The Mondrians - The Girl in the Movie
Λατρεύω την indie σκηνή της Γαλλίας. Του Παρισιού μάλλον (που κάτι θα είχες ψυλλιαστεί αν είχες διαβάσει αυτό εδώ, πριν ενάμισι χρόνο). Όσοι ακούν ηλεκτρονική μουσική ξέρουν πολύ καλά τι δουλειά γίνεται εκεί τα τελευταία χρόνια (οι Daft Punk είναι μόνο το προφανές παράδειγμα). Οι πιο ψαγμένοι προφέρουν χαριτωμένα το όνομα της Kitsune. Εγώ δεν είμαι τόσο φαν της electro όσο του απλού, λιτού ροκ και της ακόμη πιο απλής, χαρωπής ποπ. Και κάτι Γάλλοι σαν την ημίτρελλη Βαλερί Σοκολίνσκι ή τους Teenagers πολύ με ενθουσιάζουν. Όχι ότι μιλάμε για τους επόμενους Antony & The Johnsons ή τους επόμενους Arcade Fire. Έτσι κι αλλιώς, αλλού είναι προσανατολισμένο το στυλάκι των Παριζιάνων. Κι αυτό το ανέμελο, αυθάδικο, σταρχίδικο attitude είναι κάτι που πραγματικά το πλασάρουν καλλίτερα απ' όλους σήμερα.
Όταν μια συνάδελφος, που αποφάσισε να διακόψει την εδώ καριέρα της για να κάνει μεταπτυχιακό στο Παρίσι, μού ανακοίνωσε ότι δουλεύει και για την Le Son du Maquis, ένα γαμάτο ανεξάρτητο label στην πόλη του -πάντα ήθελα να το γράψω αυτό- φωτός, πολύ χάρηκα και της υποσχέθηκα postάκι στο blog. Ιδού λοιπόν μια επιλογή από τους ήχους που προμοτάρει η Le Son du Maquis, Γάλλοι ως επί το πλείστον (οι Mondrians είναι Ελβετοί, αλλά από το Βαλαί, σαν να λέμε πιο Γάλλοι κι από Γάλλοι), από indie rock μέχρι . Η αφρόκρεμα του a paris δηλαδή...
The Mondrians - Jesse James (The Gentle Burial Of A Hero)
Indie Rock από αυτά τα λίγο θορυβώδη, λίγο γιεγιέδικα, λίγο πάμε να σπάσουμε ηχεία με τις κιθάρες μας, λίγο το πανκ δεν θα πεθάνει ποτέ.
Hifiklub - Over
Ωραίο, παρτάδικο ροκενρολάδικο γκρουπάκι, κάτι σαν τους Mondrians στο πιο εκλεπτυσμένο, με στόχο να σε σηκώσουν να χορέψεις με κάθε τους τραγούδι.
James Chance - The Street With No Name
Αυτό που θα επέλεγε ο Mr. Arkadin αν είχε μπροστά του όλους τους τίτλους της Le Son du Maquis. Ο θρυλικός σαξοφωνίστας, singer / songwriter που παίζει κάτι σαν punk jazz (στέκει αυτός ο όρος;) και που όταν αποφασίσει να φανκάρει, γίνεται διάσημος ως James White (ναι, αυτός!)
T21 - The Camp (David Carretta remix)
Από τη New Wave στην σύγχρονη Electro, οι Γάλλοι ξέρουν να το κάνουν καλά. Άκου και θα καταλάβεις.
Στο site της Le Son de Maquis θα βρεις κι άλλα, εννοείται...
Όταν μια συνάδελφος, που αποφάσισε να διακόψει την εδώ καριέρα της για να κάνει μεταπτυχιακό στο Παρίσι, μού ανακοίνωσε ότι δουλεύει και για την Le Son du Maquis, ένα γαμάτο ανεξάρτητο label στην πόλη του -πάντα ήθελα να το γράψω αυτό- φωτός, πολύ χάρηκα και της υποσχέθηκα postάκι στο blog. Ιδού λοιπόν μια επιλογή από τους ήχους που προμοτάρει η Le Son du Maquis, Γάλλοι ως επί το πλείστον (οι Mondrians είναι Ελβετοί, αλλά από το Βαλαί, σαν να λέμε πιο Γάλλοι κι από Γάλλοι), από indie rock μέχρι . Η αφρόκρεμα του a paris δηλαδή...
The Mondrians - Jesse James (The Gentle Burial Of A Hero)
Indie Rock από αυτά τα λίγο θορυβώδη, λίγο γιεγιέδικα, λίγο πάμε να σπάσουμε ηχεία με τις κιθάρες μας, λίγο το πανκ δεν θα πεθάνει ποτέ.
Hifiklub - Over
Ωραίο, παρτάδικο ροκενρολάδικο γκρουπάκι, κάτι σαν τους Mondrians στο πιο εκλεπτυσμένο, με στόχο να σε σηκώσουν να χορέψεις με κάθε τους τραγούδι.
James Chance - The Street With No Name
Αυτό που θα επέλεγε ο Mr. Arkadin αν είχε μπροστά του όλους τους τίτλους της Le Son du Maquis. Ο θρυλικός σαξοφωνίστας, singer / songwriter που παίζει κάτι σαν punk jazz (στέκει αυτός ο όρος;) και που όταν αποφασίσει να φανκάρει, γίνεται διάσημος ως James White (ναι, αυτός!)
T21 - The Camp (David Carretta remix)
Από τη New Wave στην σύγχρονη Electro, οι Γάλλοι ξέρουν να το κάνουν καλά. Άκου και θα καταλάβεις.
Στο site της Le Son de Maquis θα βρεις κι άλλα, εννοείται...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου