Το πληγωμένο ζαρκάδι (reprise)

Ένα ζαρκάδι

λευκό σα χιόνι

σα γάργαρο νερό τρέχει σ' ένα λαγκάδι

σαν το κεράκι λιώνει

λουσμένο στου φεγγαριού τη λάμψη.

Αχ! πώς σπαράζει

καθώς ένα κύμα σκοτεινό

μαχαίρι δίκοπο μέσα του χώνει

κι η καρδούλα του ματώνει

στο δειλινό.

Σαν αστραπή το κύμα χάνεται, φεύγει.

Πιστό φεγγάρι χρυσά ντυμένο

το κοιτά απορημένο

αγγίζει το ζαρκάδι, το θεραπεύει

το δάκρυ του στεγνώνει

κι ο πόνος μαλακώνει.



Ήταν απλώς μια αναδημοσίευση από το porfyrada.blogspot.com Στο καλό σου elenitheof, μου έφτιαξες τη μέρα! Τελικά Ελλάδα, όντως έχεις ταλέντο.

Σύντομα Ανέκδοτα: 1. Εσπρέσο σε πρωινό ξενοδοχείου

Όχι το ανέκδοτο για την ανάγνωση εφημερίδας "Espresso" στις εννιά το πρωί, συνοδεία μπαγιάτικου κρουασάν, ψεύτικης πορτοκαλάδας και εμετικής πάριζας. Το άλλο, το πιο παλιό: Καφές εσπρέσο που περιλαμβάνεται στο (υποχρεωτικό) πρωινό των 20 ευρώ (παρέα με το μπαγιάτικο κρουασάν, την ψεύτικη πορτοκαλάδα και την εμετική παριζα). Ξεκαρδιστικό ε;

Ακόμη και στα πολυτελέστερα ξενοδοχεία με τους πιο λαχταριστούς μπουφέδες ("μα αφήστε με να γεμίσω τέταρτη φορά το πιάτο!"), ο εσπρέσο παραμένει ο λιγδιάρης τριτοξάδελφος του γαλλικού, ο απαγορευμένος εθισμός που οι υπεύθυνοι του ξενοδοχείου έχουν στοργικά φροντίσει να αποφύγεις -αν και θα έπρεπε να συμβαίνει το αντίθετο. Για να τον αποκτήσεις, πρέπει να πλησιάσεις συνομωτικά αυτόν που σου φαίνεται ως ο σερβιτόρος-λαμόγιο (υπάρχει σε κάθε ξενοδοχείο) και στη συνέχεια να χρεωθείς το τριπλάσιο από την κανονική του τιμή -αυτή που θα πλήρωνες στο "Clemente" ή στη Via Montenapoleone του Μιλάνου- για να κατευνάσεις τον εθισμό σου με ένα άνευρο νερομπούλι χωρίς κρέμα, γεύση, μυρωδιά, αγάπη, στοργή, φροντίδα και προδέρμ. Αυτή είναι η τιμωρία σου που είσαι εσπρεσολάτρης και που τόλμησες να αμφισβητήσεις το status quo του ξενοδοχειακού ξυπνήματος. Ίσως του πιο απολιθωμένου συστήματος μετά το κονκλάβιο του Βατικανού...

Kelly Slater: Ο σέρφερ που χώρισε την Pamela, την Gisele και την Cameron!

Φίλε Κέλι,

σου γράφω αυτό το γράμμα εκ μέρους σύσσωμου του αντρικού πληθυσμού για να σου δηλώσω των σεβασμό μας. Αν ήσουν γυναίκα και ήμουν γυναίκα, θα σου έστελνα απειλητική επιστολή, φουλ στη ζήλια, αλλά δεν είσαι, δεν είμαι και ευτυχώς το βασικό αντικείμενο αυτής της επιστολής δεν είναι οι γυναίκες. Παραξενεύτηκες; Ναι, μπορεί οι εκπληκτικές σου επιδόσεις με το άλλο φύλο να μας έχουν εντυπωσιάσει όλους, μπορεί το παλμαρέ σου να έχει ήδη γράψει Πάμελα, Ζιζέλ, Κάμερον (συν κάτι άλλα άγνωστα μοντέλα, που δεν ξέρω τα ονόματά τους, πάντως στις φωτογραφίες ήταν όλες μούρλια), ωστόσο δεν έχω κανένα σκοπό να σου ζητήσω συμβουλές πώς να ρίχνω κι εγώ τέτοιες γυναίκες ή να μου πεις κανα κουτσομπολιό για το ποια απ’ τις τρεις «σερφάρει» καλύτερα. Εγώ αυτήν την επιστολή τη συντάσω από σεβασμό και μόνο (respect που το λέτε εσείς εκεί) για να σε προτρέψω φιλαράκο να μην αλλάξεις τίποτε τώρα που γερνάς (έκλεισες τα 35 πριν ένα μήνα, ή κάνω λάθος;), διότι ως γνωστόν σ’ εμάς τα αγοράκια αρέσει όταν οδηγάμε να λέμε «Σουμάχερ», όταν παίζουμε μπάλα να λέμε «Ροναλντίνιο» κι όταν κάνουμε σεξ να λέμε «Ρόκο» και να αναφερόμαστε στον εαυτό μας. Και επειδή την επιστολή που σου στέλνω, τη δημοσιεύει κι ένα περιοδικό που τυχαίνει να εργάζομαι, έχω σκοπό να σε κάνω διάσημο στην πατρίδα μου, την Ελλάδα (όχι, δεν έχεις έρθει ποτέ γιατί εδώ το μεγαλύτερο κύμα δεν φτάνει ούτε το ένα μέτρο, δεν έχουμε αυτούς τους περίεργους υφάλους –προφανώς γι’ αυτό εμείς βγάζουμε καλούς ναυτικούς κι εσείς καλούς σέρφερ) και το καλοκαίρι να υποδύομαι τον «Σλέιτερ» στην παραλία. Ήδη σκέφτομαι να ξυρίσω το κεφάλι μου και να κάνω χαλάουα και να αγοράσω σανίδα. Γι’ αυτό δεν πρέπει να μου γίνεις ξενερώτος πριν σε κάνω διάσημο εδώ, ΟΚ;

Αλλά, τι έλεγα πριν; Α, ναι, φίλε Κέλι είσαι σπουδαίος! Υποθέτω ότι τώρα που ξεφορτώθηκες κι αυτήν την αλλοπαρμένη, την Κάμερον Ντίαζ, θα τα περνάς φίνα στο σπιτάκι σου, στη Χαβάη με τα κυματάκια σου και τα φιλαράκια σου. Καλά, μιλάμε, πρέπει να το έχεις κάνει βίλα των οργίων το εξοχικό σου, έτσι; Και την Πάμελα εκεί δεν την παρηγορούσες τότε που ο Τόμι Λι «δεν μπορούσε να την καταλάβει»; Αν δεν κάνω πάλι λάθος, είχατε γνωριστεί στο «Μπέιγουοτς». Είχες και μαλλί τότε, ήταν το ’92, στην πρώτη χρονιά της πολυαγαπημένης μας σειράς που υποδυόσουν –τι πρωτότυπο:- έναν σέρφερ. Τη Ζιζέλ πού την είχες γνωρίσει όμως; Να σου πω και την ταπεινή μου την αλήθεια, εγώ έτσι σε έμαθα. Πριν δυο χρόνια, τότε που τα φτιάξατε, άκουσα για τον τυπά στου οποίου την αγκαλιά βρήκε λίγη στοργή το κορίτσι μετά το χωρισμό της με τον Ντι Κάπριο. Πού να σε ξέρω; Αφού, είπαμε, εδώ στην Ελλάδα δεν έχουμε σερφ. Έχουμε από το άλλο με το πανί, του γουίντ σερφ, ένας δικός μας, πληροφοριακά, είχε κερδίσει και τους Ολυμπιακούς! Αλλά από σερφ στο κύμα, μόνο κάτι γραφικούς που πάνε στην Ανάβυσσο το χειμώνα, γι’ αυτό κι εσένα από τα γκομενικά σου σε έμαθα.

Μετά σε έψαξα λίγο και έμαθα ότι είσαι ο καλύτερος σερφάς όλων των εποχών! 8 φορές παγκόσμιος πρωταθλητής και άλλα τέτοια μεγαλεία. Και δεν είναι, λέει, αυτά τα μόνα σου προσόντα. Εκτός του «προσόντος» για το οποίο μίλαγε η Κάμερον Ντίαζ όταν γύρισε από τη Χαβάη μετά τις τρεις βδομάδες που περάσατε παρέα στις αρχές του χρόνου (κι αυτήν μετά από χωρισμό την ανέλαβες ε; Με το που τέλειωσε με τον Τίμπερλεϊκ, ήλθε σε σένα «να της μάθεις σερφ». Τελικά είσαι μεγάλος παρηγορητής), έχω εντυπωσιαστεί που τραγουδάς με τον Έντι Βέντερ των Pearl Jam, γιατί κι εγώ είμαι μεγάλος φαν του. Γίνατε φίλοι από το σερφ, προφανώς, αν κι αυτός είναι μαλλιάς με μπούκλες που είναι τόσο «old school», αλλά εσύ του μαθαίνεις τις νέες φιγούρες κι αυτός πώς να πιάνεις καλά πρίμα. Βέβαια εκείνο το άλμπουμ που είχες βγάλει με το γκρουπ σου, τους «Surfers» (και πάλι, τι πρωτότυπο!), ήταν σκέτη μάπα αλλά τουλάχιστον έκανες το κέφι σου και γι’ αυτό σε γουστάρω. Όπως και γιατί είχες τα κότσια, το ’99 και μετά από έξι ολόκληρα παγκόσμια πρωταθλήματα, να το παρατήσεις το σπορ γιατί βαριόσουν –και να πιάσεις το γκολφ με το φίλο σου τον Σταλόνε, τα διαφημιστικά για τη Versace και τις γκόμενες, εννοείται, τότε έκανες και την κόρη σου με ένα πρώην μοντέλο- αλλά κυρίως γιατί, όταν τρία χρόνια μετά βαρέθηκες και τη νέα σου ζωή, ξαναγύρισες στην παλιά και κέρδιες δύο ακόμη τίτλους. Γουστάρω που είσαι και απλό παιδί. Όταν, λέει πας στη Φλόριντα να δεις τη μαμά σου, έρχεται και σε παίρνει αυτή απ’ το αεροδρόμιο. Αν και με τα εκατομμύρια που έχεις βγάλει από σπόνσορες και surf movies θα έπρεπε να σε περιμένει λιμουζίνα. Τα εκατομμύρια όμως εσύ τα δίνεις σε οργανισμούς για την προστασία των κοραλιών και για την καταπολέμηση της παγκόσμιας φτώχιας. Είναι μετά να μην σε λατρεύουν όλες οι πρόσφατα χωρισμένες; Αυτός ο συνδυασμός σπίτι - στην - παραλία - με - φιλάνθρωπο - πρωταθλητή - και - προπάντων - υπεργκόμενο - ιδιοκτήτη σκοτώνει φίλε μου. Αλλά το πιο γαμάτο σε σένα είναι ότι μετά τις παρατάς. Και μένετε φίλοι μέχρι να ξαναχρειαστούν παρηγοριά. Κι εσύ την κάνεις για Αυστραλία, Ταϊτή, Υεμένη ή όπου άλλου μαθαίνεις ότι θα σκάσει μεγάλο κύμα. Είσαι ωραίος ρε φίλε! Αυτές οι σταρ όλες μετά τον πρώτο μήνα είναι ίδιες, ενώ κάθε pipe και κάθε pointbreak έχει κάτι καινούργιο κι έναν τελείως διαφορετικό τρόπο να το καβαλήσεις!

(Το κείμενο δημοσιεύτηκε την Κυριακή 1/4 στο περιοδικό "Big Fish")

Μαγική εικόνα

Απορία: Γιατί δεν βγαίνει στα παράθυρα κάποιος χριστιανός -και βουδιστής και μουσουλμάνος, δεν με πειράζει- που να έχει παίξει έστω και μια φορά στη ζωή του μπάλα (σε κανονικό γήπεδο, όχι 5x5 με τον σουβλατζή και τον προπατζή της γειτονιάς) και να πει αυτό που ξέρει: Ότι ένα τέτοιου είδους ματς σαν το Ελλάδα - Τουρκία μπορεί εύκολα να πάει όπως πήγε και ότι αυτό δεν σημαίνει και πολλά. Και μετά να θυμίσει ότι το έχουμε ξανακάνει πρόσφατα. Πριν 3 χρόνια, σε ένα φιλικό με την Ολλανδία. Κάπως έτσι, με μπόλικη θολούρα, αλλά χωρίς να είναι εκείνοι συναρπαστικά καλύτεροί μας, χάσαμε 5-0. Και λίγες μέρες μετά πήγαμε στην Πορτογαλία και πήραμε το Euro.

Σε γνωρίζω από την κόψη...

...του σπαθιού (του Αλατρίστε) την τρομερή. Συγγνώμη για την ασέβεια Διονύσιε Σολωμέ. Και να φανταστείς, στη σχολή (φιλολογία σπούδασα) σε είχα πολύ ψηλά. Αλλά με τον καιρό λαΐκεψα κι εγώ και παράτησα την επτανησιακή σχολή και τον ελληνικό ρομαντισμό και το έριξα στο αστυνομικό μυθιστόρημα. Και το βρήκα απείρως πιο συναρπαστικό -ειδικά όταν το πιάνει για εργόχειρο ο Αρτούρο Πέρεθ Ρεβέρτε και το περνά σταυροβελονιά με το ιστορικό. Συγχώρεσέ με, λοιπόν, Διονύσιε που δανείζομαι τους στίχους σου για να γράψω για τον Ισπανό και για τον Λοχαγό Αλατρίστε, αλλά άμα ζούσες κι εσύ σήμερα "Τον ήλιο της Μπρέντα" θα διάβαζες και την "Καθαρότητα του Αίματος".


Και θα πήγαινες και στο σινεμά για να τον δεις σαν Βίγκο Μόρτενσεν με το μουστακάκι του και το ζιλέ του και την μπέρτα του και τη λεπίδα απ' το Τολέδο καλοτροχισμένη κι έτοιμη για φονικά. Κοινώς, μια ταινία για αγοράκια που φτιάχνονταν όταν έβλεπαν τους τρεις σωματοφύλακες και για κοριτσάκια που φτιάχνονται και μόνο στην ιδέα ότι μπορεί κάποια στιγμή ο Βίγκο να κυττάξει κατάματα το φακό. Αλλά για μας τους Ρεβερτοκρουσμένους, ο "Αλατρίστε" (η ταινία) ήδη ξυπνά εφιάλτες τύπου Πολάνσκι (θυμάστε την εμετική "Ένατη Πύλη" με τον Τζόνι Ντεπ;). Θα ασελγήσουν πάλι πάνω στην καλομελετημένη αφηγηματικότητά του για να δείξουν μπόλικα αίματα σε μονομαχίες τύπου "Matrix" ή θα ζωγραφίσουν τον Αλατρίστε σαν σε πίνακα του Βελάσκεθ; Γιατί εικαστικά, η αναγωγή του Λοχαγού (του κειμένου) σε εικόνα μόνο στον Ντιέγο Βελάσκεθ θα βρει πηγή να ξεδιψάσει. Εκτός κι αν τον κυρ-Αγκουστίν Ντίαζ Γιάνες (τον σκηνοθέτη) δεν τον νοιάζει να ξεδιψάσει ο Διέγο Αλατρίστε υ Τενόριο, αρκεί να ξεδιψάσει ο ίδιος.


Στα αθηναϊκά σινεμά, από την Πέμπτη, 29 Μαρτίου. Θα επανέλθουμε με το που το δούμε...

Μπιν Λάντεν τρέμε, έρχονται οι Ναβάχο

Καλέ μου Οσάμα,

διαβάζω στους κυριακάτικους "Times" ότι οι Αμερικανοί τελικά ξαπόστειλαν στο κατόπι σου το πιο ισχυρό (κρυφό) τους όπλο. Την ομάδα "Shadow Wolves", που μέχρι πρόσφατα ιχνηλατούσε λαθρεμπόρους στα σύνορα των ΗΠΑ με το Μεξικό. Δηλαδή, ένα τσούρμο Ινδιάνων Ναβάχο, Σιού, Λακότα και Απάτσι που μελετούν ξεραμένες λάσπες και σπασμένα κλαδάκια και αποφαίνονται με ακρίβεια συλλεκτικού Daytona πριν πόση ώρα έκανες τα κακάκια σου, κάτω από ποιά βελανιδιά, και πόσα κιλά ελάφρυνες, ώστε να αφήνεις το υπό εξέταση ίχνος. Ελπίζω να φτάνει αυτό το μήνυμα σε σένα αρκετά νωρίς, ώστε να προλάβεις να παραγγείλεις μέσω του μυστικού σου λογαριασμού στο Amazon τα DVD του πρώτου και του δεύτερου κύκλου του "Lost" και να δεις πώς καταφέρνουν οι "Άλλοι" να ξεγελούν τον Λοκ και τον Κύριο Έκο.

Επίσης, αποκλειστικές πληροφορίες από τους ρουφιάνους του "Πο πο Culture" αναφέρουν ότι αν δεν πιάσει ούτε το κόλπο με τους ερυθρόδερμους (δοκίμασε και να τους βάλεις αφγανικό όπιο στην πίπα της ειρήνης), ο Πρόεδρος Μπους έχει έτοιμη εναλλακτική λύση: θα κάνει μετεγγραφή τον Νικοπολίδη και θα τον στήνει στα πιο πιθανά περάσματά σου. Δεν μπορεί, κάποια στιγμή κάτι θα πιάσει.

My Chemical Romance - The Black Parade

Το έκαναν μια φορά οι Nirvana, οι μακαρίτες (έτσι είναι αυτά, ένας τα τινάζει, όλους τους παίρνει η μπάλα). Αλλά το 1993 ήταν ένας μόνος στίχος σε ένα μόνο τραγούδι: “I wish I could eat your cancer when you turn black” στο “Heart-shaped Box” (από το “In Utero”). Εδώ, αυτό το παρανοϊκό τσουνάμι μεταπανκιών απ’ το Νιου Τζέρσι νομίζει ότι μπορεί να γράψει ολόκληρη ροκ όπερα ψέλνοντας ένα υποψήφιο μακαρίτη πάνω απ’ το κρεββάτι του καρκίνου του. Και η πλάκα είναι ότι το κάνει. Και το κάνει πάρα πολύ καλά.

Βασικά, αυτή είναι η δύναμη του emo rock. Για μένα, η καλύτερη απόδειξη ότι το ροκ όχι μόνο δεν πέθανε, αλλά χλευάζει και τους επίδοξους νεκροθάφτες του, αποδεικνύοντας ότι ακόμη και το θάνατο μπορεί να τον κάνει παραμυθάκι για να τον ακούνε τα αγοράκια με το eyeliner και τα κοριτσάκια με τις χελιδονοφωλιές στην Κασαβέτη, έξω από το Βάρσο.


Το “Black Parade” είναι ένα κατάμαυρο κόνσεπτ άλμπουμ που κάνει τραγούδια το «όλη μου η (χάλια) ζωή περνά μπροστά από τα μάτια μου» ενός καρκινοπαθή –κι όμως σε ξεσηκώνει με περισσότερο κέφι κι απ’ τα καλύτερα των Supremes. Πλάκα πλάκα, έχεις προσέξει ποτέ τους στίχους των Supremes; Μες στη θλίψη είναι και την κατάντια, αλλά ποιος έχει πάθει ποτέ κατάθλιψη ακούγοντας το “Baby Love” ή το “Keep Me Hanging On”; Έτσι κι εδώ, σε μουσικές χιλιάδες μίλια μακρινές, με πατέντες από τους Queen, τους Smashing Pumpkins και τους Pink Floyd, περασμένες απευθείας μέσα στα χεβιμεταλλικά riffs της κιθάρας των Ιέρο και Τόρο και τα σπαρακτικά φωνητικά του Τζέραντ Γουέι.

Με δυο λόγια: ΟΚ οι Queen και οι Pumpkins, αλλά αφού κατάφεραν να μου κάνουν υποδόρια ένεση με τους μισητούς Floyd και να μη βγάλω εξανθήματα παντού, οι μάγκες είναι σπουδαίοι. Αν ακούγατε “emo” και νομίζατε ότι ήταν κανας Ισλανδός ελεκτροποπάς, ο καλύτερος τρόπος για μάθετε τι σκατά είναι τελικά κρύβεται στα 52 λεπτά του τρίτου άλμπουμ των My Chemical Romance.

Αγαπητέ θεσσαλικέ κάμπε...

Ελπίζω να ξεδίψασες μετά το σημερινό βροχομάνι. Μπας και σταματήσουν να μας πρήζουνε οι κωλοαγρότες σου (που έτσι κι αλλιώς δεν σε σπέρνουν - με τις επιχορηγήσεις τη βγάζουν μια χαρά).

Τι δουλειά έχει ο Anthony Kiedis στους 300;

Το γυμνό από τη μέση και πάνω (ενίοτε και το ολόσωμο) είναι μια από τις λατρεμένες "αμφιέσεις" του Άντονι Κιέντις των Red Hot Chili Peppers επί σκηνής. Μετά την τεράστια επιτυχία της πιο μεγάλης χέβι μέταλ μπάντας που εμφανίστηκε ποτέ (μεγάλης σε μέγεθος: πια άλλη έχει 300 μέλη;) φήμες λένε ότι ο Κιέντις προσανατολίζεται στο να μηνύσει τον Στέλιο, μπαγλαματζή του γκρουπ του Λεονάιντιο ντι Σπάρτιο, διότι αντιγράφει το στιλ του. Αντιφήμες λένε ότι η ελληνική καταγωγή του Κιέντις και η περηφάνεια που ένοιωσε όταν είδε το ντοκιμαντέρ του Ζακ Σνάιντερ για το making of του νέου άλμπουμ των "300" (το "Hot Gates") τον απέτρεψαν από το να καταφύγει στην δικαιοσύνη.
Απόλυτα εξακριβωμένες, όμως, πληροφορίες του "Πο Πο Culture" αποκαλύπτουν μια εντελώς άλλη πτυχή: Ο Στέλιος ΕΙΝΑΙ ο Άντονι και οι "300" στην πραγματικότητα αποτελούν το side project του, για τις ώρες που βαριέται τις φανκιές των RHCP.

Εν τούτω νίκα

Το ντοκιμαντέρ του τρελο-Κάμερον ήταν απλώς ο αποτυχημένος τρόπος ενός ανθρώπου που εδώ και μια δεκαετία αποτίει φόρο τιμής στον Κουστώ (και μαζί στα γκάτζετς του Αστυνόμου Σαΐνη) να δηλώσει "παρών" στο ρεύμα της εποχής -και δεν εννοώ το gulf stream. Τα ευαγγέλια των γνωστικιστών είναι της μόδας και ο χριστιανισμός είναι τόσο passe, αγάπη μου. Και ο Τζιμ, που ο κόσμος τον ξέχασε μετά τον "Τιτανικό" -κυρίως γιατί ο ίδιος ο Τζιμ ήθελε να αποτελέσει ανάμνηση για λίγο- ετοιμάζεται τώρα για τον Άρη (τον πλανήτη) και ξέρει ότι στον πέρα κόσμο δεν έχεις δουλειά αν δεν έχεις πρώτα ξεκαθαρίσει τους λογαριασμούς σου με τούτον εδώ. Τελικά, βέβαια, τα έκανε σκατά και ελάχιστα βοήθησε με τον "Χαμένο Τάφο του Ιησού" που ετοίμασε για το Discovery στο να λήξει επιτέλους το παραμύθι της θρησκείας. Αλλά ακόμη κι έτσι, το γεγονός πως ο πιο επιτυχημένος σκηνοθέτης στην ιστορία (1,8 δισ. δολάρια μάζεψε ο "Τιτανικός" το '97) καταπιάστηκε με τον έρωτα του Ιησού για τη Μαγδαληνή είναι άλλη μια ένδειξη για το ότι ο κόσμος μεγάλωσε πια και βαρέθηκε ν' ακούει για τους καλούς μάρτυρες, τους κακούς Εβραίους και τους άσχημους αιρετικούς.

Η αρχή έγινε με τον "Κώδικα Ντα Βίντσι" και την καθ' όλα επιτυχημένη εμπορικά ανάγνωση που έκανε ο Νταν Μπράουν στα γνωστικά κείμενα των πρώτων μετά Χριστόν αιώνων. Μετά, το National Geographic ξεπούλησε με το Ευαγγέλιο του Ιούδα. Και ξαφνικά ο κόσμος συνειδητοποίησε ότι πέρα από τα τέσσερα ευαγγέλια και κάτι άλλες διδακτικές αρλούμπες που αποτελούν αυτό που διαδαχθήκαμε στα Θρησκευτικά ως "Καινή Διαθήκη", υπήρχαν κι άλλοι που έγραφαν για τον Ιησού πριν δύο χιλιάδες χρόνια, που μίλαγαν για άλλους "θεούς" με παρόμοια ταλέντα (παρθενογενέσεις, μυστικούς δείπνους, θαύματα, σταυρώσεις, αναστάσεις) και που σημειολογούσαν στο πρώιμο look Τσε Γκεβάρα ένα μάγκα επαναστάτη που τα έβαζε με τους Φαρισαίους, τους Ρωμαίους και τα λιοντάρια τους.

Εννοείται ότι το στιλ "μαλλί-μούσι-σανδάλι" και την διάθεση "σε-συνετίζω-με-μια-παραβολή-ή-σε-ξεσηκώνω-με-ένα-άναθεμα" τη φορούσαν τρεις τέσσερις ακόμη Κάστρο της εποχής (ο Ιωάννης ο Βαπτιστής, για παράδειγμα, ο Μίθρας ή ο Απολλώνιος).

Ακόμη και στη Χριστοδούλεια και Ψωμιαδική μας πραγματικότητα, μοιάζει μια μεγάλη μειονότητα (που σύντομα θα γίνει πλειονότητα) να προτιμά τον αγνωστικισμό από το κατηχητικό και πρόλαβε ήδη να ξεχάσει περισσότερη θεολογία -"θεολογία" γράφω, όχι "θρησκευτικά"- απ' όση έμαθαν ποτέ οι μανάδες μας. Καθόλου τυχαίο που από τα τηγανητά κεράσια και το ιλ φλοτάντ, από τις αποτυχημένες ταινίες που έχουν για πρωταγωνιστές τους executive producers τους (δεν έβλαψε κανέναν ένα δεύτερο μεροκάματο, ε Μόργκαν Φρίμαν;) κι από την επανέκδοση του Ιουλίου Βερν, η απείρως πιο ενδιαφέρουσα προσφορά κυριακάτικης εφημερίδας αυτό το μήνα είναι τα "Βιβλικά Απόκρυφα" του Βήματος. Δες τα με διάθεση γνώσης και θα καταλάβεις γιατί αυτός που μας ορίσανε στο σχολείο σαν τον ιδρυτή του Ελληνοχριστιανισμού ήταν ένας από τους μεγαλύτερους παπατζήδες της Ιστορίας. Ο όρος "παπατζής" με το Μέγα Κωνσταντίνο, βέβαια, και την Οικουμενική του Σύνοδο αποκτά μιαν άλλη διάσταση, αφού σημαίνει "αυτός που έδωσε σ' αυτά τα αρχίδια, τους παπάδες, τη δύναμη που έχουν σήμερα". Καλά, ο τύπος μια αυτοκρατορία ήθελε να ιδρύσει και πέταξε το "εν τούτω νίκα". Πού να περίμενε ότι 1700 χρόνια μετά ο προκαθήμενος της ελληνικής εκκλησίας θα μπορούσε μόνο εν τούτω τω "Four Seasons" να απολαύσει το χαβιάρι του (που αντικατέστησε με τον καιρό το παριζάκι "Νίκα");

Πώς λέγονται οι λουκουμάδες που περπατούν;

Λουκουμάδες με μέλη

Amy Winehouse - Back to Black

Ναι, εννοείται ότι θες να τη γαμήσεις. Ακόμη κι αν δεν είναι του στιλ σου, το πρώτο πράγμα που σού 'ρχεται στο μυαλό -με του που βλέπεις αυτό το τσουλάκι με το ύφος μαλακισμένης κομμώτριας, το σουλούπι Αργεντίνας γυναίκας ναυτικού που βολεύει το μισό Λα Μπόκα του Μπουένος Άιρες και το κούνημα 16χρονης που ανακάλυψε τη μπλε Chimay και αποφάσισε να περάσει τη νύκτα μαζί της και μαζί με όλο τον κόσμο- είναι να τη γαμήσεις. Αν είσαι άντρας. Κι αν είσαι γυναίκα, πιθανότατα.

Το πρώτο που σκέφτεσαι είναι αν θα σου κάτσει, ΕΚΤΟΣ ΚΙ ΑΝ έχεις ήδη ακούσει το "Back in Black" αλλά δεν ξέρεις ότι ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ η Έιμι Γουαϊνχάουζ. Τότε απλώς απορείς που το κοντινότερο που έχεις συναντήσει ποτέ στα καλά της Αρίθα Φράνκλιν, το πιο σεξουλιάρικο από τότε που είδες live τη Μέισι Γκρέι στο Λυκαβηττό και το πιο σοφιστικέ από τον Απρίλιο του '90 που πέθανε η Σάρα Βον, τότε απλώς απορείς που όλα αυτά είναι τούτο 'δω το αυθάδικο καριολάκι. Και μένεις με το στόμα ανοικτό. Και ξαναβάζεις το CDάκι. Και πατάς και το repeat γιατί διαρκεί μόνο 40 λεπτά. Και τραγουδάς μαζί της με την προφορά του Ενφιλντ: "They tried to make me go to rehab but i said 'no, no, no'". Και την ακούς και στη Μαύρη Γάτα. Και ξέρεις ότι πια έχει νόημα ακόμη και το να βγαίνεις έξω από το σπίτι σου.

Καληνύκτα (και καλό βόλι)

Και αφού το blog πήρε μπρος και το ρολόι πήρε ανάποδες, ήλθε η ώρα να σας καληνυκτίσουμε. Σίσσυ περιμένω comment.

Κτύπα Μπουρούση

Έτσι;