
Μου λείπουν οι φίλοι μου, αλλά μου αρέσει που ζω στην Αμερική. Δεν θα το άλλαζα με τίποτε.
Βρέθηκες από την Ιταλία στην Βοστόνη το 1998. Τι θυμάσαι από αυτήν την ριζική αλλαγή στην ζωή σου;
Το πιο δύσκολο πράγμα ήταν το ότι άφησα πίσω την χώρα μου και πήγα σε μια ξένη χώρα, άγνωστη μεταξύ αγνώστων, χωρίς καθόλου χρήματα, έχοντας να αντιμετωπίσω και το εμπόδιο της γλώσσας. Αλλά στάθηκα τυχερή γιατί σχεδόν αμέσως βρέθηκα στον διαγωνισμό για το βραβείο «Thelonious Monk» (το οποίο απονέμεται σε νέους τζαζ καλλιτέχνες) και γνώρισα τον Γουέιν Σόρτερ, τον Χανκ Τζόουνς, τον Τζέιμς Μούντι, τον Ρόι Χάργκροουβ, με τον οποίο συνεργάζομαι στενά, τον Μπένι Κάρτερ, που υπήρξε ο μέντοράς μου.
Έχει ενδιαφέρον το ότι οι μέντορές σου ήταν οι άνθρωποι που δημιούργησαν την κλασική τζαζ τραγουδοποιΐα. Τι έμαθες από τον Μπένι Κάρτερ;
Τα πάντα. Από το πώς να τραγουδάω μέχρι τι χρειάζεται για να τα καταφέρω.
Τι χρειάζεται για να τα καταφέρεις;
Μεγάλη αποφασιστικότητα. Και να μην νιώθεις φόβο.
Τα έχεις όλα αυτά;
Έτσι νομίζω. Η βασική μου κινητήρια δύναμη είναι η αγάπη γι’ αυτό που κάνω, για την τέχνη μου, για το τραγούδι, για την τζαζ.
Τι είναι για σένα η τζαζ;
Είναι η ζωή μου. Μεγάλωσα μέσα στην τζαζ. Οι γονείς μου ήταν μεγάλοι φαν – αυτά ήταν τα παιδικά μου ακούσματα.
Ποια είναι η πρώτη σου τζαζ ανάμνηση;
Το “Satin Doll” από το άλμπουμ της Έλα Φιτζέραλντ με τα τραγούδια του Ντιουκ Έλινγκτον. Ήταν τα αγαπημένα μου όταν ήμουν μικρή.
Και τώρα; Ποιο τραγούδι εκφράζει περισσότερο την παρούσα κατάστασή σου;
Το αγαπημένο μου τραγούδι είναι το «Lush Life» του Μπίλι Στρέιχορν, αλλά είναι κάπως λυπητερό και αυτόν τον καιρό είμαι χαρούμενη, οπότε μάλλον θα διαλέξω το «I’m glad there’s you».
Είσαι με το ένα πόδι στην Ευρώπη και το άλλο στην σκηνή της Νέας Υόρκης. Πώς βλέπεις την τζαζ στις δύο ηπείρους;
Δεν βρίσκομαι μόνο εκεί. Ταξιδεύω σε όλον τον κόσμο, στην Νότια Αμερική, στην Ευρώπη, στην Ιαπωνία και έχω καταλάβει ότι ο τρόπος που αντιμετωπίζει ο κόσμος την τζαζ δεν είναι ποτέ ίδιος σε κάθε μέρος. Πρόσφατα βρέθηκα στην Ινδονησία και έπαθα σοκ – υπάρχει εκεί ένα τεράστιο κοινό που αντιδρά με τεράστια θέρμη.
Στην σελίδα σου στο twitter, συστήνεσαι ως καλή μαγείρισσα…
Ως τρελή; (η λέξη «Cook» σημαίνει και «παλαβιάρα») Ναι, είμαι και τα δύο. Είμαι λίγο τρελή, είναι αλήθεια.
Ποιο είναι το πιο τρελό πράγμα που έχεις κάνει;
Γενικά, είναι τρέλα να ακολουθείς τον τρόπο ζωής που ακολουθώ. Όχι πως δεν το απολαμβάνω, αλλά για να αντέξεις πρέπει να είσαι λίγο αντισυμβατική προσωπικότητα.
Ως μαγείρισσα, πώς είσαι;
Μαγειρεύω κυρίως ιταλικό φαγητό – η σπεσιαλιτέ μου είναι τα λαζάνια. Αλλά μου αρέσει και η ελληνική κουζίνα. Ανυπομονώ να δοκιμάσω το φαγητό σας.
Νομίζω πως θα σου αρέσει. Τι να περιμένουμε από την εμφάνισή σου στην Αθήνα;
Έρχομαι με ένα εξαιρετικό rhythm section, με παλιό και νέο υλικό (σ.σ. το δεύτερο άλμπουμ της, το «So in love» κυκλοφόρησε τον Αύγουστο, με την συνδρομή του Τζέιμς Μούντι και του Ρόι Χάργκροουβ), με μερικά από τα καλύτερα τραγούδια που έχουν γραφτεί ποτέ και με διάθεση για σουίνγκ.
Αυτό ακριβώς χρειαζόμαστε.
Το ξέρω!
(Η συνέντευξη δημοσιεύεται στο περιοδικό Jazz&Τζαζ, που βρίσκεται στα περίπτερα. Η Ρομπέρτα Γκαμπαρίνι θα εκπροσωπεί την Ιταλία στο European Jazz Festival, απόψε, στην Τεχνόπολη, στο Γκάζι. Δύο εβδομάδες μετά, θα τραγουδά με την Dizzy Gillespie All-Star Band στο Blue Note της Νέας Υόρκης, τον φυσικό της χώρο).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου