Αγαπητή μου Κριστίνα,
Διάλεξα επίτηδες ετούτη τη φωτογραφία. Την ασπρόμαυρη, από τη L’ Uomo Vogue του Φεβρουαρίου. Επειδή είσαι μια αλλόκοτη Κριστίνα Χέντρικς εδώ. Kουλ και αντράκι, πιο mad man και από τους Mad Men που βυθίζουν το βλέμμα τους στις καμπύλες σου κάθε εβδομάδα, στη σειρά που σου χαρίζει ξανά και ξανά το βραβείο «Αντικείμενο Πόθου» τρία χρόνια τώρα. Ομολογώ ότι δεν μου άρεσε στην πρώτη ματιά. Οτι έψαξα πίσω από τον κατάμαυρο καταρράκτη της γραβάτας να βρω έναν μικρό φεγγίτη προς το θηριώδες στήθος σου. Οτι γύρισα αμέσως σελίδα, ελπίζοντας πως στο επόμενο σαλόνι θα πόζαρες στην ίδια στάση ακριβώς, φορώντας πια μόνο το λαιμοδέτη. Ξαναξεφυλλίζοντας όμως το τεύχος «Crazy For Women» των Ιταλών, ενθουσιάστηκα. Δεν ξέρω αν αυτή ήταν η πρόθεσή τους όντως, αλλά στο εθισμένο σε ερεθιστικά παιχνίδια μυαλό μου, το να τριγυρίζουν όλες οι υπόλοιπες καλλονές ημίγυμνες και προκλητικές στο τεύχος και εσύ, η κανελένια Τζέιν Μάνσφιλντ των ’00s (καλύτερα, η τσίλι εκδοχή της Τζέιν Μάνσφιλντ), να κρύβεις κάθε σπιθαμή ποθητής σάρκας μέσα στην αρχετυπική ανδρική στολή, μοιάζει με ευρηματικότατο σχόλιο στο πόσο εύπλαστα είναι τα γούστα των αρσενικών.
Και αυτό ήταν μια ιδανική συνταγή για exitorial. Αναπάντεχη Κριστίνα σε ρόλο που τελικά θα βρούμε λόγο να μας αρέσει. Οπως μας άρεσε που από ατάραχη και οργανωτική υπερ-γραμματέας - σεξοβόμβα μετετράπης εν μια νυκτί σε νοικοκυρά στην τηλεοπτική σειρά. Ευάλωτη και ευαίσθητη, αρρωστημένα ερωτευμένη, εκεί που η μόνη σου σχέση με την έννοια της αρρώστιας ήταν τα καρδιακά επεισόδια που προκαλούσες στις μοκέτες των γραφείων της Sterling-Cooper...
Από ποιον να κρυφτούμε; Στους άντρες αρέσουν όλες οι γυναίκες. Σ’ εσάς λειτουργεί λίγο πιο προβλέψιμα η βιολογική προδιάθεση: Κάποιος να σε κάνει να γελάς στην αρχή, να παίζεις μπουγέλα την τελευταία ημέρα του σχολείου, κάποιος να σου χαρίζει οργασμούς όλη την ημέρα, να σου απογειώνει ό,τι πιο ξεχωριστό κουβαλάς, κάποιος να σου προσφέρει ασφάλεια πιο μετά, να θες να μεγαλώσεις μαζί του ένα παιδί, να σου πληρώνει το βιολογικό του γιαουρτάκι, τις Louis Vuitton και τα Jimmy Choo, να χρυσώνει τη χαμένη θηλυκότητά σου, κάποιος να σ’ την επαναφέρει -να σου κάνει άνω-κάτω την παραίτηση και να σου γυρίζει μέσα-έξω την απολιθωμένη ηθική-, κάποιος να σου ρίξει ένα ζακετάκι στους γέρικους ώμους όταν φυσήξει ξαφνικά το βοριαδάκι.
Σ’ εμάς, πάλι, δεν ισχύει κανένα μοτίβο. Ακόμη και όταν λέμε ότι μας αρέσουν οι κοκαλιάρες, οι ξανθιές, οι παρθένες, οι τσούλες, αυτές με τα σαρκώδη χείλη, η Μέγκαν Φοξ, η Ζούι Ντεσανέλ ή η Αννούλα, η κόρη του περιπτερά, με τα πιασίματα, το μόνο μοτίβο είναι η εντολή που θα στείλει ο εγκέφαλος στις φλεβίτσες κάτω από το υπογάστριο. Το ερέθισμα δεν ακολουθεί ποτέ το ίδιο κριτήριο. Και αυτό θα έμοιαζε με καταδίκη σε αγχώδη ηδονισμό, άρα σε ανηδονισμό τελικά, αν δεν υπήρχε πάντα το παιχνίδι του αναπάντεχου. Σαν αυτό που κρύβεται πίσω από τη γραβάτα και τα κουμπιά του πουκαμίσου σου, ανέλπιστο δώρο για όποιον δεν γνωρίζει. Πόσες φορές κι αν δεν βρίσκουμε τέτοια ανέλπιστα δώρα σε αυτήν που νομίζαμε απλή γητεύτρια της λίμπιντο; Ανέλπιστες αφορμές για να σκεφτούμε την εικόνα με το ζακετάκι στο κρύο, όταν από mad men θα είμαστε πια απλώς old men...
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΧΡΙΣΤΟΠΟΥΛΟΣ
(Exitorial, GK - Μάιος 2010)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου