Είμαστε όλοι σουφιανιστές

Αν υπήρχε έστω και μία αμφιβολία ότι ο Σούφιαν Στίβενς είναι παιδί ενός ανωτέρου θεού ή πρώτος ξάδελφος του Σούπερμαν, ήλθε το τρίμηνο Αύγουστος - Οκτώβριος 2010 να την ξεθεμελιώσει για τα καλά, φυσώντας με μανία εννιάμισι μποφόρ μέσα στον χνουδωτό της κλέφτη που τρύπωνε απρόσκλητος και έσπερνε ανόητες σκέψεις στα μυαλά (και τα αυτιά) μας. Πρώτα το -ο Θεός να το κάνει- ΕΡ των 59 λεπτών και 15 δευτερολέπτων στο τέλος του καλοκαιριού κι έπειτα το -από πού μας έκασε τώρα κι αυτό;- άλμπουμ του στην καρδιά του φθινοπώρου ήλθαν και του φόρεσαν δύο πολύχρωμα φτερά, με τα οποία πέταξε με την χαρακτηριστική άνεση του ανθρώπου που δεν πολυνοιάζεται κιόλας ως τον Όλυμπο της μουσικής παραγωγής για το 2010. Κι αν οι Arcade Fire έχουν βγάλει χωρίς αμφιβολία το άλμπουμ της χρονιάς για φέτος, ο Σούφιαν Στίβενς -που μόλις πέρσι μας πρόσφερε και το BQE, εκείνον τον δίσκο κλασικής μουσικής- έχει συνεισφέρει στην πρώτη πεντάδα όχι με ένα, αλλά με δύο all time classics!

Sufjan Stevens
All Delighted ΕΡ
(Αύγουστος 2010)

Με διάρκεια ελάχιστα κάτω της μίας ώρας, δυσκολεύεσαι να το πεις ΕΡ. Έχει μόνο 8 τραγούδια μεν, αλλά οι δύο εκδόσεις του ομώνυμου, μαζί με το επικό "Djohariah" που κλείνει το δίσκο φτάνουν τα 37 λεπτά μουσικής από μόνα τους... Όλο το ΕΡ διακατέχεται από ένα "αποκαλυπτικο" και σχεδόν "υμνείτε τον Κύριον" mood, από αυτά μέσα στα οποία ο Σούφιαν μεγάλωσε, λόγω των πνευματικών κοινοτήτων που τον έτρεχαν οι γονείς του (όχι χριστιανικών, όπως πολλοί πιστεύουν εσφαλμένα, λόγω εκείνου του πενταπλού χριστουγεννιάτικου CD που είχε εκδώσει στα μέσα της περασμένης δεκαετίας, αλλά διαθρησκευτικών...). Τα gospel στοιχεία είναι αρκετά, αλλά όχι τόσο επιβλητικά που να σβήνουν την προσωπικότητα του Σούφιαν που κυριαρχεί με τις εμμονές της και την λατρεία της στο πάντρεμα των ειδών και το μαεστρικό φινίρισμα του κάθε μπολιάσματος που επιχειρεί. Με αρκετά στοιχεία από μοντέρνα φολκ και μια αρκετά σαφή στροφή προς έναν σύνθετο ηλεκτρονικό ήχο, μπορεί να ξενίζει όποιους φίλους του ήλπιζαν μια επιστροφή στην πιο απλή ποπ που έπαιζε παλιότερα, αλλά είπαμε, το "All Delighted People" ήταν ένα ΕΡ με το οποίο ο μάγος Στίβενς ήθελε απλά να μας προϊδεάσει για το ερχόταν σε δύο μήνες...

Sufjan Stevens - All Delighted People (Live)

Sufjan Stevens
The Age Of Adz
(Οκτώβριος 2010)

Άπειρα στρώματα έμπνευσης, πλεγμένα με αριστοτεχνική μαεστρία στον εξελιγμένο αργαλειό του Σούφιαν Στίβενς. Πιο χαρακτηριστικά της (νέας, ακόμη μίας) στροφής του σε καινούργιους πλανήτες: Τα ηλεκτρονικά μπιπ, φίου, τσαφ και λοιπά εφέ. Η μανία με τα drum machines. Το χορωδιακό τραγούδισμα και γενικά τα πομπώδη φωνητικά. Oι προσεγμένες μέχρι αηδιαστικής λεπτομέρειας ενορχηστρώσεις. Ο ύμνος εις τον Κύριον, τον όποιον Κύριον, που είχε ποτίσει το προ διμήνου ΕΡ (δες ακριβώς από πάνω) δίνει τώρα την σκυτάλη σε πιο μπερδεμένα υπαρξιστικά ζητήματα, που η μουσική του Στίβενς τα εκφράζει ιδανικά. Τραβάς το ένα στρώμα, όταν ξεμπερδέψεις μαζί του, και έρχεται το επόμενο να σε ξαναρουφήξει βαθιά σε μια ανακατεμένη θάλασσα, που όμως ξέρεις ότι δεν είναι επικίνδυνη, γιατί αυτός που υμνούσες στο ΕΡ είναι κάπου εκεί και θα έλθει να σου τραβήξει το χέρι την κρίσιμη στιγμή. Αυτός ή ο Σούπερμαν, γιατί ο Στίβενς, είπαμε, έχει συγγένεια κι από εκείνη την πλευρά. Τι μουσική είναι τελικά αυτή που ακούγεται στο "The Age Οf Adz"; Χμ. Να την πούμε ηλεκτρονικο-ορχηστρική ψυχεδελική σπουδή πάνω στην dream pop; Κάπως έτσι...

Sufjan Stevens - Too Much (Live)


Antony & The Johnsons
Swanlights
(Οκτώβριος 2010)

Γιατί ρε Άντονι; Και τα τρία προηγούμενα άλμπουμ σου τα είχα στο εικονοστάσι μου, τα θεωρούσα τεράστιες εμπειρίες από τα naughties, μουσική για να με κάνει καλλίτερο άνθρωπο, να μου διδάσκει πως τα στραβά και τα τραγικά θα είναι πάντα εκεί και δεν μπορεί κανείς να τα αποφύγει, γι' αυτό πρέπει να είναι πάντα προετοιμασμένος. Και τώρα, που αποφάσισες ότι ό,τι είχες πια να πεις πάνω σε αυτό το θέμα -ή που, χάρη και στην επιτυχία και την δημοσιότητά σου, κατάφερες να σκοτώσεις του δαίμονές σου κι εσύ-, αρχίζεις ξαφνικά ν' αφήνεις τις κουρτίνες μισάνοικτες, να μπαίνει μέσα λίγο φως, αρχίζεις να χαμογελάς, αρχίζεις να γλυκαίνεις το τρέμουλο της καστράτο φωνής σου, γιατί το κάνεις τόσο ανέμπνευστα;

Στο "Swanlights" με ενοχλεί περισσότερο από όλα το ότι ώρες ώρες κολλάει σε μία νότα, σε μία λούπα, σε μία λέξη ή φράση, που την επαναλαμβάνει αφηρημένα, σαν παλαβός σε ψυχιατρείο που κυττάζει τα αίματα στον τοίχο από το κεφάλι ενός άλλου ψυχάκια που πήγε και το κοπάνησε με μανία -ή βρήκε ένα όπλο και του χάρισε μια τρύπα. Έχει ένα θετικότερο τελικό μήνυμα από τα τρία προηγούμενα (αριστουργήματά του), αλλά φαίνεται πως το "ευχάριστο" δεν είναι μια λέξη που ο Άντονι Χέγκαρτι μπορεί να επεξεργασθεί με επιτυχία. Εξ ου και τα δύο - τρία καλά κομμάτια του άλμπουμ (ξεχωρίζω τα "I'm In Love" και "Christina's Farm") είναι τα πιο σκοτεινά και στενόχωρά του. Με ενοχλεί, βέβαια, και το γεγονός ότι πια δεν θα μπορώ να τον υπερασπισθώ απέναντι σε όσους κατηγορούν τη λυγμολαλιά του και τη μανιέρα του. Γιατί εδώ δεν είχαν κανένα λόγο ύπαρξης. Και δεν έχει καμμία ύπαρξη η μουσική του ιδιοφυία που ήταν τόσο, μα τόσο αναγκαία για το μεγαλεπήβολό του σχέδιο να βγει από την τρύπα του και να ανεβεί επιτέλους στην επιφάνεια. Γιατί ρε Άντονι; (encore)

Antony & The Johnsons - Thank You For Your Love

Belle & Sebastian
Write About Love
(Οκτώβριος 2010)

Κάθε φορά που οι Belle & Sebastian κυκλοφόρησαν κάτι καινούργιο μέσα στην δεκαετία που μας πέρασε έσπευσα με ενθουσιασμό μικρού παιδιού να το αποκτήσω, ονειρευόμενος τις άπειρες ώρες που θα βυθιζόμουν στο εθιστικό παιχνίδι τους, όπως με εκείνες, τις πρώτες του εκδοχές από τα μέσα των '90s. Πάντα έμενα με τη γλύκα. Όχι ότι τα άλμπουμ ήταν άσχημα, αλλά πού ήταν εκείνη η ξέφρενη ειλικρίνεια του "Tigermilk", του "If You're Feeling Sinister" ή του "The Boy With The Arab Strap" που ευθύνονται στο μέγιστο βαθμό για το ότι κατάφερα επιτέλους να απεξαρτηθώ από το metal και να εκτιμήσω και άλλα είδη μουσικής. Ναι, οι B&S είναι η αγαπημένη μου ποπ μπάντα όλων των εποχών (μαζί, βεβαίως, με τον Νιλ Χάνον και τους Divine Comedy) και ναι, κάθε φορά που έβγαζαν ένα νέο άλμπουμ στα '00s, το μόνο που κατάφερναν τελικά ήταν να μου δώσουν μια καλή αφορμή να ξαναλιώσω τα τρία πρώτα τους...

Αυτές τις μέρες συλλαμβάνω τον εαυτό μου στο αυτοκίνητο να τραγουδάει όλο κάτι "Fox In The Snow" και "It Could Have Been A Brilliant Career". Τι σκατά έχει συμβεί; Μα φυσικά, οι Belle & Sebastian κυκλοφόρησαν καινούργιο άλμπουμ. Και οι δισκοκριτικοί το υποδέχτηκαν με φρενήρη ενθουσιασμό. Και έσπευσα να το αποκτήσω με τις γνωστές προσδοκίες. Αλλά δεν... Ξέρεις, δεν είναι κακό. Ίσα ίσα, είναι καλό, χαρούμενο και ανεβαστικό. Αλλά είναι εφήμερο. Είναι για να σου φτιάχνει τη διάθεση όταν ο καιρός μουρτζουφλιάζει πάρα πολύ και ο ήλιος δεν λέει να βγει, αλλά μόλις ο ήλιος όντως βγαίνει, δεν το χρειάζεσαι πια. Παίρνεις το αμάξι και φεύγεις για την ύπαιθρο. Και στο δρόμο ακούς κι ένα "We Rule The School" για ξεκαύλωμα.

Belle & Sebastian - Write About Love (Live)

Zola Jesus
Stridulum ΙΙ
(Οκτώβριος 2010)

Η Ζόλα Τζίζους είναι η νέα Ελίζαμπεθ Φρέιζερ; Η νέα Σιούξζι; H νέα Αδαμαντία Γκαλάς; Να ξεχάσουμε την Bat For Lashes και όλες όσες "νέες τέτοιες" ήταν κι εκείνη πριν δυο-τρία χρόνια; Είναι τόσο επιβλητική η φωνή της Ζόλα, έχει τέτοιο σθένος, τέτοιο φρενήρη στροβιλισμό, που κανείς δεν θα σε κατηγορήσει αν την συγκρίνεις άμεσα με τα ως άνωθι ιερά τέρατα. Ναι, ξέρω, παντού ακούς για ένα από τα άλμπουμ της χρονιάς, γιατί εγώ τώρα σου γράφω μόνο για τη φωνή της; Πάμε πάλι από την αρχή, λοιπόν: η Ζόλα Τζίζους είναι η νέοι Cocteau Twins, οι νέοι Dead Can Dance, οι νέοι Siouxsie & The Banshees; Όχι, δεν είναι, ειδικά οι νέοι Cocteau Twins με το ηχόχρωμα των οποίων βάφει και τα δικά της τοπία με ειδωλολατρικό φανατισμό, δεν είναι. Αλλά δεν είναι ακόμη. Γιατί η κατά κόσμον Νίκα Ρόζα Ντανίλοβα από το Φοίνιξ της Αριζόνας έχει αυτή την απίθανη, αναθεματισμένα παρανοϊκή ηλικία για άνθρωπο που γράφει τέτοια τραγούδια: 21! Κι αν το περσινό "The Spoils" έκανε μεν μια αίσθηση με το θράσος του, αλλά δεν είχε ολοκληρωμένες ιδέες, το φετινό της EP "Valusia" ήταν αυτό που χάραξε τη γραμμή και όρισε πως το ζητούμενο είναι η αναβίωση των Cocteau Twins.

Και μετά ήλθε το άλμπουμ, το "Stridulum II" και η γραμμή έγινε ολόκληρο τείχος, πίσω από το οποίο η Ζόλα δεν ήθελε πια να ρίχνει ούτε μια ματιά. Αν αυτό το κορίτσι χαράσσει τόσο θεληματικά την πορεία της, παίζοντας εντός των κανονισμών και αποδεικνύοντας ότι είναι άψογα διαβασμένη, σερβίροντας τραγούδια καθ' όλη την διάρκεια του έτους, σε έναν παραγωγικό οργασμό που η ηλικία της επιτρέπει και οι μεγαλύτεροί της εκλιπαρούν να έχουν, πόσο λαμπρό προδιαγράφεται το μέλλον της; Υπέρλαμπρο, έχω να πω, ακόμη πιο λαμπρό απ' όσο προμηνύουν τα αριστουργήματα "Night" και "Lightsick", αρκεί να μην καεί η ίδια μέσα στην πολυπραγμοσύνη της. Α, και να κόψει τα φαλτσαρίσματα όταν τραγουδάει ζωντανά και δεν έχει την παραγωγή να της τα κόβει sur mesure.

Zola Jesus - Night (Live)


Blonde Redhead
Penny Sparkle
(Σεπτέμβριος 2010)

Δύο είναι τα ερωτήματα που θέτει το τελευταίο άλμπουμ των γιαπωνεζοϊταλών. Και τα θέτει αμφότερα στους φίλους της μπάντας. Διότι -φαντάζομαι ότι- με ένα δισκάκι χωρίς διακριτό hit, χωρίς ένα κομμάτι γραμμένο για να ξεχωρίζει κάπως, δεν μπορείς να πολυψάχνεσαι για νέο κοινό, ειδικά στη λιμνούλα της ποπ όπου έχεις αρχίσει πια να πλατσουρίζεις για τα καλά.

Ερώτημα 1ον: Προτιμάς τους Blonde Redhead του α λα Sonic Youth παρελθόντος τους ή τούτους εδώ, τους ηλεκτρονικούς, τους ας πούμε dream trip hop; Όποιος απαντάει "Sonic Youth και άγιος ο Θεός" δεν χρειάζεται να προχωρήσει καν στον 2ο ερώτημα. Έχει ήδη αφορίσει την μπάντα και ψάχνει για άλλες αναφορές στο θορυβώδες ροκ των τελών της δεκαετίας του '80, ονειρευόμενος όπως πάντα τη νύκτα που θα περάσει αγκαλιά με το δεξί μπούτι της Κιμ Γκόρντον. Όποιος ξεροχύνει με την ιδέα της dream pop, με ακολουθεί στο επόμενο βήμα.

Ερώτημα 2ον: Είναι, λοιπόν, το "Penny Sparkle" ένα άλμπουμ που ν' αξίζει την εκσπερμάτισή σου; Τσου, εξ ου και τα δυόμισι αστεράκια. Οι Blonde Redhead παρά το ένδοξο παρελθόν τους, και προς τιμήν τους, συνεχίζουν να πειραματίζονται με νέα πράγματα, απλά εδώ το κάνουν ικανοποιητικά και μόνον. Δεν μπορούν να χειριστούν με δημιουργικότητα το νέο τους ήχο, και ακούγονται κάπως μονότονοι και προβλέψιμοι.

Robert Plant
Band Of Joy
(Σεπτέμβριος 2010)

Ας ξεκολλήσουμε πια από το λεντζεπελινικό του παρελθόν, που επικρέμαται απειλητικό πάνω από κάθε ξεπόρτισμα του 62χρονου Βρετανού προς ο,τιδήποτε πιο αμερικάνικο, πιο παραδοσιακό, λιγότερο πομπώδες από το σκληρό ροκ με το οποίο έγραψε ιστορία στα late '60s / early '70s. Γιατί ο Ρόμπερτ Πλαντ είναι ένας σπουδαίος καλλιτέχνης, και επιμένω στη λέξη "καλλιτέχνης", που τού αξίζει μια θέση στο hall of fame και αυτόνομα, χωρίς το υπόλοιπο φάντασμα των Led Zeppelin να στοιχειώνει το δικό του παραμύθι.

Robert Plant - Angel Dance

Το "Band of Joy" είναι ένα υπέροχο κοκτέιλ από φολκ και μπλουζ του αμερικάνικου νότου, μπερδεμένα με γνήσιο ροκ εν ρολ, με τον τρόπο που το έκαναν παλιά, ξέρεις, τον καλό, που παρ' ότι δεν φέρνει απολύτως τίποτε καινούργιο μουσικά (μόνο ένα κομμάτι είναι δικό του, τα υπόλοιπα ανήκουν στους Los Lobos, τον Townes Van Zandt, τους Kelly Brothers και άλλους, εξ ου και τα τέσσερα -και όχι παραπάνω- αστεράκια), είναι τόσο άψογα εκτελεσμένο, από τον κορυφαίο bartender του είδους του. Έναν άνθρωπο που δεν κομπλεξαρίστηκε ποτέ τόσο ώστε να βάλει διακριτικές γραμμές απέναντι στο αμερικανικό και το βρετανικό φολκ, για παράδειγμα, κι έναν performer που ξέρει πολύ καλά, μετά από 45 και βάλε χρόνια καριέρας, να βγάζει από κάθε κομμάτι το πιο γλυκό του νέκταρ. Κάπως έτσι ηχογραφήθηκε και το "Band Of Joy" (που, παρεμπιπτόντως ήταν το όνομα του πρώτου γκρουπ του Πλαντ, που έπαιζε psycho-folk κάπου το '64, όταν ήταν 16 ετών), με πολύ μεράκι και πολύ κέφι. Για τους μεγαλύτερους σε ηλικία ή τους κολλημένους με τον αμερικανικό νότο, πέντε αστεράκια για πλάκα...

Robert Plant - Monkey (Live)

Beach Fossils
Beach Fossils
(Ιούλιος 2010)

Σε μια χρονιά όπου η σερφάδικη lo-fi indie pop είχε την τιμητική της (με Drums, Surfer Blood για τους οποίους σας τα έγραφα εδώ, Love Is All και Dum Dum Girls εδώ, αλλά και Best Coast που ακολουθούν ακριβώς από κάτω), οι Beach Fossils είναι ο αδύναμος κρίκος και βασικά πρέπει να εκδιωχθούν πάραυτα από το σπίτι του Big Brother. Κάνουν αυτό το νέο "παλιακό" άκουσμα να μοιάζει με αγγαρεία, με ανάγκη απλά να ακολουθήσουν το hype, γιατί ναι μεν ήθελαν να δείξουν ότι ξέρουν να γρατζουνίσουν τις κιθάρες τους, αλλά δεν ήξεραν με τι σκατά μουσική να το κάνουν. Ναι, είναι σαν απολιθώματα θαμμένα κάτω από την άμμο μιας παραλίας. Και καλό είναι να μείνουν εκεί θαμμένοι.


Best Coast
Crazy For You
(Ιούλιος 2010)

Τι έγραφα παραπάνω για κάτι απολιθώματα στης σερφάδικης ροκ των '60s σε μια παραλία; Απολιθώματα που δεν αξίζει να ασχοληθείς μαζί τους και να χάσεις το ωραίο το κύμα και το ταξιδάκι με το σανίδι σου πάνω του; Ε, λοιπόν, άκουσέ με και πήγαινε στην καλλίτερη παραλία. Oι Best Coast, χάρη και στα φωνητικά της Μπέθανι Κοζεντίνο που τη φαντάζομαι σαν την Τουίγκι ή σαν την Χλόη Λιάσκου με μαγιό μυτερό να χοροπηδάει χαρούμενη στην άμμο (και γι' αυτό δεν την γκουγκλάρω, μη μου χαλάσει η φαντασίωση) είναι οι πιο αποδοτικοί σε επίπεδο rip curl αναβιωτές του είδους που τόσο hype τραβάει πάνω του φέτος. Παίζουν πάναπλη μουσική, τραγουδούν εντελώς πρωτοεπίπεδα ρεφρέν ("Σ' αγαπώ", "Μου λείπεις" και τέτοια), αλλά ρε φίλε από αυτό το είδος της μουσικής δεν περιμένεις καμμιά βαθιά φιλοσοφία. Να το ακούς τέρμα στο αυτοκίνητο ξέγνοιαστος θες, όσο γκαζώνεις για να προλάβεις το κύμα -ή τον αέρα, εμείς οι γουιντσερφάδες.


Circa Survive
Blue Sky Noise
(Απρίλιος 2010)

Αν τσιμπήσεις από την σχεδόν δακρύβρεχτη ιστορία του frontman των Circa Survive, του ταλαίπωρου Άντονι Γκριν που στον δρόμο για το τρίτο άλμπουμ αυτής της emo μπάντας, έφτασε μέχρι και σε ψυχιατρική κλινική, τότε το "Blue Sky Noise" μπορεί και να σου φανεί συγκινητικό. Με τόσο πόνο όμως, βιωμένο από το ίδιο το γκρουπ στο μέγιστο βαθμό, δεν θα έπρεπε να σε κάνει κι εσένα να συμπάσχεις; Τουλάχιστον στο ίδιο επίπεδο που το κατάφερνε το "Black Parade" των My Chemical Romance, το κατ' εμέ σημείο αναφοράς για το emo rock; Άσε λοιπόν τις παπαριές περί ψυχικών παθών στην άκρη (εξ άλλου, οι μισοί από τους μουσικούς που λατρεύουμε, τα έχουν τα θεματάκια τους έτσι κι αλλιώς, οπότε μην ψαρώνεις) και κρίνε αυτό το δισκάκι με βάση τη μουσική του αξία και μόνο. Ναι, ώρες ώρες μοιάζει να πλανάρει στα οργισμένα κύματα του πελάγους των Mars Volta, αλλά -κακά τα ψέμματα- υπάρχουν και στιγμές που βαλτώνει στον οχετό της emo pop και των Tokio Hotel. Ευτυχώς, οι τελευταίες είναι ελάχιστες, και τελικά το πιο μεγάλο "μείον" του "Blue Sky Noise" είναι η κάπως μεγάλη διάρκειά του (μια ώρα παρά ενάμισι λεπτό) που για ένα είδος μουσικής, που κανονικά πρέπει να σε αρπάζει από τα μούτρα, να σε κουνάει πάνω κάτω κι αριστερά δεξιά με βία και να σου σερβίρει και κανα δυο χαστουκάκια στο φινάλε, μου φαίνεται κάπως τραβηγμένη. Γιατί το πολύ το κύριε ελέησον το βαριέται και ο ιερεύς, όπως έχει πει ο προπάππος μου ο Θυμόσοφος Λαός.


Grinderman
Grinderman 2
(Σεπτέμβριος 2010)

Έχω την αίσθηση ότι στη Ελλάδα δεν πρέπει να έχει γραφτεί ποτέ ούτε μια αράδα λέξεων που να περιέχει κάτι το έστω μέτριο για τον Νικ Κέιβ. Ας είναι, λοιπόν, η επόμενη πρόταση αυτού του post η πρώτη που θα το κάνει: Δεν τρελλάθηκα με τo "Grinderman 2". Ναι, είναι κτηνώδες, κιθαριστικά επιβλητικό, βίαιο, παρεΐστικα κακιασμένο, σκοτεινό και τρομακτικό (όχι βέβαια όσο οι δουλειές του Κέιβ με τους Bad Seeds), αλλά γιατί όλοι αυτοί οι χαρακτηρισμοί να πρέπει να σημαίνουν ένα σπουδαίο άλμπουμ κι όχι απλά ένα κτηνώδες, βίαιο, σκοτεινό κλπ κλπ κλπ ροκάκι από αυτά που ο Κέιβ ξέρει μεν να κάνει καλά, αλλά που δεν είναι δα και τίποτε το καινούργιο, ούτε τίποτε το ξεσηκωτικό; Το "Grinderman 2" για μένα είναι αυτό που είναι: ένα side project, ένα τζαμάρισμα, ένα ξεφλόκιασμα. #peste_na_me_fate.


TI ΑΛΛΟ ΑΚΟΥΣΑ ΤΟΝ ΟΚΤΩΒΡΙΟ:
Eels - Tomorrow Morning: Είχα δει ζωντανά τους Eels στη Μαδρίτη, στις 22 Νοεμβρίου του 2001. Κόντεψε να με πάρει ο ύπνος. Αργόσυρτο είναι και τούτο εδώ. Δεν κάνει για live, αλλά για να κάτσεις να ενδοσκοπήσεις με ένα μείγμα indie rock, folk pop και electro gospel, είναι μια χαρά. Τρία αστεράκια. Emeralds - Does It Look Like I'm Here?: Οι Animal Collective συναντούν τον Μπράιαν Ίνο. Κάτι τέτοια είναι μόνο για τους φανατικούς του είδους. Εγώ πάω για ύπνο. Δυόμισι αστεράκια. / Julian Lynch - Mare: Κάτι μεταξύ Σκάουτ Νίμπλετ και Άριελ Πινκ. Αργό, εντελώς lo-fi, συγκεχυμένο ώρες ώρες, δηλαδή ό,τι πρέπει για πολλά ποντάκια στην κλίμακα Πίτσφορκ (και τ' αρχίδια μου). Δεν τσιμπάμε και του αφήνουμε μόλις... Δυόμισι αστεράκια. / Tracy Bonham - Masts Of Manhatta: Έξυπνο, σπιρτόζικο μοντέρνο φολκ, που ώρες ώρες μπλέκει με κάτι τζαζ ενορχηστρώσεις (κάτι σαν αυτό που έκανε και η Νόρα Τζόουνς στο τελευταίο της άλμπουμ), χωρίς βέβαια να κομίζει κάτι συναρπαστικά καινούργιο. Τριάμισι αστεράκια.

Ελένη της ερήμου γίνε το μωρό μου

Ξεκίνησαν αυτές τις ημέρες στο Θέατρο Τζένη Καρέζη οι παραστάσεις του θεατρικού έργου "Γίνε το μωρό μου". Σκηνοθετεί ο Αντώνης Καλογρίδης. Μέχρι εδώ λαμπρά. Πρωταγωνιστούν η Ελένη Ερήμου και ο Νίκος Γαλανός. Ουπς! Τι μαύρη τρύπα πίσω στα late '80s / early '90s ήταν αυτή; Ο Νίκος ο Γαλανός θέλει για μωρό του την Ελένη της Ερήμου;

Το Μάρτιο του 1992 η Ελένη Ερήμου κατάφερνε να κάνει όλη την Ελλάδα να μιλάει για το μήκος και την (προφανή) σκληρότητα των θηλών της. Η φωτογράφισή της στο περιοδικό Playboy, την οποία αναζήτησα στο αρχείο του Νίκου Ζαχαριάδη, με το που διάβασα για τη φετινή παράσταση με το Νίκο Γαλανό, πότισε με σταγόνες αγαλλίασης την ανδρική έρημο που ήταν η χώρα εκείνη την περίοδο, εν μέσω "σκοπιανού" και επιστροφής της βασιλικής περιουσίας. Σ' εκείνη τη χρυσή εποχή για τα ελληνικά περιοδικά, η ηθοποιός είχε ταξιδέψει μαζί με τον Ντίνο Διαμαντόπουλο και το team του ως την Πορτογαλία, για να βρουν τα ιδανικά τοπία για τη φωτογράφιση. Μερικές σκέψεις πάνω στο όλο concept έκανε η ίδια η Ελένη Ερήμου στο κείμενό της που συνόδευσε τις γυμνές καμπύλες της (κάνε κλικ για μεγέθυνση στο δεύτερο δισέλιδο από το Playboy). Και μας έδωσε, τρόπον τινά, μια εξήγηση για το φαινόμενο "ρώγα της Ερήμου". Η φωτογράφιση έγινε μέσα στο ψωφόκρυο, Νοέμβριο, στον Ατλαντικό Ωκεανό...

Γουντιαλενικότερος του Γούντι Άλεν

Χθες το βράδυ, στο φουαγιέ της "Αβάνας", περιμένοντας να τελειώσει η προηγούμενη προβολή, επινόησα κι άρχισα να παίζω ένα παιχνίδι. Δεν το έχω τελειοποιήσει ακόμη, αλλά το ονόμασα προσωρινά "πόσο γούντι είσαι" και οι κανόνες έχουν (πάνω-κάτω) ως εξής: παρατηρείς το κοινό στις ταινίες του Γούντι Άλεν* και ψάχνεις αυτόν που είναι γουντιαλενικότερος του γούντι, ενδυματολογικά κυρίως, προσθέτοντας και αφαιρώντας πόντους ανάλογα.Μυωπικά γυαλιά: +1 πόντος
Με κοκάλινο σκελετό: +2 πόντοι
Χρωματιστά/εκκεντρικά τύπου λάλα/ αναγνωστάκη: - 3 πόντοι
Σακάκι: +1
Κοτλέ/ Τουίντ/ Καρό: +2
Με δερμάτινα μπαλώματα στους αγκώνες: +3
Μπουφάν: -2
Δερμάτινο μπουφάν: -5
Κοτλέ παντελόνι: +2
Κοτλέ παντελόνι με κοτλέ σακάκι: -3 (μην τρελαθούμε κιόλας)
Τζιν: -5
Πουλόβερ: +1
Πουλόβερ με πουκάμισο από μέσα: +2
Πουλοβεράκι χωρίς μανίκια: +3
Πουλοβεράκι χωρίς μανίκια με ρόμβους στο σχέδιο: +4
Πουκάμισο με ψιλό καρό: +1
Πουκάμισο καρό καουμπόικο: -5 (αλλά κερδίζεις πόντους στην κλίμακα "Brokeback Mt")
Γραβάτα: +1
Φαλάκρα: +2
Παπούτσια με κρεπ σόλα: +1
Αθλητικά παπούτσια: -2
Καινούρια αθλητικά παπούτσια, τραγανά, του κουτιού: -5
Μουστάκι/Γένια: -2 (αλλά +10 στην κλίμακα "ουμπερτικότερος του Έκο")
Συνοδεύεσαι από γυναίκα τουλάχιστον δέκα χρόνια μικρότερή σου: +10
Bonus: αν δεν έχεις αρνητικούς πόντους και καταφέρεις να συνδυάσεις όλα αυτά με ψαράδικο καπέλο διπλασιάζεις τους πόντους σου!Στην χθεσινή, πρώτη διοργάνωση, δεν βρέθηκε νικητής, γιατί δεν μετρούσα τους πόντους, αλλά μπήκε σωσίας του Λάρι Ντέιβιντ που λογικά θα κέρδιζε με διαφορά, αφήνοντας πίσω τον φίλο του - ένα υβρίδιο Μπομπ Μπάλαμπαν/ Ρον Ρίφκιν του φτωχού. Όσο για την ίδια την ταινία, σε γενικές γραμμές ισχύουν όσα γράφει ο Γιώργος Κρασσακόπουλος, έφυγα ελαφρώς απογοητευμένος και δύσκολα θα πρότεινα σε κάποιον να πάει να το δει, αλλά, όσο περισσότερο το σκέφτομαι, τόσο πιο πολύ με απασχολούν αυτοί οι ήρωες που έχει βάλει να αλληλεπιδρούν σ' αυτήν την ταινία-χωρίς-κάθαρση, ήρωες που φτιάχνουν σχέσεις στηριγμένες στο ψέμα και την αυταπάτη, που επικοινωνούν κάνοντας παράλληλους μονολόγους που δεν συγκλίνουν πουθενά. Επίσης: Λούσι Παντς!* (δεν ξέρω τι σημαίνει ακριβώς, αλλά δεν μπορεί να είναι τυχαίο το ότι, αν βάλεις το "Tall, Dark Stranger" στο google images θα σου βγάλει κάποια στιγμή αυτόν τον συμπαθή μακαρίτη).

Της μουρλής

Αγαπητή μου Κριστίνα,

Υπάρχει, βεβαίως, μια περίπτωση να σε θίξω με όσα σκοπεύω να γράψω, αλλά θα πάρω αυτό το ρίσκο. Αφενός γιατί είσαι το καλύτερο υπόδειγμα αυθεντικής τρελής που μπορώ να σκεφτώ -και άρα το απόλυτο exitorial girl για το θέμα που με ταλανίζει-, αφετέρου διότι, ως τρελή που είσαι, το να προσβληθείς ή να πειραχτείς είναι δύο μόνο από τις πιθανές αντιδράσεις που θα εμφανίσεις όταν το διαβάσεις. Αμελητέα ποσότητα, δηλαδή, μπροστά στις δεκάδες άλλες απρόβλεπτες: από το να ερεθιστείς σεξουαλικά με την μπρουταλιτέ μου μέχρι το να το χτυπήσεις τατουάζ στα αρχαία χμερ στο αριστερό σου στήθος, να αντικρίζει αγέρωχο το σπουργίτι που ήδη κατοικεί στο δεξί, συνεπαρμένη από την αποθεωτική προς το φεγγαρένιο πρόσωπό σου διάθεση που πιθανόν θα ανακαλύψεις πίσω από τις γραμμές. Γιατί το ένστικτό μου και η πείρα μου σε κατατάσσουν αυτόχρημα στις τρελές, αλλά θα χρειαστώ λίγο περισσότερη τριβή μαζί σου για να καταλήξω ποιου είδους απ’ όλα είσαι υπηρέτις.

Είσαι άραγε από τα «προζακοκόριτσα», όπως υποδηλώνει το παρελθόν σου με την ανορεξία και τις κρίσεις κατάθλιψης και βέβαια η ταύτιση με την Ελίζαμπεθ Βούρτζελ όταν την υποδύθηκες στο «Prozac Nation» ή απλώς έτσι σε ήθελε το promotion της ταινίας; Είσαι από τις εκφοβιστικές δειλές, τις Τουραντό των «Χιλίων και μιας νυχτών» και του Πουτσίνι, αυτές με τα τατουάζ από λιοντάρια στους ώμους και τα τρομακτικά μάτια - κληρονομιά από την οικογένεια Ανταμς, που πρόλαβε και σε πήρε κόρη της πριν κλείσεις καλά-καλά τα δέκα σου, τα δύο υπερμεγέθη μαργαριτάρια που έχεις για μάτια και που δακρύζουν μόλις συναντήσουν κάποιον που δεν ψαρώνει με τις αγριάδες σου, και που σε κάνει δουλάκι του, έτσι εύκολα, απλώς γιατί είναι πιο σκληρός; Είσαι από τις σαλεμένες Νόρμα Ντέσμοντ του Sunset Blvd., από εκείνες που βλέπουν αυτά ακριβώς που θέλουν, αγνοώντας όσα πραγματικά συμβαίνουν - κι άρα σωστά σε επέλεξε ο Γούντι Αλεν ως Αμάντα του στο «Ερωτας και τίποτε άλλο»; Η κτητική «πρώην» που ανοίγει τρύπες στους τοίχους αφού μετακομίσει στο διπλανό διαμέρισμα του κάποτε εραστή της, σαν την ηρωίδα του «Laid», ή η ανασφαλής κοπέλα που φοβάται να βγει στο δρόμο μην την ισοπεδώσουν, όπως στο άλλο τραγούδι των James, το «Out to get you»; Ή μήπως μια υστερική σκύλα που ορκίζεται εκδικητικά ξεκοιλιάσματα σε όποια τολμήσει να ρίξει μια λάγνα ματιά στον συνοδό της ή μια στραβή στις καινούργιες της γόβες;

Επαψα να ασχολούμαι μαζί σας προ έξι-επτά ετών. Υπερκορεσμός. Οι φίλοι μου, βέβαια, με κορόιδευαν από τότε: «Δεν μπορεί να έχεις το μουρλομαγνήτη, κάτι κάνεις και τις τρελαίνεις εσύ». Ισως δεν καταλάβαιναν τη γοητεία του παιχνιδιού. Τα μικρά δολώματα για να της βγάλεις τον πιο άγριο εαυτό, την ανείπωτη, ένοχη απόλαυση να την εκμεταλλεύεσαι όταν νιώθει ένα τίποτε, την αδρεναλίνη σε κάθε καβγά με μια τρελή. Δεν είμαι και ο «καθηγητής του πόθου» του Φίλιπ Ροθ για να σ’ το γράψω με πιο μεγάλη τέχνη, δεν σε πολυνοιάζει κιόλας υποθέτω - είπαμε: σπάνια οι τρελές συνειδητοποιείτε ότι είστε όντως τρελές. Και δεν θέλω να γυρίσω πίσω. Η απόλαυση του να συζητάς, να συμπράττεις, να συζείς με μια λογική γυναίκα δεν ανταλλάσσεται με τίποτε. Εξιτάρομαι, βέβαια, όταν φαντάζομαι τα δάχτυλά μου να ακολουθούν το περίγραμμα ενός παρανοϊκού τατουάζ στη γυμνή πλάτη μιας αλλοπρόσαλλης νεάνιδας.

Ομως, δεν τρελάθηκα ακόμα να σ’ το ζητήσω.

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΧΡΙΣΤΟΠΟΥΛΟΣ

(Exitorial, Νοέμβριος 2010. Θα δημοσιευθεί στο GK που κυκλοφορεί αυτή την Κυριακή, 31/10, με την Καθημερινή)

Walk Like An Egyptian

Just you know why

why you and I

will by and by

know true love ways

Μην ξεχνιόμαστε, ε;

The Afghan Whigs - Debonair / What Jail Is Like (Live)
Στις δημοτικές εκλογές στηρίζουμε Γκρεγκ Ντούλι.

Το τραγούδι της χρονιάς

Buddy Holly - True Love Ways
Ο Μπάντι Χόλι είναι ο νέος μου αγαπημένος παλιός ήρωας. Και το "True Love Ways" είναι το τραγούδι της χρονιάς εξ αιτίας αυτής της σειράς διαφημίσεων...

True story

Μόλις με πήρε τηλέφωνο ένας συνταξιούχος Αστυνομικός, πρόεδρος πια ενός εξωραϊστικού συλλόγου κάποιου χωριού έξω από τις Σέρρες και μου ζήτησε να μεσολαβήσω για να γίνει μια συναυλία της Lady Gaga εκεί. Διάβασε, λέει, αυτό. Τού είπα ότι είναι δύσκολο. Μου απάντησε "Ο Τολμών Νικά". Τού είπα ότι θα κάνω το παν και να μου στείλει τα στοιχεία του. Μού ζήτησε τον αριθμό του fax της "Καθημερινής". Toυ τον έδωσα.

Στη μνήμη του Γιάννη Δαλιανίδη

Από την αγαπημένη μου ταινία του Γιάννη Δαλιανίδη, το "Ραντεβού στον Αέρα" του 1965, το κορυφαίο κατά την ταπεινή μου άποψη τραγούδι που γράφτηκε ποτέ για τον ελληνικό κινηματογράφο. Το "Μένουμε πάντα παιδιά" είναι μια σύνθεση του Μίμη Πλέσσα, με την συνεργασία -αν δεν κάνω λάθος- και του ίδιου του Δαλιανίδη στους στίχους. Το ερμηνεύουν η πανέμορφη Χλόη Λιάσκου, η Μάρθα Καραγιάννη, η Ελένη Προκοπίου, ο Κώστας Βουτσάς και ο Γιάννης Βογιατζής. Χάρη στις ταινίες του Γιάννη Δαλιανίδη όντως πολλοί από μας θα μείνουμε για πάντα παιδιά...

Ξέρω τι θα κάνεις στις 6 Νοεμβρίου -αν είσαι γκέι, τουλάχιστον...

Για πρώτη φορά στην Αθήνα, σ’ ένα old school house classics ταξίδι, επηρεασμένο από gay και gay-friendly clubs της Νέας Υόρκης όπως τα Crowbar, Pyramid, Sound Factory, Sugar Babes, Paradise Garage and Shelter και από record labels όπως οι Strictly Rhythm, Emotive, 8 Ball, Nervous, Nu Groove, Cajual, το Deep Inside θα είναι το dance party του μήνα... δύο φορές το μήνα (κάθε δεύτερο Σάββατο στο Six D.O.G.S.). Πρώτος καλεσμένος, ένας από τους πιο ενδιαφέροντες και πολυσχιδείς Ευρωπαίους DJs, ο Gideon Βerger, ευρύτερα γνωστός με μικρό του όνομα, resident στα Horse Meat Disco, Deep Inside και NYC Downlow. Θα πειραματισθεί με τα πάντα, από Deep/Acid House, μέχρι Gospel, Disco, Slow Jams, Soul, ακόμα και Hip Hop, R&B. Είναι ο ιδρυτής του NYC Downlow travelling gay club και του Downlow Radio που για δύο συνεχόμενες χρονιές φιλοξενείται στο Φεστιβάλ του Glastonbury. Θα τον συνοδεύσουν οι resident DJs του Deep Inside (Athens), η K.atou και ο MaK. Το πάρτυ θα ξεκινήσει στις 23.30 με δωρεάν είσοδο.

Sexiest Woman Alive

Σύμφωνα με το αμερικανικό Esquire, η Minka Kelly είναι η πιο σέξι γυναίκα αυτή τη στιγμή στον πλανήτη. Δεν ξέρω καν τι επαγγέλλεται, αλλά πήζω τόσο πολύ που δεν έχω καμμία όρεξη (και κανέναν απολύτως λόγο, κρίνοντας απ' αυτήν την φωτογραφία) να διαφωνήσω. Στην πραγματικότητα, είμαι τόσο κουρασμένος αυτή τη στιγμή από τη δουλειά που είχα ανάγκη να αναρτήσω αυτή την φωτογραφία, χωρίς να ψάξω οποιοδήποτε στοιχεία για την δεσποινίδα. Μακάρι να μην ήξερα ούτε το όνομά της. Να είχα μόνο την φωτογραφία της εικόνισμα. Αλλά το "Φτιάξε μου τη Μέρα" είναι "πιασμένο" από τους Χιλιανούς Mario Bros...

Ελλαδάρα φορέβα!

"Sunday, October 10, 2010, Athens

I would like to point out that had I known that the price of entry to The Half Note was going to be so expensive and also that there was some kind of seating segregation based on the price of entry I would never have agreed to do the shows. In fact I agreed to do the shows for half my minimum fee on the understanding that this would be passed on to the audience by way of cheap tickets as I'm well aware that there is a crisis in Greece and I am utterly aggrieved that my gesture was abused and I apologise profoundly. The next show(s) I do in Athens will be cheap and that is a promise and a priority. It is very difficult to find a good place to play in Athens and it has to be said that the Half Note in this respect was a very good venue but I was deeply ashamed by their extortionate ticket pricing policy and the price of the drinks, it should also be pointed out that it was an experiment for them as a Jazz Club as it was for myself and Lolek and I learnt a valuable lesson as no doubt the Half Note did. It is a shame because it was almost perfect and if it hadn't been for the prices and the fact that a man calling himself the 'artistic director' attempted to tell me how to express myself and my fucking music it would have been perfect. I do sincerely apologise and I will attempt to ensure it never happens again."

Matt Elliott

UPDATE - Η απάντηση του Half Note:

Καλησπέρα,

Έχουμε ενημερωθεί και για τη δημοσιεύση στο GK, για την οποία σας ευχαριστούμε πολύ, αλλά και για την ανακοίνωση του Matt Elliott, η οποία αναρτήθηκε στη σελίδα του στο myspace.

Δε θα υπάρξει επίσημη ανακοίνωση από το Half Note, παρά μόνο θα υπενθυμίσουμε τις καλές κριτικές για αυτή την παράσταση.

Ευχαριστώ πολύ,

Αθηνά Κώτσια

http://www.athinorama.gr/clubbing/default.aspx?i=1774#editotop

http://www.mindradio.gr/scene.php?t=music&id=2442

(Στο πρώτο link, πάτησε εκεί που λέει Matt Elliott και Lolek)

Ισορροπιστής πιάτων, καφετζής, ο απόλυτος ήρωας του κινηματογραφικού μου σύμπαντος...

Δεν είμαι σίγουρος ότι ο όρος "ισορροπιστής πιατών" στέκει. Δεν έρχεται όμως στο μυαλό μου κάποια ανάμνηση άλλων λέξεων που να ζωγραφίζουν αυτόν τον τύπο στο τσίρκο που στριφογυρίζει πιάτα πάνω σε δάκτυλα, καλάμια και ό,τι άλλο μακρόστενο μπορείς να φανταστείς (ΟΚ, σε σχεδόν ό,τι άλλο μακρόστενο μπορείς να φανταστείς). Ούτε μπόρεσα να σκεφθώ κάποια καλλίτερη περιγραφή. Επίσης, διατηρώ τις όποιες αμφιβολίες μού επιτρέπεται να διατηρώ (λόγω του ότι απλά το διάβασα στην Wikipedia) για το ότι ο Κουμάρ Παλλάνα υπήρξε "ισορροπιστής πιατών". Αναμφισβήτητα υπήρξε ζογκλέρ, αλλά το τι ακριβώς έκανε με τα πιάτα, δεν μπορώ να το πω βάζοντας το χέρι μου στη φωτιά. Ωστόσο, οι πηγές μου διασταυρώνονται στο ότι διατηρούσε ένα μικρό diner κάπου στο Τέξας κι εκεί τον γνώρισαν ο Γουές Άντερσον με τον Όουεν Γουίλσον. Τέλος πάντων, αν η μόνη πηγή ενημέρωσης που έχεις είναι η Wikipedia, ο Κουμάρ Παλλάνα είναι "Ισορροπιστής πιάτων, καφετζής, ηθοποιός".

Αν όμως το ψάξεις λίγο παραπάνω -και λογικά θα το ψάξεις, αν είσαι fan των ταινιών του Γουές Άντερσον-, τότε ο Κουμάρ Παλλάνα γίνεται "ισορροπιστής πιάτων, καφετζής, ο απόλυτος ήρωας του κινηματογραφικού σου σύμπαντος". Ως βαθειά ψυχαναγκαστικό άτομο, αποφάσισα πρόσφατα να σταματήσω να βλέπω ταινίες με βάση τη λογική συγχρονία τους (ξέρεις: φέτος στα σινεμά έχει το "Ινσέψιο", αυτό με τα τρισδιάστα Πιράνχας και το άλλο με το Facebook... ), αλλά να τις πηγαίνω ανά σκηνοθέτη. Λόγω του προαναφερθέντος "Ινσέψιο" είπα να το ξεκινήσω από τον Κρίστοφερ Νόλαν, αλλά μετά, κάποια απρόβλεπτη έκρηξη που συνέβη μέσα στο κεφάλι μου, με έστειλε στην αγκαλιά του Γουές Άντερσον. Και, ευτυχώς, αυτό το ταλαίπωρο και υπομονετικό πλάσμα που εδώ στο blog αναφέρω απλώς ως Β. δεν έφερε καμμία αντίρρηση. Αγόγγυστα ξάπλωσε δίπλα μου στον καναπέ και υπέμεινε το πάθος μου για τα "Bottle Rocket", "Rushmore", "The Royal Tenenbaums", "The Life Aquatic", "The Darjeeling Limited" και "Fantastic Mr. Fox". Ο Άντερσον είναι ένας από τους αγαπημένους μου σκηνοθέτες όλων των εποχών. Αν έβαζα αστεράκια και στις ταινίες, όπως ψυχαναγκαστικά κάνω για κάθε άλμπουμ που ακούω, θα είχαν όλες από τέσσερα τουλάχιστον (ο "Φανταστικός κ. Φοξ" θα είχε, βεβαίως, πέντε -και στο post που είχα γράψει γι' αυτό το φιλμ, θα βρεις όσα σκέπτομαι για τον Άντερσον, γιατί το θέμα μας εδώ δεν είναι ο σκηνοθέτης, αλλά ο Ινδός γέροντας ήρωας των ταινιών του και πρέπει να πάμε παρακάτω).

Ο Κουμάρ, λοιπόν, του "Bottle Rocket", αυτός ο γκαφατζής διαρρήκτης χρηματοκιβωτίων, εύκολα γίνεται Mr. Littlejeans, ένας χαμηλού προφίλ επιστάτης του σχολείου "Rushmore" και, βέβαια, ο πιστός στον κ. Τένενμπάουμ μπάτλερ Παγκόντα στην τρίτη ταινία του Άντερσον, για να εξαφανιστεί στην επόμενη (πόσο θα ήθελα να τον έβλεπα σε ρόλο μούτσου ή μάγειρα πάνω στο "Μπελαφόντε" του Στίβεν Ζισού) για να επιστρέψει ως απλός επιβάτης του Darjeeling Limited. Λογικό, από τα 78 του χρόνια στο ντεμπούτο του Άντερσον, έφτασε τα 89 στην ταινία που μιλάει για ένα ταξίδι με το τρένο στην Ινδία, την πατρίδα του Κουμάρ Παλλάνα. Σε όλες του τις εμφανίσεις στην φιλμογραφία του Άντερσον, ακόμη και στο "Darjeeling Limited" που δεν είναι κάτι παραπάνω από ένας κομπάρσος πολυτελείας, ο Παλλάνα υπάρχει για να εξυπηρετήσει την ανάγκη εκπροσώπησης ενός αρχετυπικού ρόλου ανθρώπου -που θα ήταν αδύνατον να λείπει από το σύμπαν του Γουές Άντερσον. Ο Κουμάρ Παλλάνα είναι ο φίλος που "σέρνεις" σε κάθε σου ξεροκεφαλιά, σε κάθε σου τυχοδιωκτισμό, και που ποτέ δεν θα σου παραπονεθεί, ούτε θα τολμήσει (ούτε θα σκεφθεί καν) να αμφισβητήσει την πιθανότητα επιτυχίας της ιδέας σου. Ο Κουμάρ, ιδίως ως Παγκόντα στο "The Royal Tenenbaums" είναι ακριβώς αυτό που εύχεσαι να είναι οι κολλητοί σου και που αγχώνεσαι μήπως αποδειχθεί ότι δεν είναι, στην πρώτη πραγματικά δύσκολη στιγμή. Nα, δες και τη σημαντικότερη σκηνή ανδρικής φιλίας στο σινεμά των '00s:

Δεν μπορώ να είμαι σίγουρος ούτε γιατί ο Άντερσον αποφάσισε να συνδυάζει την στωική φάτσα του Παλλάνα με τέτοιους ρόλους. Μπορώ μόνο να υποθέσω ότι έχει να κάνει με το απίθανο παρελθόν αυτού του 92χρονου σήμερα Ινδού. Με το ότι, πριν καν ενηλικιωθεί, χρειάστηκε να πληρώσει για τις αμαρτίες του αδελφού του. Πίσω στο υπόδουλο ακόμη ινδικό κράτος, όταν ο λόγος του Γκάντι απέπνεε μια ευωδία αλλαγής, αλλά δεν ήταν και λίγοι εκείνοι που επέμεναν ότι ο μόνος τρόπος να φύγει το βρετανικό σνομπίστικο βάρος από την Ινδία ήταν η βία, ο αδελφός του επέλεξε -κρυφά από την οικογένειά του- να ακολουθήσει την εξτρεμιστική οδό. Ο εύπορος πατέρας των Παλλάνα, επιχειρηματίας σ' εκείνη την ταραγμένη δεκαετία του '30, θα χάσει σχεδόν όλα του τα λεφτά, προσπαθώντας να βρει μια άκρη στα δικαστήρια όπου σύρθηκε ο μεγάλος του γιός, μετά την σύλληψή του, η οικογένειά του θα εκδιωχθεί από το σπίτι της και θα έχει και τον μικρό του γιό, τον Κουμάρ, να του λέει ότι θέλει κι αυτός να κάνει κάτι για την πατρίδα του. Να γίνει τραγουδιστής, να τραγουδάει σε όλο τον κόσμο το τραγούδι της ελευθερίας της Ινδίας. Τα ίδια που έκανε ο μεγάλος αδελφός, χωρίς τις καραμπίνες...

Το '36 ο μεγάλος βρίσκεται πια εξόριστος στην Αφρική, ο μικρός δεν έχει γίνει τραγουδιστής, γιατί ο πατέρας του κοντεύει να πάθει εγκεφαλικό, αλλά την κοπανάει για την Βομβάη, όπου καταπίνει σπαθιά, ανάβει φωτιές με το στόμα, ισορροπεί πάνω σε μπουκάλια, ψάχνει να βρει το επόμενο μεγάλο τρικ για να ξεχωρίσει. Όταν ο μεγάλος τον προσκαλεί στην Μαύρη Ήπειρο, φέυγει χωρίς δεύτερη σκέψη, αλλά εκεί συναντάει -κυριολεκτικά- μια ζούγκλα. Ακόμη και η Ινδία -η αποικιοκρατική Ινδία- είναι παράδεισος μπροστά στην Αφρική. Το '39, ο 21χρονος Κουμάρ ταλαιπωρείται ήδη από ελονοσία. Και το μόνο που μπορεί να ονειρευτεί είναι οι ΗΠΑ.

Στις ΗΠΑ υπάρχουν πολλοί ηθοποιοί, πολλοί όμορφοι άνθρωποι, που γίνονται ομορφότεροι μέσα σε ένα σμόκιν και μ' ένα παπιγιόν τυλιγμένο στο λαιμό, αλλά ελάχιστοι ξέρουν να καταπίνουν σπαθιά, να βγάζουν φωτιές από το στόμα, να κάνουν ό,τι τέλος πάντων κάνουν με τα πιάτα. Ο Κουμάρ Παλλάνα γίνεται αμέσως ένας επιτυχημένος vaudevillain. Πώς το λένε τώρα αυτό; Περφόρμερ σε βαριετέ; Κάτι τέτοιο. Ζογκλέρ, τέλος πάντων, αυτός που κάνει τα πάντα, και κάθε φορά και κάτι διαφορετικό, κάτι για να ξεχωρίζει από τους άλλους που κάνουν την ίδια δουλειά. Το 1955, στην τηλεόραση, θα ισορροπήσει πάνω σε δύο καρέκλες που κάθονται πάνω σε λαιμούς μπουκαλιών κι εκεί πάνω θα κάνει κάτι ακόμη, που ούτε κι ο ίδιος δεν μπορεί να περιγράψει καλά καλά σήμερα, 92 ετών άνθρωπος. Το ένα act φέρνει το άλλο, μαζεύονται κάποια χρήματα, κάνει οικογένεια, ανοίγει κι εκείνο το diner στο Ντάλας του Τέξας, που λέγαμε, και μια σχολή γιόγκας από πάνω. Στο diner επιμένει σε χορτοφαγικά μενού, τα συνδυάζει με όσα διδάσκει στη σχολή γιόγκας, οργανώνει και κάτι "βραδιές σκακιού", κάπου εκεί εμφανίζεται ο Γουές Άντερσον με τον Όουεν Γουίλσον, έχουν μόλις τελειώσει το Πανεπιστήμιο και άκουσαν από κάπου για εκείνο "το παράξενο diner που τη μία έχει βραδιές σκακιού, την άλλη jazz μπάντες που αυτοσχεδιάζουν και όπου όλοι πίνουν καροτόζουμο".

Ο Γουές και Όουεν γράφουν τότε το "Βottle Rocket", δίνουν στον Κουμάρ τον ρόλο του... Κουμάρ και τα υπόλοιπα είναι ιστορία. Ο Κουμάρ Παλλάνα, βέβαια, ελάχιστα ασχολείται με τη φήμη του. Επιμένει ότι θα μπορούσε να έχει δυο-τρεις ατάκες παραπάνω στο "The Royal Tenenbaums", χαίρεται που ο Άντερσον συνεχίζει να χρησιμοποιεί τον γιό του, τον "φιλόσοφο" Ντίπακ, στις ταινίες του (αυτόν τον ψηλό τύπο που μοιάζει με τον Τζεφ Γκόλντμπλαμ και που θυμάσαι από την πρώτη σκηνή του "Rushmore") και κυρίως που τόσο αυτός όσο και ο Όουεν Γουίλσον παραμένουν τόσο σεμνά και προσιτά παιδιά, παρά την επιτυχία τους. Και ο Λιουκ επίσης. Πιθανότατα ο Κουμάρ Παλλάνα είναι απλώς ένας γέρος με σχετική ανία, ένας λίγο κουρασμένος άνθρωπος που αντιμετωπίζει τα πάντα με την στωικότητα της τέταρτης ηλικίας. Αλλά είναι σίγουρα ένας άνθρωπος που για πάνω από επτά δεκαετίες έζησε το παιχνίδι της επιβίωσης πραγματικά ως παιχνίδι -και σπάνια βγήκε χαμένος. Επίσης, είναι για μένα το κινηματογραφικό σύμβολο του φίλου που δεν θα προδώσεις ποτέ για κανέναν λόγο, όσο σκατά κι αν τα κάνει. Κι αυτό, μαζί με τις 1.300 λέξεις που προηγήθηκαν (και που έκατσα κι έγραψα νυκτιάτικα) είναι μια χαρά λόγος, για να τον κάνει τον "απόλυτο κινηματογραφικό μου ήρωα".

|Το κείμενο γράφτηκε με Sufjan Stevens και "The Age of Adz" στα ηχεία|

MSN στο γραφείο: Οδηγός για μουσικομάχους

Ludens:

βαλε εναν πινακα με αναγωγη βαθμολογιας

οπως με τα νουμερα των ρουχων

για να μην μπερδευομεθα

χαχαχα

ή οχι

μη βαλεις

Τερέζος:

oxi re mysthrio

Ludens:

πες τη μου, να τηβαλω εγω

που ειμαι ψυαχανγκαστικος

θα κανω εναν "οδηγο για μουσικομαχους"

με κλιμακες πιτσοφορκ, ποπ ματερς

Τερέζος:

egw pantws panta B- epairna stis ergasies

Ludens:

τα παντα

Τερέζος:

xaxaxa

Ludens:

το πιο λιγο που παιρνει κανεις ποιο ειναι;

F?

Τερέζος:

dhladh ti anagogi na kanw?

nai

Ludens:

to F δηλαδη εινναι το μισο αστερακι το δικο μου;

Τερέζος:

alla de nomizw na ftasoume ekei

Ludens:

10 ειναι οι διαβαθμισεις;

ή πιο λιγες;

Τερέζος:

emena mou aresei afti h klimaka

giati den skeftomai etsi

prosekse

A einai oi top class diksoi

Ludens:

5 αστερακια

εκει το βρισκουμε

παμε παρακατω

Τερέζος:

A+ einai ta aristoutghmata

to mezzanine kai ta loipa

Ludens:

5 αστερακια επισης εκει

εγω

απλα με πιο εντονη γραφη

Τερέζος:

B oi kaloi (B+ oi poly kaloi as poume)

apo B- kai katw ta xalame

Ludens:

δηλαδη 5 ειναι και το third, 5 ειναι και το Dummie, απλα στο dummie εσυ θα εβαζες και +

Τερέζος:

C moufes

D ekneyristikoi

san to teleftaio twn editors as poume

Ludens:

τα τρια αστερακια τα δικα μου ειναι το C σου

nai nai

τα δυομισι τα δικα μου

Τερέζος:

Dummie A+

Ludens:

π.χ. για ιντερπολ τελευτια στιγμη πηγα στο τρια

ημουν για δυομισι

Τερέζος:

Third B sketo

Ludens:

και απο δύο και κατω βαζω με βαση ποσο με τσαντιζουν

π.χ τζαστιν μπιμπερ μισο

κλαξονς 2

Τερέζος:

oxi re ta tria sta pente asterakia egw to 8ewrw poly kalo ba8mo

einai to B mou

Ludens:

τρια ειναι ισα ισα πανω απο το μετριο ρε

θα σου πω γιατι

Τερέζος:

oxi giati einai alli i varitita

Ludens:

γιατι υπαρχει κι μια μουσικη που δεν την πιανουμε καν

τη μισουμε

βγαζουμε σπυρακια κλπ

αλλα εγω, πού και πού, αν βγει κατι καλο απο αυτη τη μουσικη

ΚΑΪΛΙ !!!!

Τερέζος:

afti einai 1 sta 5

Ludens:

λΕΪΝΤΙ ΓΚΑΓΚΑ

Τερέζος:

yeah

Ludens:

την πριμοδοτω

Τερέζος:

sto sonik sta 5 ba8mologoume

Ludens:

αν λοιπον ο Τζαστιν Μπιμπερ παιρνει μισο και η Ριχανα ενάμισι

δεν μπορω να βαλω 2μιση σε ιντερπολ

γι' αυτο θεωρω το τρια υποτιμητικο

το βαζω σε μπαντες με ιστορια ή προσδοκιες, που δεν μου αρεσαν ομως

αλλα δεν μπορω να τις παω και πιο κατω

Τερέζος:

gi afto volevei h klimaka sta 10

Ludens:

ναι

Τερέζος:

h to akadhmaiko A,B,C

OPOU XWRIZEIS kai klaseis

Ludens:

πιο πολυ απο ολες βολευει η κλιμακα πιτσφορκ

Τερέζος:

seismografos

Ludens:

απο του χρονου θα κανω enhanced κλιμακα πιτσφορκ

Τερέζος:

xaxaxa

Ludens:

θα βαζω 876 στα 1000

(Ένας διάλογος με αφορμή αυτό, που είχε για αφορμή αυτό -και φυσικά τις #mousikomaxies στο Twitter)

Κανείς δεν είναι τέλειος

Ξανθή μου Λάρα,

Κατ’ αρχάς θα ’θελα να ήμουν η άμμος που σε γλείφει από τους γοφούς ώς το στήθος. Αλλά κάτι τέτοιες καταθέσεις είναι κλισέ, εκτός από πρόστυχες, οπότε θα προσπαθήσω να σε προσεγγίσω διά της ποιήσεως. Με στίχους άλλων, βεβαίως, και δη καρπούς από τη φετινή εσοδεία της ανεξάρτητης μουσικής, ώστε να σε ρουφήξω πλήρως μέσα στη διάθεσή μου - που, για καλή σου τύχη, από το πρωί που ξύπνησα είναι εξαιρετική.

Νωρίς το πρωί, ο ήλιος έχει ανατείλει χρυσός, μεταλλικός, για την Αναστασία / Σήκω σιγά σιγά, έξω απ’ το παράθυρο κάποιος φωνάζει την Αναστασία / Θέλει την καρδιά σου στα μικρά του διηγήματα / Αλλά απλά δεν την έχει κερδίσει ακόμη μωρό μου / Γι’ αυτό σήκωσε τα χέρια σου / Κι εκείνος εξηγεί πώς έκτισε ετούτη την πόλη με τα λέιζερ που πετούν τα μάτια του από την κοκαΐνη.

Wolf Parade - Pobody’s Nerfect, από το άλμπουμ Expo 86.

Αντικαθιστάς το όνομα της ηρωίδας με το δικό σου, την κοκαΐνη με κάτι ψυχοτρόπο μεν, αλλά πιο νόμιμο και οικονομικό - στην Ελλάδα η κρίση μάς δοκιμάζει ακόμη. Παίρνεις ένα όμορφο ξύπνημα κι έναν ολίγον ατσούμπαλο, ολίγον αγαθό, ολίγον μεθυσμένο θαυμαστή (κανείς δεν είναι τέλειος), που μπορείς να τον κάνεις ό,τι βούλεσαι. Αν σηκώσεις τα χέρια σου, όπως σε προτρέπουν οι Wolf Parade, θα φανούν τα στήθη σου (ομολογώ πως πολύ πρόσφατα συνειδητοποίησα το πραγματικό τους μέγεθος). Και θα τον κάνεις λίγο πιο ευτυχισμένο. Η εικόνα είναι καλοκαιρινή, όχι άδικα. Μόνο τους θερινούς μήνες ξυπνώ πολύ νωρίς και με τόσο καλή διάθεση. Στην Ελλάδα, ευτυχώς, ο Οκτώβριος είναι καλοκαίρι.

Το καλοκαίρι που έσπασα το χέρι μου / περίμενα το γράμμα σου / δεν τρέφω αισθήματα για σένα τώρα / τώρα που σε ξέρω καλύτερα / Μακάρι να σε είχα αγαπήσει τότε / πριν περάσουν τα πιο καλά μας χρόνια / και πριν ένας παγκόσμιος πόλεμος μας κάνει όσα θα μας κάνει.

Arcade Fire - City With No Children, από το άλμπουμ The Suburbs.

Ω! Εμαθα ότι παντρεύτηκες τελικά. Πρώτα το στήθος σου, τώρα ο γάμος. Εικόνες και ειδήσεις φτάνουν σ’ εμένα με καθυστέρηση. Θα φταίει το μεθύσι. Οπως και να ’χει, δεν είσαι πια ελεύθερη. Δεν τρέφω αισθήματα για σένα τώρα. Ερωτες του καλοκαιριού... Αλλά είπαμε: κανείς δεν είναι τέλειος. Κι αν θέλω ακόμη να σ’ αρμέξω;

Είσαι ο βοσκός μου μωρό μου / δεν θα άντεχα αλλιώς / ο ουράνιος ποιμένας / Εύχομαι να ήμουν ένα πρόβατο / αντί για λιοντάρι / γιατί τότε δεν θα χρειαζόταν να τρώω / ζώα που πεθαίνουν.

Gonjasufi - Sheep, από το άλμπουμ A Sufi And A Killer.

Δεν θυμάμαι αν έχετε και πολλά αμνοερίφια στην Ολλανδία, έχετε όμως σίγουρα άπειρες αγελάδες· τις θυμάμαι να βόσκουν κάτω από τους ανεμόμυλους ένα μουσκεμένο πρωινό στην εθνική από το Ρότερνταμ προς το Σκίπολ. Καταλαβαίνεις λοιπόν. Γαλήνια και σχεδόν ρομαντικά, αν βγάλεις τη μουντίλα της χώρας σου και ξαναφέρεις τον μεταλλικό ήλιο του εδώ πρωινού, άσε με να βρυχώμαι και μη φοβάσαι. Εξω απ’ το παράθυρο, κάποιος θέλει την καρδιά σου για τα μικρά του διηγήματα. Κάποιος άλλος θέλει το στήθος σου για τις μικρές του επιστολές. Κανείς δεν είναι τέλειος. Σε δουλειά να βρισκόμαστε μέχρι να ξαναγίνει καλοκαίρι, να ξανακυλιστούμε στην άμμο.

Σε φιλώ, αποκλεισμένος στο γραφείο μου, εν μέσω κλεισίματος τεύχους,

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΧΡΙΣΤΟΠΟΥΛΟΣ

(Exitorial, GK Οκτωβρίου 2010)

Η παρέλαση των λύκων

Το περσινό άλμπουμ των Sunset Rubdown του Σπένσερ Κρουγκ, το φέρον τον μυθικό και πολλά υποσχόμενο τίτλο "Dragonslayer", ήταν για μένα το καλλίτερο της χρονιάς. Και καθώς έμπαιναν και τα '10s και ο gone4sure οργάνωσε εκείνη τη θρυλική blogovision των '00s, οριακά συγκρατήθηκα να μην το συμπεριλάβω στην πρώτη μου δεκάδα για την δεκαετία που έφυγε. Του έδωσα τελικά την τιμητική ενδέκατη θέση, ορίζοντας στην ουσία τον Σπένσερ Κρουγκ σαν έναν από τους ήρωές μου. Σαν έναν από τους ήρωες αυτού εδώ του μπλογκ.

Wolf Parade
Expo 86
(Ιούνιος 2010)

To αξιοσημείωτο με το τρίτο άλμπουμ των Wolf Parade, της άλλης μπάντας του ήρωά μου, είναι ότι μού αρέσει το ίδιο -ίσως και περισσότερο- με τα δύο προηγούμενά τους, επειδή ο Κρουγκ είναι λιγότερο παρών από ποτέ! Ενώ, δηλαδή, στο "Apologies to Queen Mary" (2005) έπαιρνε επάνω του σχεδόν το σύνολο της ευθύνης στην σύνθεση και στο "At Mount Zoomer" (2008) ο ήχος των Wolf Parade βασιζόταν στο δικό του φλερτάρισμα με το post rock, το οποίο αναλάμβανε μετά ο έτερος επικεφαλής της μπάντας, ο Νταν Μπέκνερ, να ομαλοποιήσει και να εκλαϊκεύσει, ως πιο γνήσιος ροκάς, στο "Expo 86" είναι ο Κρουγκ που παρασύρεται από το παραμύθι του Μπέκνερ -και ξαφνικά οι Wolf Parade αποκτούν έναν πιο διακριτό ήχο. Μέχρι τώρα δύσκολα ξεχώριζες αυτό το γκρουπ από τα υπόλοιπα (και είναι πολλά) projects του πραγματικά μεγαλοφυούς Σπένσερ Κρουγκ. Πια, οι Wolf Parade είναι κάτι εντελώς διαφορετικό από τους Sunset Rubdown, χωρίς από την άλλη να γίνονται ένα side project του Μπέκνερ.

Τι κερδίζει η μπάντα και οι φίλοι της από αυτή την χαλαρότητα στον συγκεντρωτισμό του Κρουγκ; Κατ' αρχάς μια αμεσότητα στον ήχο. Τραγούδια όπως το "Palm Road" και κυρίως το έπος του "Pobody's Nerfect" σε αρπάζουν με τη μία απ' το λαιμό και σε βάζουν παραστάτη στην παρέλαση των λύκων χωρίς δεύτερη κουβέντα. Μετά, υπάρχει αυτό το πανέξυπνο παιχνίδι που στήνει ο ένας στον άλλον, δύο σπουδαίοι μουσικοί της γενιάς μας, με παγίδες σε κάθε κομμάτι του άλμπουμ, που μία ο Κρουγκ, μία ο Μπέκνερ καλούνται να αποφύγουν. Στον καταιγισμό του "Pobody's Nerfect", για παράδειγμα, ο Κρουγκ απαντάει με ένα παρόμοιο μοτίβο στην εκκίνηση, με τα ντραμς να κρατούν τη σημαία, και σταδιακά να απελευθερώνουν την ένταση που δημιούργησε ο συνεργάτης του με το προηγούμενο τραγούδι σε ένα πιο προβληματισμένο, αλλά και λυρικό κύμα. Αυτό ήταν το "Two Men In New Tuxedos", που θα ακολουθηθεί από το "Οh You, Old Thing", πάλι του Κρουγκ, την κορυφαία του συμβολή σε αυτό το άλμπουμ, μια κομματάρα που σε ρουφάει ολοκληρωτικά μέσα στην παράξενη ατμόσφαιρά του, για να έλθει ο Μπέκνερ να σε ξανατραβήξει έξω με το "Yulia" -σε αυτό που είναι η καλλίτερη αλληλουχία κομματιών σε όλο το "Expo 86".


Wolf Parade - Pobody's Nerfect (Live)
Το τελευταίο στοιχείο που κάνει αυτό το άλμπουμ διαφορετικό, είναι η ένταση στην κιθάρα. Ακόμη περισσότερο από τα δύο προηγούμενα των Wolf Parade, ο ηλεκτρισμός σε κάθε άλμα της πένας είναι πιο εμβληματικός εδώ, πιο άμεσος, διαπερνάει την ραχοκοκκαλιά του άλμπουμ και κυριαρχεί πάνω από τα synths του Κρουγκ. Κάποιοι θα πουν ότι το "Expo 86" είναι σαν μια μονομαχία των δύο συνθετών. Τη μία παρουσιάζει ο ένας τα όπλα, την άλλη ο άλλος, είναι σαν δύο άλμπουμ σε ένα. Δεν θα διαφωνήσω. Γιατί ακόμη κι αν ισχύει κάτι τέτοιο, το τελικό αποτέλεσμα δεν με χαλάει καθόλου. Κι αυτά τα "δύο άλμπουμ" είναι τελικά και τα δύο μέσα στα καλλίτερα ολόκληρης της χρονιάς...

Wolf Parade - Oh You, Old thing


Robyn
Body Talk Pt.1 & Pt.2
(Ιούνιος 2010 & Σεπτέμβριος 2010)

Δεν έχω καταλάβει ακριβώς γιατί η Robyn προχώρησε σε δύο διαφορετικές κυκλοφορίες μέσα στον ίδιο χρόνο, αλλά αυτό που ξέρω είναι ότι δεν παίζονται. Καμμία από τις δύο. Που βασικά είναι μία. Γιατί είναι ακριβώς το ίδιο στυλ χορευτικής ποπ που τις διαπνέει, το ίδιο μπρίο μιας τεράστιας καλλιτέχνιδας, το ίδιο, χαρακτηριστικό της σκανδιναυικής σχολής, ηχόχρωμα που κάνει την διαφορά. Αν υπάρχει μία τραγουδίστρια που μπορεί να γράφει κιόλας σπουδαία τραγούδια για να μας γλιτώνουν από τα περιττά κιλά, έτσι όπως τα χορεύουμε λυσσασμένοι στα clubs, τότε δεν είναι άλλη από την θέα (θέα λέμε!) Robyn.

Robyn - Hang With Me

Klaxons
Surfing The Void
(Αύγουστος 2010)

Ήμουν από εκείνους που είχαν ξετρελλαθεί με το "Myths Of The Near Future". Να τι έγραφα στην blogovision του 2007 για τη δισκάρα - ντεμπούτο των Klaxons: "...τα παλληκάρια δεν παίζουν με τους γνωστούς κανόνες. Προτιμούν τις μπασκέτες με την αλυσίδα για διχτάκι και γρατζουνάνε τις κιθάρες τους όσο πιο "dancey" γίνεται. Βοηθάνε και τα σωστά τοποθετημένα μπίτια κι έτσι τα κοριτσάκια αυτού του κόσμου έχουν ένα ροκ συγκρότημα να ξεσηκώνει τους γοφούς τους πιο άγρια κι απ' ότι οι κουρφαίοι του Rn'B -κι εμείς τα αγοράκια είμαστε ευτυχισμένα." Το είχα ανεβάσει στο 5 του top 20 μας (στην ουσία στο Νο3 του δικού μου Top 10, αφού είχαμε τότε ψηφίσει από κοινού με τον Mr. Arkadin) και με είχαν ενθουσιάσει με την εκρηκτικότητά τους και στο περσινό Ejekt Festival. Ως εκ τούτου, το δεύτερο άλμπουμ τους είναι για μένα η μεγαλύτερη απογοήτευση της χρονιάς.

Το μπάσο και τα ντραμς ξεχύνονται λυσσασμένα από τα ηχεία σου, με το που πατήσεις το play, αλλά ισοπεδώνουν όλα τα άλλα στοιχεία της μουσικής που έκανε τους Klaxons διάσημους. Τα φωνητικά είναι "φοβισμένα", τα σύνθι δεν ακούγονται καν και οι κιθάρες... Οι κιθάρες, τα περίφημα σόλο που έκαναν την διαφορά στο ντεμπούτο, έχουν εξαλειφθεί, ενώ τα riffs λειτουργούν αποκλειστικά ως φόντο για το σφυροκόπημα του ρυθμού. Δεν θα πρέπει να κατηγορήσουμε αποκλειστικά την μπάντα γι' αυτό το χάλι, πάντως. Οι φήμες λένε ότι άλλο πράγμα ήθελαν να κυκλοφορήσουν οι ίδιοι, αλλά η Rinse, η δισκογραφική τους, το βρήκε "πολύ περίεργο" και ανέθεσε στον παραγωγό Ρικ Ρόμπινσον να εξομαλύνει τον ήχο τους. Κρίμα, γιατί αυτό το "πολύ περίεργο" ήταν που έκανε τους Klaxons να μας πάρουν όλα τα σώβρακα το 2007.

Royksopp
Senior
(Σεπτέμβριος 2010)

Προφανώς ως part II για το περσινό πανέμορφο "Junior", οι Royksopp επανήλθαν με το "Senior". Και σε αντίθεση με την σπιρτάδα και το χορευτικό ντοπάρισμα του περσινού, το φετινό προτείνει μια ενδοσκόπηση σε downtempo ρυθμούς. Ξανά προφανώς, όλο αυτό είναι κονσεπτικό. Ταιριάζει όμως το β' μέρος της υπόθεσης στους Νορβηγούς; Χμ... Μερικοί άνθρωποι δεν γίνεται να είναι σοφιστικέ, σκοτεινοί, ατμοσφαιρικοί. Sorry guys, αλλά το "Senior" δεν ακούγεται. Ας το θεωρήσουμε μια ατυχή παρένθεση, κι ας επιστρέψετε σ' αυτό που ξέρετε να κάνετε καλλίτερα. Να μας ξεσηκώνετε.

Menomena
Mines
(Ιούλιος 2010)

Το γιατί είναι τόσο σπουδαία μπάντα οι Menomena έχει να κάνει κατά κύριο λόγο με την ικανότητά τους να δένουν σε έναν πανέμορφο ιστό όλα αυτά τα χαοτικά δαιμόνια που στοιχειώνουν τα κεφάλια τους. Κάθε τραγούδι του "Mines" περιέχει δεκάδες υποστρώματα, κι όμως, είναι σαφέστατο και ξεκάθαρο. Το βάθος και οι πειραματισμοί δεν στερούν από τα κομμάτια των Menomena το πιο βασικό: τον χαρακτήρα τους ως "τραγουδιών". Έχουν κανονική αρχή, μέση και τέλος, έχουν ρεφρέν και κορυφώσεις, γέφυρες και εκπλήξεις, είναι τραγούδια. Που σου μένουν, που θες να σιγοψιθυρίζεις κι εσύ μαζί όσο τα ακούς, που ξέρεις ότι είναι δουλειά των Menomena από τις πέντε πρώτες νότες τους. Κι αυτό, για ένα γκρουπ που παίζει πειραματικό ροκ, με εκατοντάδες όργανα και αναφορές, είναι μια τεράστια επιτυχία.

Menomena - Killemall (Live)

Kylie Minogue
Aphrodite
(Ιούλιος 2010)

Το αντίπαλον δέος στον καταιγισμό της Lady Gaga δεν έρχεται από κάποιο ανατέλλον αστέρι ή κάποια "χρυσή ελπίδα". Έρχεται από μια 42χρονη κοντοστούπα απο την Αυστραλία, η οποία μάλιστα προσφάτως αντιμετώπισε και τον εφιάλτη του καρκίνου. Μια πλειάδα συνθετών -και μερικές φορές και η ίδια η Μινόγκ- έχουν επιστρατευθεί για ετούτο εδώ το άλμπουμ. Την πιο μεγάλη δουλειά κάνει ο Τζέικ Σιρς από τους Scissor Sisters, ο Κάλβιν Χάρις και κυρίως ο παραγωγός Στιούαρτ Πράις, ο οποίος καταφέρνει να δέσει το ταλέντο όλων σε ένα σχεδόν άψογο σύνολο. Όποιος πιστεύει ότι η εμπορική ποπ δεν έχει τίποτε πια στο οπλοστάσιό της, ας αναθεωρήσει...

Kylie Minogue - All The Lovers


Matthew Dear
Black City
(Αύγουστος 2010)

Άλλο ένα τέρας που εξέθρεψε το Πίτσφορκ (και τ' αρχίδια μου), βάζοντάς του ένα μεγαλειώδες 8,4 στα 10, ο Μάθιου Ντίαρ δεν κάνει σε καμμία περίπτωση καλλίτερα από τους Junior Boys αυτό που... κάνουν πολύ καλά οι Junior Boys. Αυτός βέβαια βασίζεται πιο πολύ σε μια ρομποτικού είδους (φταίνε και τα πολύ κακά φωνητικά του) electro-pop που εμπλουτίζει με industrial ήχους, είναι δηλαδή κάπως πιο "σκοτεινός" από το synth-pop και minimal techno ιδίωμα των Καναδών, εξίσου χορευτικός βέβαια και ώρες ώρες εθιστικός (αν έχεις καταπιεί κανα κουμί παραπάνω). Σε καμμία περίπτωση όμως δεν είναι για 8,4 στην κλίμακα Πίτσφορκ. Ίσως γιατί έτσι όπως δουλεύει τη μουσική του, τη στέλνει από μόνος τους στις αρχές της δεκαετίας του '80 -και η electro έχει αλλάξει πάρα πολύ από τότε. Ας βάλουμε να ακούσουμε τίποτε Kraftwerk ή και τους Συνθετικούς που έγιναν ξαφνικά της μόδας, καλλίτερα...

Nightfall
Astron Black and the Thirty Tyrants
(Αύγουστος 2010)

Η επιστροφή του ελληνικού γκρουπ που τα ξεκίνησε όλα (που έκανε δηλαδή το black metal της Ελλάδας ένα σημείο αναφοράς στο εξωτερικό) είναι καταιγιστική και στηρίζεται στην αρχαία ιστορία των πόλεων-κρατών, των εμφυλίων πολέμων αλλά και των συρράξεων με τους Πέρσες, αλλά και σε βασικές αρχές της ελληνικής φιλοσοφίας. Και τι επιστροφή! Τεχνικά άψογο, απίστευτα πωρωτικό και εντελώς ελληνικό, μία δεκαετία μετά το ξεκίνημά τους, αυτό το άλμπουμ εκτοξεύει τους Nightfall σε νέες σφαίρες αποδοχής από ένα ακόμη ευρύτερο κοινό της metal. Αν μπορείτε να το ακούσετε όλοι; Για ξεκινήστε από το παρακάτω (και το υπέροχο videoclip του):


Nightfall - Ambassador of Mass

Iron Maiden
The Final Frontier
(Αύγουστος 2010)

Κατ' αρχάς η απόλυτη αλήθεια: Δύο είναι οι πυλώνες του heavy metal. Οι Metallica, που ο κάπως βιομηχανικός ήχος τους ήταν ο τέλειος καμβάς για τα κοινωνικά, αντιπολεμικά, πολιτικοοικονομικά μηνύματα που συνήθως περνάει αυτό το είδος μουσικής και οι Iron Maiden, με το πιο γεμάτο και λυρικό ηχητικό υπόστρωμα που ταίριαζε σε μεταφυσικές ιστορίες και επικές αναφορές στο παρελθόν -τη θεματολογία που όρισε υποείδη όπως το NWOBHM, το power και το black metal. Οι δύο μπάντες, με τα κατορθώματά τους την δεκαετία του '80, δημιούργησαν τις δύο σχολές που ούτε λίγο ούτε πολύ ορίζουν το heavy metal μέχρι και σήμερα. Αλήθεια επίσης είναι ότι μόνο για εκείνη, την πρώτη τους δεκαετία μπορούν να είναι πραγματικά υπερήφανες. Οι παράδοξοι πειραματισμοί των Metallica από τη μία και η "κούραση" των Maiden από την άλλη, συντέλεσαν σε μεγάλο βαθμό στην απαξίωση της μουσικής αυτής στα '90s και, κυρίως, στα '00s. Δεν είναι, λοιπόν, παράδοξη ούτε η προ διετίας επιστροφή των Metallica -χάρη κυρίως στον μέγα σαμάνο Ρικ Ρούμπιν- στον παραδοσιακό τους ήχο, ούτε το αποχαιρετιστήριο (;) άλμπουμ των Iron Maiden, όπου απλά τα δίνουν όλα, όπως ακριβώς έκαναν το 1983 στο "Piece of Mind", για παραδειγμα.

Αν όντως ισχύουν οι φήμες ότι οι Maiden θα εγκαταλείψουν πια την ενεργό δράση και θα αφοσιωθούν στα εγγόνια τους, τότε δεν θα μπορούσαν να κάνουν καλλίτερο δώρο στους fans τους από το "Final Frontier". 10 τραγούδια με το μικρότερο να είναι κυλάει σε πάνω από 5 λεπτά και το μεγαλύτερο, το φινάλε του "When The Wild Wind Blows" να ξεπερνάει τα 11 -κι όμως ούτε ένα δευτερόλεπτο δεν πηγαίνει χαμένο (και, ναι, σε μια τόσο μακρά καριέρα, αυτό είναι το πιο μακρό σε διάρκεια άλμπουμ τους!). Στο πρώτο μισό θα ακούσεις κλασικούς Maiden, αυτοαναφορικούς, αλλά όχι νοσταλγικούς, με κομματάρες σαν το "Coming Home", το "Isle of Avalon" ή το "The Alchemist" να στέκονται εύκολα δίπλα σε έπη του παρελθόντος σαν το "Hallowed Be Thy Name" ή το "Μοonchild". Στο δεύτερο μισό βαραίνουν και γίνονται πιο λυρικοί ταυτόχρονα, ίσως και κουραστικοί για κάποια αυτιά που δεν αντέχουν εύκολα να ακούν τέτοια μουσική 25 χρόνια μετά το peak της. Αλλά τεχνικά τα κομμάτια είναι άψογα, οι κλασικές τους δισολίες δίνουν και παίρνουν, το μπάσο του Χάρις σφυροκοπάει και τα φωνητικά του Ντίκινσον είναι το ίδιο πομπώδη και σαφή όπως τότε. -είναι σαφές ότι θέλουν να αποδείξουν ότι μπορούν για πλάκα να κάνουν τα ίδια που έκαναν ως πιτσιρίκια. Το "The Final Frontier" είναι περιπετειώδες και μεθυστικό -ένα πραγματικό κατόρθωμα για αυτούς τους απίθανους πενηνταπεντάρηδες τυπάκους που δεν κουράστηκαν ποτέ (είναι το 15ο τους άλμπουμ!) να παίζουν το πιο σκληρό είδος μουσικής.

Iron Maiden - The Final Frontier


Interpol
Interpol
(Σεπτέμβριος 2010)

Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί οι Interpol διαθέτουν τόσο μεγάλο κοινό ορκισμένων οπαδών που πίνουν κρασί στο όνομά τους και αυτομαστιγώνονται κάθε φορά που ακούν κάτι άλλο που μοιάζει με Interpol (αλλά δεν είναι Interpol) και τους αρέσει. Ακόμη κι εκείνο το "φοβερό και τρομερό" ντεμπούτο τους, το 2002, που για πολλούς όρισε τη μουσική που ακούμε από τότε, μού προκαλεί μια σειρά χασμουρητών που λίγοι καλλιτέχνες μπορούν. Ως εκ τούτου, σε κάθε τους νέα κυκλοφορία κρατώ μικρό καλάθι. Το τέταρτο άλμπουμ τους δεν έχει καν τίτλο. "Δεν βρήκαν κάτι ευφάνταστο;" αναρωτήθηκα και όντας ήδη αρκετά προκατειλλημένος απέναντί τους, το αφόρισα πριν καν το ακούσω: "φαντάσου πόσο ανέμπνευστο θα είναι και το περιεχόμενο". Η αλήθεια είναι ότι το περιεχόμενο είναι ανέμπνευστο, αλλά τόσο ανέμπνευστο όσο είναι συνήθως κάτι που έχει βγει από το μυαλό των Interpol. Και η αλήθεια είναι ότι οι Interpol δεν είναι και για πέταμα. Δεν γράφουν, ας πούμε, κακά τραγούδια ή δεν πειραματίζονται με μπαλαλάικες, θέρεμιν ή κάποιο όργανο που έπεσε από το διάστημα. Έχουν μια συνταγή και την τηρούν κατά γράμμα. Εγώ τη βαριέμαι, αλλά σέβομαι ότι την έχουν μάθει πια απ' έξω. Το "Interpol" λοιπόν είναι ένα συνεπές άλμπουμ, συνεπές στη μετριότητά τους. Του βάζω όσα αστεράκια θα έβαζα στα δύο προηγούμενά τους και μισό πιο κάτω από το... opus magnum τους. Οι fans τους, πάλι, επηρεασμένοι και από κάτι Πίτσφορκ (και τ' αρχίδια μου) έχουν να λένε για την πισόπλατη μαχαιριά που τους έδωσε η λατρεμένη τους μπάντα. Εντάξει, βίτσια είναι αυτά.

ΤΙ ΑΛΛΟ ΑΚΟΥΣΑ ΤΟΝ ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟ:

The Qualia - Secret Weapon: Παίζουν ένα πολύ ευχάριστο και γρήγορο μοντέρνο ροκ, είναι σαν να έβγαλαν βόλτα στην εξοχή τον χαρούμενο εαυτό των Placebo ή των My Chemical Romance, σαν emo βαμμένα με ροζ αντί για μαύρα. Τριάμισι αστεράκια. / Plants and Animals - La La Land: Πηγαίνουν τη folk ένα βήμα πιο πέρα, μπλέκοντάς την με το progressive rock. Και, βέβαια, με Καναδέζικο τρόπο, αφού είναι από το Μόντρεαλ. Κοντά, δηλαδή στον Σπένσερ Κρουγκ και τους Arcade Fire. Σαφώς καλλίτερο από το ντεμπούτο τους. Τριάμισι αστεράκια. / Scissor Sisters - Night Work: Όχι τόσο γκέι (με την έννοια "χαρωπό", αλλά και με την έννοια "πουστλέ") όσο το ντεμπούτο τους, αλλά χορευτικό κι ευχάριστο. Τρία αστεράκια. / Sia - We Are Born: Το προηγούμενό της, όπου είχε αρχίσει να γίνεται πιο "ποπ" μου είχε αρέσει πολύ. Στο τελευταίο όμως, το παρατραβάει και ξαφνικά την βλέπει Robyn. Δεν θα πάρω. Δυόμισι αστεράκια. / Mystery Jets - Serotonin: Σοφιστικέ ποπ, τύπου "ο Έλτον Τζον συναντάει τον Άλεξ Καπράνο και τους Junior Boys", πολύ ενδιαφέρουσα, κρίμα που δεν απογειώνεται σε άλλα επίπεδα, γιατί θα μιλάγαμε για έναν από τους δίσκους της χρονιάς. Τριάμισι αστεράκια. / Delphic - Acolyte: Οι Αγγλάρες χαίρονται ότι ανακάλυψαν τους νέους New Order, βέβαια οι Delphic απλά αντιγράφουν τους LCD Soundsystem. Και το τελικό αποτέλεσμα δεν είναι επιπέδου Hot Chip, ας πούμε, αλλά εντελώς flat. Δυόμισι αστεράκια. / John Mellencamp - No Better Than This: Κάντρι και φολκ γραμμένη μονοφωνικά σ' ένα πανάρχαιο μαγνητόφωνο του '55. Πανέμορφος ήχος, αλλά τα τραγούδια είναι σχεδόν ίδια το ένα με το άλλο. Μετά από 35 χρόνια καριέρας, κάπως λογικό μου φαίνεται αυτό. Δυόμισι αστεράκια. / Ariel Pink's Haunted Graffiti - Before Today: Το γνωστό αδιάφορο, ψιλοσουπέ, lo-fi ψυχεδελικό τους ίντι ποπ. Ήταν η τελευταία τους ευκαιρία. Τρία αστεράκια. / Eluvium - Similes: Ο Sigur Ros του Πόρτλαντ, είναι ο Μάθιου Κούπερ a.k.a Eluvium κι αυτό είναι το ambient δισκάκι της χρονιάς. Τέσσερα αστεράκια. / Brandon Flowers - Flamingo: Ό,τι και να λέτε για τους Killers, εγώ ξέρω ότι έχουν βγάλει τρία σούπερ διασκεδαστικά δισκάκια. Ο Φλάουερς όμως, στη σόλο καριέρα του, δεν το καταφέρνει. Ίσως γιατί αποφάσισε ότι του ταιριάζει να ακούγεται σαν Dire Straits (δεν τους αντέχω) ή σαν μια γκέι εκδοχή του Μπρους Σπρίνγκστιν. Δυόμισι αστεράκια. / Isobell Campbell & Mark Lanegan - Hawk: Τρίτο άλμπουμ όπου η νεραϊδένια φωνή της Άιζομπελ παίζει πινγκ πονγκ με τη δαιμονική του Λάνεγκαν, αλλά σε αντίθεση με τα δύο προηγούμενα, εδώ δεν υπάρχουν σπουδαία τραγούδια, μόνο αυτή η όμορφη αίσθηση που σού αφήνει το παιχνίδι των δύο. Τρία αστεράκια. / Ray LaMontagne & The Pariah Dogs - God Willin' & The Creek Don't Rise: Βluesy και jazzy folk, για ανθρώπους σαν κι εμένα που την λατρεύουν -και κερασάκι στην τούρτα η απίστευτη φωνή του Ρέι ΛαΜοντάνι. Πάει γαμιώντας εμπορικά στις ΗΠΑ, αλλά είναι και ποιοτικό δισκάκι. Τέσσερα αστεράκια.