Η βελόνα λέει ψέμματα. Πάρε καλλίτερα το μπλε χάπι.

Αγαπημένη μου Εϊμι,
είμαι απαράδεκτος, το ξέρω. Χίλια συγγνώμη. Εχει περάσει ένας ολόκληρος μήνας από το τελευταίο μου γράμμα, μα δεν σε ξέχασα. Απλά έμπλεξα. Με γκομενικά. Οσο κι αν θέλουμε οι άνδρες να παραμυθιαζόμαστε ότι δεν μας απασχολούν, όλα όσα έχει ξεστομίσει ο θυμόσοφος λαός περί υπερδύναμων σημείων της γυναικείας ανατομίας που μπορούν να σύρουν μέχρι και καράβι, ισχύουν και παραϊσχύουν. Τέλος πάντων, έχω ηρεμήσει τώρα, ανακάλυψα πάλι όλα αυτά που αξίζουν περισσότερο από ένα ζουμερό μπούστο (μπούστο - παγίδα, αφού 9 φορές στις 10 συνοδεύεται από απαιτήσεις δέσμευσης που δεν συμφωνήθηκαν εξ αρχής) και απολαμβάνω τα μικρά αγαθά που μπορούν να κάνουν έναν πολυάσχολο άνδρα χαρούμενο στον ελεύθερο χρόνο του: Ενα τουρνουά Pro με τους κολλητούς, ένα τιγκαρισμένο στην τεστοστερόνη, τις καταδιώξεις με supercars και τα ηχητικά εφέ DVD, ένα παγωτό που στάζει πάνω στα ξένα περιοδικά, τα οποία επιτέλους ανοίγω μετά από τόσο καιρό που στοιβάζονται παραπονεμένα στην άκρη του γραφείου μου. Ορίστε! Το παγωτό: Απλώνεις τη γλώσσα σου επάνω του και το απολαμβάνεις μέχρι να τελειώσει. Δεν θα σου γκρινιάξει αν την επόμενη φορά διαλέξεις άλλη γεύση. Και τα περιοδικά: Με μυρωδιά χαρτιού ο πλανήτης τους, πιο όμορφος και συναρπαστικός απ’ τον κανονικό, ένας πρακτικός οδηγός στο σύμπαν όπως θα έπρεπε να είναι, με τις Σκάρλετ του, τις Τζένιφερ, τις Αντζελίνες, τους ποδοσφαιριστές με τ’ άθλια κουρέματα και τα αστεία ονόματα. Να σουτάρω πλασεδάκια στον Χιγκίτα όλη μέρα και να με χειροκροτεί ερωτευμένη η Ρέιτσελ Βάις. Και το βράδυ να με κερνάει παγωτό...

Σ’ ένα απ’ τα ξεχασμένα New Yorker μου σε ανακάλυψα τις προάλλες και σε ξαναθυμήθηκα. Και δες τώρα τι σκέφτηκα: Να αρχίσω μια στήλη στο περιοδικό και να γράφω τέτοιες χαζομαρίτσες κάθε μήνα. Πώς γράφω σ’ εσένα αυτά τα γράμματα; Ε, κάπως έτσι να κλείνω το GK μ’ ένα (exitorial θα το λέω, editorial στην έξοδο του τεύχους) χαλαρό κείμενο για κορίτσια, μπάλα και χαβαλέ. Για την αγία τριάδα της αποσυμπίεσης απ’ το οκτάωρο, δεκάωρο, δωδεκάωρο καθημερινό μαρτύριο της κοινωνικής επιβεβαίωσης. Να ξαναφέρνω όλο το μήνα που περνάω -περνάμε, το ετερόκλητο μπουλούκι του GK- στο μυαλό και να αποδομώ όσα μας προκάλεσαν ένταση, χασμουρητό ή γέλιο. Και να αναστατώνω τις γυναίκες της ζωής μου με αποκαλύψεις που δεν θα μπορούσα ποτέ να τους ψιθυρίσω από κοντά.

Θα ξεκινήσω μ’ εσένα. Εδώ κι ένα μήνα σε απατώ με τη Ντάφι. Δεν είναι ότι προτιμώ τη μουσική της ή τους στίχους της -ίσα ίσα που εσύ είχες κάτι καινούργιο να προσθέσεις στη σόουλ, μια ανατρεπτική μουντζαλιά στην καρδιά και την ουσία της, ενώ εκείνη μοιάζει να διαβάζει παπαγαλία το λυσσάρι της Motown. Αλλά έχω κολλήσει με το Rockferry και ταξιδεύω συνέχεια μαζί της. Ετσι κάνουν οι άνδρες. Οταν σε απατούν, σε απατούν συνήθως με κάτι υποδεέστερο. Απλά δοκιμάζουν.

Μου έκανε εντύπωση που ο Σάσα Φρερ Τζόονς στο New Yorker ασχολείται τόσο καιρό μετά με τη μουσική σου κι όχι τα σκάνδαλά σου, αλλά -αντικειμενικά τώρα- έχεις αρχίσει να κουράζεις. Ακόμη κι εμένα που πρώτος υπερασπίστηκα το δικαίωμά σου να δοκιμάσεις όλα τα ναρκωτικά του κόσμου, αρκεί να συνεχίσεις να γράφεις αριστουργήματα για τα χάλια σου. Στα μάτια μου παραμένεις σπουδαία, απλά όλον τον Απρίλιο τον πέρασα με τη Ντάφι.

Σημείωσε κι άλλη μία απάτη: Εχω πάρει αναβολικά! Ηταν ανάμεσα σε δύο αγώνες εκτός προγράμματος όταν έκανα μια ένεση τεστοστερόνης. Placebo στην ουσία, μπας και το μυαλό μου νομίσει ότι έγινα Μπεν Τζόνσον ξαφνικά. Αλλά η βελόνα είπε ψέματα και βγήκα κάτι σαν 6ος, 7ος, δεν θυμάμαι, έχει περάσει μια δεκαετία από τότε που σταμάτησα τον στίβο. Πρέπει να είμαι ο μόνος που το παραδέχεται, βέβαια. Εχω βαρεθεί να βλέπω στην τηλεόραση αυτές τις μέρες τις ίδιες «αποκαλύψεις» για την Ανατολική Γερμανία, τα ίδια πρόσωπα που μιλάνε για το τι βρώμικο συμβαίνει στον αθλητισμό, γύρω τους αλλά όχι μέσα τους, και τα ίδια απογοητευμένα παιδάκια να κατηγορούν αυτούς που πέτυχαν επειδή πήραν το μπλε χάπι. Κι έχω βαρεθεί να βλέπω τους δημοσιογράφους να νομίζουν ότι ακόμη μπορεί να σοκάρουν κόσμο μ΄ αυτά. Ο κόσμος ξέρει. Δοκίμασε κι ο ίδιος το μπλε χάπι κάποια στιγμή -αλλά δεν μπήκε στο Matrix. Δοκίμασε σεξ με άλλη γυναίκα και κόλλησε ΣΜΝ, δοκίμασε το 4-3-3 κι έφαγε επτάρα στο Pro, δοκίμασε χωνάκι παγωτό και λερώθηκε - αλλά επιβίωσε. Οχι ότι δεν υπάρχει παραμύθι στον αθλητισμό, αλλά οι παραμυθάδες δεν είναι ούτε οι αθλητές ούτε οι προπονητές τους...

Τώρα που το σκέφτομαι, τούτο εδώ το γράμμα είναι ό,τι πρέπει για τη νέα μου στήλη. Ετσι κι αλλιώς εσύ μάλλον δεν τα διαβάζεις. Δεν μου απάντησες ποτέ. Ρε μπας και σε πειράζει που γράφω και σ’ άλλες;

Δικός σου για πάντα,
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΧΡΙΣΤΟΠΟΥΛΟΣ

(Exitorial, GK Μαΐου)