με σκοπό να κατακτήσεις τον κόσμο. Έχουν βέβαια ένα βασικό πρόβλημα: όλα τους τα τραγούδια είναι ίδια (όπως του Χατζηγιάννη ένα πράμα)! Ενα indie new wave μοτίβο ξεκινά από το "Homecoming", κορυφώνεται στον ύμνο τους "Starlett Joahnsson" και εκπνέει στο "Εnd of the Road". Αλλά είπαμε: για πλάκα ξεκίνησε το γκρουπ. Για να ρίξουν τα παιδιά κανα πούτσο. Ε, γράψανε κι ένα τραγουδάκι. Κι όταν κάνανε συμβόλαιο με την XL, έστησαν και δώδεκα παραλλαγές του...
Nada SurfLucky
Για κάποιο περίεργο λόγο, όσο μεγαλώνω τόσο περισσότερο εκτιμώ την χαρούμενη μουσική. Και μπορεί να αποθέωσα στα προηγούμενα "Πεφταστέρια" τους Portishead, αλλά οι Portishead είναι one of a kind και το ότι τους λατρεύω δεν σημαίνει ότι είμαι και καταθλιπτικός. Οι Nada Surf, μια φορά κι ένα καιρό, είχαν γίνει πάρα πολύ popular χάρη στο "Popular", ένα σαρκαστικό ποπ-ροκ κομματάκι που άμα το ξανακούσεις τώρα και πάλι θα σου κολλήσει στο μυαλό και θα θες να το τραγουδάς όλη μέρα. Ο πολύς κόσμος δεν τους ξανάκουσε από τότε, αλλά η ψαγμένη indie κοινότητα είχε πάντα να λέει πώς από ένα one hit wonder συγκροτηματάκι, εξελίχθηκαν σταδιακά σε αξιόλογους εκπρόσωπους της αμερικανικής new rock.
Και να που φέτος, το "Lucky" είναι η ευχάριστη έκπληξη της χρονιάς. Γεμάτο αισιοδοξία, τόσο που θες να το βάζεις στη διαπασών τις Κυριακές το πρωί, να τις περνάς φίνα και να σε φτιάχνει για όλη την εβδομάδα που ακολουθεί. Γεμάτο πιασάρικα ρεφρέν, γραμμένο για να κάνει ραδιοφωνική καριέρα. Γεμάτο δύναμη και όρεξη για ζωή, χωρίς να παραληρεί στην απόλυτη χαζομάρα των Teenagers για παράδειγμα. Ένα άλμπουμ για τις απλές χαρές της ζωής, ένα γκρουπ που θες να τους κάνεις παρέα, μαζί με τους Fountains of Wayne και κανα-δυο άλλους, για να σου φτιάχνουν το κέφι κάθε μέρα. Ακούγεται δυνατά, ιδανικά σε κάμπριο αυτοκίνητο το ηλιοβασίλεμα μετά από πολύωρο σερφ...
Nada Surf - I Like What You Say
Kαι το "Popular" (για να θυμηθούμε τα παλιά!)
UPDATE (ή μάλλον: Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΤΗΣ ΣΥΝΕΧΕΙΑΣ):
Scout NiblettThis Fool Can Die Now
H "PJ Harvey του φτωχού" που σε κάποια φάση της καριέρας της πήγε να μοιάσει και στην Cat Power πολύ, βγάζει ένα ξωτικό δισκάκι που ξεφτιλίζει την παπαριά που κατέβασε στην αρένα την ίδια περίοδο η τελευταία. Αν, μάλιστα, δεν είχε βγάλει και η πρώτη της επιρροή (η PJ) ένα τόσο παράξενο άλμπουμ σαν τον "White Chalk" την ίδια χρονιά, θά 'λεγες πως τούτο εδώ είναι απόκοσμα πρωτότυπο και πανέμορφο.
Scout Niblett - Kiss
Ultra Orange & EmanuelleUltra Orange & Emanuelle
Όπου η Εμανουέλ της ιστορίας είναι η Εμανουέλ Σενιέ, η σύζυγος του Πολάνσκι, η "Μίμι" στα "Μαύρα Φεγγάρια του Έρωτα", που -στα 42 της πια- ψάχνει νέες οδούς να διοχετεύσει τον ερωτισμό που ξεχειλίζει από μέσα της. (Εμένα, να πω την αμαρτία μου, δεν με καύλωνε ποτέ. Μου φαινόταν λίγο αστείο όλο αυτό το προσποιητό ντεμί-πουτανέ, ντεμί-νυμφομανέ). Δεν τραγουδά καλά, αλλά η μουσική των Ultra Orange είναι συμπαθέστατη και στο πλαίσιο της νέας μανίας με την γαλλική indie (μην τα ξαναγράφω: Soko, Teenagers, Camille...) ακούγεται μια χαρά. Μελαγχολικό και ερωτικό, ό,τι πρέπει για να ψαρώσεις καμμιά γκόμενα με κρασί δίπλα στο τζάκι -του χρόνου πάλι...
Το τρέιλερ των "Μαύρων Φεγγαριών του Έρωτα" (για να θυμηθείς την Εμανουέλ στα 30 της)
CamilleMusic Hole
Εμένα πάλι, Μάρκο, η Καμίλ δεν με τρελαίνει. Χίλιες φορές με τους Nouvelle Vague, παρά αυτό το παραλήρημα. Μια μουσική ζούγκλα χωρίς νόημα βρίσκω το "Music Hole" και με μια εμμονή στην επανάληψη, λες και δεν θα το πάρω το μάθημά μου με το καλημέρα. Συμφωνώ, το "Gospel With No Lord" είναι ψαρωτικότατο, αλλά το υπόλοιπο άλμπουμ τι το ήθελε; (Ναι, αυτή ήταν η τελευταία -και η μόνη απογοητευτική- συνεισφορά της γαλλικής indie rock στα σημερινά "Πεφταστέρια"...)
MorcheebaDive Deep
Δεν έχω καταλάβει πώς αυτή η μπούρδα άρεσε σε κάποιους κριτικούς. Εγώ θα συμφωνήσω μόνο με το Mojo (και πιο χαμηλά ακόμη θα το βαθμολογήσω): δεν έχει καμμία ευχαρίστηση αυτό το άλμπουμ. Κατ' αρχάς οι Morcheeba χωρίς την Σκάι στα φωνητικά, θα έπρεπε να σεβαστούν το μύθο τους και να πάνε να διαλυθούν. Όχι να βγάζουν αυτή την άνευρη μουσική για διαφημιστικά ή για τις συλλογές του Παντίλα και του Αλέξανδρου Χριστόπουλου. Μπλιάχ και πάλι μπλιάχ!
Hercules and Love AffairHercules and Love Affair
Να πώς και η disco μπορεί να γίνει βαρετή. Πίσω από το εφήμερο χιτ του "Blind" κρύβεται ένα ανέμπνευστο άλμπουμ, μια εξαιρετική αρπαχτή που βάζει μπροστάρη τον σπουδαίο καστράτο Άντονι Χέγκαρτι (ο οποίος τείνει προς το μαϊντανίζειν) και πλασάρει μπόλικη gay pride για να προσελκύσει ονειροπαρμένους κριτικούς και χαπακωμένο κοινό... Θλίψη.
Vampire WeekendVampire Weekend
Τι ωραίο συνοθύλευμα ανεξάρτητης ροκ και αφρικάνικων ρυθμών! Τι γοητευτικό σερφάδικο αγκάλιασμα της έθνικ μουσικής κουλτούρας! Πόσο εμπνευσμένα έχουν περάσει το δυτικό τους λούστρο αυτοί οι Νεοϋορκέζοι με το παραπλανητικό όνομα πάνω στο θερμό άκουσμα της worldbeat, πάνω στο φτερούγισμα των πνευστών και στο χαστούκισμα των τυμπάνων! Τα άξια τέκνα του Πίτερ Γκάμπριελ αφήνουν πολλές υποσχέσεις για το μέλλον και παίρνουν μια θέση δίπλα στους Yeasayer και τους MGMT στα new entries με τις καλλίτερες εμπνεύσεις.
Cat PowerJukebox
Στο τζιουκμποξ της Τσαν Μάρσαλ μπαίνουν μία μία οι επιρροές της, από τη Τζόνι Μίτσελ και τον Ντίλαν, στον Σινάτρα και τη Μπίλι Χολιντέι, αλλά ρε γαμώτο είναι κομμάτι βαρετό το άκουσμα. Ίσως επειδή είναι εσωτερική η διεργασία, δικό της το παιχνίδι και δύσκολο στον απ' έξω να το πάρει είδηση. Οφείλω πάντως να παραδεχτώ ότι ό,τι διασκευάζει το κάνει αγνώριστο. Το μετατρέπει σε ολόδικό της τραγούδι...
Nick Cave & The Bad SeedsDig!!! Lazarus Dig!!!
Και τώρα που το Πάσχα πέρασε και δεν έχουμε πια τον φόβο έκρυθμων χριστιανικών αντιδράσεων μπροστά σ' αυτό το βλάσφημο αφήγημα που αποφάσισε να μας ξεράσει η "γεμάτη" περσόνα του Νικ Κέιβ, ας περάσουμε και στο παρασύνθημα: Αξίζει όντως τόσο όσο μας έχει κάνει να καταλάβουμε η πρόωρη εκσπερμάτιση των μουσικοκτρικών; Μαζική, μάλιστα, εκσπερμάτιση. Τι να πω; Δεν είμαι και τόσο εξοικειωμένος με τον μύθο του. Μου αρέσει, αλλά δεν "τον παίζω" κάθε φορά που βγάζει δίσκο. Έχω λιώσει το "Abbatoir Blues / The Lyre of Orpheus", αλλά το αγαπημένο μου παραμένει το "Boatman's Call", εκείνο το σκοταδιστικό εσωστρεφές νανούρισμα που έψελνε πριν μια δεκαετία και κάτι. Θέλω να πω ότι ναι, μουσικά μπορεί να είναι πολύ ψαγμένο αυτό το νέο άλμπουμ με τα πολλά θαυμαστικά -κι ακόμη πιο ψαγμένο στιχουργικά και μυθιστορηματικά, ο Κέιβ άλλωστε είναι μέγας παραμυθάς- αλλά την ψυχή μου δεν την σάρωσε έτσι όπως κατάφερε να κάνει με το soundtrack της "Δολοφονίας του Τζέσι Τζέημς" για παράδειγμα. Άσε που τα πιο καλά τραγούδια του δίσκου (το "Hold On To Yourself" είναι το αγαπημένο μου) ακούγονται σαν διασκευές παλιών δικών του κομματιών. Μήπως είναι καλλίτερο να ασχολείται με τα side projects του; Τους Grinderman και τις ταινίες;
The Gutter TwinsSaturnalia
Δόξα τω Θεώ (ή οποιονδήποτε ευθύνεται) για τη μέρα που ο Λάνεγκαν έπεσε πάνω στο Ντούλι. Τι κι αν άργησαν μια ολόκληρη δεκαετία να αποφασίσουν να συνεργαστούν; Τι κι αν πέρασε μια δεκαετία ακόμη μέχρι να κυκλοφορήσουν παρέα ένα άλμπουμ; Τι κι αν πάντα θα τους συνοδεύει ένα "ο frontman των Screaming Trees" για τον έναν και "ο frontman των Afghan Whigs" για τον άλλον -ενώ θα έπρεπε να έχουν ήδη μπει αυτόνομα και οι δύο στο πάνθεον των ροκ ηρώων; Το "Saturnalia" έρχεται σαν απόσταγμα της μουσικής σοφίας τους να σβήσει (σχεδόν, γιατί ένα αριστούργημα σαν τον "Gentlemen" των Afghan Whigs απλά θα μείνει για πάντα χαραγμένο στην ιστορία) με μιας το παρελθόν τους, να στρογγυλοκαθήσει στην κορυφή του συνθετικού τους μεγαλείου και να επισκιάσει ό,τι υπάρχει από κάτω.
Όλα τα τεχνάσματα που γνωρίζουν οι δυο γερόλυκοι της ροκ (πόσο έχει παχύνει πια ο Ντούλι και πόσο έχει σκευρώσει ο Λάνεγκαν...) υπάρχουν εδώ. Σύμφωνοι. Το "Saturnalia" δεν φέρνει κενά δαιμόνια. Ίσα ίσα που κάποιες φορές νοιώθεις ότι κλέβει και λίγη έμπνευση κι από άλλα ζώδια (από καλούς Radiohead, ας πούμε). Αλλά αυτά τα παλιά κόλπα τώρα πια εκτελούνται χωρίς το παραμικρό ψεγάδι, χωρίς ιδέα απάτης. Το πώς βουτάει η ανατριχιαστική φωνή του Μαρκ Λάνεγκαν στο ξεκίνημα του "All Misery/Flowers", για παράδειγμα, σε ρίχνει στο καναβάτσο με ένα απαράμιλλο ντιρέκτ, κι ας το περίμενες. Τόσα χρόνια τον ξέρεις, κι όμως μπορεί ακόμη να σε τραντάζει έτσι αυτός ο απίθανος τυπάς με τις μυτερές μπότες και τα μαύρα παντελόνια. Το πώς γρατζουνάει την κιθάρα του ο Ντούλι στο "Idle Hands", αποδεικνύοντας ότι επιρροές δεν είχε μόνο στα μπλουζ και την τζαζ, αλλά ακόμη και στη χέβι μέταλ, και υπενθυμίζοντας το γκραντζ παρελθόν και των δύο, σε ρουφάει σε ένα ταξίδι πίσω στο χρόνο που συγκεντρώνει σε τεσσεράμισι λεπτά όλη την ιστορία αυτού του ντουέτου που είναι το πεπρωμένο του να μεγαλουργήσει ως τέτοιο. Δεν θέλω να ξαναδω τον Ντούλι ξεχωριστά από τον Λάνεγκαν. Δεν θέλω άλλο "Powder Burns" (το ξενέρωτο φινάλε των Twilight Singers), ούτε άλλο "Black Love" (τον βαρετό διάδοχο του "Gentlemen"). Θέλω μόνο ξεσηκωτικά μυστηριώδη τραγούδια σαν το "Bete Noir", ηδονιστικές ελεγείες σαν το "Seven Stories Underground", θρησκευτικούς ύμνους σαν το "God's Children". Οι Gutter Twins είναι το επόμενο supergroup κι ας είναι βγαλμένοι από τον σκοτεινό και βρωμερό υπόνομο...
The Gutter Twins - All Misery/Flowers
Τι ωραία που είναι τα δελτία ειδήσεων στις αργίες!
Ως άτυπος εκπρόσωπος τύπου του υπό σύστασιν fan club της anchorwoman που ακούει στο όνομα Ρίτσα Μπιζόγλη, νιώθω ανείπωτη χαρά κάθε φορά που η Έλλη Στάη αποφασίζει να λείψει από τον αέρα του Alpha. Δεν θέλω να μπω σε πιθανότατα ντροπιαστικές λεπτομέρειες - αντ' αυτού θα αναρτήσω την ανοιχτή επιστολή που της απεύθυνα (απηύθυνα; δεν έχει καταργηθεί η αύξηση στα νέα ελληνικά; τέλος πάντων) μέσα από τη στήλη μου στο Big Fish, τον Φεβρουάριο, όταν η κ. Στάη ανέλαβε το Plan-9 from outers space που χαϊδευτικά αποκαλούμε "δελτίο ειδήσεων του Alpha" (όχι ότι τα υπόλοιπα είναι διαφορετικά, πολλώ δε μάλλον καλύτερα). Είχε προηγηθεί ένας μήνας καυτών αποκαλύψεων για τη Ζαχοπουλειάδα, τους εκβιασμούς, τους κομιστές κ.ο.κ. (εφ' εξής "μαδομούνι", για συντομία), χρόνος ικανός για να δημιουργήσει την εξάρτηση που υπονοεί η επιστολή - η μισή ντροπή δική μου (εντάξει, ολόκληρη):«Αγαπημένη μου,
κοντεύει μια εβδομάδα που εξαφανίστηκες από το ενημερωτικό prime time του Alpha και πάω να τρελαθώ. Σαν τρελός σε ψάχνω σε απίθανες τηλεοπτικές ζώνες, σε μικρά ασφυκτικά δελτία ειδήσεων, απελπισμένος που με εγκατέλειψες πάνω που άρχισα να σε έχω ανάγκη. Πόσες φορές πρέπει να ζητήσω συγγνώμη που στην αρχή δεν σου έδωσα τη σημασία που άξιζες; Τώρα πια αγαπώ τη βαθιά, αισθησιακή σου φωνή, το λαμπερό διεισδυτικό σου βλέμμα, το σέξι χαμόγελό σου και τον τρόπο που υψώνεται το φρύδι σου, όταν κουμαντάρεις άντρες σαν τον Κακαουνάκη, τον Κύρτσο, τον Καρσιώτη. Κυρίως όμως μου λείπει το στραβό χαμόγελο απόλαυσης, μπροστά σε ένα ζουμερό ρεπορτάζ.
Σε ικετεύω, γύρνα πίσω, μου λείπεις».
ΝΚΦ
Και στον τελικό: Man. Red vs London FC
Απλές σκέψεις μετά από τους δύο ημιτελικούς του Champions League:
1. (Σε συνδυασμό και με την τηλεοπτική περιγραφή του τελικού Μίλαν - Λίβερπουλ 3-3 προ τετραετίας:) Υπάρχει νόμος που λέει ότι, για να περιγράψεις αγώνα στην ελληνική τηλεόραση, πρέπει να καταθέσεις πιστοποιητικό φιλολιβερπουλιανών φρονημάτων;
2. Ναι, η Μάντσεστερ είναι ομάδα με αυτοματισμούς και προσφέρει θεαματικό ποδόσφαιρο: Μπαίνει αυτόματα στο auto-tambouri, όταν απέναντί της έχει ένα καλλίτερο αντίπαλο και προσφέρει θέαμα μέσω της αντιπάλου της, που μετέρχεται κάθε απίθανο ακροβατικό που μπορεί να χρησιμοποιηθεί σε αγωνιστικό χώρο, μπας και την ξεταμπουρώσει...
3. Ο Τάκης ο Γκώνιας δεν είναι αυτός ο μεγάλος ποδοσφαιριστής που έπαιξε δύο χρονιές στον Ολυμπιακό την τελευταία δωδεκαετία; Και αυτές δεν ήταν οι δύο μοναδικές χρονιές (και μάλιστα όχι συναπτές) που ο Ολυμπιακός ΔΕΝ πήρε το πρωτάθλημα;
4. Στο πραγματικό ποδόσφαιρο (δηλαδή στο PES 2008) o Νάνι είναι πιο όμορφος, η Μάντσεστερ έχει πιο ωραίο όνομα (Man. Red) και ο Μαλουντά κάνει πολύ καλλίτερες ντρίπλες από τον Καλού.
5. Στο πραγματικό ποδόσφαιρο, δέκα φορές να παιζόταν το χθεσινό Μαν. Ρεντ εναντίον Μπαρτσελόνα και τις δέκα θα προκρινόταν η Μπαρτσελόνα!
1. (Σε συνδυασμό και με την τηλεοπτική περιγραφή του τελικού Μίλαν - Λίβερπουλ 3-3 προ τετραετίας:) Υπάρχει νόμος που λέει ότι, για να περιγράψεις αγώνα στην ελληνική τηλεόραση, πρέπει να καταθέσεις πιστοποιητικό φιλολιβερπουλιανών φρονημάτων;
2. Ναι, η Μάντσεστερ είναι ομάδα με αυτοματισμούς και προσφέρει θεαματικό ποδόσφαιρο: Μπαίνει αυτόματα στο auto-tambouri, όταν απέναντί της έχει ένα καλλίτερο αντίπαλο και προσφέρει θέαμα μέσω της αντιπάλου της, που μετέρχεται κάθε απίθανο ακροβατικό που μπορεί να χρησιμοποιηθεί σε αγωνιστικό χώρο, μπας και την ξεταμπουρώσει...
3. Ο Τάκης ο Γκώνιας δεν είναι αυτός ο μεγάλος ποδοσφαιριστής που έπαιξε δύο χρονιές στον Ολυμπιακό την τελευταία δωδεκαετία; Και αυτές δεν ήταν οι δύο μοναδικές χρονιές (και μάλιστα όχι συναπτές) που ο Ολυμπιακός ΔΕΝ πήρε το πρωτάθλημα;
4. Στο πραγματικό ποδόσφαιρο (δηλαδή στο PES 2008) o Νάνι είναι πιο όμορφος, η Μάντσεστερ έχει πιο ωραίο όνομα (Man. Red) και ο Μαλουντά κάνει πολύ καλλίτερες ντρίπλες από τον Καλού.
5. Στο πραγματικό ποδόσφαιρο, δέκα φορές να παιζόταν το χθεσινό Μαν. Ρεντ εναντίον Μπαρτσελόνα και τις δέκα θα προκρινόταν η Μπαρτσελόνα!
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)