Τους αγάπησα από τη στιγμή που αγόρασα πριν χρόνια στη Rough Trade το 45άρι «Visions Arise» και φέτος περίμενα το album τους με μεγαλύτερη λαχτάρα και από μερίδα πατάτες μετά από δύο ώρες χωρίς φαΐ (φάση τρέχει σάλιο). Κάθε τραγούδι του δίσκου είναι μία επική, ηχητική αναπαράσταση του μελοδράματος. Η μεγαλύτερη δύναμη της μπάντας είναι και θα παραμείνει ο ακραία χαρισματικός frontman, Thomas Cohen που τραγουδά τόσο άτεχνα, αλλά τόσο γοητευτικά και καταφέρνει με τη φωνή του και τη βοήθεια των συνθεσάιζερ που κυριαρχούν στον ήχο της μπάντας να σαγηνεύσει και τον πλέον ανέραστο άνθρωπο. Γιατί ο Thomas είναι η προσωποποίηση της φιλοσοφίας του Oscar Wilde και η μουσική της μπάντας του σε album ή conceptual projects (όπως το Signals, ένα από τα οποία ηχογραφήθηκε στην Αθήνα) δε μπορεί να είναι τίποτα λιγότερο από έργο τέχνης. Από αυτά που ακούγονται...
To ντουέτο της Rachel Zeffira και του Faris Badwan των Horrors κατάφερε να ενώσει δύο μουσικά ετερόκλητους δημιουργούς και μαζί να δημιουργήσουν τον αγαπημένο 60s pop δίσκο ανθρώπων και φαντασμάτων. Αιθέρια φωνητικά, διαχρονικές μελωδίες από το ζευγάρι που προσπάθησε να δώσει τη δική του ερμηνεία στο μοντέλο «Nancy Sinatra-Lee Hazlewood» και πέτυχε στο πόνημα του με άριστα 11 στα 10. Ένα album για συντροφιά στην αιωνιότητα της μετά θάνατον ζωής και ένας λόγος για τον Faris να παρατήσει τους Horrors.
Τόσα χρόνια έλεγα ότι η βασικές επιρροές της Τόρι ήταν ο Σατί, ο Ντεμπισί, ο Σούμαν, ο Σούμπερτ, όλα αυτά τα τυπάκια, τέλος πάντων, με τα ευγενή γαλλογερμανικά ονόματα και την εμμονή με το ελεφαντόδοντο των πλήκτρων ενός καλού Steinway. H απόδειξη έρχεται με το κομψοτέχνημα του "Night Of Hunters", ενός δίσκου κατά παραγγελίαν της Deutsche Grammophon όπου η παμμέγιστη συνθέτις κάνει τα δικά της πάνω σε παραλλαγές θεμάτων από τους προαναφερθέντες και μπόλικους ακόμη κλασσικούς. Και που, δυόμισι μήνες μετά την κυκλοφορία του, είναι ήδη κλασσικό και το ίδιο...
Αν α=20, β=10 και γ=[(α+β)/2]/*, όπου * είναι ο υποκειμενικός συντελεστής εντύπωσης που σού έκανε μια μπάντα που δεν γνώριζες μέχρι που άκουσες το δεύτερό της άλμπουμ (και που όσο μεγαλύτερος του 0 ο συντελεστής, τόσο πιο ψηλά μπαίνει στο top 20 σου η συγκεκριμένη μπάντα), τότε, αφού υπολογίσεις το πόση εντύπωση έκαναν σ' εμένα οι Other Lives (μεγάλη, 2 και βάλε!) και αφού σού ορίσω ως α τους Fleet Foxes (Νο. 20 της λίστας μου) και ως β τους O' Death (Νο. 10) -μείξη των οποίων δύο γκρουπ είναι αυτός που ακούγεται στο "Other Lives"-, βρες ποιο είναι το γ και βάλε εκεί αυτήν την στοχαστική, μελαγχολική σε βαθμό φθινοπώρου, μπάντα από την Οκλαχόμα.
(Μαλάκα μου, ούτε ο Ισοκράτης δεν χωρούσε 115 λέξεις και τόσες παρατακτικές προτάσεις σε μία και μόνο περίοδο...)
Cartoon Dandy's #7 Wu Lyf Go tell fire to the mountain
H μπάντα που ήρθε να σώσει τη φήμη της Γηραιάς Αλβιώνας ότι μπορεί να παράγει νέους ήχους στις χρονιές ισχνών αγελάδων, έχει ένα όνομα που δεν μπορώ ποτέ να θυμηθώ ολόκληρο και κατάφερε να κυκλοφορήσει το album-ναρκωτικό, καθώς είναι μακράν το καλύτερο μουσικό υβρίδιο για να ακούσει κανείς στην παραζάλη των καταχρήσεων, πάσης φύσεως. Κάθε μέρα που περνά, το «Spitting blood» ακούγεται στο κεφάλι μου ακόμα και αν δεν παίζει το album των Wu Lyf σε ακτίνα χιλιομέτρων και κάθε φορά είμαι έτοιμος να κάνω κάτι κολάσιμο. Στο repeat μέχρι για να θυμόμαστε ότι κάποτε βγαίναμε και μεσοβδόμαδα και κάναμε πολλές αταξίες. Επικό από την αρχή ως το τέλος.
Κάποια στιγμή, λίγο πριν το καλοκαίρι, συνειδητοποίησα ότι το 2011 δεν είναι χρονιά για να έχεις ιδέες. Δεν είναι χρονιά για να είσαι δημιουργικός. Δεν είναι χρονιά για να πάρεις φόρα. Γιατί παντού γύρω υπάρχουν βρώμικοι τοίχοι. Και θα κουτουλήσεις. Είμαι άνθρωπος που δεν ησυχάζει ποτέ, που βαριέται εύκολα, που δεν αντέχει στο ίδιο μέρος πάνω από μιάμιση ώρα. Αλλά φέτος έπρεπε να κάτσω στ' αυγά μου. Να μαζέψω όλα όσα μού άρεσαν μέχρι τώρα και να κάτσω επιτέλους να τα απολαύσω. Δυσκολεύθηκα πολύ. Μού φαίνονταν όλα ανώφελα. Ποιό το νόημα να κάτσεις σε δάφνες, αν από εδώ και πέρα το μόνο που θα συναντάς θα είναι αποκαΐδια; Γύρεψα ένα soundtrack που να είναι κάπως κουφό. Να είναι τόσο απλό, ανεπιτήδευτο, λείο, που να καταφέρει να με ηρεμήσει μέσα σ' αυτό το κλειστό δωμάτιο με τους βρώμικους τοίχους. Ευτυχώς, υπήρχε η Μαρίσα Νάντλερ και η dream pop / folk της. Απλή, αλλά όχι απλοϊκή, ανεπιτήδευτη αλλά και αψεγάδιαστη, λεία αλλά κι επικίνδυνη για ο,τιδήποτε το μαλακό. Σε μια πιο ξέφρενη χρονιά δεν θα τής έδινα καν δεύτερη ευκαιρία, φέτος όμως η μελαγχολική της παραμυθία μού έκανε καλό. Προστιθέμενη αξία λόγω συνθηκών και ένα αναπάντεχο νούμερο 8.
(ΥΓ. Συνειδητοποίησα ξαφνικά σήμερα ότι η λατρεμένη μου My Brightest Diamond έβγαλε άλμπουμ τον Οκτώβριο το οποίο δεν πήρα ποτέ είδηση. Το άκουσα μόλις σήμερα. Νομίζω ότι στην δεύτερη ακρόασή του θα κλαίω που δεν μπήκε στη λίστα μου. Αλλά θα ήταν τόσο, μα τόσο άδικο, για την Μαρίσα να εκδιωχθεί έτσι βάναυσα, για μια παλιά αγάπη...)
Επειδή είναι από το San Francisco, επειδή έχουν frontman τον Christopher Owens a.k.a Indie’s Hunkiest Hunk (ένας τίτλος πιο σημαντικός και αυτόν της Miss Universe), επειδή φορά βελούδινο μπουστάκι στο video του Honey Bunny που θα ζήλευαν μέχρι και οι Take That στα 90s, επειδή είναι το πιο ανεπιτήδευτα συναισθηματικό album της χρονιάς, επειδή είναι βαθύ χωρίς να προσπαθεί καν, επειδή μπορεί να χορέψεις μπλουζ με τα τραγούδια του ακόμα και αν έζησες εφηβεία δύο δεκαετίες πριν, επειδή αποδεικνύει ότι ένα indie album μπορεί να φτύσει τον κυνισμό στα μούτρα.
Έχω ξαναγράψει για το Europa Universalis III. Είναι το αγαπημένο που παιχνίδι -και νομίζω ότι γενικά θεωρείται το καλλίτερο παιχνίδι στρατηγικής που έχει βγει ποτέ. Διοικείς από το 1399 ως το 1821 κάποιο από τα βασίλεια της εποχής, βγαίνοντας από τον Μεσαίωνα και φθάνοντας ως την εποχή των αγώνων για εθνικές απελευθερώσεις. Δεν πολεμάς απλώς, ελέγχεις τα πάντα: την οικονομία, τον πολιτισμό, την θρησκεία, βλέπεις πώς το ένα επηρεάζει το άλλο, προσπαθείς να ευημερείς βασισμένος σε αυτό που η χώρα σου μπορεί να κάνει καλά. Στην τετραετή μου παρέα με το παιχνιδάκι έχω προσπαθήσει να ικανοποιήσω κάθε εθνικιστική μου φαντασίωση (ελέγχοντας το Βυζάντιο), ιμπεριαλιστική καύλα (παίρνοντας κάποια υπερδύναμη του 14ου αιώνα σαν τη Γαλλία ή την Καστίλλη), την δίψα μου για Ιστορία (διοικώντας μικρά γερμανικά βασίλεια και μαθαίνοντας για την Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία στα χρόνια μετά τον Μεσαίωνα), ή τις "τουριστικές" μου συμπάθειες (Χμερ -σήμερα Καμπότζη-, Αγιούθαγια -σήμερα Ταϋλάνδη-, Βιτζαγιανάγκαρ -σήμερα Ινδία).
Την πιο εντυπωσιακή μου όμως πορεία την έχω κάνει με ένα κράτος που για ιστορικούς λόγους απέφευγα στην αρχή να διοικήσω: την Οθωμανική Αυτοκρατορία. Καθώς η τριβή με το παιχνίδι σε στέλνει σε επαρχίες άγνωστες, σε καινούργιους κόσμους, σε κόντρες με λαούς που δεν περίμενες ότι θα πολεμήσεις ποτέ, βρίσκεις συχνά τον εαυτό σου να μελετάει την ιστορία της χώρας που διοικείς, περίπου ψάχνοντας μια απάντηση στην ερώτηση: "τι θα έκανε ο Ταμερλάνος / Ερίκος ο Η' / Ναπολέων στη θέση μου;". Κάπως έτσι ανακάλυψα πράγματα για την λαμπερή ιστορία των Οθωμανών που δεν θα μάθαινα με κανέναν άλλον τρόπο σε μια χώρα που θα διατηρεί τις εχθρικές της μνήμες για πάντα -συνέπεια ενός περασμένου μεγαλείου που σήμερα υπάρχει μόνο σαν μέτρο σύγκρισης για την αηδιαστική μας κατάντια και σαν Prozac - μαρμαρωμένος βασιλιάς για ικανότητες που έχουμε και που κάποια στιγμή μαγικά θα ξαναβρούμε και θα μας βγάλουν από τον πάτο του πηγαδιού που κατοικούμε.
Όποιος ξέρει τι πραγματεύεται το δέκατο άλμουμ της PJ Harvey θα έχει ήδη ψιλιαστεί γιατί έγραψα όλα αυτά τα άσχετα παραπάνω. Η μάχη της Καλλίπολης διήρκησε 8 ολόκληρους μήνες πίσω στο 1915 και ήταν η τελευταία μεγάλη στιγμή στην ιστορία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, τότε συμμάχου των Γερμανών στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο. Οι Οθωμανοί, αρκετά λιγότεροι σε αριθμό, αλλά καλά οχυρωμένοι στα στενά των Δαρδανελλίων, θα έκαναν τα πάντα για να υπερασπιστούν την πρωτεύουσα Κωνσταντινούπολη. Οι σύμμαχοι είχαν ανάγκη να πάρουν τον Βόσπορο, για να μπορούν να διατηρήσουν ανοικτή την θαλάσσια γραμμή ανεφοδιασμού της Ρωσίας. Οι Οθωμανοί νίκησαν, χάνοντας πάνω από 250.000 άντρες, οι σύμμαχοι κατατροπώθηκαν, με περίπου ισοδύναμο αριθμό νεκρών και αναγκάστηκαν να αποχωρήσουν. Ήταν μια από τις πιο φονικές μάχες της Ιστορίας.
Η PJ Harvey μεταφέρει στο concept άλμπουμ της τον πόνο των ηττημένων, των χιλιάδων Βρετανών, Γάλλων, αλλά κυρίως Αυστραλών και Νεοζηλανδών που βρίσκονταν χιλιάδες μίλια μακριά από τις πατρίδες τους, πολεμώντας για ένα σκοπό που δεν είχαν καλά καλά καταλάβει. Τα σπαρακτικά της τραγούδια συναποτελούν μια από τις καλλίτερες δουλειές της καριέρας της -εγώ θα την έλεγα και ανάσταση, σε μια περίοδο που έμοιαζε εγκλωβισμένη στις ανούσιες συνεργασίες με τον βαρετό Τζον Πάρις. Αυτό που κρύβεται πίσω από τους βαθιά συναισθηματικούς στίχους της και από τα βαριά μουσικά της μέρη είναι ένα ρέκβιεμ στην ματαιότητα του μεγαλείου. Ιστορικά, η Καλλίπολη κατέστρεψε και τους νικητές και τους ηττημένους και την ίδια ώρα ανέδειξε κομμάτια και των δύο. Τι εννοώ;
Η προσπάθεια για υπεράσπιση της Κωνσταντινούπολης ήταν η τελευταία πράξη του τουρκικού λαού για χάρη του γερασμένου οθωμανικού μοντέλου. Σύντομα, ένας ταλαντούχος αξιωματικός που διακρίθηκε στη μάχη της Καλλίπολης, θα δημιουργούσε την τουρκική δημοκρατία, σε βάρος -σε αβάσταχτο βάρος- και του δικού μας λαού, που με το που ένιωσε λίγο νικητής ξανά ονειρεύθηκε αμέσως την Ελλάδα των δύο ηπείρων και των πέντε θαλασσών. Μαζί με την Οθωμανική θα πέθαινε σιγά σιγά (αν και χρειάσθηκε ένας παγκόσμιος πόλεμος ακόμη) και η Βρετανική. Οι Αυστραλοί και οι Νεοζηλανδοί νεκροί ξύπνησαν μια και καλή το αίσθημα της αυτοδιάθεσης στους λαούς της Ωκεανίας. Το ίδιο έγινε και στην δυτική Αφρική λόγω των νεκρών Γάλλων υπηκόων (Σενεγαλέζοι, Μαυριτανοί) και φυσικά στην Ινδία, τη Βιρμανία και τα Ιμαλάια όρη.
Μια μάχη με μισό εκατομμύριο νεκρούς θα ήταν παράλογο να μην προξενήσει τόσο ριζικές παγκόσμιες αλλαγές. Και ένα άλμπουμ με αντικείμενο μια τέτοια ιστορική στιγμή θα ήταν αδύνατον να είναι μια μετριότητα. Και μόνο η απόφαση να αναμετρηθείς με το μέγεθος του γεγονότος σημαίνει ότι είσαι σημαντικός και αποφασισμένος. Πόσο μάλλον αν σε λένε και PJ Harvey...
Σκοτεινή ατμοσφαιρική pop από μία φωνή που προκαλεί ανατριχίλες όπως μόνο η Siouxsie Sioux μπορούσε, με attitude «σκοτώνω και με γόβα αν χρειαστεί» και περισσό ταλέντο σε live ερμηνείες και μελωδικές κιθαριές. Εννοείται πως η Domino Records κρύβεται και πίσω από αυτό το διαμάντι που άλωσε τη μόδα, στοίχειωσε τις ζωές μας με το «Devil» της και κατάφερε ίσως να γίνει η μοναδική γυναίκα που θα μπορούσε να πατήσει στα βήματα της PJ Harvey, αν και έχει πολλά album ακόμα για να αποδείξει κάτι τέτοιο. Ντεμπούτο έπος, μέγκλα πραγματική. Σκάμε και ακούμε γιατί η Anna τραγουδά.
Το "Outside" είναι κάτι σαν το άλμπουμ - σύμβολο του δράματος ετούτης της σκατένιας χρονιάς. Σε μια δεκαετία είτε θα μού φέρνει στο μυαλό άθλιες αναμνήσεις από τα χρόνια της φυλακής που θα έχουν πια φύγει ανεπιστρεπτί, είτε όλα μου τα ακούσματα θα είναι σαν κι αυτό: μεσαιωνικά, ζοφερά, τρομαγμένα -το soundtrack της νέας μας μιζέριας. Το σαβορανολικό τους κήρυγμα, μπλεγμένο με μια διεστραμμένη ιδέα περί της country και της folk είναι η μουσική του σκοταδισμού στον οποίον βουτάμε με μανία, μια ολόκληρη γενιά, ένας ολόκληρος λαός -παίρνεις μια ιδέα από το εξώφυλλό τους. Το ανελέητο σφυροκόπημα του μπάντζου τους είναι το αυτομαστίγωμα που ευλαβικά περιμένουμε πως θα μας σώσει, ανήμποροι ν' αντιδράσουμε αλλιώς -μόνο μια ανώτερη δύναμη μπορεί πια να δώσει τη λύση. Ετούτοι εδώ είναι οι Mumford & Sons του φτωχού, του φοβισμένου, του ανήμπορου. Και αυτή τους η μαυρίλα έχει κάτι το μεταφυσικά μεθυστικό.
Όσα χρόνια και να περάσουν η Γηραιά Αλβιόνα θα είναι πάντα η μεγάλη μου μουσική αγάπη. Τι και αν δεν ήταν η καλύτερη χρονιά για τα συγκροτήματα της, το κακό προαίσθημα των Veronica Falls έγινε ήδη ένα C86 άσμα και η κιθαριστική indie pop τους δε βρήκε την αγάπη σε κάποιο νεκροταφείο (μουσικό ή πραγματικό), αλλά στην καρδιά όλων όσοι έχουμε πάθει τράβηγμα στον αυχένα από το headbanging στο Beachy Head, έχουμε λιώσει παπούτσια με τους ρετρό χορούς μας και έχουμε ουρλιάξει όλο το album τους στίχο-στίχο. Απλό, αλλά όχι απλοϊκό το album ξεθάβει όλες τις 60s εμμονές των παιδιών που μεγάλωσαν με surf και post punk και τις ανασταίνει σε ένα pop μουσικό ιδίωμα που θα μνημονεύεται για πάντα από μία μικρή, αλλά φανατική μερίδα ανθρώπων.
Ακολουθεί spoiler για το Top 10 μου. Αλλά επειδή κανείς δεν χέστηκε για το τι σκατά θα ψηφίσω στην Blogovision, συνεχίζω ακάθεκτος: Σε μια χρονιά που όλοι οι μεγάλοι έρωτες του παρελθόντος με πήραν τηλέφωνο με σειρηνώδεις διαθέσεις και με κάλεσαν στο διαμέρισμά τους, να πιούμε ένα ποτό και να ακούσουμε το τελευταίο τους άλμπουμ μαζί -"να μου πεις την άποψή σου μωρέ", εκείνη που ήταν η πιο μεγάλη καψούρα απ' όλες ήταν και το τηλεφώνημα στο οποίο θα έλεγα πιο εύκολα "όχι". Τα καλά νέα είναι ότι δεν με κάλεσαν όλες ταυτόχρονα, οπότε στην εικοσάδα μου για φέτος έχω να πω για όλες τις νύκτες που πέρασα μαζί τους. Και με την Bjork και με την Τόρι Έιμος και με την Κέιτ Μπους (ξέρω, η παρομοίωση αρχίζει να γίνεται κάπως εμετική όταν σκεφτείς πώς θα ήταν όντως να σε έσερναν όλες αυτές στο κρεββάτι τους...) και, φυσικά, με την Λέσλι Φάιστ. Μόνο που η Λέσλι φέτος ήταν πιο κλειστή από ποτέ. Κάτι είχε στο κεφάλι της, κάτι που την έκανε πολύ εσωστρεφή, πολύ κλειστή, πολύ "δύσκολη". Δεν θα αποκαλύψω περισσότερες λεπτομέρειες για το τι έγινε εκείνη τη βραδιά που πήγα σπίτι της. Αλλά μόνο ότι όλες οι υπόλοιπες είναι στο Top 10 μου, ενώ αυτή όχι. Την αγαπώ, βέβαια, ακόμη...
Η λεσβία που τραγουδά με φωνή αγγέλου και έβαλε την Karin Elisabeth Dreijer Andersson a.k.a. Fever Ray να τρώει τα λευκά της μαλλιά από τη ζήλια, Katie Stelmanis είναι η γυναίκα πίσω από τις σκοτεινές μελωδίες των Austra και τα sexy σύνθια που μπορούν να ακουστούν σε θρησκευτικές τελετές και club με την ίδια ευκολία. Οι Austra είναι άλλη μία μπάντα της Domino που κυκλοφορεί ένα σπουδαίο album και δείχνει ότι οι ιθύνοντες της εταιρίας όχι απλά δεν έχουν χάσει το touch, αλλά μπορούν να βρουν και άλλα μουσικά διαμάντια σε μία χώρα όπως ο Καναδάς και μετά τους Arcade Fire. Οι «Young and Gay» δε μπορούν παρά να λατρέψουν το τραγούδι-sex, Beat and the Pulse που μάλλον έγινε το soundtrack για πολλά φασώματα.
Hominis Ludentis #12 Jesse Sykes & The Sweet Hereafter Marble Son
Ντράπηκα όταν κατάλαβα πως η Τζέσι Σάικς και η μπάντα της βγάζουν άλμπουμ -και τι άλμπουμ!- εδώ και μια δεκαετία κι εγώ τους έμαθα μόλις φέτος το καλοκαίρι. Ντράπηκα όταν συνειδητοποίησα πως αυτή η σπαρακτική φωνή ανήκει στην και όχι στον Τζέσι. Ήμουν σχεδόν σίγουρος στο πρώτο άκουσμα ότι επρόκειτο για κάποιον ιδιαίτερο τύπο που θα τον έβαζα στο ίδιο φωνητικό πάνθεον που έχω ανεβάσει τον Destroyer και τον Άντονι Χέγκαρτι. Το ότι είναι τελικά γυναίκα όχι μόνο δεν αναιρεί την ιδιαιτερότητα, αλλά προσθέτει στο απόκοσμο και στο επιβλητικό του όλου πράγματος. Αυτό το μπλέξιμο της μελαγχολίας του alternative rock με τον ηλεκτρισμό της ψυχεδέλειας, το βάρος του post rock και το ατάραχο τραγούδισμα της country είναι ένα σπάνιο ιδίωμα που ναι μεν η Τζέσι και η μπάντα της το σερβίρουν για τέταρτη φορά, αλλά μην έχοντας ακούσει τα προηγούμενα τρία πριν ανακαλύψω το "Marble Son", με έπιασε απ' το λαιμό και δεν μ' άφηνε να ανασάνω για μέρες. Αν την είχα παρακολουθήσει από την αρχή της καριέρας της, ίσως το φετινό της άλμπουμ να μην έφθανε τόσο ψηλά, το ομολογώ, καθώς δεν είναι καλλίτερο από τα προηγούμενα τρία της. Απ' την άλλην, ίσως να έφθασε ακριβώς εκεί που έπρεπε και απλά στην Blogovision του 2007 να έπρεπε να έχω ψηφίσει το "Like, Love, Lust and the Open Halls of the Soul" στην πρώτη μου τριάδα...
Ναι, δεν το έχω λιώσει όπως το Lungs, αλλά δε σημαίνει ότι η Florence Welch δεν κυκλοφόρησε ακόμα ένα μουσικό pop έπος. Εμπνευσμένο από τα φαντάσματα και τις ιεροτελεστίες, το Ceremonials ήταν το πρώτο album που έβαλα στο νέο μου διαμέρισμα, το πρώτο που χόρεψα γυμνός στο σαλόνι σε μία domestic εκδοχή παγανισμού, το cd που αποφάσισα ότι θέλω να επενδύσει μουσικά την κηδεία μου. Δεν το λες και λίγο να λύνεις σε τόσο μικρή ηλικία το θέμα της μουσικής για ένα τέτοιο event. Σκοτεινή pop από μία γυναίκα που είναι η πιο δυναμική γυναικεία περσόνα που κατάφερε να μεταπηδήσει από την indie σφαίρα στο mainstream στερέωμα. Είμαι ερωτευμένος με καθετί που κάνει η Florence και ίσως η 12η θέση να την αδικεί, αλλά είχε μόνο ένα «What the water gave me» το album για κάνει τα δάκρυα μου να τρέχουν ποτάμι και ένα «Shake it out» που βάζει δυναμική υποψηφιότητα για να μπει στην anthemic πεντάδα της μουσικής ever.
Μέχρι σήμερα:
12. Florence + The Machine - Ceremonials
Hominis Ludentis #13 Florence + The Machine Ceremonials
Το "Lungs" ήταν το κοκκινοτρίχικο περίβλημα δύο τρελλών hits ("Dog Days Are Over" και "You 've Got The Love"). Ικανοποιητικό για ντεμπούτο, ειδικά από την στιγμή που το πρόσφερε αυτό το παράξενο, ψηλόλιγνο πλάσμα που ακούει στο όνομα Φλοράνς και άρα ερχόταν σε εντυπωσιακό αμπαλάζ που δεν θα μπορούσε να μας αφήσει ασυγκίνητους. Αλλά σε καμμία περίπτωση δεν ήταν άλμπουμ -και εδώ στην Blogovision ψηφίζουμε άλμπουμ και όχι μεμονωμένα τραγούδια. Παρ' όλ' αυτά το 2009 οι Florence + The Machine χώρεσαν στην πρώτη εικοσάδα των Ελλήνων bloggers. Και αναρωτιέμαι: Αν τότε έφθασαν στο 20 με 2 τραγούδια, πού θα πάνε φέτος με 15; Γιατί το "Ceremonials" είναι ένα πραγματικό άλμπουμ. Έχει ιστορία να αφηγηθεί, έχει κορυφώσεις, παύσεις και γέφυρες, έχει hits, αλλά όχι τόσο πομπώδη που να επισκιάζουν τα υπόλοιπα, επίσης πολύ καλά δομημένα, κομμάτια... Όταν το πρωτάκουσα, κάπως με κούρασε η μεγάλη του διάρκεια. Ίσως γιατί δεν έδωσα την δέουσα προσοχή, προκατειλημμένος λόγω του "Lungs". Όταν τού αφοσιώθηκα, συνειδητοποίησα ότι το "Ceremonials" είναι το pop άκουσμα της χρονιάς και το παρακολούθησα να σκαρφαλώνει τρεις-τρεις τις θέσεις στη λίστα μου, για να φθάσει ως εδώ πάνω.
Cartoon Dandy's #13 Esben & the Witch Violet Cries
Σκοτεινό, απόκοσμο, γοτθικό (αλλά όχι goth), ηχητικό αριστούργημα που ακούγεται σαν ένα παιδικό παραμύθι χωρίς happy end ή έναν εφιάλτη που σε παρασύρει στο απόλυτο σκότος όσο οι Σειρήνες τραγουδούν την πτώση του καθενός. Ξυπνά τα πιο σκοτεινά και έντονα συναισθήματα και ενδείκνυται για στιγμές που η μοναξιά και η θλίψη είναι οι μοναδικές παρουσίες στο άδειο σπίτι ακόμα και αν δεν αυτό είναι η εγκαταλελειμμένη έπαυλη στα περίχωρα του Λονδίνου ή το στοιχειωμένο κάστρο του παππού σας στη Βαυαρία. Πομπώδες, αλλά με αιτία κέρδισαν την προσοχή μου με το παγανιστικό τους όνομα και συνεχίζουν να μου προκαλούν δέος κάθε φορά που ακούω το «Marching Song».
Hominis Ludentis #14 Eleanor Friedberger Last Summer
Το εξώφυλλο θυμίζει τις χρυσές επιτυχίες της Γλυκερίας από την δεκαετία του '80. Αλίμονο, καμμία σχέση δεν έχει το γλυκερό, γλυκανάλατο, γλυκοπάπαρο τίποτε της προαναφερθείσης με το ειλικρινές, απλό, αποστασιοποιημένο του θηλυκού μισού των Fiery Furnaces. Η Έλενορ είναι ο ορισμός της indie singer/songwriter, δεν προσπαθεί να εντυπωσιάσει, δεν προσπαθεί να στριμώξει όσα θέλει να πει σε πιασάρικες μελωδίες και επιβλητικά ρεφρέν. Κάνει ακριβώς το αντίθετο: Παραληρεί επάνω στη μουσική της, αγνοώντας την επιδεικτικά, γιατί πρέπει να τελειώσει τις ιστορίες που ξεκίνησε να λέει. Βιάζει το πιάνο της έτσι για πλάκα, ενορχηστρώνει α λα Feist όπου της καυλώσει, κοπανιέται σ' ένα ξέφρενο ξέσπασμα με την κιθάρα και τα ντραμς κάποια άλλη στιγμή -δεν έχει αρχή, μέση και τέλος κι όμως σε υποχρεώνει κάπως να παίζεις το "Last Summer" στο repeat και να ανακαλύψεις την χρυσή τομή που τα ενώνει όλα. Είναι το π στο φ σου.
Όσο μίσησα το Volta, τόσο αγάπησα το Biophillia. Δεν έχω καν iPad και η ακρόαση του τελευταίου εκκεντρικά pop δίσκου της Bjork ήταν μία εμπειρία που έκαψε τον εγκέφαλο μου χωρίς καν να χρησιμοποιήσω παραισθησιογόνα. Το μέλλον της μουσικής κλείνεται στα 14 τραγούδια του δίσκου (γιατί ακούμε μόνο τη Deluxe έκδοση του και τίποτα λιγότερο). Ίσως η θέση του Biophilia στη λίστα μου να είναι άδικη, αλλά όλα τα παραπάνω έχουν μεγαλύτερη συναισθηματική αξία.
Το single της χρόνιας είναι σίγουρα το «Bedroom eyes» των Dum Dum Girls και αυτό αρκεί για να βάλει το τελευταίο album της μπάντας στη λίστα με τα καλύτερα της χρονιάς. Πόσο μάλλον που και τα υπόλοιπα τραγουδάκια είναι καλιφορνέζικα indie pop διαμαντάκια που δεν ανακαλύπτουν την πυρίτιδα, αλλά δείχνουν την πραγματική girl power του 2011. All i need is... Dum Dum power.
Hominis Ludentis #16 The Twilight Singers Dynamite Steps
Το 1993 ήλθε ένας καινούργιος προπονητής στο σύλλογο, για να αναλάβει αποκλειστικά τους αθλητές μεσαίων αποστάσεων. Ήταν πολύ νέος, 7-8 χρόνια μόλις μεγαλύτερός μου, με αντισυμβατικές μεθόδους (σε σχέση με όσα γνώριζα μέχρι τότε) και δεν μας γύμναζε για χαβαλέ. Απαιτούσε να βγάλουμε από μέσα μας τον καλλίτερό μας εαυτό. Σύντομα στο γκρουπ απομείναμε μόλις δύο άτομα.
Το 2000 αντιμετώπισα ένα σοβαρό πρόβλημα με τα ούλα μου. Ήταν μια σπάνια ασθένεια, μια επιδείνωση της κοινής ουλίτιδας που συμβαίνει μια στις δέκα χιλιάδες φορές. Επί έναν ολόκληρο μήνα αιμορραγούσα ασταμάτητα κάθε φορά που βρισκόμουν σε ένταση, κάτι που καθιστούσε τις προπονήσεις μου ένα αφόρητο μαρτύριο. Έχανα βάρος, δυνάμεις, ταχύτητα, αντοχή, έχασα όλα όσα κέρδισα στην πιο γερή προετοιμασία που είχα κάνει ποτέ στην καριέρα μου. Την προηγούμενη χρονιά δεν είχα τρέξει ούτε μισό αγώνα λόγω τραυματισμών και αυτή η ασθένεια τώρα ερχόταν να λήξει πρόωρα αυτό που είχε ξεκινήσει επτά χρόνια νωρίτερα όταν ένας πιτσιρικάς προπονητής με είχε πείσει ότι θα γίνω πρωταθλητής μια μέρα. Προς το τέλος της σεζόν έτρεξα το τρίτο καλλίτερο 800άρι που είχα κάνει ποτέ στη ζωή μου. Ο νέος μου προπονητής ενθουσιάστηκε: "Εντάξει, χαλάλι τα βάσανα", μου είπε, "αν μπορείς μετά από όλα αυτά να κάνεις τέτοιο χρόνο τώρα, φαντάσου τι ρεκόρ θα κάνεις του χρόνου". Του απάντησα: "Δεν θα υπάρξει 'του χρόνου'. Σταματάω".
Το 2008, κατά την διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων του Πεκίνου βρισκόμουν για windsurf στη Σητεία. Δεν είδα ούτε ένα δευτερόλεπτο από τα αγωνίσματα του στίβου.
Το 1993, το "Gentlemen" των Afghan Whigs ήταν το δικό μου "Nevermind". Είχα ήδη αρχίσει να ακούω κι άλλες μουσικές πλην της metal, αλλά ήταν η παρέα του Ντούλι που μ' έκανε να αλλάξω δρόμο για τα καλά. Το 2000, όταν έκλεινα ένα τεράστιο κεφάλαιο στη ζωή μου κι άνοιγα ένα ολοκαίνουργιο (ενάμισι μήνα μετά την απόφασή μου να εγκαταλείψω το στίβο, έπιανα την πρώτη μου "κανονική" δουλειά -με γραφείο και ΙΚΑ, ξέρεις), ο Ντούλι τραγουδούσε τα μπλουζ με τους Twilight Singers. Ήταν σαν ένα φιλικό χέρι να μου κτυπάει τον ώμο και μια γνώριμη φωνή να μού λέει: "έλα, πάμε παρέα". Το 2008 είχα κολλήσει με το "Saturnalia" των Gutter Twins. Μ' αυτό και με το windsurf. Δεν θυμάμαι να έχω κρατήσει φιλίες μ' ένα μουσικό περισσότερα συνεχόμενα χρόνια απ' όσα με τον Γκρεγκ Ντούλι. Χάρηκα τόσο πολύ που ξαναβρήκε τη φόρμα του φέτος μετά το μέτριο "Powder Burns" που βιάστηκα να γράψω ότι το "Dynamite Steps" είναι το καλλίτερο στην ιστορία των Τwilight Singers. Μετά θυμήθηκα το "Blackberry Belle". Kι έψαξα να βρω τι έκανα τότε, το 2003. Το 2003 ήμουν ο άρχοντας του κόσμου.
Επειδή σκέφτηκαν τον πιο σαρκαστικό τίτλο που θα μπορούσε να έχει ένα βρετανικό album, επειδή είναι το πιο άμεσο pop album που έχoυν κυκλοφορήσει, επειδή πάτησαν άφοβα στα χωράφια της mainstream αισθητικής και δεν αλώθηκαν (με το single τους «the Bay»), επειδή καταφέρνουν να κάνουν τους πάντες να χορέψουν με το σχεδόν νωχελικό ήχο τους, επειδή έχουν ζουμπουρλούδικο τραγουδιστή, επειδή μου έδωσαν το «Look». Για αυτό, Metronomy μόνο.
Όπως και με τους Wilco, έτσι και με τους Okkervil River συνέβη φέτος κάτι το μαγικό: Μια μπάντα που εκτιμώ τόσα χρόνια, αλλά που ποτέ δεν με είχε καταφέρει στο παρελθόν να κολλήσω με μια κυκλοφορία της, καρφώθηκε από το καλοκαίρι και μετά στα ηχεία μου (κυρίως του αυτοκινήτου, όπου η Β. με κράζει ότι έχω να ανανεώσω το στικάκι με τα MP3 από πάντα -έτσι είναι, έχω φάει "οδηγικά" κολλήματα). Είναι που φέτος ανέμειξαν την ιντίλα της folk και της americana τους με ανεβαστικά ποπ στοιχεία, σε ένα επικό, θριαμβευτικό, ανθεμικό άλμπουμ που θα έμπαινε στην εικοσάδα μου ακόμη κι αν είχε για μόνη τραγουδάρα το "We Need A Myth" (ευτυχώς έχει πολλά περισσότερα...).
Hominis Ludentis #17 Treefight for Sunlight Treefight for Sunlight
Αν πετύχεις την Κοπεγχάγη με ήλιο, να ξέρεις: θα είναι απ' τα καλλίτερα ταξίδια που έκανες ποτέ. Αν την πετύχεις με ήλιο και δεν βαριέσαι να περπατάς, δηλαδή, ή να κάνεις πετάλι. Αν δεν πετύχεις την Κοπεγχάγη με ήλιο, υπάρχει μία μόνο σωτηρία. Ένα από τα δεκάδες live acts που φιλοξενεί η δανέζικη πρωτεύουσα να είναι από τους ντόπιους ήρωες Treefight For Sunlight. Τους "σαν τους MGMT με ένα twist από Fleet Foxes", δηλαδή, κορυφαίους Σκανδιναβούς μουσικούς για φέτος. Αν πετύχεις την Κοπεγχάγη με ήλιο και με τους Treefight for Sunlight στην σκηνή, πάρε με τηλέφωνο να ανεβώ στην πρώτη πτήση.
Μέχρι σήμερα:
17. Treefight for Sunlight - Treefight for Sunlight
Cartoon Dandy's #17 Josh T. Pearson Last of the Country Gentlemen
Η folk είχε μία πολύ παραγωγική χρονιά και ο Josh αναμετρήθηκε στην καρδιά μου με τον Bon Iver για τη «folk» θέση που είχα στην εικοσάδα μου. Εν τέλει ο πρώτος νίκησε κατά κράτος. Μελαγχολικό, μελοδραματικό αριστούργημα που μπορεί να σου κρατήσει συντροφιά στις πιο κρύες νύχτες του χειμώνα και όχι μόνο να απελευθερώσει το δάκρυ που συγκρατείς για να φανείς δυνατός, αλλά να το μετατρέψει σε ποτάμι. Πιο συναισθηματικό μες στην ωμότητα του δεν μπορεί να γίνει το album του Josh. Αν το live του στην Αθήνα στις 10 Δεκέμβρη στο Bios είναι το ίδιο έντονο με το δίσκο θα μετανιώσω που δεν το έβαλα στην πρώτη πεντάδα.
Άργησα να ποστάρω, γιατί ξαφνικά με έχει πιάσει μια βαρεμάρα με την Blogovision και το μόνο που θέλω είναι να γίνει Ιούλιος και να αρχίσει ο Γύρος της Γαλλίας. Επίσης, γιατί πίνω κάτι Ballantine's (τιμημένο, φθηνό, σκωτσέζικο blend που λατρεύθηκε στα μέσα της δεκαετίας του '80 και που μπροστά του δεν κλάνει ούτε η μεικτή malts του νησιού του Skye) απ' τις επτά το απόγευμα και με έπιασε δημιουργικός οίστρος και γράφω άλλα. Και τρώω σοκολατάκια. Κάνω παρέα με μικρά μπλε παραλληλόγραμμα Υγείας Παυλίδη. Μόνο. Και γιατί άκουγα Bjork και Τόρι και είχα ξεχάσει να ακούσω Wilco για να πάρω μια έμπνευση της τελευταίας στιγμής και να γράψω πέντε αράδες για το νούμερο δεκαοκτώ μου.
Βασικά, τι να γράψω, το ξέρεις ήδη το παραμύθι: Το "The Whole Love" είναι ο καλλίτερος δίσκος της καριέρας τους. Κι αυτή είναι μια μπάντα που σε έκανε μια ζωή να λες "ρε συ, τι καλά παιδιά αυτοί οι Wilco, αλλά όχι και να πέσω στο κρεββάτι μαζί τους". Τώρα κάτι άλλαξε και μια alternative country rock καύλα διαχύθηκε στην ατμόσφαιρα. Κάποιοι λένε ότι οφείλεται στο ότι άλλαξαν δισκογραφική και ηχογραφούν πια για τον εαυτό τους. Χέστηκα γι' αυτά τα κλαδικά. Εγώ απλά ξέρω ότι είναι το πρώτο τους άλμπουμ που κατσικώθηκε τόσο γερά στην καρδιά μου. Και επίσης, τώρα που το ακούω με Υγείας Παυλίδη και Ballantine's, έχω να πω ότι ταιριάζει μια χαρά και με αυτά. Μαλάκα, "Μπαλαντάιν". Πόσο θά 'θελα να με λέγανε Μπαλαντάιν. "Τίμοθι Μπαλαντάιν, ξάδελφος του Χαϊλάντερ, χάρηκα πολύ".
Cartoon Dandy's #18 Toro Y Moi Underneath the Pine
Το chillwave ήταν για το 2011 ότι ήταν το post punk για το 2004 και το nu rave για το 2005. Και ανάμεσα στην κάθε πικραμένη αρτίστα που αποφάσισε λόγω του hype να φέρει τη balearic αισθητική στη μουσική της, υπήρξαν και κάποιοι που το έκαναν αριστουργηματικά όπως ο Chazwick Bundick a.k.a. Toro Y Moi. Έχει και το "Underneath the Pine" ως αποδεικτικό στοιχείο άλλωστε.
Hominis Ludentis #19 Danger Mouse & Daniele Luppi Rome
Την πιο όμορφη ατάκα για το “Rome” την διάβασα στην “Boston Globe”: «Η μεγάλη, και μοναδική, απογοήτευση είναι πως, μόλις το ακούσεις, θα θες να δεις και την ταινία για την οποία γράφτηκε. Μόνο που δεν υπάρχει καμμία ταινία». Εικοσάδα χωρίς τον ταλαντούχο κύριο Danger Mouse απλά δεν νοείται. Και ειδικά φέτος, που κάνει παρέα με τον σύγχρονο Μορικόνε, τον απίστευτο Ντανιέλε Λούπι και με τους λατρεμένους Νόρα Τζόουνς και Τζακ Ουάιτ, μια τέτοια παράλειψη θα ήταν σαν να έμπαινες στο σαλούν χωρίς να έχεις γεμισμένες και τις έξι θαλάμες του κολτ σου. Τόσο επικίνδυνο. Θα έφτανε σίγουρα πολύ πιο ψηλά, αν δεν είχαμε όντως ένα σοβαρό πρόβλημα: Δεν υπάρχει καμμία ταινία...
Το να γράφεις μουσική όταν ονειρεύεσαι είναι μάλλον ταλέντο των M83 που σε ένα διπλό δίσκο έκλεισαν το πιο μακροσκελές dream pop αριστούργημα. Κρατά όλους τους εφιάλτες μακριά. Το λέει κάθε hipster γιατρός.
Περάσαμε τόσο καλά στο πάρτυ - προθέρμανση της Blogovision προχθές στην Κηφισιά που από την εξάντληση χθες δεν μπορούσα ούτε τις φωτογραφίες από τη μηχανή να κατεβάσω. Αν χορέψαμε τόσο στις 30 Νοεμβρίου, φαντάσου τι έχει να γίνει στις 22 Δεκεμβρίου στο Bios...
Hominis Ludentis #20 Fleet Foxes Helplessness Blues
H ματαιόδοξη υπερβολή του με ξένισε στην αρχή. Με τρόμαξε αυτό το παγανιστικό, ψυχεδελικό μανιφέστο που οι Fleet Foxes αποφάσισαν ότι έπρεπε να καταθέσουν, για να κατοχυρώσουν τον ήχο τους. Η κέλτικη, χίπικη ψυχή τους τούς είχε φορέσει φωτοστέφανα στο ομώνυμο ντεμπούτο τους, αλλά επεξεργασμένη πια, έμοιαζε επιθετική στο δεύτερο άλμπουμ τους. Οι Fleet Foxes ήθελαν με το ζόρι να γίνουν μεγάλοι -κι αυτό με ενοχλούσε. Αλλά θα ήμουν άδικος αν δεν έδινα στο "Helplessness Blues" μια δεύτερη ευκαιρία. Δεν έγιναν από τη μία μέρα στην άλλη κακοί μουσικοί οι Fleet Foxes. Και μπορεί να είχαν πια για μπροστάρη το διάβολο, αλλά η αύρα τους παρέμενε αγγελική -και σ' αυτές τις σαμανικές τελετές ξέρεις πόσο εύκολο είναι να περάσεις από τη μια πλευρά στην άλλη. Η τιμητική, εικοστή θέση είθισται να δίνεται κάθε χρόνο στην Blogovision σε άλμπουμ που δεν γίνεται να αγνοήσεις, αλλά που δεν σού πάει η καρδιά να αποθεώσεις -γιατί ήταν ακριβώς η καρδιά σου που αγνοήθηκε τόσο επιδεικτικά από τους δημιουργούς τους. Το "Helplessness Blues" είναι ο ορισμός του άλμπουμ "Νο.20 στην Blogovision". Θα ήταν αριστούργημα αν μιλούσε σ' εμάς και όχι στον καθρέπτη μπροστά στον οποίο στήθηκαν γυμνοί ο Ρόμπιν Πέκνολντ και η μουσάτη παρέα του για μια τελετή αυτοαποθέωσης του μουσικού τους μεγαλείου.
21.PJ Harvey - Let England Shake
22. Smith Westerns - Dye It Blonde
23. The Horrors - Skying
24. EMA - Past Life Martyred Saints
25. The Drums - Portamento
26. Tennis - Cape Dory
27. Seapony - Go with Me
28. TV On The Radio - Nine Types Of Light
29. Black Lips - Arabian Mountain
30. Vivian Girls - Share the Joy
31.Washed out - Within and Without
32. Still Corners - Creatures of an Hour
33. Pallers - The Sea of Memories
34. Baby Guru - Baby Guru
35. Bon Iver - Bon Iver
36. John Maus – We Must Become the Pitiless Censors of Ourselves
37. Acid Baby Jesus - LP
38. Evripidis and his Tragedies - A Healthy Dose of Pain
39. Yuck - Yuck
40. Fleet Foxes - Helpness Blues
