Της μουρλής

Αγαπητή μου Κριστίνα,

Υπάρχει, βεβαίως, μια περίπτωση να σε θίξω με όσα σκοπεύω να γράψω, αλλά θα πάρω αυτό το ρίσκο. Αφενός γιατί είσαι το καλύτερο υπόδειγμα αυθεντικής τρελής που μπορώ να σκεφτώ -και άρα το απόλυτο exitorial girl για το θέμα που με ταλανίζει-, αφετέρου διότι, ως τρελή που είσαι, το να προσβληθείς ή να πειραχτείς είναι δύο μόνο από τις πιθανές αντιδράσεις που θα εμφανίσεις όταν το διαβάσεις. Αμελητέα ποσότητα, δηλαδή, μπροστά στις δεκάδες άλλες απρόβλεπτες: από το να ερεθιστείς σεξουαλικά με την μπρουταλιτέ μου μέχρι το να το χτυπήσεις τατουάζ στα αρχαία χμερ στο αριστερό σου στήθος, να αντικρίζει αγέρωχο το σπουργίτι που ήδη κατοικεί στο δεξί, συνεπαρμένη από την αποθεωτική προς το φεγγαρένιο πρόσωπό σου διάθεση που πιθανόν θα ανακαλύψεις πίσω από τις γραμμές. Γιατί το ένστικτό μου και η πείρα μου σε κατατάσσουν αυτόχρημα στις τρελές, αλλά θα χρειαστώ λίγο περισσότερη τριβή μαζί σου για να καταλήξω ποιου είδους απ’ όλα είσαι υπηρέτις.

Είσαι άραγε από τα «προζακοκόριτσα», όπως υποδηλώνει το παρελθόν σου με την ανορεξία και τις κρίσεις κατάθλιψης και βέβαια η ταύτιση με την Ελίζαμπεθ Βούρτζελ όταν την υποδύθηκες στο «Prozac Nation» ή απλώς έτσι σε ήθελε το promotion της ταινίας; Είσαι από τις εκφοβιστικές δειλές, τις Τουραντό των «Χιλίων και μιας νυχτών» και του Πουτσίνι, αυτές με τα τατουάζ από λιοντάρια στους ώμους και τα τρομακτικά μάτια - κληρονομιά από την οικογένεια Ανταμς, που πρόλαβε και σε πήρε κόρη της πριν κλείσεις καλά-καλά τα δέκα σου, τα δύο υπερμεγέθη μαργαριτάρια που έχεις για μάτια και που δακρύζουν μόλις συναντήσουν κάποιον που δεν ψαρώνει με τις αγριάδες σου, και που σε κάνει δουλάκι του, έτσι εύκολα, απλώς γιατί είναι πιο σκληρός; Είσαι από τις σαλεμένες Νόρμα Ντέσμοντ του Sunset Blvd., από εκείνες που βλέπουν αυτά ακριβώς που θέλουν, αγνοώντας όσα πραγματικά συμβαίνουν - κι άρα σωστά σε επέλεξε ο Γούντι Αλεν ως Αμάντα του στο «Ερωτας και τίποτε άλλο»; Η κτητική «πρώην» που ανοίγει τρύπες στους τοίχους αφού μετακομίσει στο διπλανό διαμέρισμα του κάποτε εραστή της, σαν την ηρωίδα του «Laid», ή η ανασφαλής κοπέλα που φοβάται να βγει στο δρόμο μην την ισοπεδώσουν, όπως στο άλλο τραγούδι των James, το «Out to get you»; Ή μήπως μια υστερική σκύλα που ορκίζεται εκδικητικά ξεκοιλιάσματα σε όποια τολμήσει να ρίξει μια λάγνα ματιά στον συνοδό της ή μια στραβή στις καινούργιες της γόβες;

Επαψα να ασχολούμαι μαζί σας προ έξι-επτά ετών. Υπερκορεσμός. Οι φίλοι μου, βέβαια, με κορόιδευαν από τότε: «Δεν μπορεί να έχεις το μουρλομαγνήτη, κάτι κάνεις και τις τρελαίνεις εσύ». Ισως δεν καταλάβαιναν τη γοητεία του παιχνιδιού. Τα μικρά δολώματα για να της βγάλεις τον πιο άγριο εαυτό, την ανείπωτη, ένοχη απόλαυση να την εκμεταλλεύεσαι όταν νιώθει ένα τίποτε, την αδρεναλίνη σε κάθε καβγά με μια τρελή. Δεν είμαι και ο «καθηγητής του πόθου» του Φίλιπ Ροθ για να σ’ το γράψω με πιο μεγάλη τέχνη, δεν σε πολυνοιάζει κιόλας υποθέτω - είπαμε: σπάνια οι τρελές συνειδητοποιείτε ότι είστε όντως τρελές. Και δεν θέλω να γυρίσω πίσω. Η απόλαυση του να συζητάς, να συμπράττεις, να συζείς με μια λογική γυναίκα δεν ανταλλάσσεται με τίποτε. Εξιτάρομαι, βέβαια, όταν φαντάζομαι τα δάχτυλά μου να ακολουθούν το περίγραμμα ενός παρανοϊκού τατουάζ στη γυμνή πλάτη μιας αλλοπρόσαλλης νεάνιδας.

Ομως, δεν τρελάθηκα ακόμα να σ’ το ζητήσω.

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΧΡΙΣΤΟΠΟΥΛΟΣ

(Exitorial, Νοέμβριος 2010. Θα δημοσιευθεί στο GK που κυκλοφορεί αυτή την Κυριακή, 31/10, με την Καθημερινή)