Culture Overdose (kids, don't try this at home)

Έβρεχε του σκοτωμού, εκείνο το πρωί, παρ' όλα αυτά δεν το βάλαμε κάτω. Πήραμε τις ομπρέλες μας (που τις διέλυσε ο αέρας), πήραμε τραίνα και λεωφορεία και στις 12 ήμασταν στο δισκάδικο "J&R", όπου εκείνη την ημέρα έβγαινε για πρώτη μέρα σε κυκλοφορία το "Yesterday, You Said Tomorrow", το τελευταίο άλμπουμ του Κρίστιαν Σκοτ. Ο ίδιος ο "σημαντικότερος-τζάζμαν-κάτω-των-30 ετών" βρισκόταν εκεί με την καταπληκτική του μπάντα, γιορτάζοντας την κυκλοφορία με ένα 40λεπτο σετ, που περιλάμβανε τρία μόλις τραγούδια - ένα δικό του, την ήδη συζητημένη διασκευή του στο "Eraser" του Τομ Γιορκ και μια εκρηκτική διασκευή στο E.S.P. του Γουέιν Σόρτερ, που του επέτρεψε να δείξει την κλάση του και να ενθουσιάσει τους - καμιά τριανταριά - φαν που είχαν μαζευτεί εκείνο το βροχερό πρωινό στον δεύτερο όροφο του δισκάδικου. "Ακόμη και στη Νέα Υόρκη μειοψηφία είσαι, αγάπη μου", με περιέπαιξε η γυναίκα της ζωής μου. Ο Κρίστιαν Σκοτ είναι ένας μάλλον τσαμπουκαλής μουσικός που δεν σέβεται κανέναν και τίποτε στο τζαζ κύκλωμα (κι αυτό είναι ένα από τα προσόντα του), αλλά από κοντά είναι συμπαθέστατος. Όταν τού έδωσα το cd να μού υπογράψει το εξώφυλλο, τού θύμισα ότι έχουμε επικοινωνία στο Twitter και κανονίσαμε να τα πούμε και τηλεφωνικά, για ένα από τα προσεχή τεύχη του "Jazz & Τζαζ". Ήμουν πανευτυχής.
Βγήκαμε από το δισκάδικο και έβρεχε ακόμη - λιγότερο όμως - οπότε ψάξαμε για ένα ακόμη μέρος που να μας προστατεύσει από την βροχή. Ποιο καλύτερο από το σημαντικότερο μουσείο μοντέρνας τέχνης του κόσμου; Πολύ περισσότερο δε που φιλοξενούσε μια μεγάλη έκθεση-αφιέρωμα στον Τιμ Μπέρτον.
Ως φετιχιστής - και φαν της Μισέλ Φάιφερ - δεν έχω ξεπεράσει ακόμη το ότι είδα με τα ίδια μου τα μάτια την στολή που φορούσε ως Catwoman στο (αξεπέραστο) Batman Returns, το λιγότερο σημαντικό από τα εκθέματα του συναρπαστικού αφιερώματος, που περιλάμβανε ακόμη και τα σημειωματάρια του Μπέρτον, όταν απλώς ονειρευόταν να δουλέψει για την Disney. Αλλά δεν ήταν αυτή η σημαντικότερη από τις εκθέσεις του Μουσείου. Αυτή πρέπει να ήταν η εκθεση του Γουίλιαμ Κέντριτζ, ενός καλλιτέχνη τον οποίο, ομολογώ, αγνοούσα, αλλά με λύγισε η δύναμη του έργου του. Δεν μπορώ να πω το ίδιο για την αναδρομική της Μαρίνα Αμπράμοβιτς, που περιλάμβανε βίντεο από παλιές της περφόρμανς - και αναπαραστάσεις μερικών από αυτές, από νεαρούς καλλιτέχνες (μοντέλα;). Η ίδια η Αμπράμοβιτς, με το ίδιο γυάλινο βλέμμα της ψυχοπαθούς (TM) βρισκόταν στο μουσείο για την περφόρμανς "the artist is present", στην οποία καλούσε τους επισκέπτες να κάτσουν απέναντί της σιωπηλοί, για όσο αντέξουν (ή μέχρι να γελάσει κάποιος πρώτος, δεν είμαι σίγουρος - αν και δεν νομίζω ότι η Αμπράμοβιτς έχει γελάσει ποτέ).
Mε το σύνδρομο του Στεντάλ να μας έχει κάνει το κεφάλι καζάνι και το στομάχι κόμπο (ή το αντίθετο), κατευθυνθήκαμε προς το "Magnolia Bakery", να κάνουμε κάτι για το στομάχι, τουλάχιστον - ένα red devil cupcake (με κρέμα βανίλια), ας πούμε, για να ανεβάσει τα επίπεδα της γλυκόζης στο αίμα, και να μας δώσει ενέργεια για αυτό που θα επακολουθούσε.
Το ραντεβού μας ήταν στο θέατρο Cort, όπου ένας εκλεκτός θίασος ανέβασε το κλασικό πλέον "View From the Bridge", του Άρθουρ Μίλερ, αυτήν την αρχαία τραγωδία δωματίου, που αναμοχλεύει την παθογένεια των μικρών κοινωνιών (και δεν υπάρχει μικρότερη κοινωνία από μια οικογένεια).
Η διαφημιστική επιγραφή έχει δίκιο: η λατρεμένη Σκάρλετ ήταν πράγματι μια αποκάλυψη. Το ότι την αγαπώ είναι γνωστό, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι θεωρώ ότι είναι καλή ηθοποιός (η αλήθεια είναι ότι, με εξαίρεση το Match Point και το Lost in Translation, όπου αλλού την έχω δει είναι κάτω του μετρίου). Εδώ όμως άλλαξα γνώμη. Παίζοντας ένα καταπιεσμένο κορίτσι που χάνει σταδιακά την αθωότητά του στο Μπρούκλιν του '50, ήταν συγκινητική, με εντυπωσιακή εκφορά και ακόμα πιο δουλεμένη κινησιολογία. Η χημεία της με τον - καταπληκτικό, πάντα, έτσι κι αλλιώς - Λιβ Σράιμπερ ήταν εκρηκτική. Έκοβες την ένταση με το μαχαίρι.
Βγαίνοντας από το θέατρο ήμασταν ήδη αποκαμωμένοι - και θεονηστικοί. Μπήκαμε στο πρώτο ταξί που βρήκαμε και κατευθυνθήκαμε νότια, στο "Balthasar", για να στυλωθούμε με κρεμμυδόσουπα και ό,τι άλλο γαλλικό πιάτο είχε εξαμερικανίσει ο σεφ. Ήμασταν στο σωστό μέρος, κάτι που επιβεβαιώθηκε όταν άνοιξε η πόρτα και μπήκε ο Λάρι Ντέιβιντ. Ακριβώς ο άνθρωπος που θέλεις να δεις στο τέλος μιας τέτοιας μέρας...
(Και για όποιον δεν κατάλαβε, έχω ήδη δύο εβδομάδες που γύρισα από την Νέα Υόρκη και ακόμη δεν έχω συνέλθει - αλλά δεν θα επανέλθω, το υπόσχομαι. Θα υποφέρω σιωπηλά).