Οι φίλοι μας οι Γάλλοι

The Mondrians - The Girl in the Movie

Λατρεύω την indie σκηνή της Γαλλίας. Του Παρισιού μάλλον (που κάτι θα είχες ψυλλιαστεί αν είχες διαβάσει αυτό εδώ, πριν ενάμισι χρόνο). Όσοι ακούν ηλεκτρονική μουσική ξέρουν πολύ καλά τι δουλειά γίνεται εκεί τα τελευταία χρόνια (οι Daft Punk είναι μόνο το προφανές παράδειγμα). Οι πιο ψαγμένοι προφέρουν χαριτωμένα το όνομα της Kitsune. Εγώ δεν είμαι τόσο φαν της electro όσο του απλού, λιτού ροκ και της ακόμη πιο απλής, χαρωπής ποπ. Και κάτι Γάλλοι σαν την ημίτρελλη Βαλερί Σοκολίνσκι ή τους Teenagers πολύ με ενθουσιάζουν. Όχι ότι μιλάμε για τους επόμενους Antony & The Johnsons ή τους επόμενους Arcade Fire. Έτσι κι αλλιώς, αλλού είναι προσανατολισμένο το στυλάκι των Παριζιάνων. Κι αυτό το ανέμελο, αυθάδικο, σταρχίδικο attitude είναι κάτι που πραγματικά το πλασάρουν καλλίτερα απ' όλους σήμερα.

Όταν μια συνάδελφος, που αποφάσισε να διακόψει την εδώ καριέρα της για να κάνει μεταπτυχιακό στο Παρίσι, μού ανακοίνωσε ότι δουλεύει και για την Le Son du Maquis, ένα γαμάτο ανεξάρτητο label στην πόλη του -πάντα ήθελα να το γράψω αυτό- φωτός, πολύ χάρηκα και της υποσχέθηκα postάκι στο blog. Ιδού λοιπόν μια επιλογή από τους ήχους που προμοτάρει η Le Son du Maquis, Γάλλοι ως επί το πλείστον (οι Mondrians είναι Ελβετοί, αλλά από το Βαλαί, σαν να λέμε πιο Γάλλοι κι από Γάλλοι), από indie rock μέχρι . Η αφρόκρεμα του a paris δηλαδή...

The Mondrians - Jesse James (The Gentle Burial Of A Hero)
Indie Rock από αυτά τα λίγο θορυβώδη, λίγο γιεγιέδικα, λίγο πάμε να σπάσουμε ηχεία με τις κιθάρες μας, λίγο το πανκ δεν θα πεθάνει ποτέ.

Hifiklub - Over
Ωραίο, παρτάδικο ροκενρολάδικο γκρουπάκι, κάτι σαν τους Mondrians στο πιο εκλεπτυσμένο, με στόχο να σε σηκώσουν να χορέψεις με κάθε τους τραγούδι.

James Chance - The Street With No Name
Αυτό που θα επέλεγε ο Mr. Arkadin αν είχε μπροστά του όλους τους τίτλους της Le Son du Maquis. Ο θρυλικός σαξοφωνίστας, singer / songwriter που παίζει κάτι σαν punk jazz (στέκει αυτός ο όρος;) και που όταν αποφασίσει να φανκάρει, γίνεται διάσημος ως James White (ναι, αυτός!)

T21 - The Camp (David Carretta remix)
Από τη New Wave στην σύγχρονη Electro, οι Γάλλοι ξέρουν να το κάνουν καλά. Άκου και θα καταλάβεις.

Στο site της Le Son de Maquis θα βρεις κι άλλα, εννοείται...

Όταν ο Dennis Hopper συναντήσει τον Roy Orbison στον Παράδεισο...

...θα τον χαιρετίσει με το ρεφρέν του "In Dreams".

Η αγαπημένη μου σκηνή από μια από τις πιο λατρεμένες μου ταινίες (το "Μπλε Βελούδο" του Ντέιβιντ Λιντς, φυσικά) είναι αυτή όπου ο Ντένις Χόπερ (Φρανκ Μπουθ) παίρνει τον Κάιλ ΜακΛάφλαν (Τζέφρι) στο σπίτι του Ντιν Στόκγουελ (Μπεν) κι ο τελευταίος τούς κάνει lip synching πάνω σε μια κασέτα που παίζει το "In Dreams", τραγουδισμένο από τον Ρόι Όρμπισον. Κάποια στιγμή ο χαρακτήρας του Χόπερ φρικάρει και ο ηθοποιός καλείται να αποδώσει όσο πιο σουρεαλιστικά στο εντελώς σουρεαλιστικό πλάνο που έχει τοποθετήσει την όλη σκηνή ο Λιντς, με τις χοντρές και τον γκροτέσκο Μπεν και την αμηχανία του Τζέφρι μπροστά σε όλα αυτά που δεν καταλαβαίνει. Αν δεις απομονωμένη τη στιγμή που κλείνει τα μάτια και μετά σταματάει το κασσεττόφωνο, ίσως και να γελάσεις με την ερμηνεία του Χόπερ. Και ναι, ο Λιντς, κάτι τέτοιο είχε σίγουρα στο νου του. Αλλά για να καταλάβεις πόσο σπουδαίος ηθοποιός υπήρξε ο Ντένις Χόπερ, μπορείς απλά να δεις και την υπόλοιπη ταινία -ή, έστω, μόνο την παρακάτω σκηνή:



Αλλά, εντάξει, αυτό δεν είναι μια σοβαρή νεκρολογία. Πιο πολύ το ανέβασα για να ακουστούν ξανά οι νότες του θεϊκού "In Dreams"...

Roberta Gambarini: Lush Life (Απόψε, στο Γκάζι)

Ποια Νταϊάνα Κραλ και κουραφέξαλα; Αν υπήρχε θεός, αυτήν την στιγμή η Ρομπέρτα Γκαμπαρίνι θα ήταν ίσως η πιο διάσημη λευκή φωνή στο τζαζ τραγούδι. Μπορεί οι πολυεθνικές δισκογραφικές εταιρίες να μην επένδυσαν πάνω της, αλλά στον σκληρό πυρήνα των ακούραστων εργατών της τζαζ, στα κλαμπ, τις μικρές δισκογραφικές, τα φεστιβάλ, τους μουσικούς και τα εξειδικευμένα έντυπα, το όνομά της συνοδεύεται πάντα από διθυράμβους. Ο πιο συνηθισμένος χαρακτηρισμός είναι αυτός που την θέλει να σηκώνει ψηλά την σημαία του κλασικού τζαζ τραγουδιού. Βοηθά ασφαλώς το μέταλλο της φωνής της – που φέρνει στο μυαλό τις πιο εμβληματικές φωνές της τζαζ, την Έλα Φιτζέραλντ και την Σάρα Βον – κυρίως όμως το τσαγανό της: ένα αυθεντικά ιταλικό ταμπεραμέντο, που την έκανε να πάει από τη γενέτειρά της, το Τορίνο στα Τζαζ Κλαμπ του Μιλάνου σε ηλικία 17 ετών, κι από εκεί στα ωδεία της Βοστόνης και το τζαζ κύκλωμα της Νέας Υόρκης. Προς το παρόν όμως, η φωνή της, όπως περνά από το ακουστικό του τηλεφώνου, δεν προδίδει τίποτα τέτοιο. Είναι γλυκιά, ζεστή, τρυφερή – και κάπως αγουροξυπνημένη.Σου λείπει η Ιταλία;
Μου λείπουν οι φίλοι μου, αλλά μου αρέσει που ζω στην Αμερική. Δεν θα το άλλαζα με τίποτε.
Βρέθηκες από την Ιταλία στην Βοστόνη το 1998. Τι θυμάσαι από αυτήν την ριζική αλλαγή στην ζωή σου;
Το πιο δύσκολο πράγμα ήταν το ότι άφησα πίσω την χώρα μου και πήγα σε μια ξένη χώρα, άγνωστη μεταξύ αγνώστων, χωρίς καθόλου χρήματα, έχοντας να αντιμετωπίσω και το εμπόδιο της γλώσσας. Αλλά στάθηκα τυχερή γιατί σχεδόν αμέσως βρέθηκα στον διαγωνισμό για το βραβείο «Thelonious Monk» (το οποίο απονέμεται σε νέους τζαζ καλλιτέχνες) και γνώρισα τον Γουέιν Σόρτερ, τον Χανκ Τζόουνς, τον Τζέιμς Μούντι, τον Ρόι Χάργκροουβ, με τον οποίο συνεργάζομαι στενά, τον Μπένι Κάρτερ, που υπήρξε ο μέντοράς μου.
Έχει ενδιαφέρον το ότι οι μέντορές σου ήταν οι άνθρωποι που δημιούργησαν την κλασική τζαζ τραγουδοποιΐα. Τι έμαθες από τον Μπένι Κάρτερ;
Τα πάντα. Από το πώς να τραγουδάω μέχρι τι χρειάζεται για να τα καταφέρω.
Τι χρειάζεται για να τα καταφέρεις;
Μεγάλη αποφασιστικότητα. Και να μην νιώθεις φόβο.
Τα έχεις όλα αυτά;
Έτσι νομίζω. Η βασική μου κινητήρια δύναμη είναι η αγάπη γι’ αυτό που κάνω, για την τέχνη μου, για το τραγούδι, για την τζαζ.
Τι είναι για σένα η τζαζ;
Είναι η ζωή μου. Μεγάλωσα μέσα στην τζαζ. Οι γονείς μου ήταν μεγάλοι φαν – αυτά ήταν τα παιδικά μου ακούσματα.
Ποια είναι η πρώτη σου τζαζ ανάμνηση;
Το “Satin Doll” από το άλμπουμ της Έλα Φιτζέραλντ με τα τραγούδια του Ντιουκ Έλινγκτον. Ήταν τα αγαπημένα μου όταν ήμουν μικρή.
Και τώρα; Ποιο τραγούδι εκφράζει περισσότερο την παρούσα κατάστασή σου;
Το αγαπημένο μου τραγούδι είναι το «Lush Life» του Μπίλι Στρέιχορν, αλλά είναι κάπως λυπητερό και αυτόν τον καιρό είμαι χαρούμενη, οπότε μάλλον θα διαλέξω το «I’m glad there’s you».
Είσαι με το ένα πόδι στην Ευρώπη και το άλλο στην σκηνή της Νέας Υόρκης. Πώς βλέπεις την τζαζ στις δύο ηπείρους;
Δεν βρίσκομαι μόνο εκεί. Ταξιδεύω σε όλον τον κόσμο, στην Νότια Αμερική, στην Ευρώπη, στην Ιαπωνία και έχω καταλάβει ότι ο τρόπος που αντιμετωπίζει ο κόσμος την τζαζ δεν είναι ποτέ ίδιος σε κάθε μέρος. Πρόσφατα βρέθηκα στην Ινδονησία και έπαθα σοκ – υπάρχει εκεί ένα τεράστιο κοινό που αντιδρά με τεράστια θέρμη.
Στην σελίδα σου στο twitter, συστήνεσαι ως καλή μαγείρισσα…
Ως τρελή; (η λέξη «Cook» σημαίνει και «παλαβιάρα») Ναι, είμαι και τα δύο. Είμαι λίγο τρελή, είναι αλήθεια.
Ποιο είναι το πιο τρελό πράγμα που έχεις κάνει;
Γενικά, είναι τρέλα να ακολουθείς τον τρόπο ζωής που ακολουθώ. Όχι πως δεν το απολαμβάνω, αλλά για να αντέξεις πρέπει να είσαι λίγο αντισυμβατική προσωπικότητα.
Ως μαγείρισσα, πώς είσαι;
Μαγειρεύω κυρίως ιταλικό φαγητό – η σπεσιαλιτέ μου είναι τα λαζάνια. Αλλά μου αρέσει και η ελληνική κουζίνα. Ανυπομονώ να δοκιμάσω το φαγητό σας.
Νομίζω πως θα σου αρέσει. Τι να περιμένουμε από την εμφάνισή σου στην Αθήνα;
Έρχομαι με ένα εξαιρετικό rhythm section, με παλιό και νέο υλικό (σ.σ. το δεύτερο άλμπουμ της, το «So in love» κυκλοφόρησε τον Αύγουστο, με την συνδρομή του Τζέιμς Μούντι και του Ρόι Χάργκροουβ), με μερικά από τα καλύτερα τραγούδια που έχουν γραφτεί ποτέ και με διάθεση για σουίνγκ.
Αυτό ακριβώς χρειαζόμαστε.
Το ξέρω!
(Η συνέντευξη δημοσιεύεται στο περιοδικό Jazz&Τζαζ, που βρίσκεται στα περίπτερα. Η Ρομπέρτα Γκαμπαρίνι θα εκπροσωπεί την Ιταλία στο European Jazz Festival, απόψε, στην Τεχνόπολη, στο Γκάζι. Δύο εβδομάδες μετά, θα τραγουδά με την Dizzy Gillespie All-Star Band στο Blue Note της Νέας Υόρκης, τον φυσικό της χώρο).

Καλό Ταξίδι

Dennis Hopper, R.I.P.

Απόψε, επιτέλους, θα πάω στο Euro-Jazz

9μ.μ. Jorge Pardo - H Ισπανία φέτος μας στέλνει τον πιο σημαντικό - ή έστω τον πιο εξαγώγιμο Jazzman της ("κύριε πρέσβη, μας κακομαθαίνετε"). Εξαιρετικός σαξοφωνίστας (και φλαουτίστας), επιζών της δεκαετίας του '70 (εξ ου και η ατίθαση χαίτη), ο Χόρχε Πάρδο είναι ένας από τους πρωτεργάτες του "δημιουργικού διαλόγου" μεταξύ τζαζ και φλαμένκο, που αποτελεί το σήμα κατατεθέν της Ιβηρικής τζαζ. Κι επειδή στην Ελλάδα το κοινό αγαπά το φλαμένκο, αυτή είναι μια σημαντική ευκαιρία να ανακαλύψει έναν μεγάλο μουσικό. Μπορεί να έχασα τα προηγούμενα βράδια, αλλά τουλάχιστον είμαι ελεύθερος για την πιο σημαντική από τις δωρεάν* συναυλίες του Euro-Jazz.10μ.μ. Filip Wojcjechowski Trio - Όποιος ενδιαφέρεται για πολωνική τζαζ, ξέρει να προφέρει το "Βοιτσεκόφσκι". Όποιος δεν ενδιαφέρεται, χάνει μια επαφή με μια πολύ πλούσια μουσική παράδοση, με πολλές παραφυάδες. Μια από αυτές - την συνάφεια της τζαζ με την "κλασική" μουσική - ερευνά εδώ και χρόνια αυτός ο πολύ κομψός πιανίστας που έχει βρει τον τρόπο να βγάζει από τον Σοπέν σουίνγκ (προσπάθησα να ακολουθήσω το σχήμα "βγάζω από τη μύγα ξύγκι", χωρίς επιτυχία - συγγνώμη). Όσοι βρεθούν στην Τεχνόπολιν εκείνη την ώρα, θα νιώσουν την ψυχή τους να αγαλλιάται. Εγώ θα παρακολουθώ από σχετική απόσταση, από το περίπτερο του Jazz&Τζαζ (όπου ελπίζω να με αφήσουν να πουλήσω παλιά τεύχη, μού αρέσει πολύ αυτή η ασχολία). 11μ.μ. Heavy Metal Brass Band - Μη χαίρεσαι, Homo Ludens, όταν ο Ντέιβιντ Λιντς και ο Θοδωρής Ρέλλος λένε "Heavy Metal" κυριολεκτούν: ξέρεις πόσο ζυγίζουν τα σαξόφωνα και γενικά τα όργανα μιας μπάντας χάλκινων πνευστών; Κατά τ' άλλα, αυτό το σχήμα, με ατμομηχανή δύο από τους πιο δραστήριους σαξοφωνίστες της Ελλάδας είναι όσο περιπετειώδες (και ελληνοκεντρικό) όσο φαντάζεσαι. Με όλον τον σεβασμό στους καταξιωμένους μουσικούς, τους έχω δει και τους δύο αρκετές φορές - ειδικά τον Ρέλλο, τα πρώτα χρόνια των Mode Plagal, τον κυνηγούσα όπου έπαιζε - οπότε εκείνη την ώρα μάλλον θα κατευθυνθώ προς το Canteen για μαροκινό κοτόπουλο......εκτός κι αν μου την σβουρίξει και ανηφορίσω προς το President, στο θαυμάσιο Pool Bar του οποίου παίζει κάθε Παρασκευή και Σάββατο ο δαιμόνιος Δημήτρης Βασιλάκης, με καταπληκτική θέα και φοβερή παρέα κάθε φορά. Απόψε μαζί του η μικρή Ολλανδέζα Λότε Γιάνσεν, μια καταπληκτική τραγουδίστρια, με όμορφη, πεντακάθαρη φωνή, που καταλαβαίνει ακριβώς τι τραγουδά (πράγμα όχι και τόσο συνηθισμένο). Την είδα πριν από δύο εβδομάδες και από τότε είμαι ορκισμένος φαν της.
* Η είσοδος στο φεστιβάλ είναι δωρεάν όλες τις ημέρες, πλην της Κυριακής 30/5, οπότε και το 10o European Jazz Festival of Athens θα κλείσει πανηγυρικά, με την συναυλία της Ρομπέρτα Γκαμπαρίνι, για την οποία σας έχω ενημερώσει εγκαίρως. Φροντίστε να εξασφαλίσετε εισιτήριο, γιατί στην μεν προπώληση κοστίζει μόλις 10€, ενώ την ημέρα της συναυλίας θα πάρει αύξηση 40% (!) και θα φτάσει τα 14€ - αμαρτία είναι να πληρώνετε κερατιάτικα.
ΥΓ. Τα (όχι και τόσο καλά) κρυμμένα mp3 τα έκλεψα φυσικά από το CD που συνοδεύει το τελευταίο τεύχος του περιοδικού Jazz&Τζαζ - αγόρασέ το τώρα, για να βρεις πού θα πας (αν σ' ενδιαφέρει φυσικά)

To Δελτίο Τύπου του αιώνα

ΘΕΜΑ: Φαινόμενο εμφάνισης μεγάλου πληθυσμού μικρών βατράχων στις παραλίμνιες περιοχές

Για το φαινόμενο της εμφάνισης μεγάλου πληθυσμού νεομεταμορφωμένων βατράχων στην επαρχία Λαγκαδά, η Έπαρχος Λαγκαδά κ. Πόπη Καλαϊτζή οργάνωσε, σήμερα Πέμπτη 27 Μαΐου, σύσκεψη με εκπροσώπους του Φορέα Διαχείρισης Λιμνών Κορώνειας – Βόλβης και του Τμήματος Εσωτερικών Υδάτων της Ν.Α.Θ..

Σύμφωνα με τα συμπεράσματα της σύσκεψης, το φαινόμενο αυτό δεν είναι ανησυχητικό, καθώς συμβαίνει κάθε άνοιξη. Λόγω των πολλών βροχοπτώσεων της προηγούμενης περιόδου επηρεάστηκε θετικά η αναπαραγωγική διαδικασία των βατράχων και φρύνων. Έτσι μεγάλος αριθμός των νεομεταμορφωμένων βατράχων, βρίσκεται αυτές τις ημέρες σε διαδικασία μετανάστευσης. Για το επόμενο μικρό χρονικό διάστημα απαιτείται ιδιαίτερη προσοχή από τους οδηγούς κυρίως τις νυχτερινές ώρες στο επαρχιακό οδικό δίκτυο γύρω από τις λίμνες καθώς και στην Εγνατία Οδό, γιατί οι μικροί βάτραχοι εμφανίζονται πάνω στο οδόστρωμα και το καθιστούν ολισθηρό.

Παρακαλούμε για τη δημοσίευση, προκειμένου να ενημερωθούν οι πολίτες και οι διερχόμενοι οδηγοί, προς αποφυγή ατυχημάτων.

ΕΠΑΡΧΕΙΟ ΛΑΓΚΑΔΑ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΑΡΧΟΥ

ΛΟΥΤΡΩΝ 14

57200 ΛΑΓΚΑΔΑΣ

23943 31002-3

Τι έχει απόψε στο Euro-Jazz;

9μ.μ. Finucci Bros Fusion Quartet - Δεν ξέρω αν είναι αλήθεια, αλλά στο μυαλό μου το έχω κάπως έτσι: υπάρχει ένας δεσμός αίματος μεταξύ της ελληνικής και της ουγγρικής τζαζ σκηνής που προέκυψε λόγω του ότι η ουγγρική ήταν η πιο εύκολα εισαγόμενη τζαζ που είχαμε διαθέσιμη τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης, όταν οι προσφάτως απελευθερωμένοι κουλτουριάρηδες διψούσαν για κάτι διαφορετικό. Δεν ξέρω επίσης αν είναι αλήθεια, αλλά στο μυαλό μου η "ουγγρική τζαζ" είναι συνδεδεμένη με τον ήχο του jazz-rock fusion, που θεωρώ φρικαλέο (και δεν θα καταλάβω ποτέ γιατί έχει επηρεάσει τόσο τους Έλληνες jazzmen, ειδικά τους κιθαρίστες). Ναι, υπάρχουν εξαιρέσεις, ναι, ο Μάιλς (ο οποίος, εν πολλοίς, τον δημιούργησε) και μερικοί ακόμη έκαναν θαύματα στο είδος, αλλά από ένα σημείο και μετά ακόμη και το καλύτερο fusion μού ακούγεται σαν ένα μονότονο εκνευριστικό φλύαρο "πίου πίου" από καβλωμένα συνθεσάιζερ. Οπότε, η ιδέα να βρεθώ στο Γκάζι να ακούω δύο δίδυμους Ούγγρους μουσικούς, ονόματι Ρόλαντ και Ζόλταν, να παίζουν fusion, δεν μου φαίνεται και τόσο δελεαστική.(Αν και, τώρα που το σκέφτομαι, ακούγεται κάπως κωμικό: είναι Ούγγροι! Είναι δίδυμοι! Παίζουν fusion! Και ποζάρουν με το ίνδαλμά τους, τον υπέρτατο Τζορτζ Μπένσον!)10μ.μ. Veronica Mortensen - Αν πήγαινα απόψε (αλλά η άλλη μου δουλειά δεν θα μου το επιτρέψει), θα πήγαινα γι' αυτήν την ωραία τύπισσα. Νορβηγίδα, η οποία όμως μεγάλωσε στην Αθήνα (ως εκ τούτου είναι τακτική επισκέπτρια), από την οποία πρόλαβε να φύγει, ώστε να καταφέρει να κάνει κανονικές σπουδές και καριέρα τζαζ τραγουδίστριας (κάτι που εδώ είναι μάλλον δύσκολο), με ωραία, πεντακάθαρη, εκφραστική φωνή, και εξαιρετικές επιδόσεις στο κλασικό, το σουίνγκ αλλά και το soul-jazz ιδίωμα. 11μ.μ. Samuel Hallkvist Center - Νιώθω τύψεις για τον τρόπο που απαξίωσα το fusion, ακούγοντας αυτόν τον ευρηματικό κιθαρίστα που αναμιγνύει την τζαζ με το ροκ, την country το heavy metal κι ό,τι άλλο μπορεί να βάλει ο νους σου σε ένα συναρπαστικό, περιπετειώδες ταξίδι. Γιατί τελικά, το θέμα δεν είναι οι ταμπέλες, αλλά η αισθητική. Άλλοι διαθέτουν κι άλλοι (οι περισσότεροι φιουζονάδες, δηλαδή) όχι.
ΥΓ. Η είσοδος στο φεστιβάλ είναι δωρεάν όλες τις ημέρες, πλην της Κυριακής 30/5, οπότε και το 10o European Jazz Festival of Athens θα κλείσει πανηγυρικά, με την συναυλία της Ρομπέρτα Γκαμπαρίνι, για την οποία σας έχω ενημερώσει εγκαίρως. Φροντίστε να εξασφαλίσετε εισιτήριο, γιατί στην μεν προπώληση κοστίζει μόλις 10€, ενώ την ημέρα της συναυλίας θα πάρει αύξηση 40% (!) και θα φτάσει τα 14€ - αμαρτία είναι να πληρώνετε κερατιάτικα.
ΥΥΓ. Τα (όχι και τόσο καλά) κρυμμένα mp3 τα έκλεψα φυσικά από το CD που συνοδεύει το τελευταίο τεύχος του περιοδικού Jazz&Τζαζ - αγόρασέ το τώρα, για να βρεις πού θα πας (αν σ' ενδιαφέρει φυσικά)

Αλεχάντρο Γκονζάλες Ινιαρίτου

Πιο κοφτερό απ' το "Babel", πιο δραματικό από τα "21 γραμμάρια", με πιο διάσημους πρωταγωνιστές από το "Amores Perros", το τρίλεπτο ταινιάκι που γύρισε ο Ινιαρίτου για τη Nike εν όψει Μουντιάλ και με το οποίο έπαθες πλάκα στο διάλειμμα του τελικού του Champions League είναι η καλλίτερη δουλειά του μέχρι σήμερα...

Άλλος Eurovision, άλλος Eurojazz (κι εγώ στο γραφείο)

Όχι, δεν έχω άποψη για τον προκριματικό της Eurovision, δεν τον είδα (και δεν ξέρω τι λέει αυτό για τα ποπ αντανακλαστικά μου), παρά το ότι θεωρητικά θα μπορούσα: ήμουν στο γραφείο κλείνοντας την ύλη του τεύχους της Κυριακής, δεν θα μου ήταν κόπος να ανοίξω την μικρή αντιπαθητική τηλεόραση που κρέμεται από το ταβάνι στην γωνία. Αλλά δεν το έκανα.Το ότι ήμουν στο γραφείο σημαίνει φυσικά ότι δεν παρευρέθηκα και στην έναρξη του European Jazz Festival of Athens, η οποία έγινε με τον παραδοσιακό τρόπο: με μια συναυλία της Big Band του Δήμου Αθηναίων. Δεν έχω άποψη γι' αυτήν την ορχήστρα, στο μυαλό μου είναι ένα σχήμα με αποστολή να διασκεδάζει τον κόσμο στις πλατείες τις μέρες των Χριστουγέννων (κάτι που θεωρώ πολύ τρυφερό), αλλά μπορεί και να κάνω λάθος. Αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι γιατί επελέγη να τους συνοδέψει η Νατάσα Μποφίλιου, ένα κορίτσι που έχει κατακτήσει μια θέση στο στερέωμα του εντέχνου τραγουδιού, παριστάνοντας την καμένη πενηντάρα (δηλαδή αναπαράγοντας τα κλισέ που μας ταΐζει το κραουνακικό έντεχνο τριάντα χρόνια τώρα). Δηλαδή και μόνο που διαβάζω την φράση "Big Band του Δήμου Αθηναίων και Νατάσα Μποφίλιου" με πιάνει βαρυστομαχιά. Αυτό όμως που έχω ως γνήσια απορία είναι πώς έγινε το πέρασμα από το easy listening αυτής της ορχήστρας στα πιο δύσκολα ακούσματα των Λουξεμβούργιων Largo, του σχήματος του ευρηματικού τρομπετίστα Γκαστ Βάλτσινγκ, που μας είχε επισκεφτεί και πριν από επτά χρόνια. Είπαμε, τζάμπα*, αλλά τι φταίνε οι περαστικοί, να υφίστανται τέτοια σοκ; Αυτά όμως είναι ήδη (κυριολεκτικά) χθεσινά νέα. Το ερώτημα είναι: τι περιλαμβάνει το αποψινό πρόγραμμα του Euro-Jazz;
9μ.μ. UMA - Ντουέτο (κιθάρα - τρομπέτα/γαλλικό κόρνο) από το Ταλίν της Εσθονίας (λες και υπάρχει κι άλλο), που παίζει ένα πολύ χαρακτηριστικό δείγμα της σύγχρονης βορειοευρωπαϊκής κουλτουροτζάζ: ένα ρομαντικό, αν και κάπως παγερό, ambient με μινιμαλιστική χρήση ηλεκτρονικών στοιχείων και free jazz εξάρσεις. Ελπίζω να τους βγάλουν στην σκηνή εγκαίρως, προτού πέσει ο ήλιος, ώστε να ταιριάξει ο ήχος τους με το μούχρωμα.10μ.μ. HDV Trio - Η Αυστρία φέτος στέλνει ένα κλασικό τζαζ σχήμα (πιάνο-μπάσο-ντραμς), ιδιαίτερα επιδέξιο και ζωηρό,** το οποίο πέρσι είχε εμφανιστεί στο "Παράφωνο", κερδίζοντας τις εντυπώσεις των φίλων της straight jazz.11μ.μ. Fabien Degryse Trio - Αν πήγαινα απόψε (αλλά η άλλη μου δουλειά δεν θα μου το επιτρέψει), θα πήγαινα γι' αυτόν τον Βέλγο δεξιοτέχνη που έχει βαλθεί να επαναφέρει στο προσκήνιο της τζαζ τον (παραμελημένο) ήχο της ακουστικής κιθάρας, κι εν πολλοίς τα καταφέρνει θαυμάσια.**
*Η δωρεάν είσοδος στο φεστιβάλ ισχύει για όλες τις ημέρες, πλην της Κυριακής 30/5, οπότε και το EuroJazz θα κλείσει πανηγυρικά, με την συναυλία της Ρομπέρτα Γκαμπαρίνι, για την οποία σας έχω ενημερώσει εγκαίρως. Φροντίστε να εξασφαλίσετε εισιτήριο, γιατί στην μεν προπώληση κοστίζει μόλις 10€, ενώ την ημέρα της συναυλίας θα πάρει αύξηση 40% (!) και θα φτάσει τα 14€ - αμαρτία είναι να πληρώνετε κερατιάτικα.
**τα κρυμμένα mp3 τα έκλεψα φυσικά από το CD που συνοδεύει το τελευταίο τεύχος του περιοδικού Jazz&Τζαζ - αγόρασέ το τώρα, για να βρεις πού θα πας (αν σ' ενδιαφέρει φυσικά)
***την φωτογραφία της Τεχνοπόλεως με την αφίσα για την επικείμενη (όχι την χθεσινή) συναυλία της Νατάσας Μποφίλιου την πήρα από την (άγνωστή μου, κατά τ' άλλα) Κατρίν.

Πολύ φοβάμαι πως ο καιρός δεν θα επιτρέψει την διεξαγωγή της τρίτης μέρας του Pre-Euro-Jazz Show....

...αλλά πάλι, ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να γίνει μέχρι το βράδυ, οπότε, αν ο δρόμος σας απόψε σας βγάλει στο Γκάζι, μη διστάσετε να διαβείτε την πύλη της Τεχνοπόλεως - έτσι, κι αλλιώς, τζάμπα* είναι - γιατί μπορεί να είναι μέσα π.χ. ο σπουδαγμένος στο Μπέρκλι Νίκος Αναδολής, ή η μπλουζ μπάντα των Rosewood, ή αυτό το κορίτσι που συστήνεται ως "Nefeli Walking Undercover" και παίζει αυτό το cinematic πράγμα με πρωταγωνιστές το βιολί και το πιάνο, το οποίο, τώρα που το σκέφτομαι, θα ακούγεται ακόμη ωραιότερο υπό βροχή. *Η δωρεάν είσοδος στο φεστιβάλ ισχύει για όλες τις ημέρες, πλην της Κυριακής 30/5, οπότε και το EuroJazz θα κλείσει πανηγυρικά, με την συναυλία της Ρομπέρτα Γκαμπαρίνι, για την οποία σας έχω ενημερώσει εγκαίρως. Φροντίστε να εξασφαλίσετε εισιτήριο, γιατί στην μεν προπώληση κοστίζει μόλις 10€, ενώ την ημέρα της συναυλίας θα πάρει αύξηση 40% (!) και θα φτάσει τα 14€ - αμαρτία είναι να πληρώνετε κερατιάτικα.

Όταν ο καιρός είναι βροχερός...

...και είσαι λίγο λυπημένος που τελικά χθες έχασε η Μπάγερν, μπορείς να πάρεις την κιθάρα σου και να παίξεις το πιο όμορφο από τα (πολλά) μελαγχολικά κομμάτια του "High Violet" των National. Δες πώς:

Eν τω μεταξύ, ξεκίνησε και το Euro-Jazz

Τα λέμε κάθε χρόνο, αλλά επειδή κανείς δεν προσέχει, αξίζει να τα επαναλάβουμε: το European Jazz Festival είναι η πιο cool διοργάνωση από ό,τι συμβαίνει στην Αθήνα όλη τη χρονιά. Δεν έχει την πόζα και την σπουδαιοφάνεια του Synch, είναι αληθινά χαλαρό, φιλικό, μαζεύει ειδικούς και μη, τζαζόφιλους και άσχετους, φανατικούς και περαστικούς, μεγάλους και μικρούς, οικογενειάρχες με τα παιδιά στους ώμους και φρικιά που κάθονται με τις μπίρες και τους μπάφους τους στα πεζουλάκια. Με λίγα λόγια, είναι κανονική γιορτή. Μια γιορτή που φέρνει στην Τεχνόπολη σχήματα από όλη την Ευρώπη, που παίζουν όλες τις εκφάνσεις της τζαζ - από την "κλασική", straight ahead jazz μέχρι κάθε είδους υβρίδιο: ethnic-jazz, electro-jazz, nu-jazz, ό,τι μπορείς να φανταστείς. Κάθε χρόνο, τέτοια εποχή, δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος να υποδεχτείς το καλοκαίρι, από το να ακούς μερικές πραγματικά δημιουργικές μονάδες, τρία σχήματα κάθε μέρα, να παίζουν πραγματικά ενδιαφέρουσα μουσική, στο πιο ζωντανό αυτήν την εποχή σημείο της πόλης, σε ανοιχτό χώρο - και μάλιστα δωρεάν*, ώστε να σου μείνουν και χρήματα να πας μετά για ένα ποτό, ή για φαγητό στο Canteen.
Φέτος το φεστιβάλ κλείνει δέκα χρόνια και έχει ξεκινήσει ήδη να το γιορτάζει. Από χθες στο Γκάζι εναλλάσσονται ελληνικά τζαζ σχήματα, μέχρι την επίσημη έναρξη που θα γίνει την Τρίτη. Χθες έπαιξαν οι (άγνωστοί μου, αλλά έχω ακούσει τα καλύτερα) Biri-Biri και ο εξαιρετικός κιθαρίστας Μάκης Αμπλιανίτης, ο οποίος επιστρέφει σημερα με το άλλο του σχήμα, τους "Hot Organic Trio", με τον Γιάννη Μόνο στο Hammond και τον Ζαφείρη Τσινάλη στα ντραμς. Στα ίδια soul-jazz grooves θα υπερθεματίσει το "Οrgan Trio" του κιθαρίστα Γιώργου Κρομμύδα, με τον (θεό) Γιώργο Κοντραφούρη στο hammond και τον Χρήστο Ασωνίτη στα τύμπανα. Γενικώς, όποιος πάει σήμερα θα το καταυχαριστηθεί.*Η δωρεάν είσοδος στο φεστιβάλ ισχύει για όλες τις ημέρες, πλην της Κυριακής 30/5, οπότε και το φεστιβάλ θα κλείσει πανηγυρικά, με την συναυλία της Ρομπέρτα Γκαμπαρίνι, για την οποία σας έχω ενημερώσει εγκαίρως. Φροντίστε να εξασφαλίσετε εισιτήριο, γιατί στην μεν προπώληση κοστίζει μόλις 10€, ενώ την ημέρα της συναυλίας θα πάρει αύξηση 40% (!) και θα φτάσει τα 14€ - αμαρτία είναι να πληρώνετε κερατιάτικα.

Πώς είναι το "Ράδιο-Αρβύλα" στα πορτογαλικά;

Εντάξει, ίσως είναι υπερβολή να παραλληλίζει κανείς τον Αντώνη Κανάκη με τον Ζο Σοάρες, τον 72χρονο Βραζιλιάνο κωμικό και παρουσιαστή τοκ σόου (τύπου Λέτερμαν) στο κανάλι Globo, του Σάου Πάολου. Ειδικά από ενδυματολογικής άποψης, τι να κλάσουν τα "ροκ" μπλουζάκια του Κανάκη μπροστά στο εκτυφλωτικό σταυρόκουμπο σακάκι - τέσσερα νούμερα μεγαλύτερο - του Ζο.

Κυρίως όμως, ποια Mainstream εκπομπή στην Ελλάδα θα μετέδιδε ποτέ την ατάραχα εκρηκτική μουσική του Κρίστιαν Σκοτ;

Μου είναι αδύνατον να μην το αναδημοσιεύσω...

Η (εορτάζουσα) Ελένη Μπίστικα αφιερώνει μισή σελίδα του Τήλεφου στην κατάκτηση του Κυπέλλου Τύπου από την "Καθημερινή". (Κλικ στην εικόνα για να διαβάσεις το κείμενο)

Αποκλειστικό: Ο Lolek πήγε στον Βάρσο για φρέσκο τσουρέκι, αλλά είχαν εξαντληθεί.

Στην φωτογραφία έχει μόλις ανάψει τσιγάρο και σκέπτεται αν θα παραγγείλει ρυζόγαλο ή απλά μια τουλούμπα.

(Πλάκα πλάκα, η Ελλάδα που λατρεύει ο Lolek, η Ελλάδα των '70s, του Βάρσου και της τουλούμπας, είναι η Ελλάδα στην οποία επιστρέφουμε σιγά σιγά όλοι...)

Ποιος είπε ότι το Μουντιάλ δεν το βλέπουν οι γκέι;

Ακόμη κι αν ισχύει, το Vanity Fair και η Άνι Λέιμποβιτζ κάνουν το παν για να το αλλάξουν.

Κάθε φορά που ακούω το Unsquare Dance, η μέρα μου γίνεται καλύτερη

Μια φορά κι έναν καιρό, ο μεγάλος Ντέιβ Μπρούμπεκ έγραψε ένα υπέροχο κομμάτι, που έγινε ένα πρωτο-βιντεοκλίπ αφοπλιστικής αθωότητας...

...το οποίο (κομμάτι) πήρε ο Πάντι Μίλνερ και το απογείωσε.

(το άκουσα πριν από πέντε λεπτά στο tsf jazz και από τότε μου έχει κολλήσει)

Hank Jones, R.I.P.

update: διάβασα αυτό. είμαι κομμάτια

Το Κύπελλο σηκώσαμε μέσα στη Λεωφόρο...

Οι τελευταίες οδηγίες του κόουτς Λουκάκη

Το τελικό 4-1 από τον Γιώργο Παπαϊωάννου

Η απονομή του Κυπέλλου

Οι πανηγυρισμοί

Μετά από μια γραφική βραδιά στη συναυλία των Κόρε Ύδρο, θα ήταν κρίμα η επόμενη ημέρα να κυλούσε σε άλλους ρυθμούς. Στο γήπεδο πήγα κομμάτια (πολύ αλκοόλ -μετά τους Κόρε Ύδρο πήγα και σε ένα τέλειο πάρτυ) και αργοπορημένος, αλλά έτσι κι αλλιώς περίμενα ότι θα γυαλίσω τον πάγκο (δεν τον γυάλισα, με σήκωσε από νωρίς, αλλά τελικά εξάντλησε όλες του τις αλλαγές περίπου την ώρα που είχα ανεβάσει 200 σφιγμούς από την εφιαλτική ημίωρη και βάλε προθέρμανση υπό 28 βαθμούς κελσίου και ετοιμαζόμουν να ζητήσω έλεος). Το ματς ήταν συναρπαστικό. Στο 30' κερδίζαμε ήδη 3-0 τον Ant1, εκμεταλλευόμενοι τα νειάτα μας και το ότι το γήπεδο ήταν πολύ μεγαλύτερο από αυτά που έχουμε συνηθίσει να παίζουμε. Το κλισέ μιλάει για σταχτοπούτα. Το Σάββατο στη Λεωφόρο η Σταχτοπούτα φορούσε φωσφοριζέ κίτρινο με μαύρο (κανονικά φοράμε πορτοκαλί, αλλή η γραφικότητα θα ήταν μισή αν δεν κατεβαίναμε με νέα, επετειακή εμφάνιση, ειδικά για τον τελικό). Η Σταχτοπούτα ήταν η "Καθημερινή". Η ομάδα που δεν έχει τερματίσει 5 χρόνια τώρα πάνω από την 9η θέση στο Πρωτάθλημα Τύπου και που στα play-offs έφτανε το πολύ ως τους "οκτώ"... O Ant1 είχε τερματίσει 1ος φέτος στην κανονική διάρκεια του Πρωταθλήματος και σε επίσημο ματς δεν τον είχαμε νικήσει ποτέ. Το Σάββατο ο αγώνας έληξε 4-1.

Έχω πάρει άπειρα μετάλλια στη ζωή μου, πριν δέκα και βάλε χρόνια, όταν έκανα πρωταθλητισμό στον στίβο. Το σαββατιάτικο το απόλαυσα όσο λίγα -κι ας μην έπαιξα καν στο ματς. Ήταν η επιβράβευση μιας πεντάχρονης εμμονής που ως τώρα πλήρωσα με μια σπασμένη μύτη (ο γιατρός στο "Υγεία" μου την έκανε τελικά πιο ίσια κι απ' ότι ήταν πριν την κλωτσιά), άπειρα ξυπνήματα χαράματα Σαββάτου για να τρέχω από το Μαρούσι στο Ελληνικό ή την Ηλιούπολη και να παίξω τελικά ένα τεταρτάκι (στίβο έκανα, μπάλα δεν ξέρω, σπάνια έπαιξα βασικός σ' αυτή την ομάδα), δεκάδες ξεφτίλες τύπου 10-1 και 7-0 στα πρώτα, "άνδυρα" χρόνια μας, όταν ακόμη έκανα όλα τα σουτ με το μυτάκι.

Ναι, είναι εντελώς αστείο όλο αυτό. Γραφικό όσο λίγα. Αλλά δείξτε μου έναν άνθρωπο γύρω σας που να μην είναι γραφικός σε κάτι. Και μετά μπείτε στο blog της ομάδας και ετοιμαστείτε να ξεκαρδιστείτε στα γέλια (ειδικά με τα σχόλια) :)

UPDATE:

Κι εδώ όσα έγραψε η εφημερίδα.

Όλη η αλήθεια για τα παιδιά του '78 και όσα βρέθηκαν στη συναυλία των Κόρε Ύδρο

Οι φωτογραφίες είναι του Θοδωρή Μάρκου, από το mixtape.gr. To stage diving είναι του Παντελή Δημητριάδη, των Κόρε Ύδρο. Το άθλιο μαλλί στην επάνω φωτογραφία είναι του Αλέξανδρου Μίαρη των Electric Litany που άνοιξαν τη συναυλία της Παρασκευής. Η γραφικότητα είναι ημών των παρευρεθέντων στο Gagarin. Αλλά, εντάξει, περάσαμε πολύ καλά...

Για τους Electric Litany και το εξαιρετικό τους ντεμπούτο "How To Be A Child And Win The War" τα έχω ήδη γράψει εδώ από το Μάρτιο. Είναι, πιθανότατα, το ελληνικό άλμπουμ της χρονιάς και ήταν μια τεράστια αφορμή να πάω την Παρασκευή στο Gagarin. Τελικά, μέσα στο (όχι και τόσο μεγάλο όσο περίμενα) πλήθος (με πολλούς ιντερνετοφίλους ανάμεσά του - χαρακτηριστική ήταν η ατάκα ότι χωρίς twitter δεν έμπαινες μέσα), ανακάλυψα κι άλλους φαν των Electric Litany και μοιραστήκαμε την αγωνία αν θα καταφέρουν να αποδώσουν τον ατμοσφαιρικό ήχο του άλμπουμ και ζωντανά. Το έκαναν μια χαρά. Η εμφάνισή τους ήταν υπέροχη, μυστηριακή, επική ώρες ώρες κι αν έλειπε -το αναμενόμενο, δυστυχώς- αναρχοαυτόνομο διάγγελμα του Αλέξανδρου λίγο πριν το τέλος, όλα θα ήταν τέλεια. Τέλος πάντων, τουλάχιστον τα παιδιά έχουν μια πολιτική άποψη και κανείς δεν μπορεί να τους κατηγορήσει γι' αυτό. Το γεγονός είναι ότι αποδείχθηκε και live ότι πρόκειται για μια μπάντα με μέλλον, σαφώς ανώτερη από τις πολλές αδιάφορες ελληνικές που επιχειρούν να διακριθούν.

Από τους Κόρε Ύδρο, για παράδειγμα, τους headliners της βραδιάς. Δηλαδή τη μεγαλύτερη απάτη του ελληνικού ροκ τα τελευταία χρόνια. Βεβαίως, τους πάω τους Κόρε Ύδρο, τον πάω τον Παντελή, γιατί ακόμη δεν έχω καταλάβει αν είναι γνήσιος τρελλός ή αν το παίζει, γιατί το έχει πιάσει καλά το νόημα του παιχνιδιού. Και στο κάτω κάτω, οι Κ.Υ. επέλεξαν ένα δρόμο κι αν αυτόν τον γουστάρει τόσο κοινό στην Ελλάδα, θα ήταν και λάθος τους να τον εγκαταλείψουν. Εδώ υπάρχει κόσμος που καύλωσε με την τσόντα της Ντούβλη, γιατί να μην καυλώσει με την επίφαση ποιοτικής ποπ που προσφέρουν οι Κερκυραίοι; Η αλήθεια, βέβαια, είναι ότι και τα δύο είναι αξιολογότατα ως πηγή γέλιου. Είναι απλώς cult. Σαν τον Φλωρινιώτη ή το Μιχάλη Ρακιντζή, αν δεν πιάνεις τι εννοώ. Έτσι λοιπόν, τελικά, πέρασα υπέροχα στη συναυλία της Παρασκευής, φυσικά στο front row ουρλιάζοντας, προσθέτοντας κέφι στη βραδιά προσπαθώντας να σκαρφαλώσω στη σκηνή για να κάνω break dance και άλλα τέτοια, μαζί με έναν ξέφρενο (αλλά ορκισμένο οπαδό των K.Y.) Φου - Βου. Και, βέβαια, δεν το αμφισβητώ: Η δυναμική της μπάντας στα live είναι κάτι που θα ζήλευαν πολλοί μεγάλοι καλλιτέχνες. Κατά τ' άλλα, για τη μουσική τους, επιμένω: Τέσσερα ακόρντα όλα κι όλα, και ξεκαρδιστικοί στίχοι που λόγω των ωραίων και σπάνιων λέξεών τους σου δίνουν μια πρώτη εντύπωση ποιότητας και ψαξίματος, αλλά τελικά είναι τόσο κουκουρούκου που και ο ίδιος Παντελής τους διαβάζει από σημειώσεις στα live. -αμφιβάλλω αν τους θυμάται την επόμενη κιόλας στιγμή από το τυχαίο γράψιμό τους.

Φύγαμε πριν το τέλος, όχι γιατι δεν περνούσαμε καλά, αλλά γιατί έπρεπε να πάμε κι αλλού. Χάσαμε το stage diving, αλλά κερδίσαμε την υπέροχη γεύση του Ντόλκα. Και τους Electric Litany.

UPDATE:

Οι Κόρε Ύδρο τουλάχιστον είναι υπεράνω. Περιέλαβαν και την παρούσα περιγραφή του live τους σ' αυτές που προτείνουν από το site τους. Thanx guys!