Οι πιο ακριβοπληρωμένοι του Χόλιγουντ

Κοιμάται σε χρυσά κρεβάτια...

Άλλοι παίρνουν τα Όσκαρ, άλλοι τσεπώνουν τα δολάρια. Όλοι ικανοποιημένοι είναι στο τέλος.

Ποιοι είναι οι ηθοποιοί με τα πιο υψηλά κασέ στην βιομηχανία του θεάματος; Τι χρειάζεται για να φθάσει κανείς στο σημείο να μετράει την αμοιβή του του σε δεκάδες εκατομμυρίων; Αν η λάμψη ενός σταρ έχει να κάνει και με τον χρυσό που κρύβει στην τραπεζική του θυρίδα, τότε αυτή είναι η λίστα με τα πιο λαμπρά αστέρια του Χόλιγουντ σήμερα.

Aπό το να βγάζεις τα προς το ζην μέχρι του να φτιάξεις μια περιουσία της οποίας είναι σχεδόν αδύνατον να ξέρεις ακόμη κι ο ίδιος το μέγεθος είναι μια διαδρομή μεγάλη, επίπονη, επικίνδυνη πολλές φορές. Στο Χόλιγουντ, βέβαια, πολλές φορές αυτή η διαδρομή δεν είναι μεγαλύτερη από τα 39 χιλιόμετρα της Sunset Boulevard. Σε ανακαλύπτει τυχαία ένας ατζέντης, η φάτσα σου αρέσει στο κοινό, η πρώτη σου κιόλας ταινία γίνεται χιτ, το επόμενο συμβόλαιό σου είναι σε επταψήφιο αριθμό... Δεν είναι ο κανόνας, αλλά είναι το όνειρο που στοιβάζει τόσους και τόσους νέους στο Λος Άντζελες, να δουλεύουν σερβιτόροι στα diners και να σπουδάζουν υποκριτική, κάνοντας το παν για να εξασφαλίσουν ένα ρόλο. Μαζί με τη λάμψη του χρυσού, βέβαια, έρχεται και η λάμψη της επιτυχίας –αλλά και μόνος του ένας τραπεζικός λογαριασμός που μετριέται σε εκατομμύρια είναι ένας ικανός λόγος για να κυνηγήσεις το όνειρό σου και να προσπαθήσεις να γίνεις σαν κάποιον από τους παρακάτω:

Δεν πρόκειται να μείνει ποτέ στον δρόμο.

Οι 10 πιο ακριβοπληρωμένοι ηθοποιοί στο Χόλιγουντ:

Leonardo DiCaprio: 30-35.000.000 $ ανά ταινία
Το κασέ ψηλώνει όσο περισσότερα χρήματα αποφέρουν οι ταινίες στο box office –είναι λογικό. Από την άλλη, οι παραγωγοί σε θέλουν (και σε πληρώνουν όσο όσο) αν ξέρουν ότι το όνομά σου στη μαρκίζα θα κόψει έξτρα εισιτήρια. Υπάρχει, βέβαια, μια παγίδα σ' αυτό: η πρώτη λάθος επιλογή και η πρώτη παταγώδης αποτυχία σε βάζουν στο ρίσκο να χάνεις γρήγορα τα προνόμιά σου. Κάποιος άλλος καραδοκεί να αρπάξει τα λεφτά που προορίζονταν για σένα. Ο Λεονάρντο Ντι Κάπριο έχει κάνει ως τώρα στην καριέρα του μόνο ιδανικές επιλογές. Ισορροπώντας υπέροχα ανάμεσα στην ποιότητα και το εμπορικό «σιγουράκι» στρογγυλοκάθεται στην κορυφή της λίστας των πιο ακριβοπληρωμένων. Μετά τα "Inception" και "Shutter Island" θα συνεχίσει, λογικά, την καλή του παράδοση με το "J. Edgar".

Johny Depp: 20-25.000.000 $ ανά ταινία
Βάζοντας πάντα την δική του πινελιά σε κάθε του ρόλο (και όντας ένας μετρ στην επιλογή εμπορικών επιτυχιών), ο Τζόντι Ντεπ, είτε ως πειρατής Τζακ Σπάροου, είτε ως ήρωας σχεδόν σε όλες τις ταινίες του Τιμ Μπέρτον, είναι ο αγαπημένος του (νεανικού κυρίως) κοινού και αξίζει κάθε δολάρια που παίρνει, αφού φέρνει πίσω πολύ περισσότερα.

Robert Pattinson: 25.000.000 $ ανά ταινία
Δεν χρειάζεται καν να εξηγήσουμε γιατί ο 25χρονος Πάτινσον βρίσκεται τόσο ψηλά. Το θέμα είναι πού θα πέσει όταν τελειώσει η μανία με την σειρά ταινιών του "Twilight". Θα χαθεί στην λήθη ή θα γίνει ο νέος Ντι Κάπριο;

Adam Sandler: 20.000.000 $ ανά ταινία
Μπορεί να μην τρελαίνει τους κριτικούς, αλλά αρκεί η γνώμη του κοινού, που θέλει να διασκεδάζει στην αίθουσα, γελώντας με έναν τυπάκο, βγαλμένο από την καθημερινότητά του. Οι κωμωδίες του δεν κοστίζουν πολύ, οπότε υπάρχει περιθώριο για να κερδίζει ο ίδιος μια μεγαλύτερη αμοιβή.

Will Smith: 15-20.000.000 $ ανά ταινία
O αγαπημένος του μαύρου (και όχι μόνο) κοινού στις ΗΠΑ, έχει δώσει ρεσιτάλ στην επιλογή ταινιών που κάνουν τρελλά νούμερα στο box office. Από την «Ημέρα Ανεξαρτησίας» στους «Άντρες με τα μαύρα» είναι ο αδιαμφισβήτητος πρίγκιπας του blockbuster.

Tom Hanks: 15-20.000.000 $ ανά ταινία
Eίναι πια 56 ετών, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν εμπορικοί ρόλοι για ώριμους άνδρες... Ο «Κώδικας ντα Βίντσι» και οι «Πεφωτισμένοι» τού ταίριαξαν γάντι, κάνοντάς τον τον νέο Χάρισον Φορντ, αλλά είναι αλήθεια ότι έχουν πια περάσει οι μεγάλες εποχές της «Διάσωσης του Στρατιώτη Ράιαν» και του «Forrest Gump». Όχι ότι θα πεινάσει... Βγάζει εξ άλλου και λεφτά από αλλού, αφού πια είναι ένας υπερεπιτυχημένος παραγωγός.

Ben Stiller: 15-20.000.000 $ ανά ταινία
Όσα γράψαμε παραπάνω για τον Άνταμ Σάντλερ ισχύουν και για τον έτερο κωμικό της παρέας. Η μικρή διαφορά στο κασέ τους έχει να κάνει με το ότι ο Στίλερ δεν έχει καταφέρει να αποφύγει και κάποιες αποτυχίες, επιλέγοντας μια ζωή τους πιο παλαβούς χαρακτήρες για να υποδυθεί.

Robert Downey Jr: 15-20.000.000 $ ανά ταινία
Mέχρι πριν λίγα χρόνια παίζονταν στοιχήματα αν ο Ρόμπερτ Ντάουνι Τζ. θα έφτανε να ζήσει ως τα σαράντα του. Την τελευταία, όμως, πενταετία κατάφερε όχι μόνο να λύσει τα θέματά του με τις καταχρήσεις και ν' αφήσει πίσω το δύσκολο παρελθόν του, αλλά και να ξεδιπλώσει όλο το τεράστιο ταλέντο του ως ηθοποιός. Έχοντας και την τύχη να πρωταγωνιστήσει στις σειρές ταινιών "Iron Man" και "Sherlock Holmes", λουστράρισε και με εμπορική επιτυχία την ποιότητά του και τώρα απολαμβάνει τους καρπούς του comeback του.

Mark Wahlberg: 10-15.000.000 $ ανά ταινία
Είναι απίστευτο, αλλά ο κάποτε καγκουροπόπ τραγουδιστής Marky Mark κατάφερε όχι μόνο να αποδείξει ότι είναι ένας ποιοτικός ηθοποιός, αλλά και πλέον κάνει μια εξαιρετική καριέρα ως παραγωγός στο Χόλιγουντ, αφού είναι ο άνθρωπος πίσω από τις επιτυχημένες τηλεοπτικές σειρές "Entourage" και "Broadwalk Empire".

Tom Cruise: 10.000.000 $ ανά ταινία
Ο κάποτε πιο ακριβοπληρωμένος σταρ του Χόλιγουντ παραμένει σε ηλικία «κορυφής» (είναι 50 ετών), αλλά όλες του οι υπερβολές με την Σαϊεντολογία, οι διάφορες λάθος επιλογές (βλέπε: «Ο Πόλεμος των Κόσμων» και το γεγονός ότι δεν κάνει πάνω από μια ταινία το χρόνο, τον έχουν ρίξει στον πάτο της λίστας. Και πάλι, βέβαια, ο πάτος είναι απλά της δεκάδας. Ό,τι και να κάνει ο Τομ Κρουζ, δύσκολα θα βγει από τους δέκα κορυφαίους!

Μπορεί ν' αγοράσει όποιον θέλει.

Οι 10 πιο ακριβοπληρωμένες ηθοποιοί του Χόλιγουντ:

Αngelina Jolie: 20-25.000.000 $ ανά ταινία
Δεν είναι μόνο το ταλέντο, οι σωστές επιλογές και η ομορφιά. Μπορεί η Αντζελίνα Τζολί να θεωρείται όντως η πιο όμορφη σταρ από πολλούς, αλλά για να φθάσει εκεί πάνω χρειάζονται κι άλλα. Και το γεγονός ότι έχει καταφέρει να κτίσει ένα μύθο γύρω από το όνομά της, κάνοντας το κοινό να σπεύδει στις αίθουσες για την δει ακόμη και σε απαράδεκτες ταινίες σαν το «Salt» ή τον «Τουρίστα», που απέφεραν από 300 εκατ. δολάρια η καθεμία!

Kristen Stewart: 20.000.000 $ ανά ταινία
Όπως και ο Ρόμπερτ Πάτινσον, έτσι και η 22 χρονη Κρίστεν οφείλει σχεδόν τα πάντα στην σειρά των ταινιών "Twilight". Έχοντας, όμως, μια μεγαλύτερη σε διάρκεια καριέρα από εκείνον (έπαιζε στο Χόλιγουντ από δέκα ετών) και όντας συνδεδεμένη μ' έναν πιο «ήπιο» ρόλο απ' ότι ο Πάτινσον, που θα είναι δύσκολο να διώξει στο μέλλον τον βρυκόλακα από πάνω του, μοιάζει να έχει ένα πιο ευοίωνο αύριο.

Jennifer Aniston: 10-15.000.000 $ ανά ταινία
Όσο τα ταμπλόιντ ασχολούνται με την προσωπική της ζωή, τόσο το κοινό θα τρέχει να την απολαύσει στις αίθουσες. Μετρ στους «εύκολους», χαριτωμένους ρόλους, παίζει πολύ και βγάζει πολλά.

Reese Witherspoon: 10-15.000.000 $ ανά ταινία
Άλλη μια ηθοποιός που πάει ταμείο σχεδόν σε κάθε της ταινία, συνήθως χαμηλού budget κωμωδία, έχει ωστόσο αποδείξει πως μπορεί να χειρισθεί με άνεση και ποιοτικότερους ρόλους, αποτελώντας έτσι ένα «σιγουράκι» για τους παραγωγούς του Χόλιγουντ.

Julia Roberts: 10.000.000 $ ανά ταινία
Πάνε τα χρυσά εκείνα χρόνια που η Τζούλια Ρόμπερτς κέρδισε σχεδόν τα διπλάσια από την δεύτερη πιο ακριβοπληρωμένη ηθοποιό, κοντράροντας στα ίσα τους άντρες συναδέλφους της. 45 ετών πια και 12 χρόνια μακριά από το «Notting Hill», παραμένει ωστόσο ψηλά στην λίστα γιατί ακόμη και η μία ταινία που κάνει πια το χρόνο συνήθως γίνεται εμπορική επιτυχία χάρη στο όνομά της. Είναι περίπου το αντίστοιχο του Τομ Χανκς για τις γυναίκες...

Katherine Heigl: 10.000.000 $ ανά ταινία
H νέα βασίλισα των ρομαντικών κομεντί ανεβαίνει ένα ένα τα σκαλιά με ταχείς ρυθμούς. Η συχνότητα, όμως, με την οποίαν μετέχει σε νέες ταινίες κρύβει πολλούς κινδύνους. Η πρώτη παταγώδης αποτυχία παραμονεύει στη γωνία.

Cameron Diaz: 10.000.000 $ ανά ταινία
Καταφέρνει να απασχολεί πάντα τα κουτσομπολίστικα έντυπα (τον τελευταίο καιρό λόγω της σχέσης της με τον διάσημο μπεϊζμπολίστα Άλεξ Ροντρίγκεζ, με τον οποίον χώρισε το φθινόπωρο) και κάτι τέτοια είναι ο καλύτερος τρόπος για να εξασφαλίσει έξτρα εισιτήρια για κάθε της ταινία.

Sandra Bullock: 8.000.000 $ ανά ταινία
Τα χρόνια περνούν αλλά η αξία της Σάντρα Μπούλοκ παραμένει σταθερή. Κάποιοι την λατρεύον, κάποιοι τη μισούν. Τη μια φορά παίζει σε παταγώδεις αποτυχίες, την άλλη κερδίζει Όσκαρ. Τα πάνω κάτω έχουν έναν μέσον όρο και στην περίπτωσή της αυτός είναι τα 8 εκατ. δολάρια!

Anne Hathaway: 7.000.000 $ ανά ταινία
Η «νέα Τζούλια Ρόμπερτς» πλησιάζει μεν την παλιά Τζούλια Ρόμπερτς από άποψη κασέ, αλλά θα πρέπει να τριπλασιάσει την αμοιβή της μέχρι να μπορεί να καυχηθεί ότι έφθασε στα μεγέθη που κάποτε απολάμβανε η προκάτοχός της. Συδυάζοντας, πάντως, την γλυκύτητά της με το μεγάλο ταλέντο της αναμένεται να φιγουράρει στην λίστα με τις πιο ακριβοπληρωμένες για πολλά χρόνια ακόμη.

Meryl Streep: 5.000.000 $ ανά ταινία
Ποιος είπε ότι το ποιοτικό δεν αμοίβεται καλά; Η Μέριλ Στριπ μπορεί να μην βγάζει όσο η Αντζελίνα Τζολί, αλλά και το "Iron Lady" όπου υποδύεται την Μάργκαρετ Θάτσερ δεν φιλοδοξεί ότι θα πουλήσει όσο το "Tomb Raider", ας πούμε. Ωστόσο, η καθολική της αποδοχή από κοινό και κριτικούς και η τεράστια καριέρα της, τής έχουν εξασφαλίσει ένα διόλου ευκαταφρόνητο καδέ και μια μόνιμη θέση στην πρώτη δεκάδα με τις πιο ακριβοπληρωμένες.

Μπροστά του οι υπόλοιποι δεν αξίζουν μία!

Αυτοί που λείπουν:
Σίγουρα σας κάνει έκπληξη που κάποια ονόματα λείπουν από τις πρώτες δεκάδες. Πού είναι ο Μπραντ Πιτ, ο Τζορτζ Κλούνι, η Κέιτ Μπλάνσετ, η Κέιτ Γουίνσλετ, η Νικόλ Κίντμαν, ο Ρόμπερτ ντε Νίρο; Η αλήθεια είναι ότι δεν βρίσκονται πολύ μακριά. Κάθε χρόνο οι δεκάδες αλλάζουν θεαματικά, αναλόγως του ποια ήταν η μεγάλη επιτυχία κάθε φορά. Για το 2012, δηλαδή, μην εκπλαγείτε αν δείτε ότι έχει εκτοξευθεί το κασέ του Ντάνιελ Ράντκλιφ στα ύψη, μετά τον τον τελευταίο «Χάρι Πότερ», καθώς οι παραγωγοί θα προσπαθούν να τον κλείσουν για τη πρώτη του ταινία ως κάτι άλλο από μικρός μάγος. Οι «σταθερές αξίες», όπως ο Μπραντ Πιτ και ο Τζορτζ Κλούνι θα συνεχίσουν να προτιμούν τους ποιοτικούς ρόλους από τα blockbusters, αλλά όλο και κάποια αναπάντεχη επιτυχία μπορεί να τους ανεβάσει στην δεκάδα. Ο κανόνας, πάντως, είναι απλός: Όσο πιο πολλά κέρδη φέρνει η ταινία σου, τόσο περισσότερα αξίζεις. Γι' αυτό και στην κορυφή της λίστας των πιο πλούσιων του Χόλιγουντ δεν είναι ο Ντι Κάπριο τελικά, αλλά ο Τζέιμς Κάμερον, ο σκηνοθέτης και παραγωγός, που κάθε του ταινία φέρνει δισεκατομμύρια. Και ο Στίβεν Σπίλμπεργκ με τον Κρίστοφερ Νόλαν ακολουθούν από κοντά.


(Το κείμενο γράφτηκε για το Queen.gr)

Oscars Night Tonight

8,5 ουγκιές χρυσάφι: Το κύριο υλικό κατασκευής ενός βραβείου Όσκαρ.

10.000 ευρώ: Το κόστος κατασκευής του κάθε αγαλματιδίου. Άμεσα, συνδεδεμένη με την τιμή του χρυσού που έχει εκτοξευθεί την τελευταία διετία, ανεβαίνει εξίσου εντυπωσιακά κάθε χρόνο.

1 δολάριο: Η τιμή εξαγοράς ενός βραβείου Όσκαρ (γιατί η Ακαδημία, από το 1950 και μετά, έβαλε όρο στους νικητές ότι δεν δικαιούνται να το πωλήσουν αλλού, αν πρώτα δεν το προσφέρουν πίσω σ' εκείνη για ένα δολάριο!)

1.500.000 δολάρια: Η μεγαλύτερη τιμή εξαγοράς ενός Όσκαρ. Τα έδωσε ο Μάικλ Τζάκσον σε μια δημοπρασία για το Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας του «Όσα παίρνει ο Άνεμος».

150: Τόσα αγαλματίδια έχουν πωληθεί από τους νικητές (προφανώς από ταινίες που κέρδισαν πριν το 1950).

2.809 αγαλματίδια: Τόσα έχουν μοιρασθεί από το 1929 που έλαβε χώρα η πρώτη τελετή.

34,3 εκατοστά: Το ύψος του κάθε αγαλματιδίου.

22 νίκες: Για τον Ουόλτ Ντίσνεϊ, που είναι με διαφορά ο πολυνίκης των Όσκαρ.

59 υποψηφιότητες: Επίσης για τον Ουόλτ Ντίσνεϊ...

5 δολάρια: Η τιμή του εισιτηρίου για την πρώτη τελετή, του 1929.

200 δολάρια: Το μεροκάματο ενός "seat filler", του κομπάρσου που παίρνει σήμερα τη θέση του προσκεκλημένου, όταν ο τελευταίος φεύγει από την αίθουσα για να πάει στο μπαρ, ώστε να μην μοιάζουν άδεια τα καθίσματα στην τηλεόραση!

3.401 θέσεις: Για τους προσκεκλημένους στην αίθουσα του Kodak Theatre.

45 δευτερόλεπτα: Τόσο έχει ορισθεί από το 2010 ότι επιτρέπεται να διαρκεί το πολύ η κάθε ομιλία νικητή.

152 x 10 μέτρα: Οι διαστάσεις του κόκκινου χαλιού.

19 «βασιλιάδες»: Τόσες είναι οι υποψηφιότητες ηθοποιών για τον ρόλο κάποιου βασιλιά ή βασίλισας της Αγγλίας!

5 λεπτά: Ο χρόνος που κράτησε η μικρότερη τελετή (εκείνη του 1929)

5 λεπτά και 40 δευτερόλεπτα: Ο χρόνος που χρειάστηκε να εμφανιστεί η Μπέατρις Στρέιτ στο "Network" για να κερδίσει το Όσκαρ β' γυναικείου ρόλου...

4 ώρες και 23 λεπτά: Η πιο μεγάλη σε διάρκεια τελετή (του 2002).

5: Ο αριθμός των ταινιών στις οποίες έχει παίξει στο σύνολο της καριέρας του ο Τζον Καζάλ. (Νονός Ι & ΙΙ, Σκυλίσια Μέρα, Ο Ελαφοκυνηγός, Η Συνομιλία)


5: Ο αριθμός των ταινιών που έχει παίξει ο Τζαν Καζάλ και... έχουν προταθεί για το Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας!

6: Ο αριθμός των σκηνοθετών που κέρδισαν με την πρώτη τους κιόλας ταινία (Delbert Mann, Marty, 1956 - Jerome Robbins, West Side Story, 1962 - Robert Redford, Ordinary People, 1980 - James L. Brooks, Terms of Endearment, 1984 - Kevin Costner, Dances with Wolves, 1991 - Sam Mendes, American Beauty, 2000).

62: Ο αριθμός των ηθοποιών που έχουν κερδίσει Όσκαρ υποδυόμενοι κάποιον υπαρκτό χαρακτήρα.
1.700.000 δολάρια: Τόσο κοστίζει μια διαφήμιση μισού λεπτού στην αμερικανική τηλεόραση σε κάποιο από τα διαλείμματα της απονομής των βραβείων Όσκαρ.

4 ώρες παρά 4 λεπτά: Η διάρκεια του «Όσα Παίρνει ο Άνεμος», της πιο «μακράς» ταινίας που κέρδισε ποτέ Όσκαρ.

40 λεπτά: Η μίνιμουμ διάρκεια μιας ταινίας για να έχει δικαίωμα να προταθεί για Όσκαρ.

100: Ο αριθμός των χωρών που δείχνουν απευθείας τα Όσκαρ.

18: Τόσες φορές ήταν παρουσιαστής των Όσκαρ ο Μπομπ Χόουπ. Φέτος, ο Μπίλι Κρίσταλ φθάνει τις 9 και τον ακολουθεί, δεύτερος, με τις μισές.

11: Τα περισσότερα Όσκαρ που έχει κερδίσει μια ταινία. (Τρεις ταινίες, για να είμαστε ακριβείς, από 11 η καθεμία: Μπεν Χουρ, Τιτανικός, Ο Άρχοντας των Δακτυλιδιών: Η επιστροφή του Βασιλιά)

1 Όσκαρ για 2 Όσκαρ: Ένας μόνος νικητής βραβείου Όσκαρ λεγόταν... Όσκαρ. Ήταν ο Όσκαρ Χάμερστάιν που κέρδισε το βραβείο Καλύτερου Τραγουδιού... δύο φορές: το 1941 και το 1945.

0: Καμμία ταινία κινουμένων σχεδίων δεν έχει κερδίσει ποτέ το Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας

38 βραβεία ΕΜΜΥ: Τόσα έχει κερδίσει η τηλεοπτική κάλυψη της τελετής των Όσκαρ!



Οι χειρότεροι και οι καλλίτεροι παρουσιαστές της ιστορίας των Όσκαρ:


Η επιστροφή φέτος του Μπίλι Κρίσταλ στην παρουσίαση των βραβείων Όσκαρ ήταν μια χαρμόσυνη είδηση για τους φίλους του κινηματογράφου, μετά το περσινό φιάσκο του Τζέιμς Φράνκο. Και μια αφορμή για εμάς να θυμηθούμε ποιοι ήταν οι καλύτεροι και ποιοι οι χειρότεροι παρουσιαστές της ιστορίας της τελετής.

Οι χειρότεροι:


Τζέιμς Φράνκο, 2011
Όσο κι αν προσπάθησε η συμπαρουσιάστριά του, η γλυκιά και χαρωπή Αν Χάθαγουεϊ, να θερμάνει λίγο την ατμόσφαιρα, χορεύοντας και τραγουδώντας –ομολογουμένως όχι πολύ επιτυχημένη κι εκείνη-, το στοίχημα ήταν χαμένο από την αρχή. Ο Φράνκο μπορεί να είναι γόης, αλλά δεν είναι αυτό που λέμε entertainer, διασκεδαστής. Όποιος τον επέλεξε για την παρουσίαση των περσινών Όσκαρ, μάλλον θα το έχει μετανιώσει για τα καλά (και θα επέμενε να επιστρέψει φέτος ο Μπίλι Κρίσταλ). Χωρίς χιούμορ, μ' ένα περίεργο στυλ, σαν φαντάρος που μόλις παρουσιάστηκε, διάβαζε το autocue σαν να μην το έχει ξανακάνει ποτέ στην ζωή του και γενικώς έμοιαζε εκτός τόπου και χρόνου, βοηθώντας τα μάλα ώστε να η τελετή του 2011 να γίνει μια από τις πιο βαρετές της ιστορίας.

Κρις Ροκ, 2005
Για κάποιους ο Κρις Ροκ έχει χιούμορ. Σύμφωνοι. Πρόκειται για τους μαθητές των αμερικανικών γυμνασίων που καταβροχθίζουν τις ταινίες του. Και μπορεί στα MTV Music Video Awards το στυλ του να ταίριαζε τέλεια (γιατί το κοινό πάνω κάτω είναι αυτό ακριβώς που τον γουστάρει), αλλά με Όσκαρ χρειάζονταν λίγη κομψότητα παραπάνω. Ένα άνοστο αστείο για τις υποκριτικές ικανότητες του Τζουντ Λο, μάλιστα, έφερε και την πληρωμένη απάντηση από τον Σων Πεν, όταν ο τελευταίος πήγε να παραλάβει το βραβείο του. Δεν είναι και λίγο να σε μαλώνει μπροστά σε εκατομμύρια τηλεθεατών ένας από τους κορυφαίους ηθοποιούς στον κόσμο. Κατά τ' άλλα, ο Ροκ προκάλεσε αρκετό γέλιο, αλλά πιθανότατα και ο Μάρκος Σεφερλής να το κατάφερνε αν ήταν στην θέση του. Αυτό δεν σημαίνει ότι θα ταίριαζε στον ρόλο.

Ντέιβιντ Λέτερμαν, 1994
Το ότι είσαι ευφυής δεν σημαίνει ότι έχεις και χιούμορ. Και ότι ότι παρουσιάζεις ένα υπερεπιτυχημένο νυκτερινό τηλεοπτικό σόου (με το δικό του στυλ χιούμορ, τέλος πάντων), δεν σημαίνει ότι η ίδια συνταγή ταιριάζει και στα Όσκαρ. Ο Ντέιβιντ Λέτερμαν απέτυχε τόσο πολύ στον ρόλο του, που από το 1994 και μετά όλοι τρέμουν μην βγουν οι κριτικοί και τους συγκρίνουν μαζί του. Το πιο αστείο... αστείο του ήταν όταν σύστησε την Όπρα Γουίνφρι στην Ούμα Θέρμαν με τα μικρά τους ονόματα, προφέροντας ένα λιτό «Όπρα... Ούμα», θεωρώντας πως με αυτό θα ξεκαρδιζόταν στα γέλια η αίθουσα. Δεν γέλασε κανείς.

Τζέρι Λιούις, 1959
Ο Τζέρι Λιούις τα είχε καταφέρει μια χαρά τις προηγούμενες δύο φορές που είχε κληθεί να παρουσιάσει τα Όσκαρ. Αλλά το 1959 έπεσε θύμα του κακού προγραμματισμού των διοργανωτών και της ασυνεννοησίας με την τηλεόραση. Είχαν παρουσιάσει –μαζί με τους υπόλοιπους παρουσιαστές, 6 στο σύνολο- τα πάντα... είκοσι λεπτά πριν τελειώσει η τηλεοπτική μετάδοση. Και οι υπόλοιποι 5 είχαν ήδη παίξει το ρόλο τους, τώρα πια έμενε μόνος του ο δημοφιλής κωμικός να κρατήσει ζωντανό το ενδιαφέρον του τηλεοπτικού κοινού (κυρίως), αλλά και όσων βρίσκονταν στην αίθουσα για είκοσι ολόκληρα λεπτά! Πόσα τραγούδια και πόσα αστεία να πει; Ο χρόνος απλά δεν περνούσε. Το αποκορύφωμα της κακής ζωντανής τηλεόρασης στοίχισε σε έναν σπουδαίο ηθοποιό μια από τις χειρότερες βραδιές της καριέρας του.

Ντόναλντ Ντακ, 1958
Θα έμοιαζε φοβερό εφέ στους διοργανωτές να δώσουν μερικές αράδες σε ένα καρτούν. Δεν τους έφταναν οι Μπομπ Χόουπ, Τζακ Λέμον, Ντέιβιντ Νίβεν, Ρόζαλιντ Ράσελ και Τζέιμς Στιούαρτ (εκείνα τα χρόνια «κατέβαζαν» 5 και 6 παρουσιαστές κάθε φορά), αλλά ήθελαν να πιάσουν και τις πιο παιδικές ψυχές. Για να παρουσιάσει όμως τα Όσκαρ ένα καρτούν, σήμαινε ότι το σόου σταματούσε να είναι στην ουσία «ζωντανό» για κάποια λεπτά και άρα έχανε τόσο πολύ τον παλμό του, που θεωρήθηκε ένα από τα πιο βαρετά όλων των εποχών.

Και οι καλλίτεροι:

Μπίλι Κρίσταλ
Δεν είναι τυχαίο ότι τον ζητούν πίσω ξανά και ξανά κάθε χρόνο. (Έχει παρουσιάσει τα Όσκαρ τις εξής χρονιές: 1990, 1991, 1992, 1993, 1997, 1998, 2000, 2004 και επιστρέφει φέτος). Δεν είναι γόης σαν τον Χιου Τζάκμαν ή τον Τζέιμς Φράνκο, αλλά έχει τέλειο χιούμορ και είναι όσο ετοιμόλογος χρειάζεται για μια τέτοια τελετή.

Τζόνι Κάρσον
Τα παρουσίασε πέντε φορές στα τιμημένα '80s, γνωρίζοντας το παιχνίδι της τηλεόρασης όσο κανείς στην εποχή του. Τα μειδιάματα του κοινού στις κοφτερές του ατάκες ήταν αμέτρητα.

Στιβ Μάρτιν
Άλλος ένας ηθοποιός με υπέροχο χιούμορ, που το χειρίστηκε ακριβώς όπως έπρεπε τις δύο φορές που κλήθηκε να παρουσιάσει την απονομή των βραβείων (2001 και 2003).

Έλεν ντε Ντζενέρες
Η αποθέωση του «να είσαι ο εαυτός σου» ήταν η παρουσίαση του 2007. Με τέλεια χημεία με το κοινό στην αίθουσα και κυρίως ακομπλεξάριστη μέσα στο κοστούμι της –ένα σαφές υπονοούμενο για την σεξουαλική της κλίση- ήταν σοβαρή, γρήγορα και χωρίς περιττές ενέργειες.

Μπομπ Χόουπ
Τα είχε παρουσιάσει 18 ολόκληρες φορές (με συμπαρουσιαστές είναι η αλήθεια) από το 1940 ως το 1978. Χιούμορ, γρήγορος λόγος και εκπληκτική ικανότητα να εγκλιματισθεί στις απαιτήσεις της τηλεόρασης που μπήκε δυναμικά στο παιχνίδι από την δεκαετία του '50 και μετά, τον καθιστούν έναν από τους πιο αγαπημένους παρουσιαστές της ιστορίας.


(Τα κείμενα δημοσιεύθηκαν πρώτη φορά στο αφιέρωμα του gossip-tv.gr στα αποψινά Oscars)

Ποιος έχει πάρει ποιον...

Πού πήγε η μουσική;

Τον τελευταίο καιρό τον περνάω όλο και περισσότερο παρέα με κάτι γέροντες. Ακούω την δισκογραφία του Μπάουι (στο σύνολό της), της Τόρι Έιμος (εισπράττοντας εύλογες απορίες από την Β.), μέχρι και Carpenters και Τζόνι Μίτσελ βρέθηκα να έχω βάλει στην playlist (το μετάνιωσα δευτερόλεπτα αργότερα). Δεν είναι ότι δεν θέλω να ακούσω καινούργια μουσική. Είναι ότι δεν βρίσκω. Ξαφνικά -μετά από ένα τόσο γεμάτο 2011- η μουσική μοιάζει σαν να έχει εξαφανιστεί. Ακόμη και το άλμπουμ που έχω ακούσει περισσότερο απ' οποιοδήποτε άλλο μέσα στο νέο έτος, το "Old Ideas" του Λέοναρντ Κοέν (*** 1/2) είναι κατ' αρχάς... "παλιές ιδέες", όπως λέει κι ο τίτλος του, και κατά δεύτερον τίποτε περισσότερο από ένα μαλακό χαλί για να παίζει στα ηχεία όσο κάνω τη δουλειά μου.

Σκεπτόμουν στην αρχή να γράψω ένα κείμενο για τον συμβολισμό του να περιμένεις μια ολόκληρη χρονιά το "Born to Die" της Λάνα ντελ Ρέι (** 1/2) και τελικά να καταλήγεις ν' ακούς όλη μέρα Κοέν και Μπάουι, αλλά μετά άρχισαν να καίγονται τα σινεμά στην Αθήνα και πολλά πράγματα έμοιαζαν πια χωρίς νόημα. Όχι ότι περίμενα από την Λάνα κάτι περισσότερο απ' όσα μας είχε ήδη αποκαλύψει (ναι, αυτό είναι και υπονοούμενο για περισσότερα επίπεδα, πέρα από τη μουσική) ή έστω και ένα κομμάτι καλλίτερο από το απίστευτο (τελικά να δεις που θα αποδειχθεί ότι έχει όντως βάλει καμμιά Βιτάλη το χεράκι της) "Videogames", αλλά μετά από όλο αυτό το hype, η απογοήτευση από τη μούφα του "Born to Die" ήταν σαν πρόσκρουση σε τοίχο με τη μύτη.

Την κατάσταση πήγε κάπως να σώσει το "Stage Whisper" της Σαρλότ Γκενσμπούργκ (***), αλλά, ξέρεις, ΟΚ. / Τελικά το πιο ωραίο που έχω ακούσει ως τώρα φέτος είναι το "Given to the Wild" των Maccabees (*** 1/2). Ίσως γιατί μοιάζει με Μπάουι. Α, και με Κέιτ Μπους. Κι έχει και κάτι σαν υποδόριο συναγωνισμό με τους Broken Records να χύνεται από τους πόρους. / Γέλασα πολύ με την χορευτική ψευτοψυχεδελέ σαπουνάδα των Big Pink, το "Future This" (** 1/2), / μού έκανε ενδιαφέρουσα η προσπάθεια της Κέιτ Λε Μπον να ξυπνήσει μνήμες από Gorky's Zygotic Mynci με το "Cyrk" (***), / συγκινήθηκα για μια ακόμη φορά με τον αστείρευτο Νταμιέν Ζουράδο και το "Maraqopa" (*** 1/2) -αλλά μέχρι εκεί, / άκουσα ακόμη το soundtrack που έγραψε ο Jonsi για μια ταινία που δεν ξέρω, το "We Bought A Zoo" (*** 1/2) -πιθανότατα αυτός θα είναι και ο τίτλος της ταινίας, ε; (διορθώστε με, βαριέμαι και να το γκουγκλάρω), / με πήρε ο ύπνος με την άθλια προσπάθεια του Πωλ ΜακΚάρτνι στο "Kisses On The Bottom" (**) να κρατηθεί στην επιφάνεια, διασκευάζοντας στιγμές από το μεγάλο αμερικανικό songbook και τελικά κατέληξα να ψάχνω στις παλιές σελίδες της δισκοθήκης μου για ήχους οικείους και φίλιους, για μια απόδειξη ότι όντως ο Ράιαν Γκόσλινγκ είναι μακράν καλλίτερος μουσικός απ' ότι ηθοποιός, ας πούμε, ή ότι ο καλλίτερος κιθαρίστας του αιώνα μας δεν θα είναι άλλος από τον Τζακ Γουάιτ, αγνοώντας τις νέες κυκλοφορίες και περιμένοντας υπομονετικά μέχρι κάποιος που εμπιστεύομαι να μού σφυρίξει ότι βρήκε το πρώτο διαμαντάκι (sic) της χρονιάς. Θα το κάνεις;

Η τέχνη της κασέτας

Απίθανοι «πίνακες», ζωγραφισμένοι από μαγνητοταινία μουσικών κασετών…

Η δουλειά της Έρικα Άισις Σίμονς μας έχει ξετρελάνει. Όχι μόνο για τη (δυστυχώς εφήμερο) αισθητικό της αποτέλεσμα, αλλά κυρίως για τους συμβολισμούς της. Η κασέτα, αυτό το τόσο αγαπημένο, αλλά και τόσο απαρχαιωμένο πια μέσο ακρόασης μουσικής, μετατρέπεται στο πινέλο και το χρώμα για τους πιο όμορφους πίνακες που αναπαριστούν τους μεγάλους θρύλους της μουσικής. Και όχι μόνο (θα βρείτε στην γκαλερί και μια Μέριλιν Μονρόε, «ζωγραφισμένη» με κινηματογραφική μπομπίνα. Είτε είστε φαν των Beatles, είτε του Ντίλαν, του Κομπέιν ή του Μπομπ Μάρλεϊ, δεν θα μείνετε ασυγκίνητος…

 (Δημοσιεύθηκε πρώτη φορά στο CoolSpotting.gr)

Όταν σού σκοτώνουν και τον πολιτισμό, έρχεται η ώρα να τα μαζεύεις σιγά-σιγά. Δεν έχεις πια πατρίδα.

Σώπα κι έρχεται το καλοκαίρι σιγά σιγά...

(Η φωτό από εδώ)

Call of Duty: Ο στρατός με τα 120 εκατομμύρια πολεμιστών

Στα μέσα Δεκεμβρίου το βιντεοπαιχνίδι “Call of Duty: Modern Warfare III” έπιασε το 1 δις. δολάρια σε εισπράξεις μόλις σε 16 ημέρες από την κυκλοφορία του, σπάζοντας το ρεκόρ που είχε κάνει το “Avatar” στο box office. Όσοι δεν ξέρουν περί τίνος πρόκειται, αναρωτιούνται γιατί. Οι υπόλοιποι συνεχίζουν να πατούν μανιωδώς την σκανδάλη.


Την χρονιά που πέρασε, μια μελέτη της γνωστής εταιρείας συμβούλων PricewaterhouseCoopers (PwC) έκανε την πρόβλεψη ότι μέχρι το 2015 η αγορά των βιντεοπαιχνιδιών θα είναι δεύτερη πίσω από τον κινηματογράφο στον τομέα της διασκέδασης. Και ότι θα αναπτύσσεται με τέτοιους ρυθμούς που σύντομα θα αρχίσει να απειλεί ακόμη και την πρωτοκαθεδρία της βιομηχανίας της 7ης τέχνης. Στα μέσα Δεκεμβρίου, ήλθε μια εντυπωσιακή επιβεβαίωση των προβλέψεων της PwC. Το παιχνίδι “Call of Duty: Modern Warfare III” έσπασε μέσα σε μόλις 16 ημέρες το φράγμα των 1 δις. δολαρίων σε εισπράξεις, καταρρίπτοντας το ρεκόρ που κατείχε το “Avatar” με 17 ημέρες. Όλοι θα θυμάστε τον χαμό που γινόταν με την ταινία του Τζέιμς Κάμερον πριν δύο χρόνια και τα ασύλληπτα νούμερα που έκανε στο box office «εξαφανίζοντας» τα ρεκόρ ιστορικών φιλμ όπως ο «Τιτανικός», ο «ΕΤ ο εξωγήινος» ή το «Όσα παίρνει ο άνεμος». Ένα άλλο μέσο διασκέδασης, ένα βιντεοπαιχνίδι, σβήνει τώρα τα ρεκόρ που πέτυχε το “Avatar”.

Ασχέτως πάντως της μεγέθυνσης της αγοράς βιντεοπαιχνδιών (που βασίζεται κατά πολύ στο Facebook και τα παιχνίδια τύπου “Farmville” ή τα smartphones με τα “Angry Birds» τους), το «Call of Duty είναι μια ειδική περίπτωση. Με οκτώ εκδόσεις ως τώρα από το 2003 που πρωτοβγήκε στην αγορά, διεκδικεί ήδη μια θέση στο Πάνθεον της ποπ κουλτούρας, ανάμεσα σε σειρές ταινιών όπως ο «Πόλεμος των Άστρων», ο «Αρχοντας των Δακτυλιδιών» και οι περιπέτειες του Τζέιμς Μποντ, ανάμεσα σε αθλητικές διοργανώσεις όπως το Champions League, ή ανάμεσα στην δισκογραφία του Μάικλ Τζάκσον και τα εξώφυλλα του Playboy.

Από τον Οκτώβριο του 2003, όταν κυκλοφόρησε το πρώτο “Call of Duty” έχουν πουληθεί κοντά στα 120 εκατομμύρια παιχνίδια της σειράς και οι εισπράξεις φθάνουν περίπου τα 6 με 7 δις. δολάρια. Η Activision, η εταιρεία που παράγει το παιχνίδι, έχει να ανακοινώσει από το 2009 τις συνολικές πωλήσεις του τίτλου, που τότε ήταν 55 εκατομμύρια με τζίρο 3 δις. δολάρια. Ωστόσο, τόσο η έκδοση του 2010 όσο κι εκείνη του 2011 έσπασαν το ρεκόρ των περισσότερων πωλήσεων την πρώτη ημέρα κυκλοφορίας για οποιοδήποτε είδος διασκέδασης (ταινία στις αίθουσες, DVD, άλμπουμ, βιβλίο κλπ) και, σύμφωνα με την εταιρεία, έφθασαν το 1 δις. δολάρια σε εισπράξεις από τον πρώτο μήνα και το πρώτο δεκαεξαήμερο αντίστοιχα. Αρκετά όμως με τα νούμερα, ας περάσουμε στην δράση...

Γιατί αρέσει τόσο στον κόσμο; 
Συναντηθήκαμε με τον Μ.Π., έναν 35άρη, στέλεχος γνωστής εταιρείας πληροφορικής, που τα βράδια μεταμορφώνεται στον GranadaDeFumasa, τον πιο διάσημο Έλληνα παίκτη του «Call of Duty». Είναι ο καταλληλότερος άνθρωπος για να μας εξηγήσει γιατί αυτό το παιχνίδι πουλάει εκατομμύρια κόπιες και στέλνει κόσμο να περιμένει στην ουρά έξω από τα παιχνιδάδικα και τα βίντεο κλαμπ σε κάθε του κυκλοφορία. Το έχει εξάλλου κάνει και ο ίδιος: «Όταν είχε βγει το “Black Ops”, η 7η συνέχεια του τίτλου, το είχα προπαραγγείλει online, αλλά δεν κρατήθηκα. Έμαθα ότι μια αλυσίδα βίντεοκλαμπ θα το διέθετε στο κοινό στις δώδεκα και ένα λεπτό μετά τα μεσάνυκτα της ημέρας κυκλοφορίας και πήγα στην ουρά, μαζί με καμμιά πενηνταριά άλλους, για να το αποκτήσω πρώτος».

Τι είναι λοιπόν το «Call of Duty» και γιατί πουλάει τόσο πολύ; «Είναι ένα first person shooter. Ένα πολεμικό, δηλαδή, παιχνίδι όπου ο χρήστης παρακολουθεί τι συμβαίνει γύρω του μέσα από τα μάτια του πρωταγωνιστή, βλέπει τα χέρια του και το όπλο που κρατάει κάθε φορά και με αυτό εκτελεί τους εχθρικούς στόχους, καθώς κινείται σ’ ένα τρισδιάστατο περιβάλλον με εντυπωσιακά γραφικά». Υπάρχουν διάφορες «συνθήκες» νίκης στο παιχνίδι. Μπορεί κάποιος να αναλάβει αποστολές (π.χ. να κατακτήσει κάποια σημεία μέσα στην πίστα πριν τον αντίπαλό του, ή απλά να κινηθεί σε μια προδιαγεγραμμένη πορεία χωρίς να σκοτωθεί), αλλά η πιο δημοφιλής είναι και η απλούστερη: Κερδίζει όποιος θα σκοτώσει τις περισσότερες και θα σκοτωθεί τις λιγότερες φορές σ’ ένα συγκεκριμένο χρονικό διάστημα. Σαν τους αγώνες μποξ ή τάε κβον ντο στους Ολυμπιακούς Αγώνες, δηλαδή: Κάθε κτύπημα σου δίνει πόντους και νικητής αναδεικνύεται όποιος έχει τους πιο πολλούς όταν κτυπήσει το καμπανάκι. Στην online εκδοχή του Call of Duty, οι πόντοι (εκτελέσεις αντιπάλων, δηλαδή) αθροίζονται και τους παίρνεις μαζί σου στον επόμενο «γύρο», ανεβαίνοντας σιγά σιγά θέσεις σε μια παγκόσμια κατάταξη εκατομμυρίων παικτών. Ένα Champions League όπου μπορεί να συμμετάσχει ο καθένας...

Οι πρώτες εκδόσεις του παιχνιδιού είχαν πίστες που έμοιαζαν με τόπους μάχης του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου –και τα αντίστοιχα όπλα, φυσικά. Το Μodern Warfare, διαδραματίζεται πλέον στο παρόν, με σύγχρονα όπλα και φανταστικά σενάρια μαχών εναντίον τρομοκρατών και παραστρατιωτικών ομάδων. Κοινό στοιχείο όλων των εκδόσεων είναι τα ρεαλιστικά γραφικά («αν και το “Modern Warfare III” υπολείπεται πια σε σχέση με το “Battlefield”, τον μεγάλο αντίπαλο του “Call of Duty” που κυκλοφορεί από την Electronic Arts», όπως μας λέει ο GranadaDeFumasa) και, βέβαια, οι ασταμάτητοι σκοτωμοί. «Είναι ο καλύτερος τρόπος για να εκτονώνεις τα νεύρα σου. Είμαι ένας πολύ πιο ήρεμος άνθρωπος στο γραφείο από τότε που άρχισα να παίζω συστηματικά», λέει γελώντας ο GranadaDeFumasa. Ακόμη όμως κι αν δεχθούμε την θεωρία της παιδαγωγικής ψυχολογίας ότι το παιχνίδι με τα όπλα (από τις παιδικές σφεντόνες, μέχρι τα σύγχρονα videogames) μάς αρέσει τόσο πολύ επειδή μάς κάνει να αισθανόμαστε ισχυρότεροι, ακόμη κι αν προσθέσουμε την ανάγκη του κόσμου σήμερα για εκτόνωση (που είναι και οικονομικότερη, όταν την πετυχαίνεις μόνος στο σπίτι μπροστά σε μια οθόνη), μπορούμε μεν να εξηγήσουμε γενικά την επιτυχία των first person shooters, αλλά όχι ειδικά του “Call of Duty”. Είναι τόσο καλύτερο από τα υπόλοιπα;

Σύμφωνα με τον GranadaDeFumasa, όχι. Το “Battlefield”, για παράδειγμα, είναι ακόμη πιο ρεαλιστικό και με περισσότερες προκλήσεις. Ωστόσο, όπως και με τα blockbusters στον κινηματογράφο, ή με τις ποπ επιτυχίες στη μουσική, δημοφιλέστερο δεν είναι ποτέ το ποιοτικότερο. Είναι αυτό που μπορεί να έλξει τον περισσότερο κόσμο. Το “Call of Duty” είναι σαν το “Pacman”. Όταν, για να παίξεις την πρώτη έκδοση του «Battlefield» σχεδόν χρειαζόσουν πτυχίο από την στρατωτική ακαδημία, στο «Call of Duty» έκανες τους πρώτους σου σκοτωμούς ακόμη κι αν δεν είχες ξαναγγίξει joystick στη ζωή σου. Ο απλός, επίσης, τρόπος βαθμολόγησης το κάνει πιο ανταγωνιστικό απ’ οποιοδήποτε άλλο videogame. Όσους περισσότερους σκοτώσεις και όσο λιγότερο σκοτωθείς, τόσο ανεβαίνεις στην κατάταξη. Πάντα όμως θα υπάρχει κάποιος καλύτερος –πάντα θα χρειάζεσαι να παίξεις ακόμη περισσότερες ώρες για να βελτιώσεις τα στατιστικά σου. Κι εκεί πια που θα έχεις αρχίσει να το βαριέσαι, έρχεται η καινούργια, ετήσια έκδοσή του, με νέες πίστες, όπλα, κινήσεις και η καταμέτρηση αρχίζει πάλι από την αρχή...

Η online κοινότητα 
 Το “Call of Duty” όμως διαθέτει ένα ακόμη τεράστιο πλεονέκτημα. Το ότι από την πρώτη στιγμή επένδυσε στο κτίσιμο μιας online κοινότητας. Γιατί είναι άλλο πράγμα να παίζεις εναντίον του υπολογιστή σου ή της κονσόλας σου, κι άλλο στο Internet, απέναντι σε χιλιάδες άλλους σαν κι εσένα, συνθέτοντας φανταστικούς στρατούς και δίνοντας ή λαμβάνοντας οδηγίες για το πώς θα κινηθείς στο πεδίο της μάχης... Και, στη συνέχεια, να μπορείς να τα συζητήσεις όλα αυτά σε forum, να χαζέψεις τα στατιστικά σου και να τα συγκρίνεις με άλλων ή να δεις και να σχολιάσεις βιντεάκια με εντυπωσιακές εκτελέσεις. To κανάλι του GranadaDeFumasa στο YouTube το παρακολουθούν περίπου 800 άτομα καθημερινά. «Σας φαίνεται μεγάλο το νούμερο; Δεν είναι τίποτε. Οι κορυφαίοι παίκτες του “Call of Duty”, ο Seananners, o Hutch και ο Xcalizorz έχουν μισό εκατομμύριο followers!», μας λέει. «Αυτό που κάνουν είναι –ας πούμε- αντίστοιχο του να ανεβάζει βίντεο από ματς της Ρεάλ ο Ζοζέ Μουρίνιο και να εξηγεί τι οδηγίες έχει δώσει στους παίκτες του και τι δούλεψαν στην προπόνηση για να πετύχουν την κάθε φάση».

Η Activision, η εταιρεία που κυκλοφορεί το παιχνίδι (για την υλοποίησή του συνεργάζεται με δύο διαφορετικούς game developers, την Infinity Ward και την Treyarch, που διαδέχονται η μία την άλλη στις ετήσιες εκδόσεις, ώστε ο εσωτερικός ανταγωνισμός να δίνει όλο και πιο εντυπωσιακές βελτιώσεις στον τίτλο) ξέρει καλά τι δύναμη έχει στα χέρια της και γι’ αυτό φέτος, μαζί με το «Modern Warfare III» παρουσίασε και το νέο της προϊόν: Το “Call of Duty Elite” είναι κάτι σαν το Facebook των παικτών. Μόνο που παρέχεται επί πληρωμή. Όχι ότι αυτό θα απέτρεπε τους φανατικούς του “Call of Duty”. Μέσα στην πρώτη εβδομάδα του, έφθασε το ένα εκατομμύριο συνδρομητών που δεν δίστασαν να πληρώσουν την ετήσια συνδρομή των 50 δολαρίων για να έχουν πρόσβαση σε αναλυτικά στατιστικά, σε ειδικά τουρνουά με βραβεία και σε αναλύσεις στρατηγικών και τακτικών από «επαγγελματίες», ενώ άλλα έξι εκατομμύρια παικτών γράφτηκαν δοκιμαστικά.

Το “Call of Duty” έχει γίνει τόσο μεγάλος εθισμός στο κοινό του, που πουλάει πλέον από μόνο του τον εαυτό του. Ένα πραγματικό χρυσορυχείο για την Activision, της οποίας τις περισσότερες μετοχές κατέχει ο κολοσσός των media Vivendi, και που εκτιμάται ότι είναι η μεγαλύτερη εταιρεία βιντεοπαιχνιδιών στον κόσμο, με αξία περίπου 19 δις. δολάρια, έναντι 14 δις. της Electronic Arts. Ναι, υπάρχουν πολλά μεγάλα στούντιο του Χόλιγουντ που δεν αξίζουν τόσο. Όταν η MGM έφθασε πρόπερσι στο χείλος της χρεοκοπίας, οι προσφορές που λάμβανε για να πωληθεί δεν ξεπερνούσαν τα 2 δις.





Παιχνίδι από το κανάλι του GrandadeFumasa στο Youtube
Υ.Γ. Ξέρω τι έκανες φέτος τα Χριστούγεννα 
Η Activision είναι συνεπής στο ραντεβού της με το κοινό του “Call of Duty” κυκλοφορώντας την ετήσια έκδοσή του πάντα στα μέσα του Νοεμβρίου. Κάτι που οδηγεί στο περίφημο φαινόμενο του “Christmas noob”. Τι είναι αυτό; Noob ή newbie σημαίνει ο «καινούργιος», αυτός που αγοράζει το παιχνίδι ή το παίρνει δώρο στις γιορτές και μπαίνει με ενθουσιασμό online για να το παίξει παρέα με άλλους, με αποτέλεσμα να γίνεται εύκολη λεία στα χέρια όσων έσπευσαν να το αγοράσουν με το που βγήκε στην αγορά και είναι ήδη ένα μήνα «προπονημένοι». «Μην σας φαίνεται περίεργο, οι περισσότεροι παίκτες αντλούν ικανοποίηση απλά απ’ το να αφανίζουν τους αντιπάλους –δεν τους νοιάζει αν δεν υπάρχει κάποια πρόκληση σε αυτό», μας εξηγεί ο GranadaDeFumasa. «Τα Χριστούγεννα κάθε χρόνο γίνονται πραγματικές σφαγές, αφού οι online μάχες κατακλύζονται από παιδάκια και πατεράδες που μπαίνουν για τον χαβαλέ». Και η δική του πιο «οδυνηρή» εμπειρία; «Μού έχει τύχει να βρεθώ στην ίδια πίστα, αντίπαλος με τον Griz, που είναι ο πιο θρυλικός ελεύθερος σκοπευτής του παιχνιδιού. Αφού με σκότωσε τρεις απανωτές φορές χωρίς καν να πάρω είδηση πού βρισκόταν, απλά άλλαξα παιχνίδι»...

(Μια πιο σύντομη εκδοχή του παραπάνω κειμένου δημοσιεύθηκε στο περιοδικό "Κ" της "Καθημερινής", την Κυριακή 29.01.12)

Γκρινιάζουμε που γκρινιάζουμε, ας το κάνουμε σωστά

Τρεις ευειδείς Ουκρανές διαδήλωσαν σήμερα γυμνόστηθες στο ψυχρό Νταβός. Η μία ανέβηκε μάλιστα και σε ένα κοτετσόσυρμα απέναντι από το λεωφορείο που εκτελεί τη γραμμή Κολιάτσου - Άνω Πατήσια.

Η πραγματική «μαγεία» του Μάτζικ Τζόνσον

Ήταν ένας παράξενος μήνας εκείνος ο Νοέμβρης του 1991. Ένας μήνας με δάκρυα, ένας μήνας με αγωνία, ένας μήνας που έφερνε νέα παράξενα, δυσάρεστα, νέα αναπάντεχα, νέα ακαταλαβίστικα για τους περισσότερους. Δεν ξέραμε πολλά για το AIDS, δεν καταλαβαίναμε την διαφορά του να είσαι φορέας του HIV και του να πεθαίνεις από την αρρώστια που δεν έχει θεραπεία, δεν γνωρίζαμε πώς να προφυλαχθούμε, από τι να προφυλαχθούμε, από ποιον. Στα σχολεία οργανώνονταν ομιλίες, στους στρατώνες κηρύγματα, στις δημόσιες υπηρεσίες κυκλοφορούσαν φυλλάδια. Έμοιαζε σαν το τέλος της εποχής της αθωότητας, αλλά ήταν ένα κακό χωρίς πρόσωπο, ένα ακαταλαβίστικο πράγμα που στο τέλος της ημέρας το ξεπερνούσαμε με ένα απλό «ποιες είναι οι πιθανότητες μωρέ να συμβει σε μένα;»

Μέχρι που απέκτησε πρόσωπο. Δύο πρόσωπα, μάλιστα, με τη μία. Στις 7 Νοεμβρίου, ο κορυφαίος μπασκετμπολίστας της προηγούμενης δεκαετίας, ο πόιντ γκαρντ των LA Lakers, Έρβιν Τζόνσον, κάλεσε τους δημοσιογράφους σε μια συνέντευξη τύπου και τούς ανακοίνωσε πως έχει προσβληθεί από τον ιο HIV και ως εκ τούτου εγκαταλείπει την ενεργό δράση. 17 ημέρες αργότερα, ο Φρέντι Μέρκιουρι, ο εμβληματικός τραγουδιστής των Queen πέθαινε από πνευμονία, ως αποτέλεσμα του AIDS, με το οποίο πολεμούσε για τέσσερα ολόκληρα χρόνια. Ο θάνατος του Μέρκιουρι ήταν ένα πραγματικό σοκ για την κοινωνία –όχι μόνο την βρετανική. Ο Μέρκιουρι ήταν μόλις 45 ετών, βρισκόταν στο απώγειο της καριέρας του και λόγω της πολύχρονης παρουσίας των Queen και του πολυάριθμου κοινού τους, ο θάνατός του συγκλόνισε από δεκάχρονα παιδάκια μέχρι τις μανάδες και τους πατεράδες τους. Ωστόσο, αν δεν υπήρχε η σχεδόν ταυτόχρονη ανακοίνωση του «Μάτζικ» Τζόνσον, ήταν πολύ πιθανό μέσα σε λίγους μήνες η ιστορία του τραγουδιστή των Queen να είχε ξεχαστεί. Ήταν ομοφυλόφιλος και, ναι μεν ήταν πλέον το πιο διάσημο θύμα του ιού, ωστόσο το AIDS θα παρέμενε «η αρρώστια των γκέι» και σε μια κοινωνία γεμάτη ταμπού θα αφηνόταν και πάλι στην άκρη και όλοι εμείς θα συνεχίζαμε να πιστεύουμε πως οι πιθανότητες να μας έβρισκε ήταν ελάχιστες.

Ο «Μάτζικ» όμως; Δεν ήταν γκέι. Επίσης δεν ήταν κάποιος με υγεία που θα μπορούσε να έχει προβλήματα λόγω της χρήσης αλκοόλ ή ναρκωτικών. Το αντίθετο: Ήταν 32 ετών, μόλις την προηγούμενη χρονιά είχε χρισθεί για τρίτη φορά στην καριέρα του MVP του ΝΒΑ, ήταν ένας αθλητής που την δεκαετία του ’80 είχε φορέσει πέντε φορές το δακτυλίδι του πρωταθλητή και που πετύχαινε κατά μέσο όρο 20 πόντους σε κάθε του παιχνίδι... Ήταν ο ορισμός του «τεράστιου αθλητή». Και το γεγονός πως ο ιός δεν είχε αφήσει ούτε αυτόν ήσυχο ήταν πολύ πιο ανησυχητικό απ’ όλα τα υπόλοιπα νέα που είχαμε για το AIDS εκείνα τα χρόνια.

Η κήρυξη του πολέμου κατά του AIDS
Το πιο συγκλονιστικό στην υπόθεση του Έρβιν «Μάτζικ» Τζόνσον ήταν πως θα μπορούσε απλά να αποκρύψει ότι είχε  προσβληθεί από HIV. Ήταν 32 ετών –πόσα χρόνια ακόμη θα έκανε πρωταθλητισμό; Θα μπορούσε να δηλώσει ότι εγκαταλείπει την ενεργό δράση λόγω ενός σοβαρού τραυματισμού ή κάποιου οικογενειακού ζητήματος και να μην χρειασθεί να μιλήσει ενώπιον κόσμο για την ασθένειά του ούτε για το γεγονός ότι κοιμόταν με πολυάριθμες γυναίκες (παρ’ ότι ήταν παντρεμένος και περίμενε παιδί). Αλλά δεν τον έλεγαν «Μάτζικ» τυχαία. Αυτό που έμοιαζε με το σημείωμα ενός αυτόχειρα εκείνη την στιγμή, είκοσι χρόνια μετά μοιάζει περισσότερο με το κήρυγμα ενός πολέμου. Του πολέμου κατά της πιο φονικής ασθένειας που κυνήγησε ποτέ τον άνθρωπο. Ο Έρβιν Τζόνσον ανέλαβε στρατηγός στον πόλεμο αυτό, μην έχοντας κάτι να ρισκάρει. Αντί να περιμένει τον θάνατό του στωικά, προτίμησε να πάρει το όπλο του και να σκοτώσει εκείνος πρώτους τον εχθρό του. Και το όπλο του ήταν η διασημότητά του και το σοκ που θα προκαλούσαν στην κοινωνία οι ανακοινώσεις του.

Η Ελίζαμπεθ Γκλέιζερ, σύζυγος του ηθοποιού Πολ Μάικλ Γκλέιζερ, είχε κολλήσει HIV το 1981 σε μια μετάγγιση αίματος και είχε κολλήσει τον ιό και στα δύο της παιδιά. Ήταν ένα από τα πρώτα και πιο τραγικά θύματα του ιού (πέθανε τελικά το 1994, η κόρη της πέθανε το 1988, ο γιος της ζει ακόμη), αλλά είχε κι εκείνη αποφασίσει να τον πολεμήσει με κάθε μέσο. Ήταν η πιο γνωστή ακτιβίστρια της εποχής και ο «Μάτζικ» την πήρε τηλέφωνο μόλις έμαθε ότι ήταν φορέας του HIV. Ήταν μία πρόταση της Γκλέιζερ που τού άλλαξε την ζωή –και πιθανότατα έσωσε τις ζωές πολλών ανθρώπων στη συνέχεια. Του είπε: «Αυτή η αρρώστια δεν έχει πρόσωπο. Εσύ μπορείς να γίνεις το πρόσωπό της». Τον έπεισε. Λίγες ημέρες μετά ο Έρβιν Τζόνσον οργάνωνε την περίφημη συνέντευξη τύπου.

«Έκλαψα δύο φορές εκείνη την ημέρα», έχει πει. «Μία γιατί φοβόμουν ότι η γυναίκα μου θα με άφηνε, γιατί σκεπτόμουν τι κακό θα τής έκανα ανακοινώνοντας όλα αυτά που είχα κάνει με άλλες γυναίκες. Και μια δεύτερη γιατί άφηνα την άλλη “οικογένειά” μου, τους συμπαίκτες μου στο Λος Άντζελες, και ήξερα ότι δεν θα μπορούσε να ξαναγυρίσω ποτέ εκεί. Από τότε δεν ξανάκλαψα ποτέ. Δεν είχα χρόνο για κλάμματα, είχα να ασχοληθώ με άλλα πράγματα». Η σύζυγός του δεν τον άφησε ποτέ. Και οι συμπαίκτες του στάθηκαν στο πλάι του, στηρίζοντάς τον ώστε το 1992 να παίξει με την Dream Team στους Ολυμπιακούς της Βαρκελώνης. Το 1995 επέστρεψε για μερικά ματς στο NBA, αλλά ήταν πια πολύ μεγάλος στην ηλικία για να πρωταγωνιστήσει και η παρουσία του είχε περισσότερο συμβολικό νόημα. Το σίγουρο, πάντως, είναι ότι ούτε κι εκείνη η οικογένεια τον εγκατέλειψε ποτέ.

Aν δεν ήταν ο «Μάτζικ»...
Αυτό όμως που γέμιζε πια τον περισσότερο από τον χρόνο του δεν ήταν οι προπονήσεις και οι αγώνες, αλλά ο ενεργός αγώνας κατά του ιού. Κατ’ αρχάς ίδρυσε το ίδρυμα Magic Johnson Foundation με σκοπό την καταπολέμηση του AIDS. Kαι, βεβαίως, άρχισε να γυρίζει ολόκληρο τον κόσμο, μιλώντας για τον ιό. Ήταν άλλο πράγμα να βλέπεις το είδωλό σου να σού εξηγεί ότι το AIDS δεν ήταν μόνο πρόβλημα των ομοφυλόφιλων και των ναρκομανών και άλλο μια βαριεστημένη δασκάλα στο σχολείο. Μέσα σε ελάχιστα χρόνια κατάφερνε αυτό που οι προηγούμενοι ακτιβιστές κατά της ασθένειας δεν είχαν πετύχει τόσο καιρό: Να σπάσει το ταμπού και να φέρει την συζήτηση για το AIDS στην καθημερινότητά μας. Στην αρχή, ο κόσμος φοβόταν μέχρι και να του σφίξει το χέρι. Τώρα πια, σε κάθε του διάλεξη, νεαρά παιδιά ορμούν επάνω του και τον φιλούν με ευγνωμοσύνη. Επίσης, ο «Μάτζικ» χαίρει άκρας υγείας. Δηλώνει ότι παίρνει μονάχα τρία χάπια. Δεν λέει ποια (γιατί κάθε ασθενής χρειάζεται το δικό του «μείγμα»), αλλά εξηγεί ότι δεν πρόκειται για ειδικά φάρμακα που κατασκευάστηκαν γι’ αυτόν, αλλά για κάποια απο τα συνηθισμένα και όχι ιδιαίτερα ακριβά χάπια κατά της ασθένειας.

Ο μέσος όρος ζωής όσων έχουν διαγνωσθεί με AIDS έχει φθάσει πια τα 20 χρόνια, ενώ το ποσοστό των θανάτων έχει μειωθεί κατά 80% από τότε που ο «Μάτζικ» μιλούσε πρώτη φορά ανοικτά για την ασθένεια σε εκατομμύρια κόσμου. Ο ίδιος έχει ήδη ζήσει 20 χρόνια από τότε χωρίς να νοσήσει. Αυτό δεν σημαίνει ότι διέφυγε τον κίνδυνο, αλλά το παράδειγμά του είναι η μεγαλύτερη ελπίδα αυτού του κόσμου ότι τελικά αυτή η ασθένεια μπορεί να καταπολεμηθεί. Κι ακόμη κι αν τελικά συμβεί το μοιραίο, αυτός ο άνθρωπος θα πεθάνει με τον πιο ηρωικό τρόπο, επάνω στον αγώνα, επικεφαλής του μάλιστα, έχοντας πια πίσω του έναν γιγαντιαίο στρατό, κάτι που έμοιαζε αδιανόητο εκείνη την ημέρα που αποφάσιζε να ξεκινήσει την εκστρατεία του, πριν 20 χρόνια και 2 μήνες. Η πραγματική του «μαγεία» δεν ήταν οι απίθανες ασίστ ή ο τρόπος που οργάνωνε το παιχνίδι των LA Lakers. Η πραγματική «μαγεία» του «Μάτζικ» είναι ο τρόπος που άλλαξε τα μυαλά ενός ολόκληρου πλανήτη απλά με το να συνεχίσει να τού προσφέρει εκείνο το πλατύ χαμόγελο που πάντα τον χαρακτήριζε.

(Δημοσιεύθηκε πρώτη φορά στο Sportspaper.gr)

Back to the Basics

Στο κείμενο που συνοδεύει την κατάταξη της Adele ανάμεσα στα σημαντικά πρόσωπα του 2011 σύμφωνα με το Time, υπάρχουν δύο φράσεις από αυτές που κάνουν τους συλλέκτες άχρηστων πληροφοριών να παθαίνουν ονείρωξη: η πρώτη είναι ότι το "21" της Adele έχει πουλήσει 13 εκατομμύρια αντίτυπα παγκοσμίως, ενώ το " Born this Way" της Lady Gaga 'μόλις' οκτώ εκατομμύρια και η δεύτερη ότι το "Someone Like You" είναι το πρώτο Νο1 single στην ιστορία των Νο1 singles των αμερικανικών charts όπου ακούγεται μόνο μια φωνή κι ένα πιάνο, χωρίς άλλα όργανα. Όλο αυτό μεταφράζεται ως "το 2011 ήταν μια χρονιά όπου επικράτησε περισσότερο από ποτέ η ανάγκη για επιστροφή στα θεμελιώδη, σε κάτι πιο ουσιαστικό, σε μουσική που είναι σε θέση να αγγίξει τον ακροατή χωρίς να χρειάζεται γι' αυτό η επιστράτευση μιας μεταμοντέρνας χλαπαταγής".

Η διαπίστωση επιβεβαιώνεται από μια άλλη "άχρηστη πληροφορία": αυτή που θέλει την επικείμενη συναυλία των Black Keys στο περίφημο Madison Square Garden της Νέας Υόρκης να γίνεται sold out σε 15 λεπτά. Κάπως έτσι, μέσα στο 2011, μια αφρατούλα τραγουδίστρια με ψυχωμένη φωνή και κάτι να πει έγινε το μεγαλύτερο αστέρι της χρονιάς και μια μπάντα που παίζει πειραγμένα ηλεκτρικά μπλουζ κατάφερε να γεμίσει θηριώδεις συναυλιακούς χώρους. Back to basics.

Και δεν υπάρχει πιο "basic" από αυτό που κάνουν οι Alabama Shakes, που φέρουν ήδη το παράσημο "καλύτερη νέα μπάντα", αν πιστέψει κανείς τον θόρυβο στα μουσικά sites. Χρειάστηκαν μόλις τέσσερα τραγούδια, ερμηνευμένα από το πιο λιτό σχήμα - κιθάρα, μπάσο, ντραμς και την συγκλονιστική φωνή της Brittany Howard (που θα μπορούσε να είναι η μετενσάρκωση της Janis Joplin) - για να γίνει αυτό το ιδιόμορφο κράμα από σόουλ και γκαράζ ο πιο φρέσκος ήχος που έχει βγει τελευταία. Ή έστω, ο ήχος που φαίνεται ότι καταφέρνει να μαλακώσει τις ψυχές ενός αγριεμένου από όσα συμβαίνουν γύρω μας ακροατηρίου. Σε μια εποχή που ολόκληρος ο δυτικός κόσμος βρίσκεται σε μια τεράστια κρίση - αυτή η μουσική που "κάτι θυμίζει, αλλά όχι ακριβώς", που φέρνει παλιούς ήχους σε σύγχρονο πλαίσιο, καταφέρνει να λειτουργήσει καταπραϋντικά. Ποιος θα περίμενε ότι θα το κατάφερναν αυτό μια παρέα από εικοσάρηδες σε μια πόλη ονόματι Athens, στην Αλαμπάμα; Ή μήπως συμβαίνει το αντίθετο; Μήπως ακριβώς, μόνο μια παρέα εικοσάρηδων από μια μικρή πόλη μπορεί ποτέ να δώσει τις απαντήσεις που άλλοι ψάχνουν αγωνιωδώς;

Αναρτήθηκε προ εβδομάδων στο Jumping Fish

Δεν θα ξεπεράσω ποτέ αυτό το βιντεοκλίπ

Hello! Θέλεις να χορέψουμε μπλουζ;

50 χρόνια Μποντ, Τζέιμς Μποντ

Αν είσαι τακτικός αναγνώστης του ΠΠC, τότε πιθανότατα γνωρίζεις το "The 007 Countdown". Αν όχι, μάθε ότι είναι η επικότερη σειρά κειμένων για τον Τζέιμς Μποντ. Τον Οκτώβριο του 2008 ξεκίνησα να βλέπω σχεδόν κάθε μέρα μία ταινία του 007 (με χρονολογική σειρά) και μετά να σημειώνω όσα μού έκαναν εντύπωση σε ένα post. H σάγκα κράτησε σχεδόν ένα μήνα, τον πιο περήφανο της ιστορίας αυτού του blog. Τώρα, με αφορμή τα πεντηκοστά κινηματογραφικά γενέθλια του πράκτορα, ήλθε η ώρα να τα ξαναδιαβάσουμε όλα παρέα. Βλέποντας μία μία τις ταινίες στην νέα σούπερ έκδοση σε Blu-Ray, για την οποία σού γράφω στο "My name is Ray, Blue-Ray".

Το μέλλον των περιοδικών

Είναι, ξέρεις, δυσοίωνο. Στην Ελλάδα. Γιατί έξω ανθούν. Είναι επίσης στο iPad. Αλλά ωραίο το iPad και οι λοιπές ταμπλέτες, μπορείς όμως να φτιάξεις καθισματάκια σαν κι αυτά εδώ;

Ντερλέι

 

 

Η Λάνα ντελ Ρέι διαθέτει αρκετό ναρκισσισμό για να είμαστε σίγουροι ότι θα μας απασχολεί με πόζες και καμώματα για αρκετά από τα χρόνια που έρχονται. Διαθέτει, επίσης, πολλή πέραση στον χιψτερόκοσμο και -το κυριότερο- την στήριξη της μουσικής βιομηχανίας. Ξεκίνησε να μοντελοποιείται από το περιοδικό V (ιδού και οι φωτογραφίες της από το τεύχος που κυκλοφορεί) και λέγεται ότι ετοιμάζεται να πρωταγωνιστήσει σε διαφημιστική καμπάνια οίκου μόδας. Κι όλα αυτά έχοντας μόνον το "Videogames" στην φαρέτρα της (άντε και το "Blue Jeans"). Φαντάσου τι έχει να γίνει σε κανα μήνα που θα βγάλει και το άλμπουμ της. Όχι ότι με χαλάει. Απ' αυτό το σίχαμα τη Rihanna χίλιες φορές η υπερβολή στην πλαστική χειλιών της Λάνας.

(Μπορείς εδώ να διαβάσεις το κείμενο για την φωτογράφιση του V Magazine που έγραψα για το Cool Spotting)

Δώδεκα στιγμές του 2011 στον κόσμο

Μια χρονιά που είδε τους λαούς στους δρόμους, τους τυράννους στον τάφο, και κάποιους ταλαντούχους όμως ανθρώπους να φεύγουν μαζί τους, αλλά και την φύση να αποδεικνύει ποιος είναι το αφεντικό, είναι αναμφισβήτητα μια χρονιά που μας καλεί σε περισυλλογή. Ο κόσμος αλλάζει, βρισκόμαστε σε ένα σταυροδρόμι. Ποιον δρόμο θα ακολουθήσουμε εμείς το 2012;

Ιανουάριος: Στον αραβικό κόσμο έχει άνοιξη
Οι αναταραχές που έχουν ξεκινήσει ήδη από το τέλος του 2010 σε Αλγερία και Τυνησία κορυφώνονται με την εκδίωξη του προέδρου της τελευταίας, Μπεν Άλι, από τη χώρα. Ένα κύμα ελευθερίας αρχίζει να σαρώνει ολόκληρο τον αραβικό κόσμο. Σύντομα θα φθάσει στην Αίγυπτο, τη Λιβύη, την Υεμένη και την Συρία, όπου οι συνέπειές του στο παλιό καθεστώς θα είναι πολύ πιο εντυπωσιακές απ' όσα συνέβησαν στην Τυνησία.

Φεβρουάριος: Ταχρίρ, όπως «ελευθερία»
Η λέξη «Ταχρίρ» σημαίνει «ελευθερία» στα αραβικά. Και η πλατεία με το όνομα αυτό είναι η κεντρική πλατεία του Καΐρου. Οι Αιγύπτιοι την έχουν κατακλύσει, παίρνοντας την σκυτάλη από τους Τυνήσιους, και απαιτούν την απομάκρυνση του Χόσνι Μουμπάρακ. Αυτό που έμοιαζε μια προσωρινή εξέγερση στα δυτικά του αραβικού κόσμου, γίνεται τώρα το σύμβολο μιας τεράστιας επανάστασης, στην καρδιά του. Γιατί η Αίγυπτος δεν είναι ένα μικρό κράτος, σαν την Τυνησία. Και ο Μουμπάρακ δεν είναι απλά ένας διεφθαρμένος ηγέτης. Έχει διοικήσει για τρεις ολόκληρες δεκαετίες την Αίγυπτο, κατορθώντας να διατηρεί τις ισορροπίες μεταξύ του Ισλάμ και της Δύσης και την ίδια ώρα την τάξη στο εσωτερικό της χώρας του. Οι Αιγύπτιοι όμως είναι πια αποφασισμένοι να αποτινάξουν αυτήν την δικτατορία που φοράει φερετζέ και να αρχίζουν να ορίζουν πια μόνοι τις τύχες τους. Ο αραβικός κόσμος αλλάζει ραγδαία.

Μάρτιος: Σεισμός, τσουνάμι, πυρηνικός όλεθρος
Οι Ιάπωνες είναι συνηθισμένοι στους σεισμούς, αλλά αυτός που σημειώθηκε στις 11 Μαρτίου του 2011 ήταν πολύ ισχυρότερος απ' ότι μπορούσαν να φαντασθούν. 9 ρίχτερ 70 χιλιόμετρα μόλις από την ιαπωνική ακτή και σε βάθος μόλις 32 χιλιομέτρων, είναι ο δυνατότερος που έχει πλήξει ποτέ τη χώρα και –το χειρότερο- συνοδεύεται από ένα τεράστιο τσουνάμι που ταξίδεψε 10 ολόκληρα χιλιόμετρα μέσα στην ιαπωνική γη. Το τσουνάμι προκάλεσε, μεταξύ άλλων, την διαρροή σε 3 πυρηνικούς αντιδραστήρες στην Φουκουσίμα, κάνοντας έτσι το κακό να τριτώσει και την Ιαπωνία να θρηνεί πολύ περισσότερα από τα περίπου 16.000 θύματα και τους 3.000 αγνοούμενους. Πέραν των ανθρώπινων ζωών και της περιβαλλοντικής καταστροφής, οι συνέπειες σε μια από τις μεγαλύτερες οικονομίες του πλανήτη ήταν ολέθριες. Εκτιμάται ότι η 11η Μαρτίου 2011 κόστισε περίπου 200 δισεκατομμύρια ευρώ. Ένα ποσό που είναι μακράν το μεγαλύτερο που έχει προκαλέσει ποτέ μια φυσική καταστροφή. Και που αποδεικνύει για μία ακόμη φορά ότι ο άνθρωπος δεν θα καταφέρει ποτέ να δαμάσει τη φύση...

Απρίλιος: Σήμερα γάμος γίνεται
Ευτυχώς που υπάρχει ακόμη ο θεσμός της βασιλείας στη Μεγάλη Βρετανία και ο κόσμος έχει κάτι ν' ασχολείται και να ξεχνάει τις πίκρες του. Ο πρίγκιπας Ουίλιαμ παντρεύεται την καλή του, Κέιτ Μίντλετον, το Λονδίνο γεμίζει με σημαιάκια, οι τηλεοράσεις όλου του πλανήτη συντονίζονται στο μπαλκόνι του Μπάκιγχαμ όπου θα πέσει το φιλί, και το νέο φετίχ των φωτορεπόρτερ είναι πλέον τα οπίσθια της Πίπα, αδελφής της νύφης.

Μάιος: "Been" Laden
Ο Οσάμα Μπιν Λάντεν πέφτει νεκρός από τις σφαίρες Αμερικανών κομάντο. Τον ανακάλυψαν σ' ένα σπίτι στο Αμποτάμπαντ, λίγα μέτρα από την στρατιωτική ακαδημία της πόλης του Πακιστάν. Οι Πακιστανοί συνεχίζουν να παριστάνουν τους ανήξερους. Το θέμα είναι όμως ότι ο Ομπάμα πρόφτασε και καθάρισε με τον ηγέτη της Αλ Κάιντα πριν συμπληρωθούν 10 χρόνια από την 11η Σεπτεμβρίου και την ίδια ώρα έβλεπε τους Καντάφι και Άσαντ να αντιμετωπίζουν εξεγέρσεις στις χώρες τους. Από τον «Άξονα του Κακού» δηλαδή, που όρισε ο προκάτοχός του, τού έμενε να ασχοληθεί μόνο με τον Κιμ Γιονγκ Ιλ της Β. Κορέας και τον Αχμεντινετζάντ του Ιράν.

Ιούνιος: Νέα κυβέρνηση στην Πορτογαλία
Ο δεξιός Σόκρατες κερδίζει εύκολα τον Κοέλιο στις πορτογαλικές εκλογές, έχοντας όμως πρώτα συμφωνήσει από πριν να τηρήσει τους όρους του Μνημονίου που έχουν υπογραφεί με την Ευρωπαϊκή Ένωση για να βγει η χώρα του από την κρίση χρέους της. Αυτά βλέπουν οι εταίροι μας και ζητούν κι απ' τους δικούς μας πολιτικούς παρόμοια συμπεριφορά. Δεν έχουν καταλάβει με ποιους έχουν μπλέξει μάλλον...

Ιούλιος: Η κατάρα των 27
Νεκρή βρέθηκε στο σπίτι της από υπερβολική κατανάλωση αλκοόλ η Έιμι Γουάινχάουζ. Η δημοφιλής συνθέτις και τραγουδίστρα ήταν μόλις 27 ετών. Όσο δηλαδή και οι Κερτ Κομπέιν, Τζίμι Χέντριξ, Τζάνις Τζόπλιν, όταν έφυγαν από τη ζωή. Και μόνο για την σύμπτωση αυτή στην ηλικία του θανάτου των «καταραμένων» καλλιτεχνών, η Έιμι Γουάινχάουζ θα μπει για πάντα στο πάνθεον της ροκ. Αλλά η αλήθεια είναι ότι πέρα από την άστατη ζωή και τις εξαρτήσεις της από τα ναρκωτικά και το αλκοόλ, είχε να επιδείξει ένα πραγματικό μουσικό διαμάντι. Το δεύτερό της άλμπουμ, το "Back to Black" του 2006, ήταν η κορυφαία στιγμή της neo-soul και μια από τις σημαντικότερες κυκλοφορίες της περασμένης δεκαετίας. Η τραγική ειρωνία ήταν ότι στο κομμάτι που άνοιγε τον δίσκο, το "Rehab", η Έιμι τραγουδούσε: «Μού είπαν να μπω σε κλινική αποτοξίωσης κι εγώ είπα όχι, όχι,όχι».

Αύγουστος: Και τώρα, τι θ' απογίνουμε χωρίς τον Στιβ Τζομπς
Τα προβλήματα υγείας του Στιβ Τζομπς εξελίσσονται με ραγδαίους ρυθμούς και τον αναγκάζουν να παραιτηθεί από τα καθήκοντά του στην Apple. Τα media όλου του κόσμου σπεύδουν να γράψουν διθυραμβικά πορτρέτα του για το πόσο μεγάλος οραματιστής ήταν και το πώς άλλαξε για τα καλά τον κόσμο της τεχνολογίας. Είναι αφιερώματα που μοιάζουν περισσότερο με νεκρολογίες –προφανώς γιατί φαίνεται ότι αυτήν την φορά η αποχώρηση από την Apple είναι οριστική. Δύο μήνες μετά, ο καρκίνος θα τον πάρει από τη ζωή και τα πορτρέτα – νεκρολογίες θα ξανακάνουν για μια τελευταία φορά την εμφάνισή τους. Ο άνθρωπος που άλλαξε την κινητή τηλεφωνία με το iPhone, που επινόησε το iPad και ξανάδωσε ζωή στις εφημερίδες και τα περιοδικά, που άλλαξε τον τρόπο που ακούμε μουσική με το iPod και το iTunes και που είχε παλιότερα αναβιώσει από τις στάχτες της την Apple και το τμήμα υπολογιστών της δεν ζει πια ανάμεσά μας.

Σεπτέμβριος: Αγανακτισμένοι και στη Νέα Υόρκη
Η μόδα να καταλαμβάνει ο λαός τις κεντρικές πλατείες, διαμαρτυρόμενος για τα βάσανά του, ξεκίνησε στις αραβικές χώρες, όπου το διακύβευμα ήταν η ελευθερία, πέρασε στις ευρωπαϊκές όπου η αγανάκτηση ήταν απέναντι στα μέτρα λιτότητας και στην ανεργία που επέβαλε η κρίση χρέους, αλλά κανείς ποτέ δεν περίμενε ότι θα έβρισκε εύφορο έδαφος και στην άλλη άκρη του Ατλαντικού. Κι όμως, μετά τις θερινές τους διακοπές, πολλοί Αμερικανοί αρχίζουν να καταλαμβάνουν σημεία της Νέας Υόρκης και ονομάζουν του κίνημά τους Occupy Wall Street. 3 μήνες και 4 εβδομάδες μετά, η κατάληψη του Zucotti Park στην Wall Street συνεχίζεται. Και οι διαδηλώσεις των καταληψιών είναι οι πιο μαχητικές που έχουν δει οι ΗΠΑ μετά τα ταραγμένα '60s και '70s.

Οκτώβριος: Το τέλος του Καντάφι
Ο «άξονας του κακού» μετράει το δεύτερό του θύμα μέσα στο 2011. Μετά τον Μπιν Λάντεν, βγαίνει απ' το παιχνίδι και ο Μουαμάρ Καντάφι. Η επανάσταση στην Λιβύη έχει διαρκέσει ήδη μισό χρόνο και ο δικτάτορας χάνει σιγά-σιγά και τις τελευταίες περιοχές που ελέγχει ο στρατός του. Τελικά χάνει και την Σίρτη, την πατρίδα του, το πλήθος τον προλαβαίνει πριν ξεφύγει, τον λιντσάρει και ένας νεαρός τον σκοτώνει. Σε αντίθεση με την δολοφονία του Μπιν Λάντεν, που ναι μεν καλύπτεται τηλεοπτικά, αλλά μόνο για τα μάτια ελαχίστων στελεχών του Λευκού Οίκου, οι εικόνες από τα βασανιστήρια και το θάνατο του Λίβυου ηγέτη κάνουν το γύρο του κόσμου χάρη σε τέσσερα κινητά τηλέφωνα που υπάρχουν κοντά του την ώρα του λιντσαρίσματος.

Νοέμβριος: Επόμενη στάση, Μπερλουσκόνι
Οι εξελίξεις στο θέμα της κρίσης χρέους της Ευρωζώνης είναι καταιγιστικές. Μετά το καλοκαίρι τα χρηματιστήρια και το ευρώ καταρρέει και ο λόγος δεν είναι πια μόνο η Ελλάδα και οι παλινωδίες των πολιτικών της. Η Ιταλία έχει μπει στο στόχαστρο των αγορών και, όντας η τρίτη μεγαλύτερη οικονομία της Ευρωζώνης, συγκεντρώνει πολύ περισσότερο ενδιαφέρον από την δική μας περίπτωση. Οι πιέσεις προς τον ανεκδιήγητο Σίλβιο Μπερλουσκόνι είναι αφόρητες. Ο Ιταλός πρωθυπουργός αναγκάζεται σε παραίτηση και παραδίδει την σκυτάλη σε κυβέρνηση τεχνοκρατών. Πάνω – κάτω όπως έγινε και σ' εμάς, μόνο που η νέα κυβέρνηση Μόντι έχει το ένα τρίτο του μεγέθους της κυβέρνησης Παπαδήμου και προχωρά σε μέτρα και αποφάσεις με την τριπλάσια ταχύτητα. Ήδη τα επιτόκια δανεισμού της Ιταλίας έχουν πέσει αρκετά από τα υψηλά που είχαν βρεθεί πριν ενάμιση μήνα.

Δεκέμβριος: Ο σπαραγμός της Βόρειας Κορέας
Και τρίτος θάνατος στον «άξονα του κακού» λίγο πριν φύγει το 2011. Αν ήταν ακόμη πρόεδρος των ΗΠΑ ο Τζορτζ Μπους, αυτή μάλλον θα ήταν η χρονιά του... Ο Κιμ Γιονγκ Ιλ πεθαίνει από καρδιακή προσβολή και τα φώτα της δημοσιότητας ξαναπέφτουν στο πιο απομονωμένο μέρος του πλανήτη. Θα τον διαδεχθεί, φυσικά, ο γιος του. Ο οποίος είναι όμως μόλις 27 ετών. Ένα άπειρο παιδί με πυρηνικά όπλα στα χέρια του. Οι αναλυτές προβλέπουν ένα πολύ καυτό 2012 στην κορεατική χερσόνησο.

(Δημοσιεύθηκε πρώτη φορά στο Newsbomb.gr)

Ένας χρόνος που πόνεσε την Ελλάδα

Το 2011 ήταν ένα έτος που θα θέλουμε να ξεχάσουμε ως Έλληνες, αλλά μάλλον θα μας κυνηγά σαν φάντασμα για χρόνια. Κι αυτές ήταν οι 12 στιγμές που χαρακτήρισαν τον κάθε μήνα του, μικρά σύμβολα μιας παράνοιας που κράτησε 365 ημέρες.

Ιανουάριος: Μα ποια είναι αυτή η Υπατία;
Ακτιβιστές, προσκείμενοι στον ΣΥΡΙΖΑ μεταφέρουν στην Αθήνα από την Κρήτη 250 λαθρομετανάστες και τους εγκαθιστούν στο ανακαινισμένο κτήριο της Νομικής που θα παραδιδόταν τον Μάρτιο στους φοιτητές, σε μια προσπάθεια να ευαισθητοποιήσουν την ελληνική κοινωνία για τα προβλήματά τους. Αυτό που ακολουθεί είναι ένας θόρυβος εθνικής ασυνεννοησίας και μια υπόνοια εθνικού διχασμού. Είναι δηλαδή αυτό που θα χαρακτηρίσει ολόκληρο το 2011: Οι αρχές δεν ξέρουν πώς να αντιδράσουν, η Αριστερά χρησιμοποιεί τους άτυχους λαθρομετανάστες για να κάνει αυτό στο οποίο θα δώσει ρεσιτάλ καθ' όλη την διάρκεια της χρονιάς (να δημιουργεί ανακατωσούρα, δηλαδή), η Νέα Δημοκρατία απλά κράζει την κυβέρνηση, ο λαός χωρίζεται στα δύο και αποκαλούν οι μεν τους δε «φασίστες» και «ρατσιστές» και οι άλλοι «αναρχικούς» και «μπαχαλάκηδες». Κάποια στιγμή οι λαθρομετανάστες θα μεταστεγαστούν στο «Μέγαρο της Υπατίας» και ο ελληνικός λαός θα σπεύσει στα βίντεο κλαμπ για να νοικιάσει το DVD της ταινίας "Agora" με την Ρέιτσελ Βάις στο ρόλο της Υπατίας και να μάθει ποια ήταν η σπουδαία φιλόσοφος και μαθηματικός από την Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου.

Φεβρουάριος: Αχ και να κέρδιζε ο «Κυνόδοντας»!
Ευελπιστώντας σε μια ένεση ηθικού, οι Έλληνες ξενυκτούν για να παρακολουθήσουν την ετήσια απονομή των Βραβείων Όσκαρ. Αιτία, η υποψηφιότητα του «Κυνόδοντα», του φιλμ του Γιώργου Λάνθιμου, στην κατηγορία «ξενόγλωσσης ταινίας». Η νίκη τελικά δεν έρχεται, το χρυσό αγαλματίδιο δεν κατεβαίνει στην Ομόνοια και τα πανηγύρια τύπου Euro 2004 αναβάλλονται μέχρι να ξαναδοθεί αφορμή.

Μάρτιος: Σύνοδος κορυφής. Μία από τις πολλές...
Οι 27 ηγέτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης προσέρχονται στις Βρυξέλλες για μια σύνοδο κορυφής όπου ο Γιώργος Παπανδρέου θα τους τάξει αποκρατικοποιήσεις και πολλά άλλα μέτρα -και νιώθουν κάπως καλύτερα. Στην Πορτογαλία έχει παραιτηθεί η κυβέρνηση Σόκρατες και το άγχος έχει αρχίσει να κυριεύει την Ευρωζώνη. Θεωρητικά, στις συνόδους της ΕΕ, των μελών της Ευρωζώνης και των λοιπών φορέων, συζητιούνται όλα τα κρίσμα θέματα και στη συνέχεια βρίσκονται λύσεις. Πρακτικά, το μόνο που γίνεται είναι μια επίδειξη ατολμίας και καθυστέρησης στην λήψη αποφάσεων –και ένα μπαράζ υποσχέσεων από την Ελλάδα, τις οποίες τελικά δεν τηρεί ποτέ. Όσοι πίστεψαν ότι η ιστορία τέλειωσε το Μάρτιο ήταν βαθιά νυκτωμένοι. Εννιά μήνες μετά συνεχίζουν να συναντιούνται κάθε τόσο σε κάποια σύνοδο, να συζητούν (και να διαφωνούν) για τα ίδια και τα ίδια και να βρίσκονται πάντοτε πίσω από τις εξελίξεις.

Απρίλιος: Τα υποβρύχια του Άκη
Ο Άκης Τσοχατζόπουλος παραπέμπεται στην προανακριτική επιτροπή για την υπόθεση της μίζας των υποβρυχίων και ο ελληνικός λαός αναρωτιέται: Θα γίνει επιτέλους η αρχή και θα τιμωρηθούν κάποιοι από αυτούς που μας έφεραν ως εδώ; Ή θα βρεθεί ένα θύμα (αν βρεθεί κι αυτό) για να φανεί ότι αποδώσαμε δικαιοσύνη και όλοι οι υπόλοιποι θα σφυρίξουν αδιάφορα αποχωρώντας διακριτικά; (Ο Άκης ακόμη τριγυρίζει ελεύθερος, αλλά βρέθηκε νέος αποδιοπομπαίος τράγος. Τώρα στο κελί έχει μπει ο Εφραίμ). Αυτός ο Απρίλης, στο τελευταίο δεκαήμερό του, θα μείνει αξέχαστος σε μερικούς...

Μάιος: Η μούντζα είναι το νέο εθνικό σύμβολο
Ακόμη και για τη μεγαλύτερη λαϊκή συγκέντρωση διαμαρτυρίας στην Ιστορία μας έπρεπε να μας γαργαλήσουν τον εθνικισμό κάποιοι ξένοι. Αντιδρώντας σ' ένα «Αφήστε τους Έλληνες να κοιμούνται» που αναρτήθηκε σε ένα πανό στη Μαδρίτη (κάτι που στη συνέχεια αμφισβητήθηκε ότι συνέβη), δεκάδες χιλιάδες κατεβαίνουν στην Πλατεία Συντάγματος για να δείξουν αρχικά ότι είναι ξύπνιοι και στη συνέχεια ότι δεν κουράζονται να σηκώνουν τα χέρια και να ανοίγουν τις παλάμες και τα δάκτυλά τους (να μοιράσουν φάσκελα δηλαδή) με στόχο το Κοινοβούλιο. Σύντομα το κίνημα των Αγανακτισμένων καταντάει πανηγύρι, με καντίνες που πουλάνε «βρώμικα» και κατασκηνωτές που πλένονται στα συντριβάνια. Έχει προλάβει, πάντως, να θορυβήσει την κυβέρνηση που για πρώτη ίσως φορά συνειδητοποιεί ότι δεν έχει πια κανένα λαϊκό έρεισμα και ετοιμάζεται να ανασχηματισθεί, μπας και σώσει κάτι.

Ιούνιος: Και τώρα... Βενιζέλος
Ο ανασχηματισμός είναι γεγονός, αλλά όλοι καταλαβαίνουν πως πρόκειται απλά για μια εφαρμογή της λαϊκής ρήσης «άλλαξε ο Μανωλιός κι έβαλε τα ρούχα του αλλιώς» στην πολιτική. Μόνη περίπτωση που τα ρούχα δεν είναι τα ίδια, είναι του νέου Αντιπροέδρου και «Τσάρου» της Οικονομίας Ευάγγελου Βενιζέλου (ας μην κάνουμε και το αστείο με το μέγεθος των ρούχων του Μανωλιού και του Μπένι). Ο Γιώργος Παπανδρέου ρίχνει τον μεγάλο του –εσωτερικό- πολιτικό αντίζηλο στον λάκο των λεόντων και ο Ευάγγελος Βενιζέλος βουτάει με την αυτοπεποίθηση ότι θα αναδυθεί από εκεί νικητής και νέος ηγέτης της παράταξης. Μισό χρόνο μετά, δεν έχει μείνει ούτε το μισό της παράταξης της οποίας ονειρευόταν να ηγηθεί.
ΥΓ. Ο κ. Παπανδρέου είχει υποσχεθεί μη πολιτικά πρόσωπα και φήμες λένε ότι προσέγγισε τον Αντιπρόεδρο της Ευρωπαϊκής Τράπεζας κ. Λουκά Παπαδήμο. Τρέχα γύρευε τι τού πρότεινε για να τον απορρίψει ο άνθρωπος και να κλείσει μετά το τηλέφωνό του...

Ιούλιος: Αγαπούλα!
Μαζί με τον ανασχηματισμό έρχεται και η ψήφιση του Μνημονίου ΙΙ, η πιο μεγάλη στιγμή των Αγανακτισμένων (και η συνήθης εισβολή των «μπαχαλάκηδων» που θα ακολουθηθεί από την χαοτική επέμβαση των ΜΑΤ και την λήξη της κατάληψης του Συντάγματος για τα καλά), αλλά οι μισοί Έλληνες έχουν πιο σοβαρά θέματα να ασχοληθούν: Ξαφνικά συνειδητοποιούν ότι οι αξιότιμοι κύριοι Ψωμιάδης και Μπέος και οι καλοί τους φίλοι δεν είναι αυτό που νόμιζαν, αλλά απλά κάποιοι που στήνουν ματς και βγάζουν τεράστια ποσά σε στοιχηματζίδικα στην Ασία. Σε μια Ελλάδα που πιέζεται να αλλάξει θεσμούς, ιδέες, να ξεριζώσει ζιζάνια στην πολιτική και την κοινωνία, έρχεται η UEFA και τραντάζει και το μοναδικό της μέσο εκτόνωσης: το ποδόσφαιρο. Η αλήθεια είναι πως η «θεραπεία σοκ» εφαρμόζεται καλύτερα όταν όλα είναι στο όριο, οπότε το timing ίσως και να είναι ιδανικό. Αλλά αυτά που ακολουθούν τελικά γίνονται απλά με τον «ελληνικό» τρόπο: Ονόματα σπιλώνονται, κατηγορούμενοι διαφεύγουν για μήνες της σύλληψης, και δύο μήνες μετά το ελληνικό πρωτάθλημα ξεκινάει με κενές θέσεις, αφού ακόμη δεν έχει ξεκαθαρίσει ποιος πρέπει να τιμωρηθεί και ποιος έχει (αλλά και ποιος έχει λεφτά να πληρώσει τους παίκτες του). Η ποδοσφαιρική Ελλάδα μπαίνει στον γύψο. Κι όμως, η Εθνική της, λίγους μήνες μετά, προκρίνεται για το Euro 2012.

Aύγουστος: Να είχαμε την τύχη των Κυπρίων!
Ακόμη και στις διακοπές μας, δεν μας αφήνουν να ησυχάσουμε (όσους καταφέραμε να κάνουμε διακοπές, τέλος πάντων). Νέα μέτρα, περικοπές, φόροι ανακοινώνονται κατά ριπάς, την ίδια ώρα που η Κύπρος, που κι αυτή υποφέρει από όλα αυτά, ανακοινώνει ότι τον Οκτώβριο θα ξεκινήσει εξορύξεις στο περίφημο οικόπεδο 12 για να αντλήσει φυσικό αέριο. Η Τουρκία, με τον Ερντογάν να έχει πια καθαρίσει το σκηνικό στο εσωτερικό της χώρας και να επιζητεί ηγετικό ρόλο και στην ευρύτερη περιοχή των Βαλκανίων και της Μέσης Ανατολής, δεν θέλει με τίποτε να το δεχθεί αυτό και ξεκινάει ναυτικά γυμνάσια στην περιοχή που γίνονται οι μελέτες. Ευτυχώς, όλο αυτό αποδεικνύεται απλά μια κίνηση εντυπωσιασμού και λίγους μήνες μετά τα χαμόγελα λόγω του μεγέθους του κοιτάσματος επιστρέφουν στο Νησί της Αφροδίτης. Ωστόσο, μια νέα περίοδος ψύχρανσης στις σχέσεις Ελλάδας, Κύπρου και Τουρκίας έχει εγκαινιασθεί.

Σεπτέμβριος: Ο τρόμος από τους ληστές με τα Καλάσνικοφ
Ήταν επόμενο η ανέχεια να προκαλέσει ένα κύμα διαρρήξεων και ληστειών, αλλά η ελληνική κοινωνία δεν ήταν προετοιμασμένη για μια τόσο ειδεχθή συμμορία. Οι «ληστές με τα Καλάσνικοφ» οργώνουν τα νότια προάστεια ολόκληρο το 2011, αλλά είναι τον Σεπτέμβριο που ξεπερνούν κάθε όριο, προβαίνοντας μέχρι και σε βιασμούς. Η Ελληνική Αστυνομία επιτέλους ξυπνάει, λόγω και της λαϊκης οργής, και καταφέρνει τον επόμενο μήνα να συλλάβει την παρέα που αποτελείται κυρίως από νεαρούς, αλβανικής καταγωγής.

Οκτώβριος: «Όχι» στους πολιτικούς, στην επέτειο του «Όχι»
Οι Αγανακτισμένοι δεν έχουν πεθάνει. Συντονισμένοι από τον εθνικό μας «μανούρα», το παλαβό κομμάτι της Αριστεράς, επιστρέφουν στους εορτασμούς της εθνικής επετείου της 28ης Οκτωβρίου για να βρίσουν πολιτικούς και να ματαιώσουν παρελάσεις. Αποκορύφωμα ο εξαναγκασμός του Προέδρου της Δημοκρατίας κ. Κάρολου Παπούλια να αποχωρήσει από την μεγάλη παρέλαση της Θεσσαλονίκης. Δεν είναι γνωστό τι ακριβώς ήθελαν να πετύχουν οι διαδηλωτές, αυτό όμως που τελικά συνέβη ήταν να οδηγήσουν σε πλήρη παραλογισμό τον Πρωθυπουργό, Γιώργο Παπανδρέου. Λίγες ημέρες μετά, δηλώνει συγκλονισμένος από τα γεγονότα της παρέλασης και καλεί τους Έλληνες σε δημοψήφισμα, στην ουσία για την παραμονή τους ή όχι στο Ευρώ. Και τελικά καταφέρνει να στείλει τη χώρα ένα βήμα πιο κοντά στην δραχμή, το κόμμα του στα μικρότερα ποσοστά δημοφιλίας στην ιστορία του και τον εαυτό του στη λίστα με τους πιο αντιπαθείς πολιτικούς που πέρασαν ποτέ από την Ελλάδα.

Νοέμβριος: Νέος πρωθυπουργός
Αν υπήρχε έστω και μια μικρή μερίδα της ελληνικής κοινωνίας που δεν είχε συνειδητοποιήσει τους προηγούμενους μήνες την μικρότητα και την ανικανότητα του συνόλου σχεδόν των Ελλήνων πολιτικών, ο Νοέμβριος ήταν ο μήνας που έπαψε να ζει στο σκοτάδι ακόμη κι αυτή... Οι εξελίξεις από την ρουκέτα Παπανδρέου περί δημοψηφίσματος είναι ραγδαίες. Στελέχη του κόμματός του, σύσσωμη η αντιπολίτευση και –φυσικά- οι Ευρωπαίοι δανειστές μας ζητούν το κεφάλι του επί πίνακι.
Ο ΓΑΠ αργεί να το συνειδητοποιήσει, αλλά τελικά καταλαβαίνει πως το παραμύθι του τέλειωσε. Σκηνοθετεί μια ηρωική έξοδο ζητώντας ψήφο εμπιστοσύνης (τα υπόλοιπα παιδάκια τον χειροκροτούν συγκαταβατικά, μουρμουρώντας «εντάξει, ένα τελευταίο σόου είναι, σε λίγο επιτέλους όλα θα λήξουν»), μετά παραιτείται από πρωθυπουργός και ξεκινάει συζητήσεις με ΝΔ και ΛΑΟΣ για την επόμενη κυβέρνηση που θα είναι συνεργασίας. Θεωρητικά. Γιατί πρακτικά –και ενώ όλη η Ελλάδα περιμένει ο λευκός καπνός που θα βγει από το Προεδρικό Μέγαρο να γράψει το όνομα του Λουκά Παπαδήμου ή κάποιου άλλου εξωκοινοβουλευτικού παράγοντα στον αττικό ουρανό- ο Γιώργος Παπανδρέου παίζει ένα παρανοϊκό παιχνίδι ματαιοδοξίας πάνω στις πλάτες του ελληνικού λαού.
Την ίδια ώρα, βέβαια, ο Αντώνης Σαμαράς συνεχίζει να περιμένει το ώριμο φρούτο να πέσει, πυροδοτώντας και το κλίμα με ατάκες του τύπου «δεν υπογράφω», ο Γιώργος Καρατζαφέρης να πετάει λογοπαίγνια και η Αριστερά να επιδίδεται σε ένα έπος ανευθυνότητας. Ακόμη και όταν το όνομα του Φίλιππου Πετσάλνικου ακούγεται ως το πρώτο φαβορί και ο ελληνικός λαός παρακολουθεί τις εξελίξεις παγωμένος, το σόου των πολιτικών μας συνεχίζεται. Τελικά θα υπερισχύσει αυτό του Καρατζαφέρη που φεύγει μαινόμενος από το Προεδρικό Μέγαρο (και πιθανόν κάποιο τηλεφώνημα από το εξωτερικό...) και το όνομα του Λουκά Παπαδήμου επιστρέφει στο τραπέζι. Στις 10 Νοεμβρίου η Ελλάδα αποκτά επιτέλους νέο Πρωθυπουργό.
Θεωρητικά, στις 12 Νοεμβρίου 2011, ένας κύκλος εξελίξεων έκλεισε και άνοιξε έναν άλλο που τον χαρακτηρίζει η αβεβαιότητα...

Δεκέμβριος: Ο αποκλεισμός του Ολυμπιακού
Κι εκεί που η Ελλάδα νιώθει ότι επιτέλους κάτι αλλάζει και τα πράγματα θα πάνε προς το καλύτερο και βλέπει στον Ολυμπιακό (εντάξει, η μισή Ελλάδα) το πρώτο δείγμα ανάκαμψης, με την πρόκρισή του στους «16» του Champions League, αφου κερδίζει 3-1 την Άρσεναλ στο Καραϊσκάκη, έρχεται η ανατροπή μέσα στα τελευταία 5 λεπτά στο ματς Ντόρτμουντ – Μαρσέιγ για να σβήσει και αυτό το όνειρο. Το όργιο με το 1-7 υπέρ της Λυόν επί της Ντιναμό Ζάγκρεμπ επιτείνει τις φήμες ότι κάτι «βρώμικο» συνέβη στην τελευταία αγωνιστική των ομίλων. Αλλά άντε τώρα να τρέξεις να βρεις τα δίκια σου, εσύ, η χώρα του Μπέου και του Ψωμάδη...

(Δημοσιεύθηκε πρώτη φορά στο Newsbomb.gr)

Φέρτε μου ένα περγαμόντο!

Δεν ξέρω τι μού φαίνεται πιο εμετικό. Η συμπεριφορά των αφεντικών του Alter κατ' αρχάς απέναντι στους εργαζομένους τους και κατά δεύτερον απέναντι σ' ολόκληρη την αγορά ή η αισθητική των απλήρωτων ανθρώπων που ψάχνουν να βρουν το δίκιο τους προσπαθώντας να τραβήξουν λίγο ενδιαφέρον πάνω τους με ιδέες σαν το παραπάνω βίντεο;

Ξέρω, κάποιοι θα σπεύσουν να μού εξηγήσουν ότι η εξαθλίωση σε αναγκάζει να μετέλθεις όποιο μέσο μπορείς για να επιβιώσεις. Αλλά σοβαρά τώρα: Αυτοί που έφτιαξαν αυτό το βίντεο δούλευαν στην τηλεόραση; Πόσο καλοί, δηλαδή, μπορεί να ήταν στην δουλειά τους;

(Εκτός κι αν όλο αυτό είναι μια τρολοφάρσα, οπότε τούς βγάζω το καπέλο για την προχωρημενιά τους).