H παρεξήγηση για τη Eurovision

Έχω κάτι φίλους, αυθεντίες σε θέματα ποπ κουλτούρας, που παρακολουθούν μετά μανίας τους διαγωνισμούς της Eurovision, όχι με τον τρόπο που το κάνει το δελτίο του Star, αλλά κανονικά. Προς στιγμήν, προσπάθησαν να με μπερδέψουν - ορκίζονται ότι το κριτήριο που κυρίως παίζει ρόλο στο διαγωνισμό είναι το τραγούδι, η μελωδία, ο ρυθμός, η ερμηνεία. Όλα τα άλλα, το σόου, το camp, η γεωπολιτική (ήμαρτον), δεν παίζουν ρόλο. Άκουσα με προσοχή όσα είχαν να πουν - κι έκανα μια πρόχειρη επανάληψη στην ιστορία του "θεσμού". Και κατέληξα εκ νέου στο αρχικό μου συμπέρασμα. Ότι, αν αντιμετωπίσουμε τη Eurovision σαν κανονικό διαγωνισμό ποπ κι ελαφρού τραγουδιού, θα πρέπει να παραδεχτούμε την πλήρη αποτυχία του. Γιατί στα πενηνταδύο χρόνια του διαγωνισμού, έχει βγει από τις τάξεις του μόνο ένα (αριθ.1) πραγματικά επιτυχημένο, διαχρονικό ποπ τραγούδι - κι αυτό δεν κέρδισε, ήρθε τρίτο: το Volare. Από τους νικητές δε, μπορεί να αναφέρονται συνέχεια ως παράδειγμα οι Abba, αλλά, μεταξύ μας, το Waterloo είναι μια από τις ήσσονες στιγμές μιας καριέρας που μας χάρισε ύμνους μιας ιδιοφυέστατης ποπ, όπως το Gimme Gimme Gimme, το Take a chance on me, το Dancing Queen. Προσωπικά, μόνο ένα από τα εκατοντάδες αυτά τραγούδια εκτιμώ πραγματικά, το Poupée De Cire, Poupée De Son, μια σύνθεση του Σερζ Γκενσμπούρ που χάρισε την νίκη στη Φρανς Γκαλ (ένα αρχετυπικό Ye-Ye Girl) και το Λουξεμβούργο το 1965. Το τραγούδι ακούγεται φρεσκότατο και σήμερα, για την περίσταση όμως το βρήκα σε μια εκτέλεση από τους Arcade Fire, την οποία αφιερώνω σε όσους ντρέπονται, αλλά θα μείνουν μέσα απόψε να βυθιστούν στο αθάνατο eurotrash.